Romantyzm właśnie umarł

Po raz pierw­szy, od kiedy za­miesz­ka­li w ka­mie­ni­cy przy rynku, Spyć­mierz od­pu­ścił sobie dra­ma­tycz­ne łup­nię­cie drzwia­mi. Janus usły­szał tylko ciche skrzyp­nię­cie za­wia­sów i nie­ty­po­we dla młod­sze­go kom­pa­na czła­pa­nie. Po raz pierw­szy nie zajął od razu ak­sa­mit­nym płasz­czem po­ło­wy ławy, ani nie rzu­cił czap­ki z dłu­ga­śnym pió­rem na śro­dek stołu, co miało zmu­szać Ja­nu­sa do po­rzu­ca­nia lek­tu­ry i wy­py­ta­nia Spyt­ka o naj­now­sze pod­bo­je. Cho­ciaż temat tak na­praw­dę nigdy Ja­nu­sa nie in­te­re­so­wał, dla za­cho­wa­nia miru do­mo­we­go za­wsze wy­ci­skał z sie­bie kilka pytań. Uru­cha­mia­ły one la­wi­nę prze­chwa­łek, która po chwi­li nie wy­ma­ga­ła już od słu­cha­cza żad­ne­go udzia­łu – prze­rwa w czy­ta­niu była więc krót­ka. Nowe za­cho­wa­nie Spyt­ka było tak oso­bli­we, że za­miast kon­ty­nu­ować lek­tu­rę, Janus z wła­snej woli pod­niósł wzrok znad księ­gi.

Przez głowę prze­mknę­ło mu sko­ja­rze­nie, że oto kogut wpadł do zim­nej wody i teraz stoi sko­ło­wa­ny i zmar­z­nię­ty. Za­zwy­czaj dum­nie wy­prę­żo­ny, Spyt­ko kulił sze­ro­kie ra­mio­na i wal­czył z za­pię­ciem płasz­cza, które zło­śli­wie od­ma­wia­ło współ­pra­cy. Wy­dat­ne usta wy­giął w pod­ków­kę, a mocny pod­bró­dek chyba nawet lekko mu drżał. Za­miast omia­tać wszyst­ko dum­nym spoj­rze­niem, wbi­jał wzrok w mod­nie wy­dłu­żo­ne czub­ki wła­snych butów. Ewi­dent­nie wy­da­rzy­ła się jakaś ka­ta­stro­fa.

– Do­brej nocy, Sp… – Oj, Janus o mało nie wdep­nął w awan­tu­rę. Spyć­mierz już dawno uznał, że nada­ne mu przez ro­dzi­ców imię nie od­zwier­cie­dla­ło na­le­ży­cie jego osoby. Co jakiś czas wy­bie­rał więc na­stęp­ne, które rze­ko­mo bar­dziej „re­zo­no­wa­ło z har­mo­nia­mi jego duszy”, a w prak­ty­ce miało wzbu­dzać więk­sze za­in­te­re­so­wa­nie płci pięk­nej. Zaraz, zaraz, co on sobie teraz wy­my­ślił? Ulryk? Zyg­fryd?

– Ki­lian! Coś nie wy­glą­dasz na szczę­śli­we­go. Czyż­by jed­nak ci nie dała? Dawno już w takim na­stro­ju nie wra­ca­łeś, a po schadz­ce to chyba nigdy.

Za­pię­cie wresz­cie się pod­da­ło i płaszcz opadł z fur­ko­tem na zie­mię. „Ki­lian” klap­nął na ławie i za­brał się za idio­tycz­nie wy­so­kie buty. – Jak nie dała. Dała! Oczy­wi­ście, że (uf!) dała! Z ło­sko­tem nawet, (ach!) po­wie­dział­bym. I cho­ciaż bra­ko­wa­ło mi tego mi­stycz­ne­go unie­sie­nia, które daje ob­co­wa­nie z dzie­wi­cą, tego drże­nia i ru­mień­ca, gdy prze­ła­mu­ją dla mnie wstyd…

Janus za­ci­snął zęby i od­chrząk­nął, bo wiecz­ne eg­zal­ta­cje kom­pa­na nie­zmien­nie pro­wo­ko­wa­ły go do drwin. Nie miał ocho­ty na awan­tu­rę. Po­cią­gnął łyk wina i po­pro­sił bogów o cier­pli­wość. Wró­cił do słu­cha­nia, gdy li­rycz­na mgła już nieco opa­dła ze spyt­ko­wych oczu.

– Ale muszę przy­znać, że ma to swoje za­le­ty, gdy ko­bie­ta wie, czego chce i co robi. Tro­chę może prze­sa­dza­ła z tymi swo­imi po­le­ce­nia­mi i dy­ry­go­wa­niem, bo to się prze­cież nie godzi, żeby nie­wia­sta tak ste­ro­wa­ła męż­czy­zną. W ogóle pier­wia­stek męski chyba znacz­ny w niej być mu­siał, bo wy­da­wa­ła się taką roz­kosz osią­gać, jaka dla nas jest na ogół za­re­zer­wo­wa­na. To zna­czy, no wiesz, dla tych z nas, któ­rzy ta­kich roz­ko­szy po­szu­ku­ją – ni­cze­go ci w two­ich pre­fe­ren­cjach nie uj­mu­jąc.

 Janus uśmiech­nął się pod nosem. Wie­dział, że kom­pan trak­to­wał jego po­gar­dę dla nie­wiast i ogól­nie mi­ło­snych unie­sień jako wyraz szwan­ku­ją­cej mę­sko­ści, ale miał w tym za­kre­sie nie­za­chwia­ne po­czu­cie wyż­szo­ści, więc przy­ty­ki jawne i ukry­te spły­wa­ły po nim jak po kacz­ce. Zda­niem Ja­nu­sa, tylko umysł na wpół zwie­rzę­cy mógł się in­te­re­so­wać by­ta­mi niż­szy­mi, ja­ki­mi były ko­bie­ty. A że aku­rat jemu taki ogra­ni­czo­ny in­te­lek­tu­al­nie kom­pan był bar­dzo po­trzeb­ny, wy­ba­czał mu spo­koj­nie jego pry­mi­tyw­ne prze­ko­na­nia. Spyt­ko kon­ty­nu­ował:

– Ale ro­zu­miem, że swoją osobą po­zba­wić ją mo­głem po­czu­cia nie­wie­ściej skrom­no­ści, nawet jeśli dzie­wic­two od­da­ła już wcze­śniej. – Tu „Ki­lian” wy­pro­sto­wał się nieco. Piór­ka wy­raź­nie prze­schły i można było wra­cać do stro­sze­nia. Dla pod­nie­sie­nia mo­ra­le Janus nawet dałby mu po­fan­ta­zjo­wać o jego wstrzą­sa­ją­cym wpły­wie na dusze nie­wie­ście, ale spie­szył się, by dojść do sedna pro­ble­mu:

– To w czym rzecz, że taki nie­swój je­steś? Za stara była? Nie po­do­ba­ła ci się?

– Nie no, gdzież by tam. Może tak świe­ża i gład­ka jak moje po­przed­nie mi­ło­ści nie była – o ile do­brze zro­zu­mia­łem, ma do­ro­słe dzie­ci, a czas i ma­cie­rzyń­stwo mu­sia­ły swój ślad zo­sta­wić. Ale po­wiem ci, że wcale nie była tak zde­for­mo­wa­na, jak się oba­wia­łem. W za­sa­dzie, to nawet w ogóle. Skóra może nie była aż tak gład­ka, jak lubię, i si­wych nitek też kilku się do­li­czy­łem przy bliż­szych oglę­dzi­nach, ale za to te jej krą­gło­ści… Aż sobie przy­po­mnia­łem późne lato na wsi, jak się kie­dyś wgry­za­łem w doj­rza­łe jabł­ka, roz­kra­wa­łem jędr­ne me­lo­ny…

Spyt­ko od­pły­nął my­śla­mi. Z sze­ro­kim uśmie­chem na twa­rzy gapił się przed sie­bie, co wzmoc­ni­ło w Ja­nu­sie prze­ko­na­nie, że ob­co­wa­nie z ko­bie­tą spro­wa­dza męż­czyzn do stanu by­dlę­ce­go. Chrząk­nął gło­śno, co wy­rwa­ło Spyć­mie­rza z bło­go­sta­nu. Wzdry­gnął się i wzno­wił opo­wieść:

– Bałem się, że bę­dzie od niej za­la­ty­wać sta­ro­ścią, ale wy­per­fu­mo­wa­ła się jakąś taką mie­szan­ką kwia­to­wo-zio­ło­wą, że nic nie czu­łem – w tym wieku już znają takie sztucz­ki! Poza tym, była na­praw­dę za­ska­ku­ją­co żwawa, nawet nie, że na swój wiek, tylko w ogóle! Może fak­tycz­nie star­sze bar­dziej się sta­ra­ją, albo też moje dziew­czę­ta do pew­ne­go stru­chle­nia mnie przy­zwy­cza­iły. Tak czy ina­czej, muszę zre­wi­do­wać po­glą­dy na sta­rze­nie się nie­wiast, bo cho­ciaż osta­tecz­nie wszyst­kie zmie­nia­ją się w szpet­ne mon­stra, to jed­nak dzie­je się to póź­niej, niż my­śla­łem – wcale nie jak ukoń­czą dwa­dzie­ścia pięć, ani nawet trzy­dzie­ści wio­sen. Z roz­mo­wy przy wie­cze­rzy zro­zu­mia­łem, że ta co naj­mniej trzy­dzie­ści czte­ry mieć musi, bo pa­mię­ta wi­zy­tę wo­je­wo­dy Am­bro­że­go w mie­ście. Pew­nie trzy­dzie­ści pięć to ten próg, za któ­rym de­gra­da­cja się roz­po­czy­na, a ja zła­pa­łem ją oto w ostat­niej chwi­li!

– No tak, po­szczę­ści­ło jej się. To ja na­praw­dę nie ro­zu­miem, czemu wra­casz do domu sam. I to jesz­cze w pod­łym na­stro­ju.

– Od razu w pod­łym! Ja, Janus, sub­tel­ną je­stem duszą i na samej po­chę­dóż­ce ho­ry­zont mi się nie za­my­ka. Noc była nader upoj­na i do tej jej czę­ści żad­nych pre­ten­sji i uwag mieć nie mogę. Nie ro­zu­miem na­to­miast tego, co wy­da­rzy­ło się potem.

Janus był pe­wien, że gdyby Spyt­ko mógł, to by spą­so­wiał. I do­brze; naj­wy­raź­niej do­tar­li do sedna pro­ble­mu.

– To co się wła­ści­wie wy­da­rzy­ło?

– Cho­dzi ra­czej o to, co się nie wy­da­rzy­ło! Nor­mal­nie, jak już dzie­wi­cę w ar­ka­na ko­cha­nia wpro­wa­dzi­łem, to potem na py­ta­nie, czy mnie mi­łu­je, wo­ła­ła, że całą duszą! I że na za­wsze chce być tylko moja! Że ojca i matkę dla mnie go­to­wa jest po­rzu­cić! I tu było na­tu­ral­ne miej­sce dla pło­mien­nej mowy o wiecz­nej mi­ło­ści w mro­kach nocy, kły na wierzch, szyb­ka prze­mia­na i dziew­kę mo­głem od razu prze­nieść do domu. A ta… Ech.

Janus po raz ko­lej­ny po­pro­sił bogów o cier­pli­wość i ogra­ni­czył się do za­chę­ca­ją­ce­go po­mru­ku. Spyt­ko nalał sobie do kie­li­cha, po­cią­gnął głę­bo­ko i kon­ty­nu­ował:

– Za każ­dym razem, jak już chcia­łem pytać, czy mnie mi­łu­je, ta znowu brała się do ko­cha­nia. Żebym nie był nie­śmier­tel­ny, to bym się chyba wy­koń­czył. A jak wresz­cie się na­sy­ci­ła, to po­wie­dzia­ła, że dzię­ku­je za wspól­ne roz­ko­sze, ale zmę­czo­na już jest. Rano musi wstać kumę od­wie­dzić, więc naj­le­piej by było, jak­bym wró­cił na­stęp­ne­go wie­czo­ra. Wy­obra­żasz sobie?! Pró­bo­wa­łem ją jakoś zmięk­czyć, że jak to tak, bez niej do rana oka nie zmru­żę i me serce nie wy­trzy­ma roz­łą­ki. A ta tylko, że duży chło­piec je­stem i jakoś sobie po­ra­dzę. Prze­mo­wa sta­nę­ła mi w gar­dle, kły utknę­ły w dzią­słach i co mia­łem robić… wró­ci­łem! A prze­cież nie tak miało być – miała być chęt­na na wszyst­ko, sta­tecz­na, na po­świę­ce­nia go­to­wa.

Spyt­ko po­cią­gnął smęt­nie nosem i wypił ko­lej­ne pół kie­li­cha.

– Jej mi­łość miała wy­trzy­mać całe de­ka­dy, a tu nawet na jedną noc nie star­czy­ło. Kogo ona niby znaj­dzie lep­sze­go niż ja, jak zaraz się w po­marsz­czo­ną wiedź­mę zmie­ni? I teraz nie wiem – uznać to za znak, że nie jest mi pi­sa­na? Iść jutro i znów pró­bo­wać? Może źle od­czy­ta­łeś znaki i pi­sa­na mi jest ra­czej jej córka – prze­lo­tem ją wi­dzia­łem, na oko czter­na­ście wio­sen co naj­mniej i doj­rzeć już na pewno doj­rza­ła…

Jak dla Ja­nu­sa, Spyt­ko mógł wziąć w ob­ro­ty nawet konia wdowy, gdyby ów wie­dział, gdzie jego pani trzy­ma księ­gi. Nie­wie­le rze­czy w życiu go ob­cho­dzi­ło, ale dla swo­ich ko­lek­cji gotów był spa­lić całą tę bar­ba­rzyń­ską wio­chę. Spro­wa­dził się do Stę­ży­cy pięć lat temu, za­cie­ka­wio­ny do­nie­sie­nia­mi o no­wych kie­run­kach w lo­kal­nych prak­ty­kach ma­gicz­nych. Na miej­scu oka­za­ło się, że tu­tej­sze wiedź­my nie mają w zwy­cza­ju pi­sy­wać trak­ta­tów, gry­mu­arów mają mało i pil­nu­ją ich jak oka w gło­wie, a dla ta­kie­go wy­ra­fi­no­wa­ne­go umy­słu jak on nie ma zu­peł­nie nic do ro­bo­ty.

I oto nagle, mie­siąc temu w mie­ście po­ja­wia się He­le­na Lip­ska, a wraz z nią plot­ka, że nie cał­kiem świę­tej pa­mię­ci mąż parał się okul­ty­zmem i po­zo­sta­wił po sobie różne cu­deń­ka, w tym kilka ksiąg, na myśl o któ­rych Ja­nu­so­wi aż trzę­sły się ręce. Ad­ver­sus Chri­stia­nos Por­fi­riu­sza, na ten przy­kład, już dwa razy mu jacyś chę­do­że­ni ze­lo­ci spa­li­li sprzed nosa. Fakt, że to było ty­siąc lat temu, ani odro­bi­nę tej rany nie za­bliź­nił, a po­raż­ka Spyt­ka wła­śnie syp­nę­ła na nią solą. Trze­ba było zmo­ty­wo­wać tego dur­nia, i to na­tych­miast.

– Ki­lia­nie… Ostat­nie znaki wy­raź­nie wska­zy­wa­ły, że prze­zna­czo­na ci nie­wia­sta ma po­sia­dać mą­drość, którą daje czas. Może nie cho­dzi­ło wcale o wiek dziew­ki, tylko o sta­ro­żyt­ną wie­dzę ja­ko­wąś, którą po­sia­da? Jeśli ci się widzi, że córka pani He­le­ny wraż­liw­szą duszę mieć bę­dzie, to na pewno warto to spraw­dzić. Ale nie ofe­ruj jej swo­je­go serca na ślepo; upew­nij się wpierw, czy fak­tycz­nie po­sia­dła taką wie­dzę, czy czy­ta­ła i ceni sobie ja­kieś stare księ­gi… Nie chciał­byś prze­cież, żeby tra­fi­ła nam się ko­lej­na Dru­zjan­na?

Spyt­ko sku­lił się na samo wspo­mnie­nie, a Janus za­my­ślił się, czy aby nie za­czy­na go gubić wła­sna za­chłan­ność. Dru­zjan­na była w isto­cie jego winą – po­szczuł na nią kom­pa­na, bo była sio­strze­ni­cą cza­row­ni­cy z lo­kal­ne­go kręgu. Dla bez­pie­czeń­stwa za­wsze sta­ran­nie wy­bie­rał dziew­ki nie­śmia­łe i skrom­ne; takie, któ­rym ro­dzi­ny zbyt pil­nie się nie przy­glą­da­ły, bo miały być sy­na­mi, albo w ogóle miało ich nie być. Nie­ste­ty, tym razem tak się pod­nie­cił na myśl o gry­mu­arach, że za­nie­chał ob­ser­wa­cji i uznał, że jakoś sobie po­ra­dzą. Może i zy­skał kilka so­czy­stych po­zy­cji do bi­blio­te­ki, ale wraz z nimi przy­szła dziew­ka tak sta­now­cza, że nawet nie mu­sia­ła „Ki­lia­na” i Ja­nu­sa roz­sta­wiać po ką­tach – sami się tam cho­wa­li. Ano­ni­mo­wy donos do Gil­dii Łow­ców zło­żył już po ty­go­dniu, ale świe­żo upie­czo­na wam­pi­rzy­ca jakoś nie da­wa­ła się do­paść i zanim wresz­cie znik­nę­ła, trwa­le za­chwia­ła spyt­ko­wą pew­no­ścią sie­bie. Fan­ta­zje o po­tul­nej ko­bie­ci­nie, go­to­wej na każde po­świę­ce­nie, byle tylko ktoś ją jesz­cze ze­chciał, miały mu uła­twić po­wrót na arenę. A tu taka ka­ta­stro­fa – naj­wy­raź­niej cha­ry­zmę utra­cił tak bar­dzo, że nawet jego zdol­no­ści hip­no­tycz­ne prze­sta­ły dzia­łać.

Może jego obec­ny ko­gu­cik do­szedł już do kresu swo­jej uży­tecz­no­ści? Myśl o wy­sła­niu ano­ni­mo­we­go do­no­su na Spyt­ka do Gil­dii Łow­ców za­smu­ci­ła Ja­nu­sa. Czyż­by się przy­wią­zał? On? To do niego nie­po­dob­ne… Ale Spyć­mie­rza trud­no by­ło­by tak po pro­stu za­stą­pić. Uroda była tu naj­mniej­szym pro­ble­mem – pięk­nych mło­dzień­ców nie jest może wielu, ale za­wsze się jakiś znaj­dzie. Spyt­ko wy­róż­niał się przede wszyst­kim mie­szan­ką przy­zwo­ite­go wy­kształ­ce­nia i szcze­rej głu­po­ty. Był tak za­pa­trzo­ny w sie­bie, że łykał jak pe­li­kan bzdu­ry wci­ska­ne mu przez Ja­nu­sa, byle tylko owi­nię­te były w ja­kieś kom­ple­men­ty. Star­szy wam­pir miał po­czu­cie peł­nej kon­tro­li, co po­zwa­la­ło mu wy­ba­czyć kom­pa­no­wi urodę, po­wo­dze­nie u ko­biet i sa­mo­za­do­wo­le­nie. Na po­przed­nich ko­gu­ci­ków po pół­wie­czu nie mógł już pa­trzeć i po­zby­wał się ich z praw­dzi­wą przy­jem­no­ścią, a do Spyt­ka chyba nawet się przy­wią­zał. Może na­le­ża­ło zmie­nić me­ta­fo­rę, bo tak się chyba czują lu­dzie ma­ją­cy psy, bar­dziej niż ho­dow­cy dro­biu.

Do­brze więc, da mu ostat­nią szan­sę – zwłasz­cza, że zanim Janus znaj­dzie dla niego za­stęp­cę, wdowa może już sprze­dać księ­gi albo od­je­chać w siną dal.

– Która z nich by to nie była, taki oklap­nię­ty nic nie zdzia­łasz. Wró­cisz jutro, a wcze­śniej po­ćwi­czy­my twoją prze­mo­wę, żebyś się pew­niej czuł. Biał­ka pew­nie była wy­posz­czo­na, bo mąż chyba dość dawno ją od­umarł. Żądze wzię­ły górę, potem zalał ją wstyd i dla­te­go cię wy­rzu­ci­ła. Ja tam nie mogę sobie wy­obra­zić żad­nej, która nie chcia­ła­by być ob­lu­bie­ni­cą ta­kie­go ju­na­ka jak ty. – Spyt­ko wy­pro­sto­wał się, a na jego twa­rzy za­go­ścił nie­pew­ny uśmiech. – A teraz weź, prze­bie­gnij się po za­uł­kach i znajdź nam ja­kie­goś pi­ja­czy­nę na prze­ką­skę przed snem.

“Ki­lian” wes­tchnął, skrzy­wił się i po­now­nie odbył walkę z bu­ta­mi i płasz­czem. Drzwi otwo­rzył już z wła­ści­wym sobie roz­ma­chem.

Roz­legł się gło­śny świst i jego głowa spa­dła z szyi, ze zdzi­wio­ną miną od­bi­ła się od ob­fi­te­go dam­skie­go de­kol­tu i skoń­czy­ła z łup­nię­ciem na pod­ło­dze. Janus na­tych­miast wybił się z ławy w kie­run­ku na­past­nicz­ki, ale w tym samym mo­men­cie na stole wy­lą­do­wał pę­ka­ty wo­re­czek, a z pier­si pod de­kol­tem huk­nę­ło hasło „KUŚ­KA­AA!!!”. Czar pa­ra­li­żu­ją­cy za­dzia­łał na­tych­miast i Janus łup­nął na śro­dek blatu z wy­szcze­rzo­ny­mi kłami. Jego zszo­ko­wa­ny umysł prze­lot­nie od­no­to­wał upa­dek oby­cza­jów wśród cza­row­nic, które za jego cza­sów nigdy nie uży­ły­by ta­kich słów do za­pie­czę­to­wa­nia za­klę­cia, a tym bar­dziej nie w ję­zy­ku młod­szym przy­naj­mniej od greki Ho­me­ra.

Wam­pi­rza od­por­ność na magię wy­zwo­li­ła­by Ja­nu­sa w kilka se­kund, ale ata­ku­ją­ca naj­wy­raź­niej to wie­dzia­ła. Przez ob­ra­ca­ją­ce się już w po­piół, zde­ka­pi­to­wa­ne szcząt­ki Spyt­ka wdzięcz­nie prze­sko­czy­ła pani He­le­na Lip­ska z to­por­kiem w ręku i – fak­tycz­nie za­ska­ku­ją­co żwawo – od­rą­ba­ła wam­pi­ro­wi ręce. Za nią tylko tro­chę mniej spraw­nie wkro­czy­ła młoda dziew­czy­na, też z to­por­kiem, i po­mo­gła od­rą­by­wać nogi. Janus już zbie­rał się do uży­cia hip­no­zy, gdy po­czuł de­li­kat­ny za­pach prze­tacz­ni­ka i lwiej pasz­czy. Ewi­dent­nie przy­szły przy­go­to­wa­ne i na ataki men­tal­ne. No tak! To był ten zio­ło­wy za­pach, który za­chwy­cił Spyt­ka.

Młod­sze dziew­czę bez­ce­re­mo­nial­nie wci­snę­ło mu do ust ko­lej­ny wo­re­czek, który pozbawił go czu­cia w tym, co zo­sta­ło z jego ciała („CIUL!”). Jeśli cho­dzi o moż­li­wo­ści roz­bro­je­nia łow­czyń, Janus nie mógł­by już nawet po­uda­wać dżdżow­ni­cy.

– Świet­na ro­bo­ta, Eu­nicz­ko! Mó­wi­łam ci, że gład­ko pój­dzie. Spraw­nie i ele­ganc­ko. – Oświad­czy­ła pani He­le­na ze spo­koj­nym uśmie­chem.

Eu­ni­ka po­de­szła do po­zo­sta­wio­nej na stole księ­gi Ja­nu­sa. – O! Jest jeden z gry­mu­arów, o któ­rych mó­wi­ła Dru­zjan­na. Tylko trosz­kę się krwią wy­ma­zał. Całe szczę­ście, że z nich tak mało leci. – Sta­ran­nie ob­tar­ła krew z tomu i z sza­cun­kiem odło­ży­ła go na po­bli­skiej ko­mo­dzie.

Pani He­le­na tym­cza­sem wrzu­ca­ła koń­czy­ny do pa­le­ni­ska. – Póź­niej po­szu­ka­my resz­ty. Przy­nieś, pro­szę, sło­iczek, a ja się biorę do obie­ra­nia.

Dziew­czy­na wy­szła, po dro­dze spy­cha­jąc kupkę spyt­ko­we­go po­pio­łu do środ­ka i za­my­ka­jąc drzwi. Star­sza łow­czy­ni otwo­rzy­ła fu­te­rał pełen na­rzę­dzi, które na Ja­nu­sie zro­bi­ły jak naj­gor­sze wra­że­nie. W od­po­wie­dzi na swoje wy­ba­łu­szo­ne oczy usły­szał:

– Wierz mi, ko­cha­niut­ki, też wo­la­ła­bym cię po pro­stu ode­słać na tam­ten świat. Ale cza­row­ni­ce płacą po­dwój­nie za moż­li­wość za­da­nia ci kilku pytań, a ta­kich jak ty cięż­ko upil­no­wać, jak je­ste­ście w ca­ło­ści. Weź­mie­my sobie tylko to, co nie­zbęd­ne do prze­słu­cha­nia: serce, mózg, apa­rat mowy i układ słu­chu. Żebyś się nie ze­sechł i much nie na­ba­wił, to nawet za­ma­ry­nu­je­my cię na słod­ko. Nic się nie martw; jeśli zo­sta­niesz uzna­ny za nie­win­ne­go, to po mie­sią­cu w kadzi z krwią wszyst­ko ci od­ro­śnie. – Uśmiech­nę­ła się zło­śli­wie. I wy­jąt­ko­wo, jak na czło­wie­ka, dra­pież­nie.

Eu­ni­ka wró­ci­ła i od­sta­wi­ła na stół wiel­ki słój w dwóch trze­cich wy­peł­nio­ny mio­dem. Zła­pa­ła drugi ko­niec dłu­giej na ło­kieć piły i wspól­nie za­czę­ły Ja­nu­sa po­zba­wiać brzu­cha. – Po­wiedz mi, Hela, czy to by nam coś za­szko­dzi­ło, żeby nasze wy­zwa­la­cze miały tro­chę wię­cej… To zna­czy, były mniej… No wiesz. – Za­czer­wie­ni­ła się jak burak.

– Grzecz­niej­szych słów byś chcia­ła? Może jesz­cze po ła­ci­nie albo w grece, co? – He­le­na za­chi­cho­ta­ła. – Po pierw­sze, gdyby pod domem prze­szedł ktoś nie­po­wo­ła­ny, to na dźwięk wrza­sków w ob­cych ję­zy­kach od razu by nas o czary po­są­dził. A tak po­my­śli, co naj­wy­żej, że się ktoś krew­ko awan­tu­ru­je. Po dru­gie, za­klę­cia ku­po­wa­łam od Tekli, a ona jest jesz­cze bar­dziej świę­tosz­ko­wa­ta od cie­bie. Nie mo­głam prze­pu­ścić oka­zji, żeby zo­ba­czyć jej minę, kiedy mu­sia­ła wpleść praw­dzi­we słowa do tych swo­ich mi­stycz­nych ry­mo­wa­nek. Więc, jak wi­dzisz, kuśka była tu ab­so­lut­nie ko­niecz­na. – Ko­lej­ny frag­ment Ja­nu­sa zna­lazł się w pa­le­ni­sku, a łow­czy­nie się­gnę­ły po no­ży­ce. – Teraz ostroż­nie, bo jak uszko­dzi­my serce, to z po­ło­wy wy­pła­ty nici.

– Wiem, wiem. Mierz dwa razy, tnij raz. Wra­ca­jąc do te­ma­tu, są też inne praw­dzi­we słowa. „Ka­la­re­pa” to praw­dzi­we słowo. A w ogóle, skoro to było takie łatwe, to może jed­nak nie mu­sia­łaś przez pół nocy ki­tła­sić się z tym pół­głów­kiem? Nie dość, że mu­sia­łam cze­kać, to jesz­cze sły­chać was było w całym domu. Wiesz prze­cież, że to mnie krę­pu­je. – Eu­ni­ka znów za­la­ła się ru­mień­cem, ze wzmo­żo­ną de­ter­mi­na­cją prze­ci­na­jąc ko­lej­ne żebra.

– Skar­bie, skoro już cię wy­rzu­ci­li z klasz­to­ru, to i ty mo­żesz wy­rzu­cić klasz­tor z sie­bie. Ki­tła­sze­nie było tym bar­dziej ko­niecz­ne. Po pierw­sze, jak sama z ust panów sły­sza­łaś, jako czter­dzie­sto­pię­cio­lat­ka je­stem już prak­tycz­nie jedną nogą w gro­bie. Kiedy Bo­gi­ni pod­sy­ła mi taki ra­ry­tas, to nie mogę nie sko­rzy­stać. Po dru­gie, mia­łam mo­ral­ny obo­wią­zek grun­tow­nie się upew­nić, że to wam­pir. Głu­pio by­ło­by uciąć głowę zwy­kłe­mu lo­we­la­so­wi.

– A niby w jaki spo­sób te wszyst­kie akty mi­ło­sne miały to po­twier­dzić?

He­le­na spraw­nie otwo­rzy­ła klat­kę pier­sio­wą, od­sła­nia­jąc po­czer­nia­łe, ospa­le bi­ją­ce serce Ja­nu­sa.

– A bar­dzo pro­sto. Gdyby nie był nie­śmier­tel­ny, to by się zwy­czaj­nie wy­koń­czył.