Nie wolno okłamywać dzieci

Janisław Tajson Woźniak pochylał się w skupieniu nad kartką. Kolejne litery kreślił z wyjątkową starannością, bo sprawa była niezwykłej wagi. Na koniec podpisał się u dołu strony. Nie umiał jeszcze napisać całego imienia i nazwiska, więc poprzestał na zwykłym ‘Jaś’ z wyraźnie zaznaczoną kreską nad s.

– Co piszesz? – zapytała mama.

– List do Świętego Mikołaja.

Mama uśmiechnęła się i spojrzała porozumiewawczo w stronę taty. Na jego twarzy próżno jednak było szukać porozumienia. Minę miał kwaśną z odrobiną zdziwienia.

– I co tam napisałeś?

– To tajemnica, tato. – Jaś złożył kartkę na pół i jeszcze raz na pół.

Ojciec, Tomasz Ksawery Woźniak, pogardliwie znoszący swoje drugie, odziedziczone po dziadku imię, które starannie ukrywał przez prawie całe życie przed kolegami, oderwał się od oparcia kanapy i pochylił w kierunku stolika, przy którym siedział syn. Zastanawiał się nad czymś chwilę, po czym powiedział:

– A po co piszesz ten list?

– Wszyscy w klasie tak robią. Jak chce się dostać wymarzony prezent, to trzeba napisać. Tak to działa, tato.

Tomasz Ksawery pokiwał głową.

– Synku, jesteś już duży. Masz siedem lat, więc jako prawie mężczyzna powinieneś znać prawdę. – Wyprostował się i wziął głęboki oddech. – Nie ma Świętego Mikołaja.

– Co?! – pytanie wydarło się jednocześnie z ust syna i mamy.

– No nie ma.

– A co się z nim stało? – Jaś nie za bardzo rozumiał, co przed chwilą usłyszał, a mama bezgłośnie szeptała nad jego głową „Oszalałeś?”, jednocześnie zastanawiając się czym może rzucić w męża, żeby ten natychmiast stracił przytomność i przestał się odzywać.

– Nic się nie stało. Nie ma i nigdy nie było.

– Przecież były prezenty.

– To ja je kupowałem. My. – Spojrzał na żonę, która sądząc po minie, planowała właśnie jego bolesną śmierć. – Nie przejmuj się, jutro też dostaniesz prezencik.

– Mamo. – Chłopiec odwrócił się do mamy, szukając wsparcia.

– Nie słuchaj taty, on ściemnia. Mikołaj jest i przyniesie ci, co tylko zechcesz.

Jaś odwrócił się triumfalnie w stronę ojca.

– Wiedziałem. – Rozprostował kartkę i dopisał jeszcze jedno zdanie, po czym złożył ją ponownie i włożył do koperty, na której napisał „Do Świętego Mikołaja”.

– Mówię poważnie, synek.

– Dobra tata, nie ściemniaj. Wiadomo, że Święty Mikołaj jest, bo nie starczyłoby wam na prezenty dla wszystkich. Nie wolno okłamywać dzieci.

*

Święty Mikołaj siedział wygodnie rozparty w saniach. Zdjął czapkę i wsunął ją pod udo. Niebo było czyste, a noc bezksiężycowa. Gwiazdy mrugały wesoło, lekki wiatr rozwiewał czuprynę i kołysał brodą, która co i rusz uciekała na ramię. Popijał rozgrzewającą herbatkę prosto z termosu i tupiąc nóżką, śpiewał półgłosem:

– Jadę sobie w świat sankami, sanki dzwonią dzwoneczkami…

W kieszeni piknął mu tablet podłączony do SantaNetu. Co roku ktoś sobie przypominał o prezentach na ostatnią chwilę. Mikołaj nawet to lubił i zawsze trzymał w worku coś ekstra. Zerknął na adres, a potem pociągnął solidny łyk z termosu i zawołał:

– Rudolf, musimy zmienić trasę. Coś mi wyskoczyło.

*

Tomasz Woźniak wyszedł z pokoju syna i cicho zamknął drzwi. W sypialni świeciło się światło. Zajrzał tam i zobaczył, że jego żona przebrała się już w piżamę i leży na boku czytając książkę.

– Nie idziesz na dół?

Nie odpowiadała, nawet nie podniosła wzroku.

– Będziesz się na mnie gniewać?

Podniosła wzrok.

– Jak mogłeś powiedzieć, że nie ma Świętego Mikołaja?

– No bo nie ma.

– I co z tego?

– To już duży chłopak, a nie jakaś niedojda wierząca w garbate aniołki.

– Ma dopiero siedem lat.

– Ja byłem niewiele starszy, jak zobaczyłem pierwszy świerszczyk.

Gniew w oczach żony przybrał jadowity odcień.

– To sobie go przypomnij, bo prawdziwej kobiety długo nie zobaczysz.

Znów opuściła wzrok na książkę.

– Ja mu już kupiłem prezent. Czytałaś list? Co mu powiesz, jak nie dostanie tego, co chciał?

– Kupię mu jutro, co będzie chciał.

– A jak nie będzie w sklepie?

– To kupię coś innego. Powiem, że Mikołaj nie miał.

– Słyszałaś, co powiedział. Nie wolno okłamywać dzieci.

*

Tomasz poszedł do przedpokoju, założył kurtkę i wyszedł na zewnątrz. Noc była bezksiężycowa, a niebo roiło się od gwiazd. Kątem oka zauważył drobne błyski. Wpatrywał się dłuższą chwilę w to miejsce, ale nie mógł dojrzeć samolotu. Zapewne spadająca gwiazda.

Zabrał z garażu spore podłużne pudło i wrócił do domu.

Rozciął brzegi szarego opakowania, na którym naklejony był pobrudzony list przewozowy i wyciągnął z środka kolorowe kartonowe pudełko z napisem „Space Sniper”. To było to. Otworzył je. Karabin był całkiem spory. Chwycił go, jakby był prawdziwy i wycelował w ścianę. Że też nie było takich, kiedy sam był mały. Nacisnął spust. Światełko wokół zakończenia lufy rozbłysło na czerwono i w pokoju rozległ się odgłos wystrzału. Puścił cyngiel, nie chciał obudzić dziecka.

Popatrzył z zachwytem na broń. Włożył ją z powrotem do pudełka i zamknął starannie. Podszedł do choinki, która stała między oknem, a kominkiem i położył na podłodze.

Kiedy się podnosił, usłyszał jakiś szmer od strony kominka. Podszedł bliżej, nasłuchując uważnie. Szmer powtórzył się po raz drugi, tym razem głośniej. Przyklęknął i zobaczył, że z szybu opadają drobinki sadzy.

Pochylił się i wsunął głowę nad palenisko. Przytrzymując się obmurówki wykręcił się tak, żeby spojrzeć do góry. I wtedy to zobaczył. Ciemny płaski obcas lecący w jego głowę.

Dostał w sam środek czoła i nim poczuł szarpnięcie, stracił przytomność.

*

Ktoś go policzkował. Czoło pulsowało tępym bólem, pod powiekami tańczyły mroczki, a obraz przed oczami falował. Zobaczył rozpływającą się postać w czerwonym wdzianku.

Facet był dość duży. Wysoki i lekko otyły. Chciał go znów uderzyć, ale Tomasz odruchowo uchylił się i palce tylko prześlizgnęły się po policzku. Podciągnął się na rękach i oparł o ścianę. Siedział w swoim salonie, między kominkiem, a choinką.

– Bardzo przepraszam. Następnym razem nie wkładaj głowy do kominka. Nikt tak nie robi.

– Kim pan jest? – Oszołomienie przechodziło powoli. Facet miał brązowe wysokie buty i czerwoną czapkę z białym pomponem na głowie. Był siwy i nosił długą brodę. Był dość stary, chociaż na twarzy nie miał zbyt wielu zmarszczek.

– Mikołaj. Święty Mikołaj. – Uśmiechnął się i wyciągnął rękę.

– Nie zamawialiśmy.

– Jak to nie? – Gość sięgnął do kieszeni i wyjął rozdartą kopertę. To była ta koperta, z listem od Jasia. – Do Świętego Mikołaja.

Tomasz podkurczył nogi i trzymając się ściany zaczął wstawać. Właśnie dotarło do niego, że jakiś obcy grubas wdarł się w nocy do domu. Pijany albo bandyta. Tak czy inaczej pożałuje. Sprzeda mu parę kopniaków i wyrzuci za drzwi. Jak tylko odzyska siły.

– Coś tu się nie zgadza – szepnął bezwiednie do siebie.

Przybysz tymczasem przysunął spory wór i rozwiązał go. Sięgnął do środka i zaczął wyjmować owinięte w kolorowy papier pudełka.

– Wszystko się zgadza, nie robię tego pierwszy raz.

Ułożył trzy prezenty obok choinki, jeden na drugim.

Mimo ustępującego bólu i oszołomienia Tomasz czuł się coraz bardziej zmieszany. Pijaczek, a tym bardziej włamywacz nie zostawiałby prezentów.

– Kim pan jest?

– Chyba nieźle oberwałeś. Będziesz miał nauczkę, żeby następnym razem nie pchać głowy do kominka. A jak ci się zdaje?

– Święty Mikołaj nie istnieje.

– No, to już szczyt bezczelności. A kto przynosi prezenty?

– Ja.

– Tak? A coś ty tam przyniósł? – Siwy grubasek podszedł do choinki i wysunął pudełko z karabinem. – Co to jest?

– Prezent.

– To? – Przyglądał się ze skrzywioną miną obrazkowi na opakowaniu. – Karabin?

– To super zabawka. Na baterie. I są do tego dwa komplety naboi. A ty co mu przyniosłeś? – Nie za bardzo potrafił sobie wytłumaczyć dlaczego licytuje się ze Świętym Mikołajem.

– Karabin? – Starzec powtórzył pytanie, a potem sprawnym ruchem rozdarł opakowanie i wyciągnął zabawkę z środka.

– Co robisz? Popsujesz.

– Karabin? Kupiłeś dziecku karabin? Z nabojami? Przecież on ma dopiero siedem lat.

– No i co z tego. Musi wyrosnąć na mężczyznę, a nie jakiegoś mięczaka. Oddaj to.

Rzucił się do przodu, złapał zabawkę i próbował ją wyrwać, ale staruszek miał więcej siły niż się mogło wydawać.

– Nie ma już lepszych prezentów dla siedmiolatków?

– Oddawaj to i wynoś się.

Tomasz pociągnął z całej siły. Ręce zsunęły mu się po plastiku i klapnął na ziemię. Po drodze, chcąc odruchowo czegoś się złapać, zacisnął rękę na mankiecie. Szew na ramieniu trzasnął i w dłoni został mu kawałek czerwonego rękawa.

Obaj przez chwilę wpatrywali się w strzępki zwisające wokół nadgarstka Mikołaja. Twarz starca przeszła z czerwieni do głębokiego bordo.

– Oż ty… – wysyczał.

Tomasz zerwał się i próbował przyłożyć kawałek, który mu został w ręce, do pozostałej części, jakby to mogło pomóc. Mikołaj wyszarpnął się, zrobił krok wstecz i podniósł karabin nad głowę. A potem z całej siły trzepnął nim oburącz o ugięte kolano, tak że zabawka rozleciała się na dwie części.

– Sam się baw tym badziewiem. I oddawaj mój rękaw.

– Coś ty zrobił? – Tomasz w szoku przyklęknął i zaczął zbierać kawałki. – To był mój prezencik.

– Podarłeś mi kurtkę. A dzieciom nie kupuje się karabinów. Zapamiętaj sobie.

Tomasz wstał. Teraz on miał purpurową twarz i oczy żądne krwi.

– Wynoś się z mojego domu.

– Ładnie się odwdzięczasz za to, co przyniosłem.

– Wynoś się, bo nie ręczę za siebie. I zabieraj ze sobą te swoje paczki.

– Nie żartuj sobie, prezenty są dla dziecka.

– Zaraz ci rozkwaszę nos, to zobaczysz moje żarty.

Przyjął postawę boksera gotowego do walki. Mikołaj zmierzył go wzrokiem, po czym podparł się pod boki i uśmiechnął lekceważąco.

– Lepiej uważaj. Możesz trafić na lepszego od siebie.

– Znam się na boksie, i umiem walczyć.

– Aaaa, to stąd to durne drugie imię dla dziecka.

– Tracę cierpliwość.

– Chyba nie jest twoją mocną stroną.

– Mówię ostatni raz.

– No dobra, to zrobimy tak. Jak wygrasz, zabieram prezenty, jak przegrasz zostają.

Tomasz opuścił ręce, zaskoczony propozycją. Popatrzył z niedowierzaniem na gościa, a potem spojrzał w górę.

– Spokojnie, śpią już wszyscy. To jak, panie bokser?

– Jestem wkurzony i na prawdę mam ci ochotę przywalić, więc lepiej wyjdź i mnie nie prowokuj.

– No to dwaj, załatwimy sprawę szybko i lecę. Mam jeszcze sporo roboty dziś.

– Zaraz naprawdę oberwiesz, ostrzegam.

Mikołaj zmrużył oczy i uśmiechnął się złośliwie.

– No, dawaj… Ksawery.

W Tomaszu eksplodowało. Rzucił się na siwego grubaska, nie dbając o postawę, gardę ani dystans. Chyba nawet raz go trafił, ale pięść tylko prześlizgnęła się po materiale wdzianka.

Tomasz przyjął postawę obronną gotów, odeprzeć kontrę, ale Mikołaj stał spokojnie z rękami opuszczonymi wzdłuż tułowia.

– Poddajesz się?

– Nie. Dlaczego? Rozgrzej się trochę, bo na razie kiepsko ci idzie.

Nie czekając na dalsze drwiny, ruszył znów do ataku. Zamarkował prosty na głowę i drugą ręką wyprowadził sierpowy w szczękę, jednak przeciwnik znów dał radę się uchylić. Chciał jeszcze w ostatniej chwili zmienić trajektorię, żeby go jakoś dosięgnąć, ale za bardzo się odchylił. Nogi mu się poplątały i runął w kierunku okna. Dłonie odruchowo zacisnęły się na firance, która przy trzasku strzelających żabek oderwał się od karnisza. Lecąc w dół pociągnął ją za sobą razem z dwoma doniczkowymi storczykami.

Pozbierał się niezgrabnie, wyplątując się z materiału.

– Na pewno robisz tym spore wrażenie na swoich przeciwnikach.

– Zaraz cię zmasakruję.

Oczywiście pamiętał, że w czasie walki trzeba panować nad pozycją i taktyką. Ale teraz nie miał czasu o tym myśleć. Ta gruba czerwona pokraka zaraz dostanie za swoje.

Skoczył znów do przodu młócąc na przemian rękami i chociaż wiedział, że w oficjalnych pojedynkach się tego nie praktykuje, postanowił sprzedać mu jeszcze kopniaka. To najwyraźniej był błąd, bo Mikołaj znów jakimś cudem uniknął ciosów, a w dodatku podłożył mu nogę i popchnął. Tomasz rozpostarł ręce, łapiąc równowagę i po dwóch niezgrabnych krokach wylądował na choince, która z głośnym brzękiem tłuczonych bombek runęła najpierw na ścianę, a potem na podłogę.

– Coś ty zrobił?

– Spokojnie, wszyscy śpią na górze.

– Nie wolno podkładać nóg, to nie fair.

– Podobnie jak kopanie. Albo walczymy według zasad, albo nie.

Tomasz podniósł się, rozdeptując przy tym kolejną bombkę

– No, to kończymy, panie święty – wycedził.

Przyjął postawę i ruszył do przodu. Kiedy był już odpowiednio blisko, rozpoczął. Dwa proste poszły, jakby ćwiczył je wczoraj. Pierwszy sierpowy zgodnie z planem nie wszedł, chociaż sięgnął tej białej kudłatej brody. A potem zobaczył pięść tuż przed twarzą. Coś błysnęło w prawym oku i nagle cały pokój wraz z Mikołajem odskoczył do tyłu. Ściana z tyłu trzepnęła go w plecy i zgasły wszystkie światełka.

*

Znów ktoś bił go po twarzy. Otworzył oczy. Świat był rozmazany, ale rozpoznał to czerwone wdzianko i siwą brodę, która kołysała mu się przed oczami. Właściwie jednym okiem, bo drugie puchło dość szybko i ciężko było je otworzyć.

– Chciałem cię tylko lekko trafić, ale tak się jakoś zachwiałeś. Musisz popracować nad techniką, bo sam się nadziałeś.

Tomasz mrugnął parę razy.

– Ja już muszę lecieć, ale tak jak się umawialiśmy, prezenty zostają.

Mimo katastrofy, zerwanej firanki, zrzuconych doniczek, przewróconej choinki i rozsypanych wszędzie potłuczonych bombek, trzy kolorowe pudełka stały nietknięte.

– I co ja im mam powiedzieć?

– Prawdę. – Mikołaj przyklęknął znów koło niego i wyciągnął list Jasia. – Mały tu dopisał na końcu. Żeby tata nie ściemniał. – Ostatnie zdanie zaakcentował szczególnie wyraźnie. – Nie wolno okłamywać dzieci.

*

– O rany, to najwspanialsze prezenty na świecie! – Jaś wrzeszczał w niebogłosy, rozrywając opakowania.

Tomasz siedział na kanapie w salonie z twarzą pozbawioną wyrazu. Został tam po wyjściu niespodziewanego gościa, przyłożył sobie do oka kawałek mrożonej wołowiny i nie miał odwagi wrócić do sypialni. W końcu usnął ze zmęczenia, w ubraniu, brudny i obolały. Jego żona stała na przeciwko niego, i trudno było uznać, że również wypełnia ją obojętność.

– Tato, tato – synek wpadł między nich. – Tato, jest wszystko co było w liście. Był Mikołaj?

– Tak, był.

– I on to przyniósł?

– Tak, przyniósł.

– A kto popsuł choinkę?

– Obawiam się, że ja. Mieliśmy małe nieporozumienie z Mikołajem.

– A tobie też coś przyniósł?

– W tym roku chyba nie zasłużyłem.

Jaś przyglądał się spuchniętemu oku, które już zdążyło zsinieć.

– Dorośli mają gorzej. – Powiedział w końcu. – Niegrzeczne dzieci dostają tylko rózgę. Mogę się iść pobawić?

– Możesz.

– Super, to najfajniejsze zabawki, jakie dostałem!

Jaś pobiegł do zabawek, a Tomasz z rezygnacją podniósł wzrok na żonę.

– Był tu Święty Mikołaj?

– Tak.

– I mieliście nieporozumienie?

– Tak.

– I podbił ci oko?

– Był szybszy.

– I przyniósł prezenty?

– Jak widać.

– I ja mam w to uwierzyć?

– Nie wolno okłamywać dzieci.

Pokiwała głową, ale z twarzy znikła już większość wściekłości.

– Chciałabym się kiedyś dowiedzieć co tu zaszło. – Pochyliła się i pocałowała go w policzek. Ten niezapuchnięty. – Ale nie myśl sobie, że nie doceniam, że zorganizowałeś prezenty. Zrobię Ci śniadanie.

Odwróciła się i ruszyła do kuchni.

– Ty dziś sprzątasz – rzuciła jeszcze przez ramię.