Salonik pana Lee

Mam znajomego z bieszczadzkiego miasteczka, którego 80% pozytywnych wspomnień wiązało się z kawiarenką internetową, o czym zresztą napisał opowiadanie, więc mogę się odnieść do klimatu z samego początku opowieści.

Przyjechał do naszej dzielnicy pod koniec lipca. Pamiętam, bo było wtedy wyjątkowo upalnie.

Dwa zdania i dalej nie wiem, kto mówi o kim :) Kwestia gustu, ja bym wolał wiedzieć choć jedno od razu.

Zajął opuszczony dom, znajdujący się na zakręcie, wiodącym ku polom. Dawniej jeździł tamtędy tramwaj i stosunkowo często spotkać można było grupki dzieci, spieszących do szkoły, teraz miejsce było opuszczone, smutne, zapomniane.

Rozbiłbym na krótsze zdania.

Stąd też bardzo szybko do nowego, skośnookiego mieszkańca treckiej dzielnicy Ludus przylgnęło przezwisko „pan Lee” i odtąd wszyscy tak go nazywaliśmy.

Dziwnie mi to brzmi, wcześniej był jego opis i nic nie było o skośnych oczach, to dość rzucające się w, ekhm, oczy.

Treck był małym miasteczkiem, niczym szczególnym nie wyróżniał się wśród miejscowości południowej Polski.

Przepisałbym.

dystyngowanym uśmiechem.

Nie pasuje mi, osoby, ruchy są dystyngowane raczej, maniera.

Oczywiście nikomu nie trzeba było tego dwa razy powtarzać, taka okazja to wszak nie lada gratka dla pasjonatów gier, których tonący w nudzie codzienności Treck miał aż nadto!

Osobiście nie przepadam za tak długimi zdaniami, kwestia gustu.

– Automaty do gier bez miejsc, przeznaczonych na wrzucania monet.

Przecinek mi zgrzyta, chyba zbędny.

Dech zapierało z wrażenia, kiedy liczni goście zażywali tu niecodziennej dotąd rozrywki, częstowani jeszcze później przepysznymi słodkościami, a wszystko to otrzymywali całkowicie za darmo.

Jak dla mnie nadmiar egzaltacji.

– Z racji mego wieku, nie mam możliwości, aby jednocześnie tworzyć nowe dzieła, sprawdzać te poprzednie, testować je i przechodzić kolejne ich poziomy, a zmęczony życiem organizm odmawia posłuszeństwa przy konieczności wykrzesania z siebie tak mozolnego, wielogodzinnego wysiłku.

Tak z ciekawości, w jakim języku mówi? Po polsku, angielsku, z akcentem, bez?

– A ja skrzydlatym i czerwonołuskim smokiem Dressem!

Nie jestem pewien, czy nie -skiem.

Moja postać zwiedzała okoliczne grody i sioła, spotykając rycerzy, biorących udział w turniejach, rozmawiając z innymi latoroślami głów koronowanych, wybierała bogato zdobione stroje na bale, przyjmowała oświadczyny przystojnych książąt.

Ja bym rozbił.

Grafika była ciekawie rozbudowana, wygląd otaczającej przyrody nieustannie zachwycał, a powozy, jakimi poruszała się moja królewna, budziły podziw napotykanych wieśniaków.

Którymi.

Przepraszam, muszę wracać do pozorowania pracy, edytuję i dodam resztę potem.

facebook.com/tadzisiejszamlodziez

GreasySmooth, anonim dziękuje i przystępuje do poprawek, pozdrawiając. 

Tu anonim nie ma pewności:

– A ja skrzydlatym i czerwonołuskim smokiem Dressem!

 

Nie jestem pewien, czy nie -skiem.

bo celem anonima było podanie przymiotnika postaci z gry. 

Pecunia non olet

Ok, to lecimy dalej. Uwagi ogólne później.

Zebrawszy sporą ilość monet za przejście kilku poziomów, zdecydowałam się przerwać tę grę i przejść do innej.

Osobiście nie cenię imiesłowów uprzednich. Skomplikowane i mało naturalne.

Z kontrolerem w dłoni rozpoczęłam gę na konsoli,

Literówka.

błyskawicznie stając się obłym, sporej wielkości stworem, żyjącym na Planecie Miosaj.

Mi by bardziej pasowało, najpierw dokończyć zdanie, że zacząłem grę, a potem w drugim, kim w niej byłem. Kwestia gustu.

Były tam inne stworzenia, rosła niezwykle bujna i wysoka roślinność koloru żółtego i różowego, zaś nad powierzchnią, pokrytą niebieskawym mchem, wznosiły się ciągle trzy złote słońca. Mój bohater, Serpens, walczył z napotykanymi stworami o zdobycie posiłków i napojów, przemierzając bezkresne przestrzenie Miosaju. Po pokonaniu jadowitego ptako-skorpiona i samowybuchających skał, przeobraziłam się nareszcie w potężną postać pełzającą, pokrytą łuskami, do której bardziej pasowało imię.

Początek zdania trywialny, dałbym jakiś opis tych potworów, ale już po opisie settingu. Ta roślinność – ciekawe, do podkręcenia.

“Napotykanych” niepotrzebne.

“Wybuchających” wystarczy.

– Megiki, Megiki! – rozległy się nagle przerażające krzyki w grze, a wydawały je inne węże, spoglądając ponuro w niebo, z którego poczęły spadać na powierzchnię kosmiczne promy, lądując na niej miękko.

Za dużo zdań podrzędnych.

Z owalnych małych okien wystawały głowy podbijających tę galaktykę Megików, mieszkańców sąsiedniej planety.

Z małych, owalnych okien. Sugeruję najpierw wprowadzić kosmitów, potem powiedzieć, co robili.

– A kto mu powie? – Napierał brat. – Ja? Arek? Ty? – Spojrzał na mnie zaczepnie, mrużąc oczy i zatrzymując mnie ręką.

“Zaczepnie” mi nie pasuje.

Mijały lata, a my nadal uwielbialiśmy tylko tam spędzać swój wolny czas.

Szyk, do tego nie kupuję, że młodzi ludzie nic innego nie lubili.

 Zauważyliśmy również, że z czasem, urzeczeni otoczeniem, w jakim się nagle znaleźliśmy, istotnie byliśmy tam przenoszeni, a sale gier stawały się fantastycznymi przestrzeniami.

Podrzędoza :)

Czasem grywaliśmy w całkiem różne gry, wymieniając się potem uwagami i wrażeniami po ich zakończeniu, ale bywało też tak, że przychodziliśmy do saloniku i wspólnie stawaliśmy się kilkoma różnymi postaciami tej samej opowieści, przemierzając kolejne jej etapy.

Tu mniej, ale też sugerowałbym rozbić.

Pamiętam doskonale tamten dzień. Był dwudziesty siódmy listopada dwa tysiące dziewięćset czterdziestego roku. Dokładnie tysiąc lat temu narodził się ulubieniec naszego gospodarza, sławny mistrz sztuk walki.

Hmm, nie wiem, jakoś tego nie kupuję.

Graliśmy wszyscy w nowość, stworzoną przez pana Lee zaledwie kilka dni temu, a nazwaną przez niego „Musrevinu”. Była pełna niebezpiecznych pułapek i interesujących wyzwań.

Brakuje mi dwóch zdań, ocb w tej grze, zanim się o niej rozpisujesz. Tj. “Carmageddon to gra, gdzie rozjeżdża się pieszych”.

Kilka jej poziomów należało przejść, odgadując zapisane zagadki poprzez odczytanie ich tekstów od tyłu, na co wpadła pierwsza Asia, wówczas już osiemnastoletnia maturzystka.

Brzmi mało zagadkowo.

Dzięki osiągniętej dorosłości wszyscy mogliśmy już zasiąść na najwyższym, dwudziestym piętrze, gdzie pan Lee, rozbudowując przez lata swoje imperium rozrywki, zgromadził najbardziej niebezpieczne propozycje tylko dla najodważniejszych i wprawnych graczy. Byliśmy tym zaszczyceni.

To jest b. ciekawy motyw, taka loża wtajemniczonych graczy, podkręciłbym.

Przepraszam, znowu nie dokończę, resztą potem.

facebook.com/tadzisiejszamlodziez

Serdeczne podziękowania za poświęcenie czasu i tyle uwag oraz wskazówek. 

Starałam się wszystko popoprawiać i pouzupełniać. 

Pozdrawiam serdecznie. 

Pecunia non olet

Bardzo mi się spodobał klimat małego miasteczka i lokalnej jaskini hazardu.

Trochę mniej przypadło mi do gustu abstrakcyjne zakończenie.

Niemniej jednak gratuluję wyobraźni!;)

Lożanka bezprenumeratowa

Piętro to pozwalało jego użytkownikom na dostęp do gier, należących do tak zwanych “Clandentinus”, czyli “Ukrytych”.

Jaki w tym zdaniu kryje się potencjał! Ale dla mnie trochę niewykorzystany.

Uruchomienie każdego z takich nowatorskich pomysłów pana Lee wymagało od przystępującego doń rozwiązania zagadki, przy czym za każdym podejściem była ona inna. Nie liczył się wówczas czas, lecz logika pojmowania zadanego pytania oraz sposób rozstrzygnięcia zadania. 

Bardzo ogólne, nie przemawia do wyobraźni.

Po przejściu Oceanu Profundum, to znaczy Głębi, pokonaniu kilku jego prehistorycznych stworów i uzyskaniu wymaganej liczby monet, wspólnie jako piątka bohaterów gry, odczytywanej wspak jako „Universum”, przenieśliśmy się w czasie i przestrzeni czterysta tysięcy lat wstecz do Wszechświata Verum, czyli Prawdy.

Chciałbym się dowiedzieć więcej, co tam było.

Nagle, przemierzając olbrzymie połacie śnieżnobiałych pól Planety Prawdy, otoczonych jasnozieloną poświatą, dostrzegliśmy na horyzoncie ciemniejące niebo.

Potencjał do rozbicia.

Od tego punktu mniej mi się podobało.

Jednocześnie trzymaną w prawej dłoni wysoką, drewnianą laską roztaczał wielkie kręgi wokół siebie, co powodowało powstawanie wszędzie jedynie czerni. Z czasem jedynie my stanowiliśmy barwne punkty na wielkiej powierzchni Prawdy.

Ok, ta postać jest ciekawa, te kręgi czerni też, ale może by warto wcześniej zapowiedzieć, że w grach jest jakaś mroczna siła? Tak wyskakuje nagle trochę.

– Hahaha, kolejna zgraja tego szaleńca!

Brzmi jak z chatu.

Ten bubek zakłada swoje centra rozrywki, zbiera w nich od setek lat rzesze zachwyconych małolatów, wpatrzonych w niego niczym w świętość i zmusza do przechodzenia kolejnych poziomów swoich żenujących gier. Głupiec!

Najpierw mówi o jego skuteczności, a potem nazywa głupcem, może nazwie bohaterów głupcami, bo się dali zmanipulować?

– Czego od niego chcesz? – zapytała ostro Sandra, będąca postacią Tyranozaura.

Może “pod postacią”?

– Od wieków toczymy rywalizację i wasz pan Lee nie zamierza ustąpić, przyznając mi należne pierwszeństwo. Naiwnie wierzy w możliwość wygrania Dobra, choć tak naprawdę czuje, że wygrać może tylko Zło, Ciemność, Mrok.

Mówi o mroku, ale nie czuję tu żadnej grozy, zagrożenia dla bohaterów. Końcówka sprawia, że zły brzmi tanio, nie groźnie.

Po tych słowach rozpoczął z nami zaciętą walkę. Kolejne rodzaje najnowocześniejszej broni, przyznanej nam w grze, przepadały pod naporem skłębionego, czarnego dymu, z którego wystawały ciągle nowe postacie zakapturzonych wojowników, pokonujących nas w każdym starciu.

Ależ tu jest potencjał na rozpisanie walki. Można by sięgnąć do klasyki, BFG, miecze, mechy, dinozaury z laserami… tak mamy dwa zdania i już.

– Nie, jesteśmy przecież dorośli – zaprotestowała Asia w postaci Błękitnego Smoka, spoglądając w tamtym kierunku i podnosząc poranione, wyblakłe cielsko gada.

To nie wydaje mi się być tym, o czym myśli właśnie ratowana postać.

Świat ma być nareszcie po wsze czasy czarny! Idealnie czarny!

Ponownie, mocne hasła, ale brzmią bardziej dęcie niż groźnie. Sugeruję przemyśleć ideę zła. Może próbuje przejąć kontrolę nad grami, zamknąć w nich bohaterów, może ich dręczy psychicznie, zmienia gry w koszmary?

– Powiedziałem, żebyś ich zostawił – powiedział twardo Ślimak, który nagle z małego Winniczka przekształcił się w ogromnego pomarańczowego Terebra, skierował ku starcowi lejkowaty stożek i z niego począł jadem pluć na czarną postać, która z miejsca nabierała coraz więcej barw. Nigreos zawahał się, opuszczając jasnobiałą laskę.

Koślawo mi brzmi.

Rusałki, Meble, Liście, Rycerze, Dżdżownice, Księżniczki, Kryształy, Smoki, Dinozaury, Egipscy Faraonowie i Indiańscy Wodzowie.

Gdzie mechy. Może to kwestia grania w młodości dużo, ale to nie do końca kojarzy mi się z klimatem growym.

– Czemu toczysz wciąż te boje? – zapytał go łagodnie Ślimak. – Dużo jeszcze chcesz ich rozegrać? Nigdy nie zakończysz tej bezsensownej walki? – Po tych słowach przemienił się w wielkiego, białego Łabędzia.

Hmm, nie wiem. Cały dialog brzmi pompatycznie i kliszowo. Pojawiają się kolejne postacie, dochodzi do natychmiastowej skruchy i wytłumaczenia złego, potem bajkowe zakończenie. Nie jest to kierunek, który do mnie przemawia.

Sugestie ogólnie:

– rozwinąć opisy gier, może trochę zbliżyć do klimatu faktycznych gier? Jakoś bardziej połączyć bohatera z grami, niech zajawia je albo opowiada o nich. Motyw loży jest ciekawy, czy mają jakieś hasło, przedmiot, tajne miejsce, jak ono wygląda?

facebook.com/tadzisiejszamlodziez

Mam podobne odczucia co Ambush.

Nie obraź się, Bruce, ale opowiadanie jest potwornie nierówne. Początek, sposób w jaki kreujesz historię rozgrywającą się w niedużej, leniwej mieścinie jest bardzo dobry. Może nawet świetny? Nie zgadzam się z dość rozległą krytyką GreasySmooth, bo sprowadza się ona przynajmniej po części do tego, że to można napisać tak, a tamto tak. ZAWSZE można daną rzecz napisać inaczej, ale to już sprawa autora, jak postanawia opowiedzieć swoją historię. Oczywiście nie mówię tu o uchybieniach technicznych, bo nie zwróciłem za bardzo na to uwagi. Niestety sam jestem “usterkowcem”, więc nie przeszkadza mi to aż tak bardzo w szybkim przesuwaniu wzrokiem po tekście. Wielu spraw nie widzę, nie jestem dobry w szczególe. 

Wydaje mi się, że problemem tej historii jest to, że przypuszczalnie sięgasz nie do swojej bańki informacyjnej. Może nie mam racji, ale mam wrażenie, że świat gier nie do końca spaja się z tym co znasz i stąd ta druga część jest już mocno naiwna fabularnie. 

Szczerze mówiąc liczyłem na rozwiązanie w stronę horroru i opowieści grozy. Tymczasem dostałem dość naiwną bajkę, która mnie jako czytelnika rozczarowuje. 

I w sumie – historia mogłaby być bajką, ale wtedy nie pasuje do niej “miodny” język pierwszej części. Tak jakbyś się nie do końca umiała zdecydować, w którą stronę pójść. 

Mimo wszystko dla pięknego języka i klimatu pierwszej części warto było tu zajrzeć.

Pozdrawiam :)

Ambush, dziękuję, że wpadłaś, podumam jeszcze nad tym końcem.

GreasySmooth, ogromne dzięki za tyle czasu poświęconego, poprawki wprowadzę dziś jeszcze, w miarę możliwości czasowych. 

Silver_advent, i Tobie wielkie podziękowania, ja się w życiu nie obrażę, bo przecież doskonale zdaję sobie sprawę z poziomu moich wypocin i będę starać się nadal. :) Pomyślę nad tym zakończeniem. 

Pozdrawiam Was serdecznie, dziękuję raz jeszcze za Wasz czas, nader pomocne wskazówki i komentarze. 

Pecunia non olet

Wydaje mi się, że problemem tej historii jest to, że przypuszczalnie sięgasz nie do swojej bańki informacyjnej.

O to, to.

Nie zgadzam się z dość rozległą krytyką GreasySmooth, bo sprowadza się ona przynajmniej po części do tego, że to można napisać tak, a tamto tak. ZAWSZE można daną rzecz napisać inaczej, ale to już sprawa autora, jak postanawia opowiedzieć swoją historię.

Podszedłem trochę jak do bety. Ale chyba idziemy w podobnym kierunku.

Z tym imiesłowem uprzednim na początku przepraszam, akurat jest poprawnie użyty i nie razi stylistycznie. Wyrobiłem sobie uprzedzenie po kilku tekstach, gdzie akurat wprowadzał duże zamieszanie. 

bo przecież doskonale zdaję sobie sprawę z poziomu moich wypocin

Jest tu sporo pomysłów, które mnie zaciekawiły i czyta się ogólnie dobrze. Chętnie bym zobaczył rozbudowany wariant, trochę bardziej growy i z bardziej mrocznym i tajemniczym złym. Nie ma co sobie ujmować, zawsze znajdą się chętni do zrobienia tego za ciebie :)

facebook.com/tadzisiejszamlodziez

GreasySmooth, na razie popoprawiałam, co mogłam, raz jeszcze BARDZO serdecznie Ci dziękuję, uzupełnię jeszcze wspomniane przez Ciebie fragmenty i postaram się jakoś poprawnie to ująć, aby było czytelne. 

Pozdrawiam serdecznie. ;)

Pecunia non olet

Cześć, Bruce!

Przybywam z dyżurem ;)

Z takich rzeczy, które wyłapałem:

Zajął opuszczony dom, znajdujący się na zakręcie, wiodącym ku polom. Dawniej jeździł tamtędy tramwaj i stosunkowo często spotkać można było grupki dzieci, spieszących do szkoły.

Tramwaj jeździł na pola? Myślałem, że takie rzeczy tylko we Wrocławiu :P (i to 20 lat temu) – to trochę mi się po prostu kłóci.

Błyskawicznie stałem się obłym

stałam

Zniszczyłem wcześniej inne twoje miasteczka, zniszczę moim Mrokiem i to!

Pan Ciemności zwraca się tu do graczy, a nie do Pana Lee.

Wojna ma potężne armie i jakąś strategię walki.

To bym skreślił – lepiej będzie brzmiało.

opuszczając jasnobiałą laskę.

biały kolor z zasady jest jasny, nie może być ciemny biały, bo to już szary ;)

W trakcie walki nadużywasz słowa “począł”

zrzucił czarny płaszcz i w stroju zielono niebieskim zaczął głaskać kota.

“i w zielono-niebieskim stroju”

– Twoje zwycięstwo w Konkursie Międzynarodowym w Celcie na Galaktyce Nowijskiej za urealnienie w świecie rzeczywistym „Nowicjusza” odebrałem jako osobistą porażkę.

Bardzo ekspozycyjna wypowiedź, podobnie jak późniejsza odpowiedź. Wiem, że takie rzeczy trudno przekazać wcześniej, żeby nie zdradzić czytelnikowi zbyt dużo.

Ogólnie tekst jest dość ciekawy, ale sporo rzeczy ze świata przedstawionego mi zgrzyta. Cała opowieść zaczyna się około roku 2030, kończy w 2040, a mamy salony gier, które pisze jedna osoba. No tak to nie wygląda już w tej chwili. Ten rok akcji w ogóle nieco popsuł klimat takich lat 90’. Chyba za bardzo chciałaś umieścić akcję w okrągłą rocznicę narodzin.

Później zbudowałaś klimat takiej chińskiej przypowieści, gdy na scenę wszedł pan Lee w postaci ślimaka. Myślałem, że pokona go mądrością, ale on jednak przywołał całkiem pokaźne siły, więc zniknęła ta symbolika kruchego ciała. To jednak były moje oczekiwania, a tekst zawsze jest autora, więc nie bierz tego za jakiś zarzut.

Technicznie jeszcze jest trochę rzeczy do poprawienia, czasami zdania mają nienajlepszą składnię, ale przeczytałem opowiadanie dość swobodnie.

Podobał mi się klimat wspólnego grania przez dzieciaków. Gdyby to się działo w pięćdziesiątą lub sześćdziesiątą rocznicę, to kupiłbym tekst znacznie łatwiej.

Trzymaj się i powodzenia w dalszym pisaniu. Widzę, że znów jest Cię na portalu więcej :)

Pozdrawiam!

Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.

Hej, Krokusie, dziękuję Ci serdecznie za odwiedziny. 

Ten tramwaj, to z mojego Browaru w Będzinie.  Takie Dzikie Pola.  Gdzieniegdzie są ślady trakcji. dzielnie walczyliśmy jeszcze niedawno o pozostawienie, na nic. 

Będę zmieniać, serdecznie dziękuję za te konstruktywne wskazówki. 

Pozdrawiam. wzajemnie, powodzenia. :)

Pecunia non olet

Cześć Bruce :]

Zajął opuszczony dom, znajdujący się na zakręcie, wiodącym ku polom.

Tu mi nie zagrało – zakręt wiodący ku polom. Raczej tzw. fikołek, a nie błąd, ale się potknąłem. Zaproponuję:

Zajął opuszczony dom, znajdujący się na zakręcie drogi wiodącej ku polom.

Stąd też bardzo szybko do nowego, skośnookiego mieszkańca treckiej dzielnicy Ludus przylgnęło przezwisko „pan Lee”

j.w. – nie razi, ale to już było. Nie ma potrzeby po raz kolejny powtarzać ;]. 

Straciłam życie, zasłuchując się w rozmowę brata z jego kolegą, lecz miałam ich jeszcze kilka i dalsza gra poszła mi już nadzwyczaj sprawnie.

 

Nieco później, w drodze powrotnej do domu, podsłuchałam rozmowę brata z kolegą.

Powtórka. Pasowałby dać coś pomiędzy zdaniami. Motyw podsłuchanej rozmowy można rozwinąć. Teraz ma się wrażenie takiego nagłego ucięcia. Możesz spróbować zaintrygować Czytelnika tym, co bohaterka usłyszała. Czymś, co ma wpływ na dalszą fabułę.

– Znalazła się świętoszka! – prychnął pogardliwie Łukasz.

Nie wiadomo kim jest Łukasz ;]. Domyślam się, że to brat, albo jego kolega, ale warto by było go przedstawić troszkę wcześniej. 

Jednocześnie trzymaną w prawej dłoni wysoką, drewnianą laską roztaczał wielkie kręgi wokół siebie,

Wysoka to raczej określenie osoby, do laski pasuje bardziej długa. 

Podobał mi się klimat pierwszej części opowiadania. Sam wychowałem się w małej miejscowości i pamiętam ten dreszczyk emocji, który towarzyszył wyprawom do lokalnego domu kultury, gdzie można było pograć na prawdziwych komputerach C-64 ze stacjami dysków :]. Ileż tam było gier! Chyba ze dwadzieścia. Ech, gimby nie znajo :P. 

Początek napisany bardzo klimatycznie. Rozbudziłaś moją ciekawość. Fajni bohaterowie, sceneria, sama fabuła też.

Jeśli chodzi o zakończenie, to mam trochę wrażenie, że jest trochę odklejone od tego, co zaserwowałaś na początku. Jest motyw walki dwóch braci, ale nie ma już tej samej atmosfery. Do tego trudno mi określić na ile baśniowe są postaci pana Lee i Nigerosa. Przynajmniej ten ostatni wydaje się mocno nierzeczywisty. 

Całość napisana całkiem zgrabnie. Poza kilkoma fikołkami nic mi w zębach nie zgrzytnęło :]. Widać, że mocno popracowałaś nad warsztatem. 

pozdro

M.

kalumnieikomunaly.blogspot.com/

Witaj, MordercaBezSerca.

Wielkie podziękowania za komentarz i wskazówki, a także za miłe słowa; zaraz poprawiam wszystko. 

Pozdrawiam serdecznie. 

Pecunia non olet

Trochę kojarzyło mi się ze “Sklepikiem z marzeniami” Kinga, zwłaszcza na początku.

Mam poważne wątpliwości, czy pan Lee był na pewno tym dobrym. Jego działania bardzo przypominały wciąganie w pułapkę. No i nie wyjaśnił dzieciakom, co jest grane, tylko je zmanipulował. A skończyło się zniszczeniem miasteczka.

BTW, jest problem z narracją pierwszoosobową. Jeśli bohaterka zginęła, to kto opowiada historię?

Ale tekst ma ręce i nogi. Może dlatego, że nie znam się na środowisku gier.

Babska logika rządzi!

Hej, Finko, dziękuję Ci za wizytę, uwagi i spostrzeżenia, pozdrawiam serdecznie. :)

Pecunia non olet

Początek bardzo dobry, wciągający, wiadomo, a o tym jest wyraźna sygnalizacja,że wszystko nie jest takie proste, ale potem już nie jest tak dobrze… Nie jest, bo opowiadanie zaczyna się ciągnąć. Chyba jest za dużo opisów gier. Same w siebie opisy są bardzo dobre, jednak, jak dla mnie, jest ich już za dużo i trochę nużą. Autorkę uwiodła łatwość tworzenia opisów… Sama końcówka też chyba co nieco przegadana i jednak za mało dramatyczna. To jest walka…

Ale samo pomysł bardzo ciekawy i opowiadanie zostało napisane zaskakująco sprawnie. Co prawda, chyba wymaga skrótów, ale… Ale czytałem z niekłamanym zainteresowaniem. Nie ma opowiadań bezbłędnych, ale to z uwagi na pomysł i sprawność narracji na bibliotekę jednakowoż zasługuje.

Pozdrówka.

Witaj, RogerRedeye, bardzo mi miło, dziękuję za komentarz i odwiedziny oraz tak pozytywną ocenę. 

Gry nieco rozpisałam, ponieważ wśród komentarzy pojawiły się prośby o ich szczegółowsze naświetlenie, aczkolwiek przyznaję, że ulegam często manii pisania rozwlekle i za dużo. 

Pozdrawiam serdecznie. 

Pecunia non olet

Bardzo dobry początek. Buduje nostalgiczny klimat i dobrze oddaje miniony czas, gdy chodziło się do takowych miejsc. Potem historia przechodzi trochę w młodzieżową historię i w końcu bardziej w baśń/bajkę kiedy opisywane są perypetie gier. Potem pojawia się sporo wyjaśnień, które niestety są trochę infodumpowate. I znowuż podobała mi się końcówka.

Trochę szkoda, że nie poszłaś bardziej w ten nostalgiczny czas i nie zagłębiłaś się w niego. Można byłoby przywołać smaki i zapachy np. gum turbo, oranżady pitej “na spółę”, więcej tamtych czasów kiedy wszystko eksplodowało nowością :). 

Ta część młodzieżowa gdzie bohaterzy trochę ze sobą rozmawiają mniej mi się podobała, ale chyba najmniej usatysfakcjonowała mnie część z grami. Może dlatego że wolę grać w gry niż o nich czytać :) W każdym razie niestety mnie nie porwała, ale to może moja indywidualna sprawa.

Potem jest rozmowa Pana Lee ze swoim bratem w której jest za dużo wyjaśnień. Lepiej byłoby to moim zdaniem skrócić nie dopowiedzieć, wystarczyłaby informacja że to bracia, którzy toczą odwieczną walkę.

Swoją droga pojawia się wzmianka o “Konkursie Międzynarodowym w Celcie na Galaktyce Nowijskiej”. To w sumie jest całkiem ciekawe i też może wartałoby to rozwinąć.

Jak wspomniałem podobało mi się za to zakończenie. Pan Lee jednak wcale nie był taki fajny, skoro po tym jak zgubił ludzi w Trecku pojechał sobie gdzieś indziej gdzie będzie ściągał kolejnych ludzi do siebie.

I kilka drobnych uwag:

Treck – nie brzmi jak miasto w Polsce :)

Najwidoczniej ma sporo pieniędzy i nie wie, co może z nimi uczynić.

Może lepiej

Najwidoczniej ma sporo pieniędzy i nie wie, co ma z nimi zrobić.

Grafika była ciekawie rozbudowana,

Jakoś mi to zgrzytnęło. Może lepiej byłoby napisać coś w stylu że grafika zapierała dech w piersi swoim rozmachem

Ja zacznę nowość! – dokończył z triumfem.

Zgrzytnęła mi ta nowość jako określenie nowej gry. Nie przychodzi mi pomysł na co ją zastąpić, ale spróbowałbym coś znaleźć :)

na co wpadła pierwsza Asia,

Może lepiej

na co pierwsza wpadła Asia,

z którego wystawały ciągle nowe postacie zakapturzonych wojowników,

Może lepiej

z którego wyskakiwały ciągle nowe postacie zakapturzonych wojowników,

Pozdrawiam!

Witam serdecznie, Edward Pitowski, dziękuję za odwiedziny, poświęcenie czasu tak wnikliwej analizie oraz za wskazanie usterek (poprawiłam) i porady.

Pozdrawiam serdecznie. :)

Pecunia non olet

Wybacz, Bruce, ale ja to się w ogóle nie znam na grach, w dodatku nigdy w żadną nie grałam, więc z przykrością wyznaję, że opowiadanie trochę znużyło, albowiem nie potrafiłam wykrzesać w sobie zainteresowania dla opisanych spraw. Innymi słowy – nie bardzo wiedziałam o czym czytam. :(

Ta­jem­ni­czy sko­śno­oki pan, bie­gle mó­wią­cy w kil­ku­na­stu ję­zy­kach (w tym pol­skim), przy­je­chał do na­szej dziel­ni­cy pod ko­niec lipca. → Mam wrażenie, że przyjeżdża się do jakiegoś miasta, nie do dzielnicy. Ktoś, kto przyjechałby do mojego miasta, chyba nie powiedziałby, że przyjechał do np.: Śródmieścia, powiedziałby, że przyjechał do Łodzi.

Proponuję: …pojawił się w na­szej dziel­ni­cy pod ko­niec lipca.

Pan Lee pro­wa­dził salon gier oraz mały skle­pik ze sło­dy­cza­mi. Zdu­mie­wał jed­nak, ile­kroć za­szło się do niego, po­nie­waż wy­da­wał owe prze­pysz­ne i wy­jąt­ko­wo ory­gi­nal­ne ła­ko­cie cał­ko­wi­cie za darmo. → Skoro nie sprzedawał słodyczy, to czy to na pewno był sklepik?

Kiedy wid­no­krąg stał się cał­ko­wi­cie czar­nym… → Kiedy wid­no­krąg stał się cał­ko­wi­cie czar­ny…

– Miesz­kań­cy Turka? → – Miesz­kań­cy Turku?

…przy­bie­ra­ją­cych stop­nio­wo barwę ja­skra­wo ró­żo­wą… → …przy­bie­ra­ją­cych stop­nio­wo barwę ja­skra­woró­żo­wą…

…do­sko­na­łą grę „Cen­tau­ro­nio­ny”, jaką mie­li­śmy za nie­ca­ły mie­siąc za­pre­zen­to­wać świa­tu. → …do­sko­na­łą grę „Cen­tau­ro­nio­ny”, którą mie­li­śmy za nie­ca­ły mie­siąc za­pre­zen­to­wać świa­tu.

Pró­bu­jąc ode­brać mi życie w świe­cie rze­czy­wi­stym, za­mknął mnie na za­wsze w swo­ich sza­leń­czych grach wir­tu­al­nych, li­cząc na moją klę­skę pod­czas starć z ko­lej­ny­mi ar­mia­mi urze­czo­nych jego hoj­no­ścią gra­czy! → Czy wszystkie zaimki są niezbędne?

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Witam serdecznie, Regulatorzy, i mnie ten świat nie jest całkiem bliski, jednak chciałam popróbować się z nim zmierzyć; bardzo Ci dziękuję za cenne rady oraz wskazówki, zaraz wszystko popoprawiam. :)

Pozdrawiam serdecznie. :)

Pecunia non olet

No, ale Ty się chociaż trochę orientujesz, a ja ni hu, hu.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

No, ale Ty się chociaż trochę orientujesz

Że aż zacytuję słynny przebój FNS: “Chciałabym, chciała…” (…się choć trochę orientować :) ).

Pozdrawiam serdecznie. :)

Pecunia non olet

“Chciałabym, chciała…” (…się choć trochę orientować :) ).

No widzisz, w Tobie są chociaż chęci, a we mnie nie ma najmniejszych. Cóż, gry już na zawsze pozostaną dla mnie wiedzą tajemną, której nigdy nie zgłębię. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Przyznam szczerze, Droga Regulatorzy, że oglądając obecnie choćby tylko reklamy z grami, zachodzę w głowę, jak gracze są w stanie ogarnąć to wszystko jednocześnie: postaci, grafikę, muzykę, zmiany poziomów, zwroty akcji, zaskakujące pułapki, błyskawiczne/bezkolizyjne przejścia przez kolejne “zdradliwe miejsca”, konieczność wcześniejszego zaplanowania rozgrywki itp. :)

Wielki szacunek z mojej strony za takie umiejętności, podobnie jak względem twórców takich gier. :)

Pozdrawiam Cię serdecznie. 

Pecunia non olet

Ech, Bruce, choć dziwisz się graczom, że mają tak pojemne ogarniacze i wiedzą co do czego, to przynajmniej masz pojęcie, na czym rzecz polega i z czym się ją je, a ja nie mam o tym żadnego pojęcia, ale mam wolną głowę. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Myślę, Droga Regulatorzy, że znam się na grach tak samo, jak i Ty i nie przeczę, że nie mam z tego powodu żadnych wyrzutów sumienia. :) Zachwyca mnie za to niepomiernie błyskawiczny rozwój nauki w tej dziedzinie. :))

Pecunia non olet

Misia wciągnęło. Woli wprawdzie szachy, ale zna rozwój gier ‘komputerowych’ od pierwszych z prostą grafiką i możliwościami graczy w nich do aktualnych. Opis gier w opowiadaniu i wykorzystanie pomysłu na salonik w niewielkiej miejscowości pierwszorzędne. Wejście stopniowe z elementami fantastyki i finał super. Miś nie zwraca uwagi na ewentualne babole czytając, więc nie wypowiada się, ale i tak poleca tekst do biblioteki.

Hej, Koala75, bardzo dziękuję za Twój pozytywny komentarz oraz polecenie. :)

Pozdrawiam serdecznie. :)

Pecunia non olet

O, kurcze Bruce, ale piękna współczesna baśń! Zapisana pięknymi też słowami. Silne wrażenie. Wszystko jest tak jak powinno, i choć wolałabym szczęśliwe zakończenie to tak jest chyba lepiej, bo prawdziwiej. Naprawdę zaczarowałaś.

Z warsztatowych konkretów – nul, znaczy tak się zaczytałam, że o nich nie myślałam. Wszystko zdaje mi się w najlepszym porządku.

Lecę skarżypytować i zastanowię się nad nominacją do piórka, choć wiesz te moje nominacje czasem bardziej szkodzą, niż w czymś pomagają.

srd

a

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Hej, Asylum, wielkie dzięki za tyle dobrych słów, ale tekst był poprawiany (dzięki wskazówkom Komentatorów), więc naprawdę to już całkiem nie moje treści, lecz Komentujących. Pierwotna wersja była bardzo słaba. Ta też jeszcze jest słabizną. To kolejna próba uczenia się dobrze pisać. Tak to widzę. :) Też początkowo tak myślałam i pozytywnie zakończyłam, ale poszłam za dobrymi radami, aby nieco przemyśleć całość i uczyniłam w końcu pana Lee hmmm… dość dwuznaczną postacią. :)

Pozdrawiam. :)

Pecunia non olet

Cześć!

Przyjemny tekst, jest w nim coś intrygującego. Zaczynasz bardzo klimatycznie i wymyśliłaś naprawdę ciekawe gry ;). Zakończenie mnie zaskoczyło i w sumie fajnie, że nie okazało się cukierkowe.

Hej, Alicello, dziękuję bardzo, miło mi. Pozdrawiam. :)

Pecunia non olet

Cześć!

Pomysł bardzo ciekawy – jestem fanką gier komputerowych i chętnie pograłabym choć w część tytułów, które opisywałaś i wymyśliłaś.

Mam jednak kilka zastrzeżeń:

– sporo tekstu skupia się na wstępie, na budowaniu historii Pana Lee, ale nie mamy tam prawie nic o bohaterach, którzy walczą ostatecznie z Nigreosem; ponieważ jest ich aż siodemka, to wprowadzenie ich nie wyszło na lepiej i zupełnie nie zapamietałam kto był kim,

– w drugiej połowie masz naprawdę dużo nazw własnych i to dość gęsto, jak dla mnie zdecydowanie za dużo i trudne do zapamiętania

– nie przekonała mnie rozmowa braci – pan Lee był bardzo protekcjonalny, a brat rozżalony. W teorii to okej, ale było to bardzo jednostronne i w jakiś sposób płytkie. Nie pomógł spory patos, szczególnie u tego złego brata.

Niemniej, spodobało mi się zakończenie, które nie było happy-endem, tu zdecydowanie plus.

Jeżeli chodzi o warsztat, to żaden ze mnie znawca, bo sama nad nim pracuję, ale wydaje mi się, że zdecydowanie zbyt często tworzysz długie zdania, w których jest za dużo informacji, czasami zbędnych. Postaram się przykład pokazać niżej.

Pamiętam, bo było wtedy wyjątkowo upalnie. Zajął opuszczony dom, znajdujący się na zakręcie drogi wiodącej ku polom. Dawniej jeździł tamtędy tramwaj i stosunkowo często spotkać można było grupki dzieci, spieszących do leżącej dwa kilometry dalej szkoły. Teraz miejsce było opuszczone, smutne, zapomniane.

powtórzenia

– Jestem dzisiaj znowu Królewną Marielką – powiedziałam pewnego październikowego dnia do Asi, która siedziała w pobliżu, tocząc już wciągającą grę o ulubionych baśniowych stworach.

Nie wiem, czy grę można toczyć. W jednym zdaniu mamy info o tym, że jest październik, wprowadzasz nową bohaterkę i grę. “O ulubionych baśniowych stworach” jest nam w sumie zbędne, tak samo jak październik (nie miało to żadnego wpływu na fabułę).

Z kontrolerem w dłoni rozpoczęłam grę na konsoli. Błyskawicznie stałam się obłym, sporej wielkości stworem, żyjącym na Planecie Miosaj. Były tam inne, potężne stworzenia, jak kreto-dżdżownice, jaszczuro-żaby, żółwio-chrabąszcze, gąsienico-kraby. [od nowej linijki] Na Miosaju rosła niezwykle bujna i wysoka roślinność koloru żółtego i różowego, przypominająca kształtem nieco tataraki i pałki wodne. Nad powierzchnią, pokrytą niebieskawym mchem, wznosiły się ciągle trzy złote słońca. Mój bohater, Serpens, walczył ze stworami o zdobycie posiłków i napojów, przemierzając bezkresne przestrzenie Miosaju. Po pokonaniu jadowitego ptako-skorpiona i wybuchających skał, przeobraziłam się nareszcie w potężną postać pełzającą, pokrytą łuskami, do której bardziej pasowało imię

o zdobycie posiłków… → brzmi to bardzo nienaturalnie

Plus de facto opowiadanie nie ucierpiało by zbytnio (jego logika), gdyby je wyrzucić lub mocno skócić

My nadal uwielbialiśmy tam spędzać swój wolny czas. Mogąc wcielić się w każdą postać, przeżywać wspaniałe przygody i odkrywać nowe lądy, planety, a nawet galaktyki czy wszechświaty, zmieniać swój stan skupienia, czas i przestrzeń akcji, czuliśmy się prawdziwie wolni i swobodni.

Zdanie jest zbyt długie, w dodatku podkreślona części brzmi kapkę jak oderwana od innego zdania. Spokojnie można by podzielić to na dwa zdania. 

Tylko dzięki zgranej akcji całego zespołu, wykupionym za spore ilości monet zastrzykom ze śmiertelnymi dawkami Trucizny Galaktycznej Venenum, wstrzykiwanej umiejętnie przy każdym starciu, a także dzięki pomocy mniejszych stworzeń, zagrożonych przez owe oceaniczne kolosy, zdołaliśmy  wyjść cało z tej walki

Jak wyżej. Za dużo w jednym zdaniu.

o przejściu Oceanu Profundum, to znaczy Głębi, pokonaniu jego prehistorycznych stworów i uzyskaniu wymaganej liczby monet, wspólnie jako siódemka bohaterów gry, odczytywanej wspak: „Universum”, przenieśliśmy się w czasie i przestrzeni czterysta tysięcy lat wstecz do Wszechświata Verum, czyli Prawdy.

Bardzo dużo nazw własnych

– Mieszkańcy Turku? – powiedział zaskoczony, otaczając nas czarnym, jak atrament, dymem. – To chyba jakaś nowość. Dotąd was tu nie wiedziałem.

– Kim jesteś? – zapytałam.

– A ty?

– Anika – powiedziałam, patrząc zasępiona w roli mojej postaci w grze, czyli Zielonego Oka.

– O, a to pewnie twój brat? – Wskazał laską na Skrzydlatego Elfa. – Ha-ha-ha, kolejna zgraja tego szaleńca!

– Kim jesteś? – powtórzyłam pytanie.

– Nazywam się Nigreos – odrzekł, poważniejąc.

– Czyli Czerń? – dopowiedział Arek jako Mechaniczny Robot.

– Tak, jestem Panem Ciemności i nazywam się Nigreos, czyli Czerń.

– Czego od nas chcesz? – zapytał Błękitny Smok.

– Nie wiecie? – odpowiedział szyderczym pytaniem. – Wasz guru wam nie powiedział?

Jak dla mnie zupełnie ten kawałek się nie broni. Za dużo na raz, nie byłam w stanie zapamiętać tych bohaterów.

Podsumowując: pomysł ciekawy, ale warsztat wymaga pracy :) odchudziłabym też nieco tekst, ale ogólnie jestem zadowolona z lektury :) klikam do biblioteki

Witaj, Shanti, ale zaskoczenie, ogromnie mi miło i bardzo Ci dziękuję za klik oraz tak wiele bezcennych rad. 

Wiem, muszę zdecydowanie popracować nad usterkami, które powtarzają się w każdym moim tekście, szczególnie przydługimi zdaniami i nawałem informacji. 

Kiedy tylko znajdę czas, natychmiast pozmieniam tekst pod kątem Twoich wskazówek, raz jeszcze bardzo dziękuję.

Pozdrawiam serdecznie. 

Pecunia non olet

Przyjemne :)

Przynoszę radość :)

Cześć, Anet, miło mi, że poświęciłaś czas i skomentowałaś, dziękuję Ci za to i pozdrawiam serdecznie, miłej niedzieli. :)

Pecunia non olet