46. Cezary w ramach prezentu z okazji dwudziestej rocznicy ślubu rezerwuje bilety na rejs statkiem wycieczkowym, który polecił mu jeden z klientów jego kancelarii.
Imię jest zmienione na Seba-Sebastian, zgodnie z zaakceptowaną prośbą w wątku konkursowym. Miłej zabawy.
Ogromne podziękowania dla betujących. Wasz wkład w to, że da się cokolwiek zrozumieć i w ogóle czytac jest nieoceniony.
– Polecam, było cudownie – powiedział mi na odchodne stary klient.
Znowu opowiadał o swoim „rejsie życia” na statku wycieczkowym po Karaibach. Z miesięcznych wakacji umiał opowiedzieć tylko tyle, że „było cudownie” i piać z zachwytu.
– Nie wyobrażam sobie siedzenia w zamkniętej puszce przez miesiąc – tłumaczyłem mu kolejny raz. – Karen się znudzi i mnie zamęczy.
– A masz inny pomysł? – Klient trafił w sedno. – Zaraz wasza dwudziesta rocznica. Do widzenia, panie mecenasie.
Czasy, kiedy byłem bardziej kojarzony jako Seba, miałem kłopoty z prawem, należały do przeszłości. Kiedy Karen przestała być moją dziewczyną, a została żoną, nie tolerowała już nazywania „dupą”. Okazało się, że ma niepohamowane ambicje. Musiałem skończyć studia i teraz prawo miało kłopoty ze mną. Już nazywany wyłącznie Sebastianem ciągle znałem ludzi, aplikacja adwokacka nie zajęła mi wiele czasu, a klienci sami się garnęli. Moja kancelaria musiała szukać pracowników. Przemęczać się nie lubię.
„Co do jednego miał rację”, zgodziłem się z klientem w myślach. „Nie mam pomysłu na prezent, a Karen lubi niespodzianki. Nie wykpię się wisiorkiem, pierścionkiem czy perfumami”.
– Karola! – krzyknąłem do sekretarki przez zamknięte drzwi. – Jak się nazywały te cudowne wycieczki?
– Mystical Cruises, panie mecenasie. – Wbiegła do gabinetu. – Może kawy?
– Nie, idź. – Wpisałem nazwę do internetowej przeglądarki.
Było drogo, niby za miesiąc, ale i tak dużo. Napisali, że zapewniają rozrywki i profesjonalną opiekę, jeśli ktoś przesadzi. A wycieczkowiec jest obszarem międzynarodowym.
Bałem się, że nastoletnie dzieci rozniosą nam mieszkanie, ale w życiu radziliśmy sobie z trudniejszymi problemami. Weźmiemy opiekunkę, a żeby jej nie zbałamucili, to jeszcze ochroniarza.
***
Na rocznicę ślubu Karen dostała wisiorek i kopertę z biletami. Zapewniłem, że będziemy mieli prawdziwy urlop i nie spędzę go na rozmowach z kancelarią przez telefon komórkowy. Żonie perspektywa wycieczki podobała się bardziej niż biżuteria. Jednak i tak postanowiła ten fakt ukryć.
– Dziękuję! – Obejrzała kolorowe bilety. – Ale jesteś przewidywalny!
***
Lot był długi. Busikiem dojechaliśmy do portu, tam czekało nas pierwsze zaskoczenie – wodnosamolot. Nie wierzyłem, że jeszcze takie wielkie budują. Podzieliłem się tą myślą z żoną.
– Ty naprawdę jesteś głupi – skwitowała Karen. – Niby studia skończył, a rozumu nie przybyło.
– A ty nawet matury nie masz! – odpowiedziałem jak zwykle.
– Nic nie czytasz, nawet folderu…
Załoga pomagała z bagażami. Nie kontynuowaliśmy kłótni, bo skoro zaczynała się jak zwykle, nie mogła zakończyć się inaczej. Miałem jej powiedzieć, że przecież czytam dzienniki ustaw i gazetę, no tę, ale po co. Przecież to wie.
Wodnosamolot wykonał efektowny przelot nad wycieczkowcem, wylądował na falach i podpłynął od rufy do kadłuba statku. Po zacumowaniu dało się wleźć na pokład po schodach specjalnym przejściem na grzbiecie kadłuba samolotu. Załoga pomagała z bagażami i dobrze, bo nie lubię nosić. Czekał na nas steward w charakterystycznym uniformie.
– Witam państwa! Chciałbym pokazać nasz piękny statek, który nigdy nie zawija do żadnego portu. Wszystkie atrakcje są do państwa dyspozycji. Może zaczniemy od najwyższych pokładów. – Wsiedliśmy do windy. – Zaraz za mostkiem mamy bibliotekę i pokłady słoneczne.
– Jak to? – zdziwiłem się.
– Przecież, kiedy ktoś się opala, to chciałby poczytać – wyjaśniła mi żona.
– Może raczej posłuchać? – zaoponowałem.
– Wersje audio książek też mamy i prawie całą muzykę – dodał steward.
Zejścia prowadziły na niższe pokłady. Baseny dla par, dla dzieci, dla samotnych i gdzie grano w piłkę wodną. Nawet znalazł się taki, do którego dało się skakać z wieży. Uwagę przykuwały wyjątkowo zgrabne ciała płci obojga w ściśle przylegających ciemnoróżowych kostiumach kąpielowych.
– To też członkowie załogi? – domyśliłem się.
– Tak. – Steward powiódł wzrokiem tam, gdzie patrzyłem. – My jesteśmy raczej przewodnikami pasażerów, takimi bardziej concierge. – Pokazał na swój uniform. – Oni umieją być partnerami w każdej grze, w jakiej gość sobie życzy.
Taka jedna z tej załogi, na którą patrzyłem zbyt długo, przybiegła, pojawiła się na wyciągnięcie ręki.
– A te kostiumy kąpielowe są bardzo, bardzo ciasne. – powiedziała. – Jeśli tylko gość sobie zażyczy, od razu zdejmuję.
„Rzeczywiście, skoro widać każdy detal…”, pomyślałem i zacząłem sobie wyobrażać różne gry i zabawy.
Poczułem straszny ból w prawym boku. Karen potrafiła mnie trafić łokciem w wątrobę. Nic nie powiedziałem.
Szliśmy dalej, złapałem powietrze. Na niższym pokładzie zbudowano kluby, kawiarnie, kręgielnie i inne miejsca, gdzie można było grać.
– Szczególnie niebezpieczne są lotki, takie tarczowe. Po alkoholu zdarzają się wypadki – zaznaczył steward.
– Darty? – Domyśliłem się.
– A wyżej są rzutki plażowe, jeszcze groźniejsze, a przez to kuszące. – Ta kobieta w stroju kąpielowym szła za nami.
Lekko zsunęła ramiączka i odwróciła się na pięcie. Patrzyłem za nią, jak idzie schodnią na górę. Tym razem zdołałem uchylić się przed łokciem Karen. Byłem przygotowany.
Niżej były restauracje, w środku statku zbudowano salę widowiskową. Kabiny mieszkalne zajmowały wiele pokładów. Coś się jednak nie zgadzało.
– Co jest niżej?
– Maszynownia… – odparł steward.
– A wyżej? – przerwałem mu, miałem podejrzenie, że czegoś mi nie mówi.
– Pokład szpitalny – mruknął niechętnie. – Goście czasami przedawkowują, zatruwają się, zdarzają się wypadki…
– Darty po alkoholu? – domyśliłem się.
– Na przykład – zgodził się steward.
***
Z początku wcale nie było tak cudownie. Wprawdzie wystarczyło, że poszliśmy kilka pokładów wyżej, a już kręciła się koło mnie ta kobieta w za ciasnym kostiumie kąpielowym.
– Tam są takie miękkie kanapy i poduchy. – Pokazała na lokal z Lampą Aladyna nad wejściem. – Trochę gorąco, ale do fajek dają taki towar…
Cóż z tego, skoro Karen nie odstępowała mnie na krok. Z nudów już myślałem, że będę regularnie na siłkę chodził, jak kiedyś pod celą. Jednak też się nie dało. Wokół Karen też ciągle się kręcił taki chłopaczek-mięśniaczek i miał wyraźnie za ciasne kąpielówki. Zanim Karen została moją żoną, inaczej z takimi załatwiałem sprawy.
Wieczorami ona wybierała teatr, a ja walczyłem ze sobą, żeby nie przysypiać w czasie spektaklu. Nie przeszkadzałoby mi, że chrapię, ale łokieć żony potrafił obudzić. Wolałem kręgle albo te strzałki, czyli darty, ale najbardziej lubiłem drink-bar i poświrować z obcymi. Myślenia i zastanawiania się, o co autorowi chodziło, mam dosyć w pracy. Wystarczy poczytać zeznania.
Z nudów dałem się namówić na terapię małżeńską. Nie to, że mieliśmy jakieś kłopoty, ale to mogła być lepsza zabawa: nawrzucać sobie przy panu psychologu, a on będzie musiał mądrze kiwać głową.
W gabinecie grała upiorna muzyczka. Pani psycholog, a nie pan, mówiła, że relaksująca. Liczyłem na jakieś mocne otwarcie, ale najpierw było: „opowiedzcie mi o sobie”, „jak wam się podoba rejs” i czy korzystaliście z…?”.
– Co byście zmienili w waszym życiowym partnerze? – spytała w końcu pani psycholog. – Jeśli byłaby to jedna rzecz.
Setki myśli cisnęło mi się do głowy, bo przez ponad dwadzieścia lat poznałem Karen bardziej, niż bym chciał. Ona zawsze była wygadana.
– Żeby Seba nie oglądał się tyle za innymi babami – powiedziała, chyba się nie zastanowiła.
– Życzyłaby sobie pani, żeby pan Sebastian nie przejawiał takiego zainteresowania innymi kobietami? – powtórzyła pani psycholog, jakby to było warte uwagi i nawet zapisała. – Czy sądzi pani, że łączą go bliższe relacje…
– Niech Karen nie będzie taka zazdrosna! – przerwałem, bo chyba nadeszła moja kolej.
Nie pokłóciliśmy się. Może to była zasługa tej upiornej muzyki relaksacyjnej, a może dzwonka. Pani psycholog używała go, jeśli nasze kłótnie w gabinecie szły za daleko.
– Uważam, że państwa małżeństwo jest prawie idealne – powiedziała na koniec, gdy godzina minęła. – A będzie cudowne.
– Umawiamy się na następną sesję? – spytała Karen.
– To naprawdę nie jest w państwa przypadku konieczne – odrzekła psycholog. – Pewnie się nie zobaczymy.
Nie nosiła uniformu jak steward, ale miała przypiętą małą złotą literkę H.
– Pani psycholog, co ta przypinka znaczy? – spytałem przy pożegnaniu.
– To logo korporacji, nasz armator – wyjaśniła, lekko zakłopotana.
***
Miałem wrażenie, że sąsiad z kajuty obok zniknął. Jego żona go szukała po całym statku i wszystkich wypytywała. Na szczęście po kilku godzinach się znalazł. Trochę blady i zmęczony, widocznie zapił i potrzebował czasu, żeby dojść do siebie.
Nie zapamiętałbym tego, ale jednego wieczora Karen poszła do teatru, a ja do drink-baru. Znalazłem niezłe towarzystwo, żeby razem poświrować. Było wesoło, nawet wezwali ochronę, żebyśmy barmana za burtę nie wyrzucili.
Musiałem trzymać się ściany, zanim doczłapałem się do kajuty, Karen nie było w środku. Szukałem jej po całym statku, ale nikt nic nie wiedział. Dłużej na nogach nie zdołałem ustać.
Rano zjawił się steward i powiedział, żebym się nie martwił.
– Pańska żona miała zatrucie alkoholowe i lekki wypadek, więc jest na pokładzie szpitalnym.
Karen kiedyś potrafiła dać w palnik i poświrować, tak się poznaliśmy, więc nie wzbudziło to we mnie podejrzeń. Poszedłem na basen, bo pływanie zmniejsza nieco cierpienia dnia następnego. Sam miałem ciężką i obolałą głowę, ale nie tak, żeby od razu do lekarza iść.
Ta w za ciasnym kostiumie kąpielowym powiedziała, że nazywa się Psi i zna pielęgniarkę.
„Ileż to trzeba ćwiczyć, żeby mieć takie ciało”, pomyślałem. „Karen też kiedyś tak wyglądała”.
Psi uśmiechnęła się, zauważyła, że studiuję jej anatomię, może nieco zbyt nachalnie, ale kiedy się tak ubiera, to czego się spodziewa.
– Karen ma się dobrze – powiedziała.
– A mogę pójść ją zobaczyć?
– Nikogo nie wpuszczają na pokład szpitalny, tylko personel medyczny. – Psi zrobiła minę, jakby się zmartwiła. – Mogę już to zdjąć? – Włożyła palce pod ramiączka kostiumu. – Wszystko ci pokażę.
I pokazała, najpierw ten lokal z Lampą Aladyna. Mieli naprawdę srogi towar, nawet nie pamiętam, kiedy przestała mnie głowa boleć.
– Może w coś zagramy – zaproponowałem w końcu. – W pokera?
– Mam tylko szpilki i zapinkę do włosów, więc rozbierany odpada. – Psi udawała, że się zastanawia. – Lokal obok są strzałki. Kto przegra rundę, wali lufkę.
– Darty? – spytałem.
– Darty!
Psi miała dyskretnie wytatuowaną literkę H, ale wiedziałem, co to znaczy, więc się nie pytałem.
***
Znowu bolała mnie głowa. Nic dziwnego, bo Psi była dobra w strzałki. Jednak nie byłem w swojej kajucie, ale w szpitalnym łóżku. Obok leżeli ludzie, którzy wyglądali jak martwi, mieli coś na twarzach i obandażowane głowy. Wstałem, zdjąłem maskę z rurą, trochę mi się gorzej oddychało, ale szedłem.
Brzmiała ta sama upiorna muzyka, co u psychologa. Ściany były pomalowane na jasnozielony kolor, światło migotało nieregularnie. Drogę zastąpił mi facet w okrwawionym fartuchu.
– Siostro, dajcie mu coś, bo wstał. Silne bydlę!
Chciałem zgłosić sprzeciw, ale zacząłem uciekać, wydawało mi się, że biegnę coraz wolniej, jakby nogi mi więzły w kisielu. Drzwi, dałem radę otworzyć. Schody, biegłem w dół do maszynowni. Dwóch goryli z ochrony przede mną, potknąłem się i czułem, że lecę. Złapali mnie.
„Nie będę więcej tego palił”, postanowiłem. „Mam po tym koszmary”.
– Tylko nie dawajcie mu tyle tego, mózg musi trochę pracować, żeby wszczep się przyjął. – Usłyszałem tego gościa w okrwawionym fartuchu.
To było coś na granicy jawy, bo pewnie chodziło o przeszczep, nie ma takiego słowa jak wszczep. Do dziś jestem tego pewny.
***
Teraz obudziłem się naprawdę. Kabina na pokładzie szpitalnym miała okno, inaczej niż w moim koszmarze. Ściany były białe i czyściutkie. Panowała cisza. Pielęgniarka przyszła zdjąć mi opatrunek z głowy.
– Miał pan wypadek, panie Sebastianie. – Od razu mi się wydawało, że to koleżanka tej Psi, ale nie umiałem ocenić urody. – Przewrócił się pan po pijanemu i wbił sobie strzałkę w głowę, ale pan doktor zacerował pana. Tutaj ubezpieczenie pokrywa takie rzeczy.
Dotknąłem do miejsca, gdzie był opatrunek, trochę bolało i wyczułem metalową płytkę, mniejszą niż centymetr kwadratowy.
– To nie będzie panu przeszkadzało – zapewniła pielęgniarka.
***
Karen była trochę blada, nie chciała mówić o swoim wypadku. Wartość związku docenia się najlepiej, kiedy można stracić bliską osobę. Przez tydzień dochodziliśmy jeszcze do siebie, ale teraz rozumiem, co to znaczy, że było cudownie. Od co najmniej dwudziestu lat nie mieliśmy takiego porozumienia.
– Dzisiaj jestem jakaś śpiąca – powiedziała Karen. – Możesz się spotkać z tą…
– Psi? Nie jestem zainteresowany.
– Ona się nazywa Psi? – spytała żona z ciekawością, ale bez cienia zazdrości.
Poczułem się dziwnie, jakby to była obca osoba, ale tylko przez chwilę.
– Tak, to znajoma pielęgniarki. – Wybrnąłem.
Karen skinęła głową ze zrozumieniem.
***
Wszystkim znajomym opowiedziałem, jak było cudownie na naszym rejsie życia z okazji dwudziestolecia ślubu.
Stałem się innym człowiekiem. Wprawdzie do kancelarii dalej klienci walili drzwiami i oknami, ale niektórych obsługiwałem zupełnie za darmo. Wystarczyło, że spojrzałem na człowieka i już wiedziałem, że powinienem zrobić dobry uczynek.
***
Nigdy o tym nie myślałem, ale polityka jest normalną ścieżką kariery prawnika. Wcześniej o tej partii też nie słyszałem, ale kiedy zobaczyłem nazwę, wiedziałem, że muszę przeczytać program.
Aż Karen była zdziwiona, kiedy mnie widziała trzy wieczory z rzędu, czytającego grubą broszurę. Zostałem zaakceptowany, znalazłem się na liście wyborczej.
***
Nasz najstarszy syn się śmiał, że najstraszliwsza postać Gwiezdnych Wojen to Jar-jar Binks – polityk. Jego dziewczyna też patrzyła podejrzliwie na nasze nowe, cudowne i lepsze życie. Zazdrościła nam szczęścia?
– Jar-jar to fantastyka, za to stary Seba – polityk, potwór świata rzeczywistego – dokuczał mi syn.
Razem z Karen zafundowaliśmy mu rejs życia. Wziął ze sobą dziewczynę, ale zginęła. Oboje z Karen wiemy, jak srogo można się bawić na „Mystical Cruises”, dlatego nie bardzo nas to zdziwiło. Z wakacji nasz syn przyjechał, trzymając pod rękę Psi, zaręczyli się jeszcze na statku. Ledwo mnie poznała, i dobrze.
Teraz oboje mnie wspierają w czasie kampanii wyborczych. Poprosiłem tylko syna, żeby nosił trochę dłuższe włosy, bo jego płytka się błyszczy w świetle reflektorów.
***
Pan H., ciągle nie umiem zapamiętać nazwiska, zasługuje na to, żeby zostać prezydentem świata, bo Europy to za mało dla kogoś tak wybitnego. Zaczął od wakacyjnego wycieczkowca, a teraz popiera go coraz więcej ludzi.
Umie rozwiązywać wszystkie problemy. Większość z nich zaczyna się w głowie i tam je można zakończyć.
Niezła wycieczka…
Zastanawiam się, jak rozszyfrować literkę H. Hell czy Heaven? Obie opcje zostają otwarte. A co z wolną wolą?
Czytało się przyjemnie, chętnie by się człowiek przeniósł na pokład do opalania tuż obok biblioteki. Tylko te strzałki…
Babska logika rządzi!
Zgrabna, prosta, zwarta historia. Podobało się, choć niby co tu się może podobać. ;-). Czytało się dobrze.
Na płytkę przymknęłam oko, byłoby raczej trudno o rozwiązanie, ktore miałałeś na myśli, a tak załatwiłeś sprawę szybko i zwięźle. Już widzę w zatłoczonych miejscach modę na grzywki
Przyznam się bez pośpiechu (<:3), że wolę inne Twoje teksty, te problematyczne, czasami wikłające się są dla mnie ciekawsze. ;-)
Skarżypytuję, czyli klikam. :-)
Mnie z kolei, literka H skojarzyła się z Higeją lub Hygieią (grecką boginią higieny i zdrowia). ;-)
Hygeia w wersj Rubensa:
Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.
@Finkla:
Strzałki musiały być :-)
A biblioteka, cóż – trzeba testować aktywność mózgu po implementacji. Dziękuję!
Wolna wola u człowieka z elektrodami w mózgu? Ja nie wiem.
Hell i heaven są na H, ale na etapie pisania myślałem tylko o symetriach samego znaku graficznego.
@Asylum:
Dziękuję bardzo za przeczytanie. Pomysł na “płytkę” wziął się oczywiście z artykułu o neuralinku:
Proponowane metody implementacji na człowieku:
Z tekstu (dla mnie, dla laika) wynikło, że mogłoby być bardziej z tyłu głowy, a nie tuż za uchem.
Litera H została wymyślona, bo ma sporo symetrii, więc jest (formalnie) ładna.
Też wolę swoje inne teksty i dziękuję za klik :-)
Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny
To litero O dopiero jest piękna. A kropka wymiata. ;-)
Babska logika rządzi!
OMG, niepotrzebnie wspomniałam o tej płytce. :-( Nie było czepialstwem, ani nawet zastanowieniem. ;-) Dla porządku wspomniałam, chcąc niejako zaznaczyć, że zauważyłam. Sprawa była rodzajem ingerencji społecznej, a środki, przy pomocy których tajemnicza korporacja H je realizuje, stanowiły dla mnie sprawę drugorzędną wobec odpowiedzi na pytanie po co, jak ma działać i co H z tego ma, czym się kieruje.
Musk ma obsesję na punkcie neurolinka, a ja określony stosunek do Muska, podejmowanych przez niego prób, marnowania talentu wielu osób, świni tej i również głowy wziętej z rzeźni (Chiny, sorry za wstawkę nie na temat), która „ożyła” oraz całego środowska wszczepiającego sobie różne rzeczy (M.Gacyk, „Zabawy w boga. Ludzie o magnetycznych palcach”, sama książka nic nadzwyczajnego, opisuje konkretne środowisko, dotarła do osób, ciekawych powodów, interesują mnie dziwne środowiska, teorie spiskowe i podobne rzeczy). Aha, z oceny wyłączamy wspomaganie osób cierpiących na określone dolegliwości, bo takim próbom gorąco kibicuję.
Widzisz, cóżeś narobił.;-) Opko jest ok, a znaków masz do dyspozycji tyle, ile Ci dano. Moim zdaniem wyjścia nie było.
Popatrz jak się morduję pływając n-ty kilometr. ;-)
Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.
Niezłe :) Czyli najpierw sprawdzali, czy komuś puszczają hamulce, jeśli nie – lądował za burtą, a jeśli tak – dostawał implant i tym samym był zwolniony z myślenia. W sumie to nie dziwię się, że się niektórym podobało ;)
Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!
@Finkla:
Litera O jest owalem, a nie kółkiem, więc ma tyle samo symetrii, co I czy właśnie H. Natomiast ta ostatnia ma szerokość, trochę kątów, lepsza jest :-)
Poza tym pan O., ani pan I. mi nie brzmią.
@Asylum:
co H z tego ma, czym się kieruje.
Oczywiście przy jakiejś okazji napiszę (pewnie w tym miesiącu), ale można na tym etapie roboczo przyjąć, że zdobycie władzy nad światem stanowi pewien szczyt piramidy Maslowa.
Tzn. łączy i wypełnia wszystkie potrzeby “rozwoju”.
Neurolinka wziąłem, bo mi trudno było wymyślić wszczep od zera. Ten, który był w “Błędzie degeneracji” implementowało się przez ciemię, czyli miałem niezłą intuicję :-)
btw: zawsze wiedziałem, że ktoś większy tymi gondolami w Wenecji musi ruszać.
@Irka_Luz:
Założyłem, że wszczep potrafi wywoływać dosyć proste emocje, więc musieli wybierać ludzi z jednej strony bezrefleksyjnych, a z drugiej dających się łatwo sterować “nomen omen” impulsami. Ktoś podejrzliwy: “skąd się wzięło to, co teraz czuję?” by się nie nadał.
Dziękuję za klik.
Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny
Z pociągu pod nazwą „piramida Maslowa” wysiadam czym prędzej. 
J.Jerka (właściwie J. Kowalski), Atak o świcie (1989r.)
Widzisz, Maslow nie myślał o żadnej piramidzie, a jego dociekanie, zastanawianie się „o, nad i dlaczego” zostało dawno temu przycięte przez biznes do kompaktowej piramidy, aby łatwiej było ją sprzedać w koncepcjach dotyczących zarządzania ludźmi i nie tylko. Od tamtej pory upowszechniła się, krąży po świecie, stanowiąc „dowód słuszności”, choć dowódów empirycznych na nią zupełnie brak.
<wycofuje się rakiem>
Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.
Rozumiem, ale dla mnie to tylko kwestia języka. Czy człowiek zaspokojony fizycznie (cieleśnie) mógłby chcieć władzy? Zazwyczaj chce, ale głodny głównie myśli o jedzeniu.
Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny
Litera O jest owalem,
Zależy od czcionki. ;-) Ale nie ma o co kopii kruszyć.
Babska logika rządzi!
Zależy od czcionki. ;-)
Zgodnie z moją najlepszą wiedzą, jedynymi fontami, w których o jest “idealnym” kołem to: Avant Garde, Futura, Century Gothic i, za przeproszeniem oczywiście, Bauhaus. Łączy je to, że są raczej groteskowe niż “chlebowe” czyli dziwne.
Ale nie ma o co kopii kruszyć.
To może się chociaż (dla porządku) obrzućmy dzirytami :-)
Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny
Skoro nalegasz… To łap.
----->
Babska logika rządzi!
Niestety, nie dałem rady, trafiony ---> ♡
Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny
Radek, oddychaj! Jestem za stara, żeby psuć męskie serca.
Babska logika rządzi!
Ledwo poległem, a już mnie nawiedził juror, co za dzień (był).
Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny
Witam i o opko pytam!
Kiedy Karen przestała być moją dziewczyną, a została żoną, nie tylko przestała tolerować
Mały zgrzycik.
Już znany wyłącznie jako Sebastian znałem ludzi
Dwa małe zgrzyciki to razem średni zgrzycik :P
– Ale jesteś przewidywalny!
– Ty naprawdę jesteś głupi
Słodzi mu, słodzi…
i gazetę, no tę, ale po co
Jaką gazetę? No tę? Nie rozumiem.
Może to była zasługa tej upiornej muzyki relaksacyjnej, a może dzwonek. – a może dzwonka?
No, potem robi się dość upiornie… Oryginalny pomysł z tymi wszczepami. Elementy fantastyczne i horrorowe były. Aczkolwiek odczuwam lekki głód wiedzy, bo w sumie niewiele dowiedzieliśmy się o korporacji pana H… Niemniej przyjemnie się czytało.
Pozdróweczka!
Precz z sygnaturkami.
Obrzydliwe powtórzenia poprawiłem, tak samo dzwonek – dziękuję.
i gazetę, no tę, ale po co
Nie chciałem się odnosić do konkretnego tytułu. W Polsce byłaby to pewnie “Gazeta Prawna”, ale wydało mi się to niepotrzebne. Dlatego napisałem, jakby to miało być oczywiste.
Aczkolwiek odczuwam lekki głód wiedzy, bo w sumie niewiele dowiedzieliśmy się o korporacji pana H…
Wiemy tylko, że pan (już polityk) Sebastian ufał panu H. na tyle, żeby go zrobić władcą świata. Czy potrzebujemy wiedzieć cokolwiek więcej?
Dziękuję za przeczytanie, klik i przede wszystkim cieszę się, że przyjemnie się czytało.
Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny
Przeczytałam jednym tchem, już w czasie bety, a teraz po raz drugi. Podajesz prosty przepis, w jaki sposób można uzyskać władzę nad światem. ;-) Opowiadanie zaskakujące, z szybkimi zwrotami akcji, a jednocześnie bliskie realnemu światowi, zwłaszcza zakończenie.
Podobał mi się styl oraz postać głównego bohatera, który został zbudowany jako ciekawsza postać niż typowy prawnik. Widz też wnikliwą analizę długoletniego związku.
Zgłaszam opowiadanie do wątku bibliotecznego.
Podajesz prosty przepis, w jaki sposób można uzyskać władzę nad światem. ;-)
Tylko dla zachęty. Pewne technikalia – na priv ;-)
został zbudowany jako ciekawsza postać niż typowy prawnik.
Mam nadzieję, że typowy prawnik nie dałby się złapać i usidlić przez tak prosty zestaw sztuczek.
Poza tym nie dysponowałby zestawem niezbędnych umiejętności, żeby wyjść poza schemat narzucony przez “przepisy”.
Dziękuję za przeczytanie i klik, a jeszcze bardziej za pomoc przy becie.
Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny
Przerażająca historia. Czyta się wyśmienicie, tylko biorąc pod uwagę przeszłość i osobowość trochę zgrzyta mi ten prawnik. Natomiast przepis na zwładnięcie światem super.
Lożanka bezprenumeratowa
zgrzyta mi ten prawnik
Była na ten temat bogata dyskusja na becie. Wprawdzie w Polsce mamy (wyrok NSA):
“Organy samorządu zawodowego i Minister Sprawiedliwości badając, czy kandydat daje rękojmię prawidłowego wykonywania zawodu adwokata powinni brać pod uwagę wszystkie okoliczności składające się na wizerunek kandydata, a więc także znane im zdarzenia, które legły u podstaw wydania wyroku skazującego, mimo iż skazanie uległo zatarciu.” (przecinki, a właściwie ich brak, jak w wyroku)
Jednak jednocześnie:
“jest to przepis ocenny dający Ministrowi swobodę co do oceny, czy owa rękojmia i nieskazitelność ma miejsce wobec konkretnego kandydata. “
https://www.prawo-karne.info/skazanie-na-prace-spoleczne-a-studia-prawnicze-646-p.html
A Sebastian zna ludzi :-)
Czyli wciąż “nawet jak nie wolno, to można, jeśli się bardzo chce” :-(
Zresztą Polska jest tam jedynie w domyśle, ale rzeczywiście pisałem “pod tu i teraz”.
Natomiast przepis na zwładnięcie światem super.
A dziękuję :-)
Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny
Podobało mi się :)
Przynoszę radość :)
Urzekła mnie przemiana głównego bohatera oraz umieszczenie akcji na statku wycieczkowym <3
Cześć Radek!
– Dziękuję! – Obejrzała kolorowe bilety. – Ale jesteś przewidywalny!
– Ty naprawdę jesteś głupi – skwitowała Karen. – Niby studia skończył, a rozumu nie przybyło.
Już ją lubię.
Załoga pomagała z bagażami i dobrze, bo nie lubię nosić.
– Darty? – Domyśliłem się.
poświrować z obcym
Idealnie pokazałeś Sebę. :D
Nie nosiła uniformu jak steward, ale miała przypiętą małą złotą literkę H.
– Pani psycholog, co ta przypinka znaczy? – spytałem przy pożegnaniu.
Powiało tajemnicą, zanosi się na jakiś mocny przechył okrętu… 
Teraz poczepiam się:
kadłuba statku. Po zacumowaniu dało się wleźć na pokład po schodach specjalnym przejściem na grzbiecie kadłuba samolotu.
Powtórzenie.
– A te kostiumy kąpielowe są bardzo, bardzo ciasne. – powiedziała. – Jeśli tylko gość sobie zażyczy, od razu zdejmuję.
Tu trochę akcja nadmiernie przyspieszyła, imho. Jeżeli facet stoi z żoną, to raczej pani by tak szybko nie przybiegła, próbowałaby zachować jakieś pozory dyskrecji. Chyba, że to adeptka sztuki, albo to świat, w którym panuje inna moralność.
Musiałem trzymać się ściany, zanim doczłapałem się do kajuty, Karen nie było w środku. Szukałem jej po całym statku, ale nikt nic nie wiedział.
Pijany doczłapał ledwo do kajuty, a potem jej szukał po całym (gigantycznym) statku? Hmm…
Humor w Twoim wydaniu jakoś wyjątkowo do mnie przemawia. Uśmiechnąłem się wielokrotnie (do momentu kiedy zaczął się horror). Tym razem zaprezentowałeś nieco inny styl niż w poprzednich opowiadaniach (tych, które miałem okazję czytać). Powiedziałbym, że tempo narracji lepiej dostosowałeś do tempa opisywanych wydarzeń, a i mniej jest zwrotów akcji, co sprawia, że przekaz jest klarowniejszy i czyta się łatwiej. Jednym z mocniejszych punktów są bohaterowie, szczególnie Seba, który skojarzył mi się z moim Damianem w wersji light (opko “Człowiek z blizną”).
Ładne zamknięcie z tymi wszczepami. “Większość z nich zaczyna się w głowie i tam je można zakończyć.” – dobrze spuentowane, w kontekście fabuły nabiera dodatkowego, złowrogiego znaczenia. Nie potrafiłem rozszyfrować znaczenia litery H, ale po przeczytaniu komentarzy widzę, że nie kryła się za nim symbolika, lecz estetyka. “Heaven/ Hell”, które zaproponowała Finka pasuje mi najbardziej. Bardzo przyjemna lektura!
Pozdrawiam!
Cześć,
Mam trochę problemu z tym tekstem. Z jednej strony napisany jest dość sprawnie i się przez niego płynie, z drugiej jednak zawiera on sporo elementów, które wydają mi się zbędne – mowa tutaj przede wszystkim o scenie z psycholożką. Nie bardzo wiem czemu miała ona służyć, poza ukazaniem symbolu H, który przewija się później. Inna sprawa, że pakowanie się na sesję dla par na statku, który nie zawija do portu przez miesiąc to naprawdę kiepski pomysł na spędzenie rocznicy ślubu – w ogóle go nie kupuję. Również zachowanie Psi wydaje mi się dość absurdalne i dziwię się, że bohaterowie na wstępie nie pomyśleli, że trafili na jakiś bardzo dziwny statek.
Drugim elementem, który wydawał mi się trochę niepotrzebny jest dogłębne wnikanie w pracę i przeszłość Seby. Dla fabuły nie ma to żadnego znaczenia, że facet jest prawnikiem z kryminalną przeszłością, szczególnie, że sam koncept na taką postać jest dość zgrzytliwy.
Pozdrawiam :)
“Heaven/ Hell”, które zaproponowała Finka pasuje mi najbardziej.
This could be heaven, this could be hell. ;-)
Babska logika rządzi!
Bardzo dziękuję za przeczytanie tekstu i uwagi.
@AmyBlack:
Statek wycieczkowy wydaje mi się dobrym miejscem na horror: izolacja, tłum ludzi, którzy się nie znają i jeszcze małe pomieszczenia :-)
@kronos.maximus:
Słowo “poświrować” jest jak najbardziej oryginalne i pochodzi z ust jednego z pierwowzorów bohatera :-)
Obrzydliwe powtórzenie = fuj, ale poprawię pokonkursowo.
Chyba, że to adeptka sztuki, albo to świat, w którym panuje inna moralność.
Albo jej trochę wszystko jedno tzn. wypełnia skrupulatnie obowiązki służbowe np.: zauważyła spojrzenie, ma się zaoferować.
Pijany doczłapał ledwo do kajuty, a potem jej szukał po całym (gigantycznym) statku? Hmm…
To oczywiście zależy, co komu poraża jako pierwsze. Wyobrażam sobie, że adrenalina (”Gdzie Karen? Co jej się stało?”) daje człowiekowi kopa. Poza tym jeśli mógł iść, przytrzymując się ściany, to na czworakach dałby radę i cały statek spatrolować.
Z drugiej strony narracja pierwszoosobowa i wspomnienia dają pewien luz: mógł przejść jeden korytarz, a we wspomnieniach zostało mu, że prawie w maszynowni był.
Jednym z mocniejszych punktów są bohaterowie, szczególnie Seba, który skojarzył mi się z moim Damianem w wersji light (opko “Człowiek z blizną”).
Cieszę się, wrzuciłem sobie do kolejki i mam nadzieję dzisiaj przeczytać. Nawiązując do tytułu, bałem się, że “Rejs życia” jest na tyle banalny, że będzie kilka opowiadań tak nazwanych, a nie ma.
@michalovic:
Bardzo dziękuję za uwagi i strasznie się cieszę, że przez tekst się płynie. W końcu wycieczkowiec Mystical Cruises :-)
pakowanie się na sesję dla par na statku, który nie zawija do portu przez miesiąc to naprawdę kiepski pomysł na spędzenie rocznicy ślubu – w ogóle go nie kupuję.
Podejrzewam, że na statkach wycieczkowych jest psycholog tak samo, jak jest lekarz. Ze swoich zawodowych doświadczeń mogę potwierdzić, że jeśli mamy ludzi (np. pary) zamkniętych w jakiejś przestrzeni i jakoś odizolowanych, to jest to niezbędne.
Sesja z psychologiem (w opowiadaniu) była mi niezbędna fabularnie dla pokazania zmiany tzn. czego Karen oczekuje od Sebastiana i odwrotnie.
Również zachowanie Psi wydaje mi się dość absurdalne
Dlaczego? Pytam, bo wydawało mi się, że pokazałem jej zadanie dosyć klarownie: ofiarę odizolować, odurzyć i doprowadzić (z pomocą ochrony) na pokład szpitalny.
Dla fabuły nie ma to żadnego znaczenia, że facet jest prawnikiem z kryminalną przeszłością, szczególnie, że sam koncept na taką postać jest dość zgrzytliwy.
Jest kluczowy, bo potrzebujesz ludzi, którzy żyją w społeczeństwie (znają ludzi), ale nie cofną się przed niczym, ulegając impulsom.
@Finkla:
Od razu Hell, jeden impuls i wszyscy będą szczęśliwi. Cudownie ;-)
Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny
Podejrzewam, że na statkach wycieczkowych jest psycholog tak samo, jak jest lekarz. Ze swoich zawodowych doświadczeń mogę potwierdzić, że jeśli mamy ludzi (np. pary) zamkniętych w jakiejś przestrzeni i jakoś odizolowanych, to jest to niezbędne.
Rozumiem ideę obecności na statku wycieczkowym psychologa, jednak nie kupuję pomysłu, że bohaterowie poszli do niego dla zabawy, szczególnie że to miał być ich rocznicowy urlop.
Dlaczego? Pytam, bo wydawało mi się, że pokazałem jej zadanie dosyć klarownie: ofiarę odizolować, odurzyć i doprowadzić (z pomocą ochrony) na pokład szpitalny.
Tak, jej zamiary były jasne raczej od początku. Natomiast kiedy na wstępie zadeklarowała, że jak ją gośc poprosi to się natychmiast rozbierze, było to maksymalnie dziwne, a jeszcze dziwniejsze było to, że para bohaterów właściwie nie zwróciła na to uwagi. Jakiś czas temu oglądałem chyba na netflixie ze dwa odcinki reality show o życiu załogi luksusowego jachtu, tych ludzi obowiązywała ścisła etykieta i za zbytnie spoufalanie się z gości mieli spore kłopoty :)
“Jest kluczowy, bo potrzebujesz ludzi, którzy żyją w społeczeństwie (znają ludzi), ale nie cofną się przed niczym, ulegając impulsom.”
Tak, i myślę że wystarczyło po prostu wspomnieć, że facet jest jakąś prawniczą szychą, nie trzeba wnikać w to głębiej. Ale to tylko moje odczucia, sam jestem zwolennikiem maksymalnego upraszczania :)
Gratuluję raz jeszcze pomysłu i to ja (niezmiennie) dziękuję za zaproszenie do bety oraz wyrozumiałość, bo ostatnio zawalenie sprawami osobistymi zdecydowanie mnie przerasta. :)
Pozdrawiam serdecznie, Radku. :)
Pecunia non olet
@michalovic:
Rozumiem ideę obecności na statku wycieczkowym psychologa, jednak nie kupuję pomysłu, że bohaterowie poszli do niego dla zabawy, szczególnie że to miał być ich rocznicowy urlop.
Szanuję, ale niektórzy ludzie lubią mówić (nie mylić z rozmawianiem). Być może Karen miała nadzieję, że Sebastian “się poprawi” (co się stało), a on chciał w spokoju ducha ponarzekać na żonę (tak legitnie – bym dodał).
Znam takich, którym by się to podobało na poziomie rozrywkowym. Sam nie jestem przekonany, ale w sumie – dlaczego nie.
Natomiast kiedy na wstępie zadeklarowała, że jak ją gośc poprosi to się natychmiast rozbierze, było to maksymalnie dziwne, a jeszcze dziwniejsze było to, że para bohaterów właściwie nie zwróciła na to uwagi.
Mnie by zatkało, więc pewnie też sprawiałbym wrażenie, że “nie zwróciłem na to uwagi”. Z drugiej strony wystarczyłoby, żeby w folderze znalazł się zapis:
tych ludzi obowiązywała ścisła etykieta i za zbytnie spoufalanie się z gości mieli spore kłopoty :)
Zakaz fraternizacji :-)
Tu było odwrotnie.
wystarczyło po prostu wspomnieć, że facet jest jakąś prawniczą szychą, nie trzeba wnikać w to głębiej.
Tu bardziej chodziło o to, żeby facet był wszechstronny, nie musiał być koniecznie szychą.
sam jestem zwolennikiem maksymalnego upraszczania
Ja też :-)
Tylko mamy gdzie indziej maksimum.
@bruce:
Dziękuję za przeczytanie, betę i bardzo się cieszę, że się podobało.
Pozdrawiam i mam nadzieję, że sprawy osobiste się będą prostować.
Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny
Dziękuję i wzajemnie. Pozdro! 
Pecunia non olet
Podobało się: Nieoczywiste zakończenie, prowokuje do zadawania pytań w dobry sposób – nie przez niedopowiedzenia a przez wielorakość interpretacji.
Nie podobało się: Psi zdawała się trochę nachalna, co mogło wywołać skutek odwrotny od zamierzonego.
Gratuluję i pozdrawiam!
Cześć!
Jak dla mnie bohater wyszedł trochę przerysowany, były kryminalista zostający prawnikiem, bo żona tak chce, jakoś mnie nie przekonuje. Chociaż jest w tym trochę absurdu, który może się podobać, ale niezbyt pasuje do horroru. Dość wcześnie sygnalizujesz, że szpital na statku na pewno nie jest tym czym się wydaje, ale całą tajemnicę zdradzasz stopniowo, było tu więc wyczuwalne napięcie, ale to troszkę za mało na horror. Cała koncepcja mi się podobała, a zakończenie było zaskakująca. Narracja oczywiście w Twoim niepowtarzalnym stylu, więc to zawsze na plus.
Pewne elementy tego tekstu trudno brać na poważnie, poprzedni komentujący zwrócili uwagę na choćby gotowych do roznegliżowania się członków załogi, ale do mnie ten klimat trafił. Ta doza dziwności dodaje opowiadaniu uroku, ale też buduje pewien specyficzny typ niepokoju. Bardzo interesująca lektura, sam pomysł ciekawy, ale to atmosfera właśnie najbardziej przypadła mi do gustu.
Zakończenie zaskoczyło, przerażająca wizja, a do tego intersująca puenta.
Bardzo dziękuję za komentarze jurorskie (również):
@Olgierd Glista:
Dziękuję za opinię.
Psi zdawała się trochę nachalna, co mogło wywołać skutek odwrotny od zamierzonego.
Powiedziałbym, że bardzo nachalna. Czasami to działa, czasami do zadania należy wyznaczyć innego wykonawcę.
Skomentuję, że często ludzie nie doceniają działania wprost. A tekst jest (w skrócie) o tym. Jeśli chcesz kontrolować ludzkie myśli, wszczep im w mózg chipa.
@Alicella:
Jak dla mnie bohater wyszedł trochę przerysowany, były kryminalista zostający prawnikiem, bo żona tak chce, jakoś mnie nie przekonuje.
Bo ludzie nie lubią zadawalać żon, każdy kryminalista jest za głupi, czy prawnicy nigdy nie mają “przeszłości”?
Oczywiście punkt widzenia przyjmuję, choć pracownik pralni, który zostaje pisarzem – wydaje mi się bardziej przerysowanym schematem, a to życiorys Stephena Kinga.
Dość wcześnie sygnalizujesz, że szpital na statku na pewno nie jest tym czym się wydaje
Raczej jedynie zaznaczam jego istnienie. Chodziło mi o to, żeby potem nie wyskoczył “pokład szpitalny” jak pajacyk z pudełka. Na statku wycieczkowym z pewnością jest mnóstwo rzeczy, które załoga chce ukryć przed pasażerami. Np. nikt nie powie: “za tą kosztowną draperią jest cienka blacha i zbiornik na 120 ton szamba”.
@Reinee:
Ciekawi mnie Twoje wrażenie, których fragmentów tekstu nie da się brać na poważnie.
Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny
Radku, chciałem napisać coś Sebie, ale uciekła mi myśl, a potem zapomniałem poprawić, zaraz edytuję. Chyba za późno pisałem ten komentarz :)
Jakbym zobaczył ten obrazek wcześniej…
Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny
