Ilsa Geerhart musi zniknąć

8 marca 1936 roku

 

Ilsa Ge­er­hart szła ko­ry­ta­rzem dru­gie­go pię­tra pa­ła­cu. Gu­bi­ła krok, po­ty­ka­ła się na czer­wo­nym dy­wa­nie, chcia­ła krzyk­nąć, ale z ust wy­do­był się je­dy­nie char­ko­tli­wy bul­got. Czuła jak coś spły­wa jej z ką­ci­ków ust. Trzy­ma­ła się za brzuch, spo­mię­dzy pal­ców cie­kła krew.

Wpa­dła na naj­bliż­sze drzwi. Za­mknię­te. Reszt­ka­mi sił prze­szła do na­stęp­nych, te rów­nież ani drgnę­ły, spró­bo­wa­ła jesz­cze raz. Czwar­te ustą­pi­ły.

Sta­nę­ła na­prze­ciw dwóch nie­zna­jo­mych. W jej oczach ­ma­lo­wa­ło się zdzi­wie­nie, potem cień na­dziei, wy­cią­gnę­ła do nich rękę, zwy­mio­to­wa­ła krwią i ru­nę­ła na pod­ło­gę.

– Ty idio­to! Za­po­mnia­łeś za­mknąć na klucz! Zna­la­zła nas! – wrzesz­czał jeden.

Drugi, nie­zra­żo­ny obe­lgą, pod­krę­cił kaj­ze­row­ski wąs.

– Ri­chard, przy­ja­cie­lu, wy­da­je mi się, że to już nie bę­dzie miało zna­cze­nia – po­wie­dział.

– Dick, masz mi mówić Dick – od­po­wie­dział Ri­chard, po czym ru­szył w stro­nę drzwi, ostroż­nie prze­stę­pu­jąc nad cia­łem ko­bie­ty.

– Zatem dokąd idziesz, Dick?

– Sikać. Nie będę robił do tego pie­przo­ne­go wia­dra – od­po­wie­dział, zo­sta­wia­jąc Henry’ego Mur­ray’a sa­me­go z tru­pem.

Henry chwi­lę jesz­cze przy­glą­dał się nie­ru­cho­mej Ilsie, pod­niósł me­lo­nik z szaf­ki, przy­ło­żył go do pier­si i po­chy­lił głowę. Trwał tak chwi­lę, po czym sam wy­mi­nął nie­pro­szo­ne­go go­ścia i udał się do wy­chod­ka.

Naj­pierw po­trze­by, a do­pie­ro potem py­ta­nia i, miał na­dzie­ję, od­po­wie­dzi.

Do Hir­sch­ber­ger Tal za­glą­da­ły pierw­sze pro­mie­nie słoń­ca.

 

20 go­dzin wcze­śniej

 

Dick Len­non po­dró­żo­wał po Eu­ro­pie od dwóch mie­się­cy. Od­wie­dzał naj­zna­mie­nit­sze rody, prze­ka­zy­wał listy, me­dio­wał. Świat się zmie­niał i oni o tym wie­dzie­li, tylko głowy państw Eu­ro­py zda­wa­ły się pa­trzeć w prze­ciw­nym kie­run­ku.

Aku­rat cze­kał na sa­mo­lot po­wrot­ny z Bre­slau do Ber­li­na po wi­zy­cie u da­le­kie­go krew­ne­go, Eber­har­da, radcy kry­mi­nal­ne­go tu­tej­szej po­li­cji, gdy do hallu lot­ni­ska Kle­in-Gan­dau we­szło dwóch męż­czyzn w zi­mo­wych płasz­czach. Roz­mo­wa była krót­ka. Wy­ja­śni­li, że po wpro­wa­dze­niu wojsk nie­miec­kich do zde­mi­li­ta­ry­zo­wa­nej Nad­re­nii sy­tu­acja jest nie­pew­na, a źró­dła do­no­szą o wzmo­żo­nym za­in­te­re­so­wa­niu na­zi­stów spra­wa­mi ich świa­ta. Lot­ni­sko, za­miast sa­mo­lo­tem, opu­ścił na tyl­nej ka­na­pie ad­le­ra, kie­ru­ją­ce­go się w stro­nę Lie­gnitz. Gdy się od­da­la­li, spoj­rzał wstecz – wi­dział, jak dwa mer­ce­de­sy pod­jeż­dża­ją pod bu­dy­nek lot­ni­ska i za­trzy­mu­ją się w po­śli­zgu.

Po opusz­cze­niu mia­sta kie­row­ca skrę­cił w las i za­trzy­mał na nie­wiel­kiej po­la­nie. Dick mu­siał się prze­siąść na za­mknię­tą pakę cię­ża­ro­we­go opla. Wdra­pał się i prze­ci­snął do przo­du po­mię­dzy ko­sza­mi na pie­czy­wo, gdzie sie­dział męż­czy­zna ubra­ny w czar­ny, trzy­czę­ścio­wy gar­ni­tur, z me­lo­ni­kiem na gło­wie i si­wiut­kim, za­krę­co­nym po kaj­zer­sku wąsem pod nosem. Wy­glą­dał jak sprzed wojny.

– Henry Mur­ray – przed­sta­wił się ele­gant, pod­no­sząc me­lo­nik.

– Ri­chard Len­non – od­po­wie­dział, nie mając po­ję­cia czemu podał swoje pełne imię, któ­re­go tak nie­na­wi­dził. – Dick. Po pro­stu Dick – po­pra­wił się po chwi­li.

Resz­tę po­dró­ży mil­cze­li. Choć­by nawet pró­bo­wa­li roz­ma­wiać, hałas sil­ni­ka, trzesz­czą­cej kon­struk­cji sa­mo­cho­du, desz­czu ude­rza­ją­ce­go w plan­de­kę i dzie­siąt­ków wi­kli­no­wych koszy unie­moż­li­wił­by każdą inną ko­mu­ni­ka­cję niż na migi.

Dick pod­niósł wy­szy­wa­ny owczą wełną koł­nierz lot­ni­czej kurt­ki i wci­snął łysą głowę mię­dzy ra­mio­na, a Henry sie­dział z po­sta­wio­ny­mi na sztorc kla­pa­mi ma­ry­nar­ki, ale mar­co­wy chłód i tak wci­skał się pod ubra­nie. Po kil­ku­go­dzin­nej po­dró­ży obaj mieli ser­decz­nie dość. Cię­ża­rów­ka za­trzy­ma­ła się, chwi­lę póź­niej kie­row­ca pod­niósł płach­tę z tyłu sa­mo­cho­du i za­pro­sił ich na ze­wnątrz, na plac przed sta­rym pa­ła­cem. Do­stoj­nie ubra­ny męż­czy­zna roz­ło­żył nad ich gło­wa­mi wiel­ki pa­ra­sol.

– Franz Brun­ner, do usług – po­wie­dział twar­dym, sa­lo­no­wym nie­miec­kim.

Za­pro­wa­dził gości do swo­je­go pana, Otto von der Oste­na, spę­dza­ją­ce­go wie­czór w sali ko­min­ko­wej.

Nie byli je­dy­ny­mi go­ść­mi. Na fo­te­lu pod oknem palił cy­ga­ro Kurt Strohm, gruby przed­się­bior­ca z Görlitz, który na widok nie­spo­dzie­wa­nych wi­zy­ta­to­rów tylko pry­chał i sy­czał. Na jego nie­takt nie re­ago­wał go­spo­darz, von der Osten. I Dick, i Henry sły­sze­li o nim wcze­śniej. Po­cho­dził ze sta­re­go, nie­miec­kie­go rodu, ale od lat nie mie­szał się w spra­wy sze­ro­kie­go świa­ta, pil­nu­jąc swo­ich ma­jąt­ków z pa­ła­cu ukry­te­go po­śród wzgórz wokół Hir­sch­ber­gu.

 

*

 

Franz Brun­ner zszedł po bu­tel­kę schnap­p­sa do piw­ni­cy. Ze słów i ge­stów swo­je­go pana wy­czy­tał, że nie ma to być żaden spe­cjał; ot zwy­kła wódka, jaką łatwo kupić w mie­ście. Wia­do­mo prze­cież, że An­gli­cy nie znają się na moc­nych trun­kach, ale przy­naj­mniej roz­grze­ją kości, opo­wie­dzą co w sze­ro­kim świe­cie sły­chać i rzucą nowe świa­tło na wy­da­rze­nia w Eu­ro­pie. Może to stłu­mi pro­na­zi­stow­skie ty­ra­dy Kurta Stroh­ma, który od trzech dni zda­wał się nie wi­dzieć in­nych te­ma­tów. Cią­gle tylko Hi­tler, par­tia i Deutsch­land, Deutsch­land über alles.

Gdy Franz wy­cho­dził z piw­ni­cy, usły­szał uja­da­nie psów. Wyj­rzał przez fron­to­we okno: aleją pro­wa­dzą­cą do pa­ła­cu szła zgar­bio­na po­stać z pa­ra­so­lem. Czym prę­dzej po­biegł do sali ko­min­ko­wej, gdzie von der Osten po­dej­mo­wał gości.

Na wieść o zbli­ża­ją­cym się przy­by­szu świa­tła chwi­lo­wo przy­ga­sły. Von der Osten ski­nął głową, a lokaj wziął ze sobą ob­co­kra­jow­ców i szyb­kim kro­kiem wy­pro­wa­dził przez hall na scho­dy. Za­ska­ku­ją­co łatwo wbiegł na dru­gie pię­tro, pil­nu­jąc by Dick i Henry nie zo­sta­li zbyt­nio w tyle. Po pa­ła­co­wych ko­ry­ta­rzach po­niósł się łomot ko­łat­ki za­wie­szo­nej na fron­to­wych drzwiach.

Dwa razy skrę­cił w prawo i otwo­rzył stare po­miesz­cze­nie dla służ­by na końcu ko­ry­ta­rza. Wrę­czył klucz Henry’emu i po­le­cił za­mknąć się od środ­ka, obie­cu­jąc jed­no­cze­śnie, że do­nie­sie co trze­ba. Ko­łat­ka ode­zwa­ła się po­now­nie.

Zbiegł na dół, sta­nął przed drzwia­mi fron­to­wy­mi. Przy­bysz znów za­ło­mo­tał, Franz w tym cza­sie uspo­ka­jał od­dech. Otwo­rzył.

Za drzwia­mi stała ko­bie­ta w sile wieku. Przed­sta­wi­ła się jako Ilsa Ge­er­hart, a naj­ście tłu­ma­czy­ła nagłą ulewą, która zła­pa­ła ją w dro­dze. Lokaj zbył to mil­cze­niem: pa­da­ło bez prze­rwy już drugi dzień.

Franz za­pro­wa­dził ją do sali ko­min­ko­wej, pro­po­nu­jąc jed­no­cze­śnie suche odzie­nie, ale od­mó­wi­ła, tłu­ma­cząc, że wy­schnie przy ogniu. Pa­no­wie von Der Osten i Strohm przy­wi­ta­li nie­spo­dzie­wa­ne­go go­ścia, a Ilsa przy­ję­ła od lo­ka­ja szkla­necz­kę pod­łe­go schnap­p­sa.

Jej po­li­czki po­czer­wie­nia­ły, z kolei Otto po­bladł. Tylko Kurt zda­wał się nie zmie­niać, z każ­dym ko­lej­nym ły­kiem po­grą­ża­jąc się we wła­snych my­ślach. Tak przy­naj­mniej wi­dział to Franz.

Krót­ko potem od­pro­wa­dził panią Ge­er­hart do na­pręd­ce wy­szy­ko­wa­ne­go po­ko­ju na pierw­szym pię­trze, po czym za­niósł jesz­cze kilka rze­czy kon­dy­gna­cję wyżej: bu­tel­kę rów­nie mar­ne­go schnap­p­sa Kur­to­wi oraz wia­dro na nie­czy­sto­ści i dzba­nek z wodą dla Dicka i Henry’ego.

Sam udał się na spo­czy­nek, do swo­je­go po­ko­ju obok ja­dal­ni.

 

*

 

Gdy rano ha­ła­sy wy­pło­szy­ły Fran­za z łóżka i do­wie­dział się o mar­twej Ilsie, nie­chęt­nie ru­szył do von der Oste­na.

Sta­nął przed drzwia­mi do po­ko­ju swego pana, wziął głę­bo­ki od­dech i drżą­cą dło­nią za­pu­kał trzy­krot­nie. Od­cze­kał chwi­lę, po czym po­no­wił ko­ła­ta­nie.

Tym razem wszyst­kie świa­tła na ko­ry­ta­rzu nieco przy­ga­sły. Lokaj spo­dzie­wał się tego. Wcią­gnął po­wie­trze i na jed­nym wy­de­chu po­wie­dział:

– Panie Otto, Ilsa Ge­er­hart nie żyje, zgi­nę­ła za­szty­le­to­wa­na.

Świa­tła na ko­ry­ta­rzu przy­ga­sły nie­mal zu­peł­nie, a drzwi i okien­ni­ce w całym domu za­mknę­ły się z trza­skiem, nie­któ­re otwar­ły się i znów ude­rzy­ły o ramy.

Gdy wszyst­ko uci­chło, Franz od­cze­kał chwi­lę, po czym udał się do trój­ki spo­śród czte­rech pa­ła­co­wych gości: dwóch An­gli­ków i mar­twej Niem­ki.

 

*

 

Dick prze­wró­cił de­nat­kę na plecy i za­czął prze­szu­ki­wać. W mię­dzy­cza­sie wró­cił lokaj, sta­nął tuż przed drzwia­mi i pa­trzył An­gli­ko­wi na ręce.

Wszy­scy zmarsz­czy­li brwi, gdy Dick wy­cią­gnął z we­wnętrz­nej kie­sze­ni ża­kie­tu zmię­ty ka­wa­łek pa­pie­ru. Wy­glą­dał jak do­wód oso­bi­sty albo le­gi­ty­ma­cja. An­glik przy­glą­dał mu się chwi­lę, po czym wzru­szył ra­mio­na­mi i podał Fran­zo­wi.

– To le­gi­ty­ma­cja Ah­ne­ner­be – po­wie­dział. – Or­ga­ni­za­cji ba­daw­czej. Spo­dzie­wa­li­śmy się tego.

– Kry­li­ście nas przed jakąś uczo­ną? – Dick zmru­żył oczy i przy­glą­dał się z nie­do­wie­rza­niem lo­ka­jo­wi.

– Kry­li­śmy panów przed na­zist­ką. Ah­ne­ner­be to wła­ści­wie SS.

– Trze­ba to gdzieś zgło­sić. – Dick wska­zał na trupa. – Będą jej szu­kać.

Lokaj za­ci­snął usta.

– Nie, nic nie bę­dzie­my zgła­szać – od­parł sta­now­czo.

Henry po­czuł ukłu­cie nie­po­ko­ju, ale nie dał nic po sobie po­znać. Za to Dick nie krył swo­je­go zdzi­wie­nia i uważ­nie przy­glą­dał się Niem­co­wi.

– Oba­wiam się – kon­ty­nu­ował lokaj – że i ja, i pan Otto, a może i pan Kurt, rów­nież udamy się w po­dróż na za­chód.

– Wspa­nia­ła wia­do­mość – od­parł Henry uprzej­mie. – Do­brze mieć ta­kich to­wa­rzy­szy po­dró­ży.

Franz uśmiech­nął się smut­no.

– Mam na­dzie­ję, że pan Otto bę­dzie miał po­dob­ne zda­nie. Ale nie chcie­li­by­śmy – po­pa­trzył w oczy Henry’ego – ucie­kać z mor­der­cą.

An­glik wy­trzy­mał spoj­rze­nie. Ciszę prze­rwał Dick.

– Dobra, dość pie­prze­nia. Co ro­bi­my z tru­chłem?

I wtedy wszy­scy to usły­sze­li: ktoś się krztu­sił na ko­ry­ta­rzu. Sta­wiał kroki w za­bu­rzo­nym ryt­mie, do­bi­jał się do ko­lej­nych drzwi. Wy­szli na ko­ry­tarz i zo­ba­czy­li ją. Zjawa o apa­ry­cji Ilsy od­twa­rza­ła swoje ostat­nie chwi­le wśród ży­wych, ale gdy spo­strze­gła trzech męż­czyzn, sta­nę­ła na środ­ku ko­ry­ta­rza. Wy­pro­sto­wa­ła się i po­pa­trzy­ła na nich spode łba. Uśmiech­nę­ła się nie­przy­jem­nie.

– Głupi sługa, łysy ban­dzior oraz fir­cyk z wąsem krę­tym, stoją pa­trząc krzy­wo przed się, wzro­kiem trwo­gą ogar­nię­tym – za­chi­cho­ta­ła – cóż tam cho­wasz, ele­gan­cie, w tej kie­sze­ni z tyłu dupy? Ach, to dama na­gu­sień­ka, co się z nią wy­pra­wia siupy!

Duch z upior­nym śmie­chem ule­ciał w ko­ry­tarz. Henry stał pa­trząc tępo przed sie­bie i trzy­ma­jąc dłoń na pra­wym po­ślad­ku. Po­wo­li od­wró­cił wzrok na dwóch po­zo­sta­łych męż­czyzn i gdy zo­ba­czył, że ob­ser­wu­ją go z pod­nie­sio­ny­mi brwia­mi, zro­zu­miał swój błąd. Od­chrząk­nął, chwy­ta­jąc się za klapy ma­ry­nar­ki i na­tych­miast po­czer­wie­niał na twa­rzy.

– Panie Franz, czy po­ja­wie­nie się tego… kłam­li­we­go ducha zmie­nia naszą sy­tu­ację? – za­py­tał Henry, bacz­nie ob­ser­wu­jąc lo­ka­ja. Ten wciąż nie opu­ścił brwi.

– Tak – od­po­wie­dział. – Może po­mó­wi­my o tym przy śnia­da­niu?

 

*

 

Przy ławie w ja­dal­ni na par­te­rze mógł po­mie­ścić się nawet tuzin gości, nie li­cząc fo­te­la u szczy­tu, w któ­rym sia­dał je­dy­nie von der Osten. Henry i Dick usie­dli na dru­gim końcu, za to bli­żej kuch­ni, gdzie Franz uwi­jał się teraz, przy­go­to­wu­jąc ja­jecz­ni­cę i bra­twur­sty. Wcze­śniej nalał An­gli­kom po kuflu we­ize­na, wa­rzo­ne­go w pa­ła­co­wych piw­ni­cach. Dick po­pa­trzył nie­uf­nie na pełne szkło i nie zde­cy­do­wał się choć­by na łyk; Henry zaś, przy­zwy­cza­jo­ny do an­giel­skich sto­utów, przy­glą­dał się męt­nej, zło­tej cie­czy, jakby pró­bo­wał od­czy­tać po­cho­dze­nie zia­ren psze­ni­cy i szy­szek chmie­lu. Albo szu­ka­jąc śla­dów tru­ci­zny.

Lokaj przy­niósł dwa ta­le­rze z pa­ru­ją­cy­mi spe­cja­ła­mi i po­sta­wił je przed go­ść­mi, obok kosza wy­peł­nio­ne­go pie­czy­wem. Chwi­lę póź­niej roz­siadł się vis-a-vis An­gli­ków z wła­snym piwem i ta­le­rzem. Dick za­uwa­żył, że kufel Niem­ca jest już pra­wie pusty, a na ścian­kach za­le­ga­ją ślady po pia­nie. Uspo­ko­iło go to i po­cią­gnął wiel­ki łyk orzeź­wia­ją­ce­go na­po­ju.

– Zatem, panie Franz – za­czął Henry, wciąż czer­wo­ny na po­li­czkach. – Cóż zmie­nia w na­szej sy­tu­acji obec­ność ducha pani Ilsy?

– Spo­dzie­wa­li­śmy się Ah­ne­ner­be. Ich agen­ci cho­dzi­li już wcze­śniej po oko­licz­nych dwo­rach, za każ­dym razem z po­dob­nym pre­tek­stem. Tam gdzie ich nie przy­ję­to, na na­stęp­ny dzień zja­wia­ły się bo­jów­ki SS. – Upił łyk piwa. – Spe­cjal­ne bo­jów­ki, z gu­śla­rza­mi, a nawet cza­row­ni­ka­mi.

– Cza­row­ni­cy w SS? – Zmarsz­czył brwi Dick.

– Ah­ne­ner­be za­ło­żo­no rok temu jako or­ga­ni­za­cję ba­da­ją­cą spu­ści­znę nie­miec­kich przod­ków. Pod­le­ga­ją Him­m­le­ro­wi. Głów­nie in­te­re­su­je ich magia, okul­tyzm, sta­ro­żyt­ne ar­te­fak­ty, cza­row­ni­ce, wil­ko­ła­ki, no i… wam­pi­ry.

Dick zer­k­nął na Henry’ego, ale ten ob­ser­wo­wał lo­ka­ja ze sto­ic­kim spo­ko­jem i pianą na wąsie.

– For­mu­ją spe­cjal­ne od­dzia­ły SS. Pró­bu­ją wcie­lić do woj­ska wiedź­my, magów, czy nas wła­śnie. Idzie wojna. Ko­lej­na, strasz­niej­sza. Nie­miec­ka armia we­szła do Nad­re­nii – wes­tchnął. – Mię­dzy in­ny­mi dla­te­go zde­cy­do­wa­no o wa­szej po­ta­jem­nej de­por­ta­cji. Gdyby Ah­ne­ner­be do­wie­dzia­ło się, kim je­ste­ście, by­ło­by to nie­bez­piecz­ne dla wszyst­kich. Na­to­miast z pew­no­ścią wie­dzą, że pani Ge­er­hart przy­by­ła do na­sze­go pa­ła­cu, więc prę­dzej czy póź­niej ktoś znów za­pu­ka do drzwi i wtedy bę­dzie za­da­wał już bez­po­śred­nie py­ta­nia. Duch na­to­miast…

– Duch musi znik­nąć – do­po­wie­dział sta­now­czy głos.

W drzwiach do ja­dal­ni stał von der Osten. Blada skóra kon­tra­sto­wa­ła z czar­nym, sta­ro­mod­nym fra­kiem, do ele­gan­cji któ­re­go nie przy­sta­wa­ła zgar­bio­na po­stu­ra. Franz ze­rwał się z krze­sła i po­trze­bo­wał kilku chwil, by ochło­nąć. Henry wstał i skło­nił się na po­wi­ta­nie, a Dick ob­ser­wo­wał go­spo­da­rza z uda­wa­ną obo­jęt­no­ścią. Sam przed sobą nie chciał przy­znać, że się boi.

– Będą jej szu­kać i znaj­dą. Zbyt dużo wie i zbyt dużo może się do­wie­dzieć. Prze­gnaj­cie ją, to je­dy­na za­pła­ta, ja­kiej ocze­ku­ję za schro­nie­nie. – Od­wró­cił się i znik­nął w pa­ła­co­wym ko­ry­ta­rzu.

Dick za­go­to­wał się w środ­ku, choć na ze­wnątrz za­cho­wał po­zo­ry spo­ko­ju. Wie­dział, że akcja ewa­ku­acji z lot­ni­ska ura­to­wa­ła go przed gor­szym losem, ale nie pisał się na in­try­gi z du­cha­mi w roli głów­nej. Jutro mieli go wy­wieźć na za­chód, a co zo­sta­wi za sobą, mało go już in­te­re­so­wa­ło.

W mię­dzy­cza­sie Franz ze­brał ze stołu puste kufle i wró­cił z peł­ny­mi. Dick z ulgą wypił wiel­ki łyk, który nieco uspo­ko­ił nerwy, ale też wy­raź­nie wzmógł ucisk na pę­cherz. Prze­pro­sił to­wa­rzy­szy i wy­szedł do to­a­le­ty.

We­so­ło po­gwiz­dy­wał, gdy z roz­pię­ty­mi spodnia­mi sta­nął nad klo­ze­tem. Nie był nawet w po­ło­wie, gdy tuż przed jego ocza­mi po­ja­wił się duch.

– Bu!

Dick wrza­snął i przy­trzy­mu­jąc spodnie, wy­padł z to­a­le­ty do hallu. Za­alar­mo­wa­ni Franz i Henry wyj­rze­li z ja­dal­ni. Ich to­wa­rzysz leżał na pod­ło­dze i roz­pacz­li­wy­mi ru­cha­mi za­pi­nał zmo­czo­ne spodnie. Nad jego głową krą­żył duch.

– Łysy silny jak ody­niec, ma bi­cep­sy jak dwie dynie. – Dick zmarsz­czył czoło, a pod nosem wy­kwitł mu głup­ko­wa­ty uśmie­szek. – Ale cóż z ra­mie­nia tego, skoro siur­ka ma…

– Do­oość! – wrza­snął Dick, a duch z chi­cho­tem od­le­ciał.

Henry i Franz pa­trzy­li pod nogi, spla­ta­jąc ręce za ple­ca­mi.

– Duch musi znik­nąć – wy­ce­dził łysy An­glik. To­wa­rzy­sze po­tak­nę­li.

 

*

 

Po­zby­cie się ducha było po­zor­nie łatwe. Franz zda­wał sobie spra­wę, że jest to dusza uwię­zio­na mię­dzy ży­ciem a śmier­cią, która żąda wy­ja­śnie­nia spra­wy swo­je­go mor­der­stwa. Mor­der­stwa, któ­re­go mogły do­ko­nać tylko osoby obec­ne w pa­ła­cu: dwóch An­gli­ków, Kurt Strohm, albo Otto von der Osten. Swo­je­go pana wy­klu­czył z kręgu po­dej­rza­nych – agent­ka Ah­ne­ner­be nie była mile wi­dzia­nym go­ściem, ale jej śmierć tylko przy­spo­rzy­ła mu pro­ble­mów. Do po­zo­sta­łych gości pa­ła­cu nie mógł mieć pew­no­ści. Co gor­sza, od­no­sił wra­że­nie, że dusza Ilsy wcale nie chce zo­stać ura­to­wa­na – w tej for­mie ła­twiej in­fil­tro­wać pałac i zbie­rać in­for­ma­cje, które potem może prze­ka­zać Ah­ne­ner­be.

Po­sta­no­wił po­py­chać spra­wę do przo­du, jed­no­cze­śnie nie tra­cąc po­dej­rza­nych z oczu. Miał na­dzie­ję, że pod pre­sją ktoś w końcu po­peł­ni błąd. Za­pro­po­no­wał zba­da­nie śla­dów na ko­ry­ta­rzu dru­gie­go pię­tra, co An­gli­kom wy­da­ło się roz­sąd­nym dzia­ła­niem.

Znów sta­nę­li obok trupa. Po­szli śla­da­mi zo­sta­wio­ny­mi przez Ilsę, od drzwi noc­nej kry­jów­ki An­gli­ków w prawo. Na czer­wo­nym dy­wa­nie ciem­nia­ły plamy krwi. Przy są­sied­nich drzwiach było jej cał­kiem sporo, przy ko­lej­nych rów­nież, ale im dalej, tym mniej, aż do­szli do miej­sca, gdzie w lewo od­cho­dził drugi ko­ry­tarz, w stro­nę scho­dów. Tu ślad krwi się ury­wał.

Wtem z gło­śnym śmie­chem znów po­ja­wił się duch.

– Franz to sługa tro­chę głupi, byle jaką wódkę kupi, jako dobrą da dla gości, myśli, że to lu­dzie pro­ści – wy­sy­cza­ła.

Franz po­czer­wie­niał pod wzro­kiem Dicka i Henry’ego.

– Ty wred­na wy­wło­ko! – krzyk­nął i rzu­cił w ducha pę­kiem klu­czy, bo tylko to miał pod ręką.

Zjawa wy­ko­na­ła w po­wie­trzu nie­po­trzeb­ny unik i ro­ze­śmia­ła się jesz­cze gło­śniej.

– Jak ten sługa wciąż tak może, że w wam­pi­rzym, sta­rym dwo­rze, za swego pana ple­ca­mi wciąż zaj­mu­je się cza­ra­mi?!

Z ust Fran­za po­sy­pa­ły się blu­zgi, kom­plet­nie nie przy­sta­ją­ce do ele­ganc­kie­go stro­ju pa­ła­co­we­go sługi, a z jego pal­ców wy­strze­li­ły dwie bły­ska­wi­ce. Duch wrza­snął z prze­ra­że­niem, ale tych po­ci­sków rów­nież unik­nął i znów ro­ze­śmiał się z pełną mocą. Bły­ska­wi­ce tra­fi­ły w ścia­nę, po­sy­pa­ły się drza­zgi. Świa­tła na ko­ry­ta­rzu przy­ga­sły na chwi­lę. Zjawa od­le­cia­ła.

Dick i Henry ugię­li nogi, jakby szy­ku­jąc się do skoku. Wy­szcze­rzy­li wam­pi­rze kły w stro­nę Fran­za. Ten od­sko­czył do tyłu wy­cią­ga­jąc ręce w obron­nym ge­ście.

– Nie, nie! Je­stem mie­szań­cem! – krzyk­nął, pre­zen­tu­jąc zbyt dłu­gie, jak na czło­wie­ka, zęby.

An­gli­cy wy­mie­ni­li spoj­rze­nia. Wy­pro­sto­wa­li się i roz­luź­ni­li.

Wtedy z ko­ry­ta­rza po lewej do­szedł ich dźwięk otwie­ra­ne­go zamka. Z prze­kleń­stwa­mi na ustach, na ko­ry­ta­rzu po­ja­wił się Kurt Strohm. Za­spa­ny gru­bas, w kra­cia­stej pi­ża­mie i szlaf­my­cy.

– Co tu się wy­pra­wia, do cho­le­ry?! An­giel­skie knury! Nie wi­dzi­cie, że Niem­cy jesz­cze śpią?!

Henry chwy­cił mocno Dicka za ramię, bo ten już chciał ru­szać w stro­nę Stroh­ma, a na skro­ni za­pul­so­wa­ła mu nie­bie­ska żyła.

– Panie Strohm – za­czął Henry. – Ilsa Ge­er­hart nie żyje.

Oczy gru­be­go Niem­ca otwo­rzy­ły się sze­ro­ko, ale rów­nie szyb­ko zmru­ży­ły, wpa­tru­jąc w ele­ganc­kie­go An­gli­ka.

– Mam to w dupie. Franz! Śnia­da­nie! – roz­ka­zał Strohm i znik­nął w swoim po­ko­ju, trza­ska­jąc drzwia­mi.

Franz wie­dział, że „śnia­da­nie” w no­men­kla­tu­rze gru­ba­sa ozna­cza obiad. Spoj­rzał ner­wo­wo na An­gli­ków. Dick przy­glą­dał się ko­ry­ta­rzo­wi na wprost, zro­bił kilka kro­ków w głąb.

– Na cho­le­rę takie miej­sce, gdzie nie ma ani okien, ani drzwi? – rzu­cił przez ramię. – Mu­sia­ła przyjść z lewej.

Wska­zał drogę, która bie­gła przed po­ko­jem Stroh­ma i pro­wa­dziła do scho­dów.

– Pan Strohm jada na dole? – za­py­tał Henry.

Lokaj kiw­nął twier­dzą­co głową.

– Tutaj wi­dzie­li­śmy już chyba wszyst­ko, zatem po­cze­kaj­my na niego w ja­dal­ni.

 

*

 

Dick wszedł do kuch­ni za Fran­zem, bez py­ta­nia się­gnął po czy­sty kufel i sam nalał do niego we­ize­na. W my­ślach obie­cał sobie, że jak znów przy­ci­śnie go pę­cherz, pój­dzie sikać na ze­wnątrz, choć­by w naj­więk­szą ulewę.

Siadł na końcu stołu, obok Henry’ego, który po­pro­sił o kawę, a krze­sło na­prze­ciw­ko od­su­nął – miał na­dzie­ję, że skło­ni to Stroh­ma, by na nim usiadł, ale roz­są­dek pod­po­wia­dał, że to tylko czcze ocze­ki­wa­nia.

Nie mylił się. Pół go­dzi­ny póź­niej Kurt Strohm osten­ta­cyj­nie usiadł przy dru­gim końcu stołu, opie­ra­jąc się nie­dba­le jakby chciał przy­ciąć ko­ma­ra. Jesz­cze długo po wej­ściu do ja­dal­ni mru­żył prze­krwio­ne oczy. Franz już niósł ta­le­rze z obia­dem.

Henry od­chrząk­nął, ale nie do­cze­kał się re­ak­cji. Dick pa­trzył z prze­krzy­wio­ną głową na Stroh­ma – Nie­miec go de­ner­wo­wał, ale czuł, że le­piej po­stę­po­wać ostroż­nie.

W końcu Henry skró­to­wo przed­sta­wił sy­tu­ację: po­wie­dział o mor­der­stwie, prze­mil­cza­jąc ślady krwi na ko­ry­ta­rzu. Kurt jadł, nie prze­jąw­szy się ani tro­chę, choć było widać, że słu­cha uważ­nie. An­gli­cy wy­mie­ni­li spoj­rze­nia.

– Wy­cho­dził pan z po­ko­ju w nocy?

Kurt prze­rwał żucie po­lę­dwicz­ki wie­przo­wej i pod­niósł po­wo­li głowę. Wpa­try­wał się w Henry’ego ze zmarsz­czo­ny­mi brwia­mi.

– Za­mknij się, wy­spia­rzu, przy­sze­dłem tu zjeść, a nie na prze­słu­cha­nie – od­po­wie­dział. – Zresz­tą nie bę­dzie mnie wy­py­ty­wał jakiś angol.

Dick sie­dział na krze­śle, ale trzy­ma­ła go na nim tylko ręka Henry’ego. Był nie­mym gwizd­kiem czaj­ni­ka z wrzą­cą wodą, który ostat­kiem sił trzy­ma się na dziub­ku.

– Wy­cho­dzi­łeś z po­ko­ju, Kurt? – po­wie­dział Otto von der Osten, po­ja­wia­jąc się w drzwiach ja­dal­ni.

Strohm pod­niósł gwał­tow­nie głowę i wpa­trzył się w go­spo­da­rza.

– Otto, przy­ja­cie­lu! – za­krzyk­nął ła­mią­cym się gło­sem.

Po­pa­trzył w stro­nę An­gli­ków. Na pulch­nej twa­rzy za­go­ścił uda­wa­ny uśmie­szek. Henry za­ko­ły­sał wąsem, gdy po­czuł swąd pa­lo­ne­go pa­pie­ru.

– Otwie­ra­łeś w nocy drzwi? – syk­nął von der Osten.

Mina gru­ba­sa zrze­dła. Za­prze­czył szep­tem, spu­ścił wzrok.

Wtedy wszy­scy usły­sze­li z głębi pa­ła­cu zło­wiesz­czy re­chot, który na­ra­stał z każdą chwi­lą. Nagle ponad głową von der Oste­na duch Ilsy wle­ciał do ja­dal­ni i za­to­czył krąg wokół męż­czyzn.

– Przy­szedł wresz­cie stary pryk, gruby za­milkł nagle, w mig! – za­re­cho­ta­ła. – Kurt, ko­cha­nie, po­wiedz prze­cie z kim szu­ka­łeś rogu w świe­cie?

Świa­tło przy­ga­sło, pałac za­drżał od trza­ska­ją­cych skrzy­deł drzwi i okien. Duch ro­ze­śmiał się upior­nie i prze­le­ciał tuż nad głową von der Oste­na, wpa­trzo­ne­go wprost w Kurta Stroh­ma.

– Och, mój Otto, panie miły, kiedy żyły ci się śniły, Kurt otwie­rał drzwi wy­try­chem, może on mnie zabił szty­chem?

– To wiedź­ma! Nie słu…

Otto von der Osten zna­lazł się przy Kur­cie tak szyb­ko, że zo­sta­wił za sobą cień, który teraz opa­dał na pod­ło­gę jak rzu­co­ny czar­ny welon. Go­spo­darz ści­skał gar­dło gru­ba­sa.

– Nie roz­szar­pię cię od razu tylko ze wzglę­du na starą przy­jaźń, ale nie myśl, że mi umknę­ło, że je­steś taki jak ona. Je­steś na­zi­stą, Kurt. Od ty­go­dnia z fa­scy­na­cją godną tego wą­sa­te­go kur­du­pla opo­wia­dasz o „Wiel­kich Niem­czech”, ho­łu­bisz Aryj­czy­ków i uty­sku­jesz na Żydów, któ­rych sam masz w ro­do­wo­dzie. – Kurt pró­bo­wał krę­cić głową, ale Otto wzmoc­nił uchwyt. – Spraw­dzę, czy wi­dzia­łeś się w nocy z Ilsą. Wszy­scy spraw­dzi­cie się na­wza­jem, ale wiedz jedno: to są twoje ostat­nie chwi­le w tym pa­ła­cu, ro­zu­miesz, ćwierć-ży­dzie hi­po­kry­to?!

Za­ma­szy­stym ru­chem ręki pchnął gru­ba­sa, tak że ten za­to­czył się i runął na pod­ło­gę, nie­zgrab­nie jak dziec­ko.

– Franz, przy­go­tuj wszyst­ko, cof­nij zegar o osiem­na­ście go­dzin.

W mil­cze­niu ob­ser­wo­wa­li jak go­spo­darz od­wró­cił się i znik­nął w głębi pa­ła­cu.

 

*

 

An­gli­cy spoj­rze­li na lo­ka­ja, który już wy­cho­dził z ja­dal­ni.

– Jak mamy to ro­zu­mieć, panie Franz? – za­py­tał Henry. Wraz z Dic­kiem szedł tuż obok Niem­ca.

– Pan Otto jest… Ten pałac i jego go­spo­darz są jakby po­łą­cze­ni – tłu­ma­czył Franz. – Drzwi, okna, świa­tło, a nawet tem­pe­ra­tu­ra w środ­ku, czy, hmm… stan tech­nicz­ny, za­le­żą od pana Otta. W drugą stro­nę, Pan Otto po­sia­da pa­mięć, a ści­ślej uj­mu­jąc, po­tra­fi od­two­rzyć otwie­ra­nie oraz za­my­ka­nie drzwi i okien. Za chwi­lę za­pad­nie w sen, a razem z nim za­śnie pałac. Bę­dzie­my świad­ka­mi se­kwen­cji otwie­ra­nych drzwi z osiem­na­sto­go­dzin­nym opóź­nie­niem.

– Nie będę brał udzia­łu w tej huc­pie – prych­nął Strohm, który jak się oka­za­ło, szedł kilka kro­ków za nimi. – Przy­nieś mi bu­tel­kę schnap­p­sa, bym miał choć tro­chę ucie­chy. Tylko lep­sze­go niż ze­szłej nocy.

Franz wy­słu­chał gru­ba­sa nie zmie­nia­jąc wy­ra­zu twa­rzy.

– Wedle ży­cze­nia, panie Strohm. Nie­mniej jed­nak ża­łu­ję, że nie bę­dzie pan mógł zwe­ry­fi­ko­wać praw­do­mów­no­ści na­szych braci z An­glii. Pałac jest duży i żeby prze­śle­dzić hi­sto­rię ze­szłej nocy bę­dzie­my mu­sie­li się po­dzie­lić. Tylko ja i pan mo­że­my być obiek­tyw­ny­mi ob­ser­wa­to­ra­mi drzwi po­ko­ju, gdzie spę­dzi­li noc nasi nie­spo­dziewani go­ście.

Kurt wy­glą­dał jak ko­cioł z le­d­wie trzy­ma­ją­cym za­wo­rem bez­pie­czeń­stwa. We­szli do sali ko­min­ko­wej. Henry za­pa­mię­tał ją z po­przed­nie­go wie­czo­ra w cie­płym świe­tle ognia z ko­min­ka. Teraz na pod­ło­dze od­zna­cza­ły się jasne tra­pe­zy przed­po­łu­dnio­we­go słoń­ca, wpa­da­ją­ce­go przez wiel­kie okna. Do tej pory nie zo­rien­to­wał się, że po raz pierw­szy od wielu dni chmu­ry ustą­pi­ły i od­sło­ni­ły wcze­sno­wio­sen­ny kra­jo­braz oko­licz­nych gór.

Franz pod­szedł do ze­ga­ra, sto­ją­ce­go na­prze­ciw­ko ko­min­ka. Za­trzy­mał wa­ha­dło i wtedy Henry’emu za­dzwo­ni­ło w uszach. Świat jakby zma­to­wiał, stra­cił cały blask, a szyby w oknach wy­sza­rza­ły, niby okop­co­ne dymem ze świe­cy. Tym­cza­sem Franz chwy­cił więk­szą wska­zów­kę i z nie­ma­łym wy­sił­kiem za­czął nią krę­cić w od­wrot­nym kie­run­ku.

Henry aż się za­chwiał, gdy zo­ba­czył jak przy­ga­szo­ne plamy świa­tła na pod­ło­dze wę­dru­ją po łuku w prawo. Pałac cofał się w cza­sie.

Franz wy­su­nął szu­fla­dę ko­mo­dy i wy­cią­gnął z niej kilka ze­gar­ków kie­szon­ko­wych. Każ­dym po­trzą­snął przy uchu, a te które uznał za spraw­ne, na­krę­cił, na­sta­wił i roz­dał. Z dru­giej szu­fla­dy wy­grze­bał opra­wio­ne w skórę no­tat­ni­ki i po jed­nym ołów­ku dla każ­de­go. Chwi­lę póź­niej krę­cił się już po kuch­ni, by ni­ko­mu nie za­bra­kło kawy w bla­sza­nych ter­mo­sach i ka­na­pek za­wi­nię­tych w wy­kroch­ma­lo­ne szmat­ki. Na końcu po­biegł do piw­ni­cy, by Strohm mógł wy­bie­rać mię­dzy kawą, a schnap­p­sem.

– Ja i pan Len­non zo­sta­nie­my na par­te­rze. – Or­ga­ni­zo­wał ob­ser­wa­cję lokaj. – A pan Strohm i pan Mur­ray pójdą na dru­gie pię­tro. A teraz zaj­mij­my po­zy­cję, bo zdaje się, że pani Ge­er­hart idzie już aleją.

– A duch? – za­py­tał Dick.

– O tej porze jesz­cze go nie było, zatem nie mu­si­my się nim mar­twić.

Henry ru­szył na pię­tro, oglą­da­jąc się nie­zbyt dys­kret­nie. Strohm szedł przy­glą­da­jąc się zmru­żo­ny­mi ocza­mi ety­kie­cie na flasz­ce.

Gdy do­tar­li na dru­gie pię­tro, drzwi po­ko­ju An­gli­ków otwar­ły się, by zaraz trza­snąć. Chwi­lę póź­niej drzwi fron­to­we wpu­ści­ły do środ­ka wiatr, chłód i nie­wi­dzial­ną Ilsę Ge­er­hart. Wszyst­ko się zga­dza­ło.

 

*

 

Kwa­drans przed szó­stą skrzyp­nię­cie drzwi do po­ko­ju gru­be­go Niem­ca wy­rwa­ło Hanry’ego z apa­tii. Wy­gi­nał szyję i mru­żył oczy, ale szpa­ra była zbyt mała, by zo­ba­czyć co­kol­wiek w środ­ku. Spoj­rzał na Stroh­ma sie­dzą­ce­go nie­opo­dal. Spał, opar­ty o ścia­nę i chra­pał. Wy­glą­da­ło na to, że po­przed­niej nocy uchy­lił drzwi, by pod­słu­chać to co się dzia­ło na ko­ry­ta­rzu. Albo po­roz­ma­wiać z Ilsą.

Dzie­sięć minut póź­niej drzwi obok miej­sca, gdzie koń­czy­ły się ślady krwi za­drża­ły. Chwi­lę póź­niej ko­lej­ne na prawo. Stroh­ma obu­dził do­pie­ro gwał­tow­nie otwar­ty pokój gdzie spali An­gli­cy. Henry za­mknął notes. Do pa­ła­cu wra­ca­ły barwy, hall roz­świe­tlił się pro­mie­nia­mi słoń­ca. An­glik chwiej­nym ze zmę­cze­nia kro­kiem za­czął scho­dzić po scho­dach.

Na pierw­szym pię­trze minął von der Oste­na, cią­gną­ce­go za sobą cie­ni­sty tren.

– Otto, przy­ja­cie­lu, ci cho­ler­ni an­go­le dwa razy otwie­ra­li drzwi. – Strohm trzy­mał notes przed sobą. – Skur­wie­le, nie­god­ni twej go­ści­ny! Mó­wi­łem ci to już wcze­śniej.

Von der Osten nie zwol­nił. Z nie­spo­dzie­wa­ną lek­ko­ścią chwy­cił gru­ba­sa za boki i pchnął przed sie­bie. Strohm wpadł na ścia­nę.

– Mo­żesz kła­mać na różne spo­so­by, mógł­byś skła­mać z go­dzi­ną, czy mówić, że trza­ska­li, za­miast spo­koj­nie za­mknąć, ale nie skła­miesz, mó­wiąc, że otwar­li, gdy drzwi trwa­ły za­mknię­te – mówił von der Osten. Strohm pró­bo­wał od­kaszl­nąć i zła­pać dech. – Śmier­dzia­łeś od pierw­sze­go dnia swo­jej wi­zy­ty. Chcia­łem pytać, gdzie się po­dział mój przy­ja­ciel Kurt, ale bałem się. Bałem się setek lat przy­jaź­ni mię­dzy na­szy­mi ro­dzi­na­mi. Setek… – Po­ki­wał głową. – Setki lat bu­do­wa­nia, byś w jedną noc wszyst­ko zbu­rzył!

– Nie, nie, Otto! Żad­ne­go bu­rze­nia! Ja chcę bu­do­wać – mówił. Von der Osten sta­nął nad nim, pa­trząc z po­gar­dą. – Idą zmia­ny, wiesz o tym. Nie opie­raj się, chodź ze mną, z przy­ja­cie­lem. – Wy­cią­gnął przed sie­bie rękę, opa­no­wał swój ton, mówił spo­koj­nie.

– Je­steś…

– Bę­dzie­my bu­do­wać siłę na­ro­du nie­miec­kie­go! Wy­ple­ni­my zło, prze­gna­my ko­mu­ni­stów, żydów, czar­nych…

– Dość! – krzyk­nął pan Otto i znów w całym domu trza­snę­ły okna i drzwi. Świa­tło za­mru­ga­ło. – Je­stem wier­ny je­dy­nie ro­dzi­nie, a nie prze­mi­ja­ją­cym ide­olo­giom. Gdy­byś po pro­stu stąd od­szedł… ale ty ją za­bi­łeś. Nie mam wyj­ścia.

­– Panie Otto – po­wie­dział Henry, ale nikt go nie usły­szał.

– Ja jej nie… – Strohm z sze­ro­ko otwar­ty­mi ocza­mi kiwał prze­czą­co głową. Otto von der Osten wy­strze­lił na niego jako ciem­na smuga. Za­ata­ko­wa­ny zdo­łał jesz­cze się uchy­lić, bły­snę­ły dłu­gie kły, znów sta­nę­li na­prze­ciw sie­bie. Oczy błysz­cza­ły mor­der­czym sza­łem, klat­ki pier­sio­we pra­co­wa­ły in­ten­syw­nie.

– Panie Otto – ode­zwał się jesz­cze raz Henry, po­now­nie zi­gno­ro­wa­ny.

Nagle obaj zmie­ni­li się w czar­ne cie­nie i po­gna­li ku sobie, zde­rza­jąc się i kłę­biąc w chmu­rze ko­tłu­ją­cych się zwi­dów. Okien­ni­ce trza­ska­ły, gdzieś w dali tłu­kły się szyby. Świa­tło mi­go­ta­ło, raz po raz po­grą­ża­jąc pałac w cie­niu. Ja­zgot burzy prze­ro­dził się w ża­ło­sny sko­wyt. Chmu­ra roz­pa­dła się na dwie cie­ni­ste wstę­gi, z któ­rych wy­ło­ni­ły się po­sta­cie. Kurt Strohm klę­czał, opie­ra­jąc się na rę­kach i pluł krwią. Pod brzu­chem rosła ciem­na ka­łu­ża. Von der Osten sie­dział opar­ty o ścia­nę. Cięż­ko od­dy­chał, krwa­wiąc z roz­ora­ne­go po­licz­ka. Franz wy­cią­gnął chu­s­tecz­kę z kie­sze­ni i przy­ło­żył do rany, Dick i Henry dali, co mieli, by jak naj­szyb­ciej za­ta­mo­wać krew. Chwi­lę póź­niej cała czwór­ka zo­ba­czy­ła jak Strohm prze­wró­cił się na bok i za­stygł na wieki.

– Panie Otto – za­czął po­now­nie Henry – Strohm nie mógł zabić pani Ge­er­hart. Uchy­lił drzwi, ale tylko na tyle, by mogli ze sobą po­roz­ma­wiać. Nie było mowy o tym, by jedno bądź dru­gie prze­ci­snę­ło się przez szpa­rę albo żeby zadać cios.

W głębi pa­ła­cu usły­sze­li dia­bo­licz­ny śmiech. Duch Ilsy za­to­czył koło nad mar­twym Niem­cem.

– Po­że­gnaj­cie już gru­be­go, choć nie­win­ny mordu tego. Ale śmiesz­ne miny macie i za­pew­ne pełne gacie!

Ro­ze­śmia­ła się jesz­cze gło­śniej, za­wi­ro­wa­ła nad cia­łem Stroh­ma i po­le­cia­ła na dru­gie pię­tro. Franz chwy­cił to co miał pod ręką i rzu­cił w od­da­la­ją­ce­go się ducha. Rzut nie był nawet bli­sko celu, ale gdy pa­trzył za od­da­la­ją­cym się po­ci­skiem, zo­rien­to­wał się, że rzu­cił klep­ką z par­kie­tu. Po­dob­ne wa­la­ły się wszę­dzie do­oko­ła, zaś dy­wa­ny stra­szy­ły po­strzę­pio­ny­mi dziu­ra­mi, na ścia­nach bo­aze­ria i ta­pe­ty zwi­sa­ły smęt­nie, jakby przez ko­ry­tarz prze­szło stado wal­czą­cych ze sobą lwów.

Franz zer­k­nął na von der Oste­na. Nie wi­dział go nigdy w takim sta­nie – po­kie­re­szo­wa­nego, zmę­czo­nego i… smut­nego.

– Drzwi w miej­scu, gdzie koń­czą się ślady krwi za­drża­ły. Mu­sia­ła na nie wpaść – kon­ty­nu­ował Henry. – Ko­lej­ne rów­nież.

Lokaj za­ci­snął zęby i po­pę­dził za du­chem, An­gli­cy wy­mie­ni­li spoj­rze­nia, po czym Dick ru­szył śla­dem Fran­za.

Gdy Nie­miec wszedł na dru­gie pię­tro, zo­ba­czył jak pro­mie­nie słoń­ca prze­ci­ska­ją się pod drzwia­mi na wprost – tymi, o któ­rych mówił Henry. Ale tuż za drzwia­mi coś le­ża­ło, prze­ry­wa­jąc jasną szcze­li­nę cie­niem. Franz pod­szedł do drzwi i z kie­sze­ni ka­mi­zel­ki wy­cią­gnął pęk klu­czy. Prze­mie­szał je w pal­cach, po czym wy­brał wła­ści­wy. Dick za­glą­dał mu przez ramię.

Gdy drew­nia­ne skrzy­dło się otwo­rzy­ło, lokaj nie uwie­rzył w to co zo­ba­czył. Pod­niósł za­krwa­wio­ny ka­wa­łek me­ta­lu i po­biegł do von der Oste­na.

– Panie Otto, panie Otto! Ona… – Po­ka­zał na­rzę­dzie zbrod­ni. – Mu­sia­ła tam wejść.

Świa­tła zga­sły. Ko­ry­tarz spo­wił pół­mrok prze­ci­na­ny pro­mie­nia­mi słoń­ca, które z tru­dem prze­bi­ja­ły się przez za­mknię­te okien­ni­ce. Otto von der Osten za­mknął oczy.

 

*

 

Franz pro­wa­dził An­gli­ków do po­ko­ju swego pana.

– To jedno z za­bez­pie­czeń mo­je­go au­tor­stwa – mówił, po­ka­zu­jąc krwa­we ostrze. – W ko­ry­ta­rzu na dru­gim pię­trze znaj­du­ją się ukry­te drzwi. Cho­wa­my tam skarb ro­dzi­ny von der Oste­nów od setek lat. Skarb i jed­no­cze­śnie brze­mię. Bę­dzie­my mu­sie­li ucie­kać razem z nim.

– Cóż to za skarb, panie Franz? – za­py­tał Henry, wy­obra­ża­jąc sobie, jak tasz­czą cięż­ką, okutą skrzy­nię wy­peł­nio­ną kosz­tow­no­ścia­mi.

Lokaj mil­czał. We­szli do po­ko­ju von der Oste­na. W ko­min­ku tliły się nie­do­pa­lo­ne kart­ki, po całym po­ko­ju latał spo­pie­lo­ny pa­pier. Na środ­ku le­ża­ło kilka ksiąg z po­wy­ry­wa­ny­mi stro­ni­ca­mi.

Franz pod­szedł do re­ga­łu, się­gnął za opra­wio­ne w czar­ną skórę księ­gi, gme­rał tam przez chwi­lę, aż za­kle­ko­tał me­cha­nizm i mebel otwo­rzył się ni­czym grube, drew­nia­ne drzwi do nie­wiel­kie­go po­ko­iku. Lokaj ob­ró­cił się w stro­nę gości.

– Na dru­gim pię­trze ukry­ty jest Gjal­lar­horn.

Henry aż pod­sko­czył, a Franz mógł­by przy­siąc, że jego wąs na chwi­lę się wy­pro­sto­wał. Dick tylko zmarsz­czył brwi.

– To sta­ro­nor­dyc­ki ar­te­fakt, róg boga He­im­dal­la – tłu­ma­czył lokaj, wi­dząc brak zro­zu­mie­nia. – Kto w niego za­dmie, ob­wie­ści wiel­ką wojnę. Nie może wpaść w ludz­kie ręce. Mu­si­my go stąd za­brać, ale też po­zbyć się ducha. Za dużo wie, prze­ka­że in­for­ma­cje Ah­ne­ner­be, a oni… oni wie­dzą jak z ta­kiej wie­dzy ko­rzy­stać. Żeby prze­gnać Ilsę, po­trze­bu­je­my twar­dych do­wo­dów, mu­si­my wejść do ukry­te­go po­ko­ju na dru­gim pię­trze. Klucz do niego znaj­du­je się za tym re­ga­łem.

Za­pro­sił An­gli­ków ge­stem, a ci prze­szli do nie­wiel­kie­go po­miesz­cze­nia, gdzie stało tylko drew­nia­ne krze­sło, dwie puste bu­tel­ki po do­brym schnap­p­sie, na ścia­nie wi­siał por­tret szlach­cian­ki i… nic wię­cej.

– Gdzie ten klucz? – Zi­ry­to­wał się Dick.

Franz wska­zał głową obraz.

– Emi­lia von Dyhrn-Osten, śmier­tel­nicz­ka, zmar­ła w ty­siąc osiem­set sie­dem­dzie­sią­tym pią­tym, żona pana Otto. Ona jest klu­czem. Klu­czem do jego serca. – Za­wie­sił głos. – Przy­pa­trz­cie się i chodź­my na dru­gie pię­tro.

 

*

 

Po dro­dze do­łą­czył do nich Otto von der Osten z ob­wią­za­nym ban­da­ża­mi po­li­czkiem. Uty­kał, ale wy­glą­dał już znacz­nie le­piej, uspo­ko­ił od­dech. W ko­ry­ta­rzu, w któ­rym wcze­śniej ni­cze­go nie było, zna­leź­li po­dwój­ne, zdo­bio­ne drzwi i ducha. Ilsa sy­cza­ła.

– Gdzie szu­ka­cie mego kata? Nie znaj­dzie­cie? Wasza stra­ta! Prze­szu­kaj­cie par­ter, śmie­cie, nie ko­ry­tarz pusty prze­cie.

Jed­nak gdy zo­rien­to­wa­ła się, że dwóch wy­spia­rzy widzi to, czego wcze­śniej nie mogli do­strzec, że się­ga­ją do klam­ki taj­nych drzwi, wrza­snę­ła, aż po­wie­trze za­drża­ło.

– Wchodź­cie! – krzyk­nął von der Osten gło­sem nie­cier­pią­cym sprze­ci­wu.

Zjawa, wi­dząc, że nie może już w ni­czym prze­szko­dzić, po­gna­ła w dół pa­ła­cu, sko­wy­cząc ża­ło­śnie.

Za drzwia­mi wszyst­ko stało się jasne. Na pod­ło­dze le­ża­ła la­tar­ka, a ze ścia­ny wy­sta­wał me­ta­lo­wy pręt z do­spa­wa­ny­mi prze­rdze­wia­ły­mi ostrza­mi. Jed­ne­go bra­ko­wa­ło.

– Za­trzy­ma­ła ją pierw­sza pu­łap­ka, dalej są jesz­cze dwie. O, tu – Franz na­ci­snął le­d­wie wi­docz­ne wy­brzu­sze­nie na dy­wa­nie – jest me­cha­nizm spu­sto­wy. Trzy­dzie­ści lat, a za­dzia­ła­ło – dodał z dumą w gło­sie.

Henry i Dick zer­k­nę­li w głąb wą­skie­go po­miesz­cze­nia. Na końcu, na ko­mo­dzie le­ża­ła nie­wiel­ka skrzyn­ka, a nad nią wi­siał taki sam obraz, jak w po­ko­ju von der Oste­na.

– To ory­gi­nał, ten na dole to re­pli­ka. Zro­bio­no jesz­cze jedną, po któ­rej ślad za­gi­nął. Wi­docz­nie tra­fi­ła na nią Ilsa.

– W takim razie ura­tuj­my jej bied­ną duszę – po­wie­dział Henry.

Dick po­pa­trzył na ro­da­ka py­ta­ją­co.

– Och, Dick, spró­buj­my do­bry­mi ma­nie­ra­mi.

Wy­szli na ko­ry­tarz. Ple­ca­mi do taj­ne­go po­ko­ju, ze spusz­czo­ną głową stał pan Otto.

– Duchu Ilsy Ge­er­hart, ze­chciej nas wy­słu­chać – za­wo­łał Henry.

Dick spoj­rzał na to­wa­rzy­sza, ten wzru­szył ra­mio­na­mi. Z dołu po­niósł się roz­pacz­li­wy krzyk, na­ra­stał z każdą chwi­lą, aż zza rogu wy­ło­nił się duch, jakby cią­gnię­ty nie­wi­docz­ną liną.

– Pani, znamy oko­licz­no­ści twej śmier­ci, nie trzy­ma cię na tym świe­cie już żadna ta­jem­ni­ca, odejdź w po­ko­ju.

Duch wy­krę­cał się jak ra­żo­ny prą­dem, ale kiwał prze­czą­co głową.

– Za­bi­ła cię chci­wość – krzyk­nął Dick. – Za­bi­ła cię twoja ide­olo­gia, twój wódz po­słał cię na śmierć!

Duch za­to­czył koło w po­wie­trzu. Ewi­dent­nie ni­g­dzie się nie wy­bie­rał, choć nie kwa­pił się już do ry­mo­wa­nek. Franz zmarsz­czył brwi.

– Ja cię za­bi­łem – po­wie­dział cicho. Duch za­stygł w po­wie­trzu. – Ja cię za­bi­łem – krzyk­nął ośmie­lo­ny. – To moja pu­łap­ka, ja ją zro­bi­łem!

Twarz Ilsy wy­krzywiło zdzi­wie­nie i strach, ze­sztyw­nia­ła i za­mie­ni­ła się w białą plamę, ni­czym pa­pier, który od dołu za­czął się sypać jak śnieg. Ka­wa­łek po ka­wał­ku od­pa­dał i nik­nął, zanim do­tknął dy­wa­nu. Ilsa wrza­snę­ła wście­kle, ale głos nie roz­ry­wał już uszu. Gasł ża­ło­śnie jak od­le­gły krzyk w tu­ne­lu.

 

*

 

Za­mie­nia­jąc się w czar­ną mgłę, von der Osten omi­nął ko­lej­ne pu­łap­ki i wy­niósł Gjal­lar­horn z kry­jów­ki, a zo­sta­wił kopię ob­ra­zu uko­cha­nej. Do po­ko­ju wrzu­co­no też oba ciała.

W po­dróż za­bra­li tylko nie­zbęd­ne rze­czy. Gdy byli go­to­wi, na drogę przed pa­ła­cem wje­cha­ły dwa mer­ce­de­sy. Wy­szli tyłem, przez ja­dal­nię, a potem ru­szy­li w stro­nę lasu, prze­pły­wa­jąc ponad ogro­dze­niem. Opu­ści­li pałac w Hir­sch­ber­ger Tal. Jeden z wielu, które ska­za­ne zo­sta­ły na nisz­czą­cą moc czasu i skry­wa­nie ta­jem­ni­cy. Znik­nę­li we mgle: Franz, Dick, Henry i Otto von der Osten, nio­są­cy pod ma­ry­nar­ką Gjal­lar­horn. Nie mógł tra­fić w ludz­kie ręce. Nie w cza­sach, które nad­cho­dzi­ły.