Czarna mgła

Mina nie­zna­jo­me­go zwia­sto­wa­ła kło­po­ty. Zsiadł z wiel­kie­go orła, jego ko­la­na drża­ły. Mil­czał, roz­glą­da­jąc się do­oko­ła. 

Miesz­kań­cy wio­ski pod­cho­dzi­li do niego po­wo­li, jakby chcie­li od­su­nąć w cza­sie to, co nie­ubła­ga­ne. Stan­ley, przy­wód­ca wio­ski, wy­su­nął się przed tłum i za­py­tał:

– Co się stało?

– Czar­na mgła nad­cho­dzi – od­parł przy­bysz. 

– Co takiego? 

Męż­czy­zna ro­zej­rzał się ze stra­chem. Do­pie­ro po chwi­li od­parł:

– Wiel­ki, czar­ny obłok, strasz­ny jak śmierć. Za­bi­ja wszyst­ko, co sta­nie na jego dro­dze.

Stanley skrzywił się. 

– Jak przed tym uciec? 

– To nie­moż­li­we, chyba że na orle. Mgła po­ru­sza się szyb­ciej niż naj­szyb­szy wierz­cho­wiec. 

Po tych sło­wach wbiegł do po­bli­skie­go domu. Nie­dłu­go póź­niej wy­szedł, pro­wa­dząc ze sobą star­sze­go czło­wie­ka. Obaj wsie­dli na orła i od­le­cie­li. 

 

***

 

Will opie­rał się ple­ca­mi o drew­nia­ną cha­łu­pę. Z uwagą przy­glą­dał się do­mo­wi, w któ­rym trwa­ły ob­ra­dy star­szych. Jego czar­ne włosy roz­dmu­chi­wał lekki wiatr. Nie mu­siał cze­kać zbyt długo na de­cy­zję. Za­le­d­wie słoń­ce zna­la­zło się w ze­ni­cie, krzy­ki uci­chły, a po­miesz­cze­nie opu­sto­sza­ło. Przy­wód­ca wio­ski wszedł na po­dest i prze­mó­wił do tłumu:

– Już za późno na ucieczkę, zagrożenie jest zbyt blisko. Możemy umrzeć w domu, wśród rodzin, to lepsze niż śmierć w biegu, w nieznanym miejscu. Żegnajcie przyjaciele, chciałbym, aby było inne wyjście, lecz niestety nie ma. 

Will po­de­rwał się zde­ner­wo­wa­ny. Za­klął pod nosem, li­czył na mą­drzej­szą de­cy­zję, na coś, co po­zwo­li­ło­by prze­trwać jemu, jego ro­dzi­nie i całej wio­sce. Spoj­rzał w bok. Zo­ba­czył ro­dzi­ców i młod­sze­go brata, któ­re­go matka trzy­ma­ła za rękę. Do­go­nił ich, zanim we­szli do chaty. Ko­bie­ta, gdy tylko go za­uwa­ży­ła, pod­bie­gła, przy­tu­li­ła i po­wie­dzia­ła:

– Do­brze, że je­steś synku. 

– Mu­si­my się zbie­rać, ina­czej zgi­nie­my. 

Spo­dzie­wał się, że bli­scy przy­sta­ną na jego pro­po­zy­cję. Jed­nak za­miast tego usły­szał po­nu­ry głos ojca:

– Sły­sza­łeś, co po­wie­dzia­ła star­szy­zna? Nie można uciec przed czar­ną mgłą. 

Will po­pa­trzył na matkę i brata, pła­ka­li. Na jego twa­rzy po­ja­wił się gry­mas bólu, za­czął z innej stro­ny:

– Ojcze, pa­mię­tasz star­ca, który przy­cho­dził do na­szej wio­ski, gdy byłem mały? Po­wie­dział mi, że ist­nie­je Wład­ca Świa­tła, czło­wiek…

– Głu­pie ba­jecz­ki, mi nie­gdyś opo­wia­da­no, że na świe­cie nie ma zła. Teraz wi­dzisz, jak do­brze kła­ma­li – od­parł oj­ciec, wcho­dząc do izby.

Mło­dzie­niec nie dawał za wy­gra­ną:

– Czy nie mo­że­my cho­ciaż spró­bo­wać uciec? Prze­cież…

– Skończ! – wark­nął męż­czy­zna i za­trza­snął sy­no­wi drzwi przed nosem.

Will za­ci­snął pię­ści, ale mil­czał. Po­sta­no­wił po­ga­dać z matką, chciał cho­ciaż ją prze­ko­nać. Ro­zej­rzał się. Nie zo­ba­czył jej na ze­wnątrz.

Czyli jest w środ­ku – po­my­ślał. 

Wszedł do domu. Mama sie­dzia­ła obok brata na sta­rym ta­bo­re­cie. Will pod­szedł do niej i wy­szep­tał:

– Mamo, mu­sisz ze mną pójść. Po­dob­no w po­łu­dnio­wych gó­rach miesz­ka Wład­ca Świa­tła. Mo­że­my…

– Jak to synku, chcesz nas opu­ścić? – Była zroz­pa­czo­na. 

– Nie. Chcę, że­by­ście po­szli ze mną – od­parł, sta­ra­jąc się utrzy­mać spo­koj­ny ton głosu.

– Sły­sza­łeś, co po­wie­dział oj­ciec? Nie wolno…

Will nie wy­trzy­mał. Wy­sko­czył z domu. Po kilku mi­nu­tach biegu wśród wy­so­kiej trawy do­tarł do klifu. Spoj­rzał w dół. Przez do­li­nę pły­nę­ła spo­koj­na rzeka. Do uszu mło­dzień­ca do­cie­rał jej szum. W dali ma­ja­czy­ły wy­so­kie góry, po­ro­śnię­te drze­wa­mi i krze­wa­mi. Will był już kie­dyś w tam­tych la­sach. Na chwi­lę prze­stał my­śleć o nie­bez­pie­czeń­stwie. Po­ło­żył się na tra­wie i spoj­rzał w niebo.

Chmu­ry tań­czy­ły, co chwi­la zmie­nia­jąc kształt. Szyb­ki wiatr gnał je na po­łu­dnie. Mło­dzie­niec z za­cie­ka­wie­niem oglą­dał ko­lej­ne ob­ło­ki. Wszyst­kie opo­wia­da­ły jakąś hi­sto­rię. Jedna z nich naj­pierw stała się rybą, póź­niej pta­kiem, go­ni­ła owada, zła­pa­ła go i wtedy znów zmie­ni­ła kształt. Teraz przy­po­mi­na­ła czło­wie­ka. Męż­czy­zna wszedł do domu, był wi­ta­ny przez żonę i chłop­ca. Wszy­scy się we­so­ło śmia­li. W ko­min­ku iskry two­rzy­ły ob­ra­zy.

Mło­dzie­niec już nie wie­dział, czy to nadal chmu­ry, czy to już tylko jego wy­obraź­nia. Wspo­mnie­nia ude­rzy­ły ze zdwo­jo­ną siłą. Pod­niósł się z ziemi i ru­szył z po­wro­tem do wio­ski, lecz nagle sta­nął. Chwi­lę po­my­ślał, a na­stęp­nie za­wró­cił i spoj­rzał na góry. Już wie­dział, co ma robić. Czuł, że nie prze­ko­na mamy, by z nim ru­szy­ła.

Podła star­szy­zna, prze­klę­ci ma­ni­pu­lan­ci. Naj­pierw zdo­by­li za­ufa­nie ludzi, a teraz gdy oni nie widzą roz­wią­za­nia, to nikt nie widzi – po­my­ślał w przy­pły­wie emo­cji. 

Po­mi­mo tego mógł prze­cież jesz­cze pomóc matce i bratu. Jeśli do­tarł­by szyb­ko do Wład­cy Świa­tła, może uda­ło­by się ura­to­wać wio­skę. Nie wi­dział innej opcji, czasu miał coraz mniej. Żwa­wym kro­kiem ru­szył w stro­nę gór. Głę­bo­ko wie­rzył, że czło­wiek, który może mu pomóc, ist­nie­je na­praw­dę.

 

***

 

Prze­dzie­rał się przez las, im bli­żej gór się znaj­do­wał, tym trud­niej było iść na­przód. Krza­ki gęsto po­ra­sta­ły zie­mię i ocie­ra­ły się o nogi, po­wo­du­jąc pie­ką­cy ból. Jed­nak mło­dzie­niec kro­czył z za­cię­tą twa­rzą. Co jakiś czas spo­glą­dał na cel wę­drów­ki. To do­da­wa­ło mu sił. W końcu wy­szedł z lasu na ska­li­stą ścież­kę. Ode­tchnął z ulgą, na jego twa­rzy za­go­ścił lekki uśmiech. Spoj­rzał za sie­bie. W ciągu dwu­na­stu go­dzin prze­był długą drogę. Wie­dział, że musi od­po­cząć, wy­ru­szył rano, teraz się ściem­nia­ło. Po­sta­no­wił ze­brać chrust i roz­pa­lić ogni­sko. Miał świa­do­mość, że to po­mo­że mu za­cho­wać tem­pe­ra­tu­rę i ochro­ni przed dzi­ki­mi zwie­rzę­ta­mi, któ­rych w tej czę­ści gór nie bra­ko­wa­ło. Przy­naj­mniej tak mówił sta­rzec. Will przy­po­mniał sobie jego słowa:

– Nigdy nie idź w stro­nę Gór Po­łu­dnio­wych. Czają się tam po­two­ry, które przy­pra­wia­ją o dresz­cze naj­lep­szych wo­jow­ni­ków.

Will ze­brał opał, zna­lazł od­po­wied­nie ka­mie­nie i po kil­ku­na­stu pró­bach roz­pa­lił ogni­sko. Na­stęp­nie do­ło­żył do niego drwa, by star­czy­ło na kilka go­dzin snu.

 

***

 

Wstał w środ­ku nocy. Spoj­rzał na ogni­sko, do­ga­sa­ło. Do­rzu­cił drwa, by znów za­pło­nę­ło ja­snym pło­mie­niem. Przez chwi­lę my­ślał, co mogło wy­rwać go ze snu, gdy po­czuł jak coś upo­rczy­wie się w niego wpa­tru­je. Może to było po­wo­dem na­głe­go obu­dze­nia? Pod­niósł się i za­czął ob­ser­wo­wać oko­li­cę.

Za sobą usły­szał sze­lest, gwał­tow­nie wy­ko­nał obrót, jed­no­cze­śnie pod­no­sząc z ziemi kij. Do­strzegł, że krza­ki po­ru­szy­ły się w miej­scu, gdzie praw­do­po­dob­nie po­wstał hałas. Wy­tę­żył wzrok i zo­ba­czył w ciem­no­ści po­ła­ma­ne ga­łę­zie. Zro­bił krok do tyłu, usiadł na ziemi. Resz­tę nocy, aż do po­ran­ka, spę­dził trzy­ma­jąc w ręce kij.

Do­pie­ro wtedy zdo­był się na od­wa­gę, by ru­szyć ścież­ką w wyż­sze par­tie gór. Ska­li­ste zbo­cza po­ra­sta­ły pną­cza, a z ziemi wy­ra­sta­ły pięk­ne kwia­ty. Jed­nak mło­dzie­niec nie po­dzi­wiał przy­ro­dy. Jego myśli za­przą­ta­ły ostat­nie prze­ra­ża­ją­ce zda­rze­nia. 

Po kilku go­dzi­nach po­dró­ży do­tarł do prze­pa­ści. Zdzi­wił się, gdy do­strzegł so­lid­nie wy­ko­na­ny most. Chwi­lę póź­niej był po dru­giej stro­nie i wtedy znów to po­czuł. Coś usil­nie go ob­ser­wo­wa­ło. Na szczę­ście nie wy­rzu­cił jesz­cze broni. Z nią czuł się znacz­nie pew­niej. Uważ­nie wy­pa­try­wał wroga. Teraz nie miał wąt­pli­wo­ści, że ktoś lub coś go śle­dzi. Ob­ra­cał się wokół sie­bie, chciał wszyst­ko wi­dzieć. Nagle coś mi­gnę­ło mu przed ocza­mi, a chwi­lę póź­niej usły­szał wycie, które przy­pra­wi­ło go o dresz­cze. Zszo­ko­wa­ny wy­szep­tał:

– Czy to moż­li­we, by sta­rzec mówił o praw­dzi­wych po­two­rach?

Wyć mu­sia­ła isto­ta znacz­nie więk­sza od zwy­kłe­go wilka, od­głos był nie do wy­trzy­ma­nia. Do­dat­ko­wo mło­dzie­niec wy­czuł, że po­twór jest dość bli­sko. Nagle usły­szał ko­lej­ne dźwię­ki. Na­ra­sta­ły z każdą chwi­lą i do­cho­dzi­ły zza mostu, który przed chwi­lą prze­kro­czył. Szyb­ko pod­jął de­cy­zję. Rzu­cił się przed sie­bie, li­cząc, że dalej znaj­dzie schro­nie­nie. Biegł wzdłuż prze­pa­ści.

Po kilku mi­nu­tach nie­ustan­ne­go wy­sił­ku za­czął zwal­niać. Czuł, że długo już nie wy­trzy­ma. Spoj­rzał w tył i wtedy to zo­ba­czył. Gonił go ogrom­ny czwo­ro­noż­ny stwór. Przy­po­mi­nał zwy­kłe­go wilka, ale był dwa razy więk­szy. Mło­dzie­niec zgu­bił kij. Ro­zej­rzał się, lecz w oko­li­cy nie do­strzegł żad­ne­go drze­wa, które do­star­czy­ło­by schro­nie­nia, ani półki skal­nej na którą mógł­by wbiec. Je­dy­ne zbo­cze góry, do któ­rego mógł do­trzeć przed zła­pa­niem, było nie­do­stęp­ne, więc skrę­cił w bok i spoj­rzał w prze­paść.

Li­czył, że do­strze­że tam jakąś drogę uciecz­ki. Jed­nak nie zdą­żył się nawet do­kład­niej przyj­rzeć. Usły­szał bie­gną­ce­go wilka kilka kro­ków za sobą. In­stynk­tow­nie zro­bił unik. Prze­ciw­nik sko­czył, ale nie spo­dzie­wał się tego ruchu i spadł. Will jesz­cze przez chwi­lę śle­dził ciało wroga, do­pó­ki nie roz­bi­ło się i nie znik­nę­ło wśród skał. Ode­tchnął z ulgą. Chwi­lę od­po­czął i po­sta­no­wił wę­dro­wać dalej, nie zdą­żył jed­nak przejść nawet kilku kro­ków, gdyż drogę za­stą­pił mu ko­lej­ny stwór.

Mło­dzie­niec czym prę­dzej pod­biegł nad prze­pa­ść, li­czył, że i tym razem cięż­kie ciel­sko nie wy­ha­mu­je i spad­nie w prze­paść. Wie­dział, że to jest głu­pie, ale nie miał in­ne­go po­my­słu. Znów spró­bo­wał od­su­nąć się w ostat­nim mo­men­cie. Jed­nak nie zdą­żył zro­bić tego do­sta­tecz­nie wcze­śnie, prze­ciw­nik chwy­cił go kłami za ubra­nie i ścią­gnął w dół. Na szczę­ście Will zła­pał się kilku wy­sta­ją­cych ka­mie­ni i za­wisł nad zie­mią. Stwór w przerażeniu poluźnił uchwyt, próbował się zaprzeć o skalną ścianę, ale nie dał rady. 

Nie zdążył nawet pomyśleć, jak się wydostać z tej beznadziejne sytuacji, gdy usłyszał kolejny odgłos łap. 

– Prze­klę­te po­mio­ty, ile ich tam jesz­cze zo­sta­ło? – po­wie­dział, jed­no­cze­śnie szu­ka­jąc opar­cia na skal­nej ścia­nie. Prze­ciw­nik był coraz bli­żej. Will wła­śnie ana­li­zo­wał, czy woli zgi­nąć przez roz­szar­pa­nie, czy przez upa­dek, gdy nagle usły­szał ja­kieś inne kroki i sza­mo­ta­ni­nę na górze. Ku jego za­sko­cze­niu, nad sobą zo­ba­czył nie krwio­żer­czy pysk, a ludz­ką rękę. Chwi­lę póź­niej ktoś spokojnie powiedział:

– Chwyć, wy­cią­gnę cię z tego bagna.

Mło­dzie­niec chęt­nie sko­rzy­stał z pro­po­zy­cji. Gdy był już na górze, przyj­rzał się wy­baw­cy. Męż­czy­zna wy­glą­dał na trzy­dzie­ści lat, miał krót­kie czar­ne włosy i ła­god­ną twarz. W pra­wej ręce trzy­mał za­krwa­wio­ny miecz, a przy jego no­gach le­ża­ło ciel­sko po­two­ra. Will chciał coś po­wie­dzieć, ale prze­rwał mu sta­now­czy głos:

– Na­zy­wam się Hamer. Póź­niej po­dzię­ku­jesz, teraz mu­si­my się stąd wy­nieść. Za­bio­rę cię do ja­ski­ni…

– Nie mam czasu – od­parł mło­dzie­niec.

– Jak to?

– Idę do Wład­cy Świa­tła – wska­zał pal­cem po­bli­skie góry i kon­ty­nu­ował – z pół­no­cy nad­cho­dzi czar­na mgła, nie mogę zo­sta­wić wio­ski w po­trze­bie.

Hamer pobladł i spojrzał na młodzieńca. 

– Chodź, za­pro­wa­dzę cię – po­wie­dział sta­now­czo, jed­no­cze­śnie ru­sza­jąc w stro­nę wznie­sie­nia.

Szli przez długi czas w mil­cze­niu, do­pó­ki ciszy nie prze­rwał głos Willa:

– Dzię­ki za pomoc, nie wiem, co bym bez cie­bie zro­bił. Je­stem do­zgon­nie wdzięcz­ny.

Na twa­rzy męż­czy­zny za­go­ścił ledwo do­strze­gal­ny uśmiech.

– Jesz­cze tylko kilka go­dzin i doj­dzie­my do celu, za tym wznie­sie­niem znaj­du­je się do­li­na, w któ­rej miesz­ka Wład­ca. 

– Ro­zu­miem, ale mam jesz­cze jedno py­ta­nie, co ro­bisz w tych gó­rach? – za­py­tał Will, nie chcąc prze­ry­wać roz­mo­wy.

Hamer przy­śpie­szył kroku, jego po­god­ną twarz wy­krzy­wił gry­mas. Długo nic nie od­po­wia­dał, aż wresz­cie wy­szep­tał:

– Strze­gę ich.

 

***

 

Po­wo­li zbli­ża­li się do celu, we­dług Ha­me­ra do po­ko­na­nia zo­stał im już tylko ostat­ni mo­stek, spo­koj­nie zwi­sa­ją­cy nad prze­pa­ścią. Will w końcu po­sta­no­wił zadać nur­tu­ją­ce go py­ta­nie.

– Wiesz, czym jest czar­na mgła?

Męż­czy­zna ob­ró­cił głowę w stro­nę to­wa­rzy­sza i rzekł:

– Czy wiem na pewno? Nie, ale się do­my­ślam.

Mło­dzień­ca wi­docz­nie to za­in­te­re­so­wa­ło:

– Po­wiesz mi?

Hamer po­cze­kał, aż znaj­dą się przy most­ku i do­pie­ro wtedy od­po­wie­dział:

– Nie, to nie by­ło­by dobre. Nie­dłu­go za­py­tasz o to osobę, która bę­dzie wie­dzia­ła – wszedł na mo­stek i cicho do­po­wie­dział – módl się, abym nie miał racji co do tego, czym jest ta mgła.

Will chciał jesz­cze o coś za­py­tać, ale prze­rwa­ło mu wycie. Spoj­rzał na wo­jow­ni­ka. Męż­czy­zna dobył mie­cza i wpa­try­wał się w dal. Po chwi­li po­wie­dział pod nosem:

– Znowu te prze­klę­te Gar­ba­sze – po czym gło­śniej dodał – mu­si­my spró­bo­wać do­trzeć do wznie­sie­nia przed nimi. 

Nim jed­nak prze­bie­gli kilka kro­ków, na ho­ry­zon­cie po­ja­wi­ło się sześć po­two­rów. Rzu­ci­ły się w stro­nę ludzi. Hamer sta­nął i krzyk­nął:

– Za­trzy­mam je, ty bie­gnij!

Mło­dzie­niec nie pró­bo­wał dys­ku­to­wać. Ru­szył w stro­nę wznie­sie­nia, ale po kil­ku­na­stu kro­kach obej­rzał się za sie­bie. Zo­ba­czył wo­jow­ni­ka blo­ku­ją­ce­go drogę wła­snym cia­łem. Stał tak tylko przez chwi­lę. Wie­dział, że nie może się za­trzy­mać i musi biec dalej. 

 

***

 

Hamer sku­pio­nym wzro­kiem śle­dził ruchy wro­gów. Gar­ba­sze były głod­ne, ale bały się za­ata­ko­wać czło­wie­ka uzbro­jo­ne­go w miecz. W końcu jed­nak głód wziął górę nad roz­sąd­kiem. Pierw­szy z nich rzu­cił się w stro­nę ofia­ry, ale wpraw­ne cię­cie obu­rącz po­zba­wi­ło go życia. Stwo­ry, wi­dząc klę­skę ich to­wa­rzy­sza, za­czę­ły się wy­co­fy­wać, lecz nie­ocze­ki­wa­nie naj­więk­szy z nich za­war­czał. Gar­ba­sze, jakby po­ga­nia­ne roz­ka­zem wodza, rzu­ci­ły się wspól­nie na wroga. Męż­czy­zna obej­rzał się za sie­bie, a gdy zo­ba­czył, że mło­dzie­niec jest już da­le­ko, wy­su­nął rękę do przo­du, a z niej wy­le­cia­ły pio­ru­ny.

Dwa zwę­glo­ne ciała upa­dły na zie­mię. Po­zo­sta­łe stwo­ry zdą­ży­ły za­ata­ko­wać. Hamer od­chy­lił się, wy­sta­wia­jąc miecz do przo­du. Gar­basz na­dział się, za­char­czał i upadł. Drugi wróg szar­żo­wał.

Męż­czy­zna pod­niósł miecz do góry i ciął. Za późno. Upadł na zie­mię, przy­ci­śnię­ty przez ciało wroga. Nie mógł się­gnąć po miecz. Cudem bro­nił się przed kłami po­two­ra. Krwa­wił i klął, w rę­kach trzy­mał łeb Gar­ba­sza.

Po­wo­li bra­ko­wa­ło mu sił. Dy­szał cięż­ko. Za­ci­snął zęby. Jesz­cze chwi­la i opu­ścił dło­nie. Prze­chy­lił głowę. Wróg ugryzł po­wie­trze. Męż­czy­zna z całej siły ude­rzył w łeb prze­ciw­ni­ka. Udało mu się wy­śli­zgnąć spod ciel­ska. Wy­su­nął rękę. Wy­le­cia­ły z niej pio­ru­ny. Po­twór jesz­cze przez chwi­lę drgał w kon­wul­sjach. 

Do­wód­ca stada w po­pło­chu uciekł. 

 

***

 

Will nie za­trzy­my­wał się, do­pó­ki nie do­tarł do do­li­ny. Wów­czas przy­sta­nął, zaparło mu dech w piersi. Zo­ba­czył nie­wiel­ki dom, ozdo­bio­ny zło­tem i dro­gi­mi ka­mie­nia­mi. Obok niego pły­nął stru­myk po­łą­czo­ny z dużą fon­tan­ną, a wokół rosły naj­roz­ma­it­sze drze­wa. Mło­dzie­niec po­wo­li zbli­żył się do wej­ścia i za­pu­kał. Od­cze­kał kilka minut, ale gdy nikt nie otwo­rzył, na­ci­snął klam­kę i pchnął drzwi. Ku jego za­sko­cze­niu ustą­pi­ły bar­dzo łatwo. Wszedł do po­miesz­cze­nia. Na po­cząt­ku nic nie wi­dział, lecz po chwi­li jego oczy przy­zwy­cza­iły się do ciem­no­ści. Wnę­trze było skrom­nie urzą­dzo­ne. Znaj­do­wa­ło się tu łóżko, a także kilka stoł­ków. Ni­g­dzie nie było jed­nak widać żywej duszy. Will jesz­cze raz przyj­rzał się do­kład­niej i zo­ba­czył właz w kącie chaty. Pod­biegł i otwo­rzył.

Czy uprzej­mość ma zna­cze­nie, gdy liczy się życie wielu ist­nień? – za­py­tał sam sie­bie w my­ślach.

Jego oczom uka­za­ły się scho­dy. Zszedł po nich.

W środ­ku wiel­kie­go po­miesz­cze­nia przy sa­dzaw­ce sie­dział męż­czy­zna. Miał na sobie dłu­gie, złote szaty, a w dłoni trzy­mał laskę, na któ­rej za­mo­co­wa­no po­ma­rań­czo­wy krysz­tał. Był od­wró­co­ny i wpa­try­wał się w nie­zmą­co­ną wodę. Po­miesz­cze­nie miało swój kli­mat. Zimną po­sadz­kę po­rósł bluszcz, a we wgłę­bie­niach zna­la­zła się czy­sta woda. Will nie miał jed­nak czasu na po­dzi­wia­nie, zro­bił kilka kro­ków do przo­du i już chciał prze­mó­wić, gdy usły­szał spo­koj­ny głos:

– Witaj chłop­cze, czego ci trze­ba?

– Panie, pro­szę o łaskę. Moja wio­ska jest w nie­bez­pie­czeń­stwie. Czar­na mgła grozi nam wszyst­kim.

Wład­ca Świa­tła gwał­tow­nie się po­de­rwał. Teraz do­pie­ro można było do­strzec jego twarz, ku zdzi­wie­niu mło­dzień­ca, nie był star­cem, wy­glą­dał ra­czej na męż­czy­znę w śred­nim wieku. Sta­nął na środ­ku kom­na­ty i z nie­po­ko­jem w gło­sie za­py­tał:

– Czar­na mgła?

– Tak, nad­cią­ga z pół­no­cy. Nie­sie śmierć i znisz­cze­nie – po­twier­dził Will.

– Nie­do­brze – rzekł pod nosem Wład­ca Świa­tła.

– Sły­sza­łem, że ty, panie, mo­żesz ją po­wstrzy­mać.

– Mogę? Hmmm, tak… Ale chcę cze­goś w za­mian. Pójdę wal­czyć z mgłą, lecz ty zo­sta­niesz uczniem osoby, którą ci wska­żę. Nie odej­dziesz, do­pó­ki ci nie po­zwo­lę. 

Will był bar­dzo prze­ję­ty. Nauka u kogoś potężnego? To ozna­cza­ło, że mu­siał­by po­że­gnać ro­dzi­nę na długo. Bar­dzo długo. Ale staw­ką było ich życie. Dla bli­skich był gotów zro­bić wszyst­ko. Nie miał czasu do stra­ce­nia.

– Zga­dzam się! – za­wo­łał.

Wład­ca Świa­tła uśmiech­nął się.

– Do­brze, niech się sta­nie!

Pod­niósł laskę do góry i ude­rzył w zie­mię. Wokół niego po­ja­wi­ły się bły­ski. Mło­dzie­niec po­czuł, jak coś go wcią­ga i nie po­zwa­la od­dy­chać. Od­pły­nął w ciem­ność.

 

***

 

Obu­dził się na po­la­nie. Obok niego stał Wład­ca Świa­tła. Po pra­wej stro­nie rósł zna­jo­my las. Szyb­ko zro­zu­miał, gdzie się znaj­du­je. Zo­ba­czył swoją wio­skę, a nad nią… Nie mógł w to uwie­rzyć, czyż­by przy­szedł za późno? Mgła, czar­na jak smoła, po­że­ra­ła bu­dyn­ki i wchłaniała ludzi. Szła z pół­no­cy, nie widać było jej końca. Ucie­ka­li przed nią prze­ra­że­ni lu­dzie. Do­pie­ro teraz do­tar­ło do nich, że chcą jesz­cze żyć. Po­śród bie­gną­cych do­strzegł mamę i brata. Ojca nie wi­dział, czyż­by męż­czy­zna nie wie­rzył w moż­li­wość prze­ży­cia? 

Wład­ca Świa­tła pod­niósł laskę i wy­mie­rzył w stro­nę śmier­ci. Na­tych­miast po­le­cia­ła kula i ude­rzy­ła, usu­wa­jąc część ciem­no­ści. Jed­nak to nie za­trzy­ma­ło prze­ciw­ni­ka. W jego wnę­trzu gi­nę­li ko­lej­ni lu­dzie, za­sy­sa­ni przez ol­brzy­mi wir, który wcią­gał ich do wnę­trza mor­der­cze­go ob­ło­ku. Wo­ko­ło było sły­chać jęki ko­na­ją­cych i krzy­ki prze­ra­że­nia. Męż­czy­zna po­na­wiał ataki, sta­ra­jąc się znisz­czyć wroga, ale czar­na mgła wciąż parła na przód.

Zbli­ża­ła się do ro­dzi­ny Willa. Nie, nie, to nie mogła być praw­da. 

– Zrób coś! – krzyk­nął mło­dzie­niec do Wład­cy Świa­tła. 

To jest jakiś zły sen. Nie, nie, zbyt re­al­ny, muszę pomóc. Ra­to­wać ich!

Po­tknął się, upadł twa­rzą do ziemi. Tylko kil­ka­na­ście kro­ków dzie­li­ło go od bli­skich. 

Nie mogę się pod­dać, nie teraz. 

Wstał, zmu­sił się do dal­sze­go biegu. Jesz­cze tylko kilka kro­ków i… Z mgły wy­le­cia­ły dwie kule. 

– Nie!

Will zawył z bólu. Łzy ci­snę­ły mu się do oczu. Przy­lgnął do trawy. Miał wra­że­nie jakby wszyst­ko inne znik­nę­ło. Przez mgłę, wi­dział wal­czą­cych o życie i sły­szał ich nie­wy­raź­ne krzy­ki. Kosz­mar, tylko to miał teraz w gło­wie. Bra­ko­wa­ło siły, by zro­bić co­kol­wiek, by się ze­mścić. Nie wróci już bli­skich. Leżał bez­rad­ny. Jesz­cze do końca nie wie­rzył, że to wy­da­rzy­ło się na­praw­dę. 

Wład­ca Świa­tła tym­cza­sem ob­ró­cił się kil­ku­krot­nie wokół wła­snej osi i wy­sta­wił rękę bez laski. Na­tych­miast wy­le­cia­ło z niej świa­tło, chwi­lo­wo po­wstrzy­ma­ło mgłę. Kilku miesz­kań­ców już pra­wie schro­ni­ło się za ple­ca­mi wy­baw­cy, lecz nagle z ciem­no­ści wy­le­cia­ły wstę­gi i po­wa­li­ły ich na zie­mię, ga­sząc żar życia. Po chwi­li z mgły wy­ło­nił się spraw­ca tra­ge­dii, był żywym od­bi­ciem Wład­cy Świa­tła, ale za­miast po­ma­rań­czo­we­go ka­mie­nia miał czar­ny. Ode­zwał się zło­śli­wym gło­sem:

– Kopę lat.

– Za­wsze mo­żesz wró­cić ze złej… – męż­czy­zna pró­bo­wał prze­ko­nać mor­der­cę do zmia­ny zda­nia, ale ten mu bez­ce­re­mo­nial­nie prze­rwał:

– Dobry żart, pró­bu­jesz mnie prze­ko­nać ta­ki­mi gad­ka­mi? Ścią­gną­łem cię tutaj, aby się ze­mścić. Mu­sisz przy­znać, że mój plan był ge­nial­ny.

Wład­ca Świa­tła pod­niósł laskę i wy­strze­lił kulę w stro­nę prze­ciw­ni­ka. Wróg mo­men­tal­nie wy­sta­wił rękę, mgła spły­nę­ła w stro­nę czar­ne­go ka­mie­nia, a ten za­czął ży­wiej świe­cić. Spa­ro­wał atak, wy­strze­li­wu­jąc czar­ny po­cisk. Wład­ca Świa­tła na­ry­so­wał w po­wie­trzu kształt mie­cza.

Przed nim po­ja­wi­ło się dwóch wo­jow­ni­ków. Ru­szy­li w ciem­no­ści. Czar­ne pio­ru­ny ude­rzy­ły w ich tar­cze. Zwol­ni­li, ale nadal byli go­to­wi do walki. Z czar­ne­go ka­mie­nia wy­le­ciał cień be­stii. Ry­ce­rze cof­nę­li się, pod­nie­śli mie­cze do góry i jed­no­cze­śnie za­ata­ko­wa­li.

Nie tra­fi­li. Po­twór wy­ko­rzy­stał oka­zję, ude­rzył łap­ska­mi, prze­wró­cił prze­ciw­ni­ków. Kłami do­koń­czył dzie­ła. Skie­ro­wał wzrok na Wład­cę Świa­tła, lecz wów­czas w po­wie­trzu po­wsta­ła świe­tli­sta strza­ła. Wbiła się w po­two­ra, po czym wy­le­cia­ła z dru­giej stro­ny. Pę­dzi­ła w stro­nę ciem­no­ści. Wróg w ostat­niej chwi­li na­kre­ślił znak i wy­su­nął dłoń. Czar­na tar­cza za­trzy­ma­ła grot. 

Przez ko­lej­nych kilka minut męż­czyź­ni ry­so­wa­li w po­wie­trzu okrę­gi, po­trzą­sa­li la­ska­mi, co­fa­li się, to znów pod­cho­dzi­li do przo­du. W pew­nym mo­men­cie Wład­ca Świa­tła stwo­rzył ba­rie­rę chro­nią­cą przed kulą. Jed­nak wtedy wróg ude­rzył w zie­mię. Po pod­ło­żu prze­le­cia­ły czar­ne pio­ru­ny i po­wa­li­ły męż­czy­znę.

– Spo­dzie­wa­łem się po tobie wię­cej. Kie­dyś byłeś sil­niej­szy, teraz zmię­kłeś – po­wie­dział Wład­ca Ciem­no­ści, jed­no­cze­śnie kie­ru­jąc czar­ny krysz­tał w stro­nę prze­ciw­ni­ka.

Nie zdą­żył jed­nak zro­bić nic wię­cej, gdyż po jego ciele prze­szedł prąd. Will zo­ba­czył, że Wład­ca Ciem­no­ści od­wró­cił się w stro­nę, skąd zo­stał za­ata­ko­wa­ny i zo­ba­czył zbli­ża­ją­ce­go się Ham­e­ra, który w jed­nej ręce trzy­mał miecz, po któ­rym prze­ska­ki­wa­ły pio­ru­ny, a z dru­giej strze­lał bły­ska­wi­ca­mi we wroga. Zanim jed­nak zdą­żył prze­biec kilka kro­ków, czar­na ener­gia zła­pa­ła go i rzu­ci­ła pod drze­wo.

Wład­ca Ciem­no­ści znów spoj­rzał w stro­nę swo­je­go głów­ne­go wroga. Wów­czas prze­ra­ził się. Do­strzegł, jak ten roz­bił swój krysz­tał w po­wie­trzu. Po­ja­wi­ła się wiel­ka wi­ru­ją­ca kula ener­gii. Czar­ne po­ci­ski pró­bo­wa­ły ją znisz­czyć, lecz nie dały rady. Męż­czy­zna chciał uciec, ale po­ma­rań­czo­we pio­ru­ny wy­le­cia­ły ze środ­ka kuli i przy­ci­snę­ły go do ziemi. W pew­nym mo­men­cie cała ener­gia wnik­nę­ła w ciało mor­der­cy. Chwi­lę póź­niej padł mar­twy. Czar­na mgła roz­pły­nę­ła się w po­wie­trzu. 

 

***

 

Will pod­szedł do Wład­cy Świa­tła, który wpa­try­wał się w zwę­glo­ne ciało wroga.

– Czy mógł­byś zwró­cić mi moich bli­skich? – za­py­tał z na­dzie­ją w gło­sie.

Mu­siał po­cze­kać dość długo, zanim otrzy­mał od­po­wiedź:

– Nigdy nie otrzy­ma­łem wła­dzy nad śmier­cią, to nie było moje za­da­nie. Ja mia­łem tylko chro­nić tę kra­inę. Teraz stra­ci­łem więk­szość mocy, mój krysz­tał prze­padł.

– A ten czar­ny? – zadał ko­lej­ne py­ta­nie, wska­zu­jąc na prze­pa­lo­ną laskę, do któ­rej przy­mo­co­wa­ny był ka­mień ciem­no­ści.

Wład­ca Świa­tła pod­szedł do przed­mio­tu, na­ło­żył na prawą dłoń dziw­nie wy­glą­da­ją­cą rę­ka­wi­cę, pod­niósł krysz­tał i rzekł:

– Jutro zniszczę to plu­ga­stwo, które za­ćmie­wa umy­sły. Nie waż się go tykać, bo sta­niesz się jak on – tu wska­zał na zwę­glo­ne ciało – po­two­rem bez serca.

Mło­dzie­niec za­smu­cił się, ale nawet nie po­my­ślał, by nie po­słu­chać. Gdy od­cho­dził ze spusz­czo­ną głową, jego wzrok padł na drze­wo, przy któ­rym jesz­cze nie­daw­no leżał Hamer. Nie było go tam. Wtem za swoim ple­ca­mi usły­szał zna­jo­my głos:

– Witaj, chłop­cze.

Will ob­ró­cił się i do­strzegł czło­wie­ka, który prze­pro­wa­dził go nie­daw­no przez tę trud­ną drogę.

– Nie udało mi się. Za­wio­dłem. Mo­głem iść szyb­ciej – po­wie­dział mło­dzie­niec przy­tłu­mio­nym gło­sem.

– Nie ob­wi­niaj sie­bie o to. Oni wy­bra­li. Ty pró­bo­wa­łeś, sta­ra­łeś się. Prze­szło­ści i tak nie zmie­nisz, ale mo­żesz zmie­nić przy­szłość. Mam dla cie­bie pro­po­zy­cję – zwrócił się Hamer do chłopca. 

– Mój były uczeń z pew­no­ścią ci po­mo­że – po­wie­dział Wład­ca Świa­tła. – Wy­ro­słeś na czło­wie­ka, Hamer, na wiel­kie­go czło­wie­ka. 

Męż­czy­zna sły­sząc to, lekko się uśmiech­nął i skło­nił głowę.

– Teraz ty bę­dziesz na­uczy­cie­lem, Hamer – dodał Wład­ca Świa­tła, wska­zu­jąc na mło­dzień­ca.

Will przy­po­mniał sobie o danej obiet­ni­cy. 

 

***

 

– Nie, już nigdy nie po­zy­ska­my tak wiel­kiej mocy, jak w krysz­ta­le świa­tła, ale mo­że­my nadal po­ma­gać lu­dziom. Gdy przy­bę­dzie­my na miej­sce, do­sta­niesz mały, czer­wo­ny ka­mień. Na­uczysz się ko­rzy­stać z ognia, by po­ma­gać lu­dziom – mówił Hamer.

Will, sły­sząc to, uśmiech­nął się przez łzy. Bar­dzo tę­sk­nił za ro­dzi­ną. Chciał zmie­nić świat na lep­sze, a wie­dział, że już wkrót­ce bę­dzie miał taką moż­li­wość.