Linia 117

Pod koniec marca, w słoneczną środę, w samo południe, wszedł do autobusu linii sto siedemnaście człowiek w ciężkim zimowym palcie z przedziwną lampą, która, gdyby nie abażur zdradzający jej prawdziwą funkcję, wyglądałaby raczej jak wieszak na ubrania. Była to stara PRL-owska lampa, którą ów mężczyzna wiózł do swojej pracowni aby ją odnowić i sprzedać z zyskiem.

Owym człowiekiem był średnio zadowolony z życia, można by rzec, że raczej nieszczęśliwy jegomość, który pragnąc zostać w życiu artystą, pił zdecydowanie za dużo alkoholu. Pił go aby nadać swemu życiu magii i niesamowitości, bo bez niego było ono przeraźliwie samotne i pełne niedostatku. Nie dostrzegał on oczywistych zależności, że to właśnie uzależnienie uniemożliwia mu prawdziwy kontakt z innymi, czy odnalezienie osoby, którą mógłby pokochać, a świat w którym żyje pełen jest równie nieszczęśliwych i samotnych osób. Więc zamiast zostać wybitnym artystą, został ubogim pijakiem, który czasem podejmował się renowacji mebli z PRL-u nadając im drugie życie.

Dokładnie tak jak tej lampie, która przez swoją pokraczną konstrukcję przypominała raczej wieszak na ubrania. A to, co nadawało jej właściwy wygląd był abażur, który potrącony przez któregoś z pasażerów spadł z łoskotem na podłogę. Jako, że stan umysłu, w którym znajdował się niedoszły artysta uniemożliwiał podejmowanie dobrych i przemyślanych decyzji, postanowił schylić się po abażur, nie odstawiając lampy, której długość wynosi około metra sześćdziesięciu centymetrów.

Tym samym, końcówką lampy, tą samą, która sprawiała wrażenie wieszaka, popchnął Panią Natalię, która wracała ze szpitala dziecięcego na ulicy Niekłańskiej.

W tym miejscu należy wtrącić, że miało to miejsce w czasie, gdy autobus linii sto siedemnaście jeszcze jeździł z Gocławia na Wilanów, będąc najdłuższą linią miejską w Warszawie.

Pani Natalia wracała z oczami pełnymi łez, bo wracała od swojej chrześnicy, którą zapewne widziała po raz ostatni w życiu. Dziewczynka cierpiała na nieuleczalną chorobę i należało spodziewać się najgorszego. Śmierć mogła nadejść w każdym momencie. W związku z tym Pani Natalia czuła się jak podczas złego snu, z którego nie sposób się obudzić. Nikt, kto nie przeżył równie tragicznej straty, prawdopodobnie nie będzie w stanie sobie wyobrazić w jakim stanie znajdowała się Pani Natalia w tym momencie. Całości dramatyzmu dodawał fakt, że dziewczynka oddała Pani Natalii swoją ukochaną rybkę, bojownika imieniem Ryszard.

Ryszard żył całe życie w szklanej kuli, która leżała na kolanach Pani Natalii. Ryszard cierpiał z tego powodu, ponieważ żadne stworzenie nie powinno być same w tak małej i nie ciekawej przestrzeni. A Bojownik jest bardzo aktywną rybą. Nie była to jednak zła wola rodziców dziewczynki, ani jej samej, a nieuczciwych i zachłannych sprzedawców, którzy gonieni chęcią zysku, doradzają takie nieludzkie rozwiązania.

Popchnięta lampą Pani Natalia potrąciła szklaną kulę, która zsunęła się z jej kolan uderzyła w podłogę i rozsypując się na drobne kawałeczki, niczym lustro z baśni o królowej śniegu. Tym samym woda, która do tej pory służyła Ryszardowi chlusnęła na współpasażerów. On sam zaś wylądował na brudnej podłodze pośród kawałków szkła.

Jedną z pasażerek oblanych wodą ze stłuczonej kuli była Marzena. Wracała ona ze spotkania ze swoją przyjaciółką, a może właściwej byłby powiedzieć byłej przyjaciółce, która uwiodła jej byłego już chłopaka. Marzena pojechała do niej aby wygarnąć jej swoje żale, wywrzeszczeć złość, która od tygodnia tkwiła jej w gardle i uniemożliwiając jej normalność, cokolwiek by przez nią rozumieć. Wracała do siebie do domu, czyli mieszkania, w którym mieszkała ze swoją współlokatorką, którą do dziś również uważała za przyjaciółkę.

Jak się jednak okazało podczas rozmowy, mającej być kłótnią, która jednak kłótnią się nie okazała, jej współlokatorka o wszystkim wiedziała.

Więc w momencie, gdy woda z kuli Ryszarda oblała jej materiałowe buty i spodnie, złość Marzeny eksplodowała. Zaczęła wydzierać się na Panią Natalię. Wyzywać ją od nieodpowiedzialnych kretynek. Użyła jeszcze wielu innych epitetów, których nie warto tu przytaczać.

Gdy Marzena zaczęła krzyczeć, Pani Natalia zupełnie straciła nad sobą panowanie i rozpłakała się w głos, wyrzucając w i tak już gęste od krzyku powietrze, jeszcze gęstszy szloch. Na co zareagował niedoszły artysta na kacu i Misiek, student leśnictwa w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, który wracał z rozmowy rekrutacyjnej, w restauracji Polskiej.

Skacowany sprawca zamieszania, zaczął się tłumaczyć i przepraszać, mówić że to jego wina, uspokajać Marzenę. W ogólnym zamieszaniu na niewiele się to zdało. Misiek zaś zaczął uspokajać Panią Natalię. Oczywiście nie znał prawdziwej przyczyny jej rozpaczy, więc mówił, że nic się nie stało, żeby się uspokoiła i tego typu podobne banały.

Chaos zaczął się powiększać, do awantury dołączali się kolejni pasażerowie, jedni krzyczeli, inni próbowali uspokoić sytuację. W końcu aby zapanować nad wirem wydarzeń i harmidrem wzajemnych oskarżeń, krzyków i uspokajań, które były równie skuteczne jak, polewanie wodą płonącego tłuszczu, interweniować musiał kierowca.

Był nim prosty facet o imieniu Paweł, były taksówkarz warszawski, który z niejednego pieca chleb jadł i niejedną awanturę przeżył. Dość dodać, że jego nader brzuchata postura nie zdradzała jego wojowniczej przeszłości, którą spędził w bojówkach Legii. Korzystając więc ze swojego doświadczenia, przyhamował na tyle ostro, aby wszyscy zaangażowani w awanturę musieli skupić się na skutkach, które jasno wynikają z zasady zachowania pędu i aby nie pacnąć na podłogę musieli poszukać poręczy. Gdy towarzystwo zmuszone do reakcji nieco przycichło, Paweł zatrzymał autobus na przystanku otworzył drzwi i grzecznie poprosił aby pijak, Pani Natalia, Marzena, i jakiś człowiek w średnim wieku, który nie przypadł mu do gustu, a do wzajemnych krzyków dołączył w ostatnim momencie, opuścili autobus. Stwierdził, że nie pojedzie dalej, jeśli wymienione osoby nie opuszczą autobusu on wezwie policję i będzie czekał na ich przyjazd. Oczywiście policji wzywać nie zamierzał.

Do Pani Natalii niewiele docierało, zalewała się łzami i jedyne co dostrzegła to pomocne ramię Miśka, który poczuł się w obowiązku pomóc kobiecie w takim stanie. Pomoc ta okaże się nader owocna, gdyż wskutek tego zajścia zostali kochankami.

Marzena w wielkim wzburzeniu, nieświadoma tego, że korzysta z okazji do rozładowania swojej złości, wyrzucała epitety na każdego, kto choćby ośmielił się na nią spojrzeć. Nie dyskutując jednak z kierowcą, opuściła autobus i niemal od razu złapała taksówkę. Taksówkarz nie został jej kochankiem, a ona nie mogąc sobie poradzić ze skalą zdrady, która ją dotknęła wyjechała do Trójmiasta, w którym zakochała się w byłym młodzieżowym mistrzu polski w boksie.

Niedoszły artysta, który w gruncie rzeczy był tylko pijakiem, poszedł na piechotę niosąc pod pachą lampę, która wyglądała jak wieszak. Jego życie trwało w tym alkoholowym zawieszeniu jeszcze kilka lat, a wszelkie wieści o nim się urwały. Prawdopodobnie zmarł przedwcześnie na marskość wątroby. Nie zostawiając nic wartościowego po sobie poza kilkoma odrestaurowanymi meblami z lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych.

Mężczyzna w średnim wieku, stwierdził, że on nie będzie nigdzie wychodził i z damskim fochem usiadł mrucząc pod nosem, że to niedorzeczność. Dwa miesiące później dostał udaru i umarł.

Paweł widząc, że przedstawienie się skończyło a jego interwencja się powiodła, z nieskrywaną satysfakcją ruszył w kierunku mostu Poniatowskiego skąpanego w jasnym popołudniowym słońcu.

To słońce wdarło się również do autobusu, padając na mokrą podłogę pełną kawałków hartowanego szkła, które chwilę temu było kulą, w której mieszkała ryba o imieniu Ryszard. Ten zaś w dramatycznych próbach zaciągnięcia życiodajnej wody, otwierał swój pyszczek w ostatnich przedśmiertnych ruchach. Gdyby nie fakt, że scena była przygnębiająca, można by rzec, że wyglądało to przepięknie.

Śliczny granatowo-czerwony bojownik leżał bowiem na skrzących się od słońca kawałkach szkła, które leżały na mokrej czarnej podłodze. Więc całość była surrealistycznym obrazem, skąpanym w opalizujących barwach tęczy i wypełniona diamentowymi błyskami z przepięknym Ryszardem z otwartym pyskiem.

Ryszard nie był jedynym zapomnianym w tym całym zdarzeniu, tuż obok Pani Natalii siedział Rafał, który nie zwracał uwagi na to całe wydarzenie, siedział pochłonięty czarnymi myślami o odebraniu sobie życia, w zasadzie jechał do mieszkania na Stegnach, w którym mieszkał, z myślą o wejściu na dach bloku i skoczenia z niego. Miał nawet napisane listy w plecaku, które przygotował dla najbliższych.

Cała ta awantura nie była w stanie wyrwać go z jego samobójczych planów i rozmyślania nad nimi. To już nie miała znaczenia, nic dla niego nie miało znaczenia.

Jego depresja rozwijała się powoli, zupełnie niewidoczna dla jego rodziny i znajomych. Nie dzielił się nią z nikim, nie opowiadał, że nie czuje sensu życia, że nic nie wydaje mu się atrakcyjne. Po prostu coraz częściej zamykał się w domu, coraz rzadziej wychodził aby spotkać się ze znajomymi.

Jednak jaskrawe światło skrzące się feerią barw spowodowało, że spojrzał w tym kierunku i dojrzał Ryszarda, walczącego o życie.

Przez chwilę przyglądał się rybie, patrząc na tą scenę jak na to czym była, czyli zupełnie przepięknym surrealistycznym obrazem. Ten obraz był pierwszą rzeczą która zachwyciła Rafała od miesięcy, patrzył i czuł jak łza spływa mu po policzku. Jednocześnie uświadomił sobie, że piękny Ryszard zaraz się udusi. Tak się składało, że Paweł właśnie wracał ze swojej byłej pracy, z której właśnie się zwolnił. Gdy wychodził z biura jego przejęta koleżanka wręczyła mu jego pojemniki na jedzenie, które zostawił w kuchni. Zupełnie zobojętniony Rafał wziął je i schował do plecaka tuż obok butelki wody, którą woził ze sobą od kilku dni i wciąż zapominał ją wyjąć.

Schylił się więc, rozpiął plecak i wyjął najgłębszy z pojemników; nalał do niego wody, a następnie podnosząc Ryszarda z podłogi wrzucił go do niego.

Tym samym ratując rybę i siebie przed śmiercią.