Psi Dwór

 Od kilku dni moja żona, Zofia, szu­ka­ła miesz­ka­nia i dzi­siaj w po­łu­dnie za­dzwo­ni­ła mó­wiąc, że jej po­szu­ki­wa­nia do­bie­gły końca. Mia­łem przy­je­chać obej­rzeć dom, który zna­la­zła. Byłem bar­dzo cie­ka­wy, co udało jej się wy­kom­bi­no­wać. I za jaką cenę.

 Pod­je­cha­łem pod dom, któ­re­go adres po­da­ła mi przez te­le­fon, czu­jąc na­ra­sta­ją­ce we mnie po­zy­tyw­ne pod­nie­ce­nie. Jed­nak już po pierw­szym spoj­rze­niu na bu­dy­nek cały ten opty­mizm uszedł ze mnie, ni­czym po­wie­trze z prze­kłu­te­go ba­lo­na.

 Zna­łem ten dom. Zna­łem go nawet za do­brze.

 

***

 

 Z trau­mą tak jest, że po­tra­fi nie od­zy­wać się przez dłu­gie mie­sią­ce, ale gdy tylko jedno słowo albo zda­rze­nie o niej przy­po­mni, życie za­mie­nia się w kosz­mar. I tak było tym razem.

 Wy­star­czy­ło, że spoj­rza­łem na bramę, która, cho­ciaż po­ma­lo­wa­na od nowa, nie róż­ni­ła się od bramy, którą uj­rza­łem tam­te­go, pie­ką­ce­go mój umysł dnia.

 Pró­bo­wa­łem wal­czyć z my­śla­mi, które prze­wi­ja­ły mi się w gło­wie, uka­zu­jąc coraz to bar­dziej okrop­ne wspo­mnie­nia, o któ­rych ist­nie­niu zdą­ży­łem już dawno za­po­mnieć. Nie­ste­ty, tym razem nie byłem w sta­nie tego po­wtrzy­mać.

 Była koń­ców­ka wa­ka­cji. Wy­sze­dłem z ko­le­ga­mi na po­dwór­ko, żeby za­czerp­nąć reszt­ki wol­no­ści, która zo­sta­ła mi przed po­wro­tem do szko­ły.

 Uzna­li­śmy, że do­brym po­my­słem na za­ba­wę bę­dzie od­wie­dze­nie sta­re­go, opusz­czo­ne­go domu, który, przy­naj­mniej chło­pa­ki ze star­szych klas, na­zy­wa­li „na­wie­dzo­nym”. Brzmia­ło to bar­dzo in­te­re­su­ją­co, a mój dzie­cię­cy umysł już za­sta­na­wiał się, co zo­ba­czę w środ­ku. Duchy? Ile od­dał­bym za to, aby były to tylko zwy­kłe, nie­szko­dli­we duchy, nie ro­bią­ce nic poza stra­sze­niem.

 Nie mie­li­śmy pro­ble­mów z wej­ściem do środ­ka. Dom był opusz­czo­ny, a ota­cza­ją­cy go ogród znaj­du­ją­cy się na jego te­re­nie za­ro­śnię­ty. Wy­star­czy­ło po­pchnąć zamkniętą furtkę chronioną jedynie przez zardzewiałą kłódkę.

 Gdy tylko wsze­dłem na teren po­se­sji, wie­dzia­łem, że mam do czy­nie­nia z czymś ma­je­sta­tycz­nym i prze­ra­ża­ją­cym za­ra­zem. Ma­je­sta­tycz­nym z uwagi na pięk­no od­bu­do­wa­ne­go w mniej­szej niż wcze­śniej skali przed­wo­jen­ne­go pa­ła­cu. Rzeź­bio­ne ścia­ny i sta­tu­et­ka zdo­bią­ca fon­tan­nę, która dzie­li­ła mnie od bu­dyn­ku spra­wia­ły, że czu­łem za­chwyt. Prze­ra­ża­ją­cy z uwagi na znisz­cze­nia – otwar­te drzwi uwi­dacz­nia­ły gruz znaj­du­ją­cy się we­wnątrz bu­dyn­ku, co do­da­wało mu mrocz­ne­go wy­glą­du.

– Co tak sto­isz? Boisz się? – spy­tał mnie jeden z ko­le­gów.

– Ja? Bać się? W życiu! – od­po­wie­dzia­łem.

– To chodź do środ­ka.

 Po­wo­li ru­szy­łem, dep­cząc po ka­mien­nym chod­ni­ku, spod któ­re­go wy­ra­sta­ły chwa­sty, nie ba­cząc na słabe wa­run­ki.

 Wsze­dłem do środ­ka, do holu z wiel­kim ży­ran­do­lem le­żą­cym na ziemi. Scho­dy pro­wa­dzą­ce na górę po­kry­te były gru­zem na tyle, że nie dało się tam przejść. A nawet jeśli się dało, to było to bar­dzo nie­bez­piecz­ne.

 Dzień chy­lił się ku koń­co­wi, ale słoń­ce, jak to w sier­pniu, dalej świe­ci­ło. Wi­dzia­łem, więc wszyst­ko do­brze, moi ko­le­dzy z pew­no­ścią rów­nież. A jed­nak, gdzieś tam czy­hał pies, któ­re­go nawet nasze oczy nie były w sta­nie za­uwa­żyć.

 Po­czu­łem na no­gach mu­śnię­cie, de­li­kat­ne, ale nagłe, a potem zo­ba­czy­łem jak czar­ny pies rzuca się do gar­dła Da­mia­na. Tak, Da­mia­na do­sko­na­le pa­mię­tam jego imię. Ktoś krzyk­nął: „Da­mian ucie­kaj”, ale Da­mian już leżał na ziemi tar­ga­ny przez ogrom­ne­go kun­dla, ni­czym wy­pa­tro­szo­ny plu­szak.

 Po­bie­głem w kie­run­ku wyj­ścia i cho­ciaż z pew­no­ścią po­ru­sza­łem się szyb­ko, tamta chwi­la zda­wa­ła się trwać całe wieki. Wi­dzia­łem, jak mój ko­le­ga pró­bu­je dźwi­gnąć się na nogi i uciec, i jak ginie, przy­kry­ty czar­ną sier­ścią. Jak ta czar­na sierść po­kry­wa się krwią i jak ta krew roz­le­wa się po pod­ło­dze. I jak krzy­czy, aby­śmy go ura­to­wa­li pró­bu­jąc wstać, gdy pies cią­gnął go za nogę nie wia­do­mo dokąd.

 I po tylu la­tach wró­ci­łem do tego domu.

 

***

 

– Mi­chał? Halo, Mi­chał, sły­szysz mnie? Mi­chał od­po­wiedz!

 Gdzieś z bli­ska do­cho­dził do mnie głos, któ­re­go po­mi­mo usil­nych sta­rań nie po­tra­fi­łem zro­zu­mieć, jakby głos ten do­bie­gał z od­da­li, a nie z ust żony sto­ją­cej obok mnie.

– Mi­chał od­po­wiedz!

 Głos roz­brzmiał w mojej gło­wie tak nagle i gło­śno, że aż nie wie­dzia­łem co po­wie­dzieć.

– Prze­pra­szam… – wy­du­ka­łem. – Chyba tro­chę od­pły­ną­łem.

– Nic się nie stało. Wszyst­ko do­brze? – Zofia spo­glą­da­ła na mnie ze współ­czu­ciem, jakby wie­dzia­ła z jakim cier­pie­niem wiąże się dla mnie wi­zy­ta w tym domu.

 Cho­ciaż nie mogła tego wie­dzieć. Nie miała po­ję­cia, że do tego do­szło.

– Jasne.

– Myślę więc, że mo­że­my przejść do obej­rze­nia domu – po­wie­dział męż­czy­zna w gar­ni­tu­rze i oku­la­rach, któ­re­go wcze­śniej nie za­uwa­ży­łem. – A tak w ogóle je­stem Ma­te­usz Ma­słow­ski.

 Podał mi dłoń.

– A ja Mi­chał Kow­nac­ki – po­wie­dzia­łem od­wza­jem­nia­jąc gest.

– Wejdź­my może do środ­ka, bo nie­dłu­go się ściem­ni, a prąd nie zo­stał jesz­cze pod­łą­czo­ny.

Ru­szy­li­śmy po żwi­ro­wym chod­ni­ku. Mi­nę­li­śmy od­re­stau­ro­wa­ną sta­tu­et­kę przed­sta­wia­ją­cą sy­re­nę. Za­miast sza­re­go, brudu, moim oczom uka­za­ła się wręcz ośle­pia­ją­ca biel. Fon­tan­na jesz­cze nie dzia­ła­ła, ale byłem pe­wien, że gdy zo­sta­nie uru­cho­mio­na, bę­dzie wy­glą­dać wspa­nia­le.

 Wsze­dłem na we­ran­dę, po­wo­li stą­pa­łem po drew­nia­nych de­skach, a moje serce za­czy­na­ło bić coraz moc­niej, emo­cje ko­tło­wać się coraz bar­dziej…

 Wkro­czy­łem do przed­po­ko­ju. Pod­ło­ga nie skrzy­pia­ła, tak jak kie­dyś, meble nie były znisz­czo­ne, a ży­ran­dol wi­siał na su­fi­cie, ale od­ru­cho­wo cof­ną­łem się, czu­jąc dziw­ne na­pię­cie to­wa­rzy­szą­ce prze­by­wa­niu w tym bu­dyn­ku.

– Wszyst­ko do­brze, ko­cha­nie? – spy­ta­ła Zofia, pa­trząc jak robię wy­raź­ny krok w tył.

– Tak. W jak naj­lep­szym.

 Uśmiech­nę­ła się ner­wo­wo.

– Gdy skoń­czy­my oglą­da­nie wszyst­ko ci wy­ja­śnię, już roz­ma­wia­łam ze sprze­daw­cą.

 Co mi miała wy­ja­śnić? Żadna ofer­ta, nawet naj­lep­sza na świe­cie, nie mogła zmu­sić mnie do za­miesz­ka­nia w tym domu.

– Na par­te­rze znaj­du­je się salon. – Ma­te­usz otwo­rzył sze­ro­ko drzwi pro­wa­dzą­ce­go do sa­lo­nu, któ­re­go na­zwa­nie „prze­stron­nym” by­ło­by dużym nie­do­sza­co­wa­niem. To nie był prze­stron­ny, a ogrom­ny salon, zaj­mu­ją­cy po­ło­wę par­te­ru wcale nie tak ma­łe­go domu. I cho­ciaż wy­glą­da­ło to świet­nie, ja byłem już prze­ko­na­ny, że nie chcę tu miesz­kać i ko­lej­ne słowa Ma­te­usza, wy­mie­nia­ją­ce­go dzie­siąt­ki zalet każ­de­go z pokoi tego ogrom­ne­go i kosz­tu­ją­ce­go za­pew­ne for­tu­nę domu, prze­la­ty­wa­ły mi przez głowę.

 Cze­ka­łem tylko, aż to się skoń­czy.

 

***

 

– Mi­chał, wszyst­ko do­brze? Wy­glą­dasz na przy­bi­te­go. Coś stało się w pracy? – za­py­ta­ła Zofia, gdy pro­wa­dzi­łem sa­mo­chód w dro­dze do domu.

– Nie mogę się tu prze­pro­wa­dzić.

– Oj, prze­sa­dzasz. Ja wiem, że sta­rych drzew się nie prze­sa­dza i tak dalej… Ale ty nie je­steś taki stary.

– Nie o to cho­dzi… – wy­du­ka­łem. – Ten dom budzi we mnie zbyt wiele złych sko­ja­rzeń.

 Zofia mil­cza­ła przez chwi­lę, po czym spy­ta­ła:

– Co się tutaj stało?

– Nie chcę… Nie chcę o tym roz­ma­wiać. Mo­że­my to zro­bić kiedy in­dziej?

– Tak… Jasne…

 Nie­ste­ty wie­dzia­łem, że kie­dyś będę mu­siał wró­cić do tego te­ma­tu.

 

***

 

 Na­stęp­ne­go dnia wsta­łem, jakby nigdy nic i po­je­cha­łem do pracy. Zofia nie wier­ci­ła mi dziu­ry w brzu­chu w spra­wie miesz­ka­nia, co ode­bra­łem jako dobry znak. Jed­nak, gdy tylko wró­ci­łem, wszyst­ko się zmie­ni­ło.

 Zofia za­czę­ła wy­mie­niać wszyst­kie za­le­ty no­we­go domu, koń­cząc swój wywód ko­men­ta­rzem o do­brej cenie, która jest po­rów­ny­wal­na albo nawet lep­sza niż ceny domów o po­dob­nym stan­dar­dzie do na­sze­go.

 Mu­sia­łem z nią po­roz­ma­wiać. Ale jak za­cząć taką roz­mo­wę? „Hej ko­cha­nie, nie mogę się prze­pro­wa­dzić do tego domu, bo wi­dzia­łem jak umie­ra w nim mój przy­ja­ciel. Swoją drogą, masz ocho­tę coś zjeść?”.

 Z tru­dem po­wie­dzia­łem jej jed­nak, że po­roz­ma­wia­my o tym na­stęp­ne­go dnia, gdy tylko wrócę z pracy. Myśl o kon­fron­ta­cji, o wy­po­wie­dze­niu na głos trau­my, o któ­rej ist­nie­niu zdą­ży­łem już dawno za­po­mnieć, prze­ra­ża­ła mnie.

 Jed­nak po po­wro­cie do domu tylko cze­ka­łem. Cze­ka­łem, aż Zofia po­dej­dzie do mnie i za­cznie coś mówić. Aż ona wy­po­wie na głos słowa, któ­rych wy­po­wie­dze­nie tak mnie prze­ra­ża­ło.

– Dla­cze­go tak bar­dzo oba­wiasz się tego domu? Co, Mi­chał?

 Prze­żu­wa­łem po­wo­li kęs ryby, pró­bu­jąc w ten spo­sób, jak naj­dłu­żej prze­cią­gnąć czas, zanim od­po­wiem. Wresz­cie skoń­czy­łem i mo­głem od­po­wie­dzieć.

– Mój przy­ja­ciel zgi­nął w tym domu – za­czą­łem. Po­wie­dzia­łem jej wszyst­ko, o czym pa­mię­ta­łem, do­kład­nie od­wzo­ro­wu­jąc każdy szcze­gół. Gdy skoń­czy­łem, sam nie wie­dzia­łem już, czy chcę tam miesz­kać. Ale z pew­no­ścią wie­dzia­łem jedno: czu­łem się oczysz­czo­ny.

– Mi­chał… – po­wie­dzia­ła. – Jeśli chcesz, mo­że­my się tam nie prze­pro­wa­dzać. Ale zro­zum, to bar­dzo dobra ofer­ta. Żal by było jej nie wy­ko­rzy­stać… A ten pies… To już mi­nę­ło. Nie ma go w tym domu. Co o tym my­ślisz?

– Ro­zu­miem – po­wie­dzia­łem. – Że to mi­nę­ło. Ale dalej nie wiem… Nie wiem, co zro­bić…

– Jeśli nie wiesz – po­wie­dzia­ła Zofia. – Czy chcesz tam za­miesz­kać, może po­zwól mi zde­cy­do­wać?

 Zgo­dzi­łem się na to. Sam nie wiem dla­cze­go, ale zgo­dzi­łem się.

 

***

 

 Z ku­po­wa­niem no­wych domów pro­blem jest taki, że nic tam nie ma – sza­fek, sto­li­ków, ka­na­py czy łóżek, a nawet pa­ne­li pod­ło­go­wych i farby na ścia­nach. Wszyst­ko trze­ba kupić, a na­stęp­nie przez dłu­gie mie­sią­ce cze­kać, aż wy­mie­rzo­ne co do mi­li­me­tra meble zo­sta­ną usta­wio­ne.

 Gdy­bym prze­pro­wa­dzał się do in­ne­go domu, z pew­no­ścią by mi to prze­szka­dza­ło, ale w sy­tu­acji ta­kiej jak ta, nie mo­głem być bar­dziej wdzięcz­ny. Kiedy cze­ka­łem, aż dom zo­sta­nie wy­koń­czo­ny, mo­głem w spo­ko­ju za­po­mnieć o prze­pro­wadz­ce do domu z moich kosz­ma­rów.

 Jed­nak, gdy pew­ne­go wcze­sno zi­mo­we­go wie­czo­ra wró­ci­łem do domu i Zofia po­wie­dzia­ła mi, że ekipa już koń­czy prace wy­koń­cze­nio­we, czu­łem się, jakby ktoś bli­ski mi umarł.

 Kilka dni póź­niej przy­je­cha­łem do no­we­go domu i, ku mo­je­mu zdzi­wie­niu, po wej­ściu do środ­ka nic się nie stało. Nie rzu­cił się na mnie czar­ny, ku­dła­ty pies, nie po­cią­gnął mnie za no­gaw­kę, ani nie prze­gryzł tęt­ni­cy w gar­dle. Wszyst­ko wy­da­wa­ło się być w naj­lep­szym po­rząd­ku, co nie­ste­ty nie wy­star­cza­ło, aby mnie uspo­ko­ić.

 Za to Zofia cho­dzi­ła po domu za­chwy­co­na, oglą­da­jąc do­kład­nie każdy pokój, o któ­re­go od­po­wied­nie ume­blo­wa­nie skru­pu­lat­nie za­dba­ła.

 Czu­łem, że po­wi­nie­nem tak jak ona ska­kać z ra­do­ści, jed­nak moje ciało prze­peł­nio­ne było smut­kiem i zło­ścią, nie po­zo­sta­wia­jąc miej­sca na resz­tę emo­cji.

 

***

 

 Zbu­dzi­ło mnie szcze­ka­nie psów.

 Ostroż­nie po­ło­ży­łem głowę na po­dusz­kę, sta­ra­jąc się igno­ro­wać ten dźwięk. Po­wta­rza­łem sobie w gło­wie, że to tylko od­gło­sy wy­da­wa­ne przez jedno z dzie­sią­tek zwie­rząt miesz­ka­ją­cych w są­siedz­twie. Tylko, że to w ogóle mi nie po­ma­ga­ło.

 Szcze­ka­nie usta­ło, więc za­mkną­łem oczy. Ku swo­je­mu zdzi­wie­niu, za­sną­łem bar­dzo szyb­ko, cho­ciaż jesz­cze przed chwi­lą mia­łem ocho­tę uciec jak naj­da­lej od tego miej­sca.

 

***

 

 Rano nie na­po­mkną­łem o wy­da­rze­niu z nocy. Wsty­dzi­łem się za, że tak łatwo dałem się wy­stra­szyć.

 Za to coraz lep­sze wra­że­nie za­czął na mnie robić dom – pięk­ny i prze­stron­ny. Przy­go­to­wa­łem tosty i za­pa­rzy­łem kawę dla mnie i Zofii, po czym razem usie­dli­śmy w ogrom­nym sa­lo­nie, oto­cze­ni przez puste szaf­ki i półki.

– Jaka była pierw­sza noc w nowym domu? – spy­ta­ła. Jej py­ta­nie nie wy­wo­ła­ło we mnie zło­ści. Szcze­ka­nie psów, które tak bar­dzo wy­stra­szy­ło mnie w nocy, wy­da­wa­ło mi się teraz błahe.

– Bar­dzo dobra. Po­do­ba mi się to miej­sce – po­wie­dzia­łem. Dru­gie zda­nie nie było do końca szcze­re, ale wy­wo­ła­ło duży uśmiech na twa­rzy Zofii.

 

***

 

 Po po­wro­cie z pracy ugo­to­wa­łem obiad i po­da­łem go za­pra­co­wa­nej żonie.

– Jak tam było w pracy? – za­czę­ła roz­mo­wę.

– Jak zwy­kle. Py­tasz się o to co­dzien­ne, jakby coś się miało zmie­nić.

– Racja. Ale cza­sa­mi coś się zmie­nia.

– Nie w moim wy­pad­ku – od­po­wie­dzia­łem. – Mia­łaś dzi­siaj czas wszyst­ko roz­pa­ko­wać?

– Jesz­cze nie wszyst­ko, ale scho­wa­łam już część ubrań do szaf.

– A gdzie jest resz­ta pudeł? Mógł­bym się tym teraz zająć.

 Zofia prze­żu­ła kęs kur­cza­ka w sosie słod­ko-kwa­śnym i po­wie­dzia­ła:

– Są w sa­lo­nie. – Wzię­ła łyk her­ba­ty. – A… mo­żesz też zmie­nić żwir w klat­ce dla cho­mi­ka. Po­wi­nien być w jed­nym z kar­to­nów.

 Po­sze­dłem do sa­lo­nu i za­czą­łem roz­pa­ko­wy­wać pudła pełne ubrań, na­rzę­dzi i bi­be­lo­tów.

 Czyn­ność ta za­ję­ła mnie na tyle, że zdą­ży­łem już za­po­mnieć o tym, w jakim domu miesz­kam i dla­cze­go po­wi­nie­nem się go bać. Gdy wie­czo­rem kła­dłem się spać, nie byłem już tak prze­ra­żo­ny, jak na po­cząt­ku. Za­czą­łem na­resz­cie do­ce­niać nowy dom.

 Rano, zaraz po obu­dze­niu się i stwier­dze­niu, że Zofia dalej śpi, po cichu wy­gra­mo­li­łem się z łóżka z za­mia­rem przy­go­to­wa­nia śnia­da­nia. Zaraz po wsta­niu coś rzu­ci­ło mi się w oczy. Prze­tar­łem je, cze­ka­jąc aż przy­ćmio­ny po nocy wzrok wy­ostrzy się. Po chwi­li zo­ba­czy­łem ma­ka­brycz­ny widok – na ko­mo­dzie stała otwar­ta i pusta klat­ka dla cho­mi­ka. Zwie­rzak znaj­do­wał się metr niżej, leżał w ka­łu­ży krwi.

– Mój Boże – po­wie­dzia­łem cicho. Co mia­łem zro­bić? Obu­dzić Zofię? Nie, to był głupi po­mysł. To tylko cho­mik, nie stało się prze­cież nic strasz­ne­go.

 Po szyb­kim otrzeź­wie­niu, zsze­dłem na dół po worek na śmie­ci i rę­ka­wi­ce. My­śla­łem co też się mogło stać. Wy­glą­da­ło jakby spadł z szaf­ki, ale jak po­ra­dził sobie z klat­ką? Czy za­po­mnia­łem ją wczo­raj za­mknąć? Kiedy za­da­wa­łem sobie te py­ta­nia, usły­sza­łem krzyk do­bie­ga­ją­cy z góry.

– Co to jest?! – wy­dar­ła się Zofia.

 Wró­ci­łem na górę.

– Ten cho­mik… – po­wie­dzia­łem. – Pew­nie spadł z wy­so­ko­ści. Po­sprzą­tam to, daj mi chwi­lę.

 Przed wło­że­niem cho­mi­ka do worka, przyj­rza­łem mu się przez chwi­lę. Łapy wy­sta­wio­ne miał nad sie­bie, jakby w akcie obro­ny.

 Wrzu­ci­łem go do worka.

 Po­sprzą­ta­łem miej­sce, w któ­rym leżał cho­mik i wy­sze­dłem na dwór. Wy­ko­pa­łem dół, jed­nak ło­pa­ta za­miast gład­ko wpa­dać coraz głę­biej w zie­mię, ude­rzy­ła w coś twar­de­go. Schy­li­łem się, aby zo­ba­czyć co to ta­kie­go.

– Nie, nie, nie… – wy­du­si­łem. – To nie­moż­li­we.

 Od­ko­pa­łem ręką resz­tę ziemi i od­kry­łem kry­ją­cą się w niej ludz­ką, nie­wiel­ką, jakby dzie­cię­cą, czasz­kę.

 Wró­ci­łem do sy­pial­ni i po­wie­dzia­łem o tym Zofii. W gło­wie kłę­bi­ły mi się myśli, skąd mogła się ona wziąć, a każda z nich, ku mo­je­mu prze­ra­że­niu, brzmia­ła praw­do­po­dob­nie.

– Jak… Jak to czasz­kę? U nas w ogro­dzie? – Wsta­ła z łóżka. – Po­ka­żesz mi?

– Jasne.

 Zofia ubra­ła się i wy­szła na ze­wnątrz. Po­sze­dłem za nią.

– Tylko nie do­ty­kaj – po­wie­dzia­łem jej, gdy oglą­da­ła wy­ko­pa­li­sko. – Mu­si­my za­dzwo­nić na po­li­cję… Na pewno będą chcie­li do­kład­nie to zba­dać.

– Racja. Po­win­ni­śmy za­dzwo­nić… Naj­le­piej, jak naj­szyb­ciej – po­wie­dzia­ła wyj­mu­jąc z kie­sze­ni te­le­fon.

 Po­li­cjan­ci zja­wi­li się dzie­sięć minut póź­niej i za­czę­li kopać.

 Zna­leź­li cały szkie­let.

 

***

 

 Co to za szkie­let i skąd się tu wziął? Za­sta­na­wia­łem się nad tym przez cały wie­czór i przez cały po­ra­nek, po­mi­mo, że nie miało to dla mnie żad­ne­go zna­cze­nia.

 Jed­nak, gdy ja­dłem śnia­da­nie, roz­pa­ko­wy­wa­łem ko­lej­ne pudła pełne bi­be­lo­tów i ukła­da­łem je na szaf­kach, myśl ta nie chcia­ła mnie upu­ścić, ni­czym przy­kle­jo­ny do ubra­nia rzep.

 Po obie­dzie usia­dłem w fo­te­lu z książ­ką, ale nawet to nie zdo­ła­ło ode­rwać mnie od szkie­le­tu, który mu­siał coś ozna­czać. Nie wie­dzia­łem co, ale wy­da­wa­ło mi się, że mu­siał.

 Za­sy­pia­jąc za­py­ta­łem Zofii, czy po­li­cja skon­tak­tu­je się z nami, kiedy roz­po­zna czyje są to kości.

– Myślę, że tak. Pew­nie prze­słu­cha­ją nas, czy coś w ten deseń… – po­wie­dzia­ła. – A masz jakiś po­mysł, kto to może być?

 Mia­łem po­mysł, ale wsty­dzi­łem się to przy­znać.

 Może po­wi­nie­nem się wy­ga­dać, ale w tam­tej chwi­li było to dla mnie za trud­ne.

 

***

 

– Po dro­dze po­sze­dłem do Chiń­czy­ka – po­wie­dzia­łem sta­wia­jąc na stole w ja­dal­ni dwa pu­deł­ka za­pa­ko­wa­ne w fo­lio­wą to­reb­kę.

– Super – po­wie­dzia­ła Zofia scho­dząc po scho­dach. – Byłam tro­chę za­ję­ta i nie mia­łam czasu na zro­bie­nie ko­la­cji. – Usia­dła do stołu. – Uże­ra­łam się z dzi­siaj z jed­nym klien­tem przez pół dnia… Nie wiem, po co mi za­pła­cił za przy­go­to­wa­nie tych gra­fik, cho­ciaż wszyst­ko chce zro­bić po swo­je­mu. – Wy­ję­ła z szaf­ki sztuć­ce i otwo­rzy­ła pu­deł­ko. – A jak u cie­bie?

– Do­brze – po­wie­dzia­łem. – Mu­sia­łem zo­stać go­dzi­nę dłu­żej, mia­łem dużo pracy.

– Jeden z są­sia­dów za­pro­sił nas na ko­la­cję. Jutro. Chce się z nami po­znać.

– O któ­rej go­dzi­nie? – spy­ta­łem.

– O dwu­dzie­stej.

– Z chę­cią przyj­dę. Warto by­ło­by się roz­go­ścić w oko­li­cy.

 Wsze­dłem na górę do sy­pial­ni, aby się prze­brać.

 Za­pa­li­łem świa­tło. Pierw­szą rze­czą, na którą zwró­ci­łem uwagę była po­strzę­pio­na po­dusz­ka. Wy­glą­da­ła, jakby po­gryzł ją… pies. Wła­śnie to słowo jako pierw­sze po­ja­wi­ło się w mojej gło­wie. Pies.

 Pod­sze­dłem do łóżka. Wszyst­ko było z nim do­brze, poza tą po­dusz­ką – wzdłuż gra­na­to­wej po­szew­ki prze­bie­ga­ła długa linia, z któ­rej wy­sy­py­wał się puch. Za­wo­ła­łem Zofię.

– Tak? – spy­ta­ła żona wcho­dząc do po­ko­ju.

– Co się stało z tą po­dusz­ką?

– No, po­rwa­ła się.

– Nie żar­tuj sobie – wark­ną­łem. – Wy­glą­da jakby zro­bił to… pies.

– Pies? – spy­ta­ła Zofia uno­sząc brwi i otwie­ra­jąc sze­ro­ko usta. – Jak to moż­li­we?

– Nie wiem jak, ale… Zresz­tą, nie­waż­ne.

 

***

 

Na­stęp­ny dzień w pełni pod­po­rząd­ko­wa­łem ko­la­cji z są­sia­da­mi. Przy­sze­dłem do pracy tro­chę wcze­śniej, aby zdą­żyć wró­cić do domu i przy­go­to­wać się na wyj­ście.

 Po dro­dze do domu pod­je­cha­łem do ga­le­rii han­dlo­wej w po­szu­ki­wa­niu ja­kie­goś pre­zen­tu dla no­wych są­sia­dów. Prze­mie­rza­łem aleje wy­peł­nio­ne ko­lej­ny­mi skle­pa­mi, za­sta­na­wia­jąc się, co by kupić. Al­ko­hol? Zbyt prze­wi­dy­wal­ne. Ak­ce­so­ria ku­chen­ne? Pew­nie mają wszyst­ko, co po­trze­bu­ją. Jakiś ga­dżet? Za mało uży­tecz­ne.

 Wsze­dłem do skle­pu ogrod­ni­cze­go, za­sta­na­wia­jąc się, czy by nie kupić ja­kiejś ro­śli­ny. Za­py­ta­łem nawet sprze­daw­cę, co by po­le­cił, jed­nak roz­mo­wę prze­rwał mi te­le­fon.

– Tak? – spy­ta­łem.

– Od­wo­ła­łam spo­tka­nie – po­wie­dzia­ła Zofia. – Dzwo­ni­li z po­li­cji. Mówią, że chcą się z nami spo­tkać w spra­wie tego szkie­le­tu.

 Po­wie­dzia­łem sprze­daw­cy, że muszę koń­czyć i wy­bie­głem ze skle­pu.

 

***

 

 Po­mi­mo nie­po­ko­ju, byłem cie­ka­wy, kim okaże się ten szkie­let. W pew­nym sen­sie to ja od­kry­łem tę za­gad­kę i chcia­łem do­pro­wa­dzić ją do końca.

 Pod­je­cha­łem do domu. Na pod­jeź­dzie cze­ka­ła już Zofia. Wsia­dła do sa­mo­cho­du i za­czę­ła roz­mo­wę:

– My­ślisz, że to coś po­waż­ne­go?

 Za­śmia­łem się, bo to ja po­wi­nie­nem zadać to py­ta­nie. Przez ostat­nie dni przej­mo­wa­łem się zna­le­zi­skiem z ogród­ka na tyle, ze zdzi­wi­ło mnie to py­ta­nie, wy­cho­dzą­ce z nie moich ust.

– Nie – po­wie­dzia­łem, tro­chę sta­ra­jąc się prze­ko­nać sa­me­go sie­bie, że to nic wiel­kie­go. Mia­łem, jed­nak pewne prze­czu­cie…

 Do­je­cha­łem na miej­sce, za­par­ko­wa­łem sa­mo­chód i wsze­dłem do bu­dyn­ku przy­po­mi­na­ją­ce­go miesz­kal­ny, który od­róż­niał się od resz­ty po­dob­nych, nie­wiel­kich blo­ków sto­ją­cych na tej samej ulicy, je­dy­nie nie­wiel­ką ta­blicz­ką z na­pi­sem „po­li­cja”.

 W holu nie było ni­ko­go poza nami i dwoma po­li­cjan­ta­mi w dy­żur­ce. Nie­śmia­ło pod­sze­dłem do dzie­lą­ce­go nas od sie­bie blatu i za­czą­łem:

– Na­zy­wam się Mi­chał Kow­nac­ki, a to jest moja żona, Zofia Kow­nac­ka. Mie­li­śmy się dzi­siaj sta­wić na ko­mi­sa­ria­cie.

– Już, mo­ment. – Blon­d­wło­sa po­li­cjant­ka za­czę­ła wstu­ki­wać coś w kla­wia­tu­rę. – Hmm. Pro­szę pójść za mną.

 Razem z Zofią ru­szy­li­śmy za ko­bie­tą. We­szli­śmy do oświe­tlo­ne­go ja­rze­niów­ka­mi biura, w któ­rym cze­kał już na nas po­li­cjant – na oko tro­chę star­szy ode mnie. Usia­dłem przy biur­ku bez py­ta­nia, tuż obok mnie usa­do­wi­ła się Zofia.

– Dzień dobry. Na­zy­wam się An­drzej Mi­chal­ski i chciał­bym zadać pań­stwu kilka pytań.

– Pro­szę pytać – po­wie­dzia­ła nie­śmia­ło Zofia.

 Na­sta­ła krót­ka, pełna na­pię­cia chwi­la ciszy, po któ­rej An­drzej zer­k­nął w no­tat­ki.

– Przej­dę do kon­kre­tów. Nasz an­tro­po­log usta­lił, że kości mają około trzy­dzie­stu lat. Nie są więc nowe, ale nie są i stare. Może to być zwią­za­ne z jakąś nie­roz­wią­za­ną spra­wą sprzed lat. Co praw­da kom­pu­te­ro­wa re­kon­struk­cja nie wy­ka­za­ła po­do­bień­stwa do żad­nej z za­gi­nio­nych osób…

– Da się zro­bić coś ta­kie­go? – za­py­ta­łem.

– Re­kon­struk­cję na pod­sta­wie kości? Oczy­wi­ście. Tym wła­śnie zaj­mu­je się an­tro­po­log.

– Mógł­by więc pan po­ka­zać mi tę re­kon­struk­cję?

– Mogę, jeśli mam gdzieś tu kopię. – An­drzej za­czął prze­szu­ki­wać szu­fla­dy, wyj­mu­jąc na biur­ko grube tecz­ki. – Jest – po­wie­dział wresz­cie. – Nie wiem, po co panu to jest, ale mogę to po­ka­zać…

 Zofia zer­k­nę­ła ukrad­kiem na gra­fi­kę wy­dru­ko­wa­ną na pa­pie­rze. Jej ska­mie­nia­ła twarz wbrew po­zo­rom wy­ra­ża­ła mnó­stwo emo­cji. Byłem prze­ko­na­ny, że wie, co zo­ba­czy­łem w tej chu­dej twa­rzy i du­żych oczach, w od­sta­ją­cych uszach i za­krzy­wio­nym nosie.

– Znam tę osobę – wy­du­si­łem z sie­bie.

 Po­li­cjant pod­niósł brwi na tyle wy­so­ko, że wy­da­wa­ło mi się, że do­tkną jego wą­tłego owło­sie­nia.

 Zofia chwy­ci­ła mnie za rękę.

 Teraz oboje cze­ka­li na wy­ja­śnie­nia.

 

***

 

 Za­ko­pa­łem wspo­mnie­nie o tam­tym dniu głę­bo­ko w sobie. Trak­to­wa­łem je jak obce, a ono prze­sta­ło do mnie wra­cać. Jed­nak zmie­ni­ło się to, gdy od­wie­dzi­łem dom, w któ­rym wszyst­ko to się za­czę­ło.

 Mu­sia­łem się z tym zmie­rzyć, cho­ciaż nie wie­dzia­łem jak. I teraz, sta­łem tutaj prze­ko­na­ny, że wy­druk twa­rzy chłop­ca na kart­ce pa­pie­ru przed­sta­wia wła­śnie Da­mia­na, wspo­mnie­niem, do któ­re­go nie wra­ca­łem świa­do­mie od wielu lat i do któ­re­go nie mia­łem naj­mniej­szej ocho­ty wra­cać.

 Ale to nie­moż­li­we – po­my­śla­łem nie zda­jąc sobie spra­wy, że wy­po­wia­dam te słowa na głos.

– Co jest nie­moż­li­we? – spy­tał po­li­cjant.

– To nie­moż­li­we, że zna­leź­li­ście kości tej osoby.

– Ko­cha­nie… – po­wie­dzia­ła Zofia. – My­ślisz, że to… Że to są kości Da­mia­na?

– Ja­kie­go Da­mia­na? – spy­tał pod­nie­sio­nym gło­sem po­li­cjant.

– Ta osoba. – Po­ka­za­łem kart­kę. – Wy­glą­da jak mój przy­ja­ciel, który zo­stał za­gry­zio­ny przez psa dwu­dzie­ste­go czwar­te­go sierp­nia ty­siąc dzie­więć­set dzie­więć­dzie­sią­te­go dru­gie­go roku. Stało się to w tym samym domu, w któ­rym zna­leź­li­ście kości. – Mia­łem pro­blem z wy­po­wie­dze­niem tych słów, jakby samo ich wy­mó­wie­nie miało rzu­cić na mnie jakąś klą­twę.

– Dla­cze­go uważa pan, że to nie może być Da­mian?

 Wzią­łem głę­bo­ki od­dech i po­wie­dzia­łem:

– Jego ciało zna­le­zio­no i skre­mo­wa­no. Byłem na po­grze­bie, wi­dzia­łem urnę.

– Skąd pan wie, że nie była pusta?

– Nie mogła być pusta! – Ude­rzy­łem pię­ścią w stół. – Prze­cież żaden pies tak do­brze by nie ukrył ciała!

 An­drzej wy­glą­dał, jakby chciał coś do­po­wie­dzieć, jed­nak za­miast się ze mną sprze­czać, prze­szedł do waż­niej­sze­go te­ma­tu:

– Czy ma pan kon­takt do ro­dzi­ny tego chłop­ca?

– Nie­ste­ty nie mam.

– Może… – wtrą­ci­ła się Zofia. – Może twoja matka ma kon­takt do ro­dzi­ców Da­mia­na? Roz­ma­wia­ła z nimi po jego śmier­ci?

– Nie mam po­ję­cia. Ale… mogę spró­bo­wać. – Wy­ją­łem z kie­sze­ni te­le­fon.

 Wy­bra­łem z listy kon­tak­tów numer do mojej mamy i cze­ka­łem na od­po­wiedź. Jedna, druga, trze­cia se­kun­da…

– Halo? – ode­zwa­ła się.

– Cześć. Mam dosyć pilną spra­wę… Masz kon­takt do ro­dzi­ców Da­mia­na?

– Nie, nie mam… Do czego jest ci tak pil­nie po­trzeb­ny?

 Po­my­śla­łem o zna­le­zio­nym w ogród­ku szkie­le­cie i po­wie­dzia­łem dy­plo­ma­tycz­nie:

– Chciał­bym od­no­wić stare zna­jo­mo­ści.

 Za­śmia­ła się.

– Nie­ste­ty, nie mam. Masz jesz­cze ja­kieś py­ta­nia?

– Nie. Ko­cham cię, pa. – Roz­łą­czy­łem się. – Nie ma.

– A może pa­mię­tasz jak na­zy­wa­li się ci ro­dzi­ce?

– Nie­ste­ty nie. Pa­mię­tam je­dy­nie na­zwi­sko. Ko­pacz.

– To po­win­no wy­star­czyć… Na razie mo­że­my skoń­czyć, jeśli będę jesz­cze po­trze­bo­wał pań­stwa po­mo­cy, ode­zwę się – po­wie­dział po­li­cjant i od­pro­wa­dził nas do wyj­ścia.

 

***

 

Zo­sta­wi­łem Zofię przed skle­pem, tak, jak mnie po­pro­si­ła i wró­ci­łem do domu sam. Wie­dzia­łem, że chcia­ła mi zro­bić przy­słu­gę, dać mi chwi­lę na po­by­cie sam na sam z moimi my­śla­mi.

 Prze­szłość się przede mną otwie­ra­ła.

 Prze­je­cha­łem sa­mo­cho­dem przez próg bramy i zo­sta­wi­łem go w ga­ra­żu. Skie­ro­wa­łem się do drzwi wej­ścio­wych. Po­cią­gną­łem klam­kę i…

 Po­czu­łem dreszcz.

 Po otwar­ciu drzwi za­uwa­ży­łem, że na pod­ło­dze, w tym samym miej­scu, w któ­rym lata temu za­gry­zio­ny zo­stał Da­mian, leżał pies.

 Leżał na boku, łapy wy­cią­gnię­te miał przed sie­bie, a z pyska le­cia­ła mu piana. Spał.

 Przed oczy­ma sta­nął mi frag­ment ar­ty­ku­łu z ga­ze­ty z 1992 roku: pies miał wście­kli­znę.

 Pa­trzy­łem się tępo na le­żą­ce na pod­ło­dze domu zwie­rzę, a do głowy przy­cho­dzi­ły mi ko­lej­ne tek­sty z ar­ty­ku­łu: o ma­sa­krze w domu w Prusz­ko­wie po­in­for­mo­wał nas ro­dzic jed­ne­go z dzie­ci, chłop­ca zna­le­zio­no mar­twe­go w opusz­czo­nym domu, był cały po­gry­zio­ny.

 Kapka śliny spa­dła na pa­ne­le.

 Pies miał wście­kli­znę.

 Zwie­rzę zbu­dzi­ło się. Pies po­pa­trzył się na mnie swo­imi czar­niej­szy­mi od nocy śle­pia­mi, char­czał wście­kle…

 Pies miał wście­kli­znę.

 …zro­bił kilka kro­ków i wdra­pał się na scho­dy…

 Pies miał wście­kli­znę.

Usiadł na scho­dach, a po chwi­li zwi­nął się w kulkę i za­snął.

 Byłem pe­wien, że to ten sam pies.

 

***

 

 Ni­czym za­hip­no­ty­zo­wa­ny wpa­try­wa­łem się w okry­te­go czar­ną sier­ścią, du­że­go kun­dla. Wy­glą­dał do­kład­nie tak samo, jak pies, który za­gryzł Da­mia­na.

 Wbrew temu co po­my­śla­łem, gdy zo­ba­czy­łem go pierw­szy raz, nie za­ata­ko­wał mnie. Przez chwi­lę wpa­try­wał się we mnie, ale wkrót­ce za­snął.

 Może po­wi­nie­nem za­dzwo­nić na po­li­cję?

 Prze­pę­dze­nie tego psa z pew­no­ścią nie by­ło­by trud­ne dla ko­go­kol­wiek in­ne­go poza… mną. Wy­bra­łem numer.

 Cze­ka­łem pierw­szą, drugą se­kun­dę…

 Pies pod­niósł łeb i utkwił we mnie spoj­rze­nie. Jak to moż­li­we, że się tu do­stał? Mu­sia­łem za­mknąć drzwi. Za­wsze spraw­dza­łem kilka razy czy je za­mkną­łem, zanim wy­sze­dłem z domu.

– Tutaj in­fo­li­nia nu­me­ru alar­mo­we­go sto dwa­na­ście, słu­cham – po­wie­dział ko­bie­cy głos w słu­chaw­ce.

– Chciał­bym zgło­sić, że w moim miesz­ka­niu jest pies – po­wie­dzia­łem wpa­tru­jąc się w zwie­rzę na scho­dach. – Oczy­wi­ście nie mój. Jakiś bez­pań­ski, praw­do­po­dob­nie.

 Ko­bie­ta z in­fo­li­nii za­da­ła mi kilka pro­stych pytań i wy­sła­ła ra­dio­wóz po­li­cji.

 Ode­tchną­łem z ulgą, gdy po­li­cjan­ci przy­je­cha­li na miej­sce. Wpu­ści­łem ich przez furt­kę, a potem do domu.

– To gdzie ten pies? – za­py­tał po­li­cjant.

– Tam, na scho­dach – po­wie­dzia­łem wy­glą­da­jąc przez drzwi.

– Tutaj? Jest pan pe­wien? – za­py­tał drugi. – Bo nic nie widzę…

– Tak, przed chwi­lą tam był… – po­wie­dzia­łem od­wra­ca­jąc wzrok w stro­nę domu.

 Po­li­cjan­ci obe­szli bu­dy­nek, jed­nak ni­cze­go nie zna­leź­li, o czym po­in­for­mo­wa­li mnie:

– Naj­wy­raź­niej zwie­rzę mu­sia­ło gdzieś uciec… Cza­sa­mi się tak zda­rza…

 Po­li­cjan­ci wsie­dli do ra­dio­wo­zu i od­je­cha­li.

 

***

 

– Gdzie się po­dział ten pies? – Nie­świa­do­mie wy­po­wie­dzia­łem to py­ta­nie na głos wo­dząc wzro­kiem po holu.

 Nie od­na­la­złem zwie­rzę­cia za sta­ro­mod­nym sto­li­kiem ani za rzeź­bio­ną szafą, ani za za­sło­ną kry­ją­cą okno, a ko­lej­ne spoj­rze­nia nie od­sło­ni­ły przede mną ta­jem­ni­cy zni­ka­ją­ce­go zwie­rzę­cia.

 Po­wo­li prze­kro­czy­łem próg domu i wsze­dłem do kuch­ni. Od­grza­łem obiad i cze­ka­łem na Zofię, która przy­szła nie­ca­łą go­dzi­nę póź­niej tasz­cząc dwie duże torby.

– Wszyst­ko do­brze? – spy­ta­ła, a ja za­mar­łem nie wie­dząc, co od­po­wie­dzieć. Nie chcia­łem kła­mać, ale wy­ja­wie­nie praw­dy rów­nież nie wy­da­wa­ło mi się dobrą opcją. Prze­cież tego psa tam nie było. To mój umysł mu­siał sobie wy­my­śleć coś ta­kie­go.

– Wszyst­ko do­brze – po­wie­dzia­łem i uśmiech­ną­łem się lekko.

 Kilka go­dzin póź­niej po­ło­ży­łem się do łóżka, jed­nak po­mi­mo sta­rań nie mo­głem zmu­sić się do za­śnię­cia. Zsze­dłem na dół do kuch­ni, aby napić się wody. Włą­cza­jąc ko­lej­ne świa­tła czu­łem, jak moje oczy mrużą się. Byłem tak bli­sko i jed­no­cze­śnie tak da­le­ko od upra­gnio­ne­go po całym dniu pracy wy­po­czyn­ku.

 Na­pi­łem się wody i zga­si­łem świa­tło, jed­nak pod­czas wy­cho­dze­nia z kuch­ni, po­tkną­łem się o coś i pra­wie się prze­wró­ci­łem. Spoj­rza­łem na pod­ło­gę. W progu kuch­ni sie­dział ten sam pies, któ­re­go zo­ba­czy­łem wie­czo­rem. Ten sam pies, któ­re­go wi­dzia­łem trzy­dzie­ści lat temu.

 Pod­niósł łeb spo­glą­da­jąc na mnie szkli­sty­mi, czar­ny­mi ocza­mi. Gdyby nie moje do­świad­cze­nie z dzie­ciń­stwa, mógł­bym po­wie­dzieć, że jest to cał­kiem ładny pies.

 Uło­żył łeb na pod­ło­dze i nie zwró­cił na mnie więk­szej uwagi. Po­wo­li ru­szy­łem na górę, co chwi­lę oglą­da­jąc się. Po zna­le­zie­niu się w sy­pial­ni obu­dzi­łem Zofię.

– Ko­cha­nie… – za­czą­łem. – W kuch­ni… W kuch­ni wi­dzia­łem psa.

– Jak to… – Zofia wy­gra­mo­li­ła się z łóżka i po­pra­wi­ła włosy przy­kry­wa­ją­ce jej oczy. – Jak to psa?

– Jest w kuch­ni… Wi­dzia­łem go tam przed chwi­lą…

– Pokaż mi – po­wie­dzia­ła i ru­szy­ła do scho­dów. – Nie za­ata­ko­wał cię? – Za­pa­li­ła świa­tło. – Nie wiem, jak za­cho­wy­wać się w ta­kiej sy­tu­acji…

– Po pro­stu bądź­my ostroż­ni.

 Po­wo­li ru­szy­li­śmy w dół. Mia­łem oczy sze­ro­ko otwar­te, spo­glą­da­łem za każdy kąt, go­to­wy na atak psa. Cho­ciaż byłem pe­wien, że nie­waż­ne jak bym się na to przy­go­to­wał i tak nie miał­bym z nim szans.

 We­szli­śmy do kuch­ni. Zofia zro­bi­ła pierw­szy, ostroż­ny krok i zwin­nym ru­chem na­ci­snę­ła włącz­nik świa­tła. Zwie­rzę­cia ni­g­dzie nie było.

– Może ci się tylko wy­da­wa­ło? – po­wie­dzia­ła zie­wa­jąc. – Nie widzę tu żad­ne­go psa…

– Był tutaj! Wi­dzia­łem go!

– Wa­riu­jesz w tym domu…

– Nie praw­da! On gdzieś tu musi być! – po­wie­dzia­łem sam wąt­piąc w swoje słowa. Do­sta­łem dwa do­wo­dy, na to, że tego zwie­rzę­cia już nie ma. Z pew­no­ścią kie­dyś żył w tym domu, ale już umarł.

 Prze­cież psy nie żyją tak długo.

– Nie wiem jak ty, ale ja wra­cam do łóżka.

 Wró­ci­łem na górę razem z Zofią. Nie za­sną­łem przez resz­tę nocy.

 

***

 

– Wie­czo­rem spo­tka­my się z są­sia­da­mi. Pa­su­je ci? – spy­ta­ła Zofia, a ja po­ki­wa­łem głową.

 Przez cały dzień pró­bo­wa­łem jakoś ustać na no­gach, po­mi­mo zmę­cze­nia, które za­wład­nę­ło mną tak bar­dzo, że nie pa­mię­ta­łem, kiedy zna­la­złem się pod drzwia­mi domu są­sia­dów.

– Dzień dobry – przy­wi­ta­ła nas młoda ko­bie­ta ubra­na w dżin­sy i swe­ter. – Za­pra­szam do środ­ka.

 Wsze­dłem do domu urzą­dzo­ne­go w no­wo­cze­snym stylu – białe, puste, chłod­ne ścia­ny ota­cza­ły hol, który pro­wa­dził pro­sto do sa­lo­nu po­łą­czo­ne­go z ja­dal­nią. Głów­nym punk­tem sa­lo­nu był oczy­wi­ście ol­brzy­mi te­le­wi­zor, usy­tu­owa­ny na­prze­ciw­ko ku­chen­ki znaj­du­ją­cej się po dru­giej stro­nie po­ko­ju. Po­mię­dzy tymi obiek­ta­mi stał stół.

 Z ka­na­py ze­sko­czył pies. Sta­nął na dwóch ła­pach i spró­bo­wał mnie po­li­zać.

 Spoj­rza­łem na niego i po­czu­łem jakiś dziw­ny dreszcz. Wy­da­wa­ło mi się, że wi­dzia­łem kie­dyś tego psa. Ale… Nie, to było nie­moż­li­we. Ten pies był inny. Za­miast czar­nej sier­ści miał białą, był odro­bi­nę mniej­szy. I to był gol­den re­trie­ver, a nie kun­del.

– Bisz­kopt, zo­staw gości! – po­wie­dzia­ła ko­bie­ta. – Usiądź­cie do stołu.

 Wła­ści­ciel­ka domu po­de­szła do pie­kar­ni­ka, z któ­re­go wy­ję­ła bu­cha­ją­ce parą cia­sto. Po wy­ję­ciu bla­chy, po­kro­iła po­tra­wę, uło­ży­ła na ta­le­rzu i do­łą­czy­ła do nas przy stole.

 – To może się przed­sta­wi­my? – po­wie­dzia­ła lekko się uśmie­cha­jąc. – Ja na­zy­wam się Ali­cja.

– Ja na­zy­wam się Mi­chał – przed­sta­wi­łem się.

– A ja Zofia.

– Ja Mi­ko­łaj – ode­zwał się mąż ko­bie­ty.

 Pies pod­szedł do mnie i przy­ło­żył głowę do mojej nogi. Spró­bo­wa­łem go po­gła­skać, ale szyb­ko cof­ną­łem rękę, jakby kop­nął mnie prąd.

– Ku­pi­li­śmy sushi, czę­stuj­cie się – po­wie­dzia­ła Ali­cja. – Chce­cie coś do picia?

 Wy­po­wie­dzia­łem ja­kieś słowa, cho­ciaż nie do końca zda­wa­łem sobie spra­wę, jakie. Moje oczy co chwi­lę mru­ży­ły się, jakby pró­bo­wa­ły zmu­sić mnie do za­śnię­cia. Po chwi­li za­czą­łem pić jakiś go­rą­cy napój o trud­nym do okre­śle­nia smaku. Pies po­now­nie uło­żył łeb na no­gaw­ce moich spodni.

– Co was tu spro­wa­dza? – spy­tał Mi­ko­łaj.

– Dobra ofer­ta – po­wie­dzia­ła Zofia i za­śmia­ła się. – To na­praw­dę dobry dom, a cena była ko­rzyst­na, więc… sko­rzy­sta­li­śmy.

– Dawno nikt tam nie miesz­kał… – po­wie­dzia­ła Ali­cja. – Nie wiem dla­cze­go, ale do­tych­cza­so­wy wła­ści­ciel nie miesz­kał w nim ani ni­ko­mu nie sprze­da­wał, jakby cze­kał, aż jego cena wzro­śnie.

– Naj­wy­raź­niej mie­li­śmy szczę­ście.

– Naj­wy­raź­niej. Myślę, że spodo­ba się wam tu. To dobra oko­li­ca. Wszę­dzie bli­sko. Ta­niej niż w War­sza­wie. Do­jaz­dy tylko są tro­chę dłu­gie. Ktoś z was do­jeż­dża tam do pracy?

– Ja – po­wie­dzia­łem. – I fak­tycz­nie, tro­chę to trwa. Ale poza tym, to dobry dom.

– Nie był­bym taki pewny – po­wie­dział cichy dotąd Mi­ko­łaj.

– Nie strasz gości. To bar­dzo dobra oko­li­ca… – po­wie­dzia­ła Ali­cja i na­ło­ży­ła sobie na ta­lerz ka­wa­łek sushi.

– Oko­li­ca jest bar­dzo dobra – po­wie­dział Mi­ko­łaj. – Ale wasz dom już nie. To Psi Dwór. We­dług le­gen­dy jest na­wie­dzo­ny przez ja­kieś kun­dle…

 Słowa te po­bu­dzi­ły mój umysł. Otwo­rzy­łem sze­ro­ko oczy i spy­ta­łem:

– Psi co?

– Psi Dwór.

– Mó­wisz, że jest na­wie­dzo­ny przez psy?

– Tak po­dob­no jest. Więk­szość ludzi uważa, że to taka zwy­kła, miej­ska le­gen­da. Ale po­wiem ci coś… W każ­dej le­gen­dzie jest ziarn­ko praw­dy. I tu nie może być ina­czej.

– Cza­sa­mi, jed­nak, Mi­ko­łaj – po­wie­dzia­ła Ali­cja. – Ziarn­ko praw­dy jest bar­dzo da­le­kie od fak­tycz­nej praw­dy.

– Nie w tym przy­pad­ku.

 Zofia rzu­ci­ła na mnie ukrad­ko­we spoj­rze­nie i za­czę­ła pić napój z kubka.

– Nie je­stem za­zna­jo­mio­ny z tą le­gen­dą. Mo­żesz mi o niej opo­wie­dzieć?

– Widzę, że in­te­re­su­jesz się strasz­ny­mi hi­sto­ria­mi. – Mi­ko­łaj za­śmiał się. – Ja sam lubię się bać i prze­czy­ta­łem tro­chę na temat tego domku… Po­dob­no dwór był na­wie­dzo­ny od dłuż­sze­go czasu, jed­nak więk­szość ludzi do­wie­dzia­ła się o tym do­pie­ro w 1992 roku, kiedy mały chło­piec zo­stał za­gry­zio­ny przez psa na te­re­nie po­se­sji. Nie­któ­rzy twier­dzą, że dom więzi dusze za­bi­tych tam osób, które uwol­nić może je­dy­nie za­bi­cie psa za­miesz­ku­ją­ce­go dom. Nie dzi­wię się po­przed­nie­mu wła­ści­cie­lo­wi, że sam tam nie za­miesz­kał. Zwy­czaj­nie się bał!

– Oj, Mi­ko­łaj, tro­chę prze­sa­dzasz. To zwy­kły dom…

 Mój mózg za­czął pra­co­wać szyb­ciej ana­li­zu­jąc wszyst­kie fakty. Ten czło­wiek wie­dział o wy­da­rze­niach, któ­rych byłem świad­kiem. Mówił do tego, że ten dom jest na­wie­dzo­ny przez psy. Wszyst­ko zga­dza­ło się z tym, co my­śla­łem przed za­ku­pem i tym, co zo­ba­czy­łem w nocy.

 Pies za­szcze­kał i za­mer­dał ogo­nem.

– Chyba cię lubi – po­wie­dzia­ła Ali­cja.

 Pies za­char­czał wście­kle, a wy­da­wa­ło mi się, że tylko ja mo­głem to usły­szeć.

 …miał wście­kli­znę…

 Oczy­wi­ście, że miał wście­kli­znę, ina­czej nie za­ata­ko­wał­by bez­bron­ne­go chłop­ca. A czy ten… czy ten pies ma wście­kli­znę?

– Słu­cham? – spy­ta­ła Ali­cja. Nie zda­łem sobie spra­wy, że wy­po­wia­dam to na głos.

– Źle się czuję – po­wie­dzia­łem. – Wyjdę na chwi­lę, do­brze?

 Od­su­ną­łem krze­sło i po­wo­li od­sze­dłem w stro­nę drzwi.

 Wy­sze­dłem na dwór. Li­sto­pa­do­we zimno ude­rzy­ło mnie w twarz sma­ga­jąc po­licz­ki, za­chę­ca­jąc, aby wró­cić do środ­ka. Jed­nak nie za­mie­rza­łem tego zro­bić, chcia­łem być tu, z dala od tych ludzi i ich okrop­ne­go psa, char­czą­ce­go wście­kle na mój widok.

Co teraz po­wi­nie­nem zro­bić? Uciecz­ka wy­da­wa­ło się taka ku­szą­ca, a jed­no­cze­śnie rów­nie nie­od­po­wied­nia. Mi­ko­łaj nie chciał mnie ura­zić. To był po pro­stu zbieg oko­licz­no­ści.

 Spoj­rza­łem na dom znaj­du­ją­cy się po dru­giej stro­nie ulicy, Psi Dwór jak po­wie­dział Mi­ko­łaj, jed­nak nie wy­da­wa­ło mi się praw­do­po­dob­ne, abym mógł miesz­kać w na­wie­dzo­nym domu.

 Jed­nak wi­dzia­łem tam psa.

 Nie wie­dząc kiedy, wy­cią­gną­łem z kie­sze­ni te­le­fon i wpi­sa­łem w wy­szu­ki­war­kę „Psi Dwór”. We­dług au­to­rów tek­stów, które zna­la­złem, dom był na­wie­dzo­nym przez psy.

 Czu­łem, jak robi mi się go­rą­co, po­mi­mo mroź­nej po­go­dy. Coś było bar­dzo nie tak.

 Chcia­łem, wró­cić do domu, jed­nak za­uwa­ży­łem, jak Zofia wy­cho­dzi na ze­wnątrz.

– Wa­riat z tego Mi­ko­ła­ja, praw­da? – po­wie­dzia­ła, za­pi­na­jąc gu­zi­ki w płasz­czu. – Brrr! Ale tu zimno!

 Za­śmia­łem się.

– W sumie racja…

– Chcesz wró­cić do domu?

– Je­steś pewna? Nie bę­dzie to, wiesz, nie­kul­tu­ral­ne?

– Bę­dzie. Ale chyba nie czu­jesz się tu kom­for­to­wo? Chodź, wej­dzie­my jesz­cze na chwi­lę i po­wie­my im, że mu­si­my już iść.

 

***

 

– To jest sza­lo­ne.

– Co?

– To wszyst­ko… To wszyst­ko jest takie dziw­ne. Chyba nie po­trzeb­nie tu za­miesz­ka­li­śmy.

 Zofia od­wró­ci­ła ode mnie wzrok i wyj­rza­ła przez okno.

– Zo­ba­czysz, że to się jesz­cze zmie­ni. Przy­zwy­cza­isz się. Sły­sza­łeś co mó­wi­li? To dobre miej­sce.

– Mó­wi­li też, że ten dom jest na­wie­dzo­ny…

– I ty w to wie­rzysz?

– Nie… Nie wie­rzę. Ale… myślę, że mają tro­chę racji. Coś z tym domem jest bar­dzo nie tak.

 Zofia się­gnę­ła po czaj­nik i po chwi­li kubki z her­ba­tą za­peł­ni­ły się go­rą­cą wodą.

– To tylko miej­ska le­gen­da. Mi­nę­ło trzy­dzie­ści lat… myślę, że już naj­wyż­szy czas, aby o tym za­po­mnieć – po­wie­dzia­ła wy­cho­dząc z po­ko­ju.

 Zo­sta­łem sam. Się­gną­łem po go­rą­cy napój i rów­nież wy­sze­dłem.

 

***

 

 Gdy obu­dzi­łem się było jesz­cze ciem­no, a na mojej klat­ce pier­sio­wej leżał pies. Czar­ne oczy wpa­try­wa­ły się we mnie bez­na­mięt­nym spoj­rze­niem. Krót­kie, ale ostre pa­zu­ry przy­ci­ska­ły mnie do łóżka, jakby zwie­rzę nie chcia­ło, abym się po­ru­szył.

 I nie mo­głem tego zro­bić.

 Wo­dzi­łem je­dy­nie gał­ka­mi oczny­mi, jed­nak ko­lej­ne spoj­rze­nia nie po­zwa­la­ły mi zro­zu­mieć tej dziw­nej sy­tu­acji. Pies nie ru­szał się, sie­dział jak posąg. Z tru­dem ła­pa­łem duży haust po­wie­trza. Zwie­rzę nie od­wra­ca­ło wzro­ku ode mnie, jakby pró­bo­wa­ło coś po­wie­dzieć. Wy­czu­wa­łem jego gład­ką sierść, która wy­glą­da­ła, jakby ktoś o nią dbał.

 Zro­bi­łem głę­bo­ki od­dech i wresz­cie się ru­szy­łem. Wy­rzu­ci­łem ręce przed sie­bie pró­bu­jąc po­chwy­cić psa, jed­nak zda­łem sobie spra­wę, że go nie ma. Roz­pły­nął się w ni­cość, jakby nigdy nie ist­niał.

 Zofia obu­dzi­ła się, ziew­nę­ła prze­cią­gle i mruk­nę­ła:

– Coś się stało, Mi­chał?

– Nic… Nic się nie stało – od­po­wie­dzia­łem i po­ło­ży­łem się obok żony ukrad­ko­wo spo­glą­da­jąc na wszyst­kie miej­sca w po­ko­ju, aby do­wie­dzieć się, czy na pewno nie ma tu żad­ne­go psa.

 Na­cią­gną­łem na sie­bie koł­drę i za­sną­łem.

 

***

 

 Rano wy­mkną­łem się do pracy jak naj­szyb­ciej. Chcia­łem uciec z tego domu.

 W pracy zo­sta­łem na jesz­cze dwie go­dzi­ny, aby jak naj­dłu­żej sie­dzieć poza domem.

 Krót­kie prze­rwy, w trak­cie, któ­rych nie byłem ni­czym za­ję­ty wy­ko­rzy­sty­wa­łem na szu­ka­nie in­for­ma­cji o Psim Dwo­rze. Więk­szość ar­ty­ku­łów wspo­mi­na­ła je­dy­nie o za­gry­zie­niu Da­mia­na przez psa w 1992 roku, jed­nak kilka po­da­wa­ło ge­ne­zę tego miej­sca – po­dob­no dom ten, jesz­cze przed licz­ny­mi re­mon­ta­mi, na­le­żał do szlach­ci­ca, który ko­chał psy. W każ­dym po­ko­ju w jego domu od­na­leźć można było te zwie­rzę­ta, jed­nak kiedy pew­ne­go dnia zde­ner­wo­wa­ny ude­rzył jed­ne­go z nich, psy ze­mści­ły się i za­gry­zły wła­ści­cie­la domu. Od tego mo­men­tu dom był na­wie­dzo­ny.

 Czy­ta­łem to i dalej nie do­wie­rza­łem, że mógł­bym miesz­kać w na­wie­dzo­nym domu ani, że w ogóle coś ta­kie­go ist­nie­je.

 A ja chcia­łem kon­kre­tów.

 

***

 

 Kilka dni mi­nę­ło mi na żmud­nym prze­szu­ki­wa­niu in­ter­ne­tu w celu od­na­le­zie­nia ko­lej­nych strzęp­ków in­for­ma­cji na temat domu, w któ­rym miesz­kam. Psy prze­sta­ły mnie na­wie­dzać, więc coraz czę­ściej do­pusz­cza­łem do sie­bie myśl, że zwie­rzę w holu, kuch­ni i w łóżku sobie uro­iłem w związ­ku z po­wro­tem do domu, w któ­rym spo­tka­ło mnie coś tak przy­kre­go.

 Tym razem po po­wro­cie do domu nie było tak samo jak zwy­kle. Gdy tylko prze­kro­czy­łem próg domu Zofia po­wie­dzia­ła mi, że po­now­nie we­zwa­no nas na po­li­cję.

– Do­wie­dzie­li się cze­goś na temat Da­mia­na? – spy­ta­łem.

– Nie wiem. Nie po­wie­dzie­li mi przez te­le­fon – od­po­wie­dzia­ła. – Mamy być na miej­scu za… – Spoj­rza­ła na ze­ga­rek. – Dwa­dzie­ścia minut.

 Wsze­dłem do sa­mo­cho­du. Nie wiem dla­cze­go, ale li­czy­łem na to, że wi­zy­ta na ko­mi­sa­ria­cie roz­wią­żę wszyst­kie moje pro­ble­my, cho­ciaż wy­da­wa­ło mi się to nie­praw­do­po­dob­ne.

 Na­ci­sną­łem pedał gazu i ru­szy­łem w stro­nę ko­mi­sa­ria­tu.

 Do­je­cha­łem na miej­sce. Wsze­dłem na ko­mi­sa­riat. Do po­ko­ju, w któ­rym cze­kał po­li­cjant za­pro­wa­dzi­ła nas ta sama ko­bie­ta, co wcze­śniej. Usie­dli­śmy przy biur­ku, na­prze­ciw męż­czy­zny, który wy­glą­dał na coraz bar­dziej zmę­czo­ne­go i za­nie­po­ko­jo­ne­go tą spra­wą – wszyst­kie zmarszcz­ki na twa­rzy wy­szły mu na wierzch, a po­licz­ki miał czer­wo­ne.

 Tym razem wy­glą­dał na dużo star­sze­go ode mnie.

– W ciągu ostat­nie­go ty­go­dnia udało mi się sko­mu­ni­ko­wać z ro­dzi­ca­mi Da­mia­na. Twier­dzą, że po­cho­wa­li dziec­ko na cmen­ta­rzu i jego ciało nie mogło zo­stać za­ko­pa­ne w ogród­ku pań­stwa domu. – An­drzej wyjął z szu­fla­dy wi­zu­ali­za­cję twa­rzy chłop­ca. – Niech się pan przyj­rzy. Czy to na pewno Da­mian?

 Po jed­nym, trwa­ją­cym se­kun­dę spoj­rze­niu mo­głem bez pro­ble­mu stwier­dzić, że to była wła­śnie ta osoba. Jego twarz wy­ry­ła mi się do­brze w pa­mię­ci i chyba nic nie mogło jej stam­tąd zma­zać.

– To na­praw­dę musi być on – po­wie­dzia­łem.

 Po­li­cjant wes­tchnął i wyjął z szu­fla­dy zdję­cie przed­sta­wia­ją­ce chłop­ca. Przyj­rza­łem się fo­to­gra­fii, ale nawet gdy­bym tego nie zro­bił, bez pro­ble­mu po­wie­dział­bym, że to wła­śnie on.

– Jest tro­chę po­dob­ny, to fakt – po­wie­dział An­drzej. – Ale widać kilka róż­nic. Twarz na fo­to­gra­fii jest tro­chę bar­dziej owal­na niż ta na wi­zu­ali­za­cji. Poza tym nos jest skrę­co­ny pod innym kątem… Cięż­ko mi uwie­rzyć w to, że ktoś roz­ko­pał grób i za­ko­pał tego chłop­ca w pań­skim ogród­ku… Nawet jeśli to wła­śnie tam zgi­nął. Będę mu­siał jed­nak usta­lić albo przy­naj­mniej spró­bo­wać usta­lić, kto to jest. Dla­te­go za­da­ję panu to py­ta­nie jesz­cze raz – czy ta osoba przy­po­mi­na panu ko­go­kol­wiek in­ne­go poza Da­mia­nem?

– Nie.

– W takim wy­pad­ku dzię­ku­ję za wszel­ką pomoc. Skon­tak­tu­je­my się z pań­stwem, je­że­li bę­dzie­cie po­trzeb­ni.

 

***

 

– Czyli nic się nie wy­ja­śni­ło – za­czą­łem roz­mo­wę wcho­dząc do sa­mo­cho­du.

– Racja… Ale to chyba już nie nasz pro­blem, praw­da?

– Tak… Chyba masz rację.

– A… I jesz­cze jedno zo­staw mnie po dro­dze, po­wiem ci, gdzie się za­trzy­mać. Umó­wi­łam się do fry­zje­ra, a do­jaz­dy z tego domu bez sa­mo­cho­du są strasz­nie dłu­gie…

– Oczy­wi­ście.

 Zo­sta­wi­łem Zofię po dro­dze, po czym po­je­cha­łem do domu. Wsze­dłem do sa­lo­nu z myślą, że włą­czę sobie jakiś se­rial. Jed­nak na ka­na­pie cze­kał on.

 Mój kosz­mar.

 Czar­ne, ni­czym kawa oczy prze­szy­wa­ły mój wzrok, moje ciało, moją duszę. Pies chark­nął i za­czął grze­bać w skó­rza­nej ka­na­pie, jakby chciał zna­leźć wolne miej­sce do po­ło­że­nia się. Przez cały ten czas wpa­try­wa­łem się w niego otę­pia­ły, jak­bym zo­ba­czył ducha albo prze­ra­ża­ją­ce­go po­two­ra, który po chwi­li wró­cił do prze­rwa­ne­go prze­ze mnie snu.

 A może to był duch? Bo po­two­rem z pew­no­ścią był.

 Spoj­rza­łem na niego. To zwie­rzę było tak na­ma­cal­ne, praw­dzi­we, że aż czu­łem jego za­pach, sły­sza­łem jak cięż­ko od­dy­cha…

 Ale jak kun­del mógł­by zna­leźć się w moim domu? Mu­sia­łem zwa­rio­wać.

 Albo mu­sia­łem na­praw­dę miesz­kać w na­wie­dzo­nym domu.

 Zbli­ży­łem się do ka­na­py, jed­nak nie od­wa­ży­łem się na niej usiąść. Mu­sia­łem się go naj­pierw po­zbyć.

 Do głowy przy­szła mi myśl, aby za­dzwo­nić na po­li­cję. Ale przy­po­mnia­łem sobie, że za pierw­szym razem się to nie udało – pies ta­jem­ni­czo znik­nął. Dla­cze­go miało się to nie po­wtó­rzyć?

 Mu­sia­łem się z nim zmie­rzyć sa­me­mu. Tylko jak to mia­łem to zro­bić?

 Spró­bo­wa­łem lekko… Mu­sną­łem czoło psa. Obu­dził się, więc cof­ną­łem dłoń, jakby po­ra­ził mnie prą­dem. Za­mar­łem, pró­bu­jąc uspo­ko­ić od­dech. Nie od­wra­ca­łem od niego wzro­ku. Chcia­łem być go­to­wy na atak.

 Pies od­wza­jem­nił spoj­rze­nie, jed­nak nie zro­bił nic ponad to

 Mu­sną­łem go po­now­nie po sier­ści, ale tym razem zwie­rzę za­war­cza­ło. Coraz bar­dziej oba­wia­łem się re­ak­cji psa, ale i tak zde­cy­do­wa­łem się na atak.

 Moja ręka po­wę­dro­wa­ła z oko­lic brzu­cha do szyi. Chwy­ci­łem go w tym miej­scu i spró­bo­wa­łem zrzu­cić z ka­na­py. Jed­nak nie udało mi się. Pies za­parł się mocno, war­cząc coraz gło­śniej.

 Za­bły­sły zęby.

 Drugą ręką chwy­ci­łem go w tym samym miej­scu, jed­nak nie mo­głem go ze­pchnąć. Z pew­no­ścią mia­łem dosyć siły, ale bra­ko­wa­ło mi od­wa­gi, aby uczy­nić ostat­ni krok.

 Zwol­ni­łem uścisk, a zwie­rzę sko­czy­ło w moją stro­nę. Cięż­kie łapy przy­gnio­tły mnie do ka­na­py.

 Sko­czył mi do gar­dła. Za­sło­ni­łem się rę­ko­ma. Ostre zęby wbiły się w skórę ra­mie­nia, za­czą­łem ma­chać ręką pró­bu­jąc zrzu­cić ze mnie psa. Za­wy­łem z bólu.

– Na pomoc! – wy­dar­łem się na cały głos. Ale nikt nie za­re­ago­wał. Byłem w domu sam z psem.

Wy­rwa­łem rękę ze ści­sku. Za­uwa­ży­łem, że od łok­cia, aż po dłoń, prze­bie­ga długa rana, z któ­rej, ni­czym z chmu­ry deszcz, leje się krew. Spa­dłem z ka­na­py i rzu­ci­łem się do drzwi wyj­ścio­wych z sa­lo­nu.

 W pew­nym mo­men­cie upa­dłem, czu­jąc w nodze po­twor­ny ból. Obej­rza­łem się – pies chwy­cił mnie za łydkę. Za­bój­ca Da­mia­na za­ci­snął zęby chyba naj­moc­niej, jak się dało.

 Pró­bo­wa­łem do­czoł­gać się do wyj­ścia. Szarp­ną­łem nogą, ale zwie­rzę nie pusz­cza­ło. Przed ocza­mi mia­łem Da­mia­na, ca­łe­go za­pła­ka­ne­go, krzy­czą­ce­go, aby ktoś z nas go ura­to­wał. Wi­dzia­łem, jak pada na zie­mię, jak z jego gar­dła leje się krew.

 I po­my­śla­łem, że mo­głem wtedy umrzeć. Nie mu­siał­bym wtedy zma­gać się z tym, czym teraz.

 Czy po­wi­nie­nem od­pu­ścić?

 Spoj­rza­łem się na szar­pią­ce­go mnie za nogę psa, który w żad­nym wy­pad­ku nie wy­glą­dał na ta­kie­go, który zo­sta­wił­by mnie w spo­ko­ju. Pa­trzył na mnie z taką wście­kło­ścią i po­gar­dą, że wstyd mi by było mu się pod­dać. Wstyd mi by było ulec daw­nym lękom.

 Po­trze­bo­wa­łem wy­grać. Chcia­łem wy­grać. Mu­sia­łem wy­grać.

 Za­mach­ną­łem się ranną nogą, jak­bym pró­bo­wał kop­nąć tego psa.

 Udało mi się wy­rwać z uści­sku i na reszt­kach roz­pa­la­ją­cej mnie eu­fo­rii i ad­re­na­li­ny wy­bie­głem z domu. Bie­głem tak szyb­ko, jak mo­głem i tak długo, na ile star­czy­ło mi sił. Nie wie­dzia­łem dokąd zmie­rzam, ale byłem pe­wien, że nie­waż­ne gdzie się znaj­dę, będę tam bez­piecz­niej­szy niż w moim domu.

 

***

 

 Ból był coraz sil­niej­szy.

 Sta­ra­łem się jakoś nad nim za­pa­no­wać, ale każdy ko­lej­ny krok wy­da­wał mi się coraz więk­szym wy­zwa­niem.

– Po­mo­cy! – wy­krzyk­ną­łem. – Po­mo­cy!

 Star­sza ko­bie­ta wy­bie­gła z domu. Spoj­rza­ła się na mnie i spy­ta­ła:

– Co się dzie­je?

– Niech pani – za­czą­łem do niej po­wo­li iść. – Za­dzwo­ni po ka­ret­kę po­go­to­wia!

– Ja… Co się panu stało?

– Zo­sta­łem… po­gry­zio­ny… przez… psa – po­wie­dzia­łem wy­ko­nu­jąc cięż­ki od­dech po każ­dym sło­wie.

 Po­ka­za­łem jej moją ranną nogę.

– Za­dzwo­nię… – po­wie­dzia­ła ko­bie­ta po­wo­li i zbli­ży­ła się do mnie. – Da pan radę do­dźwi­gnąć się do mo­je­go domu? Mogę… Mogę… Mogę spró­bo­wać opa­trzyć tę ranę…

 Prze­cze­ka­łem w domu ko­bie­ty, aż do przy­by­cia ka­ret­ki. Po przy­je­cha­niu do szpi­ta­la opa­trzo­no mi i zszy­to ranę. Mia­łem zo­stać tam na noc, aby zo­ba­czyć czy nic się nie po­gor­szy.

 W mię­dzy­cza­sie do szpi­ta­la przy­by­ła moja żona, do któ­rej za­dzwo­ni­łem naj­szyb­ciej, jak mo­głem.

– Mó­wisz, że to ten pies? – za­py­ta­ła. – Czyli… Czyli nie był tak zmy­ślo­ny, jak ci się wy­da­wa­ło.

– Do­kład­nie – od­po­wie­dzia­łem mru­żąc oczy. Świa­tło na sali w szpi­ta­lu wy­da­wa­ło mi się zbyt mocne. – Po co ja się do niego zbli­ża­łem? Mo­głem za­dzwo­nić po po­li­cję…

– Albo po mnie.

 Le­żą­cy na łóżku męż­czy­zna gło­śno chrap­nął.

– Albo po cie­bie. Z dru­giej stro­ny… Nie, nie będę o tym mówił. Brzmię jak sza­le­niec.

– Mi­chał, widzę, że po­gryzł cię pies. Chyba nie mo­żesz być sza­leń­cem jeśli to wszyst­ko, o czym mó­wisz, że jest nie­moż­li­we jest takie… na­ma­cal­ne.

– Nikt poza mną nie wi­dział żad­ne­go psa!

– A więc skąd wzię­ła się ta rana?

– Ja… – Za­sta­no­wi­łem się chwi­lę nad od­po­wie­dzią, ale nic nie przy­szło mi do głowy. – Nie wiem. Nie mam po­ję­cia. Wiem tylko, że ten pies żyje u nas w domu. I to ten sam pies, który za­gryzł mo­je­go przy­ja­cie­la trzy­dzie­ści lat temu. – Wy­buch­ną­łem śmie­chem. – Sły­szysz? Zwa­rio­wa­łem! Psy nie żyją tak długo!

– To mogło być inne zwie­rzę.

– Mogło. – Przez głowę prze­biegł mi obraz czar­ne­go kun­dla. – Ale w takim razie mamy do czy­nie­nia z so­bo­wtó­rem.

– Skon­tak­tu­ję się z po­li­cją, gdy tylko wrócę do domu. Tak nie może być… Mu­si­my po­zbyć się tego psa z na­sze­go domu.

 Zofia zro­bi­ła krok w stro­nę wyj­ścia.

– Już raz dzwo­ni­łem na po­li­cję w tej spra­wie – po­wie­dzia­łem. Żonaod­wró­ci­ła się i spoj­rza­ła się na mnie. – Nie za­re­ago­wa­li. Wiesz dla­cze­go? Nie zna­leź­li żad­ne­go psa!

 Na­sta­ła chwi­la ciszy.

– I tak spró­bu­ję się z nimi skon­tak­to­wać – po­wie­dzia­ła Zofia i wy­szła.

 Rano bez pro­ble­mu opu­ści­łem szpi­tal. Jed­nak resz­tę ty­go­dnia mia­łem spę­dzić w domu z uwagi na pro­ble­my z cho­dze­niem.

 Po po­wro­cie do domu po­ło­ży­łem się w łóżku i od­po­czy­wa­łem. Wzią­łem jedną z ksią­żek z ob­szer­ne­go stosu na ko­mo­dzie i za­czą­łem czy­tać. Po­chła­nia­łem łap­czy­wie każdą stro­nę, jako że ta roz­ryw­ka od­ry­wa­ła mnie od myśli o psie.

– Tak w ogóle – po­wie­dzia­ła Zofia wcho­dząc do sy­pial­ni. – Za chwi­lę zjawi się po­li­cjant. Chce usta­lić, co tu się stało.

 

***

 

 Go­dzi­nę póź­niej przy­szedł po­li­cjant. Nie był to ten sam, który nas prze­słu­chi­wał, jed­nak przy­po­mi­nał go z wy­glą­du – stary, z nie­wie­lo­ma wło­sa­mi oraz wąsem.

 Usie­dli­śmy do stołu w kuch­ni, Zofia za­pa­rzy­ła her­ba­tę.

– Wszyst­ko do­brze – za­czął po­li­cjant. – Z nogą?

– Tak – po­wie­dzia­łem. – Mam ty­go­dnio­we zwol­nie­nie z pracy, ale myślę, że po tym będę zdro­wy.

 Po­li­cjant po­ki­wał głową i objął rę­ko­ma kubek, który po­da­ła mu Zofia.

– Nie pro­wa­dzi­łem spra­wy ataku psa od bar­dzo dawna – za­czął. – To było… trzy­dzie­ści lat temu. Jak ten czas leci…

 Za­mar­łem. Wpa­trzy­łem się po­sęp­nie w męż­czy­znę, który po­pi­jał her­ba­tę, rzu­ca­jąc we mnie dziw­ne uśmie­chy. Jak to było moż­li­we?

– Bied­ny dzie­ciak. Wsko­czył na nie tę dział­kę i go za­gryzł pies. I wie pan co? Ja­kimś dziw­nym zbie­giem oko­licz­no­ści wy­da­rzy­ło się to wła­śnie w tym domu.

 Za­mar­łem. Wpa­trzy­łem się po­sęp­nie w męż­czy­znę, który swoim za­cho­wa­niem nie zdra­dzał, że zna ja­kieś głęb­sze szcze­gó­ły. Z pew­no­ścią nie wie­dział, że to ja byłem świad­kiem tego wy­da­rze­nia. Od­wró­ci­łem wzrok na przy­gry­za­ją­cą wargę Zofię.

– Może przej­dzie­my do te­ma­tu? – po­wie­dzia­ła. – Nie chciał­by pan obej­rzeć sa­lo­nu, w któ­rym do tego wszyst­kie­go do­szło?

– Tak, racja… Chcia­łem tylko pod­py­tać o kilka rze­czy.

 Po­li­cjant zadał kilka pytań, jed­nak po chwi­li po­szli­śmy do sa­lo­nu.

 – Mogę na chwi­lę wyjść? – za­py­ta­łem. – Nie czuję się na si­łach, aby tu wcho­dzić…

– Jasne. Nie będę na razie po­trze­bo­wał pań­skiej po­mo­cy.

Zo­sta­łem w kuch­ni.

 Gdy tylko zo­sta­łem sam, za­uwa­ży­łem coś. Tuż obok zlewu na tyl­nych ła­pach sie­dział pies. Nie ata­ko­wał mnie, jakby nie pa­mię­tał wy­da­rzeń po­przed­niej nocy. Jakby nie pa­mię­tał, że nie miał­by pro­ble­mu z po­ko­na­niem mnie, gdyby tylko po­sta­rał się tro­chę bar­dziej.

Wy­bie­głem z kuch­ni naj­szyb­ciej, jak mo­głem, a w po­ło­wie drogi na­po­tka­łem pę­dzą­cym do mnie po usły­sze­niu krzy­ku, po­li­cjan­ta i Zofię.

– On tam jest! – po­wie­dzia­łem. – W kuch­ni! Pies!

 Po­li­cjant po­wo­li zbli­żył się do kuch­ni, stą­pał ostroż­nie i nad­zwy­czaj cicho, go­to­wy do obro­ny w razie ataku. Ob­szedł po­miesz­cze­nie i wró­cił do nas. Za­py­tał:

 – Jest pan pe­wien, że tam był?

– Tak! Je­stem cał­ko­wi­cie prze­ko­na­ny! Może gdzieś uciekł?

– Może. Ro­zej­rzę się, po tym domu.

 Po­li­cjant za prze­wod­nic­twem Zofii prze­szedł przez każdy pokój w domu. Po po­wro­cie do kuch­ni, po­wie­dział:

– Nie zna­la­złem żad­ne­go psa.

– Ro­zej­rzał się pan wszę­dzie? – za­py­ta­łem.

– Po­ka­za­łam wszyst­kie po­ko­je – wtrą­ci­ła Zofia. – Może uciekł na ze­wnątrz?

– Tak, to praw­do­po­dob­ne. Pro­szę dzwo­nić w razie ja­kich­kol­wiek pro­ble­mów. Do­pil­nu­ję, aby wszel­kie zgło­sze­nia nie zo­sta­ły… zi­gno­ro­wa­ne. W każ­dym razie, ja spraw­dzi­łem już wszyst­ko, co mia­łem. Do wi­dze­nia.

– Do wi­dze­nia.

 

***

 

 Zofia za­mknę­ła drzwi za po­li­cjan­tem, po czym po­wie­dzia­ła do mnie:

– O co cho­dzi­ło z tym psem?

– Z psem? O nic… Ja tylko… Mu­sia­ło mi się przy­wi­dzieć– po­wie­dzia­łem do­ty­ka­jąc ręką kark.

 Zofia wes­tchnę­ła.

– Mie­li­śmy być ze sobą szcze­rzy – po­wie­dzia­ła. – Ten pies tam był, czy nie? Nie ob­cho­dzi mnie, czy ma to ra­cjo­nal­ne wy­tłu­ma­cze­nie.

– Był tam – od­po­wie­dzia­łem. – Ale nie wiem, czy ma to sens…

– Mi­chał. – Chwy­ci­ła mnie za ra­mio­na. – Wi­dzia­łam cię w szpi­ta­lu. Nie ob­cho­dzi mnie, co kto­kol­wiek powie, ale ten pies jest praw­dzi­wy. On cię skrzyw­dził. Mu­si­my się teraz go jak naj­szyb­ciej po­zbyć.

– Po­zbyć? Ale jak… Prze­cież, wi­dzia­łaś co mi zro­bił. Jest zbyt silny. Jeśli go po­now­nie za­ata­ku­ję, może mnie zabić.

– Coś się wy­my­śli… Na razie wołaj mnie za każ­dym razem, gdy go zo­ba­czysz.

– Będę tak robił – po­wie­dzia­łem, cho­ciaż nie do końca wie­rzy­łem, że Zofia bę­dzie w sta­nie go za­uwa­żyć. To był mój kosz­mar, a nie jej.

 Wró­ci­łem na górę i po­ło­ży­łem się na łóżku. Chwy­ci­łem książ­kę i po­now­nie za­nu­rzy­łem się w fik­cyj­nym świe­cie po­wie­ści, pró­bu­jąc nie spo­glą­dać poza kart­ki. Wie­dzia­łem, że pies gdzieś tu jest. Po­chła­nia­łem ko­lej­ne stro­ny, czu­jąc ro­sną­ce na­pię­cie, jakby nagle zwie­rzę miało mi się rzu­cić do gar­dła. Po pew­nym cza­sie ode­rwa­łem wzrok od kar­tek i się­gną­łem po szklan­kę z wodą. Nie za­uwa­ży­łem żad­ne­go psa. Wró­ci­łem do czy­ta­nia.

 Wie­czo­rem, leżąc już obok Zofii my­śla­łem tylko o tym, kiedy pies zjawi się na mojej klat­ce pier­sio­wej i bę­dzie wpa­try­wać się pro­sto w moje oczy, ni­czym kosz­mar senny. Ob­ją­łem rę­ko­ma żonę i spró­bo­wa­łem za­snąć.

 Po­czu­łem, jak po mnie idzie. Kro­czył po łóżku i przy­gnia­tał koł­drę cięż­ki­mi ła­pa­mi. Uło­żył się mię­dzy mną, a Zofią, zwi­nął się w kulkę i za­snął gło­śno chra­piąc.

– Zofia, ko­cha­nie… – po­wie­dzia­łem. – Ten pies jest tutaj.

 Potem wszyst­ko po­to­czy­ło się bar­dzo szyb­ko.

 Pies za­war­czał, jak sza­lo­ny, naj­wy­raź­niej prze­ra­żo­ny tym, że ktoś, poza mną może go zo­ba­czyć. Pod­niósł głowę, potem tułów i sko­czył w stro­nę Zofii, która otwo­rzy­ła sze­ro­ko oczy i rę­ko­ma spró­bo­wa­ła ode­pchnąć ogrom­ne zwie­rzę. Chwy­ci­łem je w oko­li­cach brzu­cha i pró­bo­wa­łem szar­pać, aby jakoś zrzu­cić je z Zofii, jed­nak było to nie­moż­li­we.

 Po ko­lej­nej pró­bie ścią­gnię­cia zwie­rzę­cia z mojej żony, pies ugryzł mój palec, a ja od­ru­cho­wo cof­ną­łem się. Czu­łem, że po­wi­nie­nem ucie­kać, jed­nak nie po­tra­fi­łem tego zro­bić. Tutaj nawet nie cho­dzi­ło o Zofię. Ja po pro­stu nie mo­głem się pod­dać.

 Nie w moim domu.

 Rzu­ci­łem się na psa. Osła­nia­łem się łok­cia­mi, jed­nak zwie­rzę­ciu udało się wgryźć na tyle głę­bo­ko, że pra­wie od­pu­ści­łem. Zrzu­ci­łem go z łóżka, a na­stęp­nie spró­bo­wa­łem ude­rzyć dło­nią, która nie­ste­ty utknę­ła w jego pasz­czy.

 Tra­ci­łem czu­cie, po­wo­li od­pły­wa­łem od rze­czy­wi­sto­ści…

 Ale nie mo­głem prze­stać wal­czyć. Nie po tym, jak mie­rzy­łem się z psem, z tym po­two­rem z moich kosz­ma­rów przez ostat­nie ty­go­dnie.

 Kop­ną­łem go w oko­li­cach żo­łąd­ka, a on za­to­czył się i pu­ścił dłoń. Nie po­czu­łem, jed­nak ulgi, a je­dy­nie okrop­ny, pul­su­ją­cy ból.

 Pies nie od­pu­ścił. Sko­czył w moją stro­nę. Zro­bi­łem unik, jed­nak przy na­stęp­nym ataku upa­dłem na pod­ło­gę. Spoj­rza­łem na Zofię, na to, jak bie­rze do ręki ko­mór­kę i wy­bie­ra numer alar­mo­wy.

 Pies, jakby ro­zu­miał, co robi moja żona, zo­sta­wił mnie w spo­ko­ju i rzu­cił się na nią. Za­to­pił zęby w jej dłoni, tej, w któ­rej trzy­ma­ła te­le­fon. Nie zdą­ży­ła za­dzwo­nić.

 Pod­bie­głem do łóżka i chwy­ci­łem te­le­fon, po­mi­mo war­cze­nia zwie­rzę­cia. Po tym, gdy chwy­ci­łem go, aby wy­ko­nać po­łą­cze­nie, pies spró­bo­wał wbić zęby w dłoń, w któ­rej trzy­ma­łem te­le­fon. Zdą­ży­łem się jed­nak cof­nąć i unik­nąć ob­ra­żeń. Po­wo­li wy­co­fy­wa­łem się, coraz bar­dziej zbli­ża­jąc się do ścia­ny koń­czą­cej pokój, sy­cząc z każ­dym sta­wia­nym kro­kiem. Zda­łem sobie spra­wę, że zna­la­złem się w miej­scu, z któ­re­go nie było wyj­ścia.

 Ale wtedy za­uwa­ży­łem, że prze­cież za mną był bal­kon. Wy­star­czy­ło tylko tam się do­stać wejść i za­mknąć drzwi…

 Prze­kro­czy­łem próg i zna­la­złem się na ze­wnątrz. Przy­ci­sną­łem ręką klam­kę, jed­nak nie zdą­ży­łem do­mknąć drzwi przed po­ja­wie­niem się psa. Zo­sta­li­śmy tutaj sami – mój kosz­mar i ja.

 Za­dzwo­ni­łem, jed­nak nie zdą­ży­łem się przed­sta­wić, po­wie­dzieć ad­re­su ani dla­cze­go dzwo­nię. Pies sko­czył mi do gar­dła, a ja upu­ści­łem te­le­fon, kiedy zbli­ża­łem się do ba­rier­ki, pró­bu­jąc unik­nąć zde­rze­nia.

 Silne łapy przy­gnio­tły moją klat­kę pier­sio­wą. Po­czu­łem, że tracę rów­no­wa­gę, a potem jak spa­dam.

 

***

 

 To był ko­niec na­wie­dzeń.

 Po upad­ku stra­ci­łem przy­tom­ność i pa­mię­ta­łem je­dy­nie ob­ra­zy nie skła­da­ją­ce się w więk­szą ca­łość. Pa­mię­ta­łem, jak na­resz­cie prze­bu­dzi­łem się i leżąc na no­szach ki­wa­łem głową czu­jąc ogrom­ny ból. Le­karz pytał mnie, czy go sły­szę, a ja nie byłem w sta­nie zdo­być się na od­po­wiedź.

 Potem było prze­wie­zie­nie na stół ope­ra­cyj­ny, blask świa­tła, za­strzyk i… nic. W tym miej­scu po­now­nie moja pa­mięć po­now­nie się ury­wa­ła.

 Na­stęp­ną rze­czą, którą pa­mię­tam były ośle­pia­ją­ce lampy sali szpi­tal­nej i ból w nodze.

 Potem ktoś przy­szedł i ode­brał mnie ze szpi­ta­la.

 I sie­dzia­łem w domu wie­dząc, że cho­ciaż przy­pła­ci­łem dużo zdro­wiem to na­resz­cie byłem wolny.

A pies mar­twy.