Smokobójcy

Do­tar­li do Grim­swald jakoś wie­czo­rem. Nie­wiel­kie mia­stecz­ko po­ło­żo­ne u stóp Góry Smogu wy­glą­da­ło ma­low­ni­czo. Grupa bu­dyn­ków, stała zgro­ma­dzo­na wokół cen­tral­nie po­ło­żo­ne­go ko­ścio­ła. Kilka świa­teł za­pa­li­ło się już w oknach przy­cią­ga­jąc ćmy. Jakiś pies szcze­kał, ktoś inny darł się na męża, który wró­cił z po­ło­wą wy­pła­ty. Po pro­stu ma­low­ni­cze za­du­pie. Jed­nak było to za­du­pie z po­waż­nym pro­ble­mem. Ten wła­śnie pro­blem przy­by­li tu roz­wią­zać kra­sno­lud Na­go­pal­cy i czar­no­księż­nik Ro­mu­ald (bez uprze­dzeń ra­so­wych).

 

Na obrze­żu mia­stecz­ka stała go­spo­da. Do niej to skie­ro­wa­li kroki nasi bo­ha­te­ro­wie. Za­sta­li jed­nak drzwi za­mknię­te na głu­cho i ka­wa­łek per­ga­mi­nu, przy­bi­ty do nich gwoź­dziem. Napis na per­ga­mi­nie gło­sił "Za­mknio­ne. Powud: brag kości"

– Brak… gości… – roz­szy­fro­wał kra­sno­lud.

– Wi­dzia­łem kilka za­pa­lo­nych świa­teł – po­cie­szył go cza­ro­dziej. – Może ktoś nas przyj­mie.

 

Ru­szy­li na swych kla­czach uli­ca­mi mia­stecz­ka. Błą­dze­nie nie trwa­ło zbyt długo, bo ulice były tylko trzy. Szyb­ko do­tar­li pod drzwi ko­wa­la.

– Prrr – za­trzy­mał swo­je­go konia Ro­mu­ald.

– Stój ko­by­ło! – Wark­nął kra­sno­lud do swo­jej klacz­ki. Nie wy­ma­wiał "r", więc tra­dy­cyj­ne spo­so­by po­wstrzy­ma­nia konia nie wcho­dzi­ły w grę.

 

Cza­ro­dziej ze­sko­czył na zie­mię i kil­ku­krot­nie wal­nął pię­ścią w drzwi.

– Dobry ko­wa­lu! – Krzyk­nął. – Go­ście!

Po chwi­li ocze­ki­wa­nia drzwi otwar­ły się gwał­tow­nie. Stał w nich kowal, w skó­rza­nym far­tu­chu i z za­czer­wie­nio­ną twa­rzą.

– Co tam za li­cho­ta!

"Ja ci dam li­cho­ta" – wy­mam­ro­tał do sie­bie kra­sno­lud chwy­ta­jąc za rę­ko­jeść to­po­ra. Miał duże umie­jęt­no­ści ko­wal­skie, ale wzro­stem ustę­po­wał ko­wa­lo­wi o dwie pię­dzi.

– Witaj ko­wa­lu – Cza­ro­dziej za­ła­go­dził ro­dzą­cy się spór. – Szu­ka­my go­ści­ny.

Kowal ob­rzu­cił wzro­kiem obu po­dróż­nych i ich wierz­chow­ce. Oce­nił, że stać ich na za­pła­tę i wpu­ścił do środ­ka.

– Gość w dom, Bóg w dom!

Kra­sno­lud był za­twar­dzia­łym ate­istą, więc pu­ścił mimo uszu na­po­mknię­cie o Bogu. Wszedł do izby.

Ro­mu­ald wie­dział, że z bo­ga­mi nie wolno żar­to­wać. Tym razem jed­nak, szu­kał schro­nie­nia na noc, więc zre­zy­gno­wał z dys­ku­sji o szcze­gó­łach.

***

 

Go­dzi­nę póź­niej sie­dzie­li z ko­wa­lem za sto­łem za­sta­wio­nym ku­fla­mi i po­pi­ja­li piwo. Kowal był sta­rym ka­wa­le­rem sku­pio­nym na ka­rie­rze za­wo­do­wej, więc oprócz piwa, nic nie mógł go­ściom za­pro­po­no­wać. Gości jed­nak nie in­te­re­so­wa­ła stra­wa, a piwo było jak naj­bar­dziej w ich stylu.

Szu­ka­li in­for­ma­cji i tutaj ją do­sta­li.

– …i mamy Smoka Nie­ro­ba – pe­ro­ro­wał kowal. – Wred­ne bydlę, krowy nam zżera… No, jakby kto miał krowy, bo ja z rę­ko­dzie­ła żyję. Dziś, na przy­kład mia­łem dzień… (kowal za­my­ślił się nie chcąc bluź­nić) …zły dość, ale smok ze­żreć może i pół stada, a wtedy mój zły dzień to nic!

– Ten wasz smok Nie­rób… – za­czął cza­ro­dziej.

– Nie­rob! – po­pra­wił kowal. – Mor­der­cze to imię i jako w ryj daje py­skiem!

– Jako w ryj daje py­skiem? – za­py­tał zdzi­wio­ny kra­sno­lud.

– To takie lo­kal­ne po­wie­dze­nie… – za­ru­mie­nił się kowal.

– A więc ten Nie­rob, smok z za­wo­du, daje tym py­skiem w ryj – za­czął cza­ro­dziej pró­bu­jąc ogar­nąć pro­blem. – Wasz bur­mistrz na­gro­dę wy­zna­czył, żeby be­stii się po­zbyć?

– Nie momy bur­mi­strza, go­ściu cza­ro­dzie­ju. My tu momy de­mo­kra­cje! Do­wo­dzi ksiundz i on wom, ewen­tu­al­nie, na­gro­dę wy­pła­ci, jak smoka ubi­je­cie.

– Więc pro­po­zy­cja jest? – za­ga­ił Na­go­pal­cy.

– Smoka ubić, pro­po­zy­cja jest – od­parl kowal. – Ale co wom ksiundz za to dadzą, to on zde­cy­du­je.

***

 

Na­stęp­ne­go ranka tra­fi­li na ple­ba­nię. Nim mi­nę­ło pięć minut tar­go­wa­li się o zło­ci­sze.

– Dla ta­kich jak wy za­bi­cie smoka to bę­dzie dro­biazg. – Mówił ksiądz z peł­nym prze­ko­na­niem. Taki był jego zawód: prze­ko­ny­wa­nie kmiot­ków. Tym razem nie był do końca pewny, czy prze­ko­nu­je kmiot­ków. Kra­sno­lud i cza­ro­dziej wy­da­wa­li się bar­dziej świa­to­wi niż jego ty­po­wi słu­cha­cze. Ksiądz miał jed­nak swoje me­to­dy i nie za­mie­rzał z nich re­zy­gno­wać w ob­li­czu nie­ty­po­we­go od­bior­cy.

– Dro­biazg, aha – wtrą­cił kra­sno­lud – Trzy­dzie­ści me­trów smo­cze­go ciel­ska to fak­tycz­nie dro­biazg!

Ro­mu­ald uci­szył go ge­stem ręki.

– Dla nas nie ist­nie­ją pro­ble­my zbyt duże – po­wie­dział – naj­wy­żej zbyt nisko płat­ne…

Ksiądz był przy­go­to­wa­ny na takie dic­tum. Wy­cią­gnął z szaf­ki brzę­czą­cą miło, pę­ka­tą sa­kiew­kę.

– Pięć­dzie­siąt zło­tych monet – po­wie­dział.

– Pięć­dzie­siąt teraz – Za­czął cza­ro­dziej bio­rąc sa­kiew­kę – i sto pięć­dzie­siąt po ro­bo­cie – do­koń­czył.

Ale… – za­tch­nął się ksiądz – Skąd ja wam wezmę te sto pięć­dzie­siąt?

– Trze­ba bę­dzie coś wy­my­ślić. – Ro­mu­ald nie uczy­nił naj­mniej­sze­go gestu by oddać za­licz­kę.

Du­chow­ny za­sta­no­wił się. Zmie­rzył wzro­kiem obu kan­dy­da­tów na smo­ko­bój­ców i po­my­ślał: „Mały ma wiel­ki topór, ale co to, taki topór na smoka. Inna spra­wa cza­ro­dziej. Ci po­tra­fią po­dob­no wiele."

– Do­brze – po­wie­dział – ne­go­cjuj­my. – Wy­cią­gnął rękę po zwrot sa­kiew­ki.

Ro­mu­ald znowu zi­gno­ro­wał pro­po­zy­cję zwro­tu złota. Po­czuł jed­nak, że musi pójść na ustęp­stwa.

– Smok jest, ro­zu­miem, zło­to­lub­ny? – za­py­tał.

Ksiądz znał to okre­śle­nie. Nauce wia­do­mo było, że smoki dzie­lą się na gro­ma­dzą­ce złoto i te, ce­nią­ce sobie po pro­stu wy­żer­kę. Wie­dzio­ny za­wo­do­wą uczci­wo­ścią od­po­wie­dział zgod­nie z praw­dą:

– Nie bar­dzo. Ra­czej cho­dzi mu o to, żeby się na­żreć i wy­spać.

To roz­wia­ło wizję cza­ro­dzie­ja o za­gar­nię­ciu smo­cze­go łupu jako czę­ści za­pła­ty.

 

Kra­sno­lud ob­ser­wo­wał tę roz­mo­wę jak mecz ping-pon­ga. Teraz za­my­ślił się, so­li­da­ry­zu­jąc się z bez­rad­nym chwi­lo­wo Ro­mu­al­dem. Po chwi­li zna­lazł roz­wią­za­nie:

– Po­wiedz­cie, do­bro­dzie­ju, byli przed nami już jacyś śmiał­ko­wie?

Du­chow­ny za­wa­hał się przez mo­ment. Nie chciał znie­chę­cać na­szych bo­ha­te­rów. Z dru­giej jed­nak stro­ny, spe­cja­li­ści po­win­ni mieć pełną in­for­ma­cję przed przy­stą­pie­niem do pracy.

– Kilku… – od­po­wie­dział. Wi­dząc unie­sio­ne py­ta­ją­co brwi kra­sno­lu­da dodał: – Pię­ciu.

– Więc mamy nasze bra­ku­ją­ce sto pięć­dzie­siąt zło­tych monet! – Kra­sno­lud za­do­wo­lo­ny ude­rzył dło­nią w stół. To za­koń­czy­ło ne­go­cja­cje.

***

 

Tego ranka go­spo­da w Grim­swald zo­sta­ła otwar­ta. Przez noc do wła­ści­cie­la do­tar­ły po­gło­ski, że rano może spo­dzie­wać się gości. Nasi przy­ja­cie­le za­wi­ta­li tam jed­nak do­pie­ro koło po­łu­dnia. Ksiądz do­bro­dziej, wi­dząc, że są na­praw­dę zde­cy­do­wa­ni na walkę ze smo­kiem, ugo­ścił ich winem mszal­nym i chle­bem z serem. Kilka go­dzin roz­ma­wia­li o fi­lo­zo­fii i żar­to­wa­li z miesz­kań­ców sto­li­cy, jak to zwy­kle na pro­win­cji. Ser był na­praw­dę pysz­ny.

 

Od­da­li konie pod opie­kę chłop­ca sta­jen­ne­go (do tej roli wy­na­ję­ty zo­stał chwi­lo­wo miej­sco­wy głu­pek) i we­szli do go­spo­dy.

Przy­wi­tał ich gwar i we­so­ła mu­zy­ka skwier­czą­ce­go na ogniu pro­sia­ka. Pół mia­stecz­ka zbie­gło się by obej­rzeć ko­lej­nych chęt­nych do za­bi­cia smoka.

Przy­ja­cie­le usie­dli za sto­łem i chwi­lę póź­niej za­mó­wi­li piwo. Go­spo­darz od­szedł, by im je podać. Po­mię­dzy przy­ję­ciem za­mó­wie­nia, a po­da­wa­niem wy­biegł tyl­ny­mi drzwia­mi z go­spo­dy, ode­brał konie od głup­ka i po­ka­zał mu jak ma je na­kar­mić.

Kiedy wró­cił z piwem był zdu­mio­ny, że nie sły­szy na­rze­kań na ospa­łą ob­słu­gę.

Cza­ro­dziej po­dzię­ko­wał za po­da­ne piwo. Kra­sno­lud ski­nął głową.

Po­grą­ży­li się w ci­chej roz­mo­wie.

– No to mamy pierw­sze zle­ce­nie od dawna – mówił Ro­mu­ald.

– Dosyć pa­skud­ne…

– Mó­wisz o za­bi­ciu smoka czy póź­niej­szym ba­bra­niu się w jego gów­nie?

Kra­sno­lud zi­gno­ro­wał iro­nię.

– Masz jakiś po­mysł? – za­py­tał.

W tym mo­men­cie do ich stołu po­de­szła dziew­czy­na.

– Chce­cie się pa­no­wie za­ba­wić?

Miała pięk­ny, lekko za­chryp­nię­ty głos. W tym mo­men­cie cza­ro­dziej miał już po­mysł.

– Pój­dziesz ze mną na górę? – za­py­tał

– Co pan, panie cza­ro­dziej! – ode­pchnę­ła go lekko, z wy­raź­nym obu­rze­niem. – Go­ście z tam­te­go sto­li­ka chcie­li tylko bym was za­pro­si­ła do gry w karty…

Cza­ro­dziej zer­k­nął na sto­lik pod ścia­ną. Sie­dzia­ło przy nim dwóch miej­sco­wych, któ­rzy uśmie­cha­li się sze­ro­ko..

– Mój przy­ja­ciel zaj­mie się nimi, a ty pój­dziesz ze mną na górę! – Ro­mu­ald wstał i szyb­ko, zanim do­sta­nie w twarz, na­chy­lił się do ucha dziew­czy­ny i coś chwi­lę szep­tał.

Ta ob­ró­ci­ła się, dy­gnę­ła przed nim z chi­cho­tem:

– Oczy­wi­ście, panie cza­ro­dzie­ju!

Był to chi­chot ty­po­wy dla po­cząt­ku­ją­cych gwiazd fil­mo­wych. Film współ­cze­śnie jed­nak nie ist­niał, mu­sia­ła więc ra­dzić sobie jak umia­ła z cza­ro­dzie­ja­mi tych cza­sów.

– Nagi! Po­grasz z pa­na­mi o złoto! My idzie­my na górę!

Kra­sno­lud po­wie­dział coś do sie­bie i ru­szył w stro­nę spryt­nych kar­cia­rzy. Piwo, ko­bie­ty i ha­zard! To był spo­sób na za­licz­kę za smoka! On jed­nak nie za­mie­rzał prze­gry­wać.

 

***

 

Go­dzi­nę póź­niej cza­ro­dziej wy­ło­nił się wraz z dziew­czy­ną z po­ko­ju na górze. Ona chi­cho­ta­ła za­do­wo­lo­na, Ro­mu­ald wy­glą­dał na zmę­czo­ne­go. Od­pro­wa­dził ją do drzwi go­spo­dy, po­ma­chał czule i wró­cił do kra­sno­lu­da.

– Nagi, graj dalej, ale jak wró­cisz do po­ko­ju nie budź mnie pod żad­nym po­zo­rem!

Kra­sno­lud zdą­żył już ugrać trzy złote mo­ne­ty. Wąt­pił, by jego part­ne­rzy od kart mieli dużo wię­cej.

Teraz spoj­rzał na cza­ro­dzie­ja i wy­re­cy­to­wał:

– Romek śpij, jutro damy smoku w ryj!

Cza­ro­dziej za­mru­gał tro­chę nie­przy­tom­nie. Po­wi­nien po­pra­wić kra­sno­lu­da, że nie mówi się „smoku" tylko „smo­ko­wi", ale na­praw­dę nie miał siły. Od­szedł do wy­na­ję­te­go po­ko­ju lekko po­włó­cząc no­ga­mi. Spać!

Na­go­pal­cy po­wró­cił do gry. Spoj­rzał w karty i po­wie­dział:

– Ka­re­ta asów, nie do­ży­jesz lep­szych cza­sów!

 

Pół go­dzi­ny póź­niej było już po grze. Miej­sco­wi nie mieli wię­cej pie­nię­dzy. Nie było o co grać. Nagi za­mknął wie­czór bi­lan­sem plus czte­rech zło­tych monet …i kilka mie­dzia­ków.

 

Kiedy po­szedł na górę za­stał cza­ro­dzie­ja roz­wa­lo­ne­go na łóżku i śpią­ce­go snem spra­wie­dli­we­go. Po­ło­żył się więc po­kor­nie na pod­ło­dze i też za­snął. W mło­do­ści, kiedy jesz­cze pra­co­wał w ko­pal­ni swego wuja, przy­zwy­cza­ił się do spa­nia na ka­mie­niu. Ach, ten wuj… ten wuj… – my­ślał za­sy­pia­jąc.

***

 

Na­stęp­ne­go ranka nie wy­ru­szy­li w drogę od razu. Tak na­praw­dę ran­kiem w ogóle nie wy­ru­szy­li, bo cza­ro­dziej spał do po­łu­dnia.

Kra­sno­lud, w tym cza­sie zszedł na dół i zjadł ob­fi­te śnia­da­nie.

Go­spo­da była pusta, jed­nak wła­ści­ciel cze­kał już na gości.

Na­go­pal­cy za­mó­wił więc piwo. Póź­niej dru­gie. Po­ga­dał z miej­sco­wym głup­kiem, który tym razem wy­cie­rał stoły i mył pod­ło­gę. Kiedy mu się po­my­li­ło za­czy­nał myć stoły i wy­cie­rać pod­ło­gę. Róż­ni­cy więk­szej to nie ro­bi­ło. Jedno i dru­gie po­zo­sta­wa­ło tak samo brud­ne.

Kiedy Ro­mu­ald w końcu opu­ścił pokój, za­stał Na­gie­go nie­źle wsta­wio­ne­go. Zniósł ten widok męż­nie i po­wie­dział:

– Nagi! Po­wo­li zbie­ra­my się do drogi! Weź się ogar­nij!

Cza­ro­dziej też nie wy­glą­dał szcze­gól­nie świe­żo, jed­nak twar­do dodał:

– Po­trze­bu­ję dwie go­dzi­ny na przy­go­to­wa­nie za­klęć. W tym cza­sie masz być jak nowo na­ro­dzo­ny!

Kra­sno­lud sklął go pod nosem, ale ski­nął głową.

Mag, nieco chwiej­nie, wró­cił na górę i za­trza­snął za sobą drzwi.

 

„Ta dziew­ka to na­praw­dę mu­siał być sam ogień!" – Po­my­ślał Na­go­pal­cy i za­mó­wił ko­lej­ne piwo. To piwo za­mie­rzał jed­nak są­czyć przez naj­bliż­sze dwie go­dzi­ny. Wie­dział, że w tym cza­sie wy­trzeź­wie­je. Me­ta­bo­lizm kra­sno­lu­dów był le­gen­dar­ny.

***

 

Trzy go­dzi­ny póź­niej zbie­ra­li się do drogi. Konie były wy­po­czę­te. Miały też jakiś nie­ja­sny opty­mizm w oczach. Być może głu­pek coś im wcze­śnie po­wie­dział.

Mniej wię­cej to samo po­wie­dział na­szym przy­ja­cio­łom wła­ści­ciel go­spo­dy:

– Konie zo­staw­cie le­piej tutaj. Droga jest nie­prze­jezd­na i szka­pi­ny nie dadzą rady.

Kla­cze na­szych przy­ja­ciół były wnie­bo­wzię­te. Ru­szać na smoka to żadna przy­jem­ność dla wierz­chow­ca.

– Za zło­ci­sza dam wam prze­wod­ni­ka – dodał go­spo­darz.

Wciąż mie­ści­li się w bu­dże­cie. To co wczo­raj kra­sno­lud wy­grał w karty star­cza­ło i na pokój i na śnia­da­nie po­pi­ja­ne piwem. Także na wi­zy­tę sym­pa­tycz­nej dziew­czy­ny u cza­ro­dzie­ja.

Ko­lej­na złota mo­ne­ta wy­lą­do­wa­ła w kie­sze­ni wła­ści­cie­la go­spo­dy. Ten na chwi­lę od­szedł i wró­cił pro­wa­dząc miej­sco­we­go głup­ka.

– To jest Gu­staw. Bę­dzie wa­szym prze­wod­ni­kiem.

– Gud Staf! – Po­twier­dził głu­pek lekko beł­ko­tli­wie i po­słał na­szym przy­ja­cio­łom szczer­ba­ty uśmiech. Ci spoj­rze­li na prze­wod­ni­ka, póź­niej na sie­bie na­wza­jem. Kra­sno­lud wzru­szył w końcu ra­mio­na­mi. Cóż, głu­pek był naj­wy­raź­niej czło­wie­kiem wielu ta­len­tów.

***

 

Brnę­li w stro­nę ja­ski­ni już przy­naj­mniej dwie go­dzi­ny. Przy­naj­mniej mieli na­dzie­ję, że celem mar­szu jest sie­dzi­ba smoka. Gu­staw pro­wa­dził ich wą­ski­mi dróż­ka­mi, przez ster­ty ka­mie­ni, prze­dzie­ra­jąc się przez ko­so­drze­wi­nę. Raz pod górę, innym razem w dół zbo­cza. Naj­wy­raź­niej znał do­sko­na­le teren i wszyst­kie jego nie­do­god­no­ści. Zo­stał so­wi­cie opła­co­ny, więc sta­rał się prze­pro­wa­dzić ich przez wszyst­kie. W pew­nym mo­men­cie do­tar­li do piar­gów. Prze­wod­nik ob­ró­cił się do nich, uśmiech­nął sze­ro­ko i… po­pro­wa­dził na­oko­ło ru­mo­wi­ska. Wtedy cza­ro­dziej także po­czuł, że może mu ufać.

– Po­wiedz, Gu­staw, czym się zaj­mu­jesz, gdy go­spo­da nie ma gości? – Za­gad­nął kon­wer­sa­cyj­nie.

Głu­pek za­trzy­mał się i wyjął z kie­sze­ni su­szo­ny li­stek. Wło­żył go do ust i za­czął żuć. Prze­wró­cił ocza­mi z roz­ko­szy.

– Gud Staff! – wy­ja­śnił i, się­gnąw­szy znów do kie­sze­ni, wy­cią­gnął do na­szych przy­ja­ciół dłoń z ma­lut­ką pa­czusz­ką.

Kra­sno­lud po­wą­chał wstrze­mięź­li­wie i mruk­nął:

– Ja dzię­ku­ję. Je­stem w pracy.

Cza­ro­dziej wziął pa­czusz­kę, także po­wą­chał i za­py­tał:

– A ja po­pro­szę… ile?

Gu­staw po­ka­zał trzy palce. Mag wrę­czył mu trzy cen­ty­my i uśmiech­nął się.

Głu­pek po­krę­cił głową jakby nie­za­do­wo­lo­ny.

Ro­mu­ald wes­tchnął i do­ło­żył mie­dzia­ki do sumy trzy­dzie­stu cen­ty­mów. Scho­wał pa­czusz­kę do wo­recz­ka z zio­ła­mi, za­pi­su­jąc na niej: „pa­czusz­ka gud stafu, żuć chwi­lę".

Po do­ko­na­niu tej wy­mia­ny han­dlo­wej wró­ci­li na szlak.

Zmierz­cha­ło się już, gdy do­tar­li do nie­wiel­kiej skal­nej szcze­li­ny. Prze­wod­nik wska­zał na nią i po­wie­dział:

– y – y ..

Mogło to zna­czyć „iść, iść" albo co­kol­wiek in­ne­go.

– My iść, ty zo­stać? – za­py­tał cza­ro­dziej

– y – y! – Po­twier­dził głu­pek ki­wa­jąc głową.

– Ty, patrz… – kra­sno­lud zwró­cił się do Ro­mu­al­da. – Niby głu­pek, a wie co dla niego dobre.

 

Do­tych­cza­so­wy prze­wod­nik za­in­ka­so­wał kilka mie­dzia­ków na­piw­ku i ru­szył w drogę po­wrot­ną. Tym razem wy­da­wał się znaj­do­wać ła­twiej­sze ścież­ki. Wy­glą­da­ło na to, że przed zmro­kiem do­trze do domu.

 

Nasi przy­ja­cie­le obej­rze­li wej­ście do wnę­trza góry.

– To co? Roz­bi­ja­my obóz na noc? Już się zmierz­cha. – Kra­sno­lud za­wsze był go­to­wy opóź­niać nie­unik­nio­ne.

Cza­ro­dziej ob­rzu­cił go wzro­kiem.

– Nie ma po­trze­by – od­po­wie­dział. – Pod zie­mią za­wsze jest ciem­no. Czy noc, czy dzień.

Na­go­pal­cy do­brze o tym wie­dział. Za młodu czę­sto pra­co­wał w ko­pal­ni wuja po kil­ka­na­ście go­dzin nie wie­dząc o tym nawet. Nikt spo­śród mło­dych kra­sno­lu­dów, nie miał ze­gar­ka. Teraz, oczy­wi­ście, ze­ga­rek już miał. Tyle, że ze­psu­ty. Wy­czer­pa­ła się ma­gicz­na moc, która go na­pę­dza­ła a kupić no­we­go krysz­ta­łu za­si­la­nia nigdy nie było oka­zji.

Cza­ro­dziej, wi­dząc jak Nagi bez­rad­nie spo­glą­da na swój ze­ga­rek po­krę­cił kry­tycz­nie głową i po­wie­dział:

– Kup sobie w końcu nor­mal­ny, na­krę­ca­ny ze­ga­rek.

– A co, jak za­po­mnę go na­krę­cić?

– Mnie za­py­tasz, która jest go­dzi­na, na­sta­wisz i na­krę­cisz!

 

We­szli w trze­wia góry. Skal­na szcze­li­na roz­wi­ja­ła się w długi, ciem­ny ko­ry­tarz. Cza­ro­dziej rzu­cił pro­ste za­klę­cie i nad ich gło­wa­mi za­czę­ła le­wi­to­wać świe­tli­sta kula. Oświe­tla­ła nie­wie­le, ale da­wa­ła ogól­ne po­ję­cie o tym, o co można by się po­tknąć za chwi­lę.

 

W końcu do­tar­li do więk­szej ja­ski­nio­wej kom­na­ty. Po jej środ­ku wid­nia­ła głe­bo­ka dziu­ra, któ­rej dno, nie­wia­do­mo jak od­le­głe, nik­nę­ło w mroku. Poza tym z kom­na­ty pro­wa­dzi­ły trzy wyj­ścia. Jedno pięło się ku górze, dru­gie pro­wa­dzi­ło pła­sko. Trze­cie zda­wa­ło się za­głę­biać niżej.

Ro­mu­ald za­rzą­dził po­stój.

– Zjedz jakąś ka­nap­kę, ja w tym cza­sie za­sta­no­wię się któ­rę­dy ru­szy­my.

Kra­sno­lud się­gnął po bu­kłak z piwem, w który prze­zor­nie za­opa­trzył się w go­spo­dzie. Wypił „jedną ka­nap­kę" i za­czął przy­glą­dać się dziu­rze na środ­ku pod­ło­gi. Po chwi­li zna­lazł jakiś kamyk i wrzu­cił go do niej. Chwi­lę na­słu­chi­wał nim kamyk ude­rzył w dno. Z głębi roz­le­gły się po­pi­ski­wa­nia.

– Są tu szczu­ry – wy­szep­tał do cza­ro­dzie­ja.

– Bądź bar­dziej ostroż­ny! – stro­fo­wał go cza­ro­dziej. – Mo­głeś obu­dzić pra­daw­ne zło!

– Ano, szczu­ry to nic do­bre­go – zgo­dził się Na­go­pal­cy. – Jed­nak to tylko szczu­ry.

Ro­mu­ald coś od­burk­nął i dalej za­sta­na­wiał się, którą drogę wy­brać. W końcu zde­cy­do­wał się na tunel środ­ko­wy. Ten, który nie wzno­sił się ani nie opa­dał w dół. Zgod­nie ru­szy­li tym tu­ne­lem.

Po ja­kimś cza­sie błą­dze­nia wy­szli na skal­ną półkę nad prze­pa­ścią. Setki me­trów niżej pły­nę­ła rzeka lawy. Byli w kra­te­rze wul­ka­nu. Spoj­rze­li w górę. Przez otwór na samym szczy­cie kra­te­ru widać było gwiaź­dzi­ste niebo. Nagle coś prze­sło­ni­ło grup­kę gwiazd. Roz­po­zna­li kształt smo­cze­go ogona. Gdzieś tam, dużo wyżej, na więk­szej skal­nej półce drze­mał smok, le­ni­wie ru­sza­jąc ogo­nem.

– No to po­wro­tem do roz­wi­dle­nia – mruk­nął kra­sno­lud. – Tro­chę po­błą­dzi­li­śmy.

– Nie po­błą­dzi­li­śmy, tylko mie­li­śmy oka­zję obej­rzeć nie­bez­pie­czeń­stwo z bez­piecz­nej od­le­gło­ści.

Romek nie lubił przy­zna­wać się do błędu.

 

Mo­zol­nie wra­ca­li do ja­ski­ni, gdzie Na­go­pal­cy pró­bo­wał obu­dzić pra­daw­ne zło.

Kiedy do­tar­li już do roz­sta­jów kra­sno­lud rzu­cił w dół stud­ni ka­wał­ki chle­ba i z dumą słu­chał jak głę­bi­no­we szczu­ry biją się o nie. To na pewno były szczu­ry a nie ja­kieś „pra­daw­ne zło".

 

Tym razem ru­szy­li tu­ne­lem wzno­szą­cym się ku górze. Ten do­pro­wa­dził ich w końcu do dużej, skal­nej półki, na któ­rej drze­mał smok.

Kra­sno­lud wyj­rzał na chwi­lę ze skal­ne­go przej­ścia i, cho­wa­jąc się z po­wro­tem po­wie­dział:

– O w mordę jeża! …to zna­czy: jako w ryj daje py­skiem!

Smok drze­mał spo­koj­nie. Wy­glą­da­ło na to, że śniły mu się stada ba­ra­nów lub krów, bo co kilka chwil ob­li­zy­wał pysk.

 

Ro­mu­ald chwy­cił kra­sno­lu­da za ramię.

– Wiesz, jaki jest plan?

– Nie bar­dzo…

– Słu­chaj więc.

Cza­ro­dziej wy­ja­śnił w kilku sło­wach. Wyjął zza pa­zu­chy krysz­tał przy­go­to­wa­ny w go­spo­dzie pod­czas wi­zy­ty dziew­ki. Był to ruben, sze­ro­ko sto­so­wa­ny do za­pi­su dźwię­ku i ob­ra­zu. Zwią­za­ne z nim za­klę­cia były bar­dzo wy­czer­pu­ją­ce, jed­nak cza­sa­mi to się opła­ca­ło.

– Zo­sta­wisz tu topór – wy­ja­śniał Ro­mu­ald. – Nie ma sensu nie­po­ko­ić gada orę­żem.

Na­go­pal­cy zdjął topór z ple­ców i tę­sk­nie na niego spoj­rzał. Do­brze wie­dział, że ta za­baw­ka nic nie wskó­ra prze­ciw smo­ko­wi. Bez niej jed­nak czuł się jak nagi.

 

Ro­mu­ald przy­mo­co­wał krysz­tał do hełmu kra­sno­lu­da. Przy­kle­ił go taśmą prze­zro­czy­stą tuż nad no­sa­lem.

Nagi pod­dał się tym za­bie­gom. Przy oka­zji, wie­dzio­ny in­stynk­tem, po­wie­dział:

– Teraz za­ry­zy­ku­ję, ale jak trze­ba bę­dzie grze­bać się w smo­czym gów­nie na­stą­pi twoja pora?

– Zgoda! – Cza­ro­dziej chciał po­zbyć się smoka. Nie my­ślał jesz­cze o tym, co sta­nie się póź­niej.

Niż­szy z przy­ja­ciół wkro­czył na śro­dek ja­ski­ni po­ję­ku­jąc „beep, beep". Szedł sztyw­nym kro­kiem jak ma­rio­net­ka… Smok obu­dził się i jed­nym okiem ob­ser­wo­wał to dzi­wo­wi­sko. Kra­sno­lud za­trzy­mał się, po­wie­dział „beep, beep" i za­marł w ocze­ki­wa­niu.

Scho­wa­ny za skałą cza­ro­dziej wy­ko­nał oszczęd­ny gest ręką. Z krysz­ta­łu przy­mo­co­wa­ne­go nad no­sa­lem hełmu wy­do­był się stoż­ko­wa­ty pro­mień świa­tła. Był to ho­lo­gram. W po­wie­trzu uno­sił się wi­ze­ru­nek mło­dej, atrak­cyj­nej smo­czy­cy.

Smo­czy­ca była złota i wy­raź­nie przy­po­mi­na­ła or­na­ment z pier­ście­nia Ro­mu­al­da.

W tym mo­men­cie do ho­lo­gra­mu do­łą­czył głos:

– Poj­mał mnie zły sa­tra­pa. Je­stem wię­zio­na w pod­zie­miach zamku w Świe­bie­dzi. Pro­szę Nie­ro­bie. Pomóź mi!

Smok wy­cią­gnął pa­zu­rza­stą łapę i do­tknął kra­sno­lu­da, który po­słusz­nie się prze­wró­cił.

Ukry­ty za skałą cza­ro­dziej po­now­nie wy­ko­nał gest, rzu­ca­jąc za­klę­cie.

Na­gra­na wia­do­mość znów po­pły­nę­ła z krysz­ta­łu.

„…Pro­szę Nie­ro­bie. Pomóż mi!"

 

Smok ze­rwał się na równe łapy. Nie był głupi! Sto­so­wa­na przez niego fi­lo­zo­fia „na­żrej się i wy­śpij" w dużym stop­niu wy­ni­ka­ła z do­świad­czeń z płcią pięk­ną. Smo­czy­ca na ho­lo­gra­mie wy­da­wa­ła się jakoś mało au­ten­tycz­na. Może cho­dzi­ło o prze­sad­ny ma­ki­jaż na pysku a może o to, ŻE BYŁA TYLKO ZŁOTĄ OZDÓB­KĄ!

 

Wiel­ki jasz­czur, śpią­cy do tej pory na skal­nym fi­la­rze po­śród prze­past­nej ot­chła­ni, zgar­nął le­żą­ce­go kra­sno­lu­da w prze­paść. Roz­legł się krzyk na­sze­go bo­ha­te­ra: „NIE­EEE…"

 

Po­tęż­ny gad za­czął wę­szyć za dru­gim z na­szych przy­ja­ciół.

Ro­mu­ald nie mógł dłu­żej się ukry­wać. Pod­biegł do krań­ca prze­pa­ści i rzu­cił jedno ze spa­mię­ta­nych za­klęć. Le­wi­ta­cja za­ha­mo­wa­ła upa­dek kra­sno­lu­da i po­zwo­li­ła po­sa­dzić go de­li­kat­nie na skal­nej półce dzie­siąt­ki me­trów niżej.

 

Cza­ro­dziej ode­tchnął i ob­ró­cił się by sta­nąć oko w oko ze smo­kiem. Cof­nął się od­ru­cho­wo i aż przy­siadł ra­żo­ny cuch­ną­cym, ga­dzim od­de­chem. Szyb­ko po­zbie­rał się jed­nak i za­czął ucie­kać sze­ro­kim, skal­nym ko­ry­ta­rzem. Nie­szczę­śli­wie wy­brał tak sze­ro­ki ko­ry­tarz, że smok mógł po­dą­żyć za nim.

 

Ro­mu­ald ucie­kał prze­ra­żo­ny. Zo­sta­ło mu już tylko ostat­nie za­klę­cie. Na do­da­tek takie, które w trze­wiach góry mogło oka­zać się ry­zy­kow­ne. TRZĘ­SIE­NIE ZIEMI, jedno z tych za­klęć, o któ­rych za­wsze się pa­mię­ta a nigdy nie używa. Tym jed­nak razem nie było in­ne­go wyj­ścia.

 

Za­trzy­mał się, ob­ró­cił w stro­nę szar­żu­ją­ce­go smoka, wy­ce­lo­wał w sufit i rzu­cił za­klę­cie.

 

Sta­lak­ty­ty po­sy­pa­ły się ob­fi­cie. Za­sko­czo­ny gad pró­bo­wał przed nimi uska­ki­wać. Bez­sku­tecz­nie. Skal­na włócz­nia prze­bi­ła jego szyję i przy­szpi­li­ła do pod­ło­gi ja­ski­ni. Smok sza­mo­tał się, kru­sząc skały i ła­miąc sta­lag­mi­ty. Po chwi­li znie­ru­cho­miał. Tak skoń­czy­ło się szczę­śli­we smo­cze życie. Wy­peł­nio­na je­dze­niem i spa­niem ty­siąc­let­nia eg­zy­sten­cja do­bie­gła końca.

 

Cza­ro­dziej pod­szedł i kop­nął w dolną wargę Nie­ro­ba. Nic, brak re­ak­cji. Już miał odejść za­do­wo­lo­ny z sie­bie, gdy do­tar­ło do niego, że cze­goś tak drob­ne­go gad nie po­czuł­by nawet, gdyby jesz­cze żył. Ro­zej­rzał się za ja­kimś cięż­szym ar­gu­men­tem, cho­dząc po ru­mo­wi­sku. W końcu zna­lazł topór Na­go­pal­ce­go. Chwy­cił go obie­ma rę­ka­mi i, cią­gnąc po ziemi, pod­szedł do wy­wa­lo­ne­go smo­cze­go ję­zo­ra. Pod­niósł topór z nie­ma­łym wy­sił­kiem i opu­ścił gwał­tow­nie na jęzor.

– Yh – stęk­nął.

Ze stro­ny smoka nie padła żadna od­po­wiedź.

„Gad zdia­gno­zo­wa­ny, nie żyje!" – po­my­ślał. Był to jego pierw­szy smok w życiu. – „Teraz czas, po na­gro­dę!" – W tym mo­men­cie za­marł. Przy­po­mniał sobie, co ozna­cza­ło od­bie­ra­nie na­gro­dy. Po­mar­kot­niał i ro­zej­rzał się po ja­ski­ni. Cho­dził po niej za­glą­da­jąc do nisz i uchył­ków. Sta­rał się kie­ro­wać wę­chem i w końcu zna­lazł miej­sce, gdzie jasz­czur za­ła­twiał swoje pry­wat­ne spra­wy. Przed Ro­mu­al­dem pię­trzy­ła się na­gro­da! Wiel­kie gówno!

Cza­ro­dziej od­szedł na tyle da­le­ko, by nie czuć wy­raź­nie smro­du i usiadł pod skałą. Za­sta­na­wiał się jak zlo­ka­li­zo­wać złoto śmiał­ków po­żar­tych i prze­tra­wio­nych przez smoka. Nie wy­obra­żał sobie, jak w tak dużej kupie zna­leźć je, szu­ka­jąc na ślepo. Po­szpe­rał w pa­mię­ci, chcąc zna­leźć po­moc­ne zklę­cie. W końcu coś sobie przy­po­mniał: Wy­kry­wa­nie Me­ta­li! Jego za­sto­so­wa­nie wciąż ozna­cza­ło grze­ba­nie się w nie­czy­sto­ściach, jed­nak po­win­no ono po­zwo­lić do­wie­dzieć się, w któ­rym miej­scu grze­bać.

 

Ro­mu­ald za­głę­bił się w me­dy­ta­cji przy­wo­łu­jąc za­klę­cie runa po runie. Trwa­ło to na tyle długo, że do­tarł do niego Na­go­pal­cy. Po go­dzin­nym błą­dze­niu w ko­ry­ta­rzach Góry Smogu, kra­sno­lud przy­truch­tał z po­wro­tem do leża smoka. Zo­ba­czył przy­ja­cie­la po­grą­żo­ne­go w ry­tu­ale. Nie był to dla niego nowy widok. Usza­no­wał więc spo­kój cza­ro­dzie­ja i za­czął zwie­dzać są­sied­nie ja­ski­nie. Nie za­ję­ło dużo czasu nim na­tknął się na pro­blem, przed któ­rym sta­nę­li. Pro­blem był może gów­nia­ny, ale na pewno wiel­ki.

 

Po­wró­cił do boku przy­ja­cie­la, usiadł i cze­kał aż ten wyj­dzie z transu. Do­sko­na­le pa­mię­tał jak się umó­wi­li. Na­go­pal­cy ry­zy­ko­wał „szr­żu­jąc" na smoka. Ro­mu­ald miał za­dbać o od­zy­ska­nie na­gro­dy.

 

Cóż, w ich te­amie to cza­ro­dziej od­po­wia­dał za fi­nan­se.

 

***

 

Kiedy wy­ło­ni­li się z trze­wi Góry Smogu nie pach­nie­li ró­ża­mi, ale mieli za­do­wo­lo­ne miny. Udało im się od­zy­skać sto pięć­dzie­siąt zło­tych monet! Zna­czy­ło to, że tylko dwóch spo­śród pię­ciu po­przed­ni­ków było zwy­kły­mi oszu­sta­mi. Po­zo­sta­li sta­wi­li się grzecz­nie „na dy­wa­ni­ku" u Nie­ro­ba i do­rzu­ci­li po pięć­dzie­siąt sztuk złota do wspól­nej sa­kiew­ki.

 

Mieli w per­spek­ty­wie od­jazd w stro­nę wscho­dzą­ce­go słoń­ca. Słoń­ce wscho­dzi­ło i teraz, jed­nak plany, na razie, obej­mo­wa­ły tylko ką­piel i póź­niej­sze świę­to­wa­nie przy wielu ku­flach piwa.

 

Na­go­pal­cy i Ro­mu­ald mo­zol­nie scho­dzi­li ze zbo­cza, by pod­jąć wy­zwa­nie trud­nych zle­ceń i ła­twe­go życia.