Dobry uczynek

Miałem naprawdę piękny sen. Pełen przemocy i seksu. Trzymałem w ramionach urodziwą brunetkę o nienagannej figurze, zastanawiając się czy wyczerpałem już wszystkie pozycje „Kamasutry”. W tym samym czasie prowadziłem celny ogień z karabinka szturmowego do gromady nachalnych typków. Szybko sobie z nimi poradziłem. Zmieniłem magazynek i podekscytowany czekałem na ciąg dalszy. Nagle ktoś szarpnął mnie za ramię zbyt gwałtownie, by podejrzewać o to obiekt moich westchnień. Otworzyłem oczy. Rzeczywistość powróciła równie brutalnie, co pamięć.

Nazywam się Brat Cit i jestem oficerem floty galaktycznej. Podczas jednego z lotów zwiadowczych w rejonie Neptuna olbrzymi stwór połknął mój statek. Soki trawienne potwora szybko uporały się z poszyciem rakiety i zaczęły wpływać do wnętrza. Na szczęście, w tej samej chwili, straciłem przytomność.

Rozejrzałem się wokół. Obok fotela, w którym cały czas siedziałem przypięty pasami, zdumiony ujrzałem, wysokiego, czerwonoskórego mężczyznę. Nosił gustowny i markowy garnitur. Głowę zdobił okazały pióropusz, a eleganckie, włoskie buty zapierały dech w piersiach.

– Nazywam się Pewien Apacz – przedstawił się Indianin. – Jednocześnie chwycił moją dłoń i gwałtownie ją potrząsnął.

– Brad Cit – odparłem, manipulując przy klamrze. Moje wysiłki zdały się na nic. Ciągle tkwiłem w uprzęży – wściekły i bezbronny.

– Mam dla ciebie złe wieści, przystojniaczku. Zostało ci dokładnie pięć minut życia. Za chwilę enzymy naszego gospodarza zaczną cię rozkładać na substancje odżywcze.

– Przepraszam, ale czy zamiast tyle gadać, mógłbyś mnie uwolnić? – spytałem, nie kryjąc sarkazmu. – Zyskasz dzięki temu jeden, ale za to kurewsko dobry uczynek.

– Przykro mi, ale to nie wchodzi w zakres moich obowiązków.

– A co wchodzi, jeśli można wiedzieć?

– Najprościej mówiąc: pełnowartościowa rozrywka. Przyjęło się, że przyszły denat ogląda, tuż przed zgonem, całe swoje życie w kilkusekundowym skrócie. Doszedłem do wniosku, że to żadna uciecha. Zainteresowałem się twoim przypadkiem i dogadałem z Ponurym Żniwiarzem. Kosztowało mnie to dwie flaszki dobrej whisky, ale Pan Śmierć pozwolił mi zmienić, co nieco, z ostatnich chwil twego żywota. Pomyślałem, że należy ci się coś specjalnego i sięgnąłem do domowego archiwum. Dzięki mnie stałeś się pierwszoplanową postacią w pełnym przemocy i seksu śnie.

– Mogę wiedzieć, dlaczego doświadczyłem tego zaszczytu?

– Jesteś ostatnim potomkiem legendarnego szewczyka Skuby. Od czasu, kiedy zjadł mnie smok darzę szczególną atencją ich zabójców. W tym wypadku wystarczy zwykłe pokrewieństwo.

– Miło mi to słyszeć. Obawiam się jednak, że jesteś tylko kolejnym snem, albo ułudą.

Uznałem, że nie ma najmniejszego sensu dyskutować z urojeniem. Priorytet to ratowanie własnej skóry. Musiałem tylko, w jakiś sposób, dotrzeć do kapsuły ratunkowej. Jedyne, co przyszło mi do głowy, to rozhuśtać fotel. Niestety okazało się, że mebel mocno trzyma się podłoża. W akcie rozpaczy wbiłem zęby w pasy i usiłowałem je przegryźć. Syntetyczna tkanina oparła się jednak moim siekaczom.

– Nadal masz nadzieję, że jestem tylko snem. Na wszelki wypadek możesz się uszczypnąć, albo zadać sobie ból w inny sposób – rzucił Indianin i uśmiechnął się głupkowato.

– Nawet jakbym zgruchotał własną czaszkę młotem kowalskim i wypił mózg przez słomkę, to i tak nic nie zmieni!

Nagle poczułem leciutkie łaskotanie. Zaraz potem mrowienie i wiedziałem już, że potwór obudził się z letargu i zaczął trawienie.

Pewien Apacz wyjął z kieszeni charakterystyczną ampułkę.

– Cyjanek potasu jest najlepszy w takich wypadkach – powiedział łagodnie.

– Dorzuć latarkę – poprosiłem. – Nienawidzę ciemności, a nie wiem jak długo będę musiał czekać na światełko w tunelu.

Indianin sięgnął do kieszeni i wcisnął mi do ręki znajomy, podłużny kształt. Połknąłem pigułkę. Z dwojga złego wybór zdawał się oczywisty.

Ocknąłem się w długiej kolejce do bram raju. Kilka tygodni trwało zanim dostałem się przed oblicze Świętego Piotra i otrzymałem stosowny przydział w niebiesiech.

– Staniesz jeszcze tylko przed obliczem Pana i czeka cię wieczne życie – objaśnił mi najważniejszy z kluczników. – Wejdź teraz do windy i wybierz milionowe piętro. A potem korzystaj z wszelkich dobrodziejstw Edenu.

Zachwycony perspektywą egzystencji w raju postąpiłem według zaleceń pierwszego biskupa. Nie dane mi było jednak spojrzeć w oczy Stwórcy. Dźwig osobowy zatrzymał się nagle, po przebyciu ledwie połowy dystansu.

– Wyobraź sobie, że wystarczą dwie butelki dobrego wina i można załatwić sprawę na naprawdę wysokim szczeblu – oznajmił rozradowany Pewien Apacz.

Odwróciłem się na pięcie i pomknąłem schodami w dół. Oby Szatan nie był równie łasy na alkohol.