Pan Samochodzik i Śpiąca Królewna

– Co to jest? – Po­rucz­nik Gie­nek Widok wy­ba­łu­szył oczy.

Ada­mo­wicz stał na par­kin­gu, gła­dząc ciem­no­czer­wo­ny, lekko zma­to­wia­ły la­kier… po­jaz­du.

– Sa­mo­chód – od­parł. – Pan Sa­mo­cho­dzik.

Gie­nek rzu­cił mu spoj­rze­nie spode łba, ale na twa­rzy szefa nie drgnął żaden mię­sień.

– Wsia­da pan? – za­py­tał Ada­mo­wicz uprzej­mie.

Sa­mo­chód wy­glą­dał jak wy­cią­gnię­ty z mu­zeum albo planu fil­mo­we­go. Jak tu jeź­dzić czymś takim? Zwłasz­cza na akcję.

– A nie mo­że­my po pro­stu wziąć po­lo­ne­za? – Gie­nek wska­zał sze­reg nie­ozna­ko­wa­nych służ­bo­wych wozów sto­ją­cych na po­dwór­ku.

Ada­mo­wicz skrzy­wił się.

– Nie – od­parł krót­ko.

 

***

 

Sil­nik mru­czał jak kot, sa­mo­chód nie­wąt­pli­wie się to­czył, ale Gie­nek za­sta­na­wiał się, czy da­li­by radę ści­gać nim ko­go­kol­wiek nawet na nie­za­tło­czo­nej ulicy. Przy­po­mniał sobie wpraw­dzie, że Steve McQu­een dawał radę sta­rym for­dem mu­stan­giem, a ruch w San Fran­ci­sco w la­tach sześć­dzie­sią­tych był pew­nie więk­szy niż dwa­dzie­ścia lat póź­niej w Kra­ko­wie, ale też to cudo miało pół wieku wię­cej.

– Co dziś ro­bi­my… ka­pi­ta­nie?

Gie­nek nie miał pro­ble­mu z tym, że wy­glą­da­ją­cy na trzy­dziest­kę Ada­mo­wicz jest jego sze­fem. Od tego fa­ce­ci­ka w sta­ro­świec­kim płasz­czu i ka­pe­lu­szu zdar­tym z Hum­ph­reya Bo­gar­ta biła aura pro­fe­sjo­na­li­zmu i kom­pe­ten­cji. „Przed­wo­jen­na klasa” – my­ślał Gie­nek, ile­kroć sta­wał w drzwiach urzą­dzo­ne­go po sta­ro­świec­ku ga­bi­ne­tu, ukry­te­go w pod­zie­miach gma­chu na Mo­gil­skiej.

– Zo­ba­czy pan – od­po­wie­dział prze­wi­dy­wal­nie Ada­mo­wicz. Więk­szość spraw Wy­dzia­łu Siód­me­go tak wła­śnie się za­czy­na­ła. Tym razem jed­nak szef ode­rwał na mo­ment wzrok od ulicy za przed­nią szybą i spoj­rzał na pod­wład­ne­go, po czym oznaj­mił bez­na­mięt­nie: – Szu­ka­my czar­nej wołgi.

Gie­nek uznał, że Ada­mo­wicz żar­tu­je.

 

***

 

Wle­kli się naj­pierw długo przez Kra­ków, na drugą stro­nę mia­sta, wzbu­dza­jąc mniej­sze niż można się było spo­dzie­wać za­in­te­re­so­wa­nie prze­chod­niów przemykających w po­dmu­chach zim­ne­go wia­tru, a na­stęp­nie w Bro­no­wi­cach wy­je­cha­li na szosę ol­ku­ską. Je­sien­ne mgły i za­czy­na­ją­cy wła­śnie padać deszcz nie do­da­wa­ły oko­li­cy uroku, więc Gie­nek nawet nie za­re­ago­wał, kiedy w Szy­cach skrę­ci­li w prawo i mi­nę­li re­stau­ra­cję, do któ­rej cza­sem wy­bie­rał się w nie­dzie­lę na obiad. Po praw­dzie przy­sy­piał i ma­rzył o nie­do­pi­tej przed wy­jaz­dem kawie, sty­gną­cej teraz na biur­ku.

Albo o cze­ko­la­dzie. Praca w Sió­dem­ce miała jeden wiel­ki plus: Gie­nek prze­stał być za­leż­ny od ka­pry­sów ka­dro­wej Ha­lin­ki (a niech się nie­wdzięcz­na pusz­cza z tym przy­stoj­nia­kiem z dro­gów­ki!) ani przy­dzia­łu bonów do Pe­we­xu, po­nie­waż współ­pra­cu­ją­cy z wy­dzia­łem pso­łak Ste­fan Szwarc pod­rzu­cał cza­sem sło­dy­cze z RFN.

– Cze­ko­la­dy? – za­py­tał Ada­mo­wicz, jak zwy­kle tro­chę za­glą­da­jąc w myśli Gien­ka. Choć, trze­ba było przy­znać, od­gad­nię­cie tego ma­rze­nia nie wy­ma­ga­ło wiel­kie­go pod­słu­chi­wa­nia.

– Mhm – od­parł Gie­nek.

Szef le­d­wie mu­snął scho­wek, który otwarł się jak do­tknię­ty ma­gicz­ną różdż­ką. W środ­ku le­ża­ła ta­blicz­ka w li­lio­wej okład­ce. Szwaj­car­ska, naj­lep­sza. Gie­nek po­wą­chał za­war­tość z roz­ma­rze­niem.

– Skąd tyś się wła­ści­wie urwał, Ada­mo­wicz? – za­py­tał, wpa­tru­jąc się w fio­le­to­wą krowę, sym­bol nie­osią­gal­ne­go luk­su­su, i po­wo­li roz­gry­za­jąc chru­pią­cy orzech la­sko­wy.

To było py­ta­nie ry­tu­al­ne. Szef jak zwy­kle uśmiech­nął się tylko le­d­wie za­uwa­żal­nie i mil­czał.

W końcu skrę­ci­li w jesz­cze bar­dziej bocz­ną drogę, na któ­rej naj­więk­szy śpioch mu­siał­by się obu­dzić w bez­po­śred­niej kon­fron­ta­cji z wy­bo­ja­mi. Sil­nik mru­czał nieco gło­śniej, ale sa­mo­chód piął się po­słusz­nie pod górę, pod­ska­ku­jąc na każ­dej dziu­rze.

– Wy­trzy­ma? – za­py­tał Gie­nek, usi­łu­jąc nie dać po­znać po sobie nie­po­ko­ju. W takie miej­sce pe­ka­es ra­czej nie do­jeż­dża, trze­ba by wra­cać do głów­nej, a dia­bli wie­dzą, czy w ogóle po­je­dzie. Po­ma­cał kie­szeń: le­gi­ty­ma­cja na miej­scu, w razie czego zmusi się ja­kie­goś pry­wat­ne­go do pod­wie­zie­nia.

– Wy­trzy­ma. Nie takie rze­czy wy­trzy­my­wał.

„Jasne” – po­my­ślał Gie­nek. „Wy­chu­cha­ne cacko z dwu­dzie­sto­le­cia”. Co temu Ada­mo­wi­czo­wi od­bi­ło, żeby czymś takim tłuc się po wio­skach?

– Może jesz­cze po­wiesz, że wal­czył na woj­nie – rzu­cił z prze­ką­sem.

Ada­mo­wicz zmru­żył je­dy­nie oczy i oczy­wi­ście mil­czał.

– Pierw­szej – dodał Gie­nek dla pod­trzy­ma­nia kon­wer­sa­cji, ale bez więk­szej na­dziei na od­po­wiedź.

Szef jed­nak go za­sko­czył.

– Ow­szem – od­parł.

I tyle.

 

***

 

– Co to jest? – Gie­nek wy­ba­łu­szył oczy po raz drugi tego dnia.

Przed nimi z mgły wy­nu­rzy­ły się ruiny. Ada­mo­wicz za­trzy­mał sa­mo­chód i zga­sił sil­nik.

– Niech pan wy­sia­da – po­wie­dział – ja mam tu jesz­cze coś do za­ła­twie­nia.

Gie­nek nie­chęt­nie wy­szedł w pa­skud­ną mżaw­kę. Się­gnął do kie­sze­ni płasz­cza, ale przy­po­mniał sobie, że od roku nie pali. Od kiedy le­karz po­ki­wał głową nad wy­ni­ka­mi EKG i rzu­cił mi­mo­cho­dem, że na miej­scu po­rucz­ni­ka dałby sobie spo­kój z pa­pie­ro­sa­mi. Obo­jęt­ny ton le­ka­rza, naj­wy­raź­niej nie­wie­rzą­ce­go w ludz­kość, po­dzia­łał. A Gie­nek od tego czasu wy­mie­niał z ko­le­ga­mi kart­ki na pa­pie­ro­sy na te na cu­kier. Drę­czy­ły go cza­sem wąt­pli­wo­ści, czy kar­dio­log uznał­by to za dobrą zmia­nę, ale jed­no­cze­śnie miał ko­ją­ce po­czu­cie, że po­słu­chał rady.

Gie­nek też nie bar­dzo wie­rzył w ludz­kość. Chwi­lo­wo jed­nak głów­nie tra­cił wiarę w po­czy­tal­ność Ada­mo­wi­cza, który po­chy­lał się nad kie­row­ni­cą i wy­glą­dał, jakby szep­tał coś do dyk­ta­fo­nu. Gie­nek pra­co­wał w Sió­dem­ce od kilku mie­się­cy i zdą­żył po­lu­bić szefa, nie wy­zbył się jed­nak przy­ro­dzo­nej po­dejrz­li­wo­ści. Co je­że­li nie zdał ja­kie­goś testu i do­sta­nie teraz kulkę w łeb, a kiedy na wio­snę ktoś znaj­dzie ciało, o Ada­mo­wi­czu wraz z jego dzi­wacz­nym sa­mo­cho­dem nikt nie bę­dzie pa­mię­tał?

Co to on po­wie­dział? Że szu­ka­my czar­nej wołgi? Gie­nek po­czuł zimny dreszcz. Nagle nie­ty­po­we za­cho­wa­nie szefa za­czę­ło na­bie­rać no­wych, zło­wiesz­czych zna­czeń. Zer­k­nął ukrad­kiem na sa­mo­chód. Nie czar­ny i nie wołga. Może się do­brze ka­mu­flu­je. Roz­są­dek usi­ło­wał pod­po­wie­dzieć, że na dyk­ta­fon zo­sta­ły za­pew­ne na­gra­ne in­for­ma­cje, gdzie ich w razie czego zna­leźć, ale takie coś zo­sta­wia się prze­cież w biu­rze, a nie sa­mo­cho­dzie za­par­ko­wa­nym w miej­scu, gdzie dia­beł mówi do­bra­noc!

Ga­lo­pu­ją­cą pa­ra­no­ję prze­rwał trzask drzwi­czek. Przed Gien­kiem stał Ada­mo­wicz w nie­na­gan­nie od­pra­so­wa­nym płasz­czu, spodniach z kan­tem oraz ele­ganc­kich bu­tach. Po­dróż po wy­bo­istych dro­gach i mżaw­ka jakby go nie do­ty­czy­ły. Zmie­rzył pod­wład­ne­go kry­tycz­nym wzro­kiem.

– Jak dobry jest pan we wspi­nacz­ce?

– Mam za­świad­cze­nie z te­stów spraw­no­ścio­wych – od­parł od­ru­cho­wo Gie­nek.

Ada­mo­wicz skrzy­wił się.

– Więk­szość z nich nawet za­li­czy­łem – obu­rzył się Gie­nek. – Nie­źle bie­gam, z wy­trzy­ma­ło­ścią nie jest bar­dzo źle, dam radę pod­nieść coś cięż­kie­go…

– Zna­czy ze wspi­nacz­ką jest nie­do­brze – prze­rwał mu szef. – Niech bę­dzie. Idzie pan pro­sto, a ja do­oko­ła i scho­dzę z góry.

– Pro­sto?

Ada­mo­wicz wska­zał na ma­ja­czą­ce mię­dzy drze­wa­mi ka­mien­ne łuki w murze, za­bi­te de­ska­mi. Drew­no nawet z tej od­le­gło­ści wy­glą­da­ło na zbu­twia­łe.

– Co jest w środ­ku?

– Sam chciał­bym wie­dzieć. I za chwi­lę się do­wie­my. – Ada­mo­wicz na­cią­gnął na dło­nie skó­rza­ne rę­ka­wicz­ki, po­pra­wił ka­pe­lusz i ru­szył w lewo, mię­dzy drze­wa, ku roz­pa­da­ją­cej się wieży. Gien­ko­wi nie po­zo­sta­ło nic in­ne­go, jak po­dejść wąską, za­ro­śnię­tą ścież­ką ku bra­mie.

Nie zdą­żył za­py­tać, czy po­wi­nien być bar­dzo ostroż­ny czy tylko ostroż­ny, więc na wszel­ki wy­pa­dek wy­brał pierw­szą opcję i do roz­mon­to­wy­wa­nia desek za­brał się po­wo­li i uważ­nie, wy­czu­la­jąc słuch na wszel­kie po­dej­rza­ne od­gło­sy. W lesie pa­no­wa­ła jed­nak cisza – jak do­brze po­my­śleć, dzi­wacz­na cisza, uświa­do­mił sobie. Nawet je­sie­nią po­wi­nien prze­cież sły­szeć sroki, mysz sze­lesz­czą­cą w ściół­ce albo choć­by szmer spa­da­ją­cych liści. A tu nie było sły­chać nawet kro­ków Ada­mo­wi­cza.

Gie­nek stłu­mił prze­kleń­stwo. Szef miał w sobie coś ta­kie­go, że od­uczył współ­pra­cow­ni­ka kląć w swo­jej obec­no­ści, nie­mniej wie­lo­let­nie przy­zwy­cza­je­nia nie­ła­two wy­ko­rze­nić cał­ko­wi­cie. Gie­nek wsłu­chi­wał się więc przez chwi­lę w ciszę, po­wta­rza­jąc w my­ślach co bar­dziej so­czy­ste okre­śle­nia na zło tego świa­ta.

W tej mar­two­cie dwa dźwię­ki, które roz­le­gły się nie­mal jed­no­cze­śnie, sta­no­wi­ły tym więk­sze za­sko­cze­nie. Naj­pierw tuż za zbu­twia­ły­mi de­ska­mi, któ­rych nie zdą­żył jesz­cze cał­kiem usu­nąć, coś sko­czy­ło mięk­ko na zie­mię, a na­stęp­nie ciszę prze­szył sko­wyt nie­po­dob­ny do cze­go­kol­wiek, co Gie­nek sły­szał w na­tu­rze albo na fil­mach przy­rod­ni­czych.

Moc­nym ude­rze­niem pod­nie­sio­ne­go z ziemi ko­na­ra roz­trza­skał po­zo­sta­łe desz­czuł­ki i sko­czył w otwór, po czym za­marł.

Przed sobą miał zruj­no­wa­ny dzie­dzi­niec, z pu­sty­mi okna­mi wy­glą­da­ją­cy­mi jak upior­ne oczo­do­ły, w któ­rych kłę­bi­ła się mgła. Na środ­ku dzie­dziń­ca stał Ada­mo­wicz, trzy­ma­jąc w że­la­znym uści­sku wi­ją­ce się wło­cha­te stwo­rze­nie, przy­wo­dzą­ce na myśl skrzy­żo­wa­nie nie­wiel­kiej małpy z ba­zy­lisz­kiem. Na widok Gien­ka stwór wydał ko­lej­ny prze­raź­li­wy sko­wyt, ob­na­ża­jąc przy tym dłu­gie białe kły.

– Niech pan uważa, gdzieś pew­nie czai się drugi! – za­wo­łał szef, nie spusz­cza­jąc wzro­ku z po­twor­ka.

Gie­nek za­klął tym razem bar­dzo zde­cy­do­wa­nie nie w duchu.

– Co… to… jest?! – wrza­snął.

– Mam pewne po­dej­rze­nia – od­parł z nie­zmą­co­nym spo­ko­jem Ada­mo­wicz, wpa­tru­jąc się w stwo­ra, który bez­sku­tecz­nie usi­ło­wał się wy­rwać, wy­ma­chu­jąc krót­ki­mi jak na małpę ła­pa­mi. – Ten eg­zem­plarz nie wy­glą­da bar­dzo groź­nie… – Od­po­wie­dzia­ło mu oczy­wi­ście obu­rzo­ne syk­nię­cie. – Ale za­wsze le­piej trzy­mać się z dala od pa­zu­rów.

Gie­nek roz­glą­dał się po dzie­dziń­cu, ale z kątów wy­su­wa­ły się tylko ko­lej­ne ję­zy­ki wil­got­nej mgły.

– Tu czai się coś ta­kie­go, a my je­ste­śmy nie­uzbro­je­ni? – za­py­tał z nie­do­wie­rza­niem.

Ada­mo­wicz wzru­szył ra­mio­na­mi. Przez dłuż­szą chwi­lę oglą­dał mał­po-ga­da ze wszyst­kich stron, igno­ru­jąc wście­kłe pry­cha­nie.

– Nie spo­dzie­wa­łem się cze­goś ta­kie­go – oznaj­mił, po czym po­trzą­snął stwo­rem i zwró­cił się do niego ostro: – Gdzie twój pan?

– Nie mam pana! – wy­sy­cza­ła masz­ka­ra.

– Je­steś fa­mu­lu­sem, to oczy­wi­ste, choć nie ta­kie­go ocze­ki­wa­łem – po­wie­dział Ada­mo­wicz ze spo­ko­jem, jakby roz­ma­wiał o po­go­dzie na imie­ni­nach u cioci. – A zatem gdzieś musi być twój pan. I po­bra­tym­cy.

– Nie je­stem fal­lu­sem! – ryk­nął stwór z obu­rze­niem. – I je­stem tu sam!

Ada­mo­wicz po­tak­nął.

– Spryt­ne, ale nic z tego nie bę­dzie. W pierw­szym przy­pad­ku po­wie­dzia­łeś praw­dę, je­steś bo­wiem fa­mu­lu­sem, nie fal­lu­sem. Może więc i dru­gie stwier­dze­nie jest praw­dą. ­– Wzru­szył ra­mio­na­mi, mie­rząc po­twor­ka ba­daw­czym wzro­kiem, jakby sza­co­wał jego siłę. – Co nie zmie­nia faktu, że zo­sta­łeś stwo­rzo­ny i gdzieś musi być twój pan. Za­pro­wadź nas do niego.

Gie­nek wy­czuł w ostat­nich sło­wach zło­wiesz­czy ton. Nie miał naj­mniej­szej ocho­ty za­po­zna­wać się z czło­wie­kiem, który stwo­rzył to coś. Zanim jed­nak zdą­żył otwo­rzyć usta, po­czuł, jak w łydkę wbi­ja­ją mu się ostre pa­zu­ry. Jego nogi ucze­pił się po­dob­ny po­twór, acz­kol­wiek mniej­szy i przy­po­mi­na­ją­cy ra­czej mie­szan­kę małpy i ła­si­cy, i roz­ry­wał wła­śnie no­gaw­kę ulu­bio­nych spodni po­rucz­ni­ka.

– Ki dia­beł! – wrza­snął Gie­nek, usi­łu­jąc strzą­snąć ze sie­bie na­past­ni­ka.

– A więc jed­nak skła­ma­łeś – po­wie­dział z le­d­wie ha­mo­wa­nym gnie­wem, ale i nutą żalu Ada­mo­wicz. – Chro­nisz pana czy ją? – Przez chwi­lę przy­glą­dał się ła­si­co-mał­pie ucze­pio­nej no­gaw­ki Gien­ka. W końcu zmru­żył oczy i po­trzą­snął znów stwo­rem, zwró­cił się jed­nak do pod­wład­ne­go: – Niech pan to zła­pie, po­rucz­ni­ku. To roz­kaz.

Praca przy zwy­kłych wła­ma­niach do skle­pów mo­no­po­lo­wych i ła­pa­niu eks­hi­bi­cjo­ni­stów za­cze­pia­ją­cych stu­dent­ki ob­ja­wi­ła nagle nie­zna­ne do­tych­czas uroki. Nawet jeśli mia­ła­by ozna­czać za­leż­ność od ka­pry­sów Ha­lin­ki w kwe­stii to­wa­rów re­gla­men­to­wa­nych. Nie­mniej roz­kaz to roz­kaz, a Gie­nek wstą­pił do mi­li­cji tro­chę z nudów, ale głów­nie dla­te­go, że chciał łapać prze­stęp­ców. To coś, co szar­pa­ło pa­zu­ra­mi jego łydkę, było winne co naj­mniej na­pa­ści na funk­cjo­na­riu­sza, za co gro­zi­ły sto­sow­ne pa­ra­gra­fy.

Po­chy­lił się i omal nie wy­wi­nął orła w mokre li­ście, po­nie­waż stwo­rze­nie sko­czy­ło ku jego twa­rzy z szyb­ko­ścią bły­ska­wi­cy.

– Nie ze mną takie nu­me­ry – mruk­nął, uchy­la­jąc się od­ru­cho­wo i chwy­ta­jąc jed­no­cze­śnie rów­no­wa­gę oraz ogon stwo­rze­nia.

Wy­ry­wa­ło się i usi­ło­wa­ło wy­wi­nąć tak, żeby ugryźć Gien­ka w palec, ale bez po­wo­dze­nia.

– Do­sko­na­le – po­wie­dział Ada­mo­wicz do więk­sze­go fa­mu­lu­sa, który wpa­try­wał się w niego z nie­ukry­wa­ną zło­ścią. – To twoja sa­mi­ca, zga­du­ję. Nie ob­cho­dzisz mnie ty, ona ani nawet wasze po­tom­stwo, jeśli ta­ko­we ist­nie­je, do­pó­ki bę­dzie­cie sie­dzieć cicho. Za­wrze­my układ. – Oba stwo­rze­nia prze­sta­ły się wy­ry­wać. – Ob­cho­dzi mnie wasz pan, stwór­ca. Jeśli na­tych­miast nie po­wiesz, gdzie on jest… – Głos Ada­mo­wi­cza brzmiał teraz na­praw­dę zło­wro­go. – Mój współ­pra­cow­nik…

Ła­si­co-mał­pa spoj­rza­ła na Gien­ka z prze­stra­chem. Gie­nek spoj­rzał po­dob­nie na szefa.

– Ja nie mogę! – jęk­nął udrę­czo­ny fa­mu­lus.

– Liczę do trzech… Raz…

Stwór zawył.

– Dwa…

Stwór zawył jesz­cze gło­śniej.

– I…

Ła­si­ca wy­gię­ła się w uści­sku Gien­ka i w końcu ugry­zła go w palec. Gie­nek jęk­nął i omal nie wy­pu­ścił jej z rąk: zęby były ostre jak brzy­twy.

– Nie wiemy, gdzie jest pan! – prych­nę­ła.

– Trzy…

– Ale wiemy, gdzie jest to, czego szuka on! – pi­snę­ła, wijąc się jak osza­la­ła.

Gie­nek zer­k­nął na Ada­mo­wi­cza, ten zaś po­krę­cił głową, dając do zro­zu­mie­nia, żeby nie lu­zo­wać uchwy­tu.

– Do­sko­na­le. Pro­po­nu­ję wam układ. Na kla­sycz­nych za­sa­dach.

 

***

 

– Co tu wła­ści­wie miało sie­dzieć? – za­py­tał Gie­nek, kiedy go­dzi­nę póź­niej prze­dzie­ra­li się przez chasz­cze za ru­ina­mi zamku.

– Coś znacz­nie pa­skud­niej­sze­go – od­parł Ada­mo­wicz, ale nie wdał się w wy­ja­śnie­nia.

Wy­glą­dał dość ko­micz­nie z mał­po-ba­zy­lisz­kiem w ra­mio­nach, ale Gie­nek nie wąt­pił, że on sam, z ła­si­co-mał­pą ucze­pio­ną rę­ka­wa, nie przed­sta­wia dużo po­waż­niej­sze­go wi­do­ku.

– Po­zwo­lisz nam odejść? – upew­nił się po raz dzie­sią­ty więk­szy fa­mu­lus. Stwór w kółko po­wta­rzał wa­run­ki ukła­du, jakby nie do­wie­rzał czło­wie­ko­wi.

– Jeśli znaj­dę to, czego szu­kam. Jak stoi w umo­wie.

– Nie ka­żesz nam szu­kać pana? – To py­ta­nie też po­wta­rza­ło się co kilka minut.

– Nie – od­parł po raz enty ze świę­tą cier­pli­wo­ścią szef.

Stwo­rze­nie ode­tchnę­ło z ulgą.

– To jest tam. – Wska­za­ło nie­wiel­ką grotę w skal­nej ostro­dze po­bli­skie­go pa­gór­ka. – Wy­puść mnie.

Ada­mo­wicz przy­spie­szył kroku. Gie­nek le­d­wie za nim na­dą­żał.

– Wy­puść, wy­puść…

– Co tam, u dia­bła, jest? – nie wy­trzy­mał Gie­nek.

Ada­mo­wicz parł przed sie­bie.

– Do­brze pan mówi: u dia­bła – mruk­nął.

Gie­nek ze­brał się w sobie i pod­biegł do szefa. Chwy­cił go za ramię i za­trzy­mał.

– Ada­mo­wicz – wy­dy­szał. – Jeśli to ja­kieś twoje oso­bi­ste po­ra­chun­ki i wcią­gną­łeś mnie…

Na­po­tkał lo­do­wa­ty wzrok nie­bie­skich oczu.

– Po­rucz­ni­ku Widok, pro­szę się za­cho­wy­wać re­gu­la­mi­no­wo.

Nie pusz­cza­jąc ra­mie­nia Ada­mo­wi­cza, Gie­nek za­ci­snął drugą pięść. W mło­do­ści tro­chę się bok­so­wał, więc w razie czego po­ra­dzi sobie z sze­fem, któ­re­mu naj­wy­raź­niej od­bi­ło.

– Nie mam za­mia­ru nad­sta­wiać karku za ja­kieś twoje mrzon­ki! Dałem się wcią­gnąć w tę Sió­dem­kę, bo niby mam jakiś ta­lent czy co. Póki go­ni­my pso­ła­ki czy be­bo­ki, nie ma spra­wy. Wy­kro­cze­nie to wy­kro­cze­nie, nie­za­leż­nie od tego, kto je po­peł­nił. Ale…

Nie­bie­skie oczy nadal lu­stro­wa­ły go chłod­nym spoj­rze­niem.

– Za­pra­szam pana do kró­le­stwa zbrod­ni.

Jak gdyby nigdy nic strzep­nął dłoń Gien­ka i nie od­wra­ca­jąc się, ru­szył do przo­du, ku wej­ściu do groty. Chcąc nie chcąc, Gie­nek ru­szył za nim. Fa­mu­lu­sy krę­ci­ły się nie­spo­koj­nie, spra­wia­jąc wra­że­nie, jakby były go­to­we ze­rwać umowę z Ada­mo­wi­czem i uciec. Gie­nek chwy­cił ła­si­co-mał­pę, która prze­wi­dy­wal­nie ugry­zła go znów w palec. Od­no­to­wał w my­ślach, że trze­ba bę­dzie przejść się do ja­kie­goś do­bre­go ko­mi­su i po­szu­kać po­rząd­nych skó­rza­nych rę­ka­wic.

Sta­nę­li tym­cza­sem w wej­ściu do groty.

– Gdzie ona jest? – za­py­tał Ada­mo­wicz. W jego gło­sie czuć było na­pię­cie.

Więk­szy fa­mu­lus, sie­dzą­cy u niego w ra­mio­nach, wy­su­nął małpi palec w kie­run­ku ka­mien­ne­go ru­mo­wi­ska. Na twa­rzy szefa po­ja­wi­ły się nie­spo­dzie­wa­ne uczu­cie: nie­pew­no­ści, lęku, nie­do­wie­rza­nia. I bólu.

„Ona?” – po­my­ślał Gie­nek. „Czyż­by dia­beł po­rwał mu te sto czy ile lat temu na­rze­czo­ną?” Na po­cie­sze­nie uznał, że jeśli bę­dzie zwy­kły trup, to bę­dzie i zwy­kłe do­cho­dze­nie, a więc coś, na czym Gie­nek Widok się zna.

– Od­suń­cie ka­mie­nie – za­ko­men­de­ro­wał Ada­mo­wicz.

Pod ru­mo­wi­skiem nie było trupa. Było za to coś, co wy­glą­da­ło jak trum­na. Nie­du­ża trum­na. „Nie na­rze­czo­na, tylko sio­stra albo córka” – sko­ry­go­wał swoje po­dej­rze­nia Gie­nek.

Fa­mu­lu­sy sko­czy­ły pod prze­ciw­le­głą ścia­nę, wpa­tru­jąc się w Ada­mo­wi­cza z prze­stra­chem. On zaś pod­szedł do skrzy­ni, zdjął rę­ka­wicz­ki i bar­dzo de­li­kat­nie po­ło­żył dło­nie na me­ta­lo­wym wieku. Gie­nek pa­trzył z boku, ale mógł­by przy­siąc, że po ob­li­czu szefa spły­nę­ło kilka łez.

Nagle w jego uszy wdarł się nie­spo­dzie­wa­ny od­głos. I uświa­do­mił sobie, że o ile w lesie po dro­dze po­wró­ci­ły zwy­czaj­ne dźwię­ki, o tyle tu znów pa­no­wa­ła ab­so­lut­nie mar­twa cisza, jakby te dwa miej­sca były za­klę­te. Cisza prze­rwa­na teraz przez nio­są­ce się z da­le­ka wycie klak­so­nu. „Cie­ka­we, kogo dia­bli nada­li” – po­my­ślał Gie­nek. „Miej­my na­dzie­ję, że to ka­wa­le­ria, a nie ten król zbrod­ni”.

Ada­mo­wicz pod­niósł głowę i spoj­rzał w kie­run­ku wej­ścia do groty. Echo klak­so­nu nio­sło się po jarze, nad któ­rym znaj­do­wa­ła się ja­ski­nia. Jakby ktoś je­chał dnem do­lin­ki. Po czym ja­zgot ucichł.

Gie­nek po­szu­kał wzro­kiem fa­mu­lu­sów i zna­lazł je sku­lo­ne w kącie, przy­tu­lo­ne do sie­bie. Ada­mo­wicz bar­dzo po­wo­li zwró­cił się ku nie­fo­rem­nym stwo­rze­niom.

– On ją zabił – po­wie­dział głu­cho, za­ci­ska­jąc pię­ści. – Wy­ko­rzy­stał, a potem zabił. – Echo przy­nio­sło słaby po­głos klak­so­nu.

Stwo­ry spu­ści­ły wzrok i skur­czy­ły się nie­mal do roz­mia­rów szczu­rów.

– On, kim­kol­wiek jest, kazał wam to zro­bić – ode­zwał się nie­spo­dzie­wa­nie dla sie­bie sa­me­go Gie­nek.

Po­tak­nę­ły.

– Kazał zli­kwi­do­wać i kazał pil­no­wać – syk­nę­ła ła­si­co­wa­ta sa­mi­ca. – A potem od­szedł.

Gie­nek wi­dział, że Ada­mo­wicz z tru­dem pa­nu­je nad emo­cja­mi i lada mo­ment wy­buch­nie. In­stynkt sta­re­go gliny włą­czył się au­to­ma­tycz­nie.

– Sze­fie – po­wie­dział po­rucz­nik, sta­jąc mię­dzy Ada­mo­wi­czem a fa­mu­lu­sa­mi i przy­go­to­wu­jąc się men­tal­nie na ewen­tu­al­ność, w któ­rej bę­dzie mu­siał dać prze­ło­żo­ne­mu po pysku. – Nawet jeśli to one za­bi­ły twoje dziec­ko, były tylko nie­wol­ni­ka­mi wy­ko­nu­ją­cy­mi po­le­ce­nia. – Przy­po­mniał sobie układ za­pro­po­no­wa­ny przez Ada­mo­wi­cza. Ob­wa­ro­wa­ny wie­lo­ma za­strze­że­nia­mi akt nie­lo­jal­no­ści wobec pana i stwór­cy. Nie żeby Gie­nek zro­zu­miał wiele z tego przy­po­mi­na­ją­ce­go praw­ni­czy beł­ko­tu, ale jedna rzecz utkwi­ła mu w pa­mię­ci. – Z tego, co sam mó­wi­łeś, wy­ni­ka, że nie są w sta­nie sprze­ci­wić się roz­ka­zo­wi swo­je­go pana…

Stwo­ry spoj­rza­ły na niego z wdzięcz­no­ścią.

– Kazał pil­no­wać – szep­nął Ada­mo­wicz. – A więc nie wszyst­ko stra­co­ne.

Gie­nek od­chrząk­nął. Wie­lo­krot­nie w trak­cie ka­rie­ry zda­rza­ło mu się cho­dzić do ro­dzin ofiar wy­pad­ków albo za­bójstw i znał ludz­ką skłon­ność do chwy­ta­nia się każ­de­go cie­nia na­dziei. Pod­szedł do trum­ny, roz­wa­ża­jąc otwar­cie jej, by una­ocz­nić sze­fo­wi nie­od­wra­cal­ność śmier­ci.

Przy­kuc­nął i prze­ko­nał się, że to, co w pół­mro­ku brał za trum­nę, nie jest nawet skrzy­nią. Miał przed sobą bryłę spra­so­wa­ne­go me­ta­lu, po­ły­sku­ją­ce­go od­pa­da­ją­cym gdzie­nie­gdzie czar­nym la­kie­rem, spod któ­re­go wy­glą­dał zma­to­wia­ły błę­kit. Prze­błysk sceny z hor­ro­ru, który kie­dyś oglą­dał, pod­po­wie­dział mu, co się stało i, praw­dę mó­wiąc, Gie­nek miał ocho­tę zwy­mio­to­wać. „Córka czy na­rze­czo­na?” – my­ślał go­rącz­ko­wo, jakby to miało ja­kie­kol­wiek zna­cze­nie. Zer­k­nął jesz­cze raz na zgnie­cio­ny sa­mo­chód i miał wra­że­nie, że wśród warstw że­la­stwa widzi blady ogie­nek, jakby tkwi­ła tam za­klę­ta dusza za­bi­tej dziew­czy­ny.

– Za­bie­ra­my ją – po­wie­dział Ada­mo­wicz.

Po­dniósł się i stał teraz nad Gien­kiem, wy­glą­da­jąc jakby nagle przy­tło­czył go cię­żar lat. W jego oczach smu­tek mie­szał się z roz­pa­czą i gnie­wem. Ski­nął na fa­mu­lu­sy, które po­słusz­nie unio­sły po­sęp­ne brze­mię i ruszyły z nim ku wy­lo­to­wi groty. Na ze­wnątrz Ada­mo­wicz nie skie­ro­wał się z po­wro­tem ku ru­inom i dro­dze, ale za­czął scho­dzić w głąb jaru, nie zwa­ża­jąc na błoto i chla­sta­ją­ce go mokre ga­łę­zie. Gie­nek nawet nie pró­bo­wał go po­wstrzy­my­wać.

Kiedy dzi­wacz­ny kon­dukt znalazł się na dole, nie­spo­dzie­wa­nie za­la­ło ich ja­skra­we świa­tło. Gie­nek od­ru­cho­wo się­gnął do paska, ale nie miał przy sobie żad­ne­go sprzę­tu. W Sió­dem­ce nawet kaj­dan­ki rzad­ko się przy­da­wa­ły.

Na ścież­ce bie­gną­cej do­lin­ką stał po­jazd przy­po­mi­na­ją­cy bar­dzo mały, nie­zbyt fo­rem­ny i po­zba­wio­ny wie­życz­ki czołg. A może trans­por­ter opan­ce­rzo­ny. Albo coś ze sta­re­go filmu scien­ce-fic­tion. Stał bez ruchu, omia­ta­jąc grupę świa­tła­mi re­flek­to­rów. Nagle ich blask sku­pił się w jeden wąski snop, skie­ro­wa­ny na lewo od Gien­ka.

Wy­ce­lo­wa­ny pro­sto w czar­ny kształt na ra­mio­nach fa­mu­lu­sów.

Metal za­drżał, a z wnę­trza dało się sły­szeć coś w ro­dza­ju stłu­mio­ne­go wes­tchnie­nia. „Sió­dem­ka” – uświa­do­mił sobie Gie­nek. „Tu wszyst­ko jest moż­li­we, ni­cze­mu nie na­le­ży się dzi­wić, jak po­wta­rza Ada­mo­wicz”.

Na twa­rzy szefa po­ja­wi­ło się nowe uczu­cie: lo­do­wa­ta żądza ze­msty.

– Tak, to ona – po­wie­dział za­ska­ku­ją­co ła­god­nie. Gie­nek nie bar­dzo wie­dział, do kogo: w do­lin­ce nie po­ja­wi­ła się żadna nowa osoba, a z czoł­gu też nikt nie wy­sia­dał. Szef ski­nął na fa­mu­lu­sy, które wy­su­nę­ły się przed obu męż­czyzn i sta­nę­ły na­prze­ciw­ko po­jaz­du. Sam pod­szedł i po­kle­pał we­hi­kuł po pan­ce­rzu. – Wró­ci­łeś do daw­nej po­sta­ci, stary przy­ja­cie­lu – po­wie­dział z czu­ło­ścią. – Wiem, ty je­steś jesz­cze bar­dziej nie­szczę­śli­wy ode mnie.

Po­jazd za­ko­ły­sał się, jakby wstrzą­sa­ny łka­niem.

Gie­nek po­czuł, że opada mu szczę­ka.

– Co to jest? – wy­szep­tał, wska­zu­jąc na mi­nia­tu­ro­wy czołg.

Za­py­tał, choć już wie­dział.

 

***

 

– Po­wsta­li pod­czas wojny. Pierw­szej. – Ada­mo­wicz uśmiech­nął się krzy­wo.

Sie­dzie­li koło czoł­gu, na któ­re­go po­kry­wie le­ża­ła teraz spra­so­wa­na czar­na ka­ro­se­ria. Mał­po­wa­te stwo­ry sku­li­ły się pod krza­kiem tar­ni­ny i po­gry­za­ły zwa­rzo­ne przez pierw­sze przy­mroz­ki owoce.

– Po­wsta­li jako para, fa­mu­lu­sy nie po­win­ny być same. Naj­le­piej dzia­ła­ją w dwój­kę. Ci byli wo­jow­ni­kiem i ele­ganc­ką pięk­no­ścią.

Gie­nek ob­ra­cał w rę­kach ta­blicz­kę cze­ko­la­dy, która wy­pa­dła z otwo­ru lu­fo­we­go czoł­gu. Tę samą, którą wcze­śniej miał w rę­kach, kiedy je­cha­li do ruin sta­re­go zamku.

– Ten… – wska­zał ku wzgó­rzu, na któ­rym się wzno­si­ły – ten czło­wiek stam­tąd, który znikł… Dla­cze­go ją zabił?

Ada­mo­wicz za­gryzł wargę, aż po­bie­la­ła.

– Kiedy się po­zna­li­śmy, wie­dzia­łem na­tych­miast, że jest ma­giem jak ja – po­wie­dział cicho, gło­sem na­ła­do­wa­nym zło­ścią.

Gie­nek po­wstrzy­mał się od gwizd­nię­cia. Od po­cząt­ku ich zna­jo­mo­ści wie­dział, że szef nie jest zwy­kłym czło­wie­kiem, ale takie otwar­te wy­zna­nie obo­jęt­nym tonem zro­bi­ło wra­że­nie.

– Po­wie­dział, że zde­zer­te­ro­wał z armii Ka­ise­ra, że chce ze mną współ­pra­co­wać. Byłem pod Ver­dun, byłem nad Sommą i usi­ło­wa­łem roz­pacz­li­wie wy­my­ślić coś, co po­mo­że prze­rwać ten kosz­mar. Jego pro­po­zy­cja była dla mnie, mło­dzi­ka, darem od losu. Wie­dział wię­cej, chciał mnie uczyć. Obie­cał pomoc. Oszu­kał mnie, zdra­dził. – Przez chwi­lę Ada­mo­wicz mil­czał, wpa­trzo­ny w ciem­nie­ją­ce niebo, jakby wi­dział na nim ob­ra­zy z wojny. – On był mi­strzem w two­rze­niu fa­mu­lu­sów, to on… – Za­ci­snął zęby.

– To on ich stwo­rzył, tak?

Ada­mo­wicz po­tak­nął.

– Nie wie­dział tylko jed­ne­go. Mag two­rzy fa­mu­lu­sy za po­mo­cą wła­snej krwi. To go z nimi wiąże. Wła­dzę można prze­ka­zać za po­mo­cą roz­ka­zu, można ją też wy­mu­sić, zwłasz­cza pod nie­obec­ność pana, ale ory­gi­nal­ne więzy krwi są za­wsze naj­sil­niej­sze.

Gie­nek na wszel­ki wy­pa­dek uszczyp­nął się ukrad­ko­wo, po­nie­waż sam nie wie­rzył, że bie­rze to wszyst­ko na serio i za­mie­rza zadać py­ta­nie, które zadał.

– Pod­mie­ni­łeś fiol­ki?

Szef po­krę­cił głową.

– Nie, ale pod­czas pracy ska­le­czy­łem się. Po­ma­ga­łem mu, uczy­łem się, nie wie­dzia­łem, że to ważne, nie po­wie­dzia­łem. Na szczę­ście. Oni są krwią z krwi nas obu. A potem on nas zdra­dził, prze­ka­zał Pru­sa­kom in­for­ma­cje zdo­by­te dzię­ki Ale­xo­wi – spoj­rzał wy­mow­nie na czołg. – Nie mogli wy­po­wie­dzieć mu po­słu­szeń­stwa, nie mogli nawet do końca wy­ja­wić jego zdra­dy, bo im za­ka­zał. Irène…

Gie­nek spoj­rzał na ster­tę me­ta­lu. Od­bi­ja­ło się w niej słabo świa­tło księ­ży­ca, który do­pie­ro co wy­chy­nął zza drzew. Blada po­świa­ta wy­do­by­wa­ła błę­kit­ne prze­bły­ski w miej­scach, gdzie od­padł czar­ny la­kier.

– Prze­ko­na­ła mnie, że zo­sta­nie z nim, bę­dzie go pil­no­wać. Do­pie­ro póź­niej, kiedy do­wie­dzia­łem się o zdra­dzie przy­ja­cie­la, zro­zu­mia­łem, co miała na myśli. My­śla­ła, że po­wstrzy­ma go od zbrod­ni. On ją uwię­ził, zmu­sił do współ­pra­cy i w końcu zabił.

„Nie do końca” – po­my­ślał Gie­nek. Są­dząc po minie, Ada­mo­wicz po­my­ślał to samo. Spoj­rzał na Gien­ka i py­ta­nie „po co” nie­mal­że ma­te­rial­nie za­wi­sło w po­wie­trzu.

– Tego nie do­wie­my się, do­pó­ki go nie znaj­dzie­my, a to nie bę­dzie łatwe. Jest ode mnie star­szy i po­tęż­niej­szy. To, że moja krew oka­za­ła się sil­niej­sza, mu­sia­ło go bar­dzo za­bo­leć, więc bę­dzie chciał się na mnie ze­mścić. Być może szuka mnie tak samo jak ja jego.

„Pew­nie dla­te­go za­sta­wił jakąś pu­łap­kę”. Gie­nek nie po­wie­dział tego na głos, bo nie mu­siał. Był pewny, że szef myśli to samo.

Dra­pał się po jak zwy­kle nie­zbyt sta­ran­nie ogo­lo­nej bro­dzie. Czuł się z tym nieco mniej nie­kom­for­to­wo niż zwy­kle, od kiedy po zej­ściu na dno jaru Ada­mo­wicz nie zro­bił nic z ubru­dzo­nym i lekko po­tar­ga­nym przez kol­cza­ste krze­wy płasz­czem i ubło­co­ny­mi bu­ta­mi.

– Skąd ona się wzię­ła pod Kra­ko­wem? – za­py­tał w końcu.

W od­po­wie­dzi zo­ba­czył po­nu­ry uśmiech.

– On, mój przy­ja­ciel, mistrz, zdraj­ca i wróg, był Po­la­kiem, jak ja. Tylko że ja uro­dzi­łem się na emi­gra­cji, w Szwaj­ca­rii, a on… nie wiem nawet skąd na­praw­dę po­cho­dzi ani ile ma lat… Twier­dził, że na­zy­wa się Al­brecht No­wo­gór­ski. Za­pew­ne kła­mał. Kiedy zdra­dził, uzna­łem, że od po­cząt­ku był pru­skim szpie­giem, a na­stęp­nie spryt­nie udał pol­skie­go de­zer­te­ra z armii. – Ada­mo­wicz znów spoj­rzał na niebo, na któ­rym mię­dzy ciem­ny­mi chmu­ra­mi prze­bi­ja­ły gdzie­nie­gdzie gwiaz­dy. – Szu­ka­łem go przez ponad pół wieku. A ra­czej szu­ka­łem Irène. Kon­kret­nie: Alex jej szu­kał.

Gie­nek zer­k­nął na niego po­dejrz­li­wie.

– I tak przy­pad­kiem zna­la­złeś tego Al­brechta pod Kra­ko­wem parę mie­się­cy po ob­ję­ciu tu sta­no­wi­ska, co? – za­py­tał z prze­ką­sem.

Ada­mo­wicz wstał i strzep­nął zie­mię wraz z li­ść­mi z płasz­cza. Pod­szedł do czoł­gu.

– Jego ślad tu się ury­wał – po­wie­dział. – Po raz drugi go nie do­ce­ni­łem.

Po­gła­dził czar­ny metal.

– Nie do­ce­ni­łem ani jego okru­cień­stwa, ani prze­bie­gło­ści. Wie­dział, że fa­mu­lu­sy są słab­sze, kiedy się je roz­dzie­li. Wie­dział, że tracą więk­szość mocy po śmier­ci part­ne­ra. – Spoj­rzał wy­mow­nie na mał­po­wa­te stwo­ry.

Gie­nek przy­po­mniał sobie coś, co Ada­mo­wicz po­wie­dział wcze­śniej.

– Czar­na wołga… – za­czął nie­pew­nie. – Mó­wi­łeś, że on wy­ko­rzy­stał Irène, zanim ją zabił…

Szef po­tak­nął.

– Wie­dzia­łem, że by­stry z pana czło­wiek, po­rucz­ni­ku Widok. Tak wła­śnie kil­ka­na­ście lat temu tra­fi­łem na ich ślad.

 

***

 

Było już cał­kiem ciem­no, kiedy Ada­mo­wicz zdo­łał prze­ko­nać Alexa, by przy­jął kształt cze­goś in­ne­go niż mi­nia­tu­ro­wy we­hi­kuł wo­jen­ny.

– Po roz­sta­niu z Irène za­mie­nił się w li­mu­zy­nę, którą tu przy­je­cha­li­śmy – wy­ja­śnił. – Nie chciał być ni­czym innym. Jest słaby, prze­mia­ny są dla niego bo­le­sne, a nigdy za nimi nie prze­pa­dał.

Teraz Alex wy­glą­dał jak lekko sfa­ty­go­wa­ny, czar­ny te­re­no­wy tar­pan. Na jego skrzy­ni mał­pie fa­mu­lu­sy umie­ści­ły Irène.

– Co z nimi? – za­py­tał Gie­nek, wska­zu­jąc na stwo­ry.

Ada­mo­wicz wes­tchnął.

– Na­le­żą do swo­je­go stwór­cy. Nie prze­ko­nał­bym ich tak łatwo do współ­pra­cy, gdy­bym nie był jego uczniem. Ską­d­inąd nie po­dej­rze­wa­łem go o tak pro­stac­kie eks­pe­ry­men­ty – mruk­nął. Stwo­rze­nia spoj­rza­ły na niego z urazą. – Ale mam na­dzie­ję, że kie­dyś dzię­ki nim go wy­tro­pi­my. – Zer­k­nął spode łba na Gien­ka.

Ten po­dra­pał się po bro­dzie. Nie uśmie­cha­ła mu się wizja lo­jal­nych sług zło­wro­gie­go Al­brechta błą­ka­ją­cych się po pod­kra­kow­skich wio­skach. Nie wy­obra­żał sobie też jed­nak, że mie­li­by uśmier­cić te stwo­rze­nia. Nie po tym, co stało się z Irène. Za­sta­na­wiał się, co po­win­ni zro­bić – nie mogli prze­cież…

– Pan nie ro­zu­mie, po­rucz­ni­ku, praw­da? – do­biegł go głos Ada­mo­wi­cza.

Po­krę­cił głową. Ro­zu­miał i nie ro­zu­miał.

Ada­mo­wicz wska­zał na jego po­dar­tą no­gaw­kę i owi­nię­ty chu­s­tecz­ką do nosa palec. Do­pie­ro teraz Gie­nek przy­po­mniał sobie o pa­zu­rach sa­mi­cy wbi­tych w łydkę, o ugry­zie­niach. Rany nagle za­pie­kły bo­le­śnie.

– Myślę, że przy­naj­mniej ona bę­dzie miała teraz kon­flikt lo­jal­no­ści – po­wie­dział szef. Ski­nie­niem dał znak fa­mu­lu­som, że mogą odejść. Stwo­rze­nia przez chwi­lę jesz­cze wpa­try­wa­ły się w obu męż­czyzn, po czym śmi­gnę­ły w kie­run­ku ruin.

Gie­nek ­czuł się nie­swo­jo.

– Jesz­cze jedno py­ta­nie – mruk­nął w końcu, prze­stę­pu­jąc z nogi na nogę jak uczeń przed na­uczy­cie­lem. – Wzią­łeś mnie tu, bo po­trze­bo­wa­łeś dru­gie­go kie­row­cy? Prze­cież one… Pan Sa­mo­cho­dzik, Alex, przy­je­chał tu sam… – Wska­zał na prze­mie­nio­ny w tar­pa­na czołg, po­mru­ku­ją­cy cicho, jakby śpie­wał ko­ły­san­kę swo­jej śpią­cej kró­lew­nie.

– Sa­mo­chód bez kie­row­cy za­nad­to zwra­cał­by uwagę – od­parł kwa­śno Ada­mo­wicz. – Jako mi­li­cjant chyba zdaje pan sobie z tego spra­wę, po­rucz­ni­ku.

Gie­nek po­tak­nął, choć czuł, że to nie cała praw­da. Gdzieś w ko­ro­nach drzew roz­legł się krzyk sójki. Na zbo­czu do­lin­ki za­sze­le­ści­ła ściół­ka, jakby prze­bie­gło przez nią małe zwie­rząt­ko. Szef stał przez chwi­lę pra­wie nie­ru­cho­mo, roz­gar­nia­jąc li­ście czub­kiem buta.

– Poza tym chcia­łem, żeby pan po­znał moją hi­sto­rię – po­wie­dział w końcu, siląc się na obo­jęt­ność.

Gie­nek po­kle­pał go po ra­mie­niu.

– Wiesz co, Ada­mo­wicz – mruk­nął. – Jedź­my do Szyc, tam jest knaj­pa, gdzie o tej porze roku mają pysz­ne sma­żo­ne rydze.

Fraza „to może być po­czą­tek pięk­nej przy­jaź­ni” za­wi­sła w po­wie­trzu.