Wszystko przez pluszowego misia

A tak na­praw­dę, to przez Mar­ce­li­nę. Naj­pierw za­ję­ła pół po­ko­ju Ada­sia i przy­wle­kła za sobą dziew­czyń­skie za­baw­ki, które co rusz tra­fia­ły na jego teren, mię­dzy cię­ża­rów­ki i wozy po­li­cyj­ne, kloc­ki Lego, puz­zle i książ­ki, które kie­dyś mama czy­ta­ła mu co noc na do­bra­noc, a teraz tylko raz, może dwa razy w ty­go­dniu.

Jakby tego było mało, trzy dni temu, kiedy wró­cił ze szko­ły, jego miś leżał nie tam, gdzie po­wi­nien, przy po­dusz­ce na jego łóżku, tylko mię­dzy przy­tu­lan­ka­mi Mar­ce­li­ny!

– Adam, zo­staw sio­strę w spo­ko­ju – zga­ni­ła go wtedy mama. – Mar­cy­sia jest młod­sza od cie­bie. Masz już osiem lat, takie drob­nost­ki, jak po­ży­czo­ny miś, nie są po­wo­dem do awan­tur.

Tylko że to nie była jego sio­stra, a miś to nie był zwy­kły miś.

Dla tego misia Adaś był gotów wejść w za­le­ga­ją­cą pod łóż­kiem ciem­ność, bo ten miś to ostat­nia rzecz, jaką do­stał od taty. Praw­dzi­we­go taty. Nie tego, który przy­szedł razem z Mar­ce­li­ną i zajął miej­sce w sy­pial­ni ro­dzi­ców.

Gdyby nie on, Adaś już dawno po­biegł­by tam, obu­dził mamę i po­wie­dział jej, że Mar­ce­la ukra­dła misia, we­szła pod łóżko i była tam od… Adaś jesz­cze nie opa­no­wał ze­gar­ka, ale wi­dział, że Mar­ce­li nie ma już bar­dzo, bar­dzo długo.

Oba­wiał się, że to stwo­ry spod łóżka ją po­rwa­ły, a skoro nie mógł po­pro­sić o pomoc ni­ko­go do­ro­słe­go, mu­siał sam ru­szyć na ra­tu­nek. Mi­sio­wi na ra­tu­nek, rzecz jasna. Mar­ce­li­na niech sobie radzi.

 

*

 

Adaś sta­ran­nie przy­go­to­wał się do tej wy­pra­wy. Pi­ża­mę zmie­nił na pod­ko­szu­lek i ulu­bio­ne krót­kie spoden­ki, stopy wsu­nął w wy­god­ne tramp­ki, a kiedy wczoł­gi­wał się pod łóżko Mar­ce­li­ny, miał już ze sobą za­baw­ko­wy pi­sto­let, który nie strze­lał, ale za to świe­cił i wy­da­wał dźwię­ki przy na­ci­śnię­ciu spu­stu. To była naj­lep­sza obro­na przed po­two­ra­mi, jaką zna­lazł. Mógł, co praw­da, włą­czyć świa­tło, ale bał się, że wtedy ciem­ność pod łóż­kiem znik­nie – a wraz z nią i miś.

Na nie­któ­re za­gi­nio­ne skar­by tra­fił już na po­cząt­ku wy­pra­wy, le­d­wie wci­snąw­szy głowę pod cięż­ką drew­nia­ną ramę ró­żo­we­go (ten kolor! i to w jego po­ko­ju!) łóżka. Na­tra­fił na trzy kloc­ki i zie­lo­ną pla­sti­ko­wą fi­gur­kę żoł­nie­rza. Po Mar­ce­li­nie nie było jed­nak ani śladu. Po misiu też nie, więc po­sta­no­wił wczoł­gać się głę­biej.

Lamp­ka za­mon­to­wa­na u wy­lo­tu lufy nie zda­wa­ła się na wiele. Wi­dział w jej świe­tle pi­sto­let i swoją dłoń, ale nic wię­cej, a me­lo­dia z gło­śnicz­ka nad rę­ko­je­ścią pły­nę­ła coraz wol­niej i brzmia­ła coraz ci­szej, aż w końcu ba­te­rie cał­kiem się roz­ła­do­wa­ły.

Zimny strach zdjął chłop­ca i ten byłby się roz­pła­kał, gdyby nie fakt, że od ponad dwóch lat już tego nie robił. Przy­wo­łał w my­ślach wspo­mnie­nie tam­tej chwi­li.

– Mu­sisz być dziel­ny – po­wie­dzia­ła wów­czas mama, wy­cie­ra­jąc jego nos w chu­s­tecz­kę – bo teraz mu­si­my dać sobie radę sami. Bę­dziesz dziel­ny? – za­py­ta­ła, a gdy kiw­nął głową, do­da­ła jesz­cze: – Mój bo­ha­ter. – I przy­tu­li­ła go mocno.

Nie chciał zła­mać da­ne­go słowa, cho­ciaż mama go okła­ma­ła. Wcale nie zo­sta­li sami na za­wsze. Mie­siąc temu wszyst­ko się zmie­ni­ło. Adaś za­sta­na­wiał się dla­cze­go, prze­cież ni­cze­go im nie bra­ko­wa­ło…

Po ja­kimś cza­sie zdał sobie spra­wę, że już nie mu­siał się czoł­gać. Nic nie ocie­ra­ło się o jego plecy, kiedy za bar­dzo się pod­no­sił, nie czuł bli­sko­ści ogra­ni­cza­ją­ce­go jego ruchy dna łóżka. Wstał ostroż­nie, ma­ca­jąc prze­strzeń nad sobą. Był w sta­nie się wy­pro­sto­wać, wy­cią­gnąć ręce wy­so­ko, pod­sko­czyć. Rzu­cił pi­sto­le­ci­kiem, mając na­dzie­ję, że trafi w sufit. Za­baw­ka wy­ko­na­ła łuk w po­wie­trzu i ude­rzy­ła o zie­mię. Nad sobą miał tylko jedno wiel­kie, czar­ne nic.

To samo było przed nim, po lewej stro­nie i po pra­wej. A nawet za ple­ca­mi.

Było tu strasz­nie.

Pra­wie tak strasz­nie, jak pierw­sze­go dnia, kiedy za­bra­kło taty.

Adaś bar­dzo chciał być dziel­ny, sta­rał się ze wszyst­kich sił, ale to sta­ra­nie go zmę­czy­ło, więc przy­siadł na ziemi, pod­cią­gnął nogi do pier­si, scho­wał głowę mie­dzy ko­la­na i za­mknął oczy, by już nie wi­dzieć tej całej ciem­no­ści.

Nie było ni­ko­go, kto za­py­tał­by, co się stało, kiedy za­czął pła­kać.

 

*

 

Obu­dzi­ło go cie­pło na po­licz­ku i lichy po­blask żół­ta­we­go świa­tła wpa­da­ją­cy przez szcze­li­ny przy­mknię­tych po­wiek.

Adaś, do tej pory zwi­nię­ty w kulkę, usiadł, roz­cią­gnął się i ziew­nął.

Przez mo­ment, ale taki krót­ki, trwa­ją­cy może ze dwie chwil­ki, nie pa­mię­tał o tym, gdzie jest. Nie pa­mię­tał nawet Mar­ce­li­ny, misia oraz tego, co się wy­da­rzy­ło przed dwoma laty.

– Tata? – za­py­tał, prze­cie­ra­jąc opuch­nię­te oczy. We śnie byli razem, szczę­śli­wi. Mama, tata i on. Wszyst­ko było tak, jak po­win­no. Jed­nak kiedy spoj­rzał w świa­tło, pa­mięć wró­ci­ła.

Przy ogrom­nej ża­rów­ce, przy­łą­czo­nej do dwóch wy­cho­dzą­cych spod ziemi kabli, sie­dział ry­cerz. Wy­cią­gał dło­nie w kie­run­ku go­rą­cej szkla­nej bańki.

Nie wy­glą­dał zwy­czaj­nie.

Błę­kit­na zbro­ja wy­sa­dza­na była lamp­ka­mi mi­go­czą­cy­mi w róż­nych ko­lo­rach, upo­dab­nia­jąc ry­ce­rza do bo­żo­na­ro­dze­nio­we­go drzew­ka. Na ple­cach niósł łuk i koł­czan wy­peł­nio­ny świe­tlów­ka­mi, a u pasa – poza mie­czem, re­wol­we­rem i sakwą o nie­okre­ślo­nej za­war­to­ści – kom­bi­ner­ki, wkrę­tak i inne na­rzę­dzia. Naj­dziw­niej­szy był jed­nak hełm… choć Adaś nie był pe­wien, czy to w ogóle hełm, czy przy­pad­kiem ry­cerz za­miast głowy nie miał ża­rów­ki z mlecz­ne­go szkła.

– Kim je­steś? – To było pierw­sze, co przy­szło chłop­cu na myśl.

– To ja po­wi­nie­nem o to za­py­tać – od­parł Ża­rów­ko­wy Ry­cerz. – Nie­czę­sto wi­du­je się tu dzie­ci. Praw­dę mó­wiąc, bar­dzo rzad­ko. A przy­naj­mniej nie takie, które sa­mot­nie spa­ce­ru­ją przez wiel­ki mrok i śpią gdzie po­pad­nie. Gdy­byś nie mówił przez sen, to bym cię omi­nął i nawet się nie zo­rien­to­wał.

– Prze­pra­szam – wy­du­kał Adaś, marsz­cząc pod­bró­dek. Kiedy zro­zu­miał, że nie wie, gdzie jest i co gor­sza nie wie, jak wró­cić, oczy znów za­szły mu łzami.

Ry­cerz prze­krę­cił ża­rów­ko­wy hełm, chyba po to, by le­piej wi­dzieć chłop­ca. Nie spo­sób było stwier­dzić z pew­no­ścią, bo twarz po­zo­sta­wa­ła nie­wi­docz­na, a w heł­mie nie było żad­ne­go otwo­ru.

– Cii… stój nie­ru­cho­mo. – Ry­cerz pod­niósł się w jed­nej chwi­li i się­gnął po re­wol­wer. – Masz na sobie roz­pa­cza­ka.

Adaś po­czuł, że coś po­ru­sza się na jego pra­wym ra­mie­niu. Włosy zje­ży­ły się mu na karku, kiedy po­wo­li prze­krę­cił głowę, by spraw­dzić co to. Przy­po­mi­na­ło wiel­kie­go pa­ją­ka, któ­re­go wi­dział w ZOO, kiedy był tam z tatą. Chło­piec pi­snął, gdy świe­tli­sta smuga zmio­tła stwo­ra. Znik­nął jak cień oświe­tlo­ny la­tar­ką.

– Spo­koj­nie, już po nim. – Ry­cerz po­now­nie klap­nął w po­bli­żu wiel­kiej ża­rów­ki. – Usiądź tro­chę bli­żej, roz­pa­cza­ki ucie­ka­ją od świa­tła, przy­cią­ga je brak na­dziei i smu­tek w sercu. Na pust­ko­wiu jest ich pełno. Mia­łeś szczę­ście, że zna­lazł cię tylko jeden.

Adaś aż się wzdry­gnął i w pod­sko­kach do­padł do ża­rów­ki.

Szkla­na bańka roz­ta­cza­ła wokół żar ni­czym ogni­sko w pierw­szy dzień lata.

– Tu za­wsze jest tak ciem­no? – za­py­tał, ko­lej­ny raz ro­zej­rzaw­szy się do­ko­ła. Świa­tło się­ga­ło le­d­wie kil­ka­na­ście me­trów w głąb mroku, uka­zu­jąc skra­wek ja­ło­wej ziemi.

– Tak, już od dawna. – Ża­ró­wia­sty hełm nieco przy­gasł. – Ale nie za­wsze tak było. Kie­dyś to miej­sce wy­peł­nia­ły ko­lo­ry i życie… inne życie, niż te wy­lę­ga­ją­ce się w cie­niu szka­ra­dy. Wciąż pa­mię­tam, jak było tu pięk­nie…

– Dla­cze­go teraz jest… – Adaś omiótł ge­stem oko­li­cę – …tak?

– Teraz rzą­dzi Smut­na Pani… – Hełm świe­cił coraz sła­biej, aż w końcu ry­cerz po­de­rwał się na równe nogi i po­krę­cił głową, jakby chciał coś z sie­bie zrzu­cić. – Wy­star­czy tego ma­ru­dze­nia. Nie jest prze­cież aż tak źle, na świe­cie nadal dobre rze­czy przy­tra­fia­ją się do­brym lu­dziom.

– Na­praw­dę? – wąt­pił chło­piec, bo jego krót­kie do­świad­cze­nie pod­po­wia­da­ło mu coś cał­kiem od­wrot­ne­go.

– Prze­cież od­na­la­złem cie­bie, a chyba ani ty, ani ja nie je­ste­śmy źli? – Choć twarz Ża­rów­ko­we­go Ry­ce­rza po­zo­sta­wa­ła ukry­ta, Adaś był pe­wien, że ten wła­śnie się do niego uśmie­cha. – Cza­sem nie wszyst­ko ukła­da się tak, jak­by­śmy chcie­li, ale los w końcu przy­nie­sie coś do­bre­go. Po każ­dej nocy za­wsze wsta­je słoń­ce.

Chło­piec zro­bił skwa­szo­ną minę.

– Coś mi się zdaje, że nie za­wsze – po­wie­dział i znów za­chcia­ło mu się pła­kać, bo przy­po­mniał sobie o tacie.

To było naj­gor­sze, to przy­po­mi­na­nie. Gdyby cią­gle pa­mię­tał, że taty już nie ma, to może smu­tek roz­cią­gnął­by się na cały ten czas i czuł­by go za­wsze, ale tylko tro­chę. Były jed­nak takie chwi­le – kiedy coś go roz­ba­wi­ło, za­chwy­ci­ło, albo za­sko­czy­ło i prze­ra­zi­ło, jak teraz – że za­po­mi­nał… a potem smu­tek na­bie­rał sił i znów gniótł go w środ­ku jak po­łknię­ty ka­mień.

– Nie wolno ci tak my­śleć, chłop­cze, to tylko we­pchnie cię w ob­ję­cia Smut­nej Pani. – Ry­cerz się­gnął po la­tar­kę i do­kład­nie, ka­wa­łek po ka­wał­ku, na­świe­tlał Ada­sia. – Nie je­steś stąd, praw­da? Z pew­no­ścią nie stąd… Co cię tu spro­wa­dza?

Ry­cerz scho­wał la­tar­kę, wy­cią­gnął z sakwy su­cha­ra i podał go chłop­cu, twier­dząc przy tym, że głód jest dobry, bo ozna­cza, że nadal cze­goś pra­gnie­my. Adaś nic a nic z tego nie ro­zu­miał, ale po­ki­wał głową.

Prze­łknąw­szy kilka gry­zów, opo­wie­dział, jak tutaj tra­fił.

– Czyli szu­kasz sio­stry – pod­su­mo­wał opo­wieść Ża­rów­ko­wy Ry­cerz.

– Nie, to wcale nie tak! Nic mnie nie ob­cho­dzi ta cała Mar­ce­li­na i wcale nie jest moją sio­strą – burk­nął Adaś. – Szu­kam misia, bo do­sta­łem go od taty nim… nim… nim…

Chło­piec za­ciął się w pół zda­nia i nie był w sta­nie wy­du­sić wię­cej. Po­bla­dły, sła­niał się na no­gach i byłby się prze­wró­cił na roz­grza­ną bańkę ża­rów­ki, gdyby ry­cerz nie sko­czył w porę i go nie zła­pał.

– Hej, mały, co się dzie­je? – Adaś le­d­wie go usły­szał, jakby głos do­cho­dził z od­da­li, albo on sam znaj­do­wał się pod wodą.

Pró­bo­wał od­po­wie­dzieć, ale nie wie­dział, co się stało.

A potem znów była tylko ciem­ność i cisza.

 

*

 

Dziś była so­bo­ta i miał w końcu od­wie­dzić lu­na­park, który kilka dni temu roz­sta­wił się na placu tuż za oknem po­ko­ju Ada­sia.

– Synku… Synku, obudź się. Sły­szysz?

– Mama… – wy­szep­tał za­spa­ny chło­piec. – Dziś idzie­my z tatą do we­so­łe­go mia­stecz­ka?

Ktoś nim po­trzą­sał, by­naj­mniej nie z wy­czu­ciem, aż chło­piec otwo­rzył oczy i zęby mu za­dźwię­cza­ły.

Uj­rzał nie twarz mamy, nawet nie wy­ko­na­ny z mlecz­ne­go szkła hełm Ża­rów­ko­we­go Ry­ce­rza, a ob­li­cze sta­rusz­ki. Nie­na­tu­ral­nie długi nos ko­bie­ty pra­wie do­ty­kał jego po­licz­ka. W ogóle wszyst­ko w jej twa­rzy było nie­na­tu­ral­nie duże, nie­na­tu­ral­nie małe, albo po pro­stu nie­na­tu­ral­ne. 

– Ode­zwij się, synku, no… – ochry­pły, skrze­czą­cy głos nie usta­wał. – Wi­dzisz mnie? Ile po­ka­zu­ję pal­ców?

– Zero – od­parł Adaś, bo przed sobą miał tylko po­marsz­czo­ną twarz.

– Do­brze. – Ko­bie­ta pu­ści­ła go i opadł w mięk­ki puch po­du­szek o fan­ta­zyj­nych wzo­rach.

Sta­rusz­ka za­bra­ła się do ucie­ra­nia w moź­dzie­rzu ziół, które do­da­wa­ła do zie­lo­nej mazi, a tym­cza­sem Adaś miał oka­zję się ro­zej­rzeć.

W po­miesz­cze­niu nie było okien. Ścia­ny, sufit i pod­ło­ga wy­ko­na­ne zo­sta­ły z drew­na, tak samo jak wy­po­sa­że­nie, na które skła­da­ło się za­ję­te przez chłop­ca łóżko, stół sta­no­wią­cy miej­sce pracy sta­rusz­ki, wy­sta­ją­ce z jed­nej ze ścian półki za­sta­wio­ne przed­mio­ta­mi ze szkła i me­ta­lu o nie­zna­nym chłop­cu prze­zna­cze­niu, oraz regał ze sło­ja­mi róż­ne­go roz­mia­ru i kształ­tu, wy­peł­nio­ny­mi błysz­czą­cy­mi sub­stan­cja­mi we wszyst­kich moż­li­wych ko­lo­rach.

Adaś w życiu nie wi­dział cze­goś rów­nie pięk­ne­go, no, może prócz po­ka­zu w pla­ne­ta­rium, gdzie był z mamą w ostat­nie uro­dzi­ny. Pa­mię­tał swój za­chwyt na widok wę­dru­ją­cych po nie­bie gwiazd i pla­net. Ża­ło­wał wtedy, że tata nie zdą­żył tego zo­ba­czyć…

– Pro­szę, wypij. – Sta­rusz­ka po­da­ła mu szklan­kę zie­lo­nej mazi.

Chło­piec skrzy­wił się i od­su­nął.

– Pij, synku, tylko tak można zneu­tra­li­zo­wać jad roz­pa­cza­ka – na­le­ga­ła. – Ode­ssa­łam, co mo­głam, ale część nadal krąży w two­ich ży­łach i wę­dru­je do serca, a jeśli tam trafi… Pij.

Adaś przy­po­mniał sobie pa­ją­ka i do­tknął pra­we­go ra­mie­nia, które miał za­ban­da­żo­wa­ne.

– Nie znaj­dziesz rany, synku. – Sta­rusz­ka chyba czy­ta­ła mu w my­ślach. – Roz­pa­cza­ki gryzą bez­bo­le­śnie, rana jest le­d­wie wi­docz­na, a jad sączy się po­wo­li. – Pod­su­nę­ła szklan­kę bli­żej. – Pij.

– Gdzie jest pan Ża­rów­ka? – za­py­tał chło­piec, po­sy­ła­jąc ko­bie­cie nie­uf­ne spoj­rze­nie. – Kim pani jest? Gdzie ja je­stem? Chcę do domu! – zawył i pra­wie się roz­kle­ił, ale w tej samej chwi­li do środ­ka wpa­dła mała, ja­sno­wło­sa dziew­czyn­ka. – Mar­ce­la! – Ten widok dodał mu otu­chy, bo… wła­ści­wie nie wie­dział dla­cze­go, chyba po pro­stu miło jest spo­tkać kogoś zna­jo­me­go w cał­kiem nie­zna­nym miej­scu, nawet je­śli­by miała to być nie-sio­stra, która uprzy­krza­ła mu życie.

Ale to nie była Mar­ce­li­na.

– Bab­cia ma pa­cjen­ta. Nie­dłu­go się po­ba­wi­cie – oznaj­mi­ła sta­rusz­ka, wy­pro­wa­dza­jąc dziew­czyn­kę na ko­ry­tarz. – No, wypij to, ko­cha­nień­ki. – Znów pod­su­nę­ła chłop­cu szklan­kę. – Nie za­szko­dzi ci. Prze­cież Ża­rów­ko­wy Ry­cerz nie przy­niósł­by cię do mnie, gdyby coś miało ci tu gro­zić, praw­da?

Chło­piec kiw­nął głową po za­sta­no­wie­niu i się­gnął po szklan­kę.

– Co to? – za­py­tał, już pra­wie przy­tknąw­szy kra­wędź na­czy­nia do warg.

– Na­dzie­ja, synku. Oczy­wi­ście roz­cień­czo­na. A zioła dla smaku, bo czy­sta na­dzie­ja po­tra­fi być bar­dzo cierp­ka. Lep­sza by­ła­by z odro­bi­ną szczę­ścia, ale tego już, nie­ste­ty, bar­dzo mało zo­sta­ło – wska­za­ła na pra­wie opróż­nio­ny słój z ra­do­śnie żół­tym pły­nem – a będę go po­trze­bo­wać.

Oka­za­ło się, że na­dzie­ja sma­ko­wa­ła okrop­nie, ale kiedy już ją prze­łknął, zro­bi­ło mu się lżej na sercu.

– Dziel­ny chło­piec. – Sta­rusz­ka ob­da­ro­wa­ła go sze­ro­kim, szczer­ba­tym uśmie­chem.

– Pani jest le­ka­rzem?

– Och, nie! – ro­ze­śmia­ła się w głos, a Adaś po­my­ślał, że sam już bar­dzo dawno się tak nie śmiał, ale teraz czuł, że może kie­dyś jesz­cze bę­dzie. Sta­rusz­ka tym­cza­sem prze­ję­ła opróż­nio­ną szklan­kę, wy­tar­ła ją i od­sta­wi­ła na stół. – Je­stem tylko starą zbie­racz­ką. Ko­lek­cjo­nu­ję ko­lo­ry, żeby zo­sta­ło ich tro­chę na świe­cie, kiedy Smut­na Pani w końcu odej­dzie… Ko­niec tych po­ga­du­szek – oznaj­mi­ła, pod­cho­dząc do drzwi – masz prze­cież gości! – Nie­spo­dzie­wa­nie po­cią­gnę­ła klam­kę i do po­ko­ju wpa­dła gro­mad­ka pod­słu­chu­ją­cych dzie­cia­ków, a wśród nich dziew­czyn­ka sprzed chwi­li, ta, która przy­po­mi­na­ła Mar­ce­li­nę.

Na okrą­głą buzię kil­ku­lat­ki wstą­pił ru­mie­niec.

– Zaj­mij­cie się na­szym go­ściem – po­pro­si­ła sta­rusz­ka, zbie­ra­jąc na­czy­nia ze stołu. – Za­ba­wa to coś, czego teraz po­trze­bu­je. Stara babka za to po­trze­bu­je od­po­cząć.

 

*

 

Adaś do­wie­dział się, że to nie była praw­dzi­wa bab­cia.

Dzie­cia­ki, trój­ka chłop­ców i dwie dziew­czyn­ki, po­zo­sta­wa­ły tylko pod jej opie­ką. Nie były też praw­dzi­wym ro­dzeń­stwem, bo każde miało in­nych ro­dzi­ców. Miało – kie­dyś. Na swój spo­sób były po­dob­ne do niego i Mar­ce­li­ny… cho­ciaż nie. Ada­sio­wi zo­sta­ła jesz­cze mama, a Mar­ce­la miała tatę. Tym dzie­cia­kom nie zo­stał nikt, więc po­win­ny być po­dwój­nie smut­ne.

Mimo to wy­glą­da­ły na szczę­śli­we. A przy­naj­mniej na nie­przy­gnę­bio­ne.

– Wszy­scy tę­sk­ni­my za ro­dzi­ca­mi, ale to nic nie zmie­ni – od­po­wie­dział Chyży, który był naj­star­szy i pra­wie do­ro­sły, bo miał już trzy­na­ście lat, więc w na­tu­ral­ny spo­sób zo­stał przy­wód­cą.

Zer­k­nął na naj­młod­szą z nich, cie­kaw­ską i nie­śmia­łą Pyzę (to ją pierw­szą spo­tkał Adaś) i do­po­wie­dział jesz­cze:

– Może kiedy Smut­na Pani znik­nie, nasi ro­dzi­ce wrócą i…

– Oni już nie wrócą – za­opo­no­wał Mała Stopa. – Smut­na Pani ich za­bra­ła.

– Och, przy­cisz się – syk­nę­ła Klara, przy­tu­la­jąc Pyzę, by ta nie za­czę­ła pła­kać. – Na pewno gdzieś tam są, mar­twią się o nas i wrócą, kiedy zo­sta­nie po­ko­na­na.

– Do tej pory mu­si­my trzy­mać się razem – pod­su­mo­wał Chyży. – Może mamy in­nych ro­dzi­ców, ale… je­ste­śmy w tym razem. Jak ro­dzi­na.

Adaś po­ki­wał głową na znak, że ro­zu­mie, cho­ciaż nie ro­zu­miał do końca. Mar­ce­li­na… nigdy nie my­ślał o niej jak o sio­strze. A ona, za­sta­na­wiał się, po raz pierw­szy na­praw­dę się nad tym za­sta­na­wiał, jak o nim my­śla­ła?

Kiedy mó­wi­ła do niego „bra­cisz­ku”, wpa­dał w złość.

– Po­każ­my mu to – za­pro­po­no­wał Ta­dzio. – Po­każ­my mu skrzyn­kę.

Chyży zer­k­nął na Małą Stopę, Mała Stopa na Klarę, Klara na Pyzę, a ta na Ada­sia, który nie miał po­ję­cia, co to za skrzyn­ka i czemu po­wi­nien ją zo­ba­czyć. Wo­lał­by od­na­leźć sta­rusz­kę, za­py­tać ją o Ża­rów­ko­we­go Ry­ce­rza, albo o radę, co robić, jak od­na­leźć Mar­ce­li­nę i misia, któ­re­go za­bra­ła, ale nim zdą­żył coś po­wie­dzieć, dłoń Ta­dzia za­ci­snę­ła się na jego ra­mie­niu, by po­cią­gnąć go w stro­nę drzwi.

Wy­pa­dli na po­zba­wio­ny okien ko­ry­tarz, oświe­tlo­ny z rzad­ka roz­sia­ny­mi lam­pa­mi, które wy­peł­nio­ne były ko­lo­ro­wym pły­nem. Skrę­ci­li w lewo, potem w prawo, a potem jesz­cze raz w prawo. W końcu sta­nę­li przed drzwia­mi mniej­szy­mi niż po­zo­sta­łe.

Ścia­ny po­miesz­cze­nia ob­ło­żo­ne były gliną, nie drew­nem jak wszę­dzie in­dziej, a pod­ło­gę sta­no­wi­ły stare, znisz­czo­ne deski, sta­no­wią­ce prze­ci­wień­stwo za­dba­ne­go par­kie­tu ko­ry­ta­rza. To miej­sce wy­glą­da­ło na opusz­czo­ne i to jesz­cze przed jego ukoń­cze­niem.

Usie­dli po tu­rec­ku przy ścia­nach. Cała szóst­ka z le­d­wo­ścią się tu mie­ści­ła, a to i tak tylko dla­te­go, że Pyza spo­czę­ła na ko­la­nach Klary. Chyży wy­brał jedną z desek na pod­ło­dze i od­su­nął ją, a ich oczom uka­za­ła się skry­ta w dziu­rze po­rdze­wia­ła skrzyn­ka.

– Co jest w środ­ku? – za­py­tał Adaś, zer­ka­jąc po­dejrz­li­wie na po­zba­wio­ny kłód­ki sko­bel.

– Zna­leź­li­śmy ją na po­wierzch­ni – opo­wia­dał Chyży, trzy­ma­jąc szta­bę zamka. – Bab­cia nie po­zwa­la nam wy­cho­dzić, bo tam jest ciem­no i są roz­pa­cza­ki, i cie­nio­stwo­ry, i smu­ta­sy… i Smut­na Pani, więc nie mo­żesz jej o tym po­wie­dzieć, jasne? To ta­jem­ni­ca.

– Do­brze.

– Przy­się­gnij. – Mała Stopa po­słał mu pełne po­wa­gi spoj­rze­nie.

– Przy­się­gam – od­po­wie­dział Adaś, bo wcale nie miał za­mia­ru zdra­dzać ich se­kre­tu.

Dzie­cia­ki jesz­cze raz spoj­rza­ły po sobie, Chyży po­ki­wał głową i wresz­cie otwo­rzył skrzyn­kę.

– W środ­ku są ma­rze­nia – wy­ja­śnił, pre­zen­tu­jąc stos na wpół wy­bla­kłych fo­to­gra­fii. Na nie­któ­rych były tylko miej­sca, na in­nych dzie­ci lub do­ro­śli, ale wszy­scy zbyt nie­wy­raź­ni, by dało się ich roz­po­znać. Nikłe, brud­no­fio­le­to­we świa­tło też nie po­ma­ga­ło.

– Ma­rze­nia? To są zdję­cia – za­uwa­żył Adaś z nutą roz­cza­ro­wa­nia w gło­sie.

Klara tylko się uśmiech­nę­ła.

– Weź jedno.

– Które?

– Obo­jęt­nie.

Więc Adaś się­gnął po pierw­szy z brze­gu pro­sto­kąt­ny ka­wa­łek pa­pie­ru i…

Niebo.

Jasne, pra­wie bez­chmur­ne, spo­koj­ne i po­god­ne. Wy­so­ko na nim słoń­ce, które grze­je w plecy. Da­le­ko w dole pę­dzi­ły góry, rzeki, zie­lo­ne ni­zi­ny, mia­sta, morza.

Krzyk­nął… a potem do­tarło do niego, że nie spada, tylko unosi się w po­wie­trzu.

– Fajne, co? – Tuż obok, do­słow­nie zni­kąd, po­ja­wi­ła się Klara. – To wła­śnie jest ma­rze­nie. Ktoś zgu­bił całą skrzyn­kę! Le­ża­ła, po­rzu­co­na na pust­ko­wiu, ob­la­zły ją już cie­nie, kiedy ją zna­leź­li­śmy, więc mu­sia­ła leżeć tam bar­dzo długo. Gdyby ten ktoś miał ją zna­leźć, to już dawno by to zro­bił, więc… wzię­li­śmy ją. – Wzru­szy­ła ra­mio­na­mi.

– Albo ją wy­rzu­cił – dodał Adaś po na­my­śle.

– Kto by chciał wy­rzu­cić ma­rze­nia?

Adaś wzru­szył ra­mio­na­mi. Sam nie pa­mię­tał, kiedy ostat­nio ma­rzył.

– Są też inne, bar­dziej… Mu­sisz zo­ba­czyć. – Dziew­czyn­ka znik­nę­ła i zaraz po­ja­wi­ła się po­now­nie. – Puść zdję­cie.

Chło­piec spo­strzegł, że nadal ści­skał w pal­cach spło­wia­łą fo­to­gra­fię, która ło­po­ta­ła na wie­trze. Zwol­nił uścisk i… znów był w tchną­cej wil­go­cią kry­jów­ce.

– Spró­buj – za­chę­ca­ła go Klara, wska­zu­jąc na jedną z fo­to­gra­fii. Mała Pyza na jej ko­la­nach wciąż przy­pa­try­wa­ła się chłop­cu, przy­po­mi­na­jąc mu o Mar­ce­li­nie.

Dotyk jed­ne­go palca wy­star­czył, by Adaś prze­niósł się z domu star­szej pani wprost do – ro­zej­rzał się po do­brze zna­nym miej­scu, nie było mowy o po­mył­ce – wła­sne­go po­ko­ju!

Roz­po­zna­wał swoje łóżko i kufer na kloc­ki, i pudła na za­baw­ki, i regał z książ­ka­mi. Wszyst­ko stało na swoim miej­scu. Pra­wie wszyst­ko. Bra­ko­wa­ło łóżka Mar­ce­li­ny. Czyż­by…

Wy­biegł z po­ko­ju, w trzech kro­kach po­ko­nał nie­wiel­ki ko­ry­tarz i wpadł do sy­pial­ni ro­dzi­ców. Był tam, był tam! Obok mamy, uko­cha­na twarz, któ­rej nie wi­dział tak dawno. Miał ocho­tę sko­czyć pro­sto na tatę, przy­tu­lić go i nigdy, ale to nigdy nie pusz­czać.

Drgnię­cie dłoni ze­rwa­ło po­łą­cze­nie, palec od­su­nął się od pa­pie­ru. Chło­piec szkli­sty­mi ocza­mi spoj­rzał na Klarę. Chciał chwy­cić fo­to­gra­fię, ści­snąć ją i za­gar­nąć dla sie­bie, ale dziew­czy­na mu nie po­zwo­li­ła.

– Razem – po­wie­dzia­ła, a on przy­tak­nął. Co za róż­ni­ca, czy one tam będą, skoro znów zo­ba­czy ro­dzi­ców?

We troje we­szli w ma­rze­nie.

Nie był w domu, choć to miej­sce rów­nież roz­po­zna­wał. Park miej­ski. Na zie­lo­nej tra­wie roz­sta­wio­ne były drew­nia­ne stoły z prze­ką­ska­mi, opo­dal nich roz­ło­żo­no ko­lo­ro­we koce pełne pik­ni­ko­wych koszy i za­ba­wek. Dalej, na po­la­nie, trwa­ła za­ba­wa.

– Adam, nie ocią­gaj się! – Kiedy usły­szał ten głos, coś ści­snę­ło go w sercu.

– Tata! – za­wo­łał i po­biegł pro­sto tam, skąd do­bie­ga­ło wo­ła­nie.

W tłu­mie do­ro­słych zna­lazł swo­ich ro­dzi­ców. Ści­snął nogę taty i wtu­lił się mocno. Zaraz oj­cow­skie ręce pod­nio­sły go i w jed­nej chwi­li sie­dział u taty na ba­ra­na. Pra­wie za­po­mniał, że to tylko ma­rze­nie, wszyst­ko było takie praw­dzi­we!

Rzu­cił okiem na ludzi wokół. Tam, po pra­wej, czy to Mar­ce­li­na?! Wi­dząc ją, nawet tro­chę się ucie­szył, ale zaraz przy­po­mniał sobie, że prze­cież Pyza jest tu z nimi. Męż­czy­zna, na któ­re­go ko­la­nach sie­dzia­ła dziew­czyn­ka, wcale nie przy­po­mi­nał ojca Mar­ce­li.

Do­strzegł też Klarę. Le­ża­ła na jed­nym z koców z dwój­ką do­ro­słych i grała w karty. Wszy­scy byli tacy ra­do­śni – i on też. Każdą czę­ścią swo­je­go ciała od­czu­wał tę ra­dość. Wy­peł­nia­ła go po brze­gi, od pal­ców stóp aż po ko­niu­szek głowy.

Dla­cze­go więc gdzieś głę­bo­ko w środ­ku czuł, że cze­goś mu tutaj bra­ko­wa­ło?

 

*

 

– Nie po­win­ni ci tego po­ka­zy­wać, synku. – Star­sza pani, którą dzie­cia­ki na­zy­wa­ły bab­cią, zro­bi­ła za­tro­ska­ną minę. – Sami też nie po­win­ni się tym bawić. Ma­rze­nia są pięk­ne, ale żyć w ma­rze­niu… – Po­ło­ży­ła ak­cent na ostat­nie trzy słowa, by dać wyraz tego, że to się jej nie mie­ści w gło­wie. – Nie można za­po­mi­nać, co jest praw­dą, a co snem, ina­czej po­zo­sta­nie tylko go­rycz w sercu.

Słu­chał ze skru­szo­ną miną.

Do­wie­dział się wcze­śniej, że przy­nie­śli go tutaj, bo nie chciał pu­ścić zdję­cia. Tak mocno za­ci­snął na nim palce, że nie mogli go wy­cią­gnąć, a bali się je uszko­dzić. Nie wie­dzie­li prze­cież, co wtedy może się stać. Je­dy­nym wyj­ściem było po­wie­dzieć o wszyst­kim babci. Sta­rusz­ka za­bra­ła skrzyn­kę, a więk­szość dzie­cia­ków przy­ję­ła to z żalem, ale bez gnie­wu. Tylko Mała Stopa pa­trzył teraz wrogo na spraw­cę za­mie­sza­nia.

Adaś znów tra­fił do po­ko­ju ze sło­ja­mi. I znów mu­siał wypić jakąś dziw­ną mik­stu­rę. Była zie­lo­na, ale nie żywo zie­lo­na jak ostat­nio, miała ciem­ny od­cień.

– Tu zioła już nie po­mo­gą – uspra­wie­dli­wia­ła się sta­rusz­ka, pod­su­wa­jąc mu kie­li­szek. – Ak­cep­ta­cja jest mdła, żadne do­dat­ki tego nie zmie­nią. Wcią­gnij ją dusz­kiem. To nie­wiel­ka dawka, ale po­win­na wy­star­czyć. Wolę nie prze­sa­dzić, bo zro­bisz mi się tutaj zo­bo­jęt­nia­ły i po­zba­wio­ny wła­sne­go zda­nia – wes­tchnę­ła. – Tak się urzą­dzić… Gdyby Ża­rów­ko­wy Ry­cerz wcze­śniej wró­cił, to co ja bym mu po­wie­dzia­ła? Uwa­żaj na sie­bie, synku, są osoby, któ­rym na tobie za­le­ży.

Chło­piec prze­chy­lił kie­li­szek i po­łknął płyn na raz. Napój był tak mdły, że aż zro­bi­ło mu się nie­do­brze w żo­łąd­ku. Ale za to le­piej zro­bi­ło mu się na sercu.

– Pan Ża­rów­ka? To on po mnie przyj­dzie?

– To jasne, że przyj­dzie! – żach­nę­ła się bab­cia. – Nigdy nie zo­sta­wia tych, któ­rym coś obie­cał. A tobie coś obie­cał, praw­da? A nawet jeśli nie, to na pewno obie­cał coś sa­me­mu sobie, on już taki jest. Kiedy się uprze, to nic go nie po­ko­na.

– Nawet Smut­na Pani?

– Zwłasz­cza Smut­na Pani! Jego jed­ne­go nigdy nie bę­dzie miała w swo­jej mocy.

Adaś za­czy­nał już się przy­zwy­cza­jać do tego, że nie ro­zu­miał nic a nic z od­po­wie­dzi miesz­kań­ców ciem­nej kra­iny.

– Nie prze­grał­by ze Smut­ną Panią? To czemu po­zwa­la jej rzą­dzić?

Ko­bie­ta ro­ze­śmia­ła się w głos.

– Och, synku, on prze­gry­wa z nią raz za razem! Pew­nie nawet teraz gdzieś tam prze­gry­wa! Ale to nie zna­czy, że zo­stał po­ko­na­ny.

– Prze­pra­szam… mogę wejść? – W uchy­lo­nych drzwiach po­ja­wi­ła się twarz Klary. Nie cze­ka­jąc na od­po­wiedź, dziew­czyn­ka wy­śli­zgnę­ła się do środ­ka, de­li­kat­nie za­trza­sku­jąc drzwi.

– Tak, dzie­ci­no? – Sta­rusz­ka sta­ra­ła się brzmieć sta­now­czo.

– Ja chcia­łam… To wszyst­ko prze­ze mnie. To ja ka­za­łam wziąć Ada­sio­wi to zdję­cie…

– Nie! – wtrą­cił się Adaś. – To ja nie chcia­łem wró­cić z ma­rze­nia i w końcu cał­kiem się za­gu­bi­łem!

– Wszy­scy za­cho­wa­li­ście się nie­roz­sąd­nie – od­par­ła sta­rusz­ka. – Mam na­dzie­ję, że zro­zu­mie­li­ście swój błąd.

Klara zwie­si­ła głowę, jej po­licz­ki oblał ru­mie­niec.

– Czy Ada­sio­wi nic nie bę­dzie?

– Na szczę­ście po­wia­do­mi­li­ście mnie w porę.

W dło­niach dziew­czyn­ki po­ja­wi­ła się zło­żo­na na czte­ry kart­ka pa­pie­ru.

– To od Pyzy – wy­zna­ła Klara, wrę­cza­jąc ją chłop­cu. Kiedy roz­ło­żył pa­pier, zo­ba­czył pro­sty, tro­chę nie­zgrab­ny ry­su­nek na­ma­lo­wa­ny wszyst­ki­mi ko­lo­ra­mi tęczy, na któ­rym roz­po­znał Ża­rów­ko­we­go Ry­ce­rza, sta­rusz­kę, dzie­cia­ki i sie­bie.

– Przy­po­mi­nasz jej brata – wtrą­ci­ła zbie­racz­ka ko­lo­rów. – Tobie ona też kogoś przy­po­mi­na.

– Nie je­stem jej bra­tem – od­parł chło­piec. Sam nie wie­dział, czy mówił o Pyzie, czy o Mar­ce­li­nie i po­czuł się nagle bar­dzo źle, że to po­wie­dział.

– Ależ ona o tym wie – sta­rusz­ka uśmiech­nę­ła się ze zro­zu­mie­niem, a jej twarz nie zdra­dza­ła ni­cze­go prócz życz­li­wo­ści – Stra­ci­ła go jesz­cze przed tym, gdy na­de­szła ciem­ność. Nikt nie za­stą­pi jej brata. Ale to nie zna­czy, że nikt nie może stać się jej bli­ski jak brat.

Nigdy nie miał ro­dzeń­stwa, więc Mar­ce­la nie miała kogo Ada­sio­wi za­stą­pić, ale czy mogła być dla niego jak sio­stra? A jej oj­ciec? Adaś nie wy­obra­żał sobie, by ktoś inny mógł być dla niego kie­dyś jak tata…

Coś za­dud­ni­ło i za­ło­mo­ta­ło.

Dzie­ci wzdry­gnę­ły się. Klara chwy­ci­ła Ada­sia za rękę.

Od­głos cięż­kich kro­ków do­bie­gał z ko­ry­ta­rza. Drzwi nie­opo­dal po­ko­ju ze sło­ika­mi otwo­rzy­ły się z ło­sko­tem. Potem ko­lej­ne. I ko­lej­ne.

Sta­rusz­ka ze­rwa­ła się po­spiesz­nie i otwo­rzy­ła drzwi, nim to coś zdą­ży­ło nimi trza­snąć i po­strą­cać cenne słoje na pod­ło­gę.

– Uwa­żał­byś tro­chę! – syk­nę­ła. – Moje zbio­ry są de­li­kat­ne!

W progu stał Ża­rów­ko­wy Ry­cerz.

– Ty nadal w łóżku?! Wsta­waj, nie ma czasu do stra­ce­nia! Zaraz ru­sza­my.

Adaś zrzu­cił z sie­bie pie­rzy­nę, jedną nogę wy­sta­wił za kra­wędź łóżka, ale zbyt za­sko­czo­ny, by dzia­łać zde­cy­do­wa­nie. Cie­szył się, że Klara była obok i jesz­cze nie pu­ści­ła jego dłoni.

– Gdzie? – za­py­tał, bo to py­ta­nie pierw­sze wpa­dło mu do głowy.

Hełm Ża­rów­ko­we­go Ry­ce­rza bły­snął ni­czym mor­ska la­tar­nia. Choć nie dało się tego po­znać po gło­sie, szyb­ki ruch klat­ki pier­sio­wej wska­zy­wał, że ry­cerz bar­dzo się spie­szył, by tu do­trzeć.

– Nie gdzie, tylko po kogo! Po twoją sio­strę, rzecz jasna!

 

*

 

Oka­za­ło się, że przez cały ten czas, kiedy Adaś do­cho­dził do sie­bie w domu ko­lek­cjo­ner­ki ko­lo­rów, Ża­rów­ko­wy Ry­cerz pra­co­wał nad wy­peł­nie­niem zło­żo­nej obiet­ni­cy. Nie była to obiet­ni­ca wy­po­wie­dzia­na – nie zdą­żył tego zro­bić, nim chło­piec stra­cił przy­tom­ność przez jad roz­pa­cza­ka – ale ry­cerz już wcze­śniej obie­cał sobie pomóc chłop­cu, a słowa do­trzy­my­wał za­wsze.

Szyb­ko jak hu­ra­gan po­ko­nał pust­ko­wie, do­tarł do gór na chy­ba-pół­no­cy i do oce­anu na daj­my-na-to-za­cho­dzie, a wszę­dzie, gdzie spo­tkał jakąś dobrą duszę od­da­ną słusz­nej spra­wie, wy­py­ty­wał o małą dziew­czyn­kę i plu­szo­we­go misia.

Do­wie­dział się od ho­dow­cy świe­tli­ków, że grupa smu­ta­sów pro­wa­dzi­ła łka­ją­cą dziew­czyn­kę do ich sie­dzi­by w Miej­scu La­men­tów. Dziew­czyn­ka ta miała nieść plu­szo­wą ma­skot­kę i wołać po­przez płacz swo­je­go brata i ojca, cho­ciaż o mamie nie wspo­mi­na­ła. Ry­cerz nie miał wąt­pli­wo­ści, że to mu­sia­ła być Mar­ce­li­na, bo za­gu­bio­ne dzie­ci z plu­szo­wy­mi mi­sia­mi rzad­ko po­ja­wia­ły się zni­kąd na pust­ko­wiu. W ogóle na pust­ko­wiu rzad­ko po­ja­wia­ło się co­kol­wiek – dla­te­go było pust­ko­wiem.

Wró­cił więc po chłop­ca, w na­dziei, że ten już wy­li­zał się z ran.

Nie tra­ci­li czasu na dłu­gie po­że­gna­nia, obie­cu­jąc sobie, że jesz­cze tu wrócą, razem, we trój­kę.

Mała Pyza ze smut­ną miną, po­cią­ga­jąc nosem, ma­cha­ła im na po­że­gna­nie, ale, rzecz jasna, nie mogli tego zo­ba­czyć.

Pę­dzi­li na nie­wi­dzial­nym, nie­wy­da­ją­cym dźwię­ku, nie­ma­ją­cym za­pa­chu ru­ma­ku, któ­re­go Ża­rów­ko­wy Ry­cerz zwał Wiarą. Co jakiś czas Ry­cerz ścią­gał z ple­ców łuk i wy­pusz­czał w dal świe­tlów­ko­wą strza­łę, by oświe­tlić drogę i obrać kie­ru­nek. Zbro­ja pro­mie­nio­wa­ła cie­płem. Roz­my­te ogni­ki świa­te­łek tań­czy­ły w jed­nym ryt­mie, a Wiara ko­ły­sa­ła cia­łem Ada­sia mia­ro­wo i przy­jem­nie. Omal nie spadł, kiedy ry­cerz wstrzy­mał konia.

– Czas na po­stój – oznaj­mił męż­czy­zna, zesko­czyw­szy z sio­dła, i po­mógł chłop­cu zejść z grzbie­tu nie­wi­dzial­ne­go ru­ma­ka.

– Czemu sta­je­eemy­yy? – ziew­nął chło­piec i prze­tarł piąst­ka­mi oczy.

– Przy­da nam się chwi­la od­po­czyn­ku, ina­czej ktoś tu zaraz spad­nie z konia – stwier­dził Ża­rów­ko­wy Ry­cerz, zdej­mu­jąc rę­ka­wi­cę, i przy­jaź­nie po­tar­gał dzie­cię­cą czu­pry­nę. – A to chyba naj­lep­sze miej­sce na po­stój – stwier­dził Ry­cerz za­gad­ko­wo i po­szedł głę­biej w ciem­ność, oświe­tla­jąc ko­lej­ne skraw­ki pu­stej prze­strze­ni, aż na­tra­fił na ścia­nę. Tam, po kilku kro­kach w prawo, od­na­lazł me­cha­nizm z wiel­ką dźwi­gnią. Wy­cią­gnął z sakwy dwa białe, wal­co­wa­te przed­mio­ty, wci­snął je w dziu­ry mię­dzy ka­bla­mi i po­cią­gnął rącz­kę dźwi­gni w dół.

Coś za­bu­cza­ło, za­zgrzy­ta­ło i ob­le­pio­ne ku­rzem lampy roz­bły­sły. W świe­tle Adaś zo­ba­czył stare cyr­ko­we na­mio­ty, dawno opusz­czo­ne ga­bi­ne­ty lu­ster i za­rdze­wia­łe ka­ru­ze­le. Na dru­gim końcu we­so­łe­go mia­stecz­ka za­mi­go­tał na wpół za­wa­lo­ny dia­bel­ski młyn.

Adaś, już jedną nogą w kra­inie snu, roz­bu­dził się, wstał i cie­szył oczy wi­do­kiem ko­lo­ro­wych świa­teł, pa­trzył na fi­gu­ry jed­no­roż­ców, gry­fów i słoni, z wolna ob­ra­ca­ją­ce się na ka­ru­ze­li, na ta­bli­ce za­chę­ca­ją­ce do obej­rze­nia tre­so­wa­nych lwów i uczest­nic­twa w po­ka­zach magii.

Lu­na­park był tak duży jak ten, który miał od­wie­dzić razem z tatą.

– Wy­bierz­my jeden z na­mio­tów – Ry­cerz chwy­cił cugle i skie­ro­wał się w głąb ruin we­so­łe­go mia­stecz­ka.

Sio­dło i uprząż pły­nę­ły za nim w po­wie­trzu. Adaś za­rzu­cił ple­cak na ra­mio­na, wci­snął pod pachę zwi­nię­ty pled i ru­szył za nimi. Naj­mniej znisz­czo­ny oka­zał się na­miot wróż­ki. W cen­trum po­miesz­cze­nia stały dwa krze­sła i okrą­gły stół, któ­re­go blat przy­kry­wa­ła wy­brzu­szo­na na środ­ku płach­ta ma­te­ria­łu.

– Tu bę­dzie do­brze. Mo­żesz roz­ło­żyć się na po­dusz­kach. – Wska­zał kąt, w któ­rym leżał stos za­ku­rzo­nych po­duch.

– A ty? – za­py­tał Adaś.

– Nie martw się o mnie. Wezmę pierw­szą wartę.

Chło­piec po­ło­żył się z po­czu­ciem winy. Za­ci­snął po­wie­ki i okrył się ple­dem. Leżał, krę­cił się w miej­scu, szu­ka­jąc do­god­nej po­zy­cji, kilka razy my­ślał nawet, że ją zna­lazł, ale nie mógł za­snąć. Pró­bo­wał li­czyć ba­ra­ny, ale bez­sku­tecz­nie – cały czas na­cho­dzi­ły go myśli.

My­ślał o tym, że tę­sk­ni do mamy, że chciał­by być już z po­wro­tem w domu, że nie­po­trzeb­nie do­ku­czał Mar­ce­li­nie, że mógł po­zwo­lić jej ten jeden raz spać z jego mi­siem, cho­ciaż był jego, a ona miała wła­sne za­baw­ki. My­ślał o tym, co teraz się z nimi, to zna­czy z mi­siem i Mar­ce­li­ną, dzie­je i tro­chę się o nich mar­twił, a im dłu­żej się mar­twił, tym wię­cej my­ślał o Mar­ce­li. Jemu się po­szczę­ści­ło, spo­tkał Pana Ża­rów­kę i dzie­cia­ki, i ich bab­cię za­stęp­czą, a Mar­ce­li­na? Co jej się przy­tra­fi­ło? Nadal miała misia? Nie zgu­bi­ła go?

Roz­my­ślał i coraz bar­dziej się za­mar­twiał, aż miał wra­że­nie, że stał się bar­dzo mały, że zmniej­szył się do roz­mia­ru pyłku i zdany jest na los, a sam nic, ale to nic nie może zro­bić, nie może nawet za­snąć, cho­ciaż przed chwi­lą był taki zmę­czo­ny – i drę­czył­by się tak dalej, gdyby nie świa­tło.

– Moja kolej? – za­py­tał, pod­no­sząc się z po­duch, szary od kurzu tak jak one, ale w na­mio­cie nie było Ża­rów­ko­we­go Ry­ce­rza. Adaś pod­szedł do sto­li­ka, wszedł na krze­sło i sta­nął na nim. Po­cią­gnął ma­te­riał i od­sło­nił szkla­ną kulę.

Szkla­na kula po­win­na po­ka­zy­wać przy­szłość, więc Adaś przy­mknął po­wie­ki, zbli­żył twarz do kuli, po­stu­kał pal­cem w szkla­ną po­wierzch­nię, ale nic się nie…

Stra­cił rów­no­wa­gę, krze­seł­ko za­chwia­ło się i prze­wró­ci­ło, a chło­piec upadł na dywan, ścią­ga­jąc ze sobą na­kry­cie stołu. Kula stur­la­ła się z blatu, po­to­czy­ła do wyj­ścia z na­mio­tu i znik­nę­ła. Z ze­wnątrz do­bie­ga­ła mu­zy­ka i szmer gło­sów. Adaś wstał, po­ma­so­wał obo­la­łe ramię i ostroż­nie wy­szedł z na­mio­tu, by się ro­zej­rzeć.

We­so­łe mia­stecz­ko tęt­ni­ło ży­ciem.

Lu­dzie zni­ka­li i zaraz po­ja­wia­li się w in­nych miej­scach, to sta­wa­li się prze­zro­czy­ści, to znów cał­kiem praw­dzi­wi. Wokół wszyst­kich uno­si­ła się żół­topo­ma­rań­czo­wa po­świa­ta.

Ża­rów­ko­wy Ry­cerz za­trzy­mał butem kulę i z jedną ręką na rę­ko­je­ści mie­cza, a drugą w po­bli­żu re­wol­we­ru, w sku­pie­niu ob­ser­wo­wał zjawy.

– Co się dzie­je? – za­py­tał Adaś, sta­nąw­szy bar­dzo bli­sko ry­ce­rza, roz­glą­da­jąc się wokół sze­ro­ko otwar­ty­mi ocza­mi. – Czy to…

– To nie duchy – od­parł ry­cerz. – Kiedy ktoś od­cho­dzi, nie może już wró­cić, nawet jako duch. To ka­wał­ki wspo­mnień. Nasza wi­zy­ta mu­sia­ła je obu­dzić.

Chło­piec przyj­rzał się zja­wom do­kład­niej. Rze­czy­wi­ście, każda z nich po­ja­wia­ła się, ro­bi­ła za każ­dym razem to samo, a potem zni­ka­ła i znów po­ja­wia­ła się tam, gdzie na po­cząt­ku.

– Wspo­mnie­nia? Czyli nic nam nie grozi?

– Wspo­mnie­nia po­tra­fią być nie­bez­piecz­ne. Mogą cię wcią­gnąć, a cza­sem nawet zra­nić. Le­piej bądź­my ostroż­ni… Po­ja­wia się ich coraz wię­cej. To frag­men­ty ra­do­snych chwil, więc moja broń nie zda się na nic.

Po­sta­ci było coraz wię­cej, jedne szły ku nim, inne po­ja­wia­ły się obok cał­kiem bez ostrze­że­nia. Ry­cerz chwy­cił rękę Ada­sia. Twa­rze i ciała lu­dzi-zjaw, do­ro­słych i dzie­ci, po­ja­wia­ły się tuż przed jego ocza­mi, tak, że nie mógł nawet od­gad­nąć, kogo, ko­bie­tę, męż­czy­znę, na­sto­lat­ka, czy sta­rusz­ka, wła­ści­wie widzi. Cał­kiem przy­sła­nia­ły mu Ża­rów­ko­we­go Ry­ce­rza i tylko uścisk dłoni przy­po­mi­nał o tym, że nadal są razem.

– Trzy­maj się mocno! – krzyk ry­ce­rza prze­bił się przez plą­ta­ni­nę roz­mów. – Prze­trzy­ma­my ude­rze­nie fali, a potem znaj­dzie­my Wiarę i…

Wię­cej Adaś nie usły­szał, słowa zlały się z gwa­rem tłumu, który na­tarł na nich z całą swoją siłą, a im bar­dziej wspo­mnie­nia były wy­raź­ne, tym moc­niej chło­piec od­czu­wał ich napór, ale Ża­rów­ko­wy Ry­cerz trzy­mał go mocno. Fala wspo­mnień przy­kry­ła na­miot wróż­ki, do­tar­ła do gra­nic we­so­łe­go mia­stecz­ka, a potem za­czę­ła się cofać, aż wresz­cie ry­cerz i chło­piec mogli się zo­ba­czyć. Mogli ru­szyć tam, gdzie przy­wią­za­li konia, o ile po­chód du­chów prze­szło­ści nie spło­szył Wiary i nie ucie­kła w ciem­ność, gdzie trud­no by­ło­by ją od­na­leźć.

Wtedy nadal spo­czy­wa­ją­ca u ich stóp szkla­na kula wy­bu­chła, uwal­nia­jąc świa­tło, błysz­czą­cy pył i wi­cher, który uniósł Ada­sia i po­rwał w nie­zna­ne.

 

*

 

Wy­so­ko nad głową chłop­ca wi­sia­ły chmu­ry, nie­ru­cho­me na błę­kit­nym tle, przy­po­mi­na­ją­ce roz­rzu­co­ne kłęb­ki waty. Prze­bi­ja­ło mię­dzy nimi świa­tło słoń­ca, które za­trzy­ma­ło się w po­ło­wie drogi po nie­bie. Stę­chłe po­wie­trze draż­ni­ło nos.

– Auu – pi­snął, do­tknąw­szy głowy. Spa­da­jąc, nabił sobie guza.

Tylko gdzie on tra­fił?

Nad głową miał niebo, ale to niebo wy­da­wa­ło mu się dziw­ne, choć nie po­tra­fił po­wie­dzieć dla­cze­go. Leżał po­śród trawy, ale ta też nie była zwy­czaj­na. Twar­de źdźbła draż­ni­ły skórę, za­miast ukła­dać się pod nim jak mięk­kie po­sła­nie. Zaraz jed­nak prze­stał się nad tym za­sta­na­wiać, bo do jego nosa do­tarł sma­ko­wi­ty, do­brze znany za­pach. Na­le­śni­ki z sy­ro­pem klo­no­wym. Na samą myśl ob­li­zał wargi.

Sta­nął chwiej­nie i ro­zej­rzał się za źró­dłem ape­tycz­nej woni. Nie­opo­dal, tuż obok stru­my­ka, stała drew­nia­na chat­ka. Chło­piec pod­kradł się tam ostroż­nie, zer­k­nął do środ­ka, ale zaraz czmych­nął pod wąski pa­ra­pet i przy­warł ple­ca­mi do ścia­ny,

– Spo­koj­nie, nie mu­sisz się bać. – Po­stać, która wy­chy­li­ła się z okna, od razu go do­strze­gła. Kiedy Adaś spoj­rzał w górę, przy­wi­tał go przy­ja­zny uśmiech.

– Jak ci na imię? – za­py­ta­ła ko­bie­ta. Dźwięk jej głosu był jak grzan­ki po­sma­ro­wa­ne mio­dem.

Za­miast chłop­ca ode­zwał się jego brzuch.

– Nie roz­ma­wiasz z nie­zna­jo­my­mi? To bar­dzo mą­drze… ale sły­szę, że je­steś głod­ny. – Ko­bie­ta znik­nę­ła w środ­ku, by po chwi­li po­ja­wić się z ta­le­rzem na­le­śni­ków. Po­ło­ży­ła go na pa­ra­pe­cie.

Adaś nie na­my­ślał się długo, zaraz po­chło­nął pierw­sze­go na­le­śni­ka. Sma­ko­wał wy­bor­nie. Do­kład­nie takie ro­bi­ła jego mama. Czy ktoś, kto sma­żył tak dobre na­le­śni­ki, mógł­by mieć złe za­mia­ry? Na pewno nie.

– Gdzie ja je­stem? – za­py­tał, ob­li­zu­jąc palce z sy­ro­pu. – Muszę od­na­leźć Pana Ża­rów­kę.

– Zgu­bi­łeś się?

Po­ki­wał głową, a ko­bie­ta znów znik­nę­ła na mo­ment, a kiedy po­now­nie sta­nę­ła w oknie, miała ze sobą spodek z ka­wał­kiem babki cy­try­no­wej i szklan­kę kakao. Nie po­sta­wi­ła ich jed­nak na pa­ra­pe­cie. 

– Może wej­dziesz? Kiedy ktoś cię szuka, naj­le­piej zo­stać w jed­nym miej­scu. W innym wy­pad­ku bę­dzie­cie oby­dwaj pró­bo­wa­li się na­wza­jem od­na­leźć i tylko się mi­nie­cie.

To mu­sia­ła być praw­da, mama po­wie­dzia­ła mu kie­dyś coś po­dob­ne­go. Ale Adaś czuł, że musi stąd ru­szać… tylko za bar­dzo nie wie­dział dokąd.

– To jak, po­cze­ka­my razem na Pana Ża­rów­kę? – do­py­ty­wa­ła ko­bie­ta, prze­wra­ca­jąc na pa­tel­ni ko­lej­ne­go na­le­śni­ka.

 

*

 

– To po­twor­ne! – Błę­kit­ne oczy ko­bie­ty za­szkli­ły się. – Taki młody chłop­czyk, a prze­żył już tak wiele!

Adaś koń­czył wła­śnie babkę i po­pi­jał kakao. Opo­wie­dział już o wszyst­kim, co go spo­tka­ło. W wiel­kim skró­cie, oczy­wi­ście. Ale za to za­czął od sa­me­go po­cząt­ku.

– Prze­cież mi­nę­ły do­pie­ro dwa lata! Masz prawo tę­sk­nić za tatą. – Miesz­kan­ka chat­ki sta­nę­ła za krze­słem, na któ­rym sie­dział, i przy­tu­li­ła jego głowę do pier­si. – To nor­mal­ne, że nadal od­czu­wasz smu­tek. Twój miś jest dla cie­bie bar­dzo ważny. – Adaś przy­tak­nął, a ko­bie­ta po­gła­dzi­ła jego włosy. – Mama nie po­win­na po­zwa­lać na to, żeby obca dziew­czyn­ka ro­bi­ła ci na złość.

– Mar­ce­la… ona… chyba nie chcia­ła nic złego… Jej bra­ku­je mamy, a mój miś… wi­dzia­ła, że po­ma­gał mi za­snąć… Teraz muszę ich ura­to­wać.

– Je­steś bar­dzo dziel­ny, ale na małym chłop­cu nie po­win­na spo­czy­wać tak wiel­ka od­po­wie­dzial­ność. Ten cały Ża­rów­ka…

– Tak na­praw­dę to ry­cerz. Ża­rów­ko­wy Ry­cerz. Po­ma­ga mi.

– Nie po­ra­dził­by sobie sam? – po­wąt­pie­wa­ła ko­bie­ta.

– Nie ro­zu­mie pani! Je­ste­śmy dru­ży­ną, razem po­ko­na­my ciem­ną kra­inę… Dla­cze­go tu tak jest? – za­py­tał chło­piec, po­nie­waż wąt­pli­wo­ści wró­ci­ły. – Dla­cze­go tu jest jasno?

Ko­bie­ta pu­ści­ła go i po­de­szła do ku­chen­ki.

– Wiem, jak jest wszę­dzie in­dziej – po­wie­dzia­ła od­wró­co­na ple­ca­mi do Ada­sia. – To miej­sce może być ostat­nim, nad któ­rym nie pa­nu­je Smut­na Pani… ale nie myśl o tym teraz. Na pewno wszyst­ko się ułoży. – W jed­nej chwi­li prze­szła od za­du­my do bez­tro­skiej ra­do­ści. – A wiesz, co jest naj­lep­sze, by prze­stać choć na chwi­lę my­śleć o pro­ble­mach? Cie­płe kakao.

Na­la­ła ko­lej­ną szklan­kę i po­sta­wi­ła przed Ada­siem. Pa­ru­ją­cy napój za­chę­cał obiet­ni­cą sło­dy­czy.

– Chyba jedna szkla­necz­ka wię­cej nie za­szko­dzi? Hmm?

Chło­piec uznał, że fak­tycz­nie nie za­szko­dzi, jeśli wy­pi­je jesz­cze jedną por­cję. Opróż­nił szklan­kę za jed­nym razem, a kiedy ją od­sta­wił, ziew­nął prze­cią­gle i przy­po­mnia­ło mu się, że prze­cież nie zdą­żył się wy­spać.

– Przy­go­tu­ję ci łóżko – oznaj­mi­ła ko­bie­ta. – Prze­cież cze­ka­jąc na swo­je­go ry­ce­rza, mo­żesz się chwil­kę zdrzem­nąć, praw­da?

 

*

 

Kiedy wstał, było ciem­no. Spoj­rzał przez okno na roz­sia­ne po nie­bie kon­ste­la­cje gwiazd. Czuł, że po­wi­nien się spie­szyć. Zmie­nił pi­ża­mę na swoje dzien­ne ubra­nie, le­żą­ce na ko­mo­dzie nie­opo­dal łóżka, i na pal­cach prze­mknął przez przed­po­kój. Wzuł te­ni­sów­ki i otwo­rzył fron­to­we drzwi.

– Adaś, co się dzie­je? – za­py­ta­ła go, kiedy sta­nął w progu. Od­wró­cił się i zo­ba­czył jej syl­wet­kę w ni­kłym noc­nym świe­tle.

– Ja… – „muszę się spie­szyć”, chciał po­wie­dzieć, ale nie wie­dział, dla­cze­go.

– Wra­caj do łóżka.

Po­wie­trze było nie­ru­cho­me i pach­nia­ło stę­chli­zną. Jedna z gwiazd za­mi­go­ta­ła i zga­sła. Czuł, że po­wi­nien się spie­szyć, ale wśli­zgnął się pod koł­drę i za­padł w sen.

 

*

 

Wy­so­ko na nie­bie, nie­mal bez­po­śred­nio nad chat­ką, ni­czym gi­gan­tycz­na ża­rów­ka świe­ci­ło białe słoń­ce. Wy­glą­da­ło tak, jakby już było po­łu­dnie, a Adaś do­pie­ro za­bie­rał się do śnia­da­nia. Dziś były na­le­śni­ki z sy­ro­pem klo­no­wym i kakao. W mig opróż­nił ta­lerz i wstał od stołu.

Odkąd się obu­dził, nie mógł się uspo­ko­ić. Śnił o wie­trze w ciem­no­ści, o cho­in­ko­wych lamp­kach, o sło­jach wy­peł­nio­nych ko­lo­ra­mi tęczy, o po­go­ni za czymś i ten sen po­zo­sta­wił go z po­czu­ciem nie­do­koń­czo­nych spraw, ale chło­piec za nic nie mógł przy­po­mnieć sobie, co to były za spra­wy.

 

*

 

Słoń­ce zga­sło nagle, oznaj­mia­jąc tym samym ko­niec dnia wy­peł­nio­ne­go przy­jem­no­ścia­mi. Dziś nie było szko­ły i do wie­czo­ra grali w war­ca­by. Udało mu się wy­grać za każ­dym razem.

Noc była cie­pła i bez­wietrz­na. Umył zęby i, po­nie­waż dziś nie mu­siał się kąpać, leżał już pod koł­drą, wpa­tru­jąc w roz­gwież­dżo­ne niebo. Szu­kał gwiaz­do­zbio­rów, ale szło mu kiep­sko.

Ziew­nął.

To był świet­ny dzień, po­my­ślał, taki, który mógł­by trwać w nie­skoń­czo­ność.

Za­snął, gdy na nie­bie zga­sła ko­lej­na gwiaz­da.

 

 

*

 

– Idę na dwór! – za­wo­łał Adaś, kiedy tylko prze­łknął ostat­ni kęs na­le­śni­ka i dopił kakao. „Tylko się nie od­da­laj i nie pod­chodź do stru­mie­nia” usły­szał jesz­cze, nim wy­padł na ze­wnątrz i w parę kro­ków do­biegł do huś­taw­ki.

Był cie­pły, bez­wietrz­ny dzień, a w po­wie­trzu utrzy­my­wał się za­pach stę­chli­zny. Słoń­ce wi­sia­ło już wy­so­ko nad chat­ką, choć do­pie­ro co jedli śnia­da­nie.

Frag­ment ob­ło­ku ode­rwał się i opa­dał le­ni­wie w stro­nę po­la­ny, przy­ku­wa­jąc uwagę chłop­ca. Ten naj­pierw zer­k­nął w stro­nę chat­ki, a potem ze­sko­czył z huś­taw­ki i po­biegł w tam­tym kie­run­ku. Ostre źdźbła dra­pa­ły jego łydki. Czy trawa nie po­win­na być mięk­ka i miła w do­ty­ku?

Gdy był u celu, wło­żył rękę w śro­dek chmu­ry. Była w do­ty­ku jak wata, a po do­kład­niej­szych oglę­dzi­nach oka­za­ło się, że to jest wata. Naj­zwy­klej­sza wata pod słoń­cem. Czy chmu­ry po­win­ny być z waty?

Za­uwa­żył coś w tra­wie kil­ka­na­ście kro­ków od niego. Coś brą­zo­we­go, o nie­re­gu­lar­nym kształ­cie, może zwie­rzę, albo worek… albo mały ple­cak. Pod­szedł bli­żej, by le­piej przyj­rzeć się zna­le­zi­sku. Tak, to był ple­cak. Nie­zbyt duży. Pa­so­wał­by na niego. Ktoś mu­siał go zgu­bić. Tylko kto? Nie wi­dział tu ni­ko­go od… od… od… nie pa­mię­tał.

Z ple­ca­ka wy­sta­wał róg zło­żo­nej na czte­ry kart­ki. Adaś wy­cią­gnął ją ostroż­nie, jakby ple­cak miał naraz zmie­nić się w psa i go ugryźć. Kiedy roz­ło­żył pa­pier, oka­za­ło się, że to ry­su­nek. Osiem po­sta­ci na­kre­ślo­nych dło­nią dziec­ka – to zna­czy dziec­ka młod­sze­go od Ada­sia. Wszy­scy trzy­ma­li się za ręce.

Scho­wał kart­kę do kie­sze­ni, pod­niósł ple­cak i za­rzu­cił go na ra­mio­na.

– Chodź do domu, ko­cha­ny. Za chwi­lę się ściem­ni. – Ko­bie­ta przy­szła za nim, sta­nę­ła w po­ło­wie drogi do chat­ki.

Słoń­ce nadal było w tym samym miej­scu, ale zaraz mogło zga­snąć.

Tylko, że słoń­ce po­win­no wscho­dzić i za­cho­dzić, nie za­pa­lać się i ga­snąć jak ża­rów­ka. Tak samo jak trawa nie po­win­na być szorst­ka i twar­da, chmu­ry nie po­win­ny być z waty, oko­li­ca w od­da­li nie po­win­na wy­glą­dać jak roz­my­ty akwa­re­lo­wy ob­ra­zek, po­wie­trze nie po­win­no za­wsze mieć stę­chłe­go za­pa­chu, a na śnia­da­nie nie po­wi­nien co dzień jeść na­le­śni­ków z sy­ro­pem klo­no­wym.

– To wszyst­ko jest sztucz­ne!

– Nie miej mi za złe. Ja tylko chcia­łam ulżyć ci w cier­pie­niach – pró­bo­wa­ła się wy­tłu­ma­czyć ko­bie­ta z chat­ki, wi­dząc jego minę. – Je­steś od­waż­nym i do­brym chłop­cem, ale prze­cież tylko dziec­kiem, a dzie­ci po­win­ny mieć czas na bez­tro­skę i za­ba­wę, na odro­bi­nę za­po­mnie­nia. Wy­pra­wa ra­tun­ko­wa to spra­wa dla do­ro­słych.

– Nie chcia­łam cię skrzyw­dzić – kon­ty­nu­owa­ła ko­bie­ta, a w jej gło­sie prze­bi­jał ton praw­dzi­we­go smut­ku. – Je­dy­nie ulżyć i… Po pro­stu razem nie by­li­śmy sa­mot­ni. Czy to źle? Sam po­wiedz, czy źle nam było? Wróć ze mną. Scho­wa­my ple­cak, szyb­ko o wszyst­kim za­po­mnisz i bę­dzie jak daw­niej.

 Adaś wy­cią­gnął z kie­sze­ni ry­su­nek, by przyj­rzeć się po­sta­ciom. Pyza, Ta­dzio, Mała Stopa, Klara, Chyży, sta­rusz­ka i Pan Ża­rów­ka. Jesz­cze raz spoj­rzał na chat­kę nad stru­my­kiem i na ko­bie­tę.

– To jak bę­dzie? Wró­ci­my razem? Za­po­mni­my o spra­wie? – Jej głos wpa­dał do głowy Ada­sia, roz­le­wał się w środ­ku jak go­rą­ca cze­ko­la­da, za­chę­cał, by wy­rzu­cił ple­cak i zo­stał tu już na za­wsze.

Chło­piec po­trzą­snął głową.

To z pew­no­ścią były czary.

Ale Adaś wie­dział już, że szczę­ście to nie na­le­śni­ki co­dzien­nie na śnia­da­nie, to nie brak szko­ły i za­ba­wa do wie­czo­ra, ani ulu­bio­ne kre­sków­ki bez ogra­ni­czeń, a na pewno szczę­ściem nie było to, że nie pa­mię­tał o Ża­rów­ko­wym Ry­ce­rzu, o dzie­cia­kach, o ich babci, ani o mamie i tacie – zwłasz­cza o tacie – a nawet o Mar­ce­li­nie i tacie Mar­ce­li­ny.

Szczę­ście to… nie wie­dział tego jesz­cze, ale na pewno coś in­ne­go.

– Prze­stań! – krzyk­nął, a ko­bie­ta za­mil­kła i od­wró­ci­ła wzrok od chłop­ca. Se­kun­dy mi­ja­ły, a oni sie­dzie­li we frag­men­cie uszko­dzo­nej atra­py chmu­ry, nie wie­dząc, co po­cząć.

Kiedy sło­necz­na ża­rów­ka zga­sła, a w jej miej­sce za­pa­li­ły się setki mniej­szych, bia­łych świa­te­łek imi­tu­ją­cych gwiaz­dy, ko­bie­ta pod­nio­sła się z puchu i otrze­pa­ła su­kien­kę ze strzęp­ków waty.

– Sam nie dasz rady. Po­mo­gę ci – za­de­kla­ro­wa­ła, a Adaś spoj­rzał na nią zza przy­mru­żo­nych po­wiek.

Błysz­czą­cy pył po­de­rwał chłop­ca z ziemi i rzu­cił w górę, jakby to była szma­cia­na lalka. Oto­czył go ze wszyst­kich stron, za­mknął w sobie i wi­ru­jąc z siłą trąby po­wietrz­nej pchał wyżej i wyżej, szar­piąc drob­nym ośmio­lat­kiem na boki.

Adaś wy­le­ciał na po­wierzch­nię, za­to­czył krąg w po­wie­trzu, a pył po­niósł go w bez­piecz­ne miej­sce mię­dzy ma­syw­ny­mi szpry­cha­mi i wzmoc­nie­nia­mi dia­bel­skie­go młyna.

– Do zo­ba­cze­nia – usły­szał cichy szept. – W snach mnie spo­tkasz, jeśli ze­chcesz…

Pył go otu­lił i chło­piec za­snął, sku­lo­ny mię­dzy po­rdze­wia­ły­mi frag­men­ta­mi wiel­kie­go koła. Śnił o zie­lo­nej po­la­nie, o smaku na­le­śni­ków z sy­ro­pem klo­no­wym, o chat­ce nad stru­my­kiem i uśmie­chał się przez sen.

Wtedy zna­lazł go Ża­rów­ko­wy Ry­cerz.

 

*

 

– To Pia­sko­wa Wróż­ka.

Tym razem mroku wszech­obec­nej nocy nie roz­świe­tla­ła ogrom­na ża­rów­ka ani tęcza za­mknię­ta w sło­ikach, ani gro­ma­dy lam­pek u szczy­tu ja­ski­ni czy neony lu­na­par­ko­wych atrak­cji, ale naj­zwy­klej­sze ogni­sko.

– Mu­sia­ła już wcze­śniej zwró­cić na cie­bie uwagę, może kiedy byłeś we­wnątrz ma­rze­nia o ro­dzi­nie – kon­ty­nu­ował Ża­rów­ko­wy Ry­cerz. – Ma­rze­nia to też jej do­me­na. Tak samo chwi­le, do któ­rych czę­sto wra­ca­my my­śla­mi. Mo­głem wpaść na to wcze­śniej.

– My­śla­łem, że jest Pia­sko­wy Dzia­dek, nie Wróż­ka. Mama czy­ta­ła mi o nim.

– To jedna z po­sta­ci tej samej isto­ty – od­parł ry­cerz, ale chło­piec nie zro­zu­miał z tego zbyt wiele. – Nie­któ­re rze­czy mogą mieć wiele nazw i kształ­tów, a po­zo­sta­wać tym samym.

– Jak woda?

– Tak, jak woda.

– Albo sen? Sny też mogą być różne – dodał Adaś, prze­żu­wa­jąc pierw­szy, nadal go­rą­cy kęs.

– Tak, masz rację. Po­dob­nie jest z uczu­cia­mi. Twój tata od­szedł, ale nadal go ko­chasz, praw­da? – Chło­piec kiw­nął głową. – Ale ko­chasz też mamę i mo­żesz ko­chać wię­cej osób, każdą ina­czej. Nie za­brak­nie dla nich miej­sca.

– Długo tu je­ste­śmy? – prze­rwał mu chło­piec i wstał od ogni­ska, pró­bu­jąc ukryć blask oczu, które zwil­got­nia­ły od łez.

– Nie stra­ci­li­śmy wiele czasu – uspo­ko­ił go Ża­rów­ko­wy Ry­cerz, ale wstał razem z nim i za­sy­pał ogni­sko pia­skiem. Teraz jego hełm i zbro­ja po­zo­sta­ły je­dy­ny­mi źró­dła­mi świa­tła, a Adaś przy­po­mniał sobie o ukry­wa­ją­cych się w ciem­no­ściach stwo­rze­niach i za­drżał.

– Byłem tam kilka dni – od­parł, z tru­dem prze­łknąw­szy ogrom­ną por­cję.

– To moc Pia­sko­wej Wróż­ki. Są sny, które zdają się trwać le­d­wie kilka minut, a kiedy otwie­rasz oczy, ze­ga­rek po­ka­zu­je, że mi­nę­ło już osiem go­dzin i pora wstać. Są też takie, w któ­rych spę­dzasz dni i ty­go­dnie, a oka­zu­ją się być krót­ką drzem­ką. – Ry­cerz po­pra­wił sio­dło na grzbie­cie Wiary. – Wska­kuj.

Podał chłop­cu dłoń, a ten z jego po­mo­cą wdra­pał się na sio­dło. Ry­cerz jed­nym płyn­nym ru­chem zajął swoje miej­sce. Sio­dło za­fa­lo­wa­ło – to zna­czy po­ru­szył się nie­do­strze­gal­ny zmy­sła­mi koń.

– Ona… nie była złą wiedź­mą – stwier­dził Adaś. – Była tylko sa­mot­na i nie­szczę­śli­wa.

– Nie my­li­ła się co do cie­bie – dodał ry­cerz.

– Nie?

– Je­steś wy­jąt­ko­wo od­waż­nym dzie­cia­kiem. A twoje uczu­cia… pa­mię­taj, że są twoje i to naj­waż­niej­sze. Nie mu­sisz się ich wsty­dzić ani uda­wać, że ich nie na. Ani zmie­niać, nawet jeśli mówią ci to do­ro­śli. Zwłasz­cza jeśli mówią to do­ro­śli. Oni cza­sem już nie pa­mię­ta­ją, jak to jest mieć osiem lat. Obie­cu­jesz? – po­waż­nym tonem za­py­tał Ża­rów­ko­wy Ry­cerz.

– Obie­cu­ję.

– Do­brze. A teraz się trzy­maj – po­le­cił ry­cerz i po­pu­ścił lejce, a Wiara po­nio­sła ich w ciem­ność, szyb­ka jak je­sien­ny wi­cher.

 

*

 

Ko­lej­ny po­stój zro­bi­li przed miej­scem zwa­nym Wiel­ką Roz­pa­dli­ną. Ry­cerz ko­niecz­nie chciał mu coś po­ka­zać, jed­nak Adaś wi­dział tylko czerń, czerń przed nimi i za nimi, i po bo­kach.

– Chodź, po­dejdź do kra­wę­dzi – na­ma­wiał go Ża­rów­ko­wy Ry­cerz, a sam usiadł na ziemi i zwie­sił nogi w prze­pa­ść, co chło­piec po­znał po tym, że nagle znik­nę­ły w ciem­no­ści.

Cho­ciaż tro­chę oba­wiał się wy­so­ko­ści, a zwłasz­cza prze­pa­ści, któ­rej nie widać, Adaś ufał ry­ce­rzo­wi. Sta­nął za jego ple­ca­mi i ostroż­nie wy­chy­lił się do przo­du.

Da­le­ko w dole tań­czy­ły gwiaz­dy.

Były inne, niż te, które chło­piec znał z noc­ne­go nieba, oczy­wi­ście poza tym, że się po­ru­sza­ły – nie świe­ci­ły chłod­ną bielą, tylko róż­ny­mi od­cie­nia­mi złota i zie­le­ni. Urzą­dza­ły go­ni­twy. Spię­trza­ły się jak fale pod­czas sztor­mu i opa­da­ły w har­mo­nij­nym tańcu. Two­rzy­ły gro­ma­dy, roz­pra­sza­ły się i znów zbi­ja­ły w zwar­tą masę.

Adaś wie­dział już, że nawet w tym ciem­nym świe­cie można było zna­leźć coś pięk­ne­go, jak tęcza za­mknię­ta w sło­ikach albo ma­rze­nia o la­ta­niu, ale to nie umniej­sza­ło jego za­chwy­tu.

Usiadł obok ry­ce­rza, obej­mu­jąc jego ramię dla ase­ku­ra­cji, i też zwie­sił nogi w głąb prze­pa­ści.

– To świe­tli­ki – wy­ja­śnił Ża­rów­ko­wy Ry­cerz. – Nie prze­szka­dza im życie w ciem­no­ści. Noszą świa­tło w sobie. 

– Tak jak ty – od­po­wie­dział chło­piec, a ry­cerz przy­tu­lił go do sie­bie.

– Wiesz, czemu świe­cą? – za­py­tał, a Adaś po­krę­cił głową. – Bo nie chcą być same. W taki spo­sób się znaj­du­ją. Po­je­dyn­czy świe­tlik jest pra­wie nie­zau­wa­żal­ny, ale razem po­tra­fią świe­cić tak jasno, jak gwiaz­dy. Ro­zu­miesz, co mam na myśli?

Tym razem chło­piec kiw­nął na tak.

– Nie­ba­wem bę­dzie­my na miej­scu – oznaj­mił ry­cerz. – Tam nie bę­dzie bez­piecz­nie. Wiele może się wy­da­rzyć, ale zro­bi­my wszyst­ko, by ura­to­wać twoją sio­strę. Jeśli się nie pod­da­my, musi nam się udać. – Kiedy skoń­czył mówić, od­po­wie­dzia­ła mu tylko cisza.

Sie­dzie­li tam jesz­cze przed kilka chwil, pa­trząc w mil­cze­niu, jak ty­sią­ce ma­łych świa­te­łek two­rzą żywe mo­zai­ki złota i zie­le­ni, a potem ru­szy­li w dal­szą drogę.

 

*

 

– Je­ste­śmy w po­bli­żu – wy­szep­tał Ża­rów­ko­wy Ry­cerz, kiedy wje­cha­li na wzgó­rze i zsie­dli z konia. Lamp­ki na zbroi i hełm przy­ga­sły. – Za­cho­waj ciszę. To teren smu­ta­sów. Spró­bu­je­my się pod­kraść, ale w ciem­no­ści je­stem wi­docz­ny jak cho­in­ka… Zwy­kle nie za­przą­tam sobie głowy ata­kiem z za­sko­cze­nia.

Adaś przy­po­mniał sobie, że sta­rusz­ka, którą sam już na­zy­wał w my­ślach bab­cią, dała mu ple­cak, do któ­re­go spa­ko­wa­ła wszyst­ko, co jej zda­niem mo­gło­by się przy­dać. Bab­cia była mądrą i prze­wi­du­ją­cą ko­bie­tą.

– Mam coś dla cie­bie! – oznaj­mił, ścią­ga­jąc ple­cak. Gme­rał w nim po omac­ku przez chwi­lę, aż wy­cią­gnął czar­ny płaszcz.

– Czar­na roz­pacz – po­wie­dział ry­cerz, ma­ca­jąc ma­te­riał. – Smut­na Pani ma takie samo odzie­nie. Szczwa­na sta­rusz­ka, dała ci to w se­kre­cie, bym nie miał oka­zji za­py­tać, skąd to wzię­ła.

– Ka­za­ła po­wie­dzieć, że zbie­ra wszyst­kie ko­lo­ry, nie tylko te we­so­łe.

Ry­cerz po­ki­wał głową i mruk­nął.

– Dalej idzie­my pie­szo. – Chwy­cił chłop­ca za rękę i ostroż­nie po­pro­wa­dził do tu­ne­lu na dole wznie­sie­nia.

Przej­ście było cia­sne, mu­sie­li kulić się, cza­sem nawet czoł­gać, aż chło­piec miał wra­że­nie, że znów jest pod łóż­kiem Mar­ce­li­ny i jesz­cze ka­wa­łek, a wyj­dzie spod niego i bę­dzie we wła­snym po­ko­ju… a bar­dzo nie chciał, by aku­rat teraz tak się stało. Tunel skoń­czył się nagle. Pierw­szy wy­szedł ry­cerz i kazał chłop­cu za­cze­kać, aż spraw­dzi, czy jest bez­piecz­nie.

Nie było.

Nim męż­czy­zna zdą­żył się ro­zej­rzeć, za­ata­ko­wa­ła go grupa smu­ta­sów.

Ry­cerz się­gnął po ża­rów­ko­wy miecz. Wy­ma­chi­wał nim, jakby to była za­baw­ka, krę­cił młyn­ki, ciął z góry, z dołu, z boku i tra­fiał za każ­dym razem. Tam, gdzie tra­fiał miecz, po­zo­sta­wa­ła jasna smuga, przez którą po ciele roz­cho­dzi­ło się świa­tło. Do­tknię­ci ostrzem wyli, ję­cze­li i ucie­ka­li w po­pło­chu, bo nic bar­dziej nie prze­ra­ża­ło smu­ta­sów, niż myśl, że mogą od­zy­skać ra­dość życia. Ale w miej­sce każ­de­go ra­nio­ne­go przy­by­wa­ło dwóch no­wych, a na zbroi pę­ka­ły ko­lej­ne lamp­ki. Ża­rów­ko­wy Ry­cerz przy­ga­sał i przy­ga­sał też jego miecz.

Coś mu­snę­ło ramię chłop­ca. Od­wró­cił głowę i zo­ba­czył roz­pa­cza­ka, go­tu­ją­ce­go się do ugry­zie­nia. Do tego cie­ni­sta macka owi­nę­ła się wokół jego kost­ki i wspi­na­ła po nodze.

– Łap! – Ża­rów­ko­wy Ry­cerz od­piął pas z re­wol­we­rem i rzu­cił go mło­de­mu kom­pa­no­wi. – Strze­la­łeś kie­dyś? – za­py­tał, od­pie­ra­jąc atak smu­ta­sów, któ­rzy prze­ję­li ini­cja­ty­wę, bo jeden cios już nie wy­star­czał, by ich wy­stra­szyć.

– Tylko na niby, kiedy ba­wi­łem się w In­dian i kow­bo­jów. – „Z tatą”, do­po­wie­dział Adaś w my­ślach, ale zaraz od­su­nął od sie­bie wspo­mnie­nia, po­nie­waż to nie był czas na me­lan­cho­lię.

– To wy­star­czy.

Adaś od­cią­gnął kurek. Za­uwa­żył, że bę­be­nek jest pusty, ale nie miał in­ne­go wyj­ścia, niż za­ufać Ża­rów­ko­we­mu Ry­ce­rzo­wi. Wy­ce­lo­wał w ciem­ność i na­ci­snął spust.

Stru­mień świa­tła wy­strze­lił z lufy, roz­pę­dza­jąc mrok tu­ne­lu. Mac­ko­cie­nie znik­nę­ły, cza­ją­cy się przy ścia­nie roz­pa­czak uciekł w głąb pod­ziem­ne­go przej­ścia, a chło­piec wy­sko­czył na otwar­tą prze­strzeń.

Smu­ta­sów wciąż przy­by­wa­ło.

– Bie­gnij do środ­ka! – roz­ka­zał ry­cerz, wska­zu­jąc wolną ręką na bu­dy­nek w od­da­li. – Znajdź sio­strę!

– A co z tobą?

– Nie martw się o mnie! Po­ra­dzę sobie! – krzyk­nął ry­cerz, chyba bar­dziej po to, by utwier­dzić się w prze­ko­na­niu. – Bie­gnij!

Adaś prze­mknął mię­dzy smu­ta­sa­mi, któ­rych uwagę przy­cią­gał blask ry­ce­rza, tań­czą­ce­go mię­dzy nimi, wy­wi­ja­ją­ce­go mie­czem i ro­bią­ce­go przy tym wiele ha­ła­su.

Bu­dy­nek znaj­do­wał się na gra­ni­cy za­się­gu świa­tła, które roz­ta­czał ry­cerz, ja­śnie­ją­cy teraz ze wszyst­kich sił. Chłop­cu wy­da­wa­ło się, że sły­szy dźwięk pę­ka­ją­cych lam­pek, w miarę jak coraz licz­niej­sza gro­ma­da smu­ta­sów na­pie­ra­ła na wo­jow­ni­ka. Chciał wró­cić, po­biec z po­mo­cą, ale wtedy wszyst­ko po­szło­by na marne. Ry­cerz obie­cał, że zrobi wszyst­ko i nawet teraz, nawet w ta­kiej chwi­li, sta­rał się pomóc chłop­cu.

Adaś biegł, ode­gnał wzru­sze­nie, bo ono nic by teraz mu nie po­mo­gło i pę­dził dalej – aż sta­nął przed bocz­nym wej­ściem Miej­sca La­men­tów.

Wi­dział już po­dob­ne bu­dow­le. Wy­so­kie, strze­li­ste dachy, wieże, ko­pu­ły, zdo­bie­nia ścian – wszyst­ko było mu znane. To zna­czy: pra­wie znane. Tutaj, po­śród cieni, każdy ka­mień, każdy załom i gzyms, każdy wi­traż w dłu­gich oknach i każde zdo­bie­nie wy­glą­da­ło dzi­wacz­nie i obco.

Zna­jo­me, a jed­no­cze­śnie obce – takie było to miej­sce.

Zdjął ple­cak. W środ­ku, poza su­char­ka­mi, kon­fi­tu­rą, zio­ło­wą pastą na rany i dużą ilo­ścią ban­da­ży, miał dwie fiol­ki, sta­ran­nie za­bez­pie­czo­ne w drew­nia­nych pu­deł­kach. Jedna za­wie­ra­ła ży­wo­zie­lo­ny płyn, druga – ja­skra­wo­żół­ty. Na­dzie­ja i szczę­ście, naj­cen­niej­sza sub­stan­cja na tym świe­cie. Na każ­dym świe­cie.

Wy­brał jedną, wypił za­war­tość i otwo­rzył drzwi.

 

*

 

Na po­cząt­ku sta­rał się skra­dać, nie­wy­ko­rzy­sta­ną fiol­kę uży­wa­jąc jako źró­dło świa­tła, do jego uszu do­tar­ło kwi­le­nie. Znał ten dźwięk. Wstyd było mu przy­znać, ale nie­raz sam sta­no­wił jego powód.

Wy­biegł z ko­ry­ta­rza i wpadł do prze­past­nej sali z rzę­da­mi ławek usta­wio­nych fron­tem w jed­nym kie­run­ku. Spoj­rzał tam, gdzie po­wi­nien być oł­tarz, ale za­miast niego, wśród nie­po­ko­ją­cych, po­wy­krę­ca­nych rzeźb, które sym­bo­li­zo­wa­ły spa­cze­nie tego miej­sca, znaj­do­wa­ło się przej­ście. Wy­so­ki, za­koń­czo­ny łu­kiem por­tal, w któ­rym wi­docz­ne były – tak! to mu­sia­ło być to! – gwiaz­dy i księ­życ.

Płacz do­cho­dził z innej stro­ny.

Pod jedną z ławek, sku­lo­na, tu­lą­ca brą­zo­we­go misia, ukry­wa­ła się mała dziew­czyn­ka.

– Mar­ce­li­na! – krzyk­nął i po­biegł do niej. Re­wol­wer i fiol­kę rzu­cił na sie­dze­nie, obie­ma dłoń­mi pod­niósł twarz dziew­czyn­ki, by się upew­nić, że to ona.

Wyraz zro­zu­mie­nia nie zdą­żył za­go­ścić na opuch­nię­tej od pła­czu twa­rzycz­ce, kiedy Adaś objął ją mocno i przy­ci­snął do swo­jej drob­nej pier­si.

– Bra­cisz­ku… – wy­szep­ta­ła Mar­ce­li­na i wy­buch­nę­ła gło­śnym szlo­chem, jakby naraz pękła tama w jej sercu i wszyst­kie emo­cje wy­la­ły się na wierzch. – Prze­pra­szam… To twój miś… od taty… nie po­win­nam… go za­bie­rać.

– Już do­brze, już do­brze… – po­cie­szał ją Adaś, głasz­cząc po głów­ce. Zaraz przy­po­mniał sobie o czymś i się­gnął po fiol­kę. – Masz, wypij to, od tego bę­dzie ci le­piej. To szczę­ście, wiesz? Czy­ste szczę­ście. Nie ma nic cen­niej­sze­go. Za­cho­wa­łem je dla cie­bie, żeby… no wiesz…

Dziew­czyn­ka wzię­ła na­czy­nie i bez pytań po­łknę­ła za­war­tość.

Jej twarz roz­pro­mie­ni­ła się, uśmiech starł smu­tek, a rękaw otarł łzy i już nie wy­glą­da­ła na zroz­pa­czo­ną ani prze­stra­szo­ną. Wy­glą­da­ła tak, jakby to był naj­lep­szy dzień jej krót­kie­go życia, a przy­naj­mniej naj­lep­szy dzień tego roku, lep­szy nawet niż uro­dzi­ny.

– Przy­sze­dłeś po mnie! – za­wo­ła­ła ra­do­śnie. – Cho­ciaż byłam okrop­na.

– Nie mo­głem cię prze­cież zo­sta­wić. Nie je­steś taka zła – zmierz­wił jej włosy. – To ja po­wi­nie­nem cię prze­pro­sić…

I nie tylko cie­bie, po­my­ślał.

Dla jej taty też nie był miły – teraz wie­dział, że cał­kiem bez po­wo­du. Prze­cież dzię­ki niemu mama wy­glą­da­ła na szczę­śli­wą… a przy­naj­mniej od kilku mie­się­cy znów uśmie­cha­ła się jak daw­niej. Adaś my­ślał… wła­ści­wie nie wie­dział już, co wtedy my­ślał. Że gdyby za­cho­wy­wał się ina­czej, to jakby zdra­dził tatę? Że ktoś pró­bu­je zająć jego miej­sce? Że w innym wy­pad­ku za­po­mni o tacie, a tego bar­dzo, bar­dzo nie chciał?

– Czemu tak na mnie pa­trzysz? – za­py­ta­ła Mar­ce­la, wy­ry­wa­jąc go z za­my­śle­nia.

– Co? Nie, nic… Teraz chodź­my – Adaś wska­zał na por­tal – tam chyba jest wyj­ście.

Po­cią­gnął ją za rękę, ale Mar­ce­li­na opie­ra­ła się.

– Nie mo­że­my tam iść – od­par­ła. – Tam jest… Ona tam jest, ukry­wa się i czeka na mnie… Boję się…

– Nie martw się, mam to – wy­szep­tał Adaś, pró­bu­jąc ukryć prze­ra­że­nie i po­ka­zał re­wol­wer, by dodać Mar­ce­li­nie otu­chy, cho­ciaż sam nie był pe­wien, czy broń zda się na co­kol­wiek. – Za­ufaj mi.

Smut­na Pani po­ja­wi­ła się, kiedy mi­nę­li ostat­ni rząd ławek i za­gro­dzi­ła im drogę.

Miała czar­ny płaszcz, blade ręce i ko­ści­ste dło­nie. Twarz ukry­wa­ła pod maską w kształ­cie czasz­ki, z dwoj­giem bia­łych oczu skie­ro­wa­nych pro­sto na nich.

– Odsuń się! – wrza­snął Adaś, bo na­uczył się od Ża­rów­ko­we­go Ry­ce­rza, że krzyk do­da­je od­wa­gi.

Smut­na Pani nawet nie drgnę­ła, więc chło­piec pod­niósł broń.

Pro­mień świa­tła ude­rzył pro­sto w ciem­ną syl­wet­kę Smut­nej Pani. Tam, gdzie tra­fił, po­ja­wił się jasny ślad, ale zaraz znik­nął przy­kry­ty czer­nią. Adaś strze­lił jesz­cze raz. I jesz­cze. I jesz­cze. Strze­lał, aż za­bra­kło mu sił i opadł na ko­la­na.

Nic to nie dało.

Kiedy spoj­rzał na ści­ska­ją­cą misia Mar­ce­li­nę, łzy za­krę­ci­ły się w ką­ci­kach jego oczu, po­pły­nę­ły po po­licz­kach i skap­nę­ły na mo­zai­kę. Każda z nich nio­sła w sobie odro­bi­nę pur­pu­ro­we­go świa­tła, jakby ktoś ob­sy­pał je bro­ka­tem. To nie były łzy smut­ku – to były łzy zło­ści.

– Nie zga­dzam się! – krzyk­nął, ale nie mógł nic zro­bić.

Tak samo jak przed dwu laty, kiedy tata od­szedł, a szczę­śli­wy świat prze­stał ist­nieć i za­stą­pił go inny, prze­peł­nio­ny żalem, tę­sk­no­tą i smut­kiem. Po­zba­wio­ny ko­lo­rów i świa­tła. Ciem­ny. Żył w takim miej­scu na długo przed tym, nim wczoł­gał się pod łóżko Mar­ce­li­ny.

I miał tego dość.

Prze­grać to nie ozna­cza być po­ko­na­nym, po­wie­dział­by mu Ża­rów­ko­wy Ry­cerz, gdyby tu był. Być po­ko­na­nym to pod­dać się.

– Może nie tym razem, może nie dziś, ale wró­ci­my do domu! – krzyk­nął. – I będę szczę­śli­wy! Będę się śmiał i bawił, cza­sem może pła­kał i smu­cił, ale nigdy, nigdy nie prze­sta­nę pró­bo­wać! Nie dam ci znowu wy­grać, tak samo, jak Pan Ża­rów­ka!

Białe oczy wpa­try­wa­ły się w nich, po­zba­wio­ne wy­ra­zu, nie da­ją­ce po­znać, czy Smut­na Pani w ogóle go zro­zu­mia­ła. Jed­nak po chwi­li ze­szła im z drogi.

Adaś i Mar­ce­li­na spoj­rze­li po sobie i z wa­ha­niem ru­szy­li do przej­ścia. Krok za kro­kiem na­bie­ra­li pew­no­ści, że im się uda, że Smut­na Pani po­sta­no­wi­ła ich wy­pu­ścić, choć nie wie­dzie­li, dla­cze­go… ale gdy już byli o krok od celu, wy­cią­gnę­ła rękę w ich kie­run­ku. Nie wy­po­wie­dzia­ła ani słowa. Adaś wąt­pił, czy w ogóle miała usta. Za to w jego gło­wie roz­legł się głos.

Mu­sisz wy­brać, mówił do chłop­ca, a dłoń Smut­nej Pani unio­sła się, by wska­zać na misia. I na Mar­ce­li­nę.

 

 

*

 

Wszyst­ko przez plu­szo­we­go misia.

Dla tego misia Adaś był gotów wejść w za­le­ga­ją­cą pod łóż­kiem ciem­ność, bo ten miś to ostat­nia rzecz, jaką do­stał od taty.

Bę­dzie tę­sk­nić, ale tylko tro­chę.

– Chłod­no tu – po­skar­ży­ła się Mar­ce­li­na, wtu­la­jąc się w Ada­sia. Ten odło­żył za­baw­ko­wy pi­sto­let ze świa­teł­kiem u wy­lo­tu lufy, objął ją ra­mie­niem i jesz­cze przez chwi­lę pa­trzy­li w roz­gwież­dżo­ne niebo. Mnó­stwo było na nim czer­ni i gra­na­tu, ale były też jasne, błysz­czą­ce gwiaz­dy i księ­życ.

Oka­za­ło się, że wyj­ście z Miej­sca La­men­tów pro­wa­dzi­ło na bal­kon ich miesz­ka­nia. Na szczę­ście bal­ko­no­we drzwi były uchy­lo­ne.

Za to misia nie było ni­g­dzie. Adaś za­wsze bę­dzie pa­mię­tał o tacie, nikt nigdy mu go nie za­stą­pi, ale miś… choć wy­jąt­ko­wy, po­zo­sta­wał tylko za­baw­ką. Za to Mar­ce­li­na – ona stała się czę­ścią ro­dzi­ny. Ko­niec koń­ców są teraz wszy­scy razem. Już nigdy nie bę­dzie jak daw­niej, ale Adaś po­sta­no­wił dać jej szan­sę. Za­wsze bę­dzie miał tatę głę­bo­ko w sercu, ale już nie oba­wiał się wpu­ścić tam kogoś no­we­go. Miej­sca nie za­brak­nie.

Prze­cież, nawet po naj­dłuż­szej nocy, w końcu za­wsze wsta­je słoń­ce.

Bę­dzie jesz­cze mu­siał ob­my­ślić z Mar­ce­li­ną jakąś wy­mów­kę, kiedy mama za­py­ta, gdzie po­dział się miś, nie mogli prze­cież wy­znać jej praw­dy.

To była ta­jem­ni­ca.

Mię­dzy bra­tem a sio­strą.

 

*

 

Ża­rów­ko­wy Ry­cerz przy­siadł w tra­wie na wznie­sie­niu, tuż poza gra­ni­cą cie­nia, jaki rzu­ca­ła wiel­ka, stara gru­sza, która mu­sia­ła tu ro­snąć chyba od po­cząt­ku świa­ta. Wresz­cie mógł ode­tchnąć i ścią­gnąć swój hełm.

Gdyby Adaś zo­ba­czył go teraz, przy­po­mi­nał­by mu utra­co­ne­go ojca ze szczę­śli­wych cza­sów, kiedy razem ko­pa­li w pia­sku, kiedy grali w cho­wa­ne­go, kiedy uczył go jeź­dzić na ro­we­rze. Ale Ada­sia tutaj nie było, wró­cił tam, gdzie po­wi­nien i był nie mniej szczę­śli­wy niż kie­dyś, a Ża­rów­ko­wy Ry­cerz wcale nie miał mu za złe, że coraz rza­dziej wra­cał wspo­mnie­nia­mi do sta­rych cza­sów.

– Nie są­dzisz, że tak wła­śnie po­win­no być, przy­ja­ciół­ko? – za­py­tał ko­bie­tę, która sie­dzia­ła nie­opo­dal, skry­ta w głę­bo­kim cie­niu rzu­ca­nym przez gęste li­sto­wie, chro­nią­ce ją przez żarem i świa­tłem let­nie­go słoń­ca, gó­ru­ją­ce­go nad zie­lo­ną do­li­ną nie­gdyś bę­dą­cą pust­ko­wiem.

Otu­lał ją czar­ny płaszcz, któ­re­go po­strzę­pio­ne frag­men­ty uno­si­ły się i opa­da­ły, jakby sma­ga­ne po­wie­wa­mi wia­tru. W dło­niach trzy­ma­ła plu­szo­we­go misia.

– Nic nie po­wiesz? – Ry­cerz się­gnął po grusz­kę, która wła­śnie spa­dła z ga­łę­zi i wgryzł się w słod­ki owoc. – Do­brze zro­bi­łaś, wy­pusz­cza­jąc go. I tak za­wsze bę­dzie­my razem, w końcu je­ste­śmy czę­ścią tego sa­me­go wspo­mnie­nia, jak dwie stro­ny mo­ne­ty.

W od­da­li, na po­la­nie, piąt­ka dzie­ci wi­ta­ła się wła­śnie z dawno nie­wi­dzia­ny­mi ro­dzi­ca­mi. Łzom szczę­ścia i ra­do­snym wo­ła­niom nie było końca. Za nimi, tuż na gra­ni­cy wid­no­krę­gu, le­d­wie do­strze­gal­na po­stać ma­lo­wa­ła na nie­bie pierw­szą od dawna tęczę.

Smut­na Pani nic nie po­wie­dzia­ła. Nie na­le­ża­ła do ga­da­tli­wych.

Zdję­ła tylko po­dob­ną do czasz­ki maskę i uka­za­ła swoją bladą, lecz pięk­ną twarz.

Wcale nie była taka smut­na.