Chłopak w kapeluszu wiedźmy

 

Chło­pak w ka­pe­lu­szu wiedź­my cz.1/4

 

Dre­zno, dziel­ni­ca Wolf­nitz.

 

Nikifor Gufo miał jasno określony sposób działania.

Jego modus ope­ran­di za­kła­da­ł wręcz pa­ra­no­icz­ną nie­uf­ność do dwóch rze­czy: do zaawansowanej elektroniki i do ludzi z kryminalnego półświatka.

Ozna­cza­ło to, że mię­dzy in­ny­mi nigdy nie przy­cho­dził na spo­tka­nia w wy­zna­czo­nym cza­sie. Za­wsze się spóź­niał albo przy­by­wał za wcze­śnie, tak aby po­ten­cjal­ni wro­go­wie nie mogli do­brze przy­go­to­wać za­sadz­ki. Wy­zna­czo­na przez Świę­tą In­kwi­zy­cję na­gro­da za jego głowę sku­si­ła­by nie­jed­ne­go śmiał­ka.

Do­brze o tym wie­dział, dla­te­go jak zwy­kle pod­jął od­po­wied­nie środ­ki ostroż­no­ści. Sie­dział okra­kiem na lu­kar­nie ponad dru­gim pię­trem jed­ne­go z wie­lo­ro­dzin­nych dom­ków w dziel­ni­cy. Ob­ser­wo­wał przez lor­net­kę miej­sce, w któ­rym wedle umowy sam miał być już dwa­dzie­ścia minut temu. Widział, że jest czysto i mógłby tam pójść, jednak wolał się nie śpie­szyć.

Obok bia­łe­go fiata du­ca­to stał znany mu Wim Leh­mann, lo­kal­ny han­dlarz ar­ty­ku­ła­mi nie­le­gal­ny­mi. Imię i na­zwi­sko nie pa­so­wa­ły do niego w żad­nym stop­niu, bo Wim w całej swo­jej oka­za­ło­ści by­naj­mniej na Niem­ca nie wy­glą­dał. Jego zdję­cie ide­al­nie wpa­so­wa­ło­by się gdzieś po­mię­dzy por­tre­ta­mi Hay­red­di­na Bar­ba­ros­sy i Mech­me­da Dru­gie­go Zdo­byw­cy z dy­na­stii Osma­nów.

Wszyst­ko wska­zy­wa­ło na to, że Wim na spo­tka­nie przy­był sam. Ni­ki­for zdą­żył już przej­rzeć oko­licz­ną zie­leń, oraz wnę­trze bia­łe­go sa­mo­cho­du do­staw­cze­go i uznał, że warto się zja­wić. Od­cze­kał dla pew­no­ści jesz­cze kilka minut i do­pie­ro gdy Turek miał już znu­dzo­ny wró­cić do auta, Gufo ru­szył na dół.

Ze­sko­czył z lu­kar­ny i odbił się od bal­ko­nu ni­czym ma­ka­ka kra­bo­żer­na z mia­sta Lop Buri. Dzię­ki wi­zy­cie w sie­dzi­bie Sto­wa­rzy­sze­nia Świę­te­go Izy­do­ra zdo­był nie tylko coś, co sprzeda Wi­mo­wi, ale rów­nież wy­po­sa­żył się w buty sko­ko­we, dzię­ki któ­rym mógł jesz­cze bar­dziej od­da­wać się temu, co ko­chał, czyli podróżom po Europie i parkourowi.

Wy­lą­do­wał tuż obok fia­ta w spo­sób, w jaki mieli to w zwy­cza­ju robić su­per­bo­ha­te­ro­wie z uni­wer­sum Ma­rve­la. Wim ob­ró­cił się wy­stra­szo­ny. Jego ręka po­wę­dro­wa­ła do ka­bu­ry, ale uspo­ko­ił się, gdy uj­rzał, co wy­wo­ła­ło hałas.

– Spóź­ni­łeś się – burk­nął.

Ni­ki­for po­pra­wił ozdobiony bły­skot­ka­mi ka­pe­lusz wiedź­my. To dzię­ki niemu zna­jo­mi po­tra­fi­li go szyb­ko roz­po­znać, gdy twarz cho­wał pod chu­s­tą. Nie ob­cho­dzi­ło go to, że takie na­kry­cie głowy nie było ani modne, ani nawet prak­tycz­ne, gdyż czę­sto spa­da­ło. Lubił swój szpi­cza­sty ka­pe­lusz i nie za­mie­nił­by go na żaden inny ele­ment gar­de­ro­by.

Nie od­po­wie­dział Wi­mo­wi, tylko od razu rzu­cił pod nogi worek z przed­mio­tem na han­del. Chciał mieć już to za sobą.

Leh­mann wes­tchnął cięż­ko naj­wy­raź­niej nie­za­do­wo­lo­ny, że musi się schy­lać. Bez po­śpie­chu wło­żył ma­syw­ną łapę do worka i wy­cią­gnął coś przy­po­mi­na­ją­ce­go kształ­tem kost­kę Ru­bi­ka. Z przedmiotu zwisała wiązka cienkich kabli.

Wim uśmiech­nął się sze­ro­ko, oglą­da­jąc obiekt trans­ak­cji.

– Wiesz, co to jest, chłop­czy­ku?

Chło­pak po­krę­cił prze­czą­co głową.

– To moduł ste­ru­ją­cy drona Saint Varus. Woj­sko­wy, eks­pe­ry­men­tal­ny. Liga nawet nie zdą­ży­ła wpro­wa­dzić ich do uży­cia, a ktoś już bę­dzie po­tra­fił to gówno zha­ko­wać. Ry­zy­kow­nie nosić taką rzecz w łap­skach, ale znaj­dę kupca.

– Daj mi pie­nią­dze i miej­my to z głowy.

– Chciał­byś pie­nię­dzy chłop­czy­ku? – burk­nął Wim i wło­żył kost­kę do sa­mo­cho­du. – Nie wiem po co ci pie­nią­dze, skoro nawet nie bę­dziesz po­tra­fił ich mą­drze wydać.

– Po pro­stu mi je daj – syk­nął chło­pak i zmarsz­czył brwi. Gdy ostat­nio prze­glą­dał się w swoim lu­ster­ku, wy­da­wa­ło mu się, że wy­glą­da sta­now­czo i groź­nie.

Uśmiech Turka mó­wi­ł zu­peł­nie co in­ne­go.

– A co mi zro­bisz, jeśli od­ja­dę? – za­py­tał.

Ni­ki­for prze­łknął ślinę. Za­czął ża­ło­wać, że przy­stał na tę pro­po­zy­cję. Nie, żeby za­le­ża­ło mu na mo­du­le ste­ro­wa­nia do ja­kie­goś drona, ale po pro­stu nie­na­wi­dził być oszu­ki­wa­ny. Ro­bi­ło mu się potem nie­sły­cha­nie smut­no, cza­sem nawet po­pa­dał w de­pre­sję. Nie chciał tego prze­cho­dzić od nowa.

– Nic nie zro­bisz, bo nie no­sisz przy sobie broni chłop­czy­ku. Broń jest jak po­li­sa ubez­pie­cze­nio­wa. To pod­sta­wa w tym biz­ne­sie.

Han­dlarz splu­nął na zie­mię, a na­stęp­nie się­gnął do kie­sze­ni kurt­ki po plik go­tów­ki. Chło­pak ode­tchnął z ulgą, ale tylko na chwi­lę. Już z tej od­le­gło­ści wi­dział, że pie­nię­dzy jest sta­now­czo za mało.

– Łap!

Zła­pał i od razu za­czął osten­ta­cyj­nie wer­to­wać bank­no­ty, aby dać do zro­zu­mie­nia, że nie da się łatwo oszu­kać. Wim jed­nak nie ro­biąc sobie z tego zu­peł­nie nic, wsiadł do fiata i od­pa­lił sil­nik.

– Hej! – Chło­pak pod­biegł do samochodu. – Nie na tyle się uma­wia­li­śmy!

– Uznaj to za po­da­tek od mo­je­go cze­ka­nia.

Drzwi za­trza­snę­ły się z hu­kiem, strą­ca­jąc po­wie­wem po­wie­trza ka­pe­lusz wiedź­my. Ni­ki­for szyb­ko za­ło­żył go z po­wro­tem i spoj­rzał bez­sil­nie, jak sa­mo­chód od­jeż­dża z pi­skiem opon. Nie mógł zro­zu­mieć, czy Wim ob­ra­ził się za to, że mu­siał tyle cze­kać, czy może już od po­cząt­ku za­mie­rzał go oszu­kać.

Wes­tchnął smut­no, prze­li­cza­jąc bank­no­ty i uznał, że w sumie to mogło pójść mu dużo go­rzej. Leh­mann miał broń, mógł go za­strze­lić. Mógł też nie dać mu zu­peł­nie nic i sobie od­je­chać. Ni­ki­for do­li­czył się równo trzech ty­się­cy euro. Oczy­wi­ście po­wi­nien do­stać co naj­mniej kilka razy wię­cej, ale uznał w duchu, że tyle mu wy­star­czy, przy­naj­mniej na jakiś czas. Więk­szość po­trzeb­nych rze­czy i tak mu­siał ukraść, jak na przy­kład te sied­mio­mi­lo­we buty ze Sto­wa­rzy­sze­nia Świę­te­go Izy­do­ra, albo bry­lan­ty przy­cze­pio­ne do ka­pe­lu­sza wiedź­my…

Bry­lan­ty nie były praw­dzi­we, ale po co komu praw­dzi­we, skoro te sztucz­ne wy­glą­da­ły tak samo?

Scho­wał pie­nią­dze do kie­sze­ni i udał się w stro­nę są­sied­niej dziel­ni­cy. Do Dre­zna przy­był w dwóch ce­lach. Za­mie­rzał sprze­dać ten nie­szczę­sny moduł ste­ru­ją­cy i od­wie­dzić dawno nie­wi­dzia­ną przy­ja­ciół­kę. Li­czył na to, że Pe­tu­nia po­zwo­li mu prze­spać u niej cho­ciaż jedną noc. W końcu go lu­bi­ła, a przy­naj­mniej tak mu się wy­da­wa­ło.

Bycie bez­dom­nym po­szu­ki­wa­czem przy­gód miało swoje wady i za­le­ty. Wadą było to, że jeśli nie chciał spać w krza­kach, był ska­za­ny na łaskę swo­ich przy­ja­ciół. No cóż… Cza­sa­mi to samo by­wa­ło rów­nież za­le­tą. Ni­ki­for bar­dzo lubił sztu­kę, a tak się skła­da­ło, że Pe­tu­nia poza go­dzi­na­mi pracy ma­lo­wa­ła cu­dow­ne ob­ra­zy.

Mu­siał wdra­pać się po bal­ko­nach na szó­ste pię­tro, aby do­trzeć do jej miesz­ka­nia. Scho­dy były ry­zy­kow­ne – w klat­kach zbyt czę­sto kryły się ka­me­ry. Winda zaś już w zu­pełności była tym, co uzna­wał za za­awan­so­wa­ną elek­tro­ni­kę. Samo wdra­py­wa­nie jed­nak nie sta­no­wi­ło dla niego więk­sze­go pro­ble­mu. W swoim osiemna­sto­let­nim życiu zdą­żył do­pra­co­wać par­ko­ur do per­fek­cji.

Bez trudu tra­fił na od­po­wied­nie pię­tro. Stała tu szta­lu­ga z nie­do­koń­czo­nym ob­ra­zem, a ścia­ny zo­sta­ły po­ma­lo­wa­ne na kolor różowy.

Ścią­gnął maskę i za­pu­kał w szybę gło­śno na tyle, na ile tylko mógł, jed­no­cze­śnie sta­ra­jąc się nie wybić okna. Pe­tu­nia miała na uszach słu­chaw­ki, więc ob­ró­ci­ła głowę do­pie­ro za trze­cim razem. Naj­pierw odro­bi­nę wy­stra­szo­na, w końcu nikt nor­mal­ny nie skła­da ta­kich wizyt na szó­stym pię­trze. Gdy go roz­po­zna­ła, uśmiech­nę­ła się sze­ro­ko i dała znak, by chwi­lę po­cze­kał. Po­wie­dzia­ła coś do swo­ich wi­dzów i po­de­szła otwo­rzyć mu drzwi.

– Nikuś! – krzyk­nę­ła, rzu­ca­jąc mu się w ra­mio­na. Pach­nia­ła ja­ki­miś owo­ca­mi, któ­rych nie po­tra­fił roz­po­znać.

– Pe­tu­nia!

Może to były je­ży­ny… Zresz­tą jakie to miało zna­cze­nie? Ni­ki­for po­ca­ło­wał ją w po­li­czek na po­wi­ta­nie. Za­ru­mie­ni­ła się.

– Robię teraz stre­am, wiesz? Ale za­rzą­dzi­łam chwil­kę prze­rwy. Wej­dziesz, do środ­ka?

Wszedł­by, ale jego modus ope­ran­di mu nie po­zwa­la­ł. Rze­czy z moż­li­wo­ścią pod­łą­cze­nia do in­ter­ne­tu, były dla niego ist­nym kosz­ma­rem. Uśmiech­nął się i spoj­rzał wy­mow­nie na kom­pu­ter.

– Ojej­ku, za­po­mnia­łam, że się boisz kamer. Już dzia­łam, po­cze­kaj chwil­kę.

Wró­ci­ła do środ­ka i za­bra­ła się za przy­go­to­wy­wa­nie swo­je­go po­ko­ju. Ni­ki­for znał ją na tyle, by ufać, że przy­ja­ciół­ka do­ło­ży wszel­kich sta­rań, aby po­czuł się u niej kom­for­to­wo. Mu­siał cze­kać pra­wie dzie­sięć minut, ale nie nu­dził się. Zajął się oglą­da­niem jej no­we­go ob­ra­zu. Pa­no­ra­ma w ró­żo­wych bar­wach była jesz­cze nie­do­koń­czo­na, ale już po­tra­fił sobie wy­obra­zić, jak im­po­nu­ją­co bę­dzie wy­glą­da­ła za jakiś czas. Pe­tu­nia była nie­złą ar­tyst­ką i na pewno wy­ko­rzy­sta ten prze­pięk­ny za­chód słoń­ca, two­rząc coś pięk­ne­go.

– O! Widzę, że oglą­dasz mój obraz – po­wie­dzia­ła w końcu, wy­cho­dząc na bal­kon. – Po­do­ba ci się?

– Jest ładny. Na­ma­lu­jesz takie duże ró­żo­we słoń­ce na środ­ku?

– Tak! Wie­dzia­łeś, że mam taki za­miar, a nawet jesz­cze nie zro­bi­łam szki­cu! Słoń­ce chcia­łam na­ma­lo­wać jako ostat­nie. Bę­dzie się wy­le­wać na mia­sto tak, jakby się to­pi­ło.

– Dobry plan. Widać tu domki z Wolf­nitz. Wy­glą­da­ją jesz­cze bar­dziej baj­ko­wo niż w rze­czy­wi­sto­ści. Mu­sia­łaś się bar­dzo na­pra­co­wać, żeby je tak od­wzo­ro­wać.

– Praw­da, że ładne? – Pe­tu­nia przy­tu­li­ła jego rękę. – Ale coś mi w nich bra­ku­je. Jak my­ślisz Nikuś?

– Myślę, że za­miast drzew po­win­naś na­ma­lo­wać pe­tu­nie.

– O tak! To bę­dzie takie… moje. Tak zro­bię! Za­ma­lu­je drzew­ka pe­tu­nia­mi i jesz­cze dodam… Wiesz co dodam?

– Nie wiem Pe­tu­nio.

– Księ­życ!

– Księ­życ? Taki w środ­ku słoń­ca?

– Tak, ale to nie bę­dzie za­ćmie­nie. To bę­dzie taki… – Pal­cem na płót­nie na­kre­śli­ła łuk. – Taki jak z Dre­am­Works, księ­życ na któ­rym sie­dzi chło­piec z wędką. Tylko że za­miast chłop­ca z wędką bę­dziesz ty.

– A będę miał swój ka­pe­lusz wiedź­my?

– Oczy­wi­ście. Chodź­my do środ­ka, za­kle­iłam wszyst­kie ka­me­ry taśmą i wy­łą­czy­łam te­le­fon. Bę­dziesz się czuł bez­piecz­nie.

Po­cią­gnę­ła go za rękę.

– A wiesz – za­czął – że ha­ke­rzy po­tra­fią włą­czyć mi­kro­fon nawet na wy­łą­czo­nym te­le­fo­nie. Tak na­praw­dę to tylko odłą­cze­nie ba­te­rii za­ła­twia spra­wę.

– Oj Nikuś. – Usia­dła na ka­na­pie i wska­za­ła, by zro­bił to samo. – Zro­bi­ła­bym to dla cie­bie, ale w moim te­le­fo­nie nie da się wy­cią­gnąć ba­te­rii. Oto­czy­łam go za­miast tego sty­ro­pia­nem i za­kle­iłam taśmą.

– Dzię­ku­ję. Tak na­praw­dę to do końca nigdy nie można być pew­nym, że nikt nie pa­trzy. Kor­po­ra­cja Weles ma takie ma­lut­kie drony wiel­ko­ści ro­bacz­ka. In­kwi­zy­cja też ma takie, ale te In­kwi­zy­cji strasz­nie gło­śno brzę­czą i idzie je zła­pać w locie.

Pe­tu­nia po­ło­ży­ła się na jego ra­mie­niu.

– W takich już nam przyszło żyć czasach… – westchnęła. – Choć myślę, że i tak mogło być gorzej. Niektórzy ludzie byli pewni, że po upadku Uni Europejskiej świat się zawali…

– Nie wiem Petunio. Ja tam wolałbym Europol od Inkwizycji. Międzynarodowa policja pewnie złapałaby mnie szybciej, ale przynajmniej darowaliby mi życie. Przecież ja nie jestem groźny!

– Oj wiem, przecież wiem. – Spojrzała mu w oczy. – Nie jesteś ani trochę groźny, za to bardzo przystojny. To pewnie dlatego cię ścigają.

Teraz on spojrzał jej w oczy i ze śmiertelną powagą powiedział:

– To nie dlatego mnie ścigają.

Przez chwilę milczeli.

– Boisz się kor­po­ra­cji Weles? – za­py­ta­ła. – Tro­chę są mrocz­ni, co?

– Wszystkie korporacje chcą tylko pieniędzy, a oni mają tak zaawansowaną technologię, że w ogóle jej nie rozumiem. Aż strach pomyśleć do czego może dojść w przyszłości przez ich chciwość. Przecież oni produkują broń i implanty. Wydaje mi się, że ich przywódczyni Anna Weles, ma implant nawet w głowie. – Dodał konspiracyjnym głosem: – To przerażające.

– Jejku Nikuś, przecież Anna Weles otwarcie się przyznaje do tych implantów, a nawet je reklamuje. Weles BioRobotics produkuje takie rzeczy, a pracownicy korporacji mają na nie specjalne zniżki. Pomyśl o tym, że ich implanty potrafią wyleczyć wiele chorób, na przykład chorobę Alzheimera. To całkiem normalna praktyka.

– Strasz­na prak­ty­ka – mruk­nął.

Sie­dzie­li w mil­cze­niu, spo­glą­da­jąc w wy­ga­szo­ne ekra­ny sta­no­wi­ska ro­bo­cze­go. On wy­god­nie opar­ty na mię­ciut­kim puchu ró­żo­wej ka­na­py. Ona le­ża­ła bo­kiem, na jego klat­ce pier­sio­wej. Ob­ję­ła szyję i wtu­li­ła swoje lan­dryn­ko­we włosy w jego ramię. Teraz już wie­dział czym pach­nia­ła. To były per­fumy o za­pa­chu dzi­kiej róży.

Jak do­brze, że mam kogoś, do kogo można się przy­tu­lić – po­my­ślał i po­gła­dził jej ramię. Nie wszy­scy jego przy­ja­cie­le byli tacy jak Pe­tu­nia. Nie­któ­rym trze­ba było coś dać, żeby móc się u nich za­trzy­mać. Inni nawet uda­wa­li, że nie mają z nim nic wspól­ne­go, odkąd pod­padł Świę­tej In­kwi­zy­cji. Mu­siał­by roz­wa­żyć, czy po­wi­nien na­zy­wać ich w takim wy­pad­ku przy­ja­ciół­mi, ale oba­wiał się tro­chę, że w po takim od­sie­wie, mo­gło­by mu zo­stać na­praw­dę mało przy­ja­ciół.

– Po­wiedz mi, co ro­bi­łeś przez ostat­ni rok? Tę­sk­ni­łam za tobą i twoim ka­pe­lu­szem.

– Ooo. Co ro­bi­łem? – Uśmiech­nął się w za­du­mie. – Je­sie­nią byłem w Nor­we­gii, jeź­dzi­łem na łyż­wach. Wje­cha­łem na cien­ki lód i wpa­dłem do lo­do­wa­tej wody.

– Nikuś! Prze­cież to bar­dzo nie­bez­piecz­ne jeź­dzić po cien­kim lo­dzie. Mam na­dzie­ję, że nic ci się nie stało.

– Oj tak. Mia­łem szczę­ście, że na­tra­fi­łem na Tora, bo je­zio­ro było puste. Spe­cjal­nie takie wcze­śniej wy­bra­łem, żeby nie ro­bi­li mi zdjęć.

– Tora? – Zmru­ży­ła oczy. – Tego skan­dy­naw­skie­go boga pio­ru­nów?

– Nie! Ta­kie­go dziw­ne­go pana co jeź­dził na łyż­wach w sa­mych majtkach. Ten pan pił dużo wódki i lizał ka­mie­nie. Nie do­ga­da­li­śmy się, bo nie umiem nor­we­skie­go, ale i tak go lubię. Dał mi rybę i po­zwo­lił ogrzać się przy ogni­sku.

– Mia­łeś na­praw­dę dużo szczę­ścia. Wo­la­ła­bym, żebyś nie robił ta­kich głupstw.

– Póź­niej mu­sia­łem je­chać ro­we­rem do Rosji. Chcia­łem wró­cić na po­łu­dnie, bo ro­bi­ło się strasz­nie zimno, ale wo­la­łem nie pły­nąć znowu pro­mem. Ostat­nio mnie za­uwa­ży­li, jak wy­sia­da­łem. Myślę, że teraz bar­dziej pil­nu­ją, żeby nikt nie wsiadł na gapę.

– Ro­we­rem? Przez Fin­lan­dię i Szwe­cję? To chyba bar­dzo długa trasa.

– Tak! Bar­dzo zmar­z­łem. Już wię­cej tam nie po­ja­dę. Gdy do­tar­łem do Sankt Pe­ters­bur­ga, stwier­dzi­łem, że chcę być nad Mo­rzem Śród­ziem­nym. Wtedy już ro­bi­ła się wio­sna, lesz­czy­na za­czę­ła już kwit­nąć.

– Jak kwit­nie lesz­czy­na Nikuś? Ład­nie tam było?

– Lesz­czy­na kwit­nie bar­dzo, ale to bar­dzo nie­ład­nie Pe­tu­nio. W lutym za to pięk­nie kwit­ną kro­ku­sy i waw­rzyn­ki, ale ich nie zna­la­złem w Pe­ters­bur­gu. Zna­la­złem za to gang ro­syj­skich gop­ni­ków, któ­rzy chcie­li mi za­brać rze­czy. Oni mieli takie dziw­ne wzmac­nia­cze cio­sów, a jeden, naj­gor­szy z nich miał mio­tacz ognia w rę­ka­wie. Taki na gaz, a nie na­palm na szczę­ście. Tam też wię­cej nie pójdę. Na­uczy­łem się od nich przy­naj­mniej, że mógł­bym sobie też spra­wić ja­kieś uspraw­nie­nia. Po­patrz co zbu­do­wa­łem.

Ścią­gnął rękawice, a na­stęp­nie chwy­cił jedną z nich do ręki. Na wierz­chu skó­rza­nych pal­ców pra­co­wa­ły mi­nia­tu­ro­we si­łow­ni­ki, które po­ru­sza­ły się wraz z ru­chem ścię­gien.

– Wi­dzisz? Dzię­ki nim mogę się cze­goś zła­pać, a potem je za­blo­ko­wać. Gdy się za­klesz­czą, nie muszę uży­wać siły, by się utrzy­mać. Mógł­bym tak wi­sieć na drze­wie i spać jak nie­to­perz.

– To… bar­dzo cie­ka­we. – Do­tknę­ła dło­nią me­ta­lo­we­go oku­cia. – Ładne. Nie mogę uwie­rzyć, że sam je zro­bi­łeś.

– Tro­chę po­ma­gał mi mój przy­ja­ciel, Wotan Sachs. Wotan jest wy­na­laz­cą, pro­fe­so­rem na Uni­we­sy­te­cie Tech­nicz­nym w Mo­na­chium. Kie­dyś był pra­cow­ni­kiem kor­po­ra­cji Bern­ste­in und Sharf. Na pewno go znasz.

– Niech po­my­ślę… – Pe­tu­nia przy­ło­ży­ła palec do brody. – Nie, nie znam żad­ne­go Sach­sa. Stu­dio­wa­łam sztu­kę w Dreź­nie. Może gdy­bym stu­dio­wa­ła coś tech­nicz­ne­go…

– Nic nie szko­dzi, on nie lubi być znany tak jak ja. Jest star­szy ode mnie o pięć­dzie­siąt lat, ale bar­dzo się po­lu­bi­li­śmy. To dzię­ki niemu wpa­dłem na po­mysł wła­ma­nia się do sie­dzi­by Sto­wa­rzy­sze­nia Świę­te­go Izy­do­ra w We­ro­nie.

– Prze­cież to strasz­nie głupi po­mysł! Mam na­dzie­ję, że tego jesz­cze nie zro­bi­łeś.

– Zro­bi­łem. – Uśmiech­nął się sze­ro­ko. – I po­patrz co zdo­by­łem. – Za­ło­żył nogę na udo. – To eks­pe­ry­men­tal­ne buty sko­ko­we dla przy­szłych in­kwi­zy­to­rów. Są ze sobą po­łą­czo­ne ka­bla­mi, które idą pod ubra­niem aż tutaj, do mojej ręki. Gdy wci­skam przy­cisk, buty wy­rzu­ca­ją mnie w po­wie­trze. Na po­cząt­ku co chwi­lę się my­li­łem i roz­bi­ja­łem się o ścia­ny, ale już umiem z nich ko­rzy­stać. Są bar­dzo fajne. Mogę ska­kać, jak olim­pij­czyk i to wszyst­ko bez im­plan­tów!

– Muszą być bar­dzo nie­bez­piecz­ne. – Pe­tu­nia zmarsz­czy­ła brwi. – Nie po­do­ba mi się, gdy ro­bisz takie rze­czy, ale… – Przy­tu­li­ła go jesz­cze moc­niej. – Ale bez tego nie­ był­byś sobą, praw­da Nikuś? Ko­cham cię. Chcia­ła­bym, żebyś opo­wia­dał mi dalej swoje przy­go­dy, ale… Obie­ca­łam moim wi­dzom, że do­koń­czę stre­am.

– Ach. – Po­smut­niał. – Muszę sobie iść?

– Nie! W żad­nym wy­pad­ku. Chcę żebyś zo­stał, ale mu­sisz się gdzieś scho­wać na ostat­nią go­dzin­kę. Naj­le­piej by­ło­by, żebyś po­szedł się umyć. Zrób sobie cie­płą ką­piel z bą­bel­ka­mi. Mam takie bomb­ki, które zmie­nia­ją kolor wody na nie­bie­ski, na pewno ci się spodo­ba­ją.

Ni­ki­for po­wą­chał się pod pa­cha­mi i zro­bił kwa­śną minę. W sumie to już dawno się nie mył.

– Nie o to cho­dzi, że źle pach­niesz. Nie prze­szka­dza mi to. Cho­dzi o mój kon­trakt. Pod­pi­sa­łam umowę z pew­nym wy­daw­cą i na czas pre­mie­ry muszę robić stre­amy o kon­kret­nych po­rach. To jest już tro­chę jak stała praca. Przed chwi­lą po­wie­dzia­łam wi­dzom, że po­szłam do to­a­le­ty i zaraz wrócę. Mam na­dzie­ję, że nie je­steś na mnie zły.

– Nigdy nie będę na cie­bie zły Pe­tu­nio. – Chło­pak wstał z ka­na­py. – Masz rację, po­win­naś skoń­czyć pracę, a ja po­wi­nie­nem iść się umyć. Bę­dzie­my ze sobą roz­ma­wiać za go­dzi­nę.

– Nie tylko bę­dzie­my ze sobą roz­ma­wiać – szep­nę­ła mu do ucha.

Uśmiech­nął się pod nosem i jesz­cze raz po­ca­ło­wał ją w po­li­czek. Do­brze wie­dział, któ­rę­dy dojść do to­a­le­ty. Odkąd się po­zna­li zdą­żył już od­wie­dzić to miesz­ka­nie kil­ku­krot­nie i tak się zło­ży­ło, że za każ­dym razem miał oka­zję sko­rzy­stać, czy to z wanny, czy to z musz­li klo­ze­to­wej.

Ła­zien­ka, jak przy­sta­ło na ła­zien­kę Pe­tu­ni, zo­sta­ła wy­stro­jo­na w oczy­wi­stym ko­lo­rze. Nawet tutaj ścia­nę zdo­bi­ły jej dzie­ła, które można było po­dzi­wiać, leżąc w wan­nie. Ni­ki­for więk­szo­ści zdą­żył się przyj­rzeć ostat­nim razem, ale od ostat­nie­go roku do­szło też kilka no­wych.

Ro­ze­brał się do naga i na­pu­ścił go­rą­cą wodę. Szyb­ko od­na­lazł zmie­nia­ją­cą kolor wody bomb­kę do ką­pie­li. Pe­tu­nia miała rację, że mu się spodo­ba­ją. Były na­praw­dę uro­cze.

Po wej­ściu do wanny się­gnął do płasz­czu po swój dro­go­cen­ny od­twa­rzacz mp3 i słu­chaw­ki. Już od ponad dzie­się­ciu lat nie pro­du­ko­wa­no po­dob­nych urzą­dzeń. Jego sony walk­man z od­twa­rza­czem płyt cd po­wstał nawet w ubie­głym mi­le­nium. Mimo, że do elek­tro­ni­ki czuł awer­sję, to taki re­likt prze­szło­ści wpa­so­wy­wał się w jego upodo­ba­nia. Ow­szem, zaj­mo­wał dużo wię­cej miej­sca niż now­sze urzą­dze­nia, ale miał swoją war­tość. Szcze­gól­nie, że ra­czej nijak nie dało się z jego po­mo­cą szpie­go­wać.

Ni­ki­for włą­czył na­gra­ną przez jed­ne­go z jego przy­ja­ciół płytę, na któ­rej pierw­szą po­zy­cją był utwór Led Zep­pe­lin – Sta­ir­way To He­aven. Za­mknął oczy i po­grą­żył się w mu­zy­ce.

Zanim pio­sen­ka się skoń­czy­ła, oddał się w ob­ję­cia Mor­fe­usza.

 

***

 

Do­pie­ro któ­raś z moc­niej­szych po­zy­cji na pły­cie zmu­si­ła go do otwar­cia oczu. Ni­ki­for szyb­ko za­po­mniał która. Jego in­tu­icja za­czę­ła bić na alarm. Fala nie­po­ko­ju za­la­ła go jak tsu­na­mi. Po­czuł nie­przy­jem­ne bur­cze­nie w brzu­chu, które za­zwy­czaj zwia­sto­wa­ło nie­bez­pie­czeń­stwo.

Pręd­ko ścią­gnął słu­chaw­ki i ro­zej­rzał się po po­miesz­cze­niu. Jego wszyst­kie koń­czy­ny ścier­pły, jakby leżał tu co naj­mniej kilka go­dzin. Woda stra­ci­ła tem­pe­ra­tu­rę i zro­bi­ła się nie­przy­jem­na. Uznał to za pierw­szą złą ozna­kę, która po­twier­dza­ła jego do­my­sły.

Pe­tu­nia po­win­na już dawno go obu­dzić…

Się­gnął po kie­szon­ko­wy ze­ga­rek i ze zdzi­wie­niem prze­ko­nał się, że odkąd za­snął, mi­nę­ła nie jedna, ale pra­wie czte­ry go­dzi­ny. To za dużo…

Za długo jak na stre­am.

Czyż­by o nim za­po­mnia­ła?

Wy­sko­czył z wanny i wy­tarł się nie­dba­le ró­żo­wym ręcz­ni­kiem. Zaraz potem za­ło­żył ubra­nie, w tym ka­pe­lusz wiedź­my. Sta­rał się za­cho­wy­wać tak cicho, jak tylko mógł. Jeśli Pe­tu­nia po­szła spać… To mało praw­do­po­dob­ne, ale prze­cież był go­ściem…

Nie. Na pewno nie po­szła spać. Prze­ko­nał się o tym zaraz po wyj­ściu z ła­zien­ki. Drzwi fron­to­we stały otwar­te na oścież. Zamek wy­glą­dał w po­rząd­ku, ale Ni­ki­for szyb­ko za­uwa­żył, że łań­cu­szek z za­suw­ką zo­stał do­szczęt­nie wy­rwa­ny ze ścia­ny. Z klat­ki scho­do­wej do­bie­gał po­wiew zim­ne­go po­wie­trza.

Gdy uświa­do­mił sobie, że Pe­tu­ni mogło się coś stać, krew od­pły­nę­ła mu z twa­rzy. Buty i ubra­nia wi­szą­ce przed drzwia­mi wy­da­wa­ły się bar­dziej cha­otycz­nie po­roz­rzu­ca­ne niż wcze­śniej…

Co tu się stało?

– Pe­tu­nia! – krzyk­nął i bez­myśl­nie po­pę­dził do jej po­ko­ju.

Mo­men­tal­nie zro­zu­miał, jak wiel­ki po­peł­nił błąd. Jego przy­ja­ciół­ki nie było w miesz­ka­niu, ale ka­mer­ka po­zo­sta­ła włą­czo­na. Na jed­nym z mo­ni­to­rów wi­dział menu ja­kiejś gry kom­pu­te­ro­wej, a na dru­gim sie­bie sa­me­go.

Tyle elek­tro­ni­ki spra­wi­ło, że oblał go zimny pot. Po­czuł się jak ba­zy­li­szek, prze­ciw któ­re­mu użyto lu­stra. Przez chwi­lę miał wra­że­nie, że za­mie­nił się w ka­mień, a jego mię­śnie prze­sta­ły od­po­wia­dać na wy­sy­ła­ne z mózgu sy­gna­ły. Oczy­wi­ście wcze­śniej już nie­jed­no­krot­nie mu­siał wpaść w kadr któ­rejś z ulicz­nych kamer, ale teraz…

… zu­peł­nie za­po­mniał za­sło­nić twa­rz.

Chat w pra­wym rogu mi­go­tał tak szyb­ko, że nie spo­sób było prze­czy­tać po­szcze­gól­ne wpi­sy. Ni­ki­for zresz­tą nie za­mie­rzał tego robić teraz, kiedy sam mógł­by być obiek­tem dys­ku­sji. Otrzą­snął się i jeszcze raz spojrzał na pokój. Pe­tu­ni nie było w miesz­ka­niu, nie miał co do tego wąt­pli­wo­ści.

Tutaj na pewno stało się coś złego. Jego przy­ja­ciół­ka nie wy­krę­ci­ła­by mu ta­kie­go żartu.

Prze­ra­żo­ny za­brał jej ko­mór­kę i rzu­cił się bie­giem w stro­nę klat­ki scho­do­wej. Jeśli nie znaj­dzie żad­nych po­szlak w po­bli­żu, bę­dzie zmu­szo­ny obej­rzeć na­gra­nie ze stre­amu. Póź­niej wy­rzu­ci urzą­dze­nie, żeby unik­nąć na­mie­rze­nia.

– Pe­tu­nia! Gdzie je­steś? – krzyk­nął jesz­cze raz, ale od­po­wie­dzia­ło mu je­dy­nie echo.

Z każ­dym ko­lej­nym po­ko­na­nym pię­trem na­cho­dzi­ły go coraz mrocz­niej­sze myśli. Nie po­tra­fił sobie wy­obra­zić po­zy­tyw­ne­go, ale jed­no­cze­śnie lo­gicz­ne­go prze­bie­gu wy­da­rzeń. Na pewno nie zro­bi­ła­by mu ta­kie­go psi­ku­sa. Coś mu­sia­ło się stać, a on spał i nie był w sta­nie jej pomóc. Nie­po­trzeb­nie za­kła­dał słu­chaw­ki na uszy… ale kto mógł­by się spo­dzie­wać cze­goś ta­kie­go?

Naj­bar­dziej oba­wiał się, że zro­bio­no jej krzyw­dę z jego powodu. To była cał­kiem praw­do­po­dob­na opcja. Tylko kto mógł­by od niego coś chcieć? I co chcieć? Ze­mścić się? Za kra­dzież butów ze Sto­wa­rzy­sze­nia Świę­te­go Izy­do­ra? In­kwi­zy­cja aresz­to­wa­ła­by ich oboje. Czy to moż­li­we, żeby nie prze­szu­ka­li miesz­ka­nia? Nie wie­dzie­li, że spał sobie w ła­zien­ce?

Wy­biegł przed blok i ro­zej­rzał się do­oko­ła. Słoń­ce już dawno za­szło za ho­ry­zon­tem. Było ciem­no… i pusto. Nie miał po­ję­cia, w którą stro­nę mógł­by się udać. Po­czuł, jak wszyst­kie wnętrz­no­ści pod­cho­dzą mu pod gar­dło. In­tu­icja pod­po­wia­da­ła mu, żeby ucie­kać. Żeby się gdzieś za­szyć i nie wy­cho­dzić, co naj­mniej przez kilka mie­się­cy, ale wie­dział, że nie bę­dzie w sta­nie tego zro­bić…

Nie mógł zo­sta­wić tak Pe­tu­ni. Mu­siał wie­dzieć, co się z nią stało.

Spoj­rzał na trzy­ma­ny w ręce te­le­fon i z po­gar­dą dla wła­snej głu­po­ty ude­rzył się w twarz. Prze­cież i tak nie uda mu się do­stać do sys­te­mu… Pe­tu­nia miała blo­ka­dę na od­cisk palca.

Wy­rzu­cił ko­mór­kę w przy­droż­ne krza­ki i w ge­ście roz­pa­czy wy­cią­gnął z płasz­cza urzą­dze­nie, które w gło­wie na­zy­wał "Brzy­twą". To­ną­cy brzy­twy się chwy­ta – po­my­ślał kie­dyś, ale warto cho­ciaż jedną przy sobie mieć, tak na wszel­ki wy­pa­dek. Dla­te­go wbrew swoim za­sa­dom za­wsze nosił w jed­nej z kie­sze­ni starą nokię 3510i.

Oczy­wi­ście ba­te­rię i plik nie­za­re­je­stro­wa­nych kart SIM nosił w innej. Drżą­cą dło­nią po­łą­czył ele­men­ty w kupę i włą­czył Brzy­twę. Wy­stukał z pa­mię­ci jeden z nu­me­rów i ru­szył w pierw­szym lep­szym kie­run­ku. Po kilku se­kun­dach ze słu­chaw­ki do­biegł głos au­to­ma­tycz­nej se­kre­tar­ki:

– Prze­pra­sza­my, wy­bra­ny numer nie od­po­wia­da.

Ni­ki­for wes­tchnął cięż­ko i za­dzwo­nił po­now­nie.

– Prze­pra­sza­my, wy­bra­ny numer nie od­po­wia­da – po­wtó­rzy­ła pani z gło­śnicz­ka Brzy­twy.

Trud­no – po­my­ślał i wy­brał inny numer. Miał jesz­cze kilku przy­ja­ciół któ­rzy mo­gli­by mu pomóc, ale z więk­szo­ścią nie roz­ma­wiał już od kilku lat. Miał na­dzie­ję, że bę­dzie mógł li­czyć na ich bez­po­śred­nią pomoc… lub cho­ciaż na ja­kieś in­for­ma­cje.

– Prze­pra­sza­my, wy­bra­ny numer nie ist­nie­je.

Sy­tu­acja po­wtó­rzy­ła się jesz­cze kil­ku­krot­nie, zanim zre­zy­gno­wa­ny wdra­pał się na jedno z pobliskich drzew. Pró­bo­wał dzwo­nić do przy­ja­ciół, któ­rzy mo­gli­by mu pomóc roz­po­cząć ja­kieś śledz­two. Do zna­jo­mych, któ­rzy byli w sta­nie wy­kraść dane o dzia­ła­niach Świę­tej Ligi, a nawet do zwy­kłych han­dla­rzy in­for­ma­cja­mi. Wszyst­ko na nic. Więk­sza część z tych ludzi nie ode­brał­by po­łą­cze­nia z nie­zna­ne­go nu­me­ru, a tak się skła­da­ło, że Ni­ki­for nie po­sia­dał karty SIM, którą ktoś mógł­by roz­po­znać. Po­nad­to z tak sta­re­go te­le­fo­nu nie mógł wejść w in­ter­net, by spraw­dzić co się stało na stre­amie.

Wes­tchnął cięż­ko i oparł się głową o konar drze­wa. Ręce mu drża­ły, jak chyba nigdy wcze­śniej. Sam po­pa­dał w ta­ra­pa­ty nie­jed­no­krot­nie, ale nigdy nie spro­wa­dził ich na kogoś, kogo ko­chał.

Pa­mię­tał jesz­cze jeden numer, na który mógł­by spró­bo­wać się do­dzwo­nić. Kon­takt, który naj­pew­niej ode­brał­by od niego te­le­fon i po­mógł­by mu… choć zde­cy­do­wa­nie nie za darmo. Chło­pak obie­cał sobie kie­dyś nigdy już nie roz­ma­wiać z tą osobą. Nie bez po­wo­du.

Po­my­ślał o Pe­tu­ni i uznał, że nie wy­ba­czył­by sobie do końca życia, gdyby z jego po­wo­du stała się jej krzyw­da. Sa­m miał bar­dzo ni­skie szan­se, by ją od­na­leźć. Ktoś ją mu­siał po­rwać, a on nawet nie po­tra­fił wal­czyć. Nie­na­wi­dził prze­mo­cy i nie nosił przy sobie broni. Bez elek­tro­ni­ki nawet samo zlo­ka­li­zo­wa­nie przy­ja­ciół­ki by­ło­by strasz­nie trud­ne.

Wró­cił pa­mię­cią do wszyst­kich cu­dow­nych chwil spę­dzo­nych w jej ob­ję­ciach. Przy­wo­łał w myśli jej twarz… jej uśmiech. Przy­po­mniał sobie jej nie­ukoń­czo­ny obraz na bal­ko­nie…

Jeśli przy­tra­fi się jej coś złego, to kto na­ma­lu­je wiel­kie ró­żo­we słoń­ce nad pa­no­ra­mą Dre­zna?

Pod­jął de­cy­zję.

Gdy wy­bie­rał numer po po­licz­ku ście­kła mu łza. Bał się upo­ko­rze­nia, ja­kie­go bę­dzie mu­siał do­znać, ale uznał, że nie ma in­ne­go wyj­ścia.

– Halo? – ode­zwał się dam­ski głos w słu­chaw­ce.

– J-ja… – za­chli­pał. – P-po­trze­bu­je two­jej po­mo­cy.

– Beksa? Nie wie­rzę, że do mnie za­dzwo­ni­łeś.

– P-pro­szę. Przy­jedź do Dre­zna na Sa­al­haus­se­ner Straße pięćdziesiąt jeden. Ja na­praw­dę…

– Na­praw­dę co? – prze­rwał mu głos. – Wiesz co? Nie od­po­wia­daj. Masz szczę­ście, że je­stem w Le­gni­cy. Będę za pół­to­rej go­dzi­ny, a ty przez ten czas wy­my­ślisz sobie, jak mi wy­na­gro­dzisz to, że nie od­zy­wa­łeś się do mnie przez ostat­nie kilka lat.

Roz­łą­czy­ła się.

Prze­szedł go dreszcz. Jego była dziew­czy­na nawet nie za­py­ta­ła o to, dla­cze­go do niej za­dzwo­nił. To że zgo­dzi­ła się przy­je­chać od razu wcale nie zwia­sto­wa­ło ni­cze­go do­bre­go. Do­brze znał ten ton głosu i był pewny, że nie obej­dzie się bez nie­przy­jem­no­ści.

Ta ko­bie­ta była praw­dzi­wym uoso­bie­niem zła.

A naj­gor­szym w tym wszyst­kim był fakt, że Apo­li­na Su­lew­ski od ja­kie­goś czasu pra­co­wa­ła na usłu­gach kon­glo­me­ra­tu Weles.

 

Chło­pak w ka­pe­lu­szu wiedź­my cz.2/4

 

Dre­zno, Sa­al­haus­se­ner Straße 51

 

 

To pół­to­rej go­dzi­ny było naj­wol­niej mi­ja­ją­cą pół­to­rej go­dzi­ny w jego całym życiu. Drę­czą­ce su­mie­nie nie po­zwa­la­ło mu choć na chwi­lę zająć się czymś innym niż roz­pa­cza­niem. Czuł, że po­wi­nien być gdzie in­dziej. Szu­kać jej. Nie mógł prze­stać my­śleć o tym, gdzie ona może teraz być i jakie okrop­no­ści mogą na nią cze­kać.

Roz­są­dek jed­nak wziął górę. Sa­m nie da rady jej od­na­leźć. Nie wie nawet, gdzie za­cząć po­szu­ki­wa­nia. Rów­nie do­brze mógł­by pójść w zu­peł­nie lo­so­wym kie­run­ku i li­czyć na to, że na nią na­tra­fi… Jeśli ktoś dobrze ją ukrył, to szanse wpadnięcia na jakikolwiek trop mo­gły­by być rów­nie ni­skie, co szan­se wy­gra­nia w Lotto.

A może to nie rozsądek, ale tylko zwy­kła głu­po­ta? Apo­li­na była osobą, która krzyw­dzi­ła ludzi dla za­ba­wy. To wła­śnie lu­dzie jej po­kro­ju byli w sta­nie po­ry­wać in­nych. Mo­gła­by go olać. Wy­śmiać. Przy­je­chać tylko po to, żeby na­pa­wać się jego nie­szczę­ściem.

Ni­ki­for spoj­rzał na kie­szon­ko­wy ze­ga­rek. Już wkrót­ce bę­dzie mógł się prze­ko­nać, czy pod­jął wła­ści­wą de­cy­zję.

Pod ad­re­sem, który podał, stał dawno opusz­czo­ny ma­ga­zyn o bla­sza­nej kon­struk­cji. Be­to­no­wy par­king od­dzie­lał bu­dy­nek od drogi, a gęsta ro­ślin­ność wokół po­zwa­la­ła na do­god­ne ukry­cie się i ob­ser­wo­wa­nie oto­cze­nia z bez­piecz­nej od­le­gło­ści.

Miał na­dzie­ję, że w razie czego uda mu się zwie­trzyć nie­cne po­bud­ki Apo­li­ny i zdąży czmych­nąć w las. Li­czył na swoje buty. Wcze­śniej próby uciecz­ki przed czło­wie­kiem z im­plan­ta­mi w no­gach by­ły­by z góry ska­za­ne na po­raż­kę, ale dzięki wi­zy­cie w sie­dzi­bie SSI przy­naj­mniej miał ja­kieś szan­se.

Wkrót­ce na par­king wje­chał ele­ganc­ki czar­ny vuk. Po­jazd miał przy­ciem­nia­ne szyby, więc nie dało się zo­ba­czyć kie­row­cy, szcze­gól­nie że była noc. Pewnie został wręcz naszpikowany całą masą zaawansowanej elektroniki. Wszystkie nowe modele takie były, a te produkowane przez korporację Weles uchodziły w tej kwestii za majstersztyk.

Chło­pak prze­łknął ślinę. Po­sta­no­wił jesz­cze się nie wy­chy­lać.

Vuk-7x za­to­czył po­wol­ne kółko wokół ma­ga­zy­nu, a na­stęp­nie za­par­ko­wał nie­ca­łe dzie­sięć me­trów od miej­sca kry­jów­ki Ni­ki­fo­ra. Po chwi­li świa­tła sa­mo­cho­du zga­sły, a przed­nie drzwi otworzyły się i wy­sia­dła z nich ubra­na na biało ko­bie­ta o jasnosrebr­nych wło­sach.

Człon­ki­ni kor­po­ra­cji Weles od razu spoj­rza­ła w jego kie­run­ku. Jej oczy zaświeciły się ostro po­ma­rań­czo­wym bla­skiem. 

– My­ślisz, że cię nie widzę? – za­py­ta­ła Apo­li­na.

To by było na tyle, jeśli cho­dzi­ło o dys­kre­cję – po­my­ślał i ze smut­kiem wy­szedł z kry­jów­ki. Wie­dział, że zaraz znaj­dzie się na dro­dze, z któ­rej nie ma po­wro­tu. Przez chwi­lę jesz­cze się wa­hał, czy cza­sem by nie uciec, ale szyb­ko dał za wy­gra­ną. Nie po to cze­kał bez­czyn­nie pół­to­rej go­dzi­ny, żeby teraz od­pu­ścić.

– Pach­niesz jak dziw­ka – po­wie­dzia­ła. – Od razu ci mówię, że rze­żącz­ka nie dzia­ła jak berek. Jeśli się prze­śpi­my, nadal bę­dziesz ją miał.

– Jak pach­nę?

Po­wą­chał się, momentalnie przypominając sobie o tym, że nie po­wi­nien tego robić. Na jej za­czep­ki nie można było od­po­wia­dać. Jeśli już jakoś pach­niał, to per­fu­ma­mi Pe­tu­ni.

– Jak kurwa. Byłeś w bur­de­lu, zga­dza się? Wpa­ko­wa­łeś się w jakąś ostrą ka­ba­łę, z któ­rej nie mo­żesz wyjść, w prze­ciw­nym razie nie za­dzwo­nił­byś do mnie. Dziwi mnie tylko to, co ta­kie­go zrobiłeś. Zwy­kle spier­ni­czasz z miej­sca zda­rze­nia do in­ne­go kraju. Nawet przed In­kwi­zy­cją uda­wa­ło ci się do tej pory spraw­nie ki­trać ten ka­pe­lusz.

– To nie In­kwi­zy­cja. – Po­dra­pał się po nosie. – Chyba.

– To do­brze, bo Weles ma pakt o nie­agre­sji z dzie­cio­jeb­ca­mi. Ko­zo­jeb­ców i in­nych jeb­ców za to mogę lać do woli. – Usiadła na masce i splotła ramiona na piersi. – Po­wiesz mi, co od­ja­nie­paw­li­łeś, czy cze­kasz, aż przed­sta­wię ci cenę za moje usłu­gi? Nie cze­kaj, bo jesz­cze sama nie wiem, co ci zro­bię za to, że obu­dzi­łeś mnie w środ­ku nocy.

Nie po­do­ba­ło mu się to, w jaki spo­sób na niego pa­trzy­ła. Lu­dzie, któ­rzy ma­wia­ją, że z oczu idzie wy­czy­tać in­ten­cje czło­wie­ka, muszą mieć na myśli praw­dzi­we, ludz­kie oczy. Te Apo­li­ny wy­glą­da­ły jak dwie roz­ża­rzo­ne do czer­wo­no­ści za­pal­nicz­ki sa­mo­cho­do­we. Ni­ki­for po­dej­rze­wał, że to coś wię­cej niż tylko zmia­na ko­sme­tycz­na.

– Cho­dzi o Pe­tu­nię… – wy­du­kał.

– Pe­tu­nię? Taki kwia­tek?

– Pe­tu­nię, moją… – Nagle sobie przy­po­mniał, że nikt poza nim jej tak nie na­zy­wał. – Apo­li­no… moja przy­ja­ciół­ka znik­nę­ła. To dla mnie bar­dzo ważne, żeby wie­dzieć, co się stało. Sam nie dam rady.

– Twoja psiap­siół­ka.

– Tak!

– Twoja psiap­siu­nia-pe­tu­nia?

Za­czął ża­ło­wać, że po­pro­sił ją o pomoc. Zdą­żył za­po­mnieć, jak trudno było się do­ga­dać z tą dziew­czy­ną.

– Apo­li­no, pro­szę… To jest je­dy­na rzecz o jaką kie­dy­kol­wiek cię po­pro­szę. Tylko ta jedna rzecz… Potem już nigdy nie będę od cie­bie nic chciał. Obie­cu­ję. Ja nie znam ni­ko­go, kto mógł­by mi teraz pomóc… Nie mam też nic, co mógł­bym dać ci w za­mian. Mam tylko trzy ty­sią­ce euro i ja­kieś bły­skot­ki, jak chcesz to oddam ci wszyst­ko, ale wiem, że nie lu­bisz ta­kich rze­czy. Pro­szę… je­dy­ne na co liczę to twoja do­broć serca ze wzglę­du na… na stare czasy.

Apo­li­na par­sk­nę­ła śmie­chem.

– Ja i do­broć serca to an­to­ni­my bekso. Je­dy­ne na co mo­żesz li­czyć, to na to, że aku­rat mi się okrop­nie nudzi. Za­zwy­czaj mam lep­sze rze­czy do ro­bo­ty niż na­sta­wia­nie karku za kon­ku­bi­nę mo­je­go by­łe­go.

– Pro­szę…

– Jeśli my­ślisz, że dzię­ki tej śmiesz­nej czap­ce ma­gicz­ne słowo za­cznie na mnie dzia­łaś, to się my­lisz. Mu­sisz się bar­dziej po­sta­rać.

Znów wró­cił my­śla­mi do tego, co mogło się stać z Pe­tu­nią. Na pewno po­trze­bo­wa­ła po­mo­cy, a on teraz mar­no­wał czas na głu­pie prze­py­chan­ki słow­ne. Bał się, że wkrót­ce może być za późno, żeby coś zro­bić. Mu­siał zmie­nić tak­ty­kę.

– Ja… zro­bię dla cie­bie wszyst­ko. Wszyst­ko ro­zu­miesz? Bę­dziesz mogła mnie za­szcze­pić ja­kimś swoim chi­pem, dzię­ki któ­re­mu mnie za­wsze zlo­ka­li­zu­jesz. Już nigdy wię­cej nie uciek­nę przed tobą. Pro­szę tylko, pomóż mi naj­pierw. To dla mnie waż­niej­sze niż moja wol­ność.

– To dla cie­bie ważne. – Uśmiech­nę­ła się szel­mow­sko. – I zro­bisz dla mnie wszyst­ko, żeby ją ra­to­wać… Brzmi le­piej. Ja jed­nak w prze­ci­wień­stwie do cie­bie nie wie­rzę w obie­can­ki-ca­can­ki. Zjesz chipa już teraz.

Apo­li­na Su­lew­ski wy­cią­gnę­ła coś z kie­sze­ni. O tej porze wy­glą­da­ła praw­dzi­wie upior­nie. Było zbyt ciem­no, by przyj­rzeć się do­kład­nie rysom jej twa­rzy, oraz temu, co trzy­ma­ła w ręce. Krwi­stopo­ma­rań­czo­we źre­ni­ce spra­wia­ły, że Ni­ki­for czuł się, jakby miał pod­pi­sać cy­ro­graf z samym wład­cą pie­kieł.

– A ja ci wtedy po­mo­gę – do­da­ła.

Wąt­pił, żeby za­mie­rza­ła go oszu­kać po ta­kiej gwa­ran­cji. Miała prawa co do tego, żeby ocze­ki­wać od niego za­pew­nie­nia, że po speł­nie­niu obiet­ni­cy Ni­ki­for nie za­szy­je się gdzieś na dru­gim końcu świa­ta. Zresz­tą już teraz miał ocho­tę to zro­bić i pew­nie by to zro­bił.

Gdyby tylko mógł…

Prze­ra­ża­ło go to, czego Apo­li­na bę­dzie od niego ocze­ki­wać w przy­szło­ści, ale uznał, że nie ma wy­bo­ru. Nigdy nie wy­ba­czył­by sobie tchó­rzo­stwa, jeśli coś stałoby się Pe­tu­ni. Szcze­gól­nie, że po­ten­cjal­nie miał­by oka­zję, żeby jej pomóc.

Drżą­cą ręką się­gnął po to, co trzy­ma­ła dziew­czy­na. Wy­ma­cał coś o kształ­cie i roz­mia­rach ta­blet­ki. Wie­dział, że po­wi­nien się co naj­mniej dwa razy za­sta­no­wić, ale chciał mieć już tę de­cy­zję za sobą. Szyb­ko po­łknął przed­miot.

– O kurwa. – Dziew­czy­na wy­cią­gnę­ła z kie­sze­ni opa­ko­wa­nie po ja­kichś ta­blet­kach i rzu­ci­ła nim w Ni­ki­fo­ra. Po chwi­li wy­buch­nę­ła śmie­chem. – Żar­to­wa­łam z tym chi­pem. To tylko Zu­klo­pen­tyk­sol. Teraz przy­naj­mniej wiem, że na­praw­dę zro­bisz dla mnie wszyst­ko.

– Zu­klo­pen­ty­co? – Zbladł, pró­bu­jąc do­strzec w mroku ety­kie­tę. – C-co to jest?

– Nie mu­sisz wie­dzieć, ale spo­koj­nie, nie za­szko­dzi ci. Może nawet po­mo­że. – Za­chi­cho­ta­ła. – Nie­waż­ne, pakuj się do sa­mo­cho­du. Je­dzie­my szu­kać tego two­je­go kwia­tusz­ka.

Po­trze­bo­wał kilku chwil, żeby tra­fi­ło do niego to, co wła­śnie po­wie­dzia­ła. Nie zdą­żył jesz­cze sobie w pełni uświa­do­mić po­wa­gi po­łknię­cia urzą­dze­nia, a już oka­za­ło się, że zo­stał oszu­ka­ny. Po­czuł się jak idio­ta, ale uznał, że to lep­sze, niż zje­dze­nie praw­dzi­we­go chipa. Teraz naj­wy­żej do­sta­nie bie­gun­ki.

Nie wie­dział co po­wie­dzieć, dla­te­go po­słusz­nie po­dą­żył za Apo­li­ną. Miał mie­sza­ne uczu­cia, wsia­da­jąc do no­wo­cze­sne­go sa­mo­cho­du. Po­dob­nie jak z resz­tą urzą­dzeń, w mo­to­ry­za­cji wolał kla­sy­ki. Świa­do­mość, że taką kupą me­ta­lu ste­ro­wa­ła sztucz­na in­te­li­gen­cja przy­pra­wia­ła go o mdło­ści. Prę­dzej wsiadł­by do sta­re­go tra­ban­ta z pi­ja­nym tak­sów­ka­rzem w środ­ku, niż za­ufał­by kie­row­cy, który de facto był kupą ukła­dów sca­lo­nych.

Choć fotel, mu­siał przy­znać, był cał­kiem wy­god­ny. Przede wszyst­kim cie­pły, nie­wąt­pli­wie pod­grze­wa­ny elek­trycz­nie. Spoj­rzał przed sie­bie. Na wy­świe­tla­czu po­nu­ro jaśniał ukła­da­ją­cy się w li­te­rę "V" sym­bol sta­rosło­wiań­skie­go boga We­le­sa, jed­no­cze­śnie bę­dą­cym lo­giem kor­po­ra­cji. Pew­nie gdyby do­tknął ekranu, kom­pu­ter wy­świe­tlił­by całe mnó­stwo róż­nych opcji. Wolał jed­nak trzy­mać ręce przy sobie.

Do­pie­ro po chwi­li uświa­do­mił sobie, że Apo­li­na wbija w niego wzrok.

– Coś po­wiesz? – za­py­ta­ła. – Ja nie wiem nawet, jak ona wy­glą­da. Jak to się stało, że ją zgu­bi­łeś?

Gufo prze­łknął ślinę i za­czął z bólem re­la­cjo­no­wać to, co się stało. To był chyba pierw­szy raz, kiedy uło­żył sobie całą hi­sto­rię w ra­cjo­nal­nym, trzy­ma­ją­cym się kupy sen­sie. Sta­rał się nie wy­le­wać uczuć, które mogły tylko roz­ju­szyć lub roz­śmie­szyć Apo­li­nę. Osta­tecz­nie przy­naj­mniej po­mógł sobie roz­ja­śnić całą sy­tu­ację. Nadal nie miał po­ję­cia, co mogło się przy­da­rzyć Pe­tu­nii, ale teraz cho­ciaż mógł wy­klu­czyć część nie­lo­gicz­nych i abs­trak­cyj­nych sce­na­riu­szy, które cały czas wpa­da­ły mu do głowy.

Apo­li­na słu­cha­ła w mil­cze­niu. Gdy skoń­czył, sa­mo­chód sa­mo­czyn­nie za­pa­lił świa­tła i ku zdzi­wie­niu Ni­ki­fo­ra ru­szył w drogę. Żaden z wy­świe­tla­czy nawet nie pró­bo­wał wy­ja­śnić, w jakim kie­run­ku udał się po­jazd. Logo kor­po­ra­cji świe­ci­ło nie­zmien­nie.

– Apo­li­no, auto ru­szy­ło. Dokąd ono je­dzie?

– Wiem, że ru­szy­ło bekso. Daj mi pra­co­wać.

Spoj­rzał na nią ze stra­chem. Nawet nie pa­trzy­ła na drogę, ale w jakiś od­le­gły punkt po dru­giej stro­nie ulicy. Mimo to sa­mo­chód kie­ro­wał bez­błęd­nie. Czyż­by sztucz­na in­te­li­gen­cja wie­dzia­ła dokąd je­chać? Tylko skąd? Ni­ki­for był z dzie­sięć lat do tyłu, jeśli cho­dzi­ło o no­win­ki mo­to­ry­za­cyj­ne. Brak kie­row­ni­cy? Już jakiś czas temu nie­któ­re nowe sa­mo­cho­dy miały wy­su­wa­ną kie­row­ni­cę, włą­cza­ją­cą się tylko w cza­sie jazdy. Vuk-7x wy­da­wał się w ogóle jej nie mieć.

– Nie roz­je­dzie kogoś?

– Nie?

– A ty? Co ro­bisz?

– Oglą­dam stre­am. Siedź cicho.

Ko­lej­ny raz po­czuł, że robi mu się nie­do­brze. Do­pie­ro teraz zro­zu­miał, że świe­cą­ce oczy Apo­li­ny były tak na­praw­dę wbu­do­wa­nym w gałkę oczną in­ter­fej­sem gra­ficz­nym. Bał się po­my­śleć, jak bar­dzo mogła się zmie­nić przez te wszyst­kie mo­dy­fi­ka­cje. Już jako zwy­kły czło­wiek wy­da­wa­ła się sza­le­nie nie­obli­czal­na.

– Skoń­czy­łam.

– Obej­rza­łaś? Cały?

– Tylko istot­ne frag­men­ty.

– I… do­wie­dzia­łaś się cze­goś?

– Tak, twoja dziew­czy­na strasz­nie ssie w Le­ague of Le­gends.

– Pro­szę cię, po­wiedz, co się stało. Wi­dzia­łaś coś po­dej­rza­ne­go? Muszę wie­dzieć!

– Nic szcze­gól­ne­go. O dziewiętnastej trzydzieści cztery twoja psiap­siół­ka wy­łą­czy­ła ka­me­rę, mó­wiąc że idzie do kibla. Potem w­łą­czy­ła ją znowu o dwudziestej dwanaście. Trzy­dzie­ści minut póź­niej wy­szła z po­ko­ju, twier­dząc, że usły­sza­ła ja­kieś dźwię­ki. Już nie wró­ci­ła.

– I… – Głos mu się za­ła­mał. Wciąż nie mógł sobie wy­ba­czyć tego, że przez cały tam­ten czas spał za są­sied­ni­mi drzwia­mi. – N-na­praw­dę nic wię­cej nie było widać? Nie sły­sza­łaś tych dźwię­ków?

– Nie. Dziw­ne jest to, że nie ko­rzy­sta­ła z po­mo­cy żad­ne­go me­na­dże­ra. Nie miał kto wy­łą­czyć trans­mi­sji, gdy coś za­czę­ło się dziać. Zwy­kle stre­ame­rzy mają taką osobę, która ogar­nia im chat i takie tam. Zda­rza się, że lu­dzie spa­mu­ją ja­kimś gów­nem i są z tego przy­kre kon­se­kwen­cje. Wiem, bo sama kie­dyś byłam trol­lem in­ter­ne­to­wym.

– Pa­mię­tam. Ob­ra­ża­łaś ja­kie­goś chło­pa­ka, który potem po­peł­nił sa­mo­bój­stwo. To okrop­ność.

– Hej­to­wa­ły go setki in­nych osób, my­ślisz, że moja rola coś zmie­ni­ła? I tak by się zabił. Poza tym teraz robię dużo gor­sze rze­czy. Jeśli masz z tym pro­blem, to trze­ba było za­dzwo­nić po CSP.

– Pro­szę… nawet mi nie mów. Ja dalej nie wiem, czy zro­bi­łem do­brze.

– Z po­pro­sze­niem mnie o pomoc? – Rzu­ci­ła mu prze­ni­kli­we spoj­rze­nie. – Oczy­wi­ście, że zro­bi­łeś źle. Oce­nia­jąc to, jak do tej pory wy­glą­dał twój mo­ral­ny krę­go­słup, po­wie­dzia­ła­bym, że wła­śnie wy­padł ci dysk. Jeśli coś się zmie­ni­ło odkąd wi­dzie­li­śmy się ostat­nio to faj­nie. Uczysz się.

– Uczę się czego?

– Życia płacz­ku.

Sa­mo­chód kie­ro­wał się w stro­nę dziel­ni­cy Gor­bitz. Ni­ki­for był pe­wien, że Apo­li­na w jakiś nie­uchwyt­ny dla niego spo­sób wpro­wa­dzi­ła adres miesz­ka­nia Pe­tu­ni do na­wi­ga­cji au­to-pi­lo­ta. Za­sta­na­wiał się tylko, co ta­kie­go za­mie­rza­ła uczy­nić. Oba­wiał się, że przez ten czas któ­ryś z jej wi­dzów mógł­by zgło­sić za­gi­nię­cie. Służ­by po­rząd­ko­we nie tylko prze­szko­dzi­ły­by Apo­li­nie w śledz­twie, ale rów­nież mogły po­wia­do­mić In­kwi­zy­cję o jego obec­no­ści. Po­ka­za­nie się w ka­me­rze było wiel­kim błę­dem.

– Je­dzie­my do niej, praw­da? – za­py­tał.

– No shit Sher­lock.

– Co chcesz zro­bić?

– Jesz­cze nie wiem, ale do­brze, że się od­zy­wasz. Przy­po­mnia­łeś mi wła­śnie, że nie pra­cu­ję za darmo, ale za twoje do­zgon­ne usłu­gi. Masz dalej ten twój flet? Pew­nie, że masz. Dawaj, za­graj mi tu coś włó­czy­ki­ju.

Chło­pak za­ci­snął zęby. Ow­szem miał pięk­nie zdo­bio­ny flet, ale grał na nim je­dy­nie w chwi­lach, gdy był szczę­śli­wy. Wy­da­nie ja­kie­go­kol­wiek dźwię­ku na tym in­stru­men­cie teraz, gdy zwy­kłe słowa ledwo co prze­cho­dzi­ły mu przez gar­dło, bę­dzie eks­tre­mal­nie bo­le­sne. Ża­ło­wał, że kie­dyś ujaw­nił swój ta­lent przed tą dziew­czy­ną.

– Ja… ja nie umiem.

– W chuja mnie chcesz zro­bić?

Krzyk­nę­ła, a sa­mo­chód nagle za­ha­mo­wał, ni­czym ra­żo­ny pod­nie­sio­nym gło­sem dziew­czy­ny. Ni­ki­for zbladł.

– Ja nie chcę. Pro­szę. Nie teraz.

– Bę­dziesz robił to, co chcę, albo za­wró­ci­my i wy­wio­zę cię na Ma­da­ga­skar, ro­zu­miesz?

– Ro­zu­miem.

Drżą­cą dło­nią się­gnął po in­stru­ment i za­py­tał:

– Co mam za­grać? Za­gram wszyst­ko, tylko pro­szę, pomóż mi.

Sa­mo­chód ru­szył. Apo­li­na się za­my­śli­ła.

– Za­graj mi Smells Like Teen Spi­rit – po­wie­dzia­ła po chwi­li.

– Ni­rva­ny?

– No chyba nie Iron Ma­iden.

– Ale… na tym fle­cie? To chyba nie wyj­dzie.

– Ciesz się, że nie ka­za­łam ci za­śpie­wać Ievan Po­lk­ki.

Przy­sta­wił in­stru­ment do ust. Pró­bo­wał sobie przy­po­mnieć jak brzmiał po­czą­tek pio­sen­ki, ale do głowy wpa­da­ło mu je­dy­nie Sta­ir­way to He­aven. Pierw­sza na­gra­na po­zy­cja na jego pły­cie CD. Gdyby nie ona… Gdyby nie ten prze­klę­ty walk­man…

Przy­pad­ko­wo wydał jeden krót­ki dźwięk. Od­głos tak ża­ło­sny, że jesz­cze bar­dziej ode­chcia­ło mu się co­kol­wiek grać. Nie mógł wię­cej. Nie po­tra­fił. Ogrom­na gula sta­nę­ła mu w gar­dle. Czuł się, jakby jego stru­nom gło­so­wym za­bra­kło prze­strze­ni, a płuca skur­czy­ły się do roz­mia­rów ja­błek.

– Apo­li­no… ja nie dam rady. Nie po­tra­fię tego za­grać.

– To za­graj mi marsz bry­tyj­skich gre­na­die­rów. Tam jest tylko flet i bęben. Ja będę ro­bi­ła bęben o ko­la­no.

– Nie dam rady ni­cze­go za­grać. Bła­gam cię, ja ci za­gram wszyst­ko, gdy tylko od­naj­dzie­my Pe­tu­nię. Ale teraz… – Po­czuł jak łzy na­pły­wa­ją mu do oczu. Ob­ró­cił się, żeby tego nie wi­dzia­ła. – Teraz nie dam rady.

– Do­brze… Za­grasz mi póź­niej bekso. Zaraz i tak do­je­dzie­my na miej­sce.

Spoj­rzał przed sie­bie. Znów prze­szy­ły go ciar­ki. Tak, jak się oba­wiał, przed blo­kiem Pe­tu­ni stał nie­bie­sko-srebr­ny sa­mo­chód z na­pi­sem PO­LI­ZEI. Chwi­lę póź­niej za­uwa­żył jesz­cze fur­go­net­kę CSP. Dowód na to, że nie tylko nie­miec­ka po­li­cja, ale i Chrze­ści­jań­skie Służ­by Po­rząd­ko­we za­in­te­re­so­wa­ły się spra­wą. Tych ostat­nich od In­wi­zy­cji dzie­li­ła cien­ka linia. Nie miał wąt­pli­wo­ści co do tego, że są tutaj z po­wo­du jego obec­no­ści na na­gra­niu.

Apo­li­na za­par­ko­wa­ła na są­sied­nim par­kin­gu. Ni­ki­for po­cie­szył się, że od służb od­dzie­la­ła go so­lid­nie przy­ciem­nia­na szyba. O go­dzi­nie trze­ciej w nocy trze­ba by po­dejść pod sa­mo­chód na wy­cią­gnię­cie ręki, żeby zo­ba­czyć co­kol­wiek w środ­ku. W jego sy­tu­acji jed­nak każda odro­bi­na dys­kre­cji była na wagę złota.

– I c-co teraz? – za­py­tał nie­pew­nie. – Oni będą mnie szu­kać.

– To coś no­we­go? Szu­ka­ją cię od dawna.

– Jak chcesz się teraz tam do­stać? – za­py­tał, uważ­nie ob­ser­wu­jąc wej­ście bloku. – Ja wcho­dzi­łem bal­ko­nem, ale teraz to bez sensu. Po­patrz na świa­tła w oknach. Lu­dzie po­wsta­wa­li.

– Nie za­mie­rzam się ni­g­dzie do­sta­wać. – Par­sk­nę­ła. – Niby po co?

– Żeby zro­bić śledz­two.

Apo­li­na prze­su­nę­ła fotel do tyłu i skrzyżowała nogi, sia­da­jąc po tu­rec­ku. Przez chwi­lę ob­ser­wo­wa­ła sa­mo­cho­dy władz i ruch przed blo­kiem… A wła­ści­wie brak ruchu, bo funk­cjo­na­riu­sze praw­do­po­dob­nie wła­śnie prze­py­ty­wa­li są­sia­dów w środ­ku. Wkrót­ce ob­ró­ci­ła się i spoj­rza­ła mu w oczy.

– Po­zo­sta­je mo­dli­twa – oznaj­mi­ła.

– Co? Czemu?

– Po­mo­dlę się do mojej sze­fo­wej o prze­chwy­ce­nie tam­tej ka­me­ry przed wej­ściem.

– P-po­mo­dlisz się??

Apo­li­na nie od­po­wie­dzia­ła. Za­mknę­ła oczy. Ni­ki­for nie miał siły, żeby pró­bo­wać roz­wi­kłać to, w jaką gier­kę znów pró­bo­wa­ła go wcią­gnąć. Nigdy nie była re­li­gij­na w żaden spo­sób, ale teraz… słowo "sze­fo­wa" wy­ma­wia­ła z pewną nutą cze­goś, czego nigdy wcze­śniej w jej gło­sie nie sły­szał. Nikt w ten spo­sób nie mówi o swo­jej sze­fo­wej… Czyż­by cho­dzi­ło o Annę Weles? Wła­ści­ciel­kę kor­po­ra­cji?

– Biały fiat du­ca­to.

– Co? – Zbladł. – Żar­tu­jesz sobie?

– Dwóch za­ma­sko­wa­nych osob­ni­ków płci mę­skiej wy­wle­kło twoją pi­ci-pi­ci do bia­łe­go fiata du­ca­to. Odu­rzy­li ją czymś, ale to nieistot­ne. Ważne, że sze­fo­wa dała mi zie­lo­ne świa­tło. Wiesz co to ozna­cza?

Uśmiech­nę­ła się ni­czym rekin.

– To ozna­cza… – Za­ci­snę­ła ty­ta­nową pięść. – Że wkrót­ce ta dłoń zmie­ni kolor ze srebr­ne­go na szkar­łat­ny. A ja… będę się przy tym świet­nie bawić. Co ty na to włó­czy­ki­ju?

Ni­ki­fo­ra znów prze­szy­ły ciar­ki. Miał dziw­ne prze­czu­cie, że wcią­gnię­cie tej psy­cho­pat­ki do gry nie obę­dzie się bez ka­ta­stro­fy. Z dru­giej stro­ny… Ta psy­cho­pat­ka póki co stała po jego stro­nie, a więc jego wro­go­wie sta­wa­li się jej wro­ga­mi. Jeśli Wim Leh­mann fak­tycz­nie maczał w tym palce, to nie było in­ne­go wyj­ścia.

Sam nie dałby rady zor­ga­ni­zo­wa­nej gru­pie prze­stęp­czej. Wy­kraść przed­miot ze SŚI to dla niego bułka z ma­słem, ale wtedy ucie­kał da­cha­mi, w We­ro­nie wy­ko­rzy­stał umie­jęt­no­ści par­ko­uru. Pe­tu­nia nie umia­ła ska­kać. Nie po­sia­da­ła po­moc­nych dla niego urzą­dzeń. Nie była wy­spor­to­wa­na.

Gufo nie­na­wi­dził prze­mo­cy, ale chyba po raz pierw­szy w życiu po­czuł, że jej uży­cie może komuś wyjść na dobre.

 

Chło­pak w ka­pe­lu­szu wiedź­my cz.3/4

 

Dre­zno. Dziel­ni­ca tu­rec­ka.

 

 

Spo­glą­da­jąc na tu­rec­kie blo­ko­wi­ska, po­czuł się tro­chę jak sied­mio­let­nie dziec­ko, które przy­pro­wa­dza star­szą o kilka lat sio­strę, żeby roz­pra­wi­ła się z prze­śla­dow­ca­mi. Wpraw­dzie Apo­li­na była star­sza od niego o trzy lata, ale w życiu nie po­mo­gła­by mu w szko­le. Co wię­cej sama była jego prze­śla­dow­czy­nią przez dłuż­szy czas.

– Pa­mię­tasz jak gnę­bi­łaś mnie w szko­le? Wcią­gnę­łaś mnie do dam­skiej to­a­le­ty i spłu­ka­łaś mi głowę w kiblu.

– Bę­dziesz mi to wy­po­mi­nał smar­ka­czu? Jak mia­łam prze­pu­ścić to, że masz takie śmiesz­ne imię i na­zwi­sko?

– Moje imię po­cho­dzi z grec­kie­go ni­ki­fo­ros i ozna­cza "no­szą­ce­go zwy­cię­stwo". A gufo to po wło­sku "sowa". Nie wiem, co w tym śmiesz­ne­go. Jest kil­ka­dzie­siąt ty­się­cy osób w Pol­sce, które na­zy­wa­ją się "Sowa".

– Mia­łam wtedy czter­na­ście lat, my­ślisz, że mnie to kurwa ob­cho­dzi­ło? Jak­byś miał na imię Mar­cin, albo Bar­tek, miał­byś więk­sze szan­se na prze­trwa­nie. Te sio­stry za­kon­ne, pew­nie same nigdy nie do­świad­czy­ły bul­ly­in­gu. Na­zy­wa­nie dziec­ka w Pol­sce jakoś dziw­nie to de­bi­lizm.

– Te sio­stry to sa­dyst­ki. – Wes­tchnął, wspo­mi­na­jąc swoje lata mło­do­ści. – Nie zdzi­wił­bym się, jakby zro­bi­ły to ce­lo­wo.

Nie lubił wra­cać my­śla­mi do dzie­ciń­stwa, ale cza­sa­mi uzna­wał, że prze­szłość osta­tecz­nie wy­szła mu na dobre. Gdyby nie rózgi sióstr, wśród któ­rych się wy­cho­wał, nie uciekł­by z klasz­to­ru i zo­stał­by może księ­dzem. Pew­nie wiódł­by strasz­li­wie nudne życie.

– Wiesz, co mnie cza­sa­mi za­sta­na­wia­ło? Dla­cze­go pew­ne­go dnia prze­sta­łaś mnie tak gnę­bić i chcia­łaś się ze mną spo­ty­kać? My­śla­łem, że się po­pra­wi­łaś, ale potem…

– Hor­mo­ny płacz­ku. Za­uwa­ży­łam, że wy­glą­dasz jak młody Axl Rose i słu­chasz po­dob­nej mu­zy­ki, co ja. Mało który dzie­ciak w na­szym wieku słu­chał Lin­king Parku, czy Me­tal­li­ki. Wcze­śniej my­śla­łam, że je­steś zwy­kłą pizdą, ale za­im­po­no­wa­ło mi to, gdy przy­sze­dłeś do szko­ły w ko­szul­ce AC/DC Hells Bells. Ka­te­che­ta uwa­lił ci za to se­mestr, ale ty mia­łeś głę­bo­ko gdzieś tego sta­re­go cym­ba­ła. Nadal to sza­nu­ję.

– Za­po­mnia­łem już o tym. – Uśmiech­nął się pod nosem. – Nawet nie wiesz ile pio­se­nek mi obrzy­dzi­łaś… Od tam­tych cza­sów ani razu nie słu­cha­łem AC/DC.

– I vi­ce-ver­sa. Ty też obrzy­dzi­łeś mi rocka. Teraz Bra­jan John­son ko­ja­rzy mi się z po­dej­mo­wa­niem nie­wła­ści­wych de­cy­zji w życiu. Facet jest świet­nym mu­zy­kiem i nie za­słu­żył sobie na taki los. To nie jego wina, że spo­tka­łam cie­bie i za­czę­łam ćpać.

Apo­li­na lub sztucz­na in­te­li­gen­cja, spra­wi­ła że sa­mo­chód za­czął po­ru­szać się wol­niej. Ni­ki­for nadal nie miał po­ję­cia, kto jest kie­row­cą. Czy dziew­czy­na na­praw­dę mo­gła­ swo­bod­nie roz­ma­wiać, jed­no­cze­śnie spraw­nie kon­tro­lu­jąc po­jazd?

– Ale to może do­brze – kon­ty­nu­owa­ła. – Cza­sa­mi cisza jest naj­lep­szym so­und­trac­kiem do życia.

Uznał, że się zga­dza, dla­te­go do końca drogi po­sta­no­wił mil­czeć. Do­pie­ro, gdy vuk-7x per­fek­cyj­nie za­par­ko­wał "na ko­per­tę" mię­dzy dwoma, cia­sno usta­wio­ny­mi sa­mo­cho­da­mi, Gufo wy­sta­wił głowę przez okno i za­py­tał:

– Wiesz gdzie on miesz­ka? Tych blo­ków jest całe mnó­stwo.

– Nie bę­dzie­my od­wie­dzać tych blo­ków. Wy­sia­daj. Mamy, aż całe osiem me­trów do przej­ścia.

Ni­ki­for nie wie­dział, jakim cudem Apo­li­na zna­la­zła Leh­man­na w pierw­szym ga­ra­żu, do któ­re­go we­szła.

I dla­cze­go w ogóle za­czę­ła od ga­ra­żu, nie od blo­ków? Czyż­by go znała?

Nawet nie pytał. Po­szedł po­słusz­nie za byłą dziew­czy­ną, tak jak to robił za cza­sów szkol­nych.

Garaż był dużo więk­szy niż taki prze­cięt­ny ze spół­dziel­ni miesz­ka­nio­wej. Przy­po­mi­nał bar­dziej warsz­tat sa­mo­cho­do­wy. Mimo tego, Nikifor nie za­uwa­żył żad­nych pla­ka­tów lub zna­ków oznaj­mia­ją­cych, że można tu zo­sta­wić uszko­dzo­ny po­jazd. Całe to wy­po­sa­że­nie, któ­re­go mógł­by po­zaz­dro­ścić niejeden me­cha­nik, mu­sia­ło być dla Wima tylko ele­men­tem hob­by­stycz­nym…

Albo spo­so­bem, w jaki do­ra­biał sobie na czar­nym rynku.

Leh­mann na szczę­ście był sam. Za­ję­ty dłu­ba­niem przy przed­nim kole fiata du­ca­to sie­dział, zwi­sa­jąc no­ga­mi w ka­na­le sa­mo­cho­do­wym. Nawet nie za­uwa­żył, że ktoś wszedł do bu­dyn­ku. W ko­lum­nach gło­śni­ko­wych ry­czał nie­miec­ki rap, sku­tecz­nie po­zwa­la­jąc nie­po­strze­że­nie zbli­żyć się każ­de­mu, kto tylko miał na to ocho­tę.

Czy tak za­cho­wu­je się ktoś, kto do­pie­ro co po­rwał dziew­czy­nę? – po­my­ślał Gufo. Może źle oce­nił han­dla­rza i ten wcale nie ma­czał pal­ców w po­rwa­niu? Prze­cież to nie mógł być je­dy­ny biały fiat du­ca­to, który po­ru­szał się po uli­cach Dre­zna. Mu­sie­li wy­cią­gnąć zbyt po­chop­ne wnio­ski.

Tym­cza­sem Apo­li­na bez ce­re­gie­li podniosła ze stołu me­cha­ni­ka ogrom­ny klucz fran­cu­ski i z ca­łych sił ude­rzy­ła w ko­lum­ny. Nie­miec­ki rap mo­men­tal­nie się urwał, a frag­men­ty urzą­dze­nia roz­sy­pa­ły się po sali.

– Tur, tur, mo­ther­fuc­ker! – krzyk­nę­ła, ob­ra­ca­jąc w rę­kach swoją nową broń. – Za­dar­łeś z nie­wła­ści­wym fra­je­rem, fra­je­rze.

Za­alar­mo­wa­ny han­dlarz ob­ró­cił się, się­gnął pod kurt­kę, ale Apo­li­na była zbyt bli­sko. Cięż­kim klu­czem, ni­czym kijem do golfa wy­bi­ła pi­sto­let na drugi ko­niec warsz­ta­tu, je­do­cze­śnie gruchocząc parę pal­ców i zrzu­ca­jąc bied­ne­go me­cha­ni­ka do ka­na­łu.

Ni­ki­for, wi­dząc to wszyst­ko, po­czuł nie­przy­jem­ny ból rów­nież w swo­ich dło­niach. Mu­siał po­ru­szać swo­imi wzmac­nia­ny­mi rę­ka­wi­ca­mi, by upew­nić się, że palce są całe.

– Ała! – Ku­lą­cy się z bólu Leh­mann, spró­bo­wał uciecz­ki pod sa­mo­chód. – Ne oldu? Sen kim­sin?

– Je­stem ostat­nią osobą, którą zo­ba­czysz w życiu, jeśli nie za­czniesz mówić po pol­sku! – Apo­li­na po­tęż­nym szarp­nię­ciem za fraki wy­cią­gnę­ła Turka z po­wro­tem do góry. – Wiem, że po­tra­fisz. Znasz bie­gle pol­ski i sie­dem in­nych ję­zy­ków. Wiem o tobie wię­cej niż twoja wła­sna matka!

– Was? – za­py­tał.

Do­stał ty­ta­nową pię­ścią w nos, za­pew­ne za od­po­wiedź w nie­wła­ści­wym ję­zy­ku. Sku­lił się, pró­bu­jąc za­sło­nić nos przed ko­lej­ny­mi ata­ka­mi, ale jego dło­nie nie zło­ży­ły się w coś, co przy­po­mi­na­ło pro­fe­sjo­nal­ną gardę. Wy­glą­dał bar­dziej, jak że­brak pro­szą­cy straż­ni­ka miej­skie­go o po­zwo­le­nie po­zo­sta­nia na te­re­nie dwor­ca.

– Ej… może wy­star­czy? – Wy­stra­szył się Ni­ki­for. – Co jeśli Leh­mann jest nie­win­ny?

– Co? Co mó­wi­łeś?

– No bo… – Chło­pak podrapał ka­pe­lu­sz wiedź­my. – Skąd wiemy, że to on po­rwał Pe­tu­nię?

– A no. – Apo­li­na pod­nio­sła się. – Nie wiemy, ale złoić kogoś za­wsze warto.

– L-li­to­ści! Już będę słu­chał, tylko mnie nie za­bi­jaj! – wy­du­kał Wim, spo­glą­da­jąc bła­gal­nym wzro­kiem na ko­bie­tę. Do­pie­ro po dłuż­szej chwi­li za­uwa­żył Ni­ki­fo­ra. – To t-ty? D-dzie­ciak?

– Ten dzie­ciak ma na imię Ni­ki­for i ma po swo­jej stro­nie wkur­wio­ną byłą. – Apo­li­na pod­nio­sła włosy Turka i spoj­rza­ła mu w oczy. Z bar­dzo bli­ska. – Zadam ci pierw­sze py­ta­nie. Gdzie jest Petunia gnoju?

– Kto? – Wim pró­bo­wał uciec wzro­kiem. – Cho­dzi ci pew­nie o moduł ste­ru­ją­cy Va­ru­sa? Nie mam już mo­du­łu ste­ru­ją­ce­go! Sprze­da­łem!

Mimo, że jego prze­ciw­nik leżał wła­śnie za­krwa­wio­ny na ziemi, kuląc się przed cio­sa­mi, Ni­ki­for czuł we­wnętrz­ny opór przed po­dej­mo­wa­niem ja­kich­kol­wiek dzia­łań. Pa­mię­tał, jak go po­trak­to­wa­no wczoraj przy trans­ak­cji i nadal miał w gło­wie wspo­mnie­nie groź­ne­go Wima, który w każ­dej chwi­li mógł go za­strze­lić. Dziw­nie się czuł wi­dząc jedną po­stać ze swo­ich kosz­ma­rów, okła­da­ją­cą drugą. W końcu się zmi­ty­go­wał, prze­łknął ślinę i po­wie­dział:

– No bo cho­dzi o to, że po­rwa­no moją przy­ja­ciół­kę! Wcale nie gnie­wam się o ten moduł ste­ru­ją­cy.

Apo­li­na zo­sta­wi­ła Turka w spo­ko­ju i przy­kry­ła twarz w ge­ście za­że­no­wa­nia. Zde­cy­do­wa­ła się jed­nak nie od­zy­wać. Wes­tchnę­ła cięż­ko i za­ło­ży­ła ręce na pier­si.

– Wiemy, że pod jej miesz­ka­niem stał taki sam fiat, jak twój, dla­te­go po­my­śle­li­śmy, że mo­żesz coś o tym wie­dzieć – dodał Ni­ki­for.

Wim zła­pał po­wie­trze i z ogrom­nym bólem pod­niósł się do po­zy­cji sie­dzą­cej. Oparł się o zde­rzak sa­mo­cho­du i z gry­ma­sem na twa­rzy obej­rzał swoją zmiaż­dżo­ną dłoń. Wy­glą­da­ło na to, że minie jesz­cze kilka chwil zanim uda mu się coś z sie­bie wy­krztu­sić. Jedno krót­kie i bar­dzo wy­mow­ne spoj­rze­nie Apo­li­ny jed­nak spra­wi­ło, że ode­zwał się na­tych­miast:

– Do­brze, do­brze! Prze­pra­szam, nie je­stem aż tak dobry w ję­zy­ku pol­skim. Mówię płyn­nie, ale wcze­śniej muszę sobie wszyst­ko prze­tłu­ma­czyć w gło­wie.

– To zro­zu­mia­łe – po­wie­dział Ni­ki­for – ja umiem an­giel­ski, ale na przy­kład ro­syj­ski, cza­sem muszę…

– Stresz­czaj się! – prze­rwa­ła Apo­li­na.

– Słu­chaj­cie. Chyba nie my­śli­cie, że to ja po­rwa­łem jakąś dziew­czy­nę? Jest czwar­ta rano, a ja do­pie­ro co wsta­łem.

Ni­ki­for się za­my­ślił. Wim fak­tycz­nie miał tro­chę pod­krą­żo­ne oczy, zanim do­stał w twarz. Do­kład­nie takie same, jakie mie­wa­li lu­dzie, któ­rzy do­pie­ro co wsta­li z łóżka. Teraz, pod krwią i ogrom­ny­mi siń­ca­mi nie­ste­ty trudno było to do­strzec.

– Mi się wy­da­je, że on ma rację – po­wie­dział Gufo do dziew­czy­ny. – To głu­pie za­kła­dać, że ten tu sa­mo­chód aku­rat bę­dzie tym, który wi­dzia­łaś na na­gra­niu.

– Głu­pie, tak? – Spio­ru­no­wa­ła go wzro­kiem. – Masz jesz­cze coś do po­wie­dze­nia?

– Eeee, no nie. – Za­czer­wie­nił się.

– Słu­chaj no smar­ka­czu! – Apo­li­na prze­sta­ła się in­te­re­so­wać Wimem i po­de­szła do Ni­ki­fo­ra. Była wście­kła. Miał wra­że­nie, że na jej karku po­ja­wi­ły się pul­su­ją­ce żyły. – Naj­pierw pro­sisz mnie o bez­in­te­re­sow­ną pomoc, na co ja, jako że mam dobre serce, się zga­dzam. Potem pró­bu­jesz mnie wy­szy­dzić, nie chcąc za­grać mi na fle­cie, a teraz jesz­cze kwe­stio­nu­jesz moje po­czy­na­nia! Nie po­do­ba mi się to!

– Apo­li­no, pro­szę! Prze­cież nie kwe­stio­nu­je ni­cze­go. Ja tylko…

– Uwa­żasz mnie za idiot­kę!

– Nie! – Prze­ra­ził się. Kątem oka do­strzegł, że Wim po­ku­sił się na lekki uśmie­szek. – W życiu bym cze­goś ta­kie­go nie po­my­ślał.

– A jed­nak su­ge­ru­jesz, że je­stem na tyle głu­pia, że nie po­tra­fię po­rów­nać ta­blic re­je­stra­cyj­nych sa­mo­cho­dów! – Za­ło­ży­ła ręce na pier­si, a jej oczy za­lśniły ostrym po­ma­rań­czo­wym świa­tłem. Blask był tak silny, że Gufo mi­mo­wol­nie za­sło­nił twarz dło­nią. – Nie zda­jesz sobie spra­wy z tego, ja­ki­mi moż­li­wo­ścia­mi dys­po­nu­ję jako eg­ze­ku­tor­ka Anny Weles. Dzię­ki mo­dli­twie zy­ska­łam do­stęp do ca­łych pe­ta­baj­tów da­nych z wieży, mo­gą­cych nam pomóc w spra­wie. Do­słow­nie je­stem BIG DATA płacz­ku! Wtrą­ca­jąc się nie tylko mi prze­szka­dzasz, ale i ob­ra­żasz moją sze­fo­wą! Czy zda­jesz sobie spra­wę, jak wiel­kie jest to prze­wi­nie­nie?

– Nie ro­zu­miem! – Ni­ki­for zmarsz­czył brwi. Nie­spo­dzie­wa­nie po­czuł w sobie gniew, miał dość. – Nie mia­łem za­mia­ru ni­ko­go ob­ra­zić i sama pew­nie to wiesz! Za­le­ży mi tylko na ura­to­wa­niu Pe­tu­ni, a ja nigdy nie wiem, czy ty ro­bisz coś na po­waż­nie, czy sobie ze mnie żar­tu­jesz! Cały czas coś wy­my­ślasz! Gubię się już w tym wszyst­kim! Nie chcia­łem cię ob­ra­zić! Tym bar­dziej two­jej sze­fo­wej! Nawet nie je­stem pe­wien, czym ona jest!

Był pod wra­że­niem, jak bar­dzo sta­now­czo udało mu się to po­wie­dzieć, a ra­czej… wy­krzy­czeć. Wi­docz­nie za­sko­czył nie tylko sie­bie, bo coś w za­cho­wa­niu Apo­li­ny rów­nież się zmie­ni­ło. Ośle­pia­ją­ce świa­tło me­cha­nicz­nych so­cze­wek przy­ga­sło. Ni­ki­for miał wra­że­nie, że lewy kącik jej ust lekko zadrżał.

– Pro­szę, bar­dzo mi na niej za­le­ży – dodał. – Chcę tylko wie­dzieć, gdzie ona jest.

– Na pewno nie tutaj – po­wie­dzia­ła tro­chę spo­koj­niej­szym gło­sem i ob­ró­ci­ła się w stro­nę Wima. Turek mo­men­tal­nie prze­stał się śmiać. – To nie jest sa­mo­chód z mojej wizji. Jed­nak je­stem pewna, że ten czło­wiek po­sia­da in­te­re­su­ją­ce dla nas in­for­ma­cje. Praw­da Wim?

– Po­wiem wszyst­ko, co wiem. – Han­dlarz za­ci­snął zęby. – Ta cała agre­sja nie była po­trzeb­na. Gdy­bym wie­dział, że pani jest z kon­glo­me­ra­tu Weles, wy­śpie­wał­bym wam wszyst­ko jak Te­ka­shi Si­xNi­ne.

Ni­ki­for mo­men­tal­nie za­po­mniał o ostrej wy­mia­nie zdań sprzed chwi­li i pod­szedł bli­żej.

– Po pierw­sze to chciał­bym coś za­zna­czyć – po­wie­dział Wim i przy­ło­żył zdro­wą dłoń do pier­si. – Przy­się­gam, że z samym po­rwa­niem mam nie­wie­le wspól­ne­go. Je­stem po­rząd­nym biz­nes­me­nem. Nie po­ry­wam dziew­cząt. Wy­da­je mi się jed­nak, że już ro­zu­miem dla­cze­go ta czci­god­na pani przy­szła z tą spra­wą do mnie. Wi­dzi­cie ten sa­mo­chód za mną? To naj­now­szy model fiata du­ca­to. Biały. Wszech­stron­ny i nie­za­wod­ny. Trzy­oso­bo­wy z duża paką. Jesz­cze dwa ty­go­dnie temu mia­łem ta­kich dzie­sięć. Wszyst­kie, że tak po­wiem, po­ży­czo­ne z sa­lo­nu. Zaj­mo­wa­łem się usu­wa­niem rzą­do­wych lo­ka­li­za­to­rów GPS i mon­to­wa­niem fał­szy­wych. Sta­ra­łem się też za­ła­twić w miarę le­gal­nie wy­glą­da­ją­ce pa­pie­ry. Jak się już pew­nie czci­god­na pani do­my­śli­ła, ktoś użył jed­ne­go z moich sa­mo­cho­dów do zre­ali­zo­wa­nia pew­ne­go ka­ry­god­ne­go uczyn­ku! Po­wi­nie­nem bar­dziej spraw­dzać swo­ich klien­tów!

Wim uniósł zaciśniętą pięść. Wy­glą­dał jak wiel­ki wezyr Kara Mu­sta­fa po prze­gra­nej bi­twie pod Wied­niem.

– Po­do­ba mi się, jak on do mnie mówi – Apo­li­na szep­nę­ła do Ni­ki­fo­ra. – Od teraz masz mi mówić "czci­god­na pani".

Ni­ki­for zi­gno­ro­wał proś­bę i zwró­cił się do Wima:

– To ile z tych busów sprze­da­łeś w ciągu ostat­nich dni?

– No cóż – mruk­nął han­dlarz – roz­cho­dzi­ły się jak cie­płe bu­łecz­ki. Zo­sta­ły mi tylko trzy. Tak jak po­wie­dzia­łem. Przez ostat­nie dwa ty­go­dnie sprze­da­łem sie­dem.

– To wiele tro­pów. – Ni­ki­for opu­ścił wzrok. – Każdy z tych sied­miu kup­ców mógł ją po­rwać…

Nawet jeśli Wim znał dane każ­de­go z ku­pu­ją­cych, w co chło­pak zresz­tą wąt­pił, to prze­py­ta­nie po kolei sied­miu na­byw­ców, może się oka­zać sza­le­nie cza­so­chłon­ne. Znów doświadczył w żo­łąd­ku nie­przy­jem­ne uczu­cie na myśl, co może się dziać z Pe­tu­nią.

Nie­spo­dzie­wa­nie po­czuł na ra­mie­niu twar­dą, bio­nicz­ną rękę Apo­li­ny.

– Za­wsze śmie­szył mnie twój mind­set płacz­ku – po­wie­dzia­ła i wzię­ła szyb­ko dłoń z po­wro­tem. – Po­tra­fisz w ciągu go­dzi­ny kil­ku­krot­nie prze­cho­dzić mie­dzy skraj­nym pe­sy­mi­zmem, a dzie­cię­cym en­tu­zja­zmem. Za­po­mnia­łeś o tym, że zapisałam sobie tablice rejestracyjne fiata sprzed bloku. Tak się skła­da, że Wim to strasz­ny cwa­niak i rów­nież zapisuje sobie takie rzeczy. Nie tylko za­pi­sał sobie, komu sprze­da­wał kon­kret­ny sa­mo­chód, ale nawet za­cho­wał sobie dane lo­ka­li­za­cyj­ne GPS ze wszyst­kich wbu­do­wa­nych urzą­dzeń. Praw­da Wim?

Han­dlarz pró­bo­wał roz­ma­so­wać wy­bi­te palce.

– Oczy­wi­ście sza­now­na pani. Tak, tak… Kor­po­ra­cja Weles wie już o mnie wszyst­ko. – Wes­tchnął. – Mo­głem się do­my­ślić, że cy­ber­ne­tycz­na kró­lo­wa zwró­ci na mnie swoje śle­pia, gdy tylko do­sta­nę ten moduł ste­ru­ją­cy. Mo­głem w to nie wcho­dzić. Zysk nie­pro­por­cjo­nal­ny do po­nie­sio­ne­go ry­zy­ka.

– Ależ wręcz prze­ciw­nie. – Apo­li­na uśmiech­nę­ła się jak dia­beł. – Gdy­bym nie wie­dzia­ła o tobie tak dużo, za­pew­ne umarł­byś wsku­tek mo­je­go prze­słu­cha­nia. To jedna z nie­wie­lu rze­czy, które mi nie wy­cho­dzą. Za­wsze za­bi­jam, zanim zdążę się cze­goś do­wie­dzieć. Nosi mnie. Nie wy­trzy­mu­ję. Dla­te­go też nie zaj­mu­ję się py­ta­niem. Je­stem eg­ze­ku­tor­ką. Dzi­siaj mam wolne, wa­ka­cje. Nor­mal­nie nie prze­żył­byś spo­tka­nia ze mną, więc po­wi­nie­neś się cie­szyć.

Ni­ki­for zbladł. Wcze­śniej wolał się nie za­głę­biać w to, czym Apo­li­na zaj­mu­je się na co dzień, ale teraz wi­dział spra­wę jasno. Była za­bój­czy­nią. Mor­do­wa­ła ludzi. Gdyby miał zga­dy­wać już kilka lat temu bez na­my­słu od­po­wie­dział­by, że tak wła­śnie skoń­czy jego była. Tylko, że nie chciał zga­dy­wać. Wolał się łu­dzić. Za­wsze są­dził, że nawet naj­gor­szy czło­wiek pew­ne­go dnia może wró­cić na wła­ści­wą ścież­kę.

Teraz jed­nak było już za późno na re­flek­sje. Przy­po­mniał sobie, jak kilka go­dzin temu spo­tkał ją pod opusz­czo­nym han­ga­rem. Pod­jął wtedy de­cy­zję. Wszedł na drogę, z któ­rej nie ma po­wro­tu. Teraz po­zo­sta­ło mu tylko cze­kać i li­czyć na to, że z jej po­mo­cą uda mu się ura­to­wać Pe­tu­nię. A potem pry­snąć i cał­ko­wi­cie od­ciąć się od tej mor­der­czej kor­po­ra­cji.

– Uznaj­my więc, że się cie­szę – oznaj­mił Wim i uśmiech­nął się nie­pew­nie. – Na­tu­ral­nie po­wi­nie­nem uznać nasze spo­tka­nie za bło­go­sła­wień­stwo. Na­le­ża­ło mi się. Gdy­bym wcze­śniej wie­dział, że za­dzie­ram z tak wiel­ce sza­now­ną panią, sam spu­ścił­bym sobie wpier­dol. Cie­szę się, że była pani tak ła­ska­wa i nie muszę już tego robić.

– Pro­szę bar­dzo – od­par­ła Apo­li­na naj­wy­raź­niej bar­dzo usa­tys­fak­cjo­no­wa­na tonem han­dla­rza. – Jesz­cze bar­dziej cie­szy­ła­bym się, gdy­byś dał mi współ­rzęd­ne GPS wraz z in­for­ma­cja­mi o ta­bli­cach re­je­stra­cyj­nych. By­ła­bym bar­dzo wdzięcz­na.

– Oczy­wi­ście sza­now­na pani. – Wim wstał i wy­pro­sto­wał plecy. Uty­kał na jedną nogę, ale wy­glą­da­ło na to, że poza wy­bi­ty­mi pal­ca­mi i roz­kwa­szo­nym nosem nie do­znał głęb­szych ob­ra­żeń. – Mam wszyst­ko na swoim kom­pu­te­rze. Pro­szę za mną.

Chwi­lę trwało zanim han­dlarz do­kuś­ty­kał do stołu na na­rzę­dzia. Schy­lił się i wy­cią­gnął spod blatu etui z lap­to­pem w środ­ku. Za­brał się do roz­pa­ko­wy­wa­nia urzą­dze­nia, co ze wzglę­du na ska­le­czo­ną dłoń zaj­mo­wa­ło mu mnó­stwo czasu. Ni­ki­for już miał po­dejść mu pomóc, ale Apo­li­na za­gro­dzi­ła mu drogę ręką.

– Stój – szep­nę­ła. – On sobie da radę.

Wkrót­ce usły­sze­li cha­rak­te­ry­stycz­ne, to­wa­rzy­szą­ce uru­cha­mia­niu sys­te­mu pik­nię­cie BIOS-u, a na ekra­nie uj­rze­li logo Win­dow­sa 7. Minął jesz­cze mo­ment, zanim Turek wpi­sał jed­nym pal­cem szes­na­stozna­ko­we hasło, ale w tym mo­men­cie Ni­ki­for już był gotów po­cze­kać. W końcu niebawem miał się do­wie­dzieć, w któ­rym kie­run­ku wy­wie­zio­no jego przy­ja­ciół­kę. Jesz­cze kilka go­dzin temu nie był taki pe­wien, czy w ogóle uda mu się co­kol­wiek osią­gnąć w tej kwe­stii.

Apo­li­na po­de­szła do kom­pu­te­ra.

Ni­ki­for zde­cy­do­wał, że zo­sta­nie z tyłu. Wprawdzie Wim za­sło­nił wbu­do­wa­ną ka­me­rę ka­wał­kiem taśmy izo­la­cyj­nej, ale sam ekran czy­je­goś kom­pu­te­ra po­tra­fił spra­wić, że chło­pak stawał się ner­wo­wy. Szyb­ko zde­cy­do­wał, że wcale nie musi się wtrą­cać. Praw­do­po­dob­nie Apo­li­na i tak by sobie tego nie ży­czy­ła. Dowie się wszyst­kie­go za chwi­lę, gdy wyjdą z tego ga­ra­żu.

Pod­de­ner­wo­wa­ny od­wró­cił się i usiadł na sto­sie opon w rogu po­miesz­cze­nia. Pod­parł pię­ścią brodę, pu­stym wzro­kiem ob­ser­wu­jąc sto­ją­ce przy kom­pu­te­rze syl­wet­ki. Znów po­czuł się jak w szko­le. Jakby wy­sy­łał star­szą sio­strę, żeby wy­ko­na­ła dla niego za­da­nie do­mo­we… Albo mamę… Wpraw­dzie nigdy nie poznał swojej prawdziwej mamy i prawdopodobnie nie miał sio­stry, ale po­dej­rze­wał, że wła­śnie tak by się czuł… Gdyby miał. Tro­chę się wsty­dził zwłasz­cza, że cho­dzi­ło o coś dużo po­waż­niej­sze­go.

Nie­spo­dzie­wa­nie zro­bił się senny. Krót­ka drzem­ka w łazience Pe­tu­ni nie dała mu tyle ener­gii, ile by sobie tego ży­czył. Od­dał­by trzy ty­sią­ce euro za jakąś dobrą kawę, albo cho­ciaż napój ener­ge­tycz­ny. Wcze­śniej, wy­da­wa­ło mu się, czuł się do­brze. Cały stres, któ­re­go do­znał za­czął się od­bi­jać do­pie­ro, gdy usiadł. Miał wra­że­nie, że nie kon­tro­lu­je już swo­ich po­wiek.

Orzeź­wił się do­pie­ro, gdy Apo­li­na sprze­da­ła Wi­mo­wi po­tęż­ne­go kop­nia­ka w brzuch.

– Aua! – Han­dlarz upadł na beton, kuląc się z bólu. – A to za co? Prze­cież po­da­łem wszyst­ko! Wszyst­kie in­for­ma­cje, jakie mo­głem dać!

– To za to, że oszu­ka­łeś mo­je­go by­łe­go chło­pa­ka na parę ty­się­cy euro. Wiem, ile kosz­tuje moduł Saint Varus na czarnym rynku. Teraz już je­ste­śmy kwita. – Uśmiech­nę­ła się i spoj­rza­ła na Ni­ki­fo­ra. – Wsta­waj płacz­ku! Od­pocz­niesz sobie póź­niej. Mamy przed sobą długą drogę.

 

 

Chło­pak w ka­pe­lu­szu wiedź­my cz.4/4

 

Niem­cy. Au­to­stra­da A-2.

 

 

Po wej­ściu do sa­mo­cho­du sen­ność przy­bra­ła na sile. Przy­po­mnia­ło mu się, że zanim tra­fił do Pe­tu­ni, rów­nież nie­wie­le spał. Może ze czte­ry go­dzi­ny? Do­da­jąc te czte­ry z jej wanny, wy­cho­dzi­ło­by na to, że z ostat­nich sześć­dzie­się­ciu go­dzin prze­spał tylko osiem. Nie chciał za­sy­piać, uwa­żał, że nie po­wi­nien. Tylko czy na pewno coś się sta­nie, jeśli utnie sobie krót­ką drzem­kę? Sie­dział w aucie. Je­cha­li. Nawet nie wie­dział dokąd. Apo­li­na nie ra­czy­ła wy­ja­śnić, gdzie znaj­du­je się ich cel. Po­wie­dzia­ła tylko, że muszą się udać na za­chód au­to­stra­dą. Naj­praw­do­po­dob­niej biały bus rów­nież był w dro­dze.

Prze­tarł oczy i ziew­nął głę­bo­ko. Gdyby tylko ta droga nie wy­glą­da­ła tak mo­no­ton­nie… Już jakiś czas temu na ze­wnątrz zro­bi­ło się zu­peł­nie jasno, ale przy­ciem­nia­ne szyby spra­wia­ły, że pro­mie­nie sło­necz­ne sta­wa­ły się mar­nym po­bu­dza­czem. Z każdą chwi­lą wi­dział coraz wię­cej in­nych sa­mo­cho­dów. Na po­cząt­ku głów­nie cię­ża­ro­we, ale teraz… wy­glą­da­ło na to, że oby­wa­te­le Nie­miec za­czynali się bu­dzić.

– Jak chcesz, to kim­nij – po­wie­dzia­ła Apo­li­na. Jego fotel mo­men­tal­nie przesunął się do tyłu i roz­ło­żył jak leżak. – Tak szyb­ko ich nie do­go­ni­my.

Ni­ki­for spał w wielu prze­róż­nych miej­scach i miał oka­zję prze­te­sto­wać naj­bar­dziej wy­myśl­ne ro­dza­je po­słań. Ten fotel jed­nak był tak wy­god­ny, że nawet naj­bar­dziej wy­bred­ny po­dróż­nik czuł­by się tutaj jak we wła­snym łóżku. Przy­naj­mniej tak mu się wy­da­wa­ło. Zmę­czo­ny czło­wiek za­śnie wszę­dzie, choć­by i na zim­nym be­to­nie, ale ten sa­mo­chód robił, co tylko mógł żeby uła­twić za­sy­pia­nie. Chło­pak do­ce­niał to, ale wcale nie był pe­wien czy chce za­snąć.

– A ty? – za­py­tał. – Nie je­steś zmę­czo­na?

– Ja nie muszę spać Niki – oznaj­mi­ła. – Prze­ro­bi­li mnie w Weles Tower. Prze­szłam wiele ope­ra­cji.

Gufo za­ko­no­to­wał sobie, że pierw­szy raz ode­zwa­ła się do niego starą ksyw­ką. Jak za sta­rych cza­sów, gdy jesz­cze zda­rza­ło się jej być miłą…

– Cie­ka­we ja­kich ope­ra­cji… – mruk­nął, zie­wa­jąc. – Co trze­ba zro­bić, żeby nie mu­sieć spać.

– Po­wiem ci w skró­cie płacz­ku. – Od­wró­ci­ła się w jego stro­nę i usia­dła po tu­rec­ku. – Po pierw­sze, żeby zo­stać kimś takim jak ja, mu­sisz zo­stać za­uwa­żo­nym przez Annę Weles. Wbrew po­zo­rom nie jest to trud­ne. Sze­fo­wa ma do swo­jej dys­po­zy­cji setki mi­lio­nów kamer i in­nych urzą­dzeń szpie­gu­ją­cych. Kiedy bę­dziesz na­stęp­nym razem ku­po­wał lody w Bie­dron­ce, uśmiech­nij się do kamer przy kasie. Być może wła­śnie na cie­bie pa­trzy.

– To strasz­ne – po­wie­dział znu­żo­ny, wpa­tru­jąc się w drogę. – Zero pry­wat­no­ści.

– Strasz­ne? – Po­chy­li­ła się nad nim. – To by­ło­by strasz­ne, gdyby oglą­dał nas jakiś spo­co­ny wa­riat. Ją nie in­te­re­su­je to, jak marsz­czysz fi­fla­ka pod prysz­ni­cem. Moja sze­fo­wa ma lep­sze rze­czy do ro­bo­ty. Po­trak­tuj ją jak bó­stwo. Przez ostat­nie dwa ty­sią­ce lat jakoś nikt nie robił wiel­kiej afery z tego, że pewna wszechmocna istota ich pod­glą­da. Moim zda­niem nasza sy­tu­acja jest lep­sza. Weles nie ob­ra­ża się za byle bła­host­ki.

– Prze­ra­ża mnie to, że trak­tu­je­cie ją jak boga. Prze­cież po­bi­łaś Wima tylko za to, że od­po­wie­dział ci po nie­miec­ku. Mó­wisz o bła­host­kach, cie­ka­wi mnie, co jesz­cze mo­że­cie uznać za grzech.

Cof­nę­ła się do tyłu, jakby ra­żo­na tą uwagą. Spo­dzie­wał się, że za­cznie krzy­czeć, ale tak się nie stało. Apo­li­na wy­pu­ści­ła z ust po­wie­trze i spoj­rza­ła gdzieś w pod­ło­gę sa­mo­cho­du.

– Ja i Anna to dwie różne isto­ty – po­wie­dzia­ła. – Nie mo­żesz ob­wi­niać jej za to, co robię.

– Jak sobie chcesz. Ob­wi­niam w takim razie cie­bie.

– Potem – spoj­rza­ła z po­wro­tem na niego, po czym za­mknę­ła oczy – jest cały rok cięż­kie­go tre­nin­gu. Tam zro­bi­li mi rękę. Pew­nie nawet nie wie­dzia­łeś, że wy­buch pra­wie ro­ze­rwał mnie na ka­wał­ki. Anna mnie ura­to­wa­ła, dała mi nowe życie.

– Oczy­wi­ście, to wy­star­cza­ją­cy powód dla cie­bie, by za­cząć za­bi­jać.

– Tak. Wy­star­cza­ją­cy. Chcia­łam ci opo­wie­dzieć, jak to jest być w Weles, ale to nie ma sensu. Gówno zro­zu­miesz. Mam w gło­wie urzą­dze­nie, które po­zwa­la mi za­cho­wać świa­do­mość, pod­czas gdy mózg od­po­czy­wa. Nie po­trze­bu­ję snu, wy­star­czy mi me­dy­ta­cja. To tyle ile po­wi­nie­neś wie­dzieć, żeby nie ze­srać się ze stra­chu, kiedy oboje za­mknie­my oczy w pę­dzą­cym po­jeź­dzie.

Apo­li­na ze­rwa­ła z głowy chło­pa­ka ka­pe­lusz wiedź­my i za­ło­ży­ła mu pro­sto na nos.

– Śpij już bekso – po­wie­dzia­ła odro­bi­nę ostrzej­szym tonem. – Znowu za­czą­łeś mnie wkur­wiać, a już my­śla­łam, że się uspo­ko­iłam. Tamci wła­śnie prze­kro­czy­li gra­ni­cę nie­miec­ko-ho­len­der­ską. Zo­sta­ło nam jesz­cze co naj­mniej kil­ka­set ki­lo­me­trów do prze­je­cha­nia.

Nie miał za­mia­ru ścią­gać ka­pe­lu­sza z twa­rzy. Wła­ści­wie to się dzi­wił, dla­cze­go sam nie wpadł na ten po­mysł. Teraz słoń­ce nie ra­zi­ło go w żad­nym stop­niu. Za­ło­żył ręce na brzu­chu i za­mknął oczy.

– Nie chcę jesz­cze iść spać. Chcę cię jesz­cze o coś za­py­tać.

– Pytaj – wes­tchnę­ła. – Ale nie wiem, czy od­po­wiem.

– Skąd wie­dzia­łaś, że Wim mnie oszu­kał? Kop­nę­łaś go w brzuch…

– De­duk­cja płacz­ku… Już jako zwy­kły czło­wiek byłam sza­le­nie by­stra. Gdy­byś do­stał wię­cej niż trzy ty­sią­ce, za­ofe­ro­wał­byś mi je za od­na­le­zie­nie Pe­tu­ni.

– Nadal nie wiem, skąd tyle wie­dzia­łaś o Wimie Leh­ma­nie.

– Czy nie mó­wi­łam ci, że je­stem stale po­łą­czo­na z Wieżą? Anna dała mi in­for­ma­cje i wolną rękę. Sze­fo­wa nie lubi han­dlu ludź­mi. Po­dob­no ktoś jej bli­ski padł kie­dyś ofia­rą tego biz­ne­su.

– I twoja sze­fo­wa ma in­for­ma­cje o każ­dym kry­mi­na­li­ście?

– Nie Niki. Nie każ­dym. Cho­dzi o to, że to myśmy ku­pi­li ten moduł ste­ru­ją­cy. Był nam po­trzeb­ny. To pro­to­typ, który umie­jęt­nie wy­ko­rzy­sta­ny może umoż­li­wić po­sia­da­czo­wi prze­ję­cie tych sta­lo­wych anio­łów śmier­ci. Wiesz ile za niego za­pła­ci­li­śmy? Zgad­nij.

– Nie wiem… Nie wiem. Pew­nie z dzie­sięć razy tyle ile do­sta­łem…

– No pra­wie. Po­my­li­łeś się tylko o jedno zero. Za­pła­ci­li­śmy trzy­sta ty­się­cy euro.

Ni­ki­fo­ro­wi od tych liczb tylko bar­dziej za­chcia­ło się spać. Gdy uświa­do­mił sobie w jak wiel­kim prze­krę­cie uczest­ni­czył, za­krę­ci­ło mu się w gło­wie. Ukradł moduł przy­pad­kiem. Wy­da­wa­ło mu się, że po­ry­wa coś waż­ne­go. Nie miał jed­nak po­ję­cia jak bar­dzo waż­ne­go. Teraz po­zo­sta­wa­ło mieć tylko na­dzie­ję, że kor­po­ra­cja nie użyje tego przed­mio­tu w złym celu. Trudno było w to uwie­rzyć. W końcu drony bo­jo­we Saint Varus same w sobie były stwo­rzo­ne, aby spusz­czać bomby i strzelać ra­kie­ta­mi.

Nie miał siły się nad tym gło­wić. Robił się coraz słab­szy. Chciał jesz­cze do­py­tać Apo­li­nę, co ta­kie­go jej firma ma za­miar uczy­nić z tym za­ku­pem, ale udało mu się tylko wy­du­kać:

– To strasz­ne… To na­praw­dę strasz­ne…

I za­padł w głę­bo­ki sen.

 

***

 

Obu­dzi­ło go ostre ukłu­cie w po­li­czek. Przez chwi­lę miał wra­że­nie, że użą­dli­ła go osa, ale gdy ze­rwał się do po­zy­cji sie­dzą­cej, wszyst­ko było jasne. Apo­li­na uszczyp­nę­ła go bio­nicz­ną dło­nią. Bar­dzo mocno.

– Auć! – Do­tknął twa­rzy, ścią­ga­jąc z niej nie­wiel­ką kro­plę krwi. – Dla­cze­go? Dla­cze­go to zro­bi­łaś?

– Prze­pra­szam. – Roz­cią­gnę­ła się na swoim fo­te­lu. – Nie chcia­łam tak mocno.

Nie wy­glą­da­ła na spe­cjal­nie prze­ję­tą tym, co zro­bi­ła. Zresz­tą Ni­ki­for zdzi­wił­by się, jakby było od­wrot­nie. Nie pa­mię­tał, żeby kie­dy­kol­wiek kogoś szcze­rze prze­pro­si­ła.

Ob­ma­cał ranę na po­licz­ku. Bo­la­ło. W naj­gor­szym wy­pad­ku zo­sta­nie mu bli­zna na całe życie. Spoj­rzał nie­na­wist­nym wzro­kiem na Apo­li­nę. Znowu prze­sa­dzi­ła. Prze­cież mogła go obu­dzić cho­ciaż­by li­ściem w twarz, skoro tak bar­dzo pra­gnę­ła prze­mo­cy!

Szyb­ko jed­nak przy­po­mniał sobie, po co w ogóle zna­lazł się w jej sa­mo­cho­dzie. Mo­men­tal­nie za­po­mniał o bólu, a jego uwagę przy­ku­ło to, co było za szybą. Nadal jechali, praw­do­po­dob­nie nie­ustan­nie od co naj­mniej kilku go­dzin. Za­miast au­to­stra­dy miał przed sobą zwy­kłą jed­no­jez­dnio­wą drogę. Po obu stro­nach wi­dział zło­ta­we pola psze­ni­cy, zie­lo­ne łąki i… wła­ści­wie nie­wie­le wię­cej.

– Gdzie je­ste­śmy? – za­py­tał.

– Pra­wie na miej­scu – od­po­wie­dzia­ła i rzu­ci­ła w niego ka­pe­lu­szem wiedź­my. – Weź, włóż. Tak już się do niego przy­zwy­cza­iłam, że wolę cię w nim.

Ni­ki­for na­cią­gnął kapelusz na głowę, jed­no­cze­śnie sta­ra­jąc się po­ka­zać, że nie jest za­do­wo­lo­ny. Zmarsz­czył czoło i wy­krzy­wił usta, po czym za­ło­żył ręce na pier­si i ob­ró­cił się w stro­nę okna.

Teraz w oczy rzu­ci­ło mu się wię­cej szcze­gó­łów. Wi­dział rząd ogrom­nych tur­bin wia­tro­wych cią­gną­cych się z kil­ka­set me­trów od drogi. Mimo, że by­naj­mniej nie był to taki typ wia­tra­ka, z któ­rym wal­czył­by Don Kihot, to Ni­ki­for po­dej­rze­wał, że mu­sie­li już do­trzeć do Ho­lan­dii. Wkrót­ce upew­nił się co do tego. Mi­nę­li dro­go­wskaz sy­gna­li­zu­ją­cy, że mia­stecz­ko Hoorn znaj­du­je się osiem ki­lo­me­trów przed nimi. Gufo znał więk­szość eu­ro­pej­skich miast. Wie­dział, że w takim razie nie­daw­no mu­sie­li omi­nąć Am­ster­dam. Ozna­cza­ło to też, że spał co naj­mniej sześć go­dzin…

– To nie­na­tu­ral­ne… – szep­nął.

– Co jest nie­na­tu­ral­ne?

– Zwy­kle śpię w cy­klach po dwie go­dzi­ny. Za­wsze budzę się po dwóch cy­klach. Hoorn jest od­da­lo­ne od Dre­zna o ponad sie­dem­set ki­lo­me­trów. Jakim cudem nie obu­dzi­łem się w tra­sie?

– Szyb­ko to po­li­czy­łeś. – Uśmiech­nę­ła się szeroko. – Pa­mię­tasz tę pi­guł­kę którą dałam ci, mó­wiąc że to chip? Zu­klo­pen­tyk­sol sto­su­je się w le­cze­niu schi­zo­fre­nii i róż­nych in­nych psy­choz. Ma silne dzia­ła­nie na­sen­ne. Bez niego byś nie za­snął, znam cię. Nigdy nie po­tra­fi­łeś zmru­żyć oka, gdy ktoś dla cie­bie ważny znaj­do­wał się w nie­bez­pie­czeń­stwie. Mo­gła­bym po­wie­dzieć, że prze­wi­dzia­łam to wszyst­ko, ale tak nie jest. Wy­szło przy­pad­kiem. W każ­dym razie po­wi­nie­neś mi po­dzię­ko­wać.

Nie miał naj­mniej­sze­go za­mia­ru dzię­ko­wać. Niby miała rację, wy­szło mu na dobre. Czuł się wy­spa­ny i go­to­wy do dzia­ła­nia. Jed­nak po­win­ny się li­czyć in­ten­cje, nie efekt. Prze­cież nikt nie chwa­li bo­jow­ni­ków Pań­stwa Is­lam­skie­go za walkę z Hamasem i Al-Kaidą…

Cho­ciaż z dru­giej stro­ny zna­leź­li­by się tacy co dzię­ko­wa­li Sta­li­no­wi za po­ko­na­nie Trze­ciej Rze­szy. Może gdyby nie Sta­lin…

– Ech! Nie chcę o tym my­śleć. – Za­ci­snął pię­ści. – Mu­si­my od­na­leźć Pe­tu­nię!

– Muszę. – Apo­li­na chwy­ci­ła się za plecy, jakby roz­cią­ga­jąc się po głę­bo­kiej drzem­ce. Cały czas sie­dzia­ła po tu­rec­ku. – Ja muszę. Ty sobie po­sie­dzisz w aucie.

Vuk zje­chał w bocz­ną ulicę. Od razu, gdy skrę­ci­li Ni­ki­for do­strzegł da­le­ko przed sobą oto­czo­ną wy­so­kim murem po­sia­dłość. Z da­le­ka nie wy­glą­da­ła na farmę, ra­czej na willę ja­kie­goś ary­sto­kra­ty. Wokół nie wi­dział żad­nych in­nych bu­dyn­ków. Je­dy­nie bez­kre­sne pola psze­ni­cy i gó­ru­ją­ce nad nimi ogrom­ne, białe wia­tra­ki.

– Jak to po­sie­dzę? – Obu­rzył się. – Mam cze­kać, kiedy Pe­tu­nia jest w nie­bez­pie­czeń­stwie? Chcę tam iść z tobą! Ja po­wi­nie­nem…

– Wy­klu­czo­ne – ucię­ła, wy­cią­ga­jąc coś ma­łe­go ze schow­ka. – Przy­kro mi, że je­stem zmu­szo­na zbu­rzyć twój na­iw­nie ro­man­tycz­ny obraz świa­ta, ale to ro­bo­ta dla pro­fe­sjo­na­li­sty.

Jej oczy za­świe­ci­ły sil­nie po­ma­rań­czo­wym bla­skiem. Przed­miot, który miała w ręce oka­zał się ni­czym innym jak… pę­dzel­kiem do ma­ki­ja­żu. Mo­gło­by się wy­da­wać, że bez lu­ster­ka Apo­li­na sobie nie po­ra­dzi, ale jej ruchy po­ka­zy­wa­ły zu­peł­nie coś in­ne­go. Bio­nicz­na dłoń na­kła­da­ła cień pod oczy z me­cha­nicz­ną pre­cy­zją.

– Nie byłam z tobą do końca szcze­ra. – Odło­ży­ła pę­dze­lek i prze­je­cha­ła po ustach błysz­czy­kiem. – Od pew­ne­go czasu nie po­ma­gam ci ze wzglę­dów al­tru­istycz­nych.

– To aku­rat nie jest dla mnie żadna no­wość.

Ni­ki­for za­ło­żył ręce na pier­si i spoj­rzał przez okno. Po­sia­dłość znaj­do­wa­ła się coraz bli­żej. Znów w jego umy­śle po­ja­wi­ło się całe mnó­stwo pytań. Szcze­gól­nie chciał wie­dzieć kto i po co po­rwał Pe­tu­nię. Be­be­chy za­czę­ły pod­po­wia­dać mu, że Apo­li­na w isto­cie wie wię­cej, niż mu mó­wi­ła i wcale nie cho­dzi­ło tu o jej podły cha­rak­ter.

– Je­stem skur­wy­sy­nem, wiesz Niki? – szep­nę­ła tak cicho, że ledwo to usły­szał.

Po­czuł, jak włosy jeżą mu się na rę­kach. Miał wąt­pli­wo­ści co do tego, czy w rze­czy­wi­sto­ści mó­wi­ła do niego. Pa­trzy­ła przed sie­bie, wpa­tru­jąc się w drogę, ni­czym w lu­stro. Gdy koń­czy­ła po­pra­wiać ma­ki­jaż, jej źre­ni­ce nie drgnę­ły nawet na mi­li­metr.

– Taką mam pracę – po­wie­dzia­ła, od­kła­da­jąc pę­dzel­ki i błysz­czyk do schow­ka. – Okła­ma­łam Wima, mó­wiąc, że mam dziś dzień wolny… Ja cały czas je­stem w pracy. Za­wsze.

Spoj­rza­ła na niego krwi­stopo­ma­rań­czo­wy­mi oczy­ma. Ma­ki­jaż spra­wiał, że wy­glą­da­ła jak wam­pi­rzy­ca. Zło­śli­wy uśmie­szek, który jak do tej pory nie­mal wcale nie opusz­czał twa­rzy, nagle znik­nął. Kącik ust drgnął tylko na se­kun­dę, jak w mo­men­cie, gdy Ni­ki­for na­krzy­czał na nią w ga­ra­żu. Wkrót­ce jej wzrok za­czął przy­po­mi­nać coś, czego za­wsze się u niej bał. Tym samym wzro­kiem pa­trzy­ła na niego, gdy drę­czy­ła go w szko­le. Gdy igno­ro­wa­ła jego proś­by o to, aby prze­sta­ła brać nar­ko­ty­ki, gdy już byli razem…

Gdy się roz­sta­li po tym, gdy za­bi­ła mu ulubionego cho­mi­ka. 

To był wzrok po­gar­dy. Wzrok z jego kosz­ma­rów. Ni­ki­for nadal miał roz­ło­żo­ny fotel, przez co po­czuł się teraz jak Han Solo w kar­bo­ni­cie. Nie miał od­wa­gi, żeby do­py­tać o Pe­tu­nię. Bra­kło mu rów­nież siły woli, by zro­bić co­kol­wiek, gdy wy­cho­dzi­ła z sa­mo­cho­du i z pi­sto­le­tem w ręce kie­ro­wa­ła się w stro­nę bramy wjaz­do­wej do po­se­sji. Na jej po­le­ce­nie wszyst­kie drzwi sa­mo­cho­du się za­mknę­ły.

Zo­stał uwię­zio­ny w środ­ku vu­ka-7x.

Gdy znik­nę­ła w bra­mie, ekran przed jego oczy­ma prze­stał wy­świe­tlać sym­bol kor­po­ra­cji Veles. Za­miast logo firmy, za­czął od­twa­rzać jakąś bajkę. Ni­ki­for szyb­ko roz­po­znał nie­bie­skie­go kota, nie­po­rad­nie pró­bu­ją­ce­go do­go­nić po scho­dach brą­zo­wą mysz. To był Tom i Jerry. Czyli jednak Apo­li­na nie po­rzu­ca­ła swo­je­go złośliwego po­czu­cia hu­mo­ru…

Sa­mo­chód zo­stał za­par­ko­wa­ny tak bli­sko mu­ro­wa­ne­go ogro­dze­nia, że z tej po­zy­cji Ni­ki­for nie miał szans ni­cze­go zo­ba­czyć. Po lewej miał bez­kre­sne pola psze­ni­cy, a po pra­wej be­żo­wą ścia­nę. Przed nim cią­gnę­ła się droga, można by po­my­śleć, że w nie­skoń­czo­ność.

Spró­bo­wał otwo­rzyć drzwi, jed­nak te, tak jak się spo­dzie­wał, były za­mknię­te. Na zna­le­zie­nie kołka z me­cha­ni­zmu otwie­ra­nia zamka od środa, nawet nie li­czył. Ry­giel­ka nie było w tym miej­scu, gdzie być po­wi­nien. Nie ta ge­ne­ra­cja sa­mo­cho­dów… Przez chwi­lę świ­dro­wał wzro­kiem jesz­cze wnę­trze, szu­ka­jąc przy­ci­sku z sym­bo­lem otwie­ra­nia drzwi, czy cho­ciaż okna. Nie zna­lazł. Do­pie­ro teraz uświa­do­mił sobie, że bra­ko­wa­ło tu rów­nież ja­kich­kol­wiek in­nych przy­ci­sków. Nawet scho­wek, w któ­rym Apo­li­na trzymała przy­rzą­dy do ma­ki­ja­żu wy­da­wał się nie mieć na­cię­cia, do któ­re­go można by wsa­dzić dłoń.

Prze­je­chał pal­cem po ekra­nie, który wła­śnie wy­świe­tlał Toma, pró­bu­ją­ce­go wy­ku­rzyć z nory Jerry'ego wężem ogro­do­wym. Nic się nie stało. To nie mogło być tak pro­ste… Gdyby miał moż­li­wość opusz­cze­nia po­jaz­du w nor­mal­ny spo­sób, Apo­li­na w ogóle nie tru­dzi­ła­by się z za­my­ka­niem go.

Wes­tchnął cięż­ko i ner­wo­wo po­dra­pał kapelusz wiedź­my. Nie miał za­mia­ru sie­dzieć bez­czyn­nie. Chciał być przy Pe­tu­ni i od razu jej pomóc. Co może po­my­śleć sobie Pe­tu­nia, gdy zo­ba­czy Apo­li­nę? Co Apo­li­na zdąży na­ga­dać Pe­tu­ni, zanim wróci do sa­mo­cho­du? Nie po­do­ba­ło mu się to, jak na niego pa­trzy­ła, gdy wy­cho­dzi­ła. Czuł, że dziew­czy­na coś przed nim ukry­wa.

Spoj­rzał na swoje dło­nie. Nadal miał na sobie rę­ka­wi­ce do wspi­nacz­ki. Si­łow­ni­ki po ze­wnętrz­nej stro­nie pal­ców zo­sta­ły wy­ko­na­ne z me­ta­lu. Mu­sia­ły być cał­kiem so­lid­ne, w końcu sam mon­to­wał te sta­lo­we obi­cia przy zgię­ciach. Teraz jed­nak spoj­rzał na oku­cia zu­peł­nie ina­czej. Nigdy nie spo­dzie­wał się, że bę­dzie mógł użyć swo­ich rę­ka­wic… jako ka­ste­tu.

Te szyby na pewno były bar­dziej so­lid­ne, niż w zwy­czaj­nym sa­mo­cho­dzie, ale może da­ło­by się wybić je rę­ko­ma?

Przy­mie­rzył się do ciosu i znie­ru­cho­miał.

Jak za­re­ago­wa­ła­by Apo­li­na, jeśli do­wie­dzia­ła­by się o szy­bie? Za­cznie krzy­czeć? Zwy­zy­wa go? A może po­bi­je? Ni­ki­for nigdy wcze­śniej nie od­wa­żył się na po­dob­ny krok. Ow­szem zda­rza­ło mu się znisz­czyć przy­pad­kiem. Wybić szybę, żeby skądś uciec. Raz nawet ukradł sku­ter… Ale żadna z tych rze­czy nigdy nie była wła­sno­ścią Apo­li­ny Su­lew­ski. Ko­bie­ty, która po­tra­fi­ła pobić kogoś do nie­przy­tom­no­ści za dużo mniej­sze prze­wi­nie­nia…

Spoj­rzał na ze­ga­rek kie­szon­ko­wy.

Go­dzi­na 13:10.

Apo­li­na mu­sia­ła wyjść ja­kieś dwie-trzy mi­nu­ty temu. Ni­ki­for po­sta­no­wił, że da jej jesz­cze mak­sy­mal­nie dzie­sięć minut. Wy­cią­gnął z kie­sze­ni płasz­cza bawełnianą chu­s­tę do nosa i przy­krył ekran. Nie miał naj­mniej­sze­go za­mia­ru oglą­dać Toma i Jerry'ego. Pa­mię­tał, jak kie­dyś wy­znał Apo­li­nie, że nie lubi tej bajki. To był ewi­dent­ny pstry­czek w nos z jej stro­ny.

Czas dłu­żył mu się nie­mi­ło­sier­nie, ale jakoś wy­trzy­mał pierw­sze pięć minut. Potem nie­spo­koj­ną ciszę prze­rwa­ło głu­che klik­nię­cie. Zamek się otwarł? Ni­ki­for de­li­kat­nie po­cią­gnął za klam­kę. Drzwi pod­da­ły się z ła­two­ścią.

Niewiele my­śląc, pod­cią­gnął się, chwy­ta­jąc za bla­chę sa­mo­cho­du i wy­szedł na ze­wnątrz. Zanim zdą­żył się ro­zej­rzeć na­szły go wąt­pli­wo­ści. Szyb­ko wró­cił do środ­ka. Ścią­gnął chu­s­tę z ekra­nu, po czym za­ło­żył ją na usta. Wy­świe­tlacz był czar­ny. Znik­nę­ło nawet logo kor­po­ra­cji, tak jakby nagle za­bra­kło prądu. Czy to moż­li­we, żeby Apo­li­na ce­lo­wo otwar­ła mu drzwi? Ni­ki­for nie miał po­ję­cia w jaki spo­sób funk­cjo­nu­je to auto, dla­te­go sta­rał się nie wy­cią­gać od razu zbyt po­chop­nych wnio­sków. Miał jed­nak złe prze­czu­cia.

Wy­so­ki na ponad dwa metry mur z be­żo­wych ka­mie­ni sku­tecz­nie chro­nił po­sia­dłość przed cie­kaw­ski­mi, ale dla Ni­ki­fo­ra nie sta­no­wił żad­ne­go pro­ble­mu. Chwi­lę za­sta­na­wiał się, czy nie zaj­rzeć przez lekko uchy­lo­ną bramę, w którą we­szła Apo­li­na, ale od­rzu­cił tę myśl. Przy­da­ło­by się tro­chę roz­pro­sto­wać kości.

Użył butów sko­ko­wych, by jed­nym susem zna­leźć się na wierz­chu muru. To co zo­ba­czył jako pierw­sze, spra­wi­ło, że serce za­czę­ło tłuc się jak opę­ta­ne. Przed drzwia­mi fron­to­wy­mi w ka­łu­ży krwi leżał odzia­ny w czar­ny gar­ni­tur męż­czy­zna. Miał pęk­nię­tą czasz­kę. Już z tej od­le­gło­ści było widać ka­wał­ki ró­żo­we­go mózgu.

Ni­ki­for mu­siał od­wró­cić wzrok. Nigdy nie wi­dział tak pa­skud­nych ob­ra­żeń na żywo. Widok śmier­ci prze­wi­nął mu się kilka razy przed oczyma, ale to było co in­ne­go. Teraz sam w pew­nym sen­sie był od­po­wie­dzial­ny za śmierć tego czło­wie­ka.

Za­ci­snął zęby i spoj­rzał po­now­nie. Tym razem sta­rał się nie sku­piać na tru­pie. Mu­siał my­śleć trzeź­wo.

Wznie­sio­na w mo­der­ni­stycz­nym stylu bu­dow­la przy­po­mi­na­ła mu nie­dba­le skle­jo­ne ze sobą pu­deł­ka na do­ku­men­ty. Za­sło­ny, ni­czym kart­ki, jak na złość przy­kry­wa­ły wszyst­ko, co znaj­do­wa­ło się w środ­ku. Nie obej­dzie się chyba bez za­glą­da­nia, po­my­ślał. I ze­sko­czył na dół.

Gdy jego palce do­tknę­ły sta­ran­nie przy­cię­tej trawy, żo­łą­dek po­now­nie za­bur­czał na alarm. Tak samo się czuł, gdy wkra­dał się do sie­dzi­by SSI. Tylko że wtedy miał plan… Teraz nawet nie był do końca pe­wien, co chce uczy­nić. Nie miał po­ję­cia, co za­sta­nie w środ­ku.

Po­szedł wzdłuż muru, mając jesz­cze krztę na­dziei, że Apo­li­na zaraz zjawi się w drzwiach, a tuż za nią pój­dzie Pe­tu­nia. Zmarsz­czył brwi. Złud­na na­dzie­ja, po­my­ślał. Nie po­tra­fił zna­leźć in­ne­go po­wo­du, dla któ­re­go Apo­li­na otwar­ła­by mu drzwi sa­mo­cho­du, niż taki, że wła­śnie po­trze­bo­wa­ła po­mo­cy.

Do­strzegł, że jedno z okien było otwar­te. Uznał to za oka­zję. Wej­dzie oknem. Dzię­ki temu zyska ele­ment za­sko­cze­nia i przede wszyst­kim omi­nie tego trupa sprzed drzwi.

Gdy do­bie­gał do ścia­ny bu­dyn­ku, za za­sło­ną mi­gnął jakiś cień. Wy­star­czy­ło pół se­kun­dy, by Ni­ki­for roz­po­znał w tym kon­tu­ry pi­sto­le­tu. Ko­lej­ne pół, by wy­ćwi­czo­ny przez lata re­fleks zro­bił swoje. Wci­snął przy­cisk od­po­wie­dzial­ny, za zwol­nie­nie me­cha­ni­zmu sko­ko­we­go.

I to mu ura­to­wa­ło życie.

Roz­legł się huk wy­strza­łu. Pękły szyby. Jed­no­cze­śnie ta par­te­ro­wa, znisz­czo­na przez kulę broni pal­nej, jak i ta z pierw­sze­go pię­tra, stra­to­wa­na przez cha­otycz­ny skok Ni­ki­fo­ra Gufo.

Prze­fru­nął nad ogrom­nym, dwu­oso­bo­wym łóż­kiem, nad nie­wiel­kim sto­li­kiem i prze­tur­lał się po pod­ło­dze, by osta­tecz­nie wy­rżnąć całym cia­łem w szafę. Gdyby wnę­trze po­ko­ju ume­blo­wa­no dwa­dzie­ścia lat temu, Ni­ki­for za­pew­ne do­znał­by głę­bo­kich ob­ra­żeń, ale jako że szafa była cał­kiem nowa, jej drzwicz­ki wy­gię­ły się, jakby były zro­bio­ne z kar­to­nu. Ubra­nia w środ­ku per­fek­cyj­nie za­mor­ty­zo­wa­ły ude­rze­nie. Gufo po­dzię­ko­wał w duchu pro­du­cen­tom za to, że sprze­da­ją teraz takie liche meble.

Wy­czoł­gał się na ze­wnątrz i ode­tchnął z ulgą, wi­dząc, że w po­ko­ju jesz­cze ni­ko­go nie ma. Czyli be­be­chy znów mó­wi­ły praw­dę, po­my­ślał – tam na dole stało się coś złego. Apo­li­na była, jaka była, ale na pewno nie wy­strze­li­ła­by do niego z pi­sto­le­tu.

Szyb­ko wstał. Na szczę­ście lata par­ko­uru na­uczy­ły go upa­dać w od­po­wied­ni spo­sób, a gruby płaszcz z ka­pe­lu­szem ochro­ni­ły go przed naj­więk­szy­mi odłam­ka­mi szkła. Gdyby nie ad­re­na­li­na może po­czuł­by się tylko tro­chę obo­la­ły.

Ostroż­nie uchy­lił drzwi z po­ko­ju. Wie­dział, że broń palna to nie prze­lew­ki i każdy zdro­wo my­ślą­cy czło­wiek scho­wał­by się gdzieś, albo spró­bo­wał­by uciecz­ki. Uciecz­ka jed­nak nie wcho­dzi­ła w grę. Wie­dział, że by sobie nie wy­ba­czył. Mu­siał cho­ciaż do­wie­dzieć się co się stało.

Zaj­rzał do holu. Naj­pierw zo­ba­czył drzwi do in­ne­go po­miesz­cze­nia, potem scho­dy w dół. Na szczę­ście nikt w niego nie ce­lo­wał. To da­wa­ło mu pewną prze­wa­gę, bo już miał pe­wien po­mysł. Ni­ki­for był pa­cy­fi­stą. Nigdy z nikim nie wal­czył, ale nie­jed­no­krot­nie mu­siał przed kimś ucie­kać. Można by po­wie­dzieć, że w ucie­ka­niu w swoim osiem­na­sto­let­nim życiu stał się eks­per­tem. Na­uczył się nawet nosić przy sobie pewne "za­baw­ki". Przed­mio­ty z kie­sze­ni płasz­cza za­zwy­czaj po­zwa­la­ły mu znik­nąć, ale gdyby wy­ka­zać się pewną kre­atyw­no­ścią… mógł­by ich użyć w ofen­sy­wie.

Pod­kradł się pod scho­dy tak, aby nie było go widać z dołu. Wy­cią­gnął z kie­sze­ni gra­nat dymny. Miał takie dwa na wszel­ki wy­pa­dek. Nie był pe­wien, czy to dobry po­mysł, ale lep­sze to niż uciecz­ka – uznał. Przy­naj­mniej uda mu się nie­po­strze­że­nie zejść po scho­dach. Ostat­nie dwa metry po­ko­nał na czwo­ra­kach. Wy­cią­gnął za­wlecz­kę, ale nie rzu­cił gra­na­tu. To co zo­ba­czył na scho­dach, spra­wi­ło, że serce zaczęło tłuc się jesz­cze szyb­ciej.

Biała ścia­na zo­sta­ła wy­sma­ro­wa­na krwią tak, jakby prze­cią­gnię­to po niej za­szlach­to­wa­ne zwie­rzę. Niżej, na pierw­szych dwóch schod­kach, w po­zy­cji em­brio­nal­nej le­ża­ła Apo­li­na. Trzy­ma­ła się za brzuch. Jej białe ubra­nie przy­bra­ło w tam­tym miej­scu kolor szkar­ła­tu. Od­dy­cha­ła, ale nie ru­sza­ła się. Nie wi­dział jej twa­rzy. Jeśli była przy­tom­na, to mu­sia­ła pa­trzeć w jakiś punkt pod scho­da­mi.

Ni­ki­for chwi­lę się wahał, po czym rzu­cił gra­nat. Wstrzy­mał od­dech, oglą­da­jąc, jak przed­miot od­bi­ja się od schod­ków i lą­du­je pod no­ga­mi Apo­li­ny. Chwi­lę póź­niej po­miesz­cze­nie wy­peł­ni­ło się zie­lo­nym dymem.

Gufo od­cze­kał jesz­cze kilka se­kund, a potem ostroż­nie za­czął scho­dzić w dół. Ob­ser­wo­wał uważ­nie zie­lo­ną za­sło­nę, wy­pa­tru­jąc ruchu. Tutaj nie bę­dzie mógł sko­czyć za po­mo­cą swo­ich butów, jeśli ktoś znów za­cznie do niego strze­lać. Mógł­by roz­bić głowę o sufit. Po­zo­sta­ło mu li­czyć na re­fleks i na to, że dym zrobi swoje. Gra­nat usta­wił się w taki spo­sób, że gaz wy­do­sta­wał się w prze­ciw­nym kie­run­ku do scho­dów. Dzię­ki temu Ni­ki­for wi­dział Apo­li­nę, ale nie wi­dział resz­ty po­ko­ju. Nie był pe­wien, czy to do­brze. Jeśli ktoś po­dej­dzie do­sta­tecz­nie bli­sko, zo­ba­czy go.

Gdy pod­cho­dził do dziew­czy­ny, serce wa­li­ło mu jak oszalałe. Było z nią bar­dzo źle. Przez za­mknię­te po­wie­ki prze­bi­ja­ło się nikłe po­ma­rań­czo­we świa­tło. Rana na brzu­chu wy­glą­da­ła tak, jakby ktoś pró­bo­wał wy­pa­tro­szyć Apo­li­nę żyw­cem. Jej bio­nicz­na, prawa ręka ści­ska­ła skórę jak ima­dło, pró­bu­jąc za­trzy­mać utra­tę krwi. Lewa le­ża­ła zwiot­cza­ła.

– Apo­li­na! – krzyk­nął, za­po­mi­na­jąc, że opraw­ca nadal musi być gdzieś w domu. – Sły­szysz mnie? – Po­trzą­snął za ra­mio­na. – Obudź się!

Głu­po­ta – po­my­ślał. Zwy­kły czło­wiek przy ta­kiej utra­cie krwi nie miał­by żad­nych szans na prze­ży­cie. Ona do zwy­kłych nie na­le­ża­ła, ale prze­cież nie mogła być nie­śmier­tel­na. Krwa­wi­ła jak inni, mdla­ła jak inni. I pew­nie jak inni umrze, jeśli natychmiast nie otrzy­ma po­mo­cy. W sa­mo­cho­dzie po­win­na być ap­tecz­ka z ban­da­żem. Może uda się tam do­trzeć…

Spró­bo­wał dźwi­gnąć ją za prawą rękę, ale ta tak mocno za­klesz­czy­ła się na ranie, że zu­peł­nie nie dało się jej ru­szyć. Spró­bo­wał od­wrot­nie i w tym mo­men­cie Apo­li­na otwar­ła oko. Naj­pierw jedno, do­pie­ro potem po­wo­li dru­gie.

– Niki ty de­bi­lu… – wy­chry­pia­ła. Z jej ust po­le­cia­ła struż­ka krwi. – Otwo­rzy­łam ci auto, żebyś stąd uciekł!

– Prze­cież nie zo­sta­wię cie­bie i Pe­tu­ni! Poza tym…

– Idio­to! – krzyk­nę­ła! Jej oczy znów bły­snę­ły sil­nym bla­skiem. – Za tobą!

Ob­ró­cił się, ale wi­dział je­dy­nie wiel­ką chmu­rę zie­lo­ne­go dymu. Przez uła­mek se­kun­dy na­szła go myśl, że być może Apo­li­na sobie z niego żar­tu­je. Nic tu nie było, nie sły­szał żad­nych kro­ków. Do­pie­ro po chwi­li z kłębu zie­lo­ne­go gazu wy­su­nął się jakiś cień.

Po­czuł się jak szma­cia­na lalka, gdy po­tęż­na łapa wcią­gnę­ła go do środ­ka i prze­rzu­ci­ła przez całe po­miesz­cze­nie. Ude­rzył głową o ścia­nę. Tym razem szczę­śli­wa szafa nie ura­to­wa­ła go od upad­ku. Wy­da­wa­ło mu się, że stra­cił przy­tom­ność. Przez krót­ki mo­ment wi­dział przed sobą tylko biel. Po­trze­bo­wał czasu, żeby wi­ru­ją­ce ob­ra­zy skle­iły się w jedną ca­łość. Zie­lo­ny dym wy­da­wał się być wszę­dzie, za­czął go dusić, opla­tać. Póź­niej z cha­osu wy­ło­ni­ła się syl­wet­ka męż­czy­zny o nie­na­tu­ral­nie sze­ro­kich ba­rach.

Pró­bo­wał wstać, ale kłu­ją­cy ból w ple­cach przy­szpi­lił go z po­wro­tem do podłogi. Mógł tylko pa­trzeć jak męż­czy­zna pod­cho­dzi na od­le­głość kroku i ce­lu­je z pi­sto­le­tu. Teraz wi­dział wię­cej. Bary nie były na­tu­ral­ny­mi ra­mio­na­mi, a ra­czej obej­mu­ją­cym górną część ciała eg­zosz­kie­le­tem. Facet był ranny, z ły­se­go czoła ście­ka­ła krew, ale czy to miało teraz ja­kieś zna­cze­nie? W tym mo­men­cie Ni­ki­for zna­lazł się w znacz­nie gor­szej po­zy­cji.

Był pe­wien, że zaraz umrze. Spo­glą­da­jąc w lufę pi­sto­le­tu, cze­kał, aż całe życie mi­gnie mu przed oczy­ma. Aż ujrzy wszyst­kie swoje przy­jem­ne i nie­mi­łe chwi­le. Do­sta­nie w głowę, pew­nie nawet nie po­czu­je bólu. Potem zo­ba­czy białe świa­tło w tu­ne­lu… Może zre­in­kar­nu­je się jako ja­kieś miłe zwie­rząt­ko…

Po­my­ślał o Pe­tu­ni…

O ob­ra­zie na bal­ko­nie…

Czyli jed­nak nikt nie na­ma­lu­je wiel­kie­go księ­ży­ca w słoń­cu wraz z chłop­cem z Dre­am­Works… Nikt nawet nie od­kry­je, co się z nią stało…

Nie! Nie mógł prze­cież pod­dać się tak łatwo. Apo­li­na jesz­cze żyje! Pe­tu­nia po­trze­bo­wa­ła po­mo­cy!

Wpadł na po­mysł. Jego buty zo­sta­ły stwo­rzo­ne na wzór sys­te­mu sko­ko­we­go ma­łe­go skocz­ka ro­ślin­ne­go z ro­dzi­ny is­si­dae. Uni­kal­ne­go ro­bacz­ka, który w wy­ni­ku ewo­lu­cji wy­two­rzył w sobie na­tu­ral­ne koła zę­ba­te. Po wci­śnię­ciu gu­zi­ka dwie wzo­ro­wa­ne na ro­ba­czych nóżki w jed­nym cza­sie wy­strze­li­wa­ły no­szą­ce­go w górę z nie­sły­cha­ną pre­cy­zją.

Ni­ki­for uniósł nogę, ce­lu­jąc w pi­sto­let i wci­snął przy­cisk. Me­cha­nizm sko­ko­wy za­dzia­łał, zanim męż­czy­zna zdą­żył na­ci­snąć spust. Nóżki sied­mio­mi­lo­wych butów nie tylko po­zba­wi­ły prze­ciw­ni­ka broni, ale rów­nież ro­ze­rwa­ły mu dłoń do samej kości.

Gufo prze­ra­ził się, jak nisz­czy­ciel­ską siłą nie­świa­do­mie dys­po­no­wał przez ten cały czas. Nie miał jed­nak czasu na dłuż­sze za­sta­na­wia­nie się. Łysy facet za­miast zwi­nąć się z bólu, tak jak by to zro­bił każdy nor­mal­ny czło­wiek, wy­cią­gnął zdro­wą ręką zza pasa ogrom­ny nóż my­śliw­ski. Z noża ska­py­wa­ła krew. Ni­ki­for nie miał wąt­pli­wo­ści co do tego, że to wła­śnie z nim spo­tka­ła się wcze­śniej Apo­li­na.

Sztucz­ki z bu­ta­mi nie mógł po­wtó­rzyć, choć bar­dzo tego chciał. Żeby na­cią­gnąć me­cha­nizm sko­ko­wy, mu­siał­by po­rząd­nie wy­lą­do­wać bu­ci­mi nóż­ka­mi na ziemi. Tym­cza­sem Gufo nie miał czasu, żeby nawet wstać.

Cudem udało mu się za­blo­ko­wać cios, ma­ją­cy spe­ne­tro­wać mu czasz­kę przez oczo­dół. Chwy­cił się obie­ma dłoń­mi nad­garst­ka męż­czy­zny i za­blo­ko­wał rę­ka­wi­ce, dzię­ki czemu unie­moż­li­wił prze­ciw­ni­ko­wi po­wrót i po­now­ny atak. Facet się wściekł. Za­ci­snął zęby i za­czął do­ci­skać rę­ko­jeść noża drugą, ro­ze­rwa­ną przez but dło­nią.

Czy on nie czuje bólu? Łysa fa­cja­ta, małe, czar­ne oczka po­sta­wio­ne zbyt bli­sko sie­bie i te pełne nie­na­wi­ści, spie­nio­ne usta, two­rzy­ły wręcz upior­ny obraz.

Ni­ki­for krzyk­nął z prze­ra­że­nia. Gdyby nie to, że mu­siał wal­czyć o życie, za­padł­by się ze stra­chu pod zie­mię. Sam był dość silny. Tre­no­wał par­ko­ur. Po­tra­fił pod­cią­gnąć się na drąż­ku trzydzieści trzy razy, ale z eg­zosz­kie­le­tem nie miał szans. Coraz bar­dziej tra­cił siły, z trwo­gą ob­ser­wu­jąc, jak ostrze nie­bez­piecz­nie zbli­ża się do jego twa­rzy. Mu­siał jak naj­szyb­ciej coś wy­my­ślić.

Spró­bo­wał jesz­cze jed­nej sztucz­ki. Udał, że się pod­da­je. Że jego mię­śnie nie wy­trzy­mu­ją, ale w ostat­niej chwi­li bły­ska­wicz­nie usu­nął głowę w dół. Nóż prze­szył po­wie­trze tuż nad czo­łem, przy­bi­ja­jąc kapelusz wiedź­my do kar­ton-gip­so­wej ścia­ny. Udało mu się oca­lić życie…

Na mo­ment…

Chwi­lo­wa ra­dość prze­ro­dzi­ła się w prze­ra­że­nie, gdy męż­czy­zna wy­cią­ga­jąc nóż ze ścia­ny, przy­pad­ko­wo zrzu­cił ka­pe­lusz z po­wro­tem na głowę Ni­ki­fo­ra. Pech chciał, że sze­ro­kie ron­do cał­ko­wi­cie przy­krył mu oczy. Wy­stra­szo­ny Gufo nie­chcą­cy zwol­nił chwyt rę­ka­wic, tym samym po­grą­ża­jąc się jesz­cze bar­dziej. Serce za­czę­ło mu walić, jakby chcia­ło wy­sko­czyć z klat­ki pier­sio­wej. Nie wi­dział zu­peł­nie nic. Nie wie­dział, czy po­wi­nien chro­nić się przed nożem, czy użyć rąk do ścią­gnię­cia kapelusza. Wszyst­ko dzia­ło się tak szyb­ko… Nie zdąży, po­my­ślał… Nie zdąży…

I w tym mo­men­cie padł ogłu­sza­ją­cy strzał.

Ni­ki­for za­stygł spa­ra­li­żo­wa­ny stra­chem. Coś z gło­śnym hu­kiem upa­dło na zie­mię tuż obok niego. Po­czuł, jak pod­ło­ga pod nim za­drża­ła.

– Po­wi­nie­neś po­tre­no­wać coup de grâce chuju! – usły­szał zna­jo­my głos.

De­li­kat­nie po­dźwi­gnął ron­del ka­pe­lu­sza i uj­rzał wy­ła­nia­ją­cą się z zie­lo­ne­go ob­ło­ku Apo­li­nę, która wła­śnie peł­za­ła w stro­nę po­wa­lo­ne­go męż­czy­zny. Wy­glą­da­ła jak roz­wście­czo­na T-X w fi­na­ło­wej sce­nie Ter­mi­na­to­ra 3. Jej roz­pa­lo­ne do czer­wo­no­ści oczy i za­krwa­wio­ne ubra­nie, spra­wia­ły, że przy­po­mi­na­ła bar­dziej wy­cho­dzą­ce­go z pie­kieł de­mo­na, niż ludz­ką ko­bie­tę.

Ni­ki­for nagle za­pra­gnął naj­bar­dziej w świe­cie nie zna­leźć się w skó­rze go­ścia, który przed chwi­lą go ata­ko­wał. Chwi­lę póź­niej uświa­do­mił sobie, że ów czło­wiek już nie żyje. Kula tra­fi­ła go w czoło. To jed­nak nie po­wstrzy­ma­ło Apo­li­ny przed ata­kiem. Wczoł­ga­ła się na trupa, wlekąc za sobą wiotkie nogi i raz po raz za­czę­ła ude­rzać bio­nicz­ną dło­nią w czasz­kę. Ro­bi­ła to tak długo, aż twarz męż­czy­zny zu­peł­nie za­mie­ni­ła się w ró­żo­woczer­wo­ną papkę.

Ni­ki­for osu­nął się na bok i zwy­mio­to­wał.

Gdy wró­cił wzro­kiem, za­stał cięż­ko dy­szą­cą Apo­li­nę, która wła­śnie po­ło­ży­ła się obok swo­jej ofia­ry.

– Przez ten twój je­ba­ny dym pół go­dzi­ny szu­ka­łam pi­sto­le­tu!

Gufo z tru­dem pod­niósł się na równe nogi. W ple­cach nadal czuł prze­szy­wa­ją­cy ból, ale umiał cho­dzić. Może to nie zła­ma­nie – po­my­ślał. Pod­szedł do Apo­li­ny i przy­kuc­nął przy niej. Sta­rał się nie pa­trzeć na zma­sa­kro­wa­ną czasz­kę obok.

– J-je­steś cała? – za­py­tał.

– A jak kurwa ci się wy­da­je? – wy­chry­pia­ła przez za­ci­śnię­te zęby. – Ten chuj zła­mał mi krę­go­słup. Na szczę­ście mieli tylko jed­ne­go. – Wska­za­ła drżą­cą ręką na eg­zosz­kie­let. – Resz­tą się za­ję­łam.

Prze­szył go zimny dreszcz. Nie po­wi­nien za­da­wać tak głu­pich pytań. Apo­li­na wy­krwa­wia­ła się na jego oczach. Trze­ba było za­cząć dzia­łać.

– Je­steś pewna, że nie ma tu wię­cej tych…

– Po­tra­fię wy­kryć bicie serca z od­le­gło­ści pięć­dzie­się­ciu me­trów. W domu jest czy­sto.

– Za­cze­kaj…

Ni­ki­for się­gnął do kie­sze­ni płasz­czu po Brzy­twę. Nie lubił tego robić, ale nie miał wyj­ścia. Numer 112 po­wi­nien za­dzia­łać wszę­dzie, nie­za­leż­nie ja­kiej karty SIM by uży­wał. Wie­dział, że bę­dzie miał pro­ble­my z pra­wem, jeśli we­zwie ka­ret­kę, ale jeśli tylko mógł jakoś pomóc Apo­li­nie…

– Nie! – urwa­ła i chwy­ci­ła go bio­nicz­ną dło­nią za nad­gar­stek. – Wiem, że się cie­szysz, że umie­ram, ale nie za­mó­wi­my pizzy.

– Apo­li­no ty krwa­wisz… pro­szę nie rób scen! Muszę za­dzwo­nić po ka­ret­kę!

– Kiep­sko to wy­glą­da, co? – Uśmiech­nę­ła się, po czym za­ka­sła­ła, wy­plu­wa­jąc krew. – Żar­to­wa­łam z tym umie­ra­niem… To zna­czy nie do końca, ale… Mój mózg jest po­łą­czo­ny z mi­kro­kom­pu­te­rem dzię­ki czemu mogę prze­trwać tro­chę dłu­żej niż inni w sta­nie śmier­ci kli­nicz­nej… Muszę tylko być…

Apo­li­na za­mknę­ła oczy.

– Apo­li­na! – krzyk­nął i po­trzą­snął jej ra­mio­na. – Co mu­sisz być? Pro­szę! Po­wiedz mi!

– Muszę być w Weles Tower… – wy­szep­ta­ła. – Tylko tam mogą mnie po­spa­wać.

Weles Tower…

To ozna­cza­ło pra­wie ty­siąc ki­lo­me­trów drogi! Ni­ki­for pod­niósł Apo­li­nę chwy­tem mat­czy­nym i ru­szył w stro­nę sa­mo­cho­du. Nie było czasu do stra­ce­nia. Po­dróż sa­mo­cho­dem z Hoorn do Wro­cła­wia po­trwa co naj­mniej dzie­więć go­dzin. Jeśli wy­ja­dą od­po­wied­nio szyb­ko…

Kop­nia­kiem otwo­rzył drzwi fron­to­we i wy­biegł na ze­wnątrz. Pra­wie po­tknął się o le­żą­ce przed wej­ściem zwło­ki. Po­czuł jak świat wokół niego zwal­nia. Apo­li­na wy­da­wa­ła się być coraz słab­sza. Głowa i ręce zwi­sa­ły bezwładnie, jakby znowu stra­ci­ła przy­tom­ność. Mó­wi­ła, że po­tra­fi wię­cej wy­trzy­mać w sta­nie śmier­ci kli­nicz­nej. Wię­cej, zna­czy ile? Ni­ki­for wie­dział, że dla zwy­kłe­go czło­wie­ka mak­si­mum wy­no­si dwa­dzie­ścia minut, a to i tak tylko w sta­nie głę­bo­kiej hi­po­ter­mii. Jeśli po­tra­fi­ła prze­dłu­żyć ten czas do go­dzi­ny, co już za­kra­wa­ło­by o cud, to i tak bę­dzie to o wiele za mało.

Kop­nął bramę i wy­biegł przed po­se­sję. Jakoś udało mu się otwo­rzyć tylne drzwi sa­mo­cho­du, tak aby nie upu­ścić dziew­czy­ny. Naj­de­li­kat­niej jak umiał po­sa­dził ją na sie­dze­niach.

Spoj­rzał na jej ranę. Wy­glą­da­ła pa­skud­nie. Wnętrz­no­ści wprost wy­le­wa­ły się na brzuch. Ni­ki­for wal­czył z sobą, jak tylko umiał, aby nie od­wró­cić wzro­ku. Mu­siał to jakoś za­ban­da­żo­wać.

– Gdzie jest ap­tecz­ka? – za­py­tał, za­glą­da­jąc pod fotel.

– Nie szu­kaj – wy­szep­ta­ła. – Tak mnie prze­ro­bi­li, że mogę sobie po­blo­ko­wać tęt­ni­ce w kry­tycz­nych miej­scach. Go­rzej już nie bę­dzie.

– N-na pewno? – wy­du­kał.

– Na pewno. – Apo­li­na miała za­mknię­te oczy i od­dy­cha­ła głę­bo­ko. – A ty cza­sem nie za­po­mnia­łeś o czymś?

Ni­ki­for po­dra­pał się po ka­pe­lu­szu wiedź­my. Oczy­wi­ście chodziło o Pe­tu­nię, ale mu­siał prze­cież naj­pierw zająć się ranną. We­dług Apo­li­ny wszy­scy ban­dy­ci nie żyli, jego przy­ja­ciół­ce ra­czej na razie nic nie za­gra­ża­ło.

– Ja po Pe­tu­nię wrócę póź­niej, ale naj­pierw…

– Wró­cisz teraz – po­wie­dzia­ła Apo­li­na tonem, który chyba miał być ostry, ale za­brzmiał bar­dziej jak bła­ga­nie o pomoc. – Ona jest w piw­ni­cy. Sły­sza­łam jej bicie serca. Idź po nią, nie mamy czasu. I tak czeka was co naj­mniej kil­ku­go­dzin­na jazda z tru­pem na tyl­nym sie­dze­niu.

Miała rację. Jeśli ktoś po­tra­fił pomóc Apo­li­nie to tylko na­ukow­cy z kon­glo­me­ra­tu. Nie po­wi­nien jej już za­trzy­my­wać.

– Apo­li­na… – po­wie­dział. – Jedź. Ja wrócę z Pe­tu­nią po­cią­giem. Jeśli mó­wisz praw­dę, to mu­sisz pę­dzić pro­sto do Wro­cła­wia. Au­to­pi­lot cię po­kie­ru­je, praw­da?

– T-tak. – wy­chry­pia­ła. – Po­kie­ru­je… Do­brze po­ja­dę sama, ale bądź ostroż­ny. Ci fra­je­rzy to więk­sza szaj­ka i mogą was szu­kać… Z two­je­go trupa nie będę miała po­żyt­ku, kiedy przyj­dzie czas na za­pła­tę za moje usłu­gi… Do zo­ba­cze­nia… Bekso…

Za­mknął drzwi z prze­czu­ciem, że już nigdy wię­cej jej nie zo­ba­czy. Gufo przez więk­szość życia nie­na­wi­dził swo­jej byłej dziew­czy­ny, ale nigdy nie ży­czył jej źle. Nigdy nie chciał, żeby stało się jej coś przy­kre­go. Miał na­dzie­ję, że rze­czy­wi­ście bę­dzie jesz­cze miał oka­zję się od­wdzię­czyć… Choć nawet nie chciał my­śleć na czym mia­ło­by to po­le­gać.

Vuk za­to­czył szyb­kie kółko i po­pę­dził w kie­run­ku, z któ­re­go przy­je­cha­li. Sa­mo­chód bez wi­docz­ne­go kie­row­cy sta­no­wił dziw­ny widok. Żeby tylko przy­pad­ko­wy po­li­cjant nie po­my­ślał tak samo.

Ni­ki­for od­pro­wa­dził wzro­kiem po­jazd, po czym ru­szył z po­wro­tem do po­se­sji. Zi­gno­ro­wał już le­żą­ce wszę­dzie zwło­ki. Przy­zwy­cza­jał się? To nie do­brze, po­my­ślał. Te ob­ra­zy zo­sta­ną mu w gło­wie na całe życie, ale wciąż wolał się brzy­dzić śmier­cią niż do niej przy­wyk­nąć. Za­pach krwi do­pie­ro teraz za­czął mu draż­nić noz­drza. Może to dla­te­go, że gry­zą­cy dym po­wo­li się ulat­niał. Wy­bi­te okna temu po­ma­ga­ły. Z da­le­ka przy­po­mi­na­ło to zie­lo­ny pożar… Gdyby nie oko­licz­no­ści, Ni­ki­for uznał­by ten widok za cał­kiem cie­ka­wy.

Bez trudu od­na­lazł wej­ście do piw­ni­cy. Naj­wy­raź­niej nikt rów­nież nie po­kwa­pił się, żeby za­mknąć drzwi, za któ­ry­mi kryły się scho­dy w dół. W po­miesz­cze­niu pa­no­wał mrok, więc Ni­ki­for przesuwał pal­ca­mi po ścia­nie szu­ka­jąc przy­ci­sku. Szyb­ko zna­lazł.

Ode­tchnął z ulgą, gdy po włączeniu świa­tła na środ­ku po­ja­wi­ła się przy­wią­za­na do krze­sła po­stać o lan­dryn­ko­wych wło­sach. Pe­tu­nia pa­trzy­ła wprost na niego. Przez uła­mek se­kun­dy wy­glą­da­ła na prze­ra­żo­ną, potem zro­bi­ła minę zdzi­wio­ną, jakby zo­ba­czy­ła ducha.

Wkrót­ce na jej twa­rzy za­go­ścił szcze­ry uśmiech. Po­zna­ła go.

 

 

Za­koń­cze­nie

 

Wro­cław. Most Szczytnicki. Dwa ty­go­dnie póź­niej.

 

 

Ni­ki­for usiadł na mu­ro­wa­nym wznie­sie­niu pod mo­stem. Skrzy­wił się wi­dząc, że nie tylko on upodo­bał sobie to miej­sce. Wszę­dzie le­ża­ły po­roz­rzu­ca­ne bu­tel­ki po wódce. Nie­któ­re były pęk­nię­te, inne ele­ganc­ko po­sta­wio­ne tak, jakby ktoś do­pie­ro co z nich ko­rzy­stał. Na ścia­nie ktoś na­ma­lo­wał czer­wo­nym spre­jem pro­ko­mu­ni­stycz­ne hasła, a na sta­lo­wej belce na­gry­zmo­lo­no ko­rek­to­rem prze­róż­ne nie­cen­zu­ral­ne słowa. To jed­nak nic w po­rów­na­niu z brud­nym ma­te­ra­cem we wnęce. Zro­bi­ło mu się przy­kro, że ktoś mu­siał miesz­kać w tym miej­scu. Ko­rzy­sta­jąc z tego, że lo­ka­tor był nie­obec­ny, Gufo uśmiech­nął się i wło­żył mię­dzy kar­to­ny dwa bank­no­ty po pięć­dzie­siąt euro. Bez­dom­ny bę­dzie miał miłą nie­spo­dzian­kę.

Wes­tchnął i pod­parł dłoń­mi brodę, cze­ka­jąc na nie­unik­nio­ne. Jego modus ope­ran­di za­kła­da­ł, że na spo­tka­nia przy­cho­dził nie w porę, więc mu­siał tro­szecz­kę po­cze­kać. Nawet przez chwi­lę nie ży­czył Apo­li­nie śmier­ci, ale jakaś jego cząst­ka do końca li­czy­ła, że uda mu się jakoś unik­nąć tego mo­men­tu. Przy­szedł czas za­pła­ty. Tylko dla­cze­go wy­bra­ła aku­rat to miej­sce?

Dwa ty­go­dnie temu udało mu się bez­piecz­nie ode­skor­to­wać Pe­tu­nię do Dre­zna. Oboje jed­nak stwier­dzi­li, że le­piej bę­dzie jeśli na jakiś czas nie będą się do sie­bie od­zy­wać. Za­rów­no nie­miec­ka po­li­cja, jak i CSP miały nie­zli­czo­ną ilość pytań dla po­pu­lar­nej stre­amer­ki i wcale nie cho­dzi­ło im o po­rwa­nie. Nikt nie po­wią­zał ma­sa­kry pod mia­stecz­kiem Hoorn z za­gi­nię­ciem. Cho­dzi­ło tylko i wy­łącz­nie o wi­ze­ru­nek ta­jem­ni­cze­go chłop­ca w ka­pe­lu­szu wiedź­my pod­czas trans­mi­sji. Pe­tu­nia przez cały ten pro­ces stra­ci­ła reszt­ki za­ufa­nia do or­ga­nów pań­stwo­wych. W prze­słu­cha­niach utrzy­my­wa­ła, że nie pa­mię­ta, co za­szło tej nocy i tym bar­dziej nie ko­ja­rzy męż­czy­zny ze stre­amu. Czy śled­czy jej uwie­rzy­li? Pew­nie nie, ale na razie mu­sie­li od­pu­ścić. Przy­naj­mniej po­zor­nie.

Ni­ki­for po­zwo­lił sobie na krót­ką wi­zy­tę do­pie­ro wczo­raj w nocy. Oczy­wi­ście wdra­pu­jąc się na bal­kon, upew­nił się, że nikt go nie ob­ser­wu­je. Oka­za­ło się, że obraz zo­stał ukoń­czo­ny do­kład­nie tak, jak sobie to wy­obra­żał. Po­środ­ku za­miast chłop­ca z Dream Works, sie­dział on sam. Rzecz jasna, miał na sobie ka­pe­lusz wiedź­my. Oboje śmia­li się, że In­kwi­zy­cja bę­dzie miała całe mnó­stwo pytań, ale tej nocy nie mar­twi­li się tym.

Za­czął się mar­twić do­pie­ro, gdy przy roz­sta­niu Pe­tu­nia ode­zwa­ła się do niego tymi sło­wa­mi:

– Słu­chaj Nikuś, ja nie wiem, czy to ważne, ale do­sta­łam dziw­ny e-ma­il. Jakaś ko­bie­ta na­pi­sa­ła, że chce się z tobą spo­tkać jutro o czter­na­stej pod mo­stem Szczyt­nic­kim we Wro­cła­wiu. Pi­sa­ła, że bę­dziesz wie­dział o co cho­dzi i na­zwa­ła cię… na­zwa­ła cię…

Pe­tu­nia opu­ści­ła wzrok.

– Jak mnie na­zwa­ła? – za­py­tał prze­stra­szo­ny.

– Nie bierz tego do sie­bie Nikuś, ale na­zwa­ła cię beksą i to parę razy. Nie chcia­łam o tym wspo­mi­nać, ale myślę, że to może być dla cie­bie istot­ne. Naj­dziw­niej­sze w tym wszyst­kim jest to, że wia­do­mość wy­glą­da­ła, jak­bym wy­sła­ła ją sama do sie­bie. Wtedy nawet nie do­ty­ka­łam kla­wia­tu­ry! Muszę zmie­nić hasło…

No tak… Apo­li­na nie miała jak ina­czej skon­tak­to­wać się z Ni­ki­fo­rem. Pe­tu­nia nigdy nie po­zna­ła Apo­li­ny, a Ni­ki­for ani razu o niej nie wspo­mniał. Gdy wy­pro­wa­dzał ją z bu­dyn­ku pod mia­stecz­kiem Hoorn, aby oszczę­dzić dra­stycz­nych wi­do­ków, za­ło­żył jej chu­s­tę na oczy. Pe­tu­nia nie do­py­ty­wa­ła o zaj­ścia w willi. Uzna­ła Ni­ki­fo­ra za bo­ha­te­ra, ale o szcze­gó­łach wo­la­ła chyba nie wie­dzieć. Może to le­piej dla niej…

Z za­du­my wy­rwał go dźwięk kro­ków. Szyb­ko roz­po­znał te srebr­ne włosy i de­li­kat­nie mi­go­czą­ce, po­ma­rań­czo­we oczy. Apo­li­na szła gład­ko, z gra­cją, zu­peł­nie nie­po­dob­nie do kogoś, kto jesz­cze dwa ty­go­dnie temu miał zła­ma­ny krę­go­słup. Miała na sobie czar­ną ra­mo­ne­skę, skó­rza­ne leg­gin­sy i wy­so­kie ko­za­ki. Od razu za­bur­cza­ło mu w brzu­chu na alarm. Uznał, że jego żo­łą­dek musi na­praw­dę jej nie­na­wi­dzić.

Ani tro­chę nie za­sko­czył go fakt, że tak szyb­ko do­szła do sie­bie. Po­my­ślał, że nie zdzi­wił­by się nawet, jakby przybyła tu la­ta­ją­cym spodkiem. Trze­cie prawo Clar­ke'a w jego opi­nii per­fek­cyj­nie wpi­sy­wa­ło się w cha­rak­te­ry­sty­kę kor­po­ra­cji Weles. Ich tech­no­lo­gia w isto­cie była nie­roz­róż­nial­na od magii. Przy­naj­mniej dla niego.

Apo­li­na we­szła po ka­mien­nych schod­kach pro­wa­dzą­cych na po­dest, na któ­rym sie­dział. Otak­so­wa­ła go wzro­kiem, po czym uśmiech­nę­ła się.

– Tak bar­dzo nie chcesz za­pa­mię­tać tego dnia? – Wska­za­ła bio­nicz­nym pal­cem bu­tel­ki po wódce. – To mnie smuci, wiesz o tym? A już zu­peł­nie do­bi­ja mnie to, że nic nie zo­sta­wi­łeś dla mnie.

Ni­ki­for pod­parł dłoń­mi brodę i utkwił wzrok w Odrze. Zde­cy­do­wał się, że nie bę­dzie dzi­siaj od­po­wia­dał na głu­pie py­ta­nia… Chyba, że zo­sta­nie do tego zmu­szo­ny.

– Na szczę­ście prze­wi­dzia­łam, że tak zro­bisz. – Apo­li­na usia­dła obok niego i wy­cią­gnę­ła spod ra­mo­ne­ski małą bu­tel­kę. – Przy­nio­słam coś dla cie­bie.

Spoj­rzał ukrad­kiem na małp­kę i od razu zro­bi­ło mu się nie­do­brze. Wódkę jesz­cze by prze­łknął, ale spi­ry­tus rek­ty­fi­ko­wa­ny… Nie miał wąt­pli­wo­ści co do tego, że bę­dzie mu­siał wypić wszyst­ko dusz­kiem. Za­sta­na­wiał się tylko, jak bar­dzo Apo­li­na bę­dzie na to na­le­gać. Może po­zwo­li mu tro­chę wy­pluć…

Eg­ze­ku­tor­ka kor­po­ra­cji Weles od­krę­ci­ła korek i przy­sta­wi­ła za­war­tość do nosa.

– Ach… ten rocz­nik. – Zwró­ci­ła fla­szecz­kę pod słoń­ce i potrząsnęła. – Dwa ty­sią­ce dwu­dzie­sty dzie­wią­ty, mój ulu­bio­ny. Ze świe­żych ziem­nia­ków wo­je­wódz­twa ma­zo­wiec­kie­go. To tam się wy­cho­wa­łam, wiesz?

Już miał od­po­wie­dzieć, że prze­cież wy­cho­wa­li się razem, ale przy­po­mnia­ło mu się, że do­pie­ro co usta­no­wił sobie za­sa­dę i na razie chciał się jej trzy­mać. Zero od­po­wie­dzi na głu­pie py­ta­nia.

Apo­li­na wypiła łyk, prze­płu­ka­ła sobie usta tak, jakby się de­lek­to­wa­ła naj­lep­szym na świe­cie winem. Chwil­kę potem po­łknę­ła całą za­war­tość. W prze­ci­wień­stwie do niej, Ni­ki­for nie mógł po­wstrzy­mać się od kwa­śnej miny. Już od sa­me­go za­pa­chu al­ko­ho­lu chcia­ło mu się wy­mio­to­wać.

– Pysz­ne – po­wie­dzia­ła. – Chcesz tro­chę?

Gufo nie uznał tego za głu­pie py­ta­nie dla­te­go od­po­wie­dział:

– Nie chcę.

– Do­brze.

Dziew­czy­na odło­ży­ła spi­ry­tus na bok i opar­ła się o ka­mien­ną ścianę. Utkwi­ła wzrok gdzieś w górze, jakby po­dzi­wia­ła sta­lo­wą kon­struk­cję mostu od spodu. Ni­ki­for sta­rał się na nią nie pa­trzeć. Tylko cze­kał, aż Apo­li­na w taki czy inny spo­sób, za­cznie mu na siłę wci­skać al­ko­hol. Za­sta­na­wiał się, czy le­piej bę­dzie od razu wypić wszyst­ko dusz­kiem, czy może spró­bo­wać oszu­stwa. Kie­dyś, gdy cho­dzi­li jesz­cze do szko­ły, zna­lazł się w po­dob­nej sy­tu­acji. Umie­jęt­nie wtedy wy­le­wał wódkę za koł­nierz. Apo­li­na się nie zo­rien­to­wa­ła, ale sama była pi­ja­na… i rzecz jasna nie miała jesz­cze im­plan­tów.

Se­kun­dy mi­ja­ły, a nic się nie dzia­ło. Ni­ki­for miał wra­że­nie, że zro­bi­ło się strasz­nie cicho. Nawet gło­śny do tej pory szum sa­mo­cho­dów, wy­da­wał się teraz mało zna­czą­cy. Tak jakby wszy­scy uczest­ni­cy ruchu dro­go­we­go nagle po­sta­no­wi­li jeź­dzić inną trasą. Nurt wody z Odry spra­wiał wra­że­nie ja­kie­goś… spo­koj­niej­sze­go.

Spoj­rzał na jej twarz. Nadal pa­trzy­ła w kon­struk­cję mostu. Nie śmia­ła się. Nie wy­glą­da­ła też na złą, ani smut­ną.

Ni­ki­for był pe­wien, że wzrok płata mu figle. To nie mogła być praw­da… Może dro­bin­ki wody osia­dły na jej twa­rzy… Prze­tarł własną twarz, była sucha. Potem prze­tarł oczy i spoj­rzał jesz­cze raz. Nic się nie zmie­ni­ło. Czy to spraw­ka spraw­ka spi­ry­tu­su? Prze­cież dzie­więć­dzie­się­ciopro­cen­to­wy al­ko­hol tak bar­dzo palił gar­dło, że…

W końcu nie wy­trzy­mał.

– Pła­czesz?

Nie od­po­wie­dzia­ła od razu. Otwo­rzy­ła lekko usta, jakby chcia­ła za­czerp­nąć po­wie­trza. Gdy opu­ści­ła de­li­kat­nie głowę, Ni­ki­for już wie­dział wszyst­ko. Łza ewi­dent­nie spły­nę­ła po jej po­licz­ku.

– Po­win­nam cię teraz za­mor­do­wać.

– Za co?

– Bo wi­dzia­łeś.

– Apo­li­no… prze­cież to nie jest żaden wstyd.

– Dla mnie jest.

Mu­sia­ła mówić praw­dę. Zro­bi­ła się czer­wo­na jak burak. Uznał, że słowa na nic się nie zda­dzą, dla­te­go de­li­kat­nie zła­pał ją za dłoń. Wzdry­gnę­ła się. Pró­bo­wa­ła się cof­nąć, ale osta­tecz­nie zo­sta­ła na miej­scu.

– Niki… – wes­tchnę­ła. – Cza­sa­mi się za­sta­na­wiam, dla­cze­go mnie jesz­cze nie za­bi­łeś…

Nie od­po­wie­dział. Sam nigdy się nad tym nie za­sta­na­wiał.

– Ucię­łam sobie dłuż­szą roz­mo­wę na twój temat z sze­fo­wą i wiesz, co mi po­wie­dzia­ła?

– Cho­dzi ci o Annę Weles?

– Tak.

– Aha. – Ni­ki­for się spe­szył. Ostat­nie czego chciał, to być za­uwa­żo­nym przez cy­ber­ne­tycz­ną kró­lo­wą. – Nie znam jej i myślę, że jest strasz­na. Nie mam po­ję­cia, co mogła ci po­wie­dzieć.

– Po­wie­dzia­ła mi, że przede wszyst­kim po­win­nam cię prze­pro­sić za wszyst­ko. – Apo­li­na przy­kry­ła twarz dłoń­mi. – Tylko, że ja po pro­stu kurwa nie po­tra­fię tego zro­bić. Nie przej­dzie mi to przez gar­dło…

Mil­czał.

– Mam na­dzie­ję, że to zro­zu­miesz.

– Ja nigdy tego nie zro­zu­miem, ale nie ocze­ku­ję tego od cie­bie. Wy­star­czy mi, że nie będę mu­siał wypić tej bu­tel­ki.

– Nie mu­sisz.

Ni­ki­for ode­tchnął z ulgą, choć wciąż nie był stu­pro­cen­to­wo pewny, czy Apo­li­na zaraz nie zmie­ni zda­nia. By­wa­ła sza­le­nie nie­obli­czal­na, ale łez jak do tej pory nigdy u niej nie wi­dział. Nie uro­ni­ła ani jed­nej, nawet gdy była jesz­cze na­sto­lat­ką. Wąt­pił, żeby po­tra­fi­ła aż tak uda­wać.

– Do­sta­łam jesz­cze jedno po­le­ce­nie – po­wie­dzia­ła. – Sze­fo­wa uzna­ła, że po­wi­nie­neś coś wie­dzieć. Coś o spra­wie Pe­tu­ni.

– Co ta­kie­go?

– Cho­dzi o to, że nie po­ma­ga­łam ci ze wzglę­dów al­tru­istycz­nych. Mar­khor stu­dio, to samo, które wy­da­ło grę Ul­tra­ge, pod­le­ga pod kon­glo­me­rat Weles. Pe­tu­nia była głów­nym pro­mo­to­rem tej gry, dla­te­go zna­la­zła się pod naszą ochro­ną… Wy­szło na to, że wła­ści­wie to ty po­ma­ga­łeś mnie.

– Czyli Pe­tu­nia pra­co­wa­ła dla was? – Nie mógł ukryć zdzi­wie­nia. – Ale prze­cież to ja za­dzwo­ni­łem do cie­bie.

– Tak, ale byłam już w dro­dze zanim to zro­bi­łeś. Wie­dzie­li­śmy wcze­śniej, że się z nią spo­ty­kasz, dla­te­go zgło­si­łam się na ochot­ni­ka do tej spra­wy. Wie­dzie­li­śmy też o ry­zy­ku, że pewna an­ty­glo­ba­li­stycz­na grupa ter­ro­ry­stów może pró­bo­wać ją po­rwać. Byłam za­zdro­sna, przy­zna­ję. W za­sa­dzie to dzi­wi­łam się, że sze­fo­wa mi na to po­zwo­li­ła. Teraz już wiem, że ona wszyst­ko prze­wi­dzia­ła…

Ni­ki­for spoj­rzał na przy­ja­ciół­kę. Tak przy­ja­ciół­kę. Uznał, że tak ją bę­dzie teraz sobie na­zy­wał. Ści­snął jej dłoń moc­niej i po­wie­dział:

– Ja i tak wiem, że jest w tobie coś do­bre­go. Za­wsze to wie­dzia­łem.

– Gówno wie­dzia­łeś…

– Apo­li­no, chcę cię jesz­cze o coś spy­tać.

– Tak?

– Po­wiedz mi, czy Pe­tu­nia, skoro dla was po­śred­nio pra­cu­je, mó­wi­ła wam o mnie? Dała wam in­for­ma­cje? Czy sami się do­wie­dzie­li­ście, że się z nią spo­ty­kam?

Apo­li­na przez chwi­lę mil­cza­ła.

– Na­praw­dę chcesz to wie­dzieć?

Za­sta­no­wił się, spo­glą­da­jąc pu­stym wzro­kiem w rwący nurt Odry. Czy na­praw­dę chciał? Zde­cy­do­wał się.

– Nie chcę – po­wie­dział. – Ufam jej.

– To do­brze Niki. – Apo­li­na wsta­ła i otrze­pa­ła spodnie. – Kor­po­ra­cja Weles z re­gu­ły jest godna za­ufa­nia. Tylko ja je­stem wy­jąt­kiem.

Ze­szła po schod­kach i skie­ro­wa­ła się w stro­nę domu stu­denc­kie­go Zo­diak. Ni­ki­for rzu­cił okiem na zo­sta­wio­ną przez nią bu­tel­kę ze spi­ry­tu­sem.

– Za­cze­kaj! To… to wszyst­ko? Nie bę­dziesz ka­za­ła mi pić spi­ry­tu­su? Nie będę mu­siał grać na fle­cie? My­śla­łem, że je­steś bar­dzo zła za to, że mu­sia­łaś mi po­ma­gać…

– A na co li­czy­łeś Niki? – Przy­sta­nę­ła na chwi­lę i puściła oczko. – Że cię wy­ko­rzy­stam sek­su­al­nie?

– Wła­ści­wie to… to tego się oba­wia­łem naj­bar­dziej. Nie chcia­łem nawet o tym my­śleć.

– Nic z tego Niki, nie je­steś mi nic wi­nien. – Uśmiech­nę­ła się. – Nigdy nie byłeś. Prze­cież sły­sza­łeś, co ci po­wie­dzia­łam. Gdy­bym nie była takim skur­wy­sy­nem, to może nawet bym ci po­dzię­ko­wa­ła.

Ni­ki­for nie wie­dział, co od­po­wie­dzieć, dla­te­go bez słowa pa­trzył, jak jego przy­ja­ciół­ka od­da­la się i znika za ko­lum­na­mi mostu. Stwier­dził, że w sumie to czuje się szczę­śli­wy. Mogło pójść o wiele go­rzej…

Wy­cią­gnął z kie­sze­ni płasz­cza swój pięk­nie zdo­bio­ny flet i za­czął na nim grać. Ze zdu­mie­niem od­krył, że Smells Like Teen Spi­rit Ni­rva­ny na tym in­stru­men­cie brzmia­ło za­ska­ku­ją­co do­brze.