Błąd wirtuoza

 

 

Krasnal Henio był smutny. Niby taki sam, jak inne krasnale – a jednak …. .

 

Tak, tak. Wiem. Pozory świadczyły o tym, że był, jak inne – niski, gruby, śmierdział czosnkiem. Miał skołtunioną brodę i nie mył się za często, więc z reguły był brudny. Jak zresztą miał myć się, skoro, jak każdy krasnal, chodził ubrany w kolczugę, a z toporkiem i mieczem nie rozstawał się nawet w latrynie.

 

Henio nie był zbyt inteligentny. Właściwie to nawet był całkiem tępy.

Może stąd brały się jego problemy w terminowym skorzystaniu z toalety we wspomnianej konfiguracji: Henio w kolczudze, podtrzymujący wysiłek zwieraczy ostatkiem sił oraz toporek i miecz w każdej ręce.

 

Jak jest ryba – pila, to chyba może być też krasnal-młot? No to był Henio-młot.

 

Do tego wszystkiego nie miał powodzenia u płci przeciwnej. To znaczy nie tylko u krasnalic, ale u jakiejkolwiek płci przeciwnej.

 

Henio bowiem nie gardził ani owieczką, ani jałówką, ani skorą do figli – kózką, o wilgotnej sierści. Co więcej, Henio, ku obrzydzeniu swoich kumpli krasnali, nie gardził nawet ludzkimi dziewicami, pospolitymi w każdej galerii handlowej.

 

Znaczy nie musiał, prawdę mówiąc, gardzić. Ludzkie dziewice same nie garnęły się do Henia: zapach czosnku pomieszany z zapachem popsutych zębów, sklejona zaschłą plwocina broda oraz wzrost, jakby przeciętnego czytelnika fantastyki, załatwiały sprawę.

 

Może z tych samych powodów nie darzyły go sympatia ani krasnolice, ani, kózki, ani nawet jałówki?

 

W każdym razie Henio musiał radzić sobie w tych sprawach, zupełnie jak każdy inny krasnal.

 

Bo, jak wspomniałem, inne krasnoludy, z racji podobnej do Heńka fizjonomii, nie cieszyły się, z małymi wyjątkami, względami płci przeciwnej.

 

Te małe wyjątki natomiast dotyczyły tych krasnoludów, którzy wykorzystywali w konkurach umiejętność gwałcenia, albo byli skłonni wynagradzać sowicie usługi wybranek.

 

Inni musieli kombinować w sposób typowy dla krasnali, z zachowaniem standardów wiary typowych dla krasnoludów.

 

 

 

Krasnoludy bowiem, jak wiadomo, miały pewną przywarę: nikomu nie wierzyły. Nawet najbliższemu przyjacielowi.

 

Nie bez powodu, większość z krasnoludów odmawiało, co wieczór, modlitwę: „Panie Boże chroń mnie od przyjaciół, bo od wrogów obronię się sam".

 

Przywara ta miał wpływ na sposób zaspokajania ich potrzeb. Po prostu krasnoludy, z powodu tej nieufności, radziły sobie same.

 

I Henio robił tak samo, od małego. Prawie codziennie.

 

A że talent miał tak wielki, jak popęd, uparty był jak stary cap, a przy tym zaliczał się do jednostek niezależnych a samodzielnych, to nie zrażał się porażkami i stał się sławnym, w całym krasnoludowie, wirtuozem masturbacji.

 

 

 

– Początki były trudne – mówił w prawie każdym wywiadzie – Ale praktyka czyni mistrza. Jak mi coś nie wychodziło, to próbowałem jeszcze raz. I jeszcze. Aż do skutku, aż do zupełnego wyczerpania. Tak, jak Kasparow jest królem szachownicy, ja stałem się królem napletka. Nie przeszkadzał mi mróz, nieopłacony czynsz, czy obecność rodziców. Po prostu robiłem swoje; to, w co wierzyłem, że dobre dla mnie. Masturbacja stała się moją drugą naturą. To był … zew Boga. Dotarła do mnie ta iluminacja, kiedy zdałem sobie sprawę, jak wielkie poczucie bezpieczeństwa daje mi powtarzalność ruchów i codzienny a całodzienny rytuał. I pewność rezultatu.

 

Henio, z czasem zaczął dzielić się doświadczeniami z innymi: otworzył szkółkę masturbacji dla krasnoludów.

 

Chodził między licznymi adeptami sztuki i ze znawstwem ordynował:

 

– Ty, parchaty, nie tak ręka! Kąt prosty ma być. I delikatnie zsuwasz… Nieeee, tak to możesz paliki sobie strugać dla krów.

 

– Delikatnie trzymaj, to nie łopata. Z uczuciem złap. Tak jakbyś najcenniejsze ostrze wykuwał, najdelikatniejszym młotem. Tak trzeba.

 

– Kaprawy! Miałeś dobry początek, ale potem osłabłeś. A finał to zupełnie do bani…. Nie machaj nim na końcu, jak batem. Bo to nie bat. To przyrodzenie, dar Boga. Boży miecz. To traktuj ten miecz w przypisany mu sposób. Kochaj. I czuj.

 

– Nie wycieraj ! Poslizg musi być. Wytrzesz, o firankę, jak skonczysz!

 

Dzień Henia był wypełniony najróżniejszymi obowiązkami związanymi ze szkołą.

 

Rano wykłady. Potem ćwiczenia. Następnie, zajęcia kondycyjne na Sali gimnastycznej. Na końcu pokaz techniki Henia dla najmłodszych, połączony z naukowym dyskursem i samokrytyką.

 

I właśnie podczas pokazu techniki połączonego z dyskursem, kiedy Henio stał na podium, padło to pytanie z sali:

 

– A dzieci z tego będą?

 

Henio zastygł bez ruchu dzierżąc w jednej ręce przyrodzenie, a drugą trzymając, w geście pozdrowienia „Ave Cesar", nad głową. Chciał zrobić krok w stronę pytającego, ale nie dał rady.

 

Może to przez opuszczone spodnie, może przez przydeptana brodę, a może ze wzruszenia? Ktoz to mógł wiedzieć?

Henio też nie wiedział, ale i tak dotarła do niego straszliwa prawda: dzieci z tego nie będzie.

 

To wszystko to był próżny, trud.

 

Niepotrzebny ani dla Henia, ani dla innych krasnoludów.

 

Po prostu błąd.