Chciałbym serdecznie podziękować betującym, zwłaszcza że miałem czas przemyśleć uwagi i co mogłem, to zmieniłem w tekście. Myślę, że jak na (w zamyśle) krótką, szybką i lekką (w pisaniu, czy w czytaniu to się okaże) historię, to i tak wyszło lepiej, niż zakładałem.
Z góry chciałbym też przeprosić wszystkich Wrocławian, a zwlaszcza mieszkańców Psiego Pola - zbieżność nazw jest całkowicie przypadkowa.
O Psim Polu słów kilka
Jedni mówią, że nazwa tej krainy pochodzi od grzybów, przez chłopów psiakami zwanych, w wielkiej liczbie porastających tutejsze doliny. Inni, że to zasługa sfor dzikich psów, spędzonych tu z pobliskich, lepiej strzeżonych, ziem. Jeszcze inni, że to najbardziej zapadłe, pozbawione bogactw, urodzajnych gleb i jakiegokolwiek znaczenia miejsce na całym kontynencie, gdzie ludzie żyją nędznie niczym bezpańskie kundle.
Przez wieki wojny omijały to miejsce, wcielone czystym przypadkiem w granice Imperium, gdy zabłąkane wojska w trakcie jednej ze zdobywczych kampanii, pomyliwszy Bindugę z inną, bardziej istotną rzeką, przeprawiły się na drugi brzeg i dotarły aż do trzęsawisk na południowym wschodzie.
A co raz dostało się w machinę imperialnej administracji, nie opuszczało jej tak łatwo.
Jednak i to miało się zmienić, a to za sprawą jednego niepokornego oddziału, złożonego z mętów, wiarołomców i szmuglerów, których wysłano na koniec świata, do niszczejącej warowni, by w razie ataku z najmniej prawdopodobnej strony Imperium nie straciło choćby jednego cokolwiek wartego żołnierza.
Niespisana historia porucznika Wachowskiego, którą powtarzać będzie dopóty, dopóki ostatnich płatków popiołu wiatr nie poniesie daleko na drugi kraniec świata
Nocna obława przyniosła rezultaty. Dwadzieścia dwie zakute w łańcuchy kobiety czekały na błotnistym placu przed namiotem kapitana. Wszystkie rudowłose, piegowate i ledwie dojrzałe jak lipcowe brzoskwinie. Że też tyle przystających do rysopisu nieszczęśnic zamieszkiwało wsie na Psim Polu.
Płachta brezentu zafalowała. To kapitan wyszedł obejrzeć pojmane dziewki. Z nieodłącznym wyrazem niezadowolenia prześlizgnął spojrzeniem po ich twarzach, cmoknął i wyciągnął papierosa.
– Która podpali? – zapytał, ale odpowiedzią było jedynie milczenie. – Tak myślałem. Wachowski! – wywołał mnie.
– Tak, panie kapitanie!
– Zrobimy test prochu. Zorganizujcie dwadzieścia dwie beczki…
– Ale panie kapitanie, nasze zapasy…
Kapitan zgromił mnie wzrokiem.
– Nie muszą być duże! Wystarczą antałki, rusz czasem głową. – Kapitan wyciągnął zapalniczkę. Płomień musnął czubek papierosa, który rozjarzył się pomarańczowym światłem z wolna spalanego tytoniu.
Milczałem. Dobrze znałem kapitana i byłem pewien, że ma jeszcze coś do powiedzenia.
– O świcie urządzimy sobie mały pokaz. Daj znać pozostałym, żeby zebrali się na placu. Co tak wgapiasz gały? Dawno żeś baby nie widział! Gdyby nie to, że jedna z nich może być żarniczką, to bym pozwolił ci się z którąś zabawić… – Roześmiał się i strzepał popiół tuż pod nogi jednej z kobiet. Syknęła, kiedy kilka iskier dotknęło jej palców, wprawiając go w zadowolenie. – …ale jeszcze byś trafił na właściwą, a wiesz, co o nich mówią. Ponoć, kiedy przychodzi do rzeczy, potrafią wyssać z chłopa całe życie. Potem błąka się taki jako upiór, bezwolny, zdany na łaskę szatańskiej nierządnicy. Więc potraktuj to jako przysługę. Odmaszerować!
– Tak jest! – krzyknąłem, ale kapitan szedł już w stronę namiotu.
Nim zniknął w środku, odwrócił się jeszcze i dodał, wyrzucając niedopałek:
– I zabierz je stąd! Może przypadło nam bronić kupy gruzu i kamieni, ale w ruinach lochów jest jeszcze sporo miejsca.
*
Nie widziałem piękniejszych oczu. Jakbym od pierwszej chwili znalazł się pod ich urokiem.
Wyciągnęliśmy ją z jednego z domostw w Małych Dudkach, po drugiej stronie Bindugi, na skraju tej opuszczonej przez Boga krainy oddzielającej Koronę od Hordy. Psie Pole. Nawet kolej omijała to miejsce o dobre pięć stai. Kto by pomyślał, że w tym błocie i gnoju znaleźć można dwa równie cudne klejnoty.
Kiedy jeźdźcy ją przyprowadzili, nic nie mówiła, nie błagała o litość, patrzyła tylko na mnie tymi swoimi oczami. Ustawiłem ją na końcu kolejki, w nadziei, że któraś z kobiet okaże się tą, której szukamy – żarniczką zbiegłą z obozu wroga.
Kapitan wszystkie siły skupił na tym, by ją znaleźć, gdy tylko szpiedzy przekazali mu informacje o ucieczce. Nie wiedziałem, co zamierzał – dogadać się z Hordą w sprawie okupu czy wysłać żarniczkę do stolicy, by wkupić się w łaski generała, licząc na przeniesienie na bardziej znaczną, lub chociaż bliższą cywilizacji, pozycję. Wiedziałem za to, że prędzej rozkaże wyrżnąć wszystkich wieśniaków na Psim Polu, niż porzuci swój plan.
Kilka smagnięć batem wystarczyło, by kobiety czekające na egzekucję przestały wrzeszczeć, bezskutecznie próbować wyrwać się z kajdan, rzucać przekleństwa i błagać o litość. Dwóch szeregowych podniosło za ramiona pierwszą z nich. Trzeciemu przekazałem beczułkę prochu i ruszyli schodami na powierzchnię. Dziewka plunęła w twarz jednemu z trzymających ją żołnierzy. Zęby posypały się na zimny kamień, gdy tamten dokonał odwetu. Kobieta szlochała, wymachiwała nogami i wrzeszczała. Tłum na placu tupał i wołał z niecierpliwością. Kiedy żołnierze zniknęli mi z oczu, rozległy się gwizdy i oklaski.
Wiedziałem, co się miało zaraz stać.
Unieruchomią kobietę i przykują do beczki. Oddalą się na kilkanaście metrów, za prowizoryczne bariery z powywracanych wozów, i podpalą lont. Jeśli wybrana jest żarniczką, powstrzyma eksplozję. W innym razie…
Odgłos wybuchu oznajmił, że dziewka nie przeszła próby.
Szeregowi wrócili po następną pojmaną, a ja już czekałem z antałkiem wypełnionym prochem. Ciągnięta w górę po schodach dziewka zarzekała się, że jest zwykłą chłopką i zanosiła do Najwyższego modły o pomoc. Nawet na nią nie spojrzałem. Wpatrywałem się ciągle w pięknooką dziewczynę, a ona, skulona w kącie lochu, zerkała na mnie. Jej oczy błyszczały niczym dwa błędne ogniki.
Następny wybuch. Potem kolejny. I jeszcze jeden. I znów.
Któraś z tych kobiet musiała być żarniczką. Inaczej…
Przyjrzałem się kolejno każdej z uwięzionych. Nie było w nich nic szczególnego. Brudne, z posklejanymi włosami, niektóre ładne, inne brzydkie, ale co do jednej pospolite. Poza nią.
– Jak ci na imię? – zapytałem, kiedy szeregowi zabrali szóstą ofiarę.
– Berenika – odparła. Miała cudny głos.
Dopiero teraz przyjrzałem się jej dokładniej. Dość niska, z lekką nadwagą, ładna, ale nie błyszcząca urodą. A jednak miała w sobie coś, co powodowało, że czułem żar w sercu, gdy tylko nasze oczy się spotykały. Może kapitan miał rację. Brakowało mi kobiety.
Na wojnie człowiek szybko zapomina, co to miłość.
W Kosogrodzie zostawiłem dziewczynę, Dulcyneę. Wykosztowałem się na wspólną fotografię, nim wysłali mnie na front. Minęło czternaście miesięcy, zdjęcie zgubiłem dawno temu, kiedy uciekaliśmy przed ostrzałem sokolników. Markietanki pomagały leczyć ból rozłąki, ale od pół roku stacjonowałem tutaj, w ruinach Psiego Grodu, gdzie nie docierała poczta, a one zostały o tydzień drogi stąd. Zresztą coraz rzadziej myślałem o Dulcynei. Jej obraz zacierał się w pamięci, jakby była fragmentem dawno minionego snu.
Berenika w niczym jej nie przypominała, tak jak i inne było uczucie, jakie we mnie budziła, choć nie umiałem go nazwać. Może to była jedynie igraszka, zwykła ciekawość, zainteresowanie, jakim nie obdarzyłbym jej nigdzie indziej? Może te jej oczy, piękne pośród gruzów, w brudzie, pyle, w szarości błota i nędzy tutejszych chłopów, straciłyby swój blask w kolorach i światłach Kosogrodu?
Nie wiem.
Ale kiedy kolejne dziesięć kobiet straciło życie rozerwane przez siłę eksplozji, kiedy błagalne spojrzenie pięknych oczu Bereniki przyzwało mnie, a jej usta wyszeptały prośbę pomocy, wiedziałem, że muszę coś zrobić.
*
Zebranie najwyższych rangą oficerów, które kapitan zwołał tej nocy, przebiegało w podniosłym nastroju. Racząc się poślednim piwem, suszonymi owocami i pieczoną dziczyzną, świętowaliśmy schwytanie panującej nad ogniem wiedźmy.
Nikt, poza mną, nie wiedział, że Berenika to zwykła chłopka, a beczka nie wybuchła, bo napełniłem ją mokrym prochem.
– Zdrowie pana kapitana! – wzniósł toast któryś podporucznik i kufle powędrowały w górę.
– Szkoda, żeśmy najpierw tej nie sprawdzili – rzucił inny. – Z resztą chłopcy mieliby używanie.
– Ta żarniczka też niczego sobie, jeśli znajdzie się jakiś odważny…
– Nic jej nie zrobimy – zadecydował kapitan, przypalając papierosa, który był jego nieodłącznym atrybutem. – To pomiot złego wedle naszej Świętej Wiary, ale dzikusy wierzą, że żarnicy od apostołów pochodzą, na których Duch Święty pod postacią płomienia zstąpił. Są dla nich cenni.
– Pfu, heretycy! – splunął trzeci.
– Dlaczego więc uciekła? – zapytał Kapitan i zaciągnął się papierosem ile sił w płucach. Wiedzieliśmy, że oczekuje odpowiedzi. Po chwili wypuścił z ust kłąb dymu i kontynuował przemowę, którą słyszeliśmy już wiele razy. – Dlaczego żarniczka, święta panna, uciekła z Hordy? To ciekawe, prawda? A potem zacząłem się zastanawiać, kiedy ostatni raz widziałem żarniczkę na froncie? Ile ich zostało? Wystarczyłby oddział takich, byle potężnych, by pokonać Koronę. Wyobraźcie sobie, jak idą w pole, a nasi karabinierzy przestają strzelać, bo proch nie chce się palić albo prochownice wybuchają im w rękach. Ogień szaleje wokół, ale atakuje tylko naszych. A jednak meldunki z frontu o niczym takim nie mówią. Dlaczego? – Kolejna przerwa, odrzucony niedopałek i następny papieros wędrujący do ust.
W namiocie zaległo milczenie, a ja wracałem myślami do Bereniki, zamkniętej w najgłębszej części lochów, otoczonej beczkami święconej wody ustawionymi w krąg, pośród ścian z wyrysowanymi świętymi symbolami, które miały odpędzać złe moce. Nie miała nawet świeczki. Siedziała skuta w całkowitej ciemności, ale w mojej wyobraźni jej oczy płonęły niczym dwa słońca.
Co się z nią stanie, kiedy kapitan odkryje prawdę?
Jeśli odkryje.
Cokolwiek zdecyduje – wydać ją za okup czy posłać do stolicy – musiałem zadbać o to, by być dowódcą jej eskorty. I uwolnić ją tak, by nie wzbudzać podejrzeń… lub uciec razem. To nawet lepsze. Układałem w głowie dziesiątki scenariuszy, gdy kapitan przerwał milczenie.
– Stawiam połowę waszego żołdu – kapitan podjął temat, gdy kolejny papieros zajął się żarem – że ta dziewka to jedna z ostatnich żarniczek. Może nawet ostatnia. Horda musiała krótko ją trzymać. Może nawet ten czy inny dowódca bandy dzikusów chciał zrobić jej dzieciaka i wychować sobie własnego żarnika?
– Oni mnożą się tylko między sobą – zauważył ten, który wcześniej oburzył się na herezję. – W innym wypadku szatańskie nasienie traci moc. To łaska Pańskiego Chrztu gasi jego płomień.
– Tak, tak, już o tym rozmawialiśmy. Nikt jednak nie zabroni im próbować – odparł kapitan. – Nie to zresztą ważne. Najważniejsze, jaką żarniczka korzyść nam przyniesie. I jak ją wykorzystamy.
– Wyślijmy ją do Kosogrodu – doradzał pierwszy porucznik. – Przeniosą nas, może awansują…
– Głupstwo! – żachnął się drugi. – Nikt z nas nie trafił tu bez powodu! Myślicie, że przypadkiem trzymają nas w tej kupie gnoju? Handlowaliśmy niewolnikami z Hordą, nie wykonywaliśmy rozkazów albo postawiliśmy na złego dziedzica, kiedy tron był pusty. Gówno nam dadzą, póki nie będziemy potrzebni na froncie.
– A nie będziemy – dodał kapitan. – Dostałem meldunki o nowej broni. Strzelec może wypuścić z niej dwadzieścia kul w czasie, kiedy wróg wypali raz z karabinu i przygotuje się do drugiego strzału. Jedynie strach przed żarnikami, którzy mają czaić się w sercu Hordy, powstrzymuje Koronę. Wojna niebawem się zakończy.
Więc okup, pomyślałem. To była moja szansa.
– Pojadę – zgłosiłem się. – Wezmę garstkę zaufanych ludzi i wymienię ją z Hordą. Jest cenna, więc dużo zapłacą.
Kapitan pokręcił głową i wykrzywił szpetnie gębę w parodii szczerego uśmiechu.
– To nie będzie konieczne. – Wstał, oparł się jedną ręką o stół i rozłożył mapę. – Widzicie, co tu jest?
– Psie Pole – odpowiedział drugi porucznik. – Od wschodu góry, od południa trzęsawiska, od zachodu las, od północy…
– Gówno widzicie! – przerwał mu kapitan. – To, moi dowódcy, jest nasze Psie Pole. Nasza, w pełni autonomiczna, kupa gnoju! Pół roku tu koczujemy i pora już się urządzić. A żarniczka nam w tym pomoże.
Spojrzał mi w oczy. Jego źrenice płonęły szaleństwem. Nie mogło być inaczej, skoro namawiał nas do puczu. Skoro chciał sprowokować dwie potęgi, które ściskały Psie Pole od północy i południa, by starły nas na miazgę. Świdrował mnie spojrzeniem, a ja pobladłem. Nie byłem w stanie nic odpowiedzieć, chociaż nie ze strachu. To znaczy: nie ze strachu przed nim.
Wystarczyła chwila. Kilka zdań, by wszystkie snute plany wzięły w łeb. Nie będzie żadnej eskorty. Berenika nie opuści obozu. Najpewniej zginie tu razem z nami. Nie znałem tej kobiety, widziałem ją ledwie kilka razy, ale mimo to coś paliło mnie pod skórą, a przed oczami stawał obraz tego, co kapitan może zrobić oszustce, kiedy wszystko wyjdzie na jaw. Już lepiej byłoby, gdyby zginęła z pozostałymi kobietami. Przynajmniej oszczędziłbym jej cierpień.
– Na razie musimy się przyczaić i czekać – ciągnął kapitan. – Zabraniam wam cokolwiek pisnąć, tak samo, jak i każdemu parszywemu żołdakowi w tym garnizonie. Ani sprzymierzeńcy, ani wrogowie, nie mogą się dowiedzieć, że mamy żarniczkę! Niech Horda i Korona wykrwawiają się na wojnie, a my zbudujemy umocnienia, poczynimy przygotowania, wesprzemy chłopów i takie tam, w końcu to będą nasi poddani. I dogadamy się z dziewką, to po pierwsze. Czas działa na naszą korzyść.
Porucznicy spojrzeli po sobie i po chwili niepewności, wznieśli kolejny toast za kapitana, przyszłego pierwszego króla Psiego Pola, a potem drugi, za milczenie.
Wiedziałem już, co robić.
*
Zaatakowali następnej nocy, co nawet dla mnie było zaskoczeniem.
Kiedy, po zebraniu w namiocie kapitana, posłałem w tajemnicy gołębia z wiadomością adresowaną do generalicji, nie miałem wątpliwości, że zostanie przechwycony przez sokolników Hordy. Nie spodziewałem się jednak, że są tak blisko. I że tak szybko złamią nasz szyfr.
Najpierw pojawiły się ptaki. Spadły chmarą na wartowników, szarpiąc szponami twarze i wydziobując oczy. Cudem uniknąwszy ataku, przeciskałem się z opuszczoną głową przez tłum, starając się nie patrzeć na rozszarpane twarze i puste oczodoły wrzeszczących dokoła żołnierzy, niektórych zbyt młodych, by nazywać ich mężczyznami. Nim dzwonnik zaczął bić na alarm, grad płonących strzał spadł na fort, podpalając koszary i kapitański namiot.
Klecha wypadł z ruin kościoła, wymachiwał kropidłem na prawo i lewo, modląc się o deszcz – z marnym skutkiem. Nie padało od tygodnia i nie zanosiło się na to, by najbliższe godziny miały przynieść odmianę.
– Do broni i na mury! – zagrzmiał kapitan, wyskoczywszy z płonącego namiotu. W dłoni trzymał tlącego się papierosa. – Armaty w ruch! Prowadzić ostrzał! Banda dzikusów nie weźmie Psiego Grodu! Jak zdołali nas zaskoczyć?!
– Uderzyli od północy, kapitanie – tłumaczył się pierwszy porucznik. – Nie spodziewaliśmy się!
– Nie spodziewaliście – prychnął kapitan. – A od czego was mam, jak nie od tego, by się spodziewać?!
– Kazał kapitan utrzymać w tajemnicy… Ograniczyliśmy patrole do minimum, żeby nikt czasem nie… – Potężna dłoń kapitana uderzyła w policzek żołnierza.
– Na mury, już!
Wkrótce dźwięki nocy zlały się w jeden wielki huk strzelaniny.
Usiane gwiazdami niebo zasłoniły chmury, czyniąc ciemność jeszcze gęstszą, ale deszcz nie chciał spaść. Strzelcy mierzyli się na słuch, z rzadka mając okazję dojrzeć falujące w mroku ogniki płonących strzał, nim wróg posłał je w niebo. Ptaki wytresowane do walki dawały się nam we znaki, ale szybko zostały przetrzebione. Jeźdźców było wielu, ale nie aż tylu, byśmy nie dali im rady. Do tego ich taktyka nie miała nic wspólnego ze szturmem. Co oni chcieli uzyskać?
Wydawałem kolejne rozkazy, nerwowo zerkając w stronę wejścia do lochów, pewien, że wystrzelamy sokolników wraz z nadejściem świtu i plan ucieczki nie dojdzie do skutku.
Wtedy karabiny przestały strzelać.
Tam, gdzie spadały płonące strzały, wygłodniały ogień rozrastał się w szaleńczym tempie. Drewno znikało w okamgnieniu, kamienie pękały z gorąca.
– Psiakrew! – zaklął kapitan. – Mają drugiego żarnika?!
– Sprawdzę, co z dziewką – rzuciłem i pobiegłem do lochów, nie czekając na odpowiedź. Odwróciłem się tylko, gdy usłyszałem jego krzyk. To płonący papieros wybuchł płomieniem, który zajął brodę i włosy kapitana.
Zrugałem strażników przy kratach, posłałem ich na mury, chwyciłem lampę i zbiegłem po schodach, w drodze próbując zrozumieć, co się dzieje. Horda najpewniej odnalazła swoją żarniczkę, a z powodu mojej wiadomości musieli dojść do wniosku, że przetrzymujemy własną. Kolejny raz wszystkie plany zmieniły się w popiół, jakby i je dosięgnął szalejący na górze ogień.
Musieliśmy uciekać. Za wszelką cenę wydostać się stąd i zniknąć. Ktokolwiek wygra, Berenikę czeka podły los.
Gnałem co tchu starym, wilgotnym korytarzem i zatrzymałem się dopiero przed najdalszą celą. Kiedy światło lampy objęło uwiezioną kobietę, nadając jej oczom wygląd szlachetnych kamieni, poczułem, że wzbiera we mnie gorąca krew. Ruszyłbym choćby na koniec świata – byle z nią.
Dulcynea nigdy nie wzbudzała we mnie równie żarliwych uczuć.
– Uwolnij mnie – błagała Berenika, a moim ciałem wstrząsnął dreszcz. – Proszę. Dam ci to, czego pragniesz.
– Czego pragnę – powtórzyłem, ale dziewczyna wzięła to za pytanie.
– Mnie – odpowiedziała.
Odstawiłem lampę na jedną z beczek, zdjąłem klucz ze ściany i rozkułem Berenikę z kajdan.
– Ucieknijmy razem – poprosiłem.
Usta dziewczyny przywarły do moich, poczułem jej ciepły oddech. Dłonie, gorące mimo panującego w lochu chłodu, zaczęły mnie rozbierać. Ledwie zauważyłem rosnący ponad miarę płomień lampy, który pełzł po ścianie i zagarniał strop, gdy nasze ciała stały się jednym.
Żar panujący w lochu zmieniał wodę w parę. Rozgrzane kamienie parzyły, każdy oddech palił w płuca. Próbowałem się poruszyć. Nie mogłem. Wszystkie moje siły spłonęły w ogniu pożądania, który spalał mnie od środka, tak jak całkiem zwyczajny ogień palił mnie od zewnątrz.
Wtedy, w rozkoszy i bólu – z przewagą bólu – przyszło zrozumienie.
Nie istniała druga żarniczka.
To zawsze była ona.
Wpuściliśmy ją tu, pieczętując swoją zgubę. Oddział sokolników Hordy nie przejął mojej wiadomości. Nie odszyfrowali jej i nie przybyli tu w ciągu jednego dnia. Czekali w ukryciu od samego początku.
To zawsze była ona.
Żarniczka. Święta Panna. Kochanka Szatana. Władczyni ognia – nie tylko tego, który spalał od zewnątrz, ale i tego, który trawił mnie teraz od wewnątrz.
Jej spojrzenie płonęło pomarańczowym blaskiem. Kiedy patrzyła mi w oczy, moje myśli obracały się w popiół…
To o czym się potem na Psim Polu mówiło, chociaż nie powinno
Czasem, kiedy nadchodziła noc, a ciepły południowy wiatr podrywał kłęby jeszcze ciepłego popiołu, w zgliszczach starego Psiego Grodu można było usłyszeć zawodzenie mężczyzny, który powtarzał imię ukochanej.
Niewielu się tam zapuszczało, ale ci, którzy byli na tyle odważni, opowiadali o truposzu w mundurze porucznika Korony. Niektórzy zarzekali się, że w skowycie zjawy udało im się dosłyszeć strzępki tragicznej historii żołnierza, które powtarzali potem przy flaszeczce samogonu i kopcących smoliście kagankach, ubarwiając ją co i raz, lub próbując sklecić w całość z zasłyszanymi od innych bajarzy fragmentami opowieści.
W wyjątkowo ciche noce jęki upiora słychać było nawet w nowym Psim Grodzie, na drugim brzegu Bindugi. Ludzie szeptali ukradkiem, że w takie noce Królowa Psiego Pola, Ogniem Ucałowana, Władczyni Płomienia wychodziła na taras najwyższej zamkowej wieży, skąd miała widok na pozostałości starej warowni i z wyrazem rozkoszy wsłuchiwała się w głos cierpiętnika.
Niekiedy dwoma palcami dotykała warg i posyłała w stronę grodu pocałunek, który niczym błędny ognik niesiony siłą wiatru, lądował na ustach mężczyzny, niosąc mu ukojenie aż do następnego razu.
Nikt jednak nie rozprawiał o tym na głos.
Odkąd Psie Pole miało swoją królową, pożary zdarzały się tu nazbyt często.
Cześć!
Czytało się lekko, bo opowiadanie jest napisane świetnie. Pomysł na postać żarniczki – to w moim odczuciu największy atut. Sama historia o miłości (a właściwie pożądaniu), która zaślepia, jest dość klasyczna, ale generalnie bardzo mi się podobało. Tekst jest krótki, ale i tak udało Ci się wykreować spójny i ciekawy świat.
W czasie zebrania najwyższych rangą oficerów bardziej naturalne byłoby dla mnie, gdyby narrator rzucał nazwiskami, a nie określeniami typu „inny”, „któryś”, „drugi” „trzeci”, „ten, który wcześniej oburzył się na herezję” (szczególnie to określenie skłoniło mnie do niniejszej refleksji). Skoro historię opowiada Wachowski, to powinien doskonale znać nazwiska swoich kolegów oficerów. Koncepcję miałeś oczywiście inną, ale tak sobie tu pomarudzę, żeby nie było wyłącznie chwalenia. ;-)
Nie do końca przemówiło też do mnie zagranie kapitana, który postanowił zostać królem Psiego Pola. Uzasadniasz to szaleństwem („Jego źrenice płonęły szaleństwem.”), ale wydaje mi się, że takiego dowódcę resztą oficerów by na kopach wyniosła (kapitan jest hardym gościem, który z nieodłączonym fajkiem w zębach postponuje swoich żołnierzy, niemniej chyba znalazłby się ktoś, kto by się mu postawił, namawiając pozostałych do ukrócenia tego wariactwa; innymi słowy – kadra oficerska trochę zbyt łatwo poddała się woli dowódcy). ;-)
Tłum na placu tupał i wołał z niecierpliwością.
– literówka.
Markietanki pomagały leczyć ból rozłąki, ale od pół roku stacjonowałem tutaj, w ruinach Psiego Grodu, gdzie nie docierała poczta, a one zostały o tydzień drogi stąd.
– nie do końca rozumiem związek wyróżnionego fragmentu z resztą zdania. Czy w tym świecie markietanki mogły zostać przysyłane pocztą? ;-) Oczywiście żartuję i wiem, że chodzi Ci o korespondowanie z Dulcyneą, ale i tak mi to trochę zgrzyta.
– Nic jej nie zrobimy – zadecydował kapitan, przypalając papierosa, który był jego nieodłącznym atrybutem.
– to widać nader wyraźnie. ;-)
Pozdrawiam i powodzenia w konkursie!
"Kozy mają mnie w nosie, a psy na ogonie." T. Rałowski
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Cześć! Dobry tekst, ale zacznijmy od paru drobiazgów.
Jedni mówią, że nazwa tej krainy pochodzi od grzybów, przez chłopów psiakami zwanych, w wielkiej ilości porastających tutejsze doliny.
Hm, a nie liczbie?
Wiedziałem za to,że prędzej
Spacja uciekła.
Nikt jednak nie zabroni im próbować. – odparł kapitan.
Zbedną kropka po wypowiedzi.
Poza tymi drobnostkami, opowiadanie napisane jest świetnie. Przystępnym językiem, z umiejętnie wykreowanym klimatem. Bardzo spodobał mi się koncept żarniczek.
I może właśnie dlatego czuję po lekturze lekki niedosyt. To jedna z tych paradoksalnych nieco sytuacji, gdy narzekanie wynika z faktu, że tekst mi się podobał ;) Historia tworzy zamkniętą całość i mimo niewielkiej objętości, jest bogata w treść. Być może przez to mam jednak wrażenie, że ten świat i żarniczka zasłużyli na nieco więcej uwagi, na dłuższą historię, głębsze opisanie zależności między poszczególnymi frakcjami i tła konfliktu. Dostajemy wszystkie niezbędne informacje i to jest okej, nie czuję się rozczarowana, ale jednak nie do końca najedzona tym daniem, które zaserwowałeś.
Twist z Bereniką oczywisty od samego początku. Wątek kapitana nieco naciągany – wiem, dowodził “oddziałem mętów, wiarołomców i szmuglerów”, ale i tak podejrzanie szybko przekabacił dowództwo. A powinni sobie raczej zdawać sprawę z tego, że trafili między młot i kowadło; zdrada raczej nie byłaby opłacalna na dłuższą metę. Tak mi się wydaje.
Dużo narzekam, ale to właściwie drobnostki. Koniec końców siłą tego opowiadania jest świat przedstawiony, przyjemny styl oraz parę ciekawych koncepcji, z żarniczką na czele. I to podobało mi się na tyle, by obdarzyć Cię klikiem ;)
three goblins in a trench coat pretending to be a human
Cześć,
zamiast próby wody – próba prochu. Z tym samym efektem dla niewinnie oskarżonych.
A samo opowiadania bardzo fajne. Jasne, od początku wiadomo, że to jednak Berenika jest żarniczką, więc twist nie zaskoczył, ale to nie zarzut :). Chyba limit w konkursie jest do 30k zzs, więc zgodzę się z komentarzem wyżej – poczytałoby się jeszcze trochę.
Bardzo to gekikarowate, nie uchowałbyś się jako anonim ;) Ogólne wrażenie dobre, bo pisać umiesz, aczkolwiek jest to niemalże żart literacki, bo zaskoczenia fabularnego tu nie ma, za to pogrywasz ze znanymi motywami. Pogrywasz bardzo sprawnie, układ poszczególnych części ma sens, ale pozostawił mnie ten tekst z uczuciem niedosytu. W trzecim rozdziale w zasadzie streszczasz, nie opowiadasz, a główny kawałek jest boleśnie, choć nie wykluczam, że zamierzenie, przewidywalny. Nadrabiasz zgrabną narracją i stylem, aczkolwiek ta stylistyczna maniera, ironiczno-zdystansowana, jako klucz do tekstu, zaczyna być troszkę nużąca, a z klucza robi się wytrych. Niemniej oczywiście tekst biblioteczny.
http://altronapoleone.home.blog
Cześć!
Miałem mnóstwo przyjemności z lektury. Napisane nad podziw sprawnie, wystarczy chwila nieostrożności, aby popłynąć i pozwolić się porwać nurtowi opowieści. Wrażenie wywarł na mnie na przykład ten fragment:
W namiocie zaległo milczenie, a ja wracałem myślami do Bereniki, zamkniętej w najgłębszej części lochów, otoczonej beczkami święconej wody ustawionymi w krąg, pośród ścian z wyrysowanymi świętymi symbolami, które miały odpędzać złe moce. Nie miała nawet świeczki. Siedziała skuta w całkowitej ciemności, ale w mojej wyobraźni jej oczy płonęły niczym dwa słońca.
Zręcznie ukazujesz tutaj, z jednej strony, jak romantyczna wyobraźnia narratora Wachowskiego wpływa na jego postrzeganie rzeczywistości, a z drugiej splatasz to elegancko z ukazaniem okropieństw konfliktu, zwłaszcza gdy pamiętamy (trudno zapomnieć), jaki los spotkał pozostałe 21 ofiar.
Warto natomiast zauważyć, że fabuła tekstu jest stosunkowo przewidywalna. Już przy słowach o bezwolnym upiorze łatwo sobie naszkicować sporą część pozostałej zawartości tekstu – a z drugiej strony słów tych trudno byłoby uniknąć, aby zakończenie nie przyszło jako nielogiczny diabolus ex machina, więc chwilowo nie widzę, jak zawalczyć z tą wadą konstrukcyjną. Poprzedni komentatorzy zwrócili już także uwagę na podejrzaną łatwość, z jaką kapitan przekonał resztę towarzystwa do swojej megalomańskiej, straceńczej koncepcji (jak sobie niby wyobrażał “wesprzemy chłopów i takie tam” po wymordowaniu sporego kawałka żeńskiej populacji okolicy?). Dorzucę jeszcze wątpliwą strategię Hordy: wygląda na to, że celowo sprowokowali ujęcie żarniczki, aby mogła pomóc w oblężeniu od wewnątrz, ale jak miała wyglądać ta pomoc z perspektywy zabezpieczonego magicznie lochu? Żołdacy Imperium mogli też ją od razu wywieźć konwojem w stronę stolicy. A nawet, hipotetycznie, zamordować na miejscu. Ten pomysł zdaje się nie mieć racji bytu, oprócz fabularnej.
Podzielę się jeszcze efektami pobieżnej, wyrywkowej łapanki:
pomyliwszy Bindugę z inną, bardziej istotną rzeką, przeprawiły się ma drugi brzeg
Nie “ma”, tylko “na”.
Nawet kolej omijała to miejsce o dobre pięć stai.
Po pierwsze, dopełniacz liczby mnogiej to staj. Po drugie, pięć staj to tyle co nic; we współczesnej Polsce znajdziemy miejsca, które kolej omija znacznie poważniej – typowa staja jest tylko marginalnie dłuższa od kilometra.
Oddalą się na kilkanaście metrów, za prowizoryczne bariery z powywracanych wozów i podpalą lont.
Przecinek po “wozów” – domknięcie wtrącenia.
Po chwili wypuścił z ust kłęb dymu
Poprawna forma to chyba jednak kłąb?
– Stawiam połowę waszego żołdu – kapitan podjął temat, gdy kolejny papieros zajął się żarem – że ta dziewka, to jedna z ostatnich żarniczek.
Zbędny przecinek. Piszemy jednorożec to rzadkość, a nie jednorożec, to rzadkość. “To” wymaga przecinka jako spójnik, ale nie jako łącznik.
– Psia krew! – zaklął kapitan. – Mają drugiego żarnika?!
To słowo zazwyczaj zapisuje się razem.
Poświęciłem sporo miejsca na wyszukiwanie potencjalnych niedociągnięć, więc na końcu zaznaczę raz jeszcze – ciekawy, wciągający tekst, niewątpliwie trzymasz poziom, którego na przykład ja jeszcze nie osiągnąłem. Z miłą chęcią polecam do Biblioteki!
Właśnie, pisząc komentarz z komórki, czego nienawidzę, zapomniałam o tych metrach i stajach. W ogóle mam problem z "czasami", kiedy to się dzieje, tzn. realiami, na jakich opierasz świat, który chyba jednak nie jest naszym? Aha, masz mnóstwo enterów między rozdziałami, to trochę irytujące.
http://altronapoleone.home.blog
Czołem komentatorom i jurorom, którzy tak szybko ten tekst odwiedzili!
Na początek nadmienię, że pisanie go było niezłą frajdą, w sumie nie wiem dlaczego – chyba dlatego, że potraktowałem go bardzo lekko, starając się napisać szorta (wiem, 20tys znaków xD ale ostatnio przywykłem do znacznie dłuższych form). Tym bardziej cieszy mnie, że tekst się podoba, bo zachwytu to było wiadome od początku, że nie wzbudzi.
Przewidywalność twistu z żarniczką to podstawowa uwaga z bety, jednakże z tym za bardzo nic nie dało się zrobić, mimo wielu różnych tropów, że jednak ona nią nie jest – nawet kiedy pojawiają się szturmujacy fort i wydaje się, że mają żarniczkę ze sobą. Zresztą bardziej zależało mi na pokazaniu, że żar żarniczki nie dotyczy tylko ognia, ale i uczuć, które rozbudziła w Wachowskim – i gdzie te uczucia go prowadzą.
Druga sprawa to twist, chyba za bardzo między wierszami, że to zarniczka założyła swoje Królestwo, więc domyśleć się można (można?), że ona rzeczywiście zbiegła z Hordy, ale nie sama, tylko z oddziałem podobnych szumowin jak podkomendni kapitana, gotowych na tak ryzykowny krok.
Jeśli zaś mowa o ludziach kapitama, trzeba pamiętać, jaka była to załoga – a po drugie, żarniczka to było nie byle co. Tym bardziej ostatnia żarniczka w czasach, kiedy siła armii to siła ognia. Poza tym, sądząc po metodach kapitana, buntowników raczej czekał marny los… a nawet jeśliby mieli się zbuntowac, jak Wachowski, to raczej najpierw by ten bunt przygotowali. A na to nie mieli czasu.
Tyle odnośnie iwag, które się powtarzały. :)
Poza tym:
W czasie zebrania najwyższych rangą oficerów bardziej naturalne byłoby dla mnie, gdyby narrator rzucał nazwiskami, a nie określeniami typu „inny”, „któryś”, „drugi” „trzeci”, „ten, który wcześniej oburzył się na herezję” (szczególnie to określenie skłoniło mnie do niniejszej refleksji). Skoro historię opowiada Wachowski, to powinien doskonale znać nazwiska swoich kolegów oficerów. Koncepcję miałeś oczywiście inną, ale tak sobie tu pomarudzę, żeby nie było wyłącznie chwalenia. ;-)
To już chyba taka maniera, Filipie. Nie lubię nadawać imion postacią, które nie są najistotniejsze w tekście. Przemyślę to.
Być może przez to mam jednak wrażenie, że ten świat i żarniczka zasłużyli na nieco więcej uwagi, na dłuższą historię, głębsze opisanie zależności między poszczególnymi frakcjami i tła konfliktu. Dostajemy wszystkie niezbędne informacje i to jest okej, nie czuję się rozczarowana, ale jednak nie do końca najedzona tym daniem, które zaserwowałeś.
Gravel, to chyba dlatego, że chciałem, by tekst był możliwe krótki – i trochę sposób narracji mnie krępował przed większymi fragmentami opisu swiata przedstawionego.
Chyba limit w konkursie jest do 30k zzs, więc zgodzę się z komentarzem wyżej – poczytałoby się jeszcze trochę.
Asharia, chyba po raz pierwszy nie musiałem walczyć z limitem. :P
Bardzo to gekikarowate, nie uchowałbyś się jako anonim ;)
O masz, czyli znów bezradny bohater i gadanie o tym samym. No nie poradzę, drakaino.
Nadrabiasz zgrabną narracją i stylem, aczkolwiek ta stylistyczna maniera, ironiczno-zdystansowana, jako klucz do tekstu, zaczyna być troszkę nużąca, a z klucza robi się wytrych.
To sobie pomysl, jakbym miał tal ciągnąc ten tekst dłużej. Byłby nie do zniesienia.
Dorzucę jeszcze wątpliwą strategię Hordy: wygląda na to, że celowo sprowokowali ujęcie żarniczki, aby mogła pomóc w oblężeniu od wewnątrz, ale jak miała wyglądać ta pomoc z perspektywy zabezpieczonego magicznie lochu? Żołdacy Imperium mogli też ją od razu wywieźć konwojem w stronę stolicy. A nawet, hipotetycznie, zamordować na miejscu. Ten pomysł zdaje się nie mieć racji bytu, oprócz fabularnej.
To nie strategia Hordy, tylko żarniczki. Zauważ, że jej moce działały mimo tej niby bariery przeciw czarom, do tego potrafiła rzucić urok na mężczyznę. Zastanawiać się można, czemu wybrała Wachowskiego – przecież i bez jego pomocy okazałaby się żarniczką i znalazła w podobnym położeniu.
Są małe wskazówki w tekście, że musiał jej się spodobać, jego wybrała na swojego upiora – widać to na koniec, kiedy reaguje na jego jęki docierające do pałacu.
Po pierwsze, dopełniacz liczby mnogiej to staj. Po drugie, pięć staj to tyle co nic; we współczesnej Polsce znajdziemy miejsca, które kolej omija znacznie poważniej – typowa staja jest tylko marginalnie dłuższa od kilometra.
Też tak myślałem, ale internety podpowiadają odmianę, której użyłem.
Co do tego, czy to daleko – w sumie mogłem tę odległość wydłużyć, ale miałem na myśli to, że kolej omija całą krainę o pięć stai od jej granic. Czyli to takie ciemne pole na mapie.
Właśnie, pisząc komentarz z komórki, czego nienawidzę, zapomniałam o tych metrach i stajach. W ogóle mam problem z "czasami", kiedy to się dzieje, tzn. realiami, na jakich opierasz świat, który chyba jednak nie jest naszym?
Drakaina, spodziewałem się tego pytania od ciebie, po prostu wiedziałem, że ono padnie. :P
Świat jest oparty trochę na naszym, ale nie do końca – to jest, mamy mesjasza, mamy jego apostołów, nawet chrzest i zesłanie ducha swiętego pod postacią płomyków, ale celowo nigdzie nie jest od wymieniony imiennie. To taki świat nie nasz, choć bardzo do naszego podobny.
"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"
mimo wielu różnych tropów, że jednak ona nią nie jest
Te tropy to najsłabszy element tego tekstu, wybacz. Są tak oczywiste, że zakrawają na pastisz, i zresztą gdybyś poszedł w pełny pastisz, tekst by pewnie zyskał.
Natomiast twist z tym, że żarniczka na tym wszystkim buduje swoje królestwo w myśl zasady, że gdzie dwóch się bije, oczywiście zauważyłam, i to jest fajne, ale to właśnie jest w finale niepotrzebnie przyspieszone – a nie gonił cię ani dedlajn, ani limit. Skądinąd ona celowo ma na imię Berenika, zważywszy, co ono znaczy? (”niosąca zwycięstwo”).
To sobie pomysl, jakbym miał tal ciągnąc ten tekst dłużej.
To nie kwestia długości tego tekstu, ale pewnej powtarzalności perspektywy. Z takim prawie że widocznym autorskim mrugnięciem okiem, ironią i dystansem, które wyrażasz wprost w tytułach, niezależnie od tego, czy są dużo mówiące, jak tu, czy też prościutkie jak “prolog”, czy “akt”. To jest pewna maniera opowiadania, która zresztą znacznie bardziej by mi pasowała tutaj niż w tych wcześniejszych tekstach, bo tu, jak wspomniałam, mocniejsza pastiszowość i wzięcie opowieści w ironiczny nawias byłyby zaletą. Niemniej ponieważ dostaję to w miejscu, gdzie mi pasuje, po dwóch miejscach, gdzie mi pasowało umiarkowanie, odczuwam pewien nieznaczny przesyt tą konkretną zabawą z tekstem, więc w miejscu, gdzie mógłby wybrzmieć pełnym głosem, tylko dźwięczy. I w tym sposobie narracji bardziej niż w kreacji bohatera widzę gekikarowatość. Bohaterów, jak już mi na to zwróciłeś uwagę, rzeczywiście miewasz podobnych w sensie strukturalnym, ale to jest dla mnie mniejszy problem niż ogrywanie w kółko pewnego zabiegu czysto formalnego, który w związku z tym zamiast być efektowny, staje się efekciarski i trochę na skróty.
Świat jest oparty trochę na naszym, ale nie do końca
Mam tu problem z immersją. Kiedyś zrobiłam sobie taką typologię: alternatywna historia (nasz świat z punktem rozejścia się dziejów), alternatywna rzeczywistość (nasz świat z nadprzyrodzonym “podbrzuszem” czyli większość urban fantasy i odmian pokrewnych) , alternatywny świat (to, co robi np. Kay, czyli mocne oparcie się na naszym świecie, ale jednak nazwy inne, geografia nieco inna). Twój jest najbliższy temu trzeciemu, ale powoduje we mnie dysonans, ponieważ modyfikacje są bardzo małe, w tym konkretnym tekście prawie niewidoczne, bo i główna nazwa geograficzna ma dokładny odpowiednik w świecie rzeczywistym, i to, co piszesz o religii, jest w zasadzie identyczne z realiami. I dlatego kiedy masz tu kolej, tu zapalniczkę do papierosów, tu zaś strzały jakiejś hordy koczowników, a na dodatek metry i staje (#teamStaj) jednocześnie, to mój mózg się na światotwórstwie zawiesza.
http://altronapoleone.home.blog
Też tak myślałem, ale internety podpowiadają odmianę, której użyłem.
Tym gorzej dla “internetów”. Słowniki, którym ufam (czyli przeważnie te starsze), a także moja intuicja językoznawcza, wyraźnie podpowiadają, że dla uniknięcia niejednoznaczności forma dopełniacza liczby pojedynczej nie powinna być równobrzmiąca z formą liczby mnogiej, a więc: tej stai, alei, zawiei, funkcji, perwersji, ale: tych staj, alej, zawiej, funkcyj, perwersyj.
Drakaino, bardzo mi przypada do gustu Twoja typologia.
Bardzo fajny pomysł na bohaterkę.
Próba ognia niby też ciekawa, ale nieco raziła mnie taka metoda egzekucji, kiedy nie mają zbyt wiele prochu. Palenie na stosie chyba wypadłoby taniej. Nie znam się, ale chyba jednak potrzeba trochę prochu, żeby uszkodzić człowieka na śmierć.
Fajnie jest też niejako zrównanie ognia z uczuciami. Jedno i drugie potrafi niszczyć, jak widać.
Fabularnie szału nie ma, ale tekst daje radę.
Babska logika rządzi!
Próba ognia niby też ciekawa, ale nieco raziła mnie taka metoda egzekucji, kiedy nie mają zbyt wiele prochu. Palenie na stosie chyba wypadłoby taniej.
Chyba właśnie niechcący obnażyłaś narrative device ;) Bo ze stosem nie dałoby się zrobić myk w postaci zamokłego prochu, który nie wybuchł, tzn. bohater nie miałby nic do zrobienia, a zatem od razu by się dowiedział, że Berenika to prawdziwa żarniczka.
Nawiasem mówiąc, bo o tym zapomniałam, ta jakże mocno znacząca Dulcynea też lekko mnie irytowała, bo lubię, żeby z zastosowania nazwy/imienia, które ma wyraźne konotacje poza tekstem, coś wynikało.
http://altronapoleone.home.blog
Cześć! Przychodzę jeszcze zostawić komentarz publicznie, żeby móc zgłosić do biblioteki.
Fajne opowiadanie, klimatyczne, same żarniczki walczące z ludźmi używającymi broni to dobra koncepcja. Nie było dla mnie zaskoczeniem, że Berenika naprawdę okazała się żarniczką, za to, że cała akcja została wcześniej przez nią i Hordę zaplanowana już tak. Jest tu więc pewien twist, choć opowiadanie i tak dość przewidywalne. :D Czytało się mimo to bardzo przyjemnie. Cieszę się, że dodałeś te podtytuły – robią robotę.
Ponoć robię tu za moderację, więc w razie potrzeby - pisz śmiało. Nie gryzę, najwyżej napuszczę na Ciebie Lucyfera, choć Księżniczki należy bać się bardziej.
Choć nie przepadam za historiami, w których nie rozumiem świata, to czytałem Twoje opowiadanie z zainteresowaniem. Fabularnie może nieco zbyt przewidywane, ale nawet bym na to nie narzekał, gdyby tekst zaoferował mi coś więcej niż kilka bardzo dobrze napisanych scen. Nie twierdzę, że czegoś takiego w Twoim opowiadaniu nie ma, a jedynie że ja nie jestem w stanie tego czegoś znaleźć. Jednak złapałeś mnie początkiem, a resztę zrobiło wykonanie – trzyma wysoki poziom.
Świat jest dla mnie zagadką tak enigmatyczną, że nie potrafię się zdobyć na wysiłek deszyfracji. I przez to nie rozumiem bohaterów. Nie wiem, dlaczego marnują dwadzieścia beczułek prochu. Dlaczego tak ochoczo – nie licząc narratora – przystępują do szaleńczego puczu; można to przypisać magicznemu działaniu żarniczki, ale czy wtedy jej potęga nie jest zbyt wielka? Nie wiem, czemu miały służyć wstawki religijne. Po lekturze został mi spory mętlik w głowie, ale biorąc go w nawias, podsumowuję, że spędziłem przyjemnie czas.
Złapałem dwie literówki:
Dziewka płunęła w twarz jednemu z trzymających ją żołnierzy.
Kilka smagnięć batem wystarczyło, by kobiety czekające za egzekucję przestały wrzeszczeć, bezskutecznie próbować wyrwać się z kajdan, rzucać przekleństwa i błagać o litość.
Lekki, nad wyraz solidnie napisany tekst, przyjemnie “muśnięty” stylizacją.
Komentarz nie będzie zbyt długi, bo… nie mam tu wiele do zarzucenia, a wiadomo, że najłatwiej zbudować długą opinię na kanonadzie malkontenctw. ;-)
Napisałem, że tekst jest solidnie napisany, ale też trzeba podkreślić, że jest bardzo solidnie złożony i rozplanowany. Nie przeciągasz, opowiadasz tyle, ile potrzeba. To ważne, bo jak pisano wyżej, tekst to swego rodzaju zabawa znanymi motywami, a zabawa, jak wiadomo, przeciągnięta zaczyna być średnio strawna. Jednocześnie nie ma w tym tekście takiej chęci “przedobrzenia”. Wciśnięcia jeszcze czegoś, rozpisania czegoś szerzej. Potencjał tego konceptu na opowiadanie sięgał właśnie tych 20k i fajnie, że nie pchałeś się w dłuższą opowieść, bo dzięki takiej, a nie innej długości, jest ona bardziej przystępna, przyjemniejsza w odbiorze, a owa lekkość, z jaką napisany jest tekst, też robi tu swoją robotę.
Na pierwszy plan wybija się pomysł na żarniczki. Naprawdę bardzo fajny. O nich jeszcze słowem później wspomnę. Fabularnie pewnie trochę słabiej, ale to wynika z konceptu na tekst. Jeśli miał być swego rodzaju zabawą i przy okazji ogrywaniem i twórczym wykorzystaniem określonych motywów, to siłą rzeczy coś tej zabawie musiało zrobić trochę miejsca. Dlatego wrócę do tego, co pisałem powyżej: jedną z głównych zalet tekstu jest świadomość autora, co pokazać, co opowiedzieć, jak dobrać proporcje i liczbę znaków.
Ta próba ognia, o której wspominali Finklowie, trochę mnie zatrzymała. Dość brutalny motyw, jak na tego typu historię, który mocno działa na wyobraźnię. Trochę też zastanawiało, czy w obliczu owej brutalności i problemów z prochem nie korciło ich, żeby poszukać alternatywnych rozwiązań. Natomiast to, co piszę, to tylko odczucia z lektury. To nie jest zarzut do tego opowiadania, bo wyobraźnia żadnego lepszego rozwiązania mi nie podopowiada. To, co piszę, jest taką ogólną uwagą, że ten właśnie fragment dość mocno łupnął wyobraźnię czytelnika CM-a.
Jak pisałem: jest to nad wyraz solidnie napisany i złożony tekst, który jednakże zostawia z lekkim niedosytem. Natomiast warto też nadmienić, z czego ten niedosyt wynika. Bo nie z błędów autora wcale, ale raczej z potencjału koncepcji na tekst. Ja tutaj nic bezpośrednio zarzucić Ci nie mogę. Mogę natomiast napisać, że pomysł na żarniczkę jest interesujący i chciałbym o tym poczytać trochę więcej. Pewnie pierwsze skojarzenie jest takie, że w takim razie, w mojej ocenie, powinieneś ten wątek w tym opowiadaniu rozwinąć. Ale paradoksalnie tak nie jest. Bo owo poczucie wynika raczej z tego, że dany pomysł jest ciekawy, ale taka, a nie inna koncepcja na tekst nie pozwoliła go rozwinąć. Nie dlatego, że była szansa go rozwinąć, ale poszedłeś w inną stronę lub na skróty. A to wbrew pozorom duża różnica.
To samo mogę napisać o pewnej przewidywalności, no i wspominanej już, nieco skąpej fabule. Mogę napisać, że chciałbym tekstu mniej przewidywalnego. Mogę też napisać, że chciałbym bardziej złożonej fabuły. Ale czy mogę jej oczekiwać w tym konkretnym opowiadaniu? No mam wątpliwości. Gdyby tak było, powinienem Ci napisać:
– o, tu jest fragment, który należało rozwinąć
– tu jest świetna szansa, żeby mocniej pociągnąć fabułę
– a tu aż się prosi, żeby uwolnić cały potencjał pomysłu na żarniczki
– a tę przewidywalność to można było ominąć w taki i tak i sposób.
Nie napiszę tego jednak. Bo kiedy patrzę na to opowiadanie, to takich miejsc nie widzę. Nie mogę napisać, że to i to można było zrobić lepiej. Za to mogę napisać, że tego i tego, jako czytelnik, chciałbym więcej. Dlatego, jeśli przychodzi mi podsumować moje odczucia z lektury i jakoś ocenić ten tekst, to sięgam po to (być może nieco suche) stwierdzenie: bardzo dobrze złożony i napisany tekst, który pozostawia z lekkim niedosytem wynikłym głównie z konceptu – który jako całość sprawdza się dobrze, ale też nie daje w niektórych przypadkach szans na pełne uwolnienie potencjału jakiegoś elementu, czy obejście tego problemu (jak, odpowiednio: pełniejsze wykorzystanie motywu żarniczek i pewna przewidywalność opowieści).
Dobra, trochę pokraczny wyszedł ten komentarz, ale czasem spisywanie odczuć z lektury to naprawdę spore wyzwanie. Albo brakuje odpowiednich słów, albo te słowa składają mi się w suchy, ogólny bełkot. ;-)
Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków
Ciekawy pomysł na postać żarniczki. Dla mnie nowy. Napisane tak, że czyta się łatwo z zaciekawieniem. Całość ok.
Choć opowiadanie traktuje o sprawach wojskowych, a te nie należą do moich ulubionych, historia opowiedziana przez Wachowskiego okazała się nader zajmująca, w czym niewątpliwa zasługa postaci żarniczki. Opisanie nagłego uczucia porucznika do Bereniki nieco ubarwiło historię i nadało jej wymiar bardziej ludzki. Finał raczej nie zaskoczył, ale też nie wydaje mi się, aby zaskoczenie czytelnika było Twoim celem.
Dodam jeszcze, że niewątpliwą zaletą opowiadania jest bardzo porządne wykonanie.
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Ech, Gegikaro, jakoś tak na pół gwizdka wyszło. Wziąłeś na warsztat pomysł pozornie zwykły i ograny, jednak zacząłeś dodawać do niego szczegóły, które mogły z tego zrobić dobrą opowieść. Mogły, ale nie zrobiły, bo wszędzie, gdzie istniało pole do pracy z klimatem, gdzie mogłeś wbić czytelnika w świat przedstawiony lub dać mu poczuć emocje postaci, ledwie o tym świecie i emocjach wspomniałeś.
A przecież potrafisz mieszać w opisach, potrafisz je rozciągać, co więc nie zagrało?
No bo patrz:
Mogłeś dodać tu brudu wojny, a ledwie wspomniałeś o rzeczach, które się z nim kojarzą.
Mogłeś trochę mocniej dać odczuć przerażenie więźniarek i zezwierzęcenie wojskowych wiodących je na egzekucję i tę egzekucję oglądających – znów ledwo wspomniałeś.
I nie mówię o długości opisów, raczej o ich mocy.
Jest ok, napisane sprawnie, ale nie chwyciło tak, jakby mogło.
PS. Próba prochu – wbrew pozorom ma sens, bo w warunkach wojennych drewno tez jest istotne. Tylko bez sensu jest ilość tego prochu – podczas gdy wystarczałyby małe ilości, ale np. przy szyi.
Dobre opowiadanie, efektownie ogrywające twoje pisarskie mocne strony.
Po pierwsze, tekst wyróżnia się światotwórczą pomysłowością. Nie będę oryginalna, bo chyba wszystkie komentarze podkreślają, że pomysł na żarniczkę bardzo dobry. Po drugie – jak zwykle świetnie władasz językiem: tekst jest stylowy, pomysłowy, ze znakomitym (!!) tytułem. Nie do końca też zgodzę się z komentarzem Wilka – dla mnie makabry w scenach zabijania podejrzanych było dość, te niedopowiedzenia IMHO działały na korzyść.
Jedynym zarzutem jest IMHO pewna przewidywalność fabuły: przez skojarzenia pożądania z ogniem było dla mnie oczywiste dość od początku, że Berenika musi być prawdziwą żarniczką. Ale chętnie poczytałabym więcej w tym świecie.
ninedin.home.blog
Czołem!
Tekst jest sprawnie napisany, a za osadzenie akcji w zapyziałej prowincji i ten motyw z kapitanem, pragnącym zostać lokalnym watażką masz ode mnie dodatkowe punkty (przysłowiowe – nie jestem w żadnym jury ;D). Bardzo lubię takie klimaty. Fabuła jest spójna, lecz też przewidywalna. Oczywiście, nie ma co kombinować na siłę, więc może to i lepiej, ale myślę jednocześnie, że mógłby tu się znaleźć jeszcze jeden zwrocik akcji, który by obrócił sytuację i uczynił opowiadanie ciekawszym. Ale powtarzam jest to porządny tekścior.
Pozdrawiam!
Lucernam olet – czuć smród wszem i wobec...
Hej, hej
20k znaków pozwolił zmieścić porządną historię i dać przedsmak świata, który aż się prosi o rozwinięcie.
Bohaterka jest oryginalna. Ma własne plany, profesjonalnie manipuluje wydarzeniami i ludźmi, a na koniec ogrywa wszystkie strony.
Wykonanie bardzo dobre, tekst czyta się szybko i płynnie, nie ma dłużyzn i przestojów, ale do świetnego warsztatu przyzwyczaiłeś nas już wcześniej ;) (btw. zazdroszczę komentarza Regulatorki z pustą listą błędów).
Twist może nie był za bardzo ukryty, ale opowiadanie broni się samo. Jest wojna, są ambicje, egzotyczna magia i romans.
Dołączę do reszty komentarzy z uczuciem niedosytu. Przedstawiłeś na tyle ciekawy świat, że chciałoby się o nim więcej przeczytać. Może w następnym tekście?
Pozdrawiam serdecznie
Cześć, Geki,
tym razem niestety nie porwało. Wybacz, ale uważam wręcz, że to jedno z twoich słabszych opowiadań. Fabuła nie tyle jest prosta, co banalna, choć może po prostu nie trafiła w moje gusta. Piszesz świetnie, twój styl na ogół bardzo mi się podoba, a tutaj tego nie poczułam. Warsztat solidny, ale styl wyjątkowo mnie męczył. Początek uwodzi i dopiero od połowy zaczęły się moje problemy.
Nie jest to tekst zły sam w sobie. Zwyczajnie wysoko zawiesiłeś wcześniej poprzeczkę.
Wybacz, że komentarz trochę chaotyczny.
Nie wiedziałem, co zamierzał – dogadać się z Hordą w sprawie okupu czy wysłać żarniczkę do stolicy, by wkupić się w łaski generała, licząc na przeniesienie na bardziej znaczną, lub chociaż bliższą cywilizacji, pozycję.
A nie “znaczniejszą”?
Powodzenia w konkursie!
Nie wysyłaj krasnoluda do roboty dla elfa!
Cześć! Nazbierało się komentarzy i najsampierw chciałbym Wam podziękować, że sięgnęliście po moje opowiadanie – rozumiem, że uczestnictwo w konkursie przyczynia się do większej liczby czytających, podobnie jak niewielka liczba wykorzystanych znaków. :)
Skądinąd ona celowo ma na imię Berenika, zważywszy, co ono znaczy? (”niosąca zwycięstwo”).
A jakże, drakaino! :)
jest dla mnie mniejszy problem niż ogrywanie w kółko pewnego zabiegu czysto formalnego, który w związku z tym zamiast być efektowny, staje się efekciarski i trochę na skróty.
Będę musiał się przyjrzeć swojej narracji, ale to jest coś, co ciężko zmienić, bo nawet pisząc w zamyśle całkiem odmienne teksty, trudno przestać pisać tak, jak się pisze zawsze.
Mam tu problem z immersją. Kiedyś zrobiłam sobie taką typologię: alternatywna historia (nasz świat z punktem rozejścia się dziejów), alternatywna rzeczywistość (nasz świat z nadprzyrodzonym “podbrzuszem” czyli większość urban fantasy i odmian pokrewnych) , alternatywny świat (to, co robi np. Kay, czyli mocne oparcie się na naszym świecie, ale jednak nazwy inne, geografia nieco inna). Twój jest najbliższy temu trzeciemu, ale powoduje we mnie dysonans, ponieważ modyfikacje są bardzo małe, w tym konkretnym tekście prawie niewidoczne, bo i główna nazwa geograficzna ma dokładny odpowiednik w świecie rzeczywistym, i to, co piszesz o religii, jest w zasadzie identyczne z realiami.
Nie dziwię się, bo właśnie tego się spodziewałem. Wiedziałem, że dokładnie tak tekst odbierze drakaina. Nawet się zastanawiałem nad tym przy pisaniu.
Postanowiłem pójść jednak nieco inną drogą, mianowicie umieścić podobną religię (czy nawet tę samą religię) w świecie, który niejednoznacznie musi być nasz (choć bez wątpienia naszemu bliski). Nazwa Psie Pole myślę, że jest na tyle popularna (czy może być popularna) że nie trzymałbym się kurczowo jej umiejscawiania w danych realiach. Co innego jakbym wymienił jakąś nazwę, która brzmi od razu jak nazwa własna.
Nawiasem mówiąc, bo o tym zapomniałam, ta jakże mocno znacząca Dulcynea też lekko mnie irytowała, bo lubię, żeby z zastosowania nazwy/imienia, które ma wyraźne konotacje poza tekstem, coś wynikało.
A to pozostawiona daleko w stolicy dziewczyna bohatera nie mogła być po prostu słodziutka? ;)
Tym gorzej dla “internetów”. Słowniki, którym ufam (czyli przeważnie te starsze), a także moja intuicja językoznawcza, wyraźnie podpowiadają, że dla uniknięcia niejednoznaczności forma dopełniacza liczby pojedynczej nie powinna być równobrzmiąca z formą liczby mnogiej, a więc: tej stai, alei, zawiei, funkcji, perwersji, ale: tych staj, alej, zawiej, funkcyj, perwersyj.
Ślimaku, jak mówiłem, nie będę się upierał, choć odmiana podawana przez ciebie (funkcyj, perwersyj) to raczej relikt przeszłości. :P
Cześć, Finklo:
Próba ognia niby też ciekawa, ale nieco raziła mnie taka metoda egzekucji, kiedy nie mają zbyt wiele prochu. Palenie na stosie chyba wypadłoby taniej. Nie znam się, ale chyba jednak potrzeba trochę prochu, żeby uszkodzić człowieka na śmierć.
Też nie jestem ekspertem, ale wydaje mi się, że beczułka prochu – nawet mała – może przy wybuchu skutecznie pozbawić życia kogoś doń przywiązanego.
Czy palenie na stosie byłoby lepsze? Po pierwsze: trwałoby dłużej. Po drugie: nie byłoby takiej rozrywki. Po trzecie: wyobrażałem sobie garnizon na psim polu jako taki samotny punkt pośród stepu, gdzie do lasu daleko, a drewno wbrew pozorom też jest bardzo cenne (i ile by go musiało być na dwadzieścia stosów).
Bardzo fajny pomysł na bohaterkę.
Żarniczka to pierwsze, co mi do głowy wpadło, potem dopiero reszta.
Fajne opowiadanie, klimatyczne, same żarniczki walczące z ludźmi używającymi broni to dobra koncepcja. Nie było dla mnie zaskoczeniem, że Berenika naprawdę okazała się żarniczką, za to, że cała akcja została wcześniej przez nią i Hordę zaplanowana już tak. Jest tu więc pewien twist, choć opowiadanie i tak dość przewidywalne. :D Czytało się mimo to bardzo przyjemnie. Cieszę się, że dodałeś te podtytuły – robią robotę.
Verus, jeszcze raz dzięki za betę. A te tytuły to efekt twoich spostrzeżeń. :)
Choć nie przepadam za historiami, w których nie rozumiem świata, to czytałem Twoje opowiadanie z zainteresowaniem. Fabularnie może nieco zbyt przewidywane, ale nawet bym na to nie narzekał, gdyby tekst zaoferował mi coś więcej niż kilka bardzo dobrze napisanych scen. Nie twierdzę, że czegoś takiego w Twoim opowiadaniu nie ma, a jedynie że ja nie jestem w stanie tego czegoś znaleźć. Jednak złapałeś mnie początkiem, a resztę zrobiło wykonanie – trzyma wysoki poziom.
Cześć, Palaio. Cieszę się, że opowiadanie przypadło ci do gustu, nawet mimo pozostawionego mętliku w głowie. Fabularnie jest przewidywalne i to jest największa jego wada, z którą nie będę nawet polemizował, bo też nie robiłem nic, by fabułę uczynić mniej typową.
Dlaczego tak ochoczo – nie licząc narratora – przystępują do szaleńczego puczu; można to przypisać magicznemu działaniu żarniczki, ale czy wtedy jej potęga nie jest zbyt wielka? Nie wiem, czemu miały służyć wstawki religijne.
Właściwie to nie jest powiedziane, że przystępują ochoczo. Nie wiemy, jakie działania podjęli inni dowódcy, a ich efektów nie jest dane nam śledzić, bo garnizon zostaje zaatakowany.
Co do wstawek religijnych, to element kreacji samej żarniczki i po części też świata, choć rozumiem, że jest podany bez większego wyjaśnienia i może przez to zbić z tropu.
CMie, nawet nie będę próbował odpowiedzieć w tak rozbudowany sposób, jak rozbudowany jest twój komentarz, który uznajesz za krótki. Tym bardziej, że w sumie odbieram go jako pochlebny, a i zgadzam się z tym, że obrana koncepcja nie pozwoliła mi na pełne wykorzystanie potencjału żarniczek, oraz nie za bardzo było gdzie tę fabułe unieprzewidywalnić – czyli, że potencjalny błąd, jeśli już mówić o błędzie, leżał u samych podstaw. Bo u podstaw był to tekst lekki, krótki i bez kombinowania.
Koalo, dziękuję za wizyte i ciesze się, że się podobało. :)
Reg, kolejny raz udało mi się napisać coś, co przypadło Ci do gustu i jestem rad z tego powodu.
Jak wszyscy wskazują, opowiadanie jest przewidywalne i wiedziałem, że tak będzie, ale nie chciałem zmieniać sensu tej historii, która zaczęła się przeciez od nawiązaniu w tytule do bardzo typowej baśniowej opowiastki o księżniczce na ziarnku grochu. :)
Ech, Gegikaro, jakoś tak na pół gwizdka wyszło. Wziąłeś na warsztat pomysł pozornie zwykły i ograny, jednak zacząłeś dodawać do niego szczegóły, które mogły z tego zrobić dobrą opowieść. Mogły, ale nie zrobiły, bo wszędzie, gdzie istniało pole do pracy z klimatem, gdzie mogłeś wbić czytelnika w świat przedstawiony lub dać mu poczuć emocje postaci, ledwie o tym świecie i emocjach wspomniałeś. A przecież potrafisz mieszać w opisach, potrafisz je rozciągać, co więc nie zagrało?
Wilku, chyba nie zagrało przede wszystkim to, że to opowiadanie jest jak krótki spacer po znajomej okolicy, a nie jak wyprawa mająca na celu zdobycie szczytu. I wręcz chciałem, by to był krótki spacer, ponieważ tak już odwykłem od krótkich form, że nie schodziłem ostatnio poniżej 30 tysięcy znaków.
Poza tym opisy o których wspomniałes trochę mi się nie sklejają z pomysłem na to, by historię opowiadac z perspektywy bohatera, który jest pod wypływem uroku i niemal całą swoją uwagę kieruje na tę, która go zauroczyła.
Hej, ninedin! Bardzo mi miło za taką dawkę chwalenia przy tekście, który delikatnie mówiąc, nie błyszczy fabularnie. Cieszę się, że doceniasz światotwórstwo a przede wszystkim, że zwróciłaś uwage na tytuł. Fajnie brzmi, nie? :D
Nie wiem, czy wróce do tego świata. Jestem dośc niewierny pod tym względem i zazwyczaj porzucam światy i bohaterów po jednym razie.
MCraptorkingu, dzieki za wizytę i doceniam docenienie, mimo przewidywalności. :)
Zan, prosze mi tu nie zazdrościc, bo Reg pewnie pisała komentarz między kawą a pierwszym śniadaniem i po prostu zapomniała wkleić z worda listę uwag. :P
A zazdrościć to będę ci ja twojego opowiadania na księżniczki.
Hej, Lana
tym razem niestety nie porwało. Wybacz, ale uważam wręcz, że to jedno z twoich słabszych opowiadań.
Na pewno nie jest to jedno z moich lepszych opowiadań, z tym się zgodzę. :)
Piszesz świetnie, twój styl na ogół bardzo mi się podoba, a tutaj tego nie poczułam.
Wydaje mi się, że styl był tu dośc podobny, co w kilku innych tekstach, ale może ta skrótowośc, o której wspomniał Wilk, zaważyła na odbiorze.
Zwyczajnie wysoko zawiesiłeś wcześniej poprzeczkę.
To tylko wypadki przy pracy, proszę mnie nie rozliczać przez ich pryzmat. :P
Pozdrawiam!
"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"
@Gekikara, Drakaina:
Ja się akurat bardziej zgadzam z Gekikarą w kwestii Psiego Pola. Okej, mnie się też najpierw skojarzyło z konkretnym miejscem w Polsce, ale potem mi przyszły do głowy takie historycznie znane nazwy związane z kulturą grecką jak rzeka Ajgospotamoj (Kozie Wody) czy miasteczko Kynoskefalaj (Psie Głowy), albo niemiecki Klingenthal, które są dokładnie tego samego typu.
Takie nazwy jak np. “Wisła” czy “Beskidy”, których etymologia jest skomplikowana i nie wiążesię na pierwszy rzut oka z rzeczownikami pospolitymi, umieszczone w zupełnie fikcyjnym świecie (1), trudniej byłoby uzasadnić, bo albo by trzeba pójść w Tolkiena = “to jest przekład oryginalnej nazwy typu “Ytkjisfieaa” na język czytelnika”, albo w plus minus Sapkowskiego = “przybyli tu przez plus minus portal czasoprzestrzenny i przynieśli nazwy ze sobą”, albo w Star Treka = “Prawo Hodgkinsa o paralelnym rozwoju kultur, ci tu fantasy ludzie stworzyli sobie takie same realia językowe, jak my”, ewentualnie w odpowiedź “bo tak”. Natomiast nazwy typu “Koziegłowy”, “Psie Pole”, “Dolina Mieczy” czy “Zimna Woda” są do wymyślenia w większości kultur (musisz jedynie założyć istnienie kóz, psów, mieczy itd. w danej cywilizacji) i to wydaje mi się kluczowe.
(1) I dlatego nazwy geograficzne i generalnie kwestie językowe – Bretania itd. – są w sumie jedyną rzeczą, która mnie nieco irytuje w cyklu fantasy Aleksandry Janusz “Kroniki Rozdartego Świata”, gdzie wybitnie lubię postacie, a pomysł na magię uważam za znakomity, ale zaginiona Bretania, gdzie się mówi po śląsku, trochę mnie z immersji wytrąca.
ninedin.home.blog
Ładnie napisane Geki. Jest klimat, przyjemnie się to czyta, a im dalej, tym bardziej wciąga.
A gdy już człowiek się zatopi w ten świat, oswoi się nim i chce więcej, to nagle kończysz, łobuzie.
Trochę krótkie.
No i to zakończenie pozostawia niedosyt. Dobrze wprowadziłeś, ładnie rozwinąłeś, punkt kulminacyjny należycie wyeksponowałeś, ale nie dałeś mu właściwie wybrzmieć, tylko uciąłeś mocno, a potem od razu epilog w postaci wzmianki o miejscowych legendach.
Szkoda, bo narobiłeś apetytu na więcej.
Język i styl bez zastrzeżeń.
"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.
Bardzo dobrze napisana, wciągająca historia, choć od początku przeczuwałem, że Berenika może być żarniczką. Największym atutem opowiadania jest znakomita kreacja pary kochanków. Trzeba uważać z zakochaniem, bo można się sparzyć. ;)
Ładne, świetnie napisane. Historia jest prosta, ale ja takie lubię, gorsza sprawa, że jest przewidywalna. Pozostaję z uczuciem niedosytu. Rozpieściłeś nas swoimi opkami i teraz oczekuję za każdym razem czegoś więcej ;)
Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!
Cześć Irko. Rad jestem, że opowiadanie w części warsztatowej wypadło dobrze. To prawda, jest przewidywalne, tutaj już nic nie poradzę. :P
Czyli dobrze, że opko nie jest najlepsze, bo to oznacza, że przy kolejnym opowiadaniu oczekiwania będą niższe. :D
"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"
Bardzo ładne i przemyślane opowiadanie. Jestem świeżo po lekturze 451 stopni Fahrenheita i już po tytule skojarzyłem te dwa opowiadania ze sobą. Podobnie jak u Bradbury’ego narracja kojarzy mi się z ogniem, są popioły, mnóstwo prochu, wybuchy, żar i ogień pożądania. To bardzo współgra z samą tematyką i postacią Żarniczki. Kapitan trochę przypomina mi przełożonego Montaga, łączy ich ten płomyk szaleństwa, który w pewnym momencie wybucha.
Historia być może jest nieco przewidywalna, szczególnie tożsamość Żarniczki, ale kompletnie mi to nie przeszkadzało, bo skupiłem się raczej na kreacji świata (ale motyw zdrady był już zaskoczeniem).
Cześć!
Herezja! ;-) Legenda galicyjska o Psim Polu, świetny pomysł. Spora część tekstu kreci się wokół ognia, spalania i rozpalania. Pokazujesz historię z perspektywy prostego żołnierza, który ma do odegrania swoją małą/wielką rolę w losach wielkiego świata Psiego Pola. Minimalistycznie pokazany świat, dogłębnie szarość żołnierskiego życia na “krańcu świata” wraz z różnymi sposobami radzenia sobie z nią.
Bardzo pomysłowa postać Żarniczki, postawiona w opozycji do ochrzczonych, zdawkowo to wszystko przedstawiasz, ale wystarczająco, wyobraźnia ma co robić.
Jedynie z zakończeniem ma problem, bo stawia ono bardzo wiele dodatkowych pytań, udzielając niewielu odpowiedzi. Może lepiej by to wybrzmiał, jeżeli wszystko skończyło by się na w lochu. Ale tak przynajmniej wiemy, że choć buziaki chłopu posyła.
Pozdrawiam i Powodzenia w konkursie!
„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski
Cześć,
Komentarz ten został napisany jeszcze przed wstawieniem komentarza z jurorskim obrazkiem, zatem do tego momentu w tekście mogły zajść zmiany, których już nie śledziłem.
Nie będę tu owijał w bawełnę: podobało mi się, ale bez efektu wow. Co zapowiedziałeś, to dałeś.
Świat wykreowałeś zwięźle, ale obrazowo. Wszystko ma swoje miejsce i na potrzeby tak krótkiego tekstu jest to wystarczające. Bohaterowie może nie porywają, ale są zarysowani. Zastrzeżenia miałbym tylko dla głównego bohatera, bo miał być mętem, wiarołomcą lub szmuglerem, a wykreowany jest trochę na milutkiego księciunia.
Fabuła lekka i prosta. Od pierwszego zdania o oczach wiadomo kto jest Żarniczką, nie próbujesz czytelnika zwodzić, na koniec tylko twist, odpowiednio wyjaśniony. Nie ma tu zawiłości, może to być zarówno zaleta i wada tekstu, zależy co kto woli. Mi trochę tylko odleciała scena, gdy Wachowski zszedł ratować Berenikę podczas ataku – w wojennej zawierusze nagle mamy scenę erotyczną – miałem trochę WTF.
Natomiast temat konkursowy, poprzez twist, ujęty ciekawie. Ratowana księżniczka ostatecznie zgarnia pełną pulę, po trupach (popiołach) do celu. Fajne to – wyłamuje się ze standardowych schematów.
Technicznie bez zarzutu, nic mnie nie zatrzymało, przez tekst przepłynąłem. Chyba nie mam co tu więcej dodawać. Potwierdziłeś swój znak jakości.
W przedmowie powiedziałeś co to będzie za tekst, a mi pozostało odhaczać kolejne spełnione obietnice. Mógłbym rzec: Gekikara na prezydenta! Zatem jako czytelnik wychodzę zadowolony, ale zabrakło mi trochę iskry. No, dobra, może to nie najlepsze słowo. W takim razie brakło pazura ;)
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Cześć, Gekikara! Bardzo Ci dziękuję za udział w konkursie.
Początek opowiadania jest rewelacyjny, bardzo klimatyczny, ale potem niestety nie dajesz czytelnikowi tego, co obiecałeś w pierwszej scenie. Odniosłam wrażenie, że poszczególne elementy tego tekstu do siebie nie pasują. Zaczynasz od opisu Psiego Pola i przedstawiasz żołnierzy jako bandę mętów, wiarołomców i szmuglerów, ten opis odnosi się też do głównego bohatera, ale w dalszej części tekstu dostałam zupełnie inną kreację, a bohater jest melancholijnym wrażliwcem analizującym swój świat wewnętrzny.
Tytuł ma wydźwięk niepoważny, ale w opowiadaniu opisujesz mordowanie kobiet poprzez wysadzanie w powietrze. Potworność tego pomysłu jest ogromna, a piszesz o tym bardzo lekko. Opowiadanie jest przegadane, nie pokazałeś akcji, ale ją opisałeś i to bardzo skrótowo. O kluczowych wydarzeniach czytelnik dowiaduje się po fakcie. Dialogi momentami wypadają nienaturalnie i nie tylko ze względu na niedostosowanie do realiów świata i fabuły, ale przez to, że postaci mówią do czytelnika.
Założenia konkursu uznałam za spełnione, choć Berenika żadnego ratunku nie potrzebowała, no ale Wachowski myślał inaczej, więc ratował. Jest to jednak sytuacja, w której główny bohater nie ma znaczenia dla fabuły. Gdyby Wachowski padł trupem w pierwszej scenie, to niczego by to nie zmieniło, bo wszystkie jego działania były bez sensu. Ale nawet z takim założeniem mogłoby to być bardzo dobre opowiadanie, gdyby nie tak duża ilość nielogiczności i gdyby czytelnik miał szansę poznać lepiej bohatera. Nic o Wachowskim nie wiadomo, pojawia się tylko wzmianka o pozostawionej dziewczynie, co wypada sztucznie.
Technicznie jest dobrze, zdarzało się tylko kilka mankamentów. Ogólnie styl jakim piszesz mi się bardzo podoba, tylko nie pasuje do tego konkretnego pomysłu.
Wyróżnienie Alicelli
Urzekło mnie to, co pokazałeś w pierwszej scenie, zarówno pod względem stylu jak i klimatu. To jest początek, który natychmiast przykuwa uwagę czytelnika i mocno działa na wyobraźnię.
Siemano, Gekikaro. Przybywasz do nas z tekstem napisanym lekko, sprawnie, do którego nie można mieć wielu zarzutów pod względem językowym. I chociaż słowa stosujesz oszczędnie, a stylu nie nazwałbym kwiecistym, to przekazujesz czytelnikowi dokładnie tyle, ile potrzeba. Pod tym kątem – naprawdę solidna robota.
I chociaż warsztatowo jest świetnie, to cała reszta pozostawia niedosyt – już spieszę z wyjaśnieniami, dlaczego. Bohaterowie zdali mi się mocno sztampowi, pretensjonalni, do bólu przewidywalni, jakby żywcem przeklejeni z innych podobnych dzieł. Ot, mamy biednego porucznika Wachowskiego, który, ujęty niedolą niewiasty w opałach robi wszystko, ażeby ją z kłopotów wyciągnąć; mamy tytułową żarniczkę, z pozoru niewinne dziewczę, które skrywa jednak mroczną tajemnicę; mamy także postać kapitana, niezbyt racjonalnego (co tłumaczysz szaleństwem), którego fabuła bardzo mocno potrzebuje. Przewidywalność i sztampowość objawia się też w innym elemencie Twojego dzieła. Opowiadanie odarłeś z jakiegokolwiek elementu zaskoczenia i praktycznie od samego początku można spodziewać się, w jakim kierunku pójdzie fabuła.
Tekst ma także swoje mocne strony. Zdołałeś zaprezentować interesujący świat, o którym chętnie poczytałbym więcej. Bardzo podoba mi się zainspirowanie Twojej pracy konkursowej dawnymi podaniami ludowymi i zwyczajami minionych wieków – efekt robi dobre wrażenie i sądzę, że jest to bardzo smaczne i udane.
Koniec końców, lekturę zaliczam do przyjemnych i udanych, ale mogłoby być znacznie lepiej. Po rozprawieniu się z opisanymi wyżej problemami, jak sądzę, Twoje opowiadanie mogłoby błyszczeć pośród innych tekstów jak oblicze boskiego Ra przesuwające się każdego dnia z wolna po nieboskłonie.
Ponieważ docieramy do końca komentarza – ja i Ty, poddany boskiemu osądowi – pozwolę sobie podziękować za udział w konkursie i życzyć miłego dnia, a także powodzenia w dalszej pracy twórczej ;)
Podobało mi się :)
Przynoszę radość :)
