Świat taki, mi się wymyślił.
Ciekawe czy wam się spodoba?
Wielkie, przeogromne dzięki dla Asylum, Irki_Luz i Bronhospazma, którzy podjęli się trudu betowania, za ich cenne uwagi i wszystkie wyłapane błędy, niejasności, przecinki i zawiłości, które z lepszym lub gorszym skutkiem, próbowałem naprawiać.
Mijał już piąty dzień, a wraz z nim mijała ostatnia nadzieja na powrót Gudrata. Cała starszyzna zebrała się w domu narad, obserwując w milczeniu zachodzące słońce. Na wschód, w kierunku leśnego traktu, patrzyła tylko jedna osoba. Nie należała do starszych, była młodą kobietą, miała na imię Zuhla i była żoną Gudrata. Do końca wierzyła, że lada chwila jej mąż wyłoni się z lasu.
Gdy ostatni rąbek słońca schował się za horyzontem, na środek pomieszczenia wyszedł najstarszy Shivarad, wzniósł ręce nad głowę, tworząc z dłoni piramidę i zaintonował plemienną pieśń dla tych, którzy odeszli.
– Pożegnajmy Gudrata, który odszedł.
– Żegnamy Gudrata, który odszedł – odpowiedzieli zgromadzeni, rozpoczynając obrzęd, który zgodnie z tradycją miał trwać całą dobę.
***
Siedziała w pozycji lotosu, patrząc na wschodzące słońce. Wspominała swojego męża tak, jak nakazywała tradycja: poczynając od pierwszego zapamiętanego spotkania, przez wspólne dziecięce gry i zabawy, młodzieńcze rywalizacje, pocałunki wprowadzające w dorosłość i pierwsze miłosne uniesienia małżonków.
– Zuhla, Zuhla! – Hasni, jak mały pocisk energii, przemknął przed nią w tę i z powrotem. – Wiem, gdzie jest Gudrat.
Złapała go za rękę i posadziła na kolanach.
– Skąd wiesz? – zapytała. – I gdzie jest? – Dodała po chwili.
***
Zbliżało się południe, gdy stanęła w wejściu do domu narad.
– Nie godzi się, by Mushulkarzy żegnali tego, który nie odszedł – odezwała się głośno, gdy wybrzmiały ostatnie słowa kolejnej pieśni.
Wśród starszyzny przebiegł szmer zdziwienia, który szybko zmienił się w pomruk oburzenia. Shivarad wyciągnął rękę i uciszył tłum.
– Minęło sześć dni, odkąd Gudrat wyruszył po psie ziele. – Najstarszy zwrócił się do Zuhli. – Żaden Mushulkar nie przeżyje nocy na zewnątrz. Żaden Mushulkar nie przeżyje w kokonie dłużej niż cztery dni. Gudrat odszedł; dlaczego twierdzisz, że on jest ciągle z nami?
Nie mogła powiedzieć prawdy. Słowom dziecka mogła uwierzyć tylko kobieta i tylko jeśli tym dzieckiem był jej młodszy brat.
– Czuję głęboką więź z Gudratem i wiem, że jego serce wciąż bije – odpowiedziała. – Nie musicie mi wierzyć, o starsi, proszę tylko o pozwolenie na wyprawę po psie ziele, aby wszyscy Mushulkarzy mogli przetrwać Ayoz. Chcę wyruszyć natychmiast.
***
Hasni powiercił się trochę na jej kolanach, aż w końcu wtulił głowę w jej piersi i powiedział:
– Gudrat prosił, żeby ci przekazać, że przetrwa jeszcze jedną noc.
Tysiące pytań cisnęły się jej do głowy. Z trudem zapanowała nad myślami i głosem.
– Hasni… Rozmawiałeś z Gudratem? – zapytała ze ściśniętym gardłem.
– Ja nie, Jabulani.
Odsunęła go od piersi i spojrzała pytająco.
– Jabulani rozmawiał z Gudratem.
Wydawało się jej, że emocje zaraz ją rozsadzą. Opanowała się z trudem i zapytała spokojnie:
– Kim jest Jabulani?
***
W miarę zbliżania się do granicy trakt zwężał się, przechodząc w ledwie wydeptaną ścieżkę. Dotarli do skraju lasu i ukryci w krzakach oczekiwali na południowy patrol Izinji.
– Są – szepnęła Zuhla. – Właź na drzewo.
Hasni bez ociągania wspiął się na wcześniej upatrzoną gałąź. Zuhla zaczekała chwilę i wdrapała się za nim. Usadowiła się wygodnie obok brata. Byli tu bezpieczni, gdyż Izinja nigdy nie patrzyli w górę. Coś jednak poszło nie tak. Hasni przesunął się do przodu, a gałąź, na której siedział, zatrzeszczała złowrogo i pękła. Nie zdążyła go przytrzymać. Spadał, odbijając się od gałęzi, które rozpaczliwie próbował łapać. W ostatniej chwili przed upadkiem zwinął się w kłębek i przetoczył przez grzbiet, lądując bez szwanku na ziemi.
Spojrzała w kierunku, z którego nadchodzili Izinja. Oni już zobaczyli Hasniego i pędzili swoim charakterystycznym długim, płynnym krokiem. Wiedziała, że nie ma szans na ucieczkę, skoczyła w dół i roztoczyła kokon. Kilka chwil później dopadli ich i zaczęli dźgać ochronny kokon bojowymi włóczniami. Byli bardzo młodzi, ubrani w skórzane spodnie z rozszerzanymi nogawkami i płócienne, wyszywane kolorowymi nićmi bluzy. Wiedzieli, że nie są w stanie nic im zrobić. Ich zawziętość po krótkiej chwili zmieniła się w rytualny taniec wrogości. Jeden z nich zaintonował pieśń dla wrogów, po czym odprawili rytuał i odeszli do miasta, nie spoglądając za siebie.
***
Gdy zwiadowcy Izinja zniknęli za pobliskimi wzgórzami, Zuhla zwinęła kokon i ukryła się z Hasnim w lesie. Miała do wyboru albo podążać za zwiadowcami na południe albo, nakładając drogi, iść skrajem lasu na zachód, by potem zawrócić na wschód i dotrzeć prawie do samych przedmieść. Analizowała ryzyko związane z każdą z tych opcji. Idąc przez wzgórza, ryzykowała, że ją zauważą, zanim dotrze do miasta. Idąc wzdłuż lasu, ryzykowała, że braknie jej czasu, aby wrócić przed nocą do Mush.
– Braciszku. – Chwyciła Hasniego za ręce. – Dalej muszę iść sama. Pójdę wzdłuż lasu, dotrę do Izi, odnajdę Gudrata i odciągnę pilnujących go Izinja. Jeśli będziemy wracać przez wzgórza, dotrzemy tu na jedną wartę przed zachodem słońca. Wrócisz teraz do Mush i powiadomisz starszych o wszystkim, co wiesz.
Uścisnęła mocniej jego dłonie i patrząc mu w oczy, zapytała:
– Zrozumiałeś?
Pokiwał głową. Widziała kręcące się w kącikach jego oczu łzy.
– Wrócimy, braciszku – wyszeptała.
Przytuliła go mocno, wstała i pobiegła wzdłuż skraju lasu. Gdy dotarła do małego pagórka, zorientowała się, że biegnie zbyt szybko. Skróciła krok i wyrównała oddech.
***
– Kim jest Jabulani? – zapytała ponownie.
– Jabulani jest fajny, gonimy razem kuropatwy i zające.
– Czy Jabulani jest Izinja?
W odpowiedzi Hasni pokiwał tylko głową. Wiedział, że siostra będzie zła, naprawdę zła.
– Wiesz, że nie wolno ci spotykać się z Izinja. – Bardziej stwierdziła, niż zapytała.
Ponownie pokiwał głową.
– Ale on jest fajny. Gonimy razem kuro… I rozmawiał z Gudratem.
Cała złość przeszła jej momentalnie.
– Gdzie jest Gudrat?
– W centralnym parku Izi. Jabulani był tam z ojcem.
***
Jęzor lasu podchodził na sto kroków do pierwszych zabudowań. Zuhla odpoczywała, wpatrując się w kanciaste kształty budynków wznoszących się nawet na trzy piętra. Izinja budowali swoje domy z kawałków wypalanej w ogniu gliny. Były czerwone, kanciaste i bardzo się Zuhli nie podobały. Za nic nie chciałaby w czymś takim mieszkać. Okolica wydawała się wyludniona. Zuhla przemieszczała się od jednego narożnika do drugiego, aż dotarła do parku w środku miasta. Kwadraty zieleni tworzyły szachownicę wytyczoną przez wąskie czerwone ścieżki. W jednym z takich kwadratów zobaczyła Gudrata pilnowanego przez czterech wojowników gotowych do natychmiastowego użycia włóczni.
Żył. Nie wiadomo, jakim cudem, ale jej mąż przeżył czwartą noc. Wierzyła przecież Hasniemu, a jednak poczuła się zaskoczona. Pod emocjonalną wiarą czaiła się racjonalna niewiara, która teraz doznała jakiegoś szoku. Starając się zapanować nad sytuacją, Zuhla zaczęła planować. Musi odciągnąć przynajmniej dwóch z czterech pilnujących Gudrata strażników.
***
Hasni patrzył na szybko oddalającą się Zuhlę. Nie powiedział jej tego, ale bardzo się bał. Co będzie, jak zaraz przyjdą następni zwiadowcy? Jest jeszcze dzieckiem i nie potrafi skryć się w kokonie. Wiedział, że powinien natychmiast wracać do wioski, ale nie mógł oderwać oczu od pleców biegnącej siostry. Bardzo chciał, żeby był z nim teraz Jabulani. Nie, nie miał ochoty na zabawę, ale mógłby opowiedzieć mu o jeżu, którego Zuhla wyciągnęła wczoraj z zagrody, ratując przed zadeptaniem przez stado owiec. Albo o nowej procy, którą wuj podarował mu przed tą nieszczęsną wyprawą. Sylwetka Zuhli była już ledwo widoczna na tle ciemnego lasu.
„Czas wracać” – pomyślał, rozglądając się dookoła.
***
Postanowiła zaatakować po zmianie warty. Miała nadzieję, że trudniej będzie im zmobilizować dodatkowy patrol i w ten sposób opóźni pościg. Udało jej się znaleźć kryjówkę; stamtąd miała strażników w zasięgu strzału. Wyjęła procę i wybrała trzy najlepsze pociski. Następnie w poprzek drogi pościgu przeciągnęła cienką, prawie niewidoczną linkę. Powinno dać jej to dodatkową przewagę nad ścigającymi. Trafienie jednego ze strażników w skroń powinno go wyeliminować z poszukiwań.
Naciągnęła procę, przymierzyła dokładnie i wypuściła pocisk. Nie trafiła. Czy dla tego, że Izinja się poruszył, czy przez to, że jej zadrżała ręka, nie miało już znaczenia. Szybko wystrzeliła pozostałe dwa pociski, mając bardzo nikłą szansę na trafienie, i rzuciła się do ucieczki.
***
„Czas wracać” – pomyślał Hasni po raz kolejny, ale nie był w stanie się poruszyć. Bał się, że Izinja go złapią, ale jeszcze bardziej bał się, że złapią Zuhlę. Nogi same poniosły go w kierunku wzgórz, w kierunku Izi, dokąd udała się Zuhla. Myślał o tym, dlaczego Izinja walczyli z Mushulkarami. Wiele razy rozmawiali o tym z Jabulanim i nie mogli tego zrozumieć. Jabulani pytał swojego ojca, Hasni swoją siostrę. Nikt im nie wytłumaczył, otrzymywali tylko zakazy. „Nie wolno ci wchodzić na ich teren, bo na otwartej przestrzeni jesteśmy bezbronni” – słyszał Hasni. Jabulaniemu ojciec tłumaczył, że nie wolno mu wchodzić na ich teren, bo wśród drzew są bezbronni. Hasni i Jabulani gonili zające w lesie i kuropatwy na łące – i nie czuli się bezbronni, no chyba że zauważyli patrol.
***
Zuhli nie udało się wyeliminować jednego ze strażników, ale sytuacja nie wyglądała źle. Dwóch z nich rzuciło się w jej kierunku, pozostali wszczęli alarm i wzywając posiłki, zaczęli zawzięcie atakować włóczniami kokon Gudrata. Uśmiechnęła się w myślach, przypominając sobie stare przysłowie Mushulkarów: „Wystarczą dwie strony, aby uciec”. Zrywając się do biegu, zobaczyła jeszcze kątem oka, że Gudrat zrobił to samo. Kamień spadł jej z serca, wywalczyła dla niego następne pięć dni. Jeśli zdołają się wydostać za miasto, ich szanse na przeżycie znacznie wzrosną. Ucieczkę ułatwiała Zuhli struktura Izi – wysokie, stojące blisko siebie domy ograniczały widoczność ścigającym, tupot ich nóg był coraz słabiej słyszalny. Widziała już granicę miasta i wznoszące się w dali wzgórza. Gdy do nich dotrze, powinna być bezpieczna; nawet jak już ją dogonią i będzie musiała schować się w kokonie, to nie zostawią tam straży na noc.
„Nie będą musieli” – pomyślała, widząc czterech Izinja zamykających jej drogę ucieczki tuż na skraju miasta. Rozejrzała się w poszukiwaniu innych dróg. Zobaczyła dwie uliczki w prawo i jedną w lewo – wybrała lewą. Gdy tylko w nią wbiegła, wiedziała już, że to zły wybór. Uliczka była krótka i skręcała ponownie w lewo. Zuhla biegła dalej, nie chciała wracać; powrót to mała porażka. Uliczka ponownie skręciła w lewo, a tam już na nią czekali. Nie miała innego wyjścia, jak tylko otoczyć się kokonem i przez cztery doby przeżyć raz jeszcze całe swoje życie.
***
Na jednym ze wzgórz znaleźli z Jabulanim kryjówkę, z której mogli niezauważeni obserwować wszystko, co się działo w mieście. Hasni patrzył, jak kolejne patrole wybiegają czwórkami z dużego budynku. Na zmianę: jeden patrol kierował się na wschód, następny na zachód. Ustawiali się przy każdym wyjściu z miasta. Hasni czuł, że to, co widzi, ma jakiś związek z Zuhlą, i bał się jeszcze bardziej. Ucieszył się na widok postaci, która wybiegła z miasta, podążając w kierunku wzgórz. W jego kierunku.
***
– Jak masz na imię? – Zuhla rozejrzała się, nie mogąc zidentyfikować źródła głosu. W otoczeniu nic się nie zmieniło: czterech zwiadowców Izinja stało dookoła niej z włóczniami gotowymi do użycia, na wypadek gdyby jednak spróbowała ucieczki. Żaden z nich nie wyglądał na zadającego pytanie.
– Mam na imię Jabulani, stoję przy studni.
Rozejrzała się raz jeszcze i dostrzegła wpatrującego się w nią chłopca.
– Jak masz na imię? – powtórzył pytanie. Widziała, że porusza ustami, ale głos usłyszała w głowie. Przypomniała sobie wszystko, co opowiadał jej Hasni. To Jabulani przekazał wiadomość od Gudrata.
– Jestem Zuhla. Znasz Hasniego? Widziałeś Gudrata? – Nie mogła się powstrzymać od zadawania pytań.
***
Trzy kobiety weszły do pokoju Mandli. Środkowa z nich niosła małą miseczkę, którą delikatnie postawiła na stole.
– Dwadzieścia sześć – powiedziała ze smutkiem.
Mandla wstał i spojrzał do miski na rozdeptane owoce kocich jagód. Wzdrygnął się tak, jakby zobaczył rozdeptane ciała Izinja.
– Złapali go?
– Złapali, na samym skraju miasta – odpowiedziała kobieta. – Jego towarzyszkę też.
– Jeszcze raz się pojawią i część plemienia nie przetrwa Ishitwa – powiedział Mandla bardziej do siebie niż do kobiet.
***
– Dlaczego Zuhla tu przyszła? – zapytał smutno Jabulani.
– Przyszła ratować Gudrata, bardzo go kocha – odpowiedział Hasni. – Dlaczego jesteś smutny?
– Gudrat zniszczył kocie jagody, ojciec jest na niego zły, wszyscy Izinja są na niego źli. Ojciec mówi, że niektórzy z nas mogą nie przetrwać czasu Ishitwa.
– Ayoz – wyszeptał Hasni.
– Po co Gudrat tu przyszedł? Wszystko zepsuł – dodał po chwili Jabulani.
– Po psie ziele. Zuhla mówiła, że bez niego nie wszyscy Mushulkarzy przetrwają Ayoz.
***
Mandla zwołał Radę, gdy tylko udało im się unieruchomić obu Mushulkarów.
– To już drugi i trzeci Mushulkar złapany tego roku. Jeśli pojawią się następni, zniszczenia mogą być tak wielkie, że nie wszyscy będą w stanie przeżyć czas Ishitwa. – Rozejrzał się wokoło, patrząc wszystkim prosto w oczy – Radźcie, co czynić.
– Podwoić straże.
– Zwiększyć liczbę patroli.
– Spalić Mush.
Mandla westchnął głęboko. Nie mieli żadnej rady.
Rozejrzał się raz jeszcze i zobaczył stojącego w drzwiach Jabulaniego.
– A ty, synu, co byś radził? – zapytał, chcąc upokorzyć wodzów, którzy nie byli w stanie zaproponować nic sensownego.
– Dałbym Mushulkarom to – powiedział Jabulani, wyciągając w stronę ojca pęk chwastów zwanych psim zielem.
Podobało mi się. Ciekawy świat (mogłabym o nim wiedzieć więcej), ciekawa historia, ładne zakończenie. Te urywane, krótkie rozdziało-scenki są momentami trochę irytujące, ale mimo to tekst ma rytm. Egzotyczne imiona (ciekawie wymyślone – na podstawie jakichś afrykańskich języków?) nieco utrudniają immersję, ale – taki świat. Wydaje mi się, że najlepsze, jak na razie, Twoje opowiadanie, zdecydowanie biblioteczne.
Czytałam niełapankowo, bo wolałam chłonąć ten świat, więc tylko jedna uwaga:
wojowników trzymających gotowe do użycia włócznie
To “gotowe do użycia” kojarzy mi się bardziej z tym, że je przygotowywali i ukończyli robotę, więc włócznie nadają się do użycia, a nie że wojownicy mogą zaatakować.
http://altronapoleone.home.blog
Wielkie dzięki Drakaino. Bardzo się cieszę z pochwały (najlepsze) bo to znaczy że w jakiś sposób się rozwijam. A imiona? Może trochę później coś o nich napiszę.
Edit: “wojowników gotowych do natychmiastowego użycia włóczni.” – będzie lepiej?
Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.
Pomysł dobry, wykonanie nieco chropowate, ale ma tu swój styl.
Co się rzuciło w oczy: kilka zbyt długich akapitów, które warto podzielić na mniejsze oraz znajdujące się w niektórych miejscach podwójne spacje – warto zrobić “znajdź i zamień wszystkie” (podwójne na pojedynczą), bo czasem trafiają się osoby, które to widzą.
Jest jakaś egzotyka, trochę magii (lub technologii odbieranej jako magia?), względnie jakiejś fizycznej cechy opisanej jako kokon (tagi podpowiadają, ze chodzi o psionikę, ale to już drugorzędna sprawa). Tworzy to wrażenie nierównowagi sił, ale równowaga jest – bo to “słabsza” strona ma zasoby niezbędne każdej z grup.
Pewnie część czytelników zacznie pytać o naturę zagrożenia i tego, jak mają pomóc określone rośliny, ale… Odbieram tekst jako egzotyczną baśń i w tym zakresie spełnia swoją rolę.
Trochę zabrakło możliwości większego wyobrażenia sobie świata (i nie mówię o opisach, a o zaangażowaniu czytelnika), ale mimo to całość na plus.
Już wiesz, że świat mi się podoba. :)
Bardzo się cieszę, że nie pozostawiłeś Hasniego samego w lesie. Podoba mi się, jak to rozwiązałeś.
Te kilka akapitów, które dodałeś zdecydowanie rozjaśnia sytuację.
Uniwersum jest na tyle fajne, że pobyłabym w nim jeszcze trochę. Może następna odsłona? :D
Na kliczka absolutnie zasłużyłeś. :)
Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!
Uwagi negatywne przekazałem w becie, tutaj tylko powtórzę to, co mi się szczególnie podoba: świat. Chowanie się w kokonach, wojna między plemionami, imiona, rytuały i mitologia. Okrywanie się kokonami na widok przeciwnika z jakiegoś powodu skojarzyło mi się z pasożytami układu pokarmowego, a stąd blisko do psów i kotów. Zgrabne opowiadanie. Keep going;)
Interesujący świat. Trochę tajemniczy, chętnie bym się dowiedziała więcej. Ale bystrze skonstruowany, żadna strona nie ma zdecydowanej przewagi. Żyją sobie, jak po dwu stronach lustra.
Faktycznie, parę opisów by tu nie zaszkodziło.
Babska logika rządzi!
Odpowiedzi na wasze komentarze są spóźnione i hurtowe, poczuwam się więc do wyjaśnienia, że spowodowane to jest świętowaniam 80 tych urodzin mojej Mamy. Mam nadzieję że to mnie usprawiedliwia. 
Wilku, dzięki za komentarz i klika. Zobaczę co da się zrobić ze zbyt długimi akapitami i oczywiście zapoluję na podwójne spacje.
Irko, dziękują za klika i oczywiście za betę. To dzięki Tobie Hasni nie pozostał w lesie.
Bronchospaźmie,dzięki za betę i miłe słowa, chociaż koty i psy znajdują się w trochę innym miejscu.
Finklo, dziękuję za klika i zapewniam że intensywnie myślę co dalej z tym światem mam zrobić.
Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.
Zgadzam się z innymi komentującymi, że najsilniejszą stroną w tym tekście jest pokazany tutaj świat. Trochę magiczny, troche zamglony, troche niedopowiedziany, a z drugiej strony bardzo zgrabnie i umiejętnie zbudowany. Sama historia też na plus. Ode mnie ostatni kliczek i powodzenia w konkursie :)
Bardzo dobre opowiadanie o wojnie wywołanej przez niezrozumienie. Wrogość dwóch plemion ma swoje solidne uzasadnienie – Ayoz to chyba coś w rodzaju Ragnaroku, a konieczność przygotowania się na najgorsze sprawia, że atmosfera staje się coraz bardziej napięta.
Psie Ziele, a właściwie ostatnie słowa Jabulaniego skojarzyły mi się jakoś z tolkienowskim Athelasem – zielem o niezwykłych właściwościach, które przez mieszkańców Minas Tirith było uznawane za chwast :)
Imiona brzmią egzotycznie, ale są zaskakująco dźwięczne i nie miałem problemów z powiązaniem ich z postaciami (co czasem mi się zdarza nawet w przypadku polskich imion)
Katiu, dziękuję za miłe słowa i dokliczka.
Faldrifie, cieszę się że imiona razem z całym opowiadaniem przypadły Ci do gustu. Bardzo fajne i trafne to porównanie psiego ziela do Athelas. Ayoz, to jednak, w moim wyobrażeniu, coś bardziej przyziemnego niż Ragnarok. 
Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.
A uchylisz rąbka tajemnicy? Na początku przez ten kokon myślałem, że chodzi o rasę insektopodobnych stworków, które przygotowują się do zimy
No to uchylam rąbka.
Tajemnicę możesz odkryć, jak odpowiednio zagooglasz.
Wiem,że bardzo głęboko zakopałem pewne znaczenia, jednak jeszcze trochę poczekam z oficjalnym ich odkryciem. 
Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.
Interesujące, tajemnicze. Podobało mi się.
Wykreowałeś ciekawy świat, o którym chciałoby się wiedzieć więcej. Styl intrygujący, mnie przekonał. Wydaje mi się, że dzięki temu zabiegowi udało ci się, fizyku, stworzyć niezły klimat.
Powodzenia w konkursie!
Dziękuję Saro, miło mi, że się podobało.
Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.
Jużeś w biblio to mogę dać komentarz:) Ciekawe. Mnie najbardziej zainteresowało działanie tytułowego psiego ziela i ryzyko związane z jego niespożywaniem oraz vice versa z jagodami. Czasy przeżycia budują napięcie.
Poza tym dobra robota!
Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.
Choć świat, w którym żyją dwie wrogie sobie nacje przedstawiony jest niezwykle oszczędnie, to jednocześnie wystarczająco jasno, aby zorientować się, że rośliny niezbędne do przetrwania jednych i drugich, rosną akurat po niewłaściwej stronie granicy. Jednakowoż zakończenie jest szalenie budujące i pozwala mieć nadzieję, że stosunki między Izinja i Mushulkarami z czasem się unormują. ;)
…i odeszli do miasta, nie oglądając się za siebie. ―> Masło maślane ― czy mogli oglądać się przed siebie?
Proponuje: …i odeszli do miasta, nie oglądając się. Lub: …i odeszli do miasta, nie patrząc za siebie.
…albo nakładając drogi, iść skrajem lasu na zachód… ―> …albo, nadkładając drogi, iść skrajem lasu na zachód…
– Czas wracać – pomyślał, rozglądając się dookoła. ―> Zbędna półpauza rozpoczynająca myślenie. Poza tym przydałoby się ująć myśl w cudzysłów, tak jak myśli w dalszej części opowiadania.
Miała nadzieję, że trudniej będzie im zmobilizować dodatkowy patrol i w ten sposób opóźnić pościg. ―> …i w ten sposób opóźni pościg.
…jak kolejne patrole wybiegają czwórkami z dużego budynku. Dzisiaj wybiegli chyba wszyscy zwiadowcy. ―> Czy to celowe powtórzenie?
…wpatrującego się w nią chłopca.
– Jak masz na imię? – powtórzył swoje pytanie chłopiec. Widziała, że porusza ustami, ale głos usłyszała w głowie. Przypomniała sobie wszystko, co opowiadał jej Hasni, i mnóstwo pytań pojawiło się w jej głowie. ―> Jak wyżej.
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Anet, dzięki za komentarz. Ty wiesz więcej niż inni, ujawnianie tajemnic zacznę więc od Twojego pytania o działanie wilczego ziela i kocich jagód. To pierwsze znacząco spowalnia przemianę materii, to drugie, odmiennie, jest skondensowanym źródłem energii, którą uwalnia bardzo powoli.
Coś wam rozjaśniłem?
Reg, tobie jak zwykle należą się wyrazy wdzięczności za lekcje polskiego. Za miłe słowa również dziękuję.
Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.
Bardzo proszę, Fizyku. Ogromnie się cieszę, że uwagi okazały się przydatne. ;)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Interesujące opowiadanie, które dobrze się czytało. Stworzyłeś ciekawy świat, zwłaszcza cechy i umiejętności bohaterów (kokony). Zakończenie też mi się podobało, podobnie, jak wprowadzenie historii dwóch bawiących się razem chłopców na tle konfliktu plemiennego. Sceny mogłyby być bardziej rozbudowane.
Dzięki ANDO za bardzo miły komentarz. Pozwole sobie wykorzystać cytat, aby uchylić następnego rąbka. Oto jak można zilustrować moje inspiracje:
podobało (się) wprowadzenie historii dwóch bawiących się razem chłopców…
na tle konfliktu plemiennego.
Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.
Jeśli chodzi o opinię, nie będę, patrząc na komentarze przedpiśców, szczególnie oryginalny. Największe wrażenie robi w Twoim opowiadaniu świat, bardzo bogaty tak pod względem samej konstrukcji, jak i obowiązujących w nim reguł, relacji czy warunków. Ten świat ciekawi, intryguje, stąd pojawiające się i we wcześniejszych komentarzach, i teraz również u mnie pragnienie, by poznać go lepiej. Bo też ten świat, który wymyśliłeś, zasługuje na znacznie więcej niż te niecałe piętnaście tysięcy znaków. To oczywiście nie jest żaden zarzut. Przeciwnie. Docenienie kreatywności. Twoje opowiadanie, nawet z tym bogatym światem, jest (co szalenie istotne) zamknięte. Świat ów nie jest więc tylko u Ciebie czymś w rodzaju sztuki dla sztuki, ale też formą pewnego, nazwijmy to, pomostu, prowadzącego czytelnika do określonego przesłania czy puenty.
Drugą elementem, którym bardzo punktujesz jest właśnie ta puenta. Obnażająca, lekko kpiąca. Przede wszystkim zaś, w swej prostocie, niebywale prawdziwa.
Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków
CM,zaczynasz od zastrzeżenia, że komentarz nie będzie szczególnie oryginalny, aby zaraz potem napisać kilka miłych słów, które wcześniej się nie pojawiały.
Świat ów nie jest więc tylko u Ciebie czymś w rodzaju sztuki dla sztuki,
Obnażająca, lekko kpiąca. Przede wszystkim zaś, w swej prostocie, niebywale prawdziwa.
Wielkie dzięki.
Bardzo bym chciał opowiedzieć ten świat do końca. Najpierw w pełnym opowiadaniu, potem, być może w następnych.
Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.
.
Peace!
"Zakochać się, mieć dwie lewe ręce, nie robić w życiu nic, czasem pisać wiersze." /FNS – Supermarket/
three goblins in a trench coat pretending to be a human
Trochę chaotyczne przeskoki w akcji, nie wiem czy zamierzone ale łatwo się pogubić w tym czy postaci coś dajmy na to wspominają czy aktualnie rozmawiają. Swiat przystępny, oryginalne umiejętności bohaterów, ciekawe co będzie dalej? Ogólnie na plus.
LuluXVIII, dzięki za przeczytanie i komentarz. Przeskoki akcji jak najbardziej zamierzone, szkoda,że nie przypadły do gustu.
Też jestem ciekaw co będzie dalej, obiecuję zapytać autora. Jak się dowiem, to szybciutko wam o tym napiszę. 
Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.
Kreacja świata mnie ujęła. Jest trochę egzotycznie, plemiennie, ale jednak nie ma tu wzorowania na jakiejś konkretnej kulturze z prawdziwego świata, do tego wyraźnie odmienne aspekty hmm biologiczne. Ot, zrobiłeś coś swojego, a to wcale nie jest łatwe. Historia była w sumie prosta, ale właśnie przez umiejscowienie jej w tak nowej otoczce, bardzo mi się podobało.
Wykonanie dla mnie raczej bez zarzutu, nie było tu może zdań-perełek, ale pojawiła się za to bardzo głęboka wiarygodność. Dialogi, imiona i nazwy, relacje między bohaterami, sposób ich myślenia, – wszystko składało się w spójną całość. Wreszcie prosty, spodziewany, ale przekonujący w moim odczuciu morał, dobrze dopasowany do całej historii – o tym, że warto pogadać, nie przyjmować wszystko na “bo tak”, “zawsze tak było” itd.
Bardzo mi się.
Czekałem na Ciebie Nir i wreszcie.
Dzięki za łaskotki już w pierwszym zdaniu. Nie mogę się jednak zgodzić ze stwierdzeniem,
jednak nie ma tu wzorowania na jakiejś konkretnej kulturze z prawdziwego świata
no przecież jest. Absolutne wzorowałem się na kulturze plemion Psów i Kotów, co uwidocznione jest nawet w ich nazwach. (Ups, następny rąbek się uchylił.)
No i za całą resztę komentarza też dziękuję. Warto pogadać, owszem, ale jeszcze warciej jest nie mieć uprzedzeń, jak dzieci. Cieszy mnie, że Ci się.
Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.
no przecież jest. Absolutne wzorowałem się na kulturze plemion Psów i Kotów, co uwidocznione jest nawet w ich nazwach. (Ups, następny rąbek się uchylił.)
O nieee, zagadki. A żeś mnie teraz tak podrażnił w ciekawość :D
Warto pogadać, owszem, ale jeszcze warciej jest nie mieć uprzedzeń, jak dzieci.
Bo to właśnie uprzedzenia sprawiają, że się nie gada. Że się patrzy na świat wykreowany w swojej głowie, a nie na ten poza nią w jego faktycznym stanie. Chociaż tutaj zaraz mogłyby wejść jakieś rozważania konstruktywistyczne i pojęcia operacjonalnie zamkniętego mózgu, więc może lepiej się nie zagłębiać. Czyli generalnie – tak, dzieci czasami wiedzą o wiele lepiej.
Podział na zwaśnione plemiona, będące dosłownym ucieleśnieniem konkursowego motta "(żyć) jak pies z kotem, jest dosyć oczywisty i czytelny. Potraktowałeś je dosłownie, chociaż nie koty i nie psy, a ludzie toczą w Twojej historii bezsensowny spór o niezbędne im do przetrwania rośliny (ich działanie wyjaśniasz dopiero w komentarzach, a szkoda). Jak rozumiem nadciąga jakaś sroga Zima w tym świecie i tylko z pomocą owych specjałów plemiona mogą przeżyć.
No właśnie, świat. Dodałeś trochę egzotyki i cofnąłeś swoich bohaterów do poziomu prostych ludów używających włóczni. Jednocześnie wyposażyłeś ich w nieokreślone kokony (czy to jako sprzęt obronny, czy moce umysłu) a wybranych bohaterów w telepatię. Jednak spotykamy w tekście rośliny o swojsko brzmiących nazwach jak wilcze ziele i kocie jagody, wspominasz także kuropatwy i zające, zatem prawdopodobnie mamy tutaj do czynienia ze światem postindustrialnym, najpewniej postapokaliptycznym. Chociaż te domy z "cegieł" i parki wśród domów nieco burzą taki obraz świata przedstawionego.
Ogólnie rzeczywistość zaprezentowana w tekście jest swoistym miszmaszem i, mimo że ciekawym, to jednak służy tylko jako tło wydarzeń, a przy tym jest dosyć umowna i uproszczona (las-miasto, dwa małe plemiona żyjące i walczące jakby w oderwaniu od reszty świata) oraz tak skonstruowana, żeby swoją prostotą i cechami pasowała do opowiadanej historii.
Co mnie zastanowiło, to wspomniane "niszczenie jagód" przez Mushulkarów. Czy oni je niszczyli umyślnie, czy tratowali niechcący podczas podkradania psiego ziela? Bo jeśli tak to wychodzi na to, że u źródeł konfliktu leży zwyczajna niezdarność mieszkańców lasu.
Oczywiście także motyw dzieci, które są ponad konfliktami dorosłych i widząc więcej (lub prościej i szczerzej), potrafią jednoczyć zwaśnione strony też nie jest nowy. Warto jednak pochwalić jasny i pozytywny przekaz Twojej historii.
Warsztatowo jest nieźle. Moim zdaniem widać wyraźnie postępy, jakie robisz w tej kwestii z tekstu na tekst. Oby tak dalej. Nie jest jeszcze całkiem czysto i bez zgrzytów, ale czyta sie w miarę płynnie (pomimo szarpanej konstrukcji).
Na pewno plus za te kilka pomysłów, które dorzuciłeś od siebie (kokony, moce psi), ale zauważ, że bez tych elementów nie byłoby w tekście żadnej fantastyki.
Dałbym klika, gdyby był jeszcze potrzebny, ale inni także docenili to opowiadanie. Na chwilę obecną wciąż jesteś w grze konkursowej, zatem życzę Ci powodzenia!
Aha. Nie podoba mi się szyk w zdaniu: Widziała kręcące się w kącikach jego oczu łzy.
Po przeczytaniu spalić monitor.
Mam ostatnio szczęście do soczystych komentarzy. Najpierw CM pod “Pchełką”, teraz Ty tutaj.
Dosłowność w traktowaniu tematu jest niewątpliwie pewną”ułomnością” wszystkich moich tekstów konkursowych. Wynika to z mojego sposobu pisania – siadam do komputera zupełnie bez pomysłu, jest tylko temat i wypełniająca pustkę muzyka. Zanurzony w tej muzyce szukam punktu zaczepienia, gdy go znajduję, to zaczynam pisać pierwszą scenę i dopiero wtedy pojawiają się dalsze pomysły, wizje i osoby.
Dogłębnie analizujesz strukturę stworzonego przeze mnie świata, to bardzo ciekawe i wartościowe, bo pokazuje mi, na które aspekty zwrócić uwagę przy pisaniu następnej sceny. Tak, mam pomysł na ciąg dalszy i trochę bardziej rozwiniętą wizję tego świata – dlatego nie będę komentował twoich domysłów co do genezy i mechanizmów tego świata. Mam nadzieję, że jeszcze w tym roku coś powstanie.
Co do niszczenia jagód, to nie wynika z niezdarności (Mushulkarzy są bardzo zwinni), tylko nieświadomości ich znaczenia. I tak, to w zamyśle jest źródłem konfliktu.
A te dzieci, to też inspiracja ze świata psów i kotów. Nie przypominam sobie, abym kiedykolwiek widział zwaśnione szczeniaki.
Bardzo miła jest Twoja uwaga o postępach, zawiera w sobie informację o tym, że nie tylko czytasz moje opowiadania, ale również coś z nich pamiętasz.
Dzięki za komentarz i wirtualnego klika.
Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.
Bardzo mi się podobało. Pomysł i wykonanie świetne. Żałuję tylko, że Zuhlę i Gutarda pozstawiłeś tak na pastwę losu i nie wiadomo, jak się kończy ich historia.
Cieszę się, że Ci się podobało, PożeraczuBułek. Bohaterów nie porzuciłem – mam nadzieję, że na gwiazdkę zdołam napisać następne opowiadanie.
Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.
To super. Oby z happy endem ;)
Mi się. Jest historia – w sumie nic nowego ani oryginalnego, ale jednak zaciekawia, pozwala wsiąknąć w świat. A cały ten egzotyczny sztafaż, umiejętnie dawkowane informacje, klimat – to robi całe opowiadanie. Fantasy oparte na czymś innym niż europejskie średniowiecze zawsze w cenie. Chętnie poczytałabym więcej w tym świecie, poznała lepiej zależności pomiędzy plemionami, bo pytań po lekturze można zadać sporo, a odpowiedzi dostać niewiele. Nie jest to błąd, wszystkie informacje potrzebne do zrozumienia fabuły są w tekście, ale czytelnicza ciekawość pozostała, w moim przypadku, niezaspokojona.
Napisane bardzo ładnie, język niby prosty i bez udziwnień, ale styl masz bardzo lekki. Przyjemnie się czytało, chociaż momentami przeszkadzało mi wrażenie pośpiesznego skakania poprzez kolejne sceny. No i właśnie, te krótkie scenki. Ja akurat lubię taki styl pisania – przynajmniej w opowiadaniach, bo w powieściach mógłby być męczący – ale wydaje mi się, że trzeba mocno się pilnować, by w rezultacie nie stworzyć tekstu poszarpanego. Tutaj udało ci się tego uniknąć, chociaż czasami balansujesz na granicy.
Wykorzystanie hasła konkursowego: 
Dzięki za udział w konkursie.
three goblins in a trench coat pretending to be a human
Gravel, dzięki za tak miły komentarz.
Cóż mogę dodać? Bardzo będę się starał poprowadzić was dalej w ten świat – po tylu zachętach, wręcz nie wypada odpuścić.
Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.
Główna przypadłość, na jaką IMO cierpi ten tekst, to prawie kompletna przezroczystość jego świata i bohaterów. Co po lekturze można powiedzieć o jego realiach i protagonistach – oprócz tego, że mają „fantastyczne” nazwy? Trzeba by nad tym popracować, dodać szczegółów i poszerzyć tło (nie chodzi o to, żeby było tego dużo objętościowo – ale żeby było treściwie), aby czytelnik mógł w trakcie lektury odnieść wrażenie, że obcuje z „prawdziwym” światem i prawdziwymi istotami, którzy istnieją także poza uściskiem fabuły na pierwszym planie. Ale że w ogóle pojawiły się takie ambicje światotwórcze – to plus :-)
Dziękuję szanownej Redakcji za komentarz, do dla mnie główna nagroda w tym konkursie.
Wydaje mi się, że wiem co rozumiesz przez “przezroczystość” i postaram się ten świat i bohaterów odrobinę pokolorować. A nazwy wcale nie są takie fantastyczne, na jakie wyglądają.
Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.
Fajne :)
Przynoszę radość :)
W tym momencie, autor zwany fizyk111, podziękował uprzejmie za miłe słowo o jego opowiadaniu.
Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.
Ładne. Warto słuchać co mają do powiedzenia dzieci.
