Czy ktoś widział psa czarnego?

Te­le­fon za­ter­ko­tał. We­wnętrz­ny. Wiel­kie łap­sko pod­nio­sło słu­chaw­kę.

– Czego?

– Gie­nek? – Głos po dru­giej stro­nie brzmiał­by zu­peł­nie jak ka­pi­tan Zając, gdyby nie wy­czu­wal­na pa­ni­ka. Kró­li­czek za­zwy­czaj po­ka­zy­wał świa­tu zbla­zo­wa­ną twarz czło­wie­ka, który marzy je­dy­nie o za­słu­żo­nej eme­ry­tu­rze.

– No, ja, a kto niby? – Czło­wiek na­zwa­ny Gien­kiem po­wstrzy­mał się przed do­da­niem na końcu „Kró­licz­ku”.

– No to bierz dupę w troki i za mi­nu­tę je­steś w sali narad.

Gie­nek spoj­rzał tę­sk­nie na le­żą­ce na biur­ku pół ta­blicz­ki cze­ko­la­dy. Ha­lin­ka z kadr do­sta­ła pacz­kę od ku­zyn­ki miesz­ka­ją­cej w Szwe­cji, więc i Gien­ko­wi coś skap­nę­ło. Uła­mał cząst­kę i wsu­nął do ust. Za­mie­rzał się roz­ko­szo­wać sma­kiem przez całą drogę. Czyli aż dwa pię­tra. Po scho­dach, bo winda się ze­psu­ła.

Wpa­ro­wał do sali, wciąż czu­jąc sło­dycz z nutą go­rycz­ki, jaką cha­rak­te­ry­zo­wa­ła się tylko za­chod­nia cze­ko­la­da. Z obrzy­dze­niem spoj­rzał na sto­ją­cą na stole misę z wy­ro­ba­mi cze­ko­la­do­po­dob­ny­mi, które Ha­lin­ka ku­po­wa­ła spod lady dla sze­fo­stwa.

Tu­bal­ne chrząk­nię­cie Kró­licz­ka przy­wró­ci­ło Gien­ka do rze­czy­wi­sto­ści… na widok któ­rej za­klął szpet­nie pod nosem. Za sto­łem sie­dział major Ru­dec­ki z Wo­je­wódz­kie­go Urzę­du Spraw We­wnętrz­nych, a obok niego naj­więk­sza za­ka­ła waż­nych ze­brań, se­kre­tarz wo­je­wódz­kie­go Ko­mi­te­tu Par­tii, to­wa­rzysz Bą­czek.

Gie­nek zajął wska­za­ne miej­sce, po­czuł się jak po­dej­rza­ny na prze­słu­cha­niu, a Kró­li­czek zu­peł­nie nie­po­trzeb­nie go przed­sta­wił. Wszy­scy się znali.

– To­wa­rzy­szu ma­jo­rze – po­wie­dział w końcu ka­pi­tan, pod­su­wa­jąc Ru­dec­kie­mu misę z wy­ro­ba­mi cze­ko­la­do­po­dob­ny­mi. – Przed­staw­cie po­rucz­ni­ko­wi spra­wę.

Major od­chrząk­nął i na jego su­ro­wej twa­rzy po­ja­wi­ło się za­kło­po­ta­nie. Gie­nek po­czuł przy­pływ za­in­te­re­so­wa­nia – może to coś zwią­za­ne­go z pół­świat­kiem, co po­zwo­li le­gal­nie po­włó­czyć się po wy­ra­sta­ją­cych ostat­nio jak grzy­by po desz­czu bur­de­lach, po­ukry­wa­nych skrzęt­nie w pry­wat­nych miesz­ka­niach.

– To­wa­rzy­sze… – Ru­dec­ki po­wiódł wzro­kiem po zgro­ma­dzo­nych. – Pa­mię­ta­cie hi­ste­rię, jaką w na­szym spo­łe­czeń­stwie po­tra­fi­ły wy­wo­ły­wać, em, po­gło­ski zwią­za­ne z rze­ko­my­mi… – Gie­nek za­uwa­żył nie­znacz­ne drgnię­cie po­wie­ki mó­wią­ce­go, ale sam za­cho­wał minę po­ke­rzy­sty – …po­rwa­nia­mi, em, dzie­ci, no, ludzi w ogóle, no, wie­cie, ro­zu­mie­cie, to­wa­rzy­sze. Lata sie­dem­dzie­sią­te… – Major uniósł brwi i spoj­rzał każ­de­mu z sie­dzą­cych przy stole pro­sto w oczy, jakby ocze­ki­wał do­koń­cze­nia wy­po­wie­dzi.

Bą­czek skrzy­wił się i zer­k­nął bła­gal­nie na Gien­ka. Kró­li­czek pod­su­nął miskę z wy­ro­ba­mi, ale Gie­nek ode­pchnął ją z obrzy­dze­niem. Czyż­by szef za­po­mniał o jego za­mi­ło­wa­niu tylko do im­pe­ria­li­stycz­nych sło­dy­czy?

– Czar­na wołga – rzu­cił Gie­nek od nie­chce­nia. – Za­kon­ni­ca. Która z dwóch?

Bą­czek za­ci­snął po­wie­ki. Ru­dec­ki spoj­rzał na porucznika z uzna­niem.

– Obie – od­parł. – A ra­czej żadna…

 

– Oni chyba osza­le­li – oznaj­mił Gie­nek Kró­licz­ko­wi, kiedy no­men­kla­tu­ra sobie po­szła i zo­sta­li w sali narad sami. – To nie może być praw­dą.

Ka­pi­tan rzu­cił mu pełne udrę­ki spoj­rze­nie.

– Do­brze już, do­brze – po­wie­dział po­jed­naw­czo Gie­nek. – Zajmę się tym, choć – tu padło nie­cen­zu­ral­ne słowo – nie wiem, po co.

– Bę­dziesz miał part­ne­ra. Ży­cze­nie z góry.

Gie­nek skrzy­wił się.

– Tylko nie kogoś z po­li­tycz­nych.

Nie zno­sił ide­ow­ców. Wpraw­dzie w coraz bar­dziej sy­pią­cym się pań­stwie nie po­zo­sta­ło ich wielu, ale po­tra­fi­li nie­źle za­truć życie.

Chwi­lę póź­niej do po­ko­ju wma­sze­ro­wał nie­wy­so­ki męż­czy­zna w nie­okre­ślo­nym wieku. Gie­nek usi­ło­wał przy­po­mnieć sobie, czy wi­dział go na ze­bra­niu par­tyj­nym albo od­pra­wie, ale twarz była tak do­sko­na­le ni­ja­ka, że z pew­no­ścią za­po­mni ją, kiedy tylko się roz­sta­ną.

– Plu­to­no­wy Ada­mo­wicz zo­stał od­de­le­go­wa­ny z cen­tra­li spe­cjal­nie do tej spra­wy – oznaj­mił ka­pi­tan. – Ma ponoć do­sko­na­ły zmysł ob­ser­wa­cji, no i, wiesz, nosa.

Gie­nek prych­nął. Bar­dzo za­baw­ne w kon­tek­ście idio­tycz­nej spra­wy, która zo­sta­ła mu przy­dzie­lo­na.

 

– Słu­chaj­cie, Ada­mo­wicz – po­wie­dział, zer­ka­jąc tę­sk­nie w stro­nę szu­fla­dy, w któ­rej scho­wał cze­ko­la­dę. – Będę z wami szcze­ry. Ta spra­wa nie ma sensu, ale mu­si­my jej ukrę­cić łeb, zanim lu­dzie wpad­ną w pa­ni­kę.

Wod­ni­ste oczy współ­pra­cow­ni­ka pa­trzy­ły na niego bez­na­mięt­nie. Na twa­rzy plu­to­no­we­go nie ma­lo­wa­ły się żadne emo­cje.

– Tak jest, panie po­rucz­ni­ku – od­parł. Głos miał rów­nie ni­ja­ki jak po­wierz­chow­ność.

– No, to do ro­bo­ty! – Gie­nek za­tarł ręce.

Zdjął z wie­sza­ka trencz à la po­rucz­nik Co­lum­bo, oczy­wi­ście spod lady i dzię­ki nie­za­wod­nej Ha­lin­ce, która uwiel­bia­ła dawać mu pre­zen­ty. Cóż, mąż ka­dro­wej był nie­skoń­cze­nie nud­nym pro­ku­ra­to­rem od prze­stępstw go­spo­dar­czych. Nuda, już le­piej być hyc­lem.

Bo Gie­nek tak wła­śnie się czuł.

– Zna­cie się na psach, Ada­mo­wicz? – za­gad­nął mil­czą­ce­go to­wa­rzy­sza, usi­łu­jąc jed­no­cze­śnie od­pa­lić sil­nik nie­ozna­ko­wa­ne­go du­że­go fiata.

– Nie sądzę, żeby w tej spra­wie po­trzeb­na była wie­dza ky­no­lo­gicz­na – od­parł Ada­mo­wicz.

– No to jaka, to­wa­rzy­szu plu­to­no­wy? – Gie­nek mru­gnął do sie­dzą­ce­go obok niego męż­czy­zny.

Nie do­cze­kał się re­akcji, bo sa­mo­chód zgasł. Po­rucz­nik wal­nął ze zło­ścią w ta­bli­cę roz­dziel­czą.

– Mu­siał się ze­psuć, dezel cho­ler­ny. Wy­sia­daj.

Po­je­cha­li “czwór­ką” na Plac Wol­no­ści, bo dziw­ne zja­wi­sko ob­ser­wo­wa­no w Parku Kra­kow­skim.

Park wy­glą­dał zwy­czaj­nie. Gie­nek przy­sta­nął przy budce z lo­da­mi i przez chwi­lę ma­ru­dził, że nie ma ka­ka­owych, po czym wziął śmie­tan­ko­we dla sie­bie i Ada­mo­wi­cza.

– Są na­praw­dę nie­złe – po­wie­dział.

To­wa­rzysz wpa­try­wał się w niego po­dejrz­li­wie. W końcu wziął lody, ale zanim za­brał się do kon­sump­cji, od­chrząk­nął.

– Sły­sza­łem, że ma pan nie­ty­po­we me­to­dy pro­wa­dze­nia do­cho­dzeń – po­wie­dział bez cie­nia emo­cji. – Ale… to?

– Są na­praw­dę nie­złe – od­parł nie­wzru­szo­ny Gie­nek. – Za­wsze tu wpa­dam, kiedy mnie wyślą na ten tam ko­mi­sa­riat. – Wska­zał brodą na drugi ko­niec placu. – Nie ro­zu­miem zresz­tą, dla­cze­go nie zle­ci­li tego komuś od nich.

Ada­mo­wicz przy­glą­dał mu się spod lekko zmru­żo­nych po­wiek.

– Może le­piej po­roz­ma­wia­my o spra­wie? – za­gad­nął, kiedy skie­ro­wa­li się ku wy­sychającej sa­dzaw­ce, w któ­rej wśród za­czy­na­ją­cych opa­dać liści bro­dzi­ły nie­mra­wo dwie kacz­ki. Ob­ła­żą­ca nie­bie­ska farba, którą wy­ma­lo­wa­no nie­szczę­sny akwen, two­rzy­ła dla tego wi­do­ku ab­sur­dal­ne tło. – Pan wie, o co w niej cho­dzi?

– O psa – od­parł po­nu­ro Gie­nek. – Ko­ja­rzysz czar­ną wołgę?

– Ko­ja­rzę – od­parł. – Ale pies? Co pan o tym sądzi?

– Była też za­kon­ni­ca – dodał Gie­nek. – Ko­ja­rzysz? Cza­sem w woł­dze, cza­sem solo. Swoją drogą, lu­bisz „Gwiezd­ne wojny”?

– No, tak, jasne. – W gło­sie Ada­mo­wi­cza po­brzmie­wa­ła nuta nie­po­ko­ju.

„Do­sko­na­le” – po­my­ślał Gie­nek. – „Może jesz­cze będą z cie­bie lu­dzie”.

– Han Solo. Mój idol. Ale nie mów Kró­licz­ko­wi. – Rzut oka na to­wa­rzy­sza pod­po­wie­dział mu, że ten szcze­gół życia kra­kow­skie­go Urzę­du Spraw We­wnętrz­nych na razie mu umknął. – Ka­pi­ta­no­wi Za­ją­co­wi – mruk­nął wy­ja­śnia­ją­co. – On cią­gle żyje ston­ką zrzu­ca­ną przez Ame­ry­ka­nów, więc nie ufa ni­cze­mu zza oce­anu.

– Wróć­my do psa.

– Czar­ny pies roz­szar­pu­je dzie­ci w parku. I w in­nych miej­scach. Nie żeby kto­kol­wiek wi­dział to na wła­sne oczy. Ale lu­dzie za­czy­na­ją bać się psów i grozi nam ogól­no­pol­ska pa­ni­ka. Tak w każ­dym razie uważa Bą­czek.

– Kto?

– No, Bą­czek. Se­kre­tarz Ko­mi­te­tu Wo­je­wódz­kie­go. Tak się na­zy­wa.

Ada­mo­wicz ski­nął głową.

– Czy to pies, czy to bies? – za­py­tał me­lan­cho­lij­nie, wsta­jąc, by wrzu­cić pa­ty­czek po lo­dach do kosza na śmie­ci. Gie­nek przy­glą­dał mu się ze zdu­mie­niem, do­pie­ro teraz do­strze­ga­jąc, że part­ner jest ubra­ny jak przed­wo­jen­ny taj­niak. Nie­wy­mu­szo­na ele­gan­cja, ma­ry­nar­ka z nie­złej wełny.

„Musi mieć wej­ścia w ja­kimś ko­mi­sie” – po­my­ślał. – „Albo ro­dzi­nę na za­cho­dzie. Albo ciot­kę w Pe­wek­sie. Wujka w Bal­to­nie. Warto się z nim za­przy­jaź­nić”.

– Kto? – za­py­tał. – Bą­czek ra­czej bies. A psy to my, no wiesz… – Szturch­nął ko­le­gę łok­ciem.

– Sło­wac­ki.

– Co?

– Czy to pies, czy to bies.

Tym razem to Gie­nek wpa­try­wał się w Ada­mo­wi­cza ze zdu­mie­niem.

– Czar­ny pies, dia­beł.

Po­dejrz­li­wość Gien­ka wzro­sła. Czyż­by Kró­li­czek jed­nak go wy­ki­wał i dał do współ­pra­cy ja­kie­goś świra z wy­zna­nio­wych?

– Ty chyba nie je­steś z czwór­ki?

– Nie. Z sió­dem­ki.

Gie­nek wy­ce­lo­wał w niego oskar­ży­ciel­sko palec.

– Nie ma żad­ne­go Wy­dzia­łu Siód­me­go! – oznaj­mił trium­fal­nie, po czym chwy­cił ko­le­gę za klapy wy­glą­da­ją­cej jak przed­wo­jen­na ma­ry­nar­ki. – A teraz po­wiesz mi, kto cię na­słał i o co w tej całej spra­wie cho­dzi!

Prze­cho­dzą­ca z wóz­kiem ko­bie­ta rzu­ci­ła im prze­stra­szo­ne spoj­rze­nie, jakby byli dwoma czar­ny­mi psami usi­łu­ją­cy­mi się wza­jem­nie po­za­gry­zać, zanim za­ata­ku­ją jej dziec­ko.

Ada­mo­wicz wy­pro­sto­wał się i jed­nym ru­chem strzą­snął z sie­bie łap­ska Gien­ka.

– Plu­to­no­wy Mak­sy­mi­lian Ada­mo­wicz, Wy­dział Siód­my Dru­gie­go De­par­ta­men­tu Wo­je­wódz­kie­go Urzę­du Spraw We­wnętrz­nych w War­sza­wie. A od dziś w Kra­ko­wie.

– Wy­dział Siód­my? – za­py­tał z nie­do­wie­rza­niem Gie­nek. Drugi De­par­ta­ment. Wy­wiad i kontr­wy­wiad. Ro­bi­ło się nie­przy­jem­nie i nawet lody stra­ci­ły część uroku. – Czyli z tym psem to jakaś zmył­ka? – Po­tarł czoło, na które wy­stą­pi­ły kro­ple potu. – W co chce­cie mnie wro­bić? – Wpa­try­wał się w ro­dzi­me lody „Bam­bi­no”, jakby miały go ura­to­wać przed oskar­że­niem o szpie­go­stwo na rzecz świa­to­we­go im­pe­ria­li­zmu. Jakby ktoś jesz­cze wie­rzył w te bzdu­ry.

„Cho­le­ra, może ten świr wie­rzy” – po­my­ślał z prze­ra­że­niem. – „Szlag by tra­fił Kró­licz­ka, mógł spraw­dzić kogo War­sza­wa przy­sy­ła i przy­naj­mniej mnie ostrzec, bo sam pew­nie miał zwią­za­ne ręce”.

Ada­mo­wicz tym­cza­sem wy­cią­gnął z kie­sze­ni ma­ry­nar­ki chu­s­tecz­kę i wy­tarł w nią dło­nie, choć Gie­nek nie za­uwa­żył, żeby skap­nę­ła mu choć kro­pla lodów. Naj­wy­raź­niej chłód ema­nu­ją­cy od nowego to­wa­rzy­sza miał też wy­miar fi­zycz­ny.

„Marny żart” – skar­cił sam sie­bie. Przy­glą­dał się mil­czą­ce­mu Ada­mo­wi­czo­wi, który teraz wcale nie wy­da­wał mu się tak bez­barw­ny, jak na ko­mi­sa­ria­cie. Miał szla­chet­ne rysy pa­su­ją­ce do sta­ro­świec­kie­go ubra­nia, a w oczach błysz­cza­ła nie­prze­cięt­na in­te­li­gen­cja. Wy­da­wał się wyż­szy od po­rucz­ni­ka.

Ada­mo­wicz wzru­szył ra­mio­na­mi i nagle na ławce sie­dział znów nie­wy­so­ki fa­ce­cik, któ­re­go nie za­pa­mię­tał­by nawet naj­lep­szy glina.

– Nie piłem od dwóch ty­go­dni, wo­je­wódz­two za­rzą­dzi­ło mie­siąc trzeź­wo­ści mi­li­cjan­ta – wy­mam­ro­tał Gie­nek.

– Pro­szę nie kła­mać, po­rucz­ni­ku. – Na war­gach Ada­mo­wi­cza drgał iro­nicz­ny uśmie­szek. – Do­pie­ro od ty­go­dnia. Olał pan, że się tak wy­ra­żę, pierw­szy ty­dzień, po­nie­waż ka­dro­wa Ha­lin­ka po­sta­no­wi­ła zdra­dzić swego ar­cy­nud­ne­go męża z pew­nym sier­żan­tem z dro­gów­ki, a nie z panem. Uświa­do­mił pan sobie, że rze­czo­na Ha­lin­ka widzi w panu wiel­kie dziec­ko, któ­re­mu na­le­ży się ta­blicz­ka cze­ko­la­dy, a nie atrak­cyj­ne­go męż­czy­znę. Zi­gno­ro­wał więc pan mie­siąc trzeź­wo­ści mi­li­cjan­ta i do­pie­ro ką­śli­wa uwaga wyżej wy­mie­nio­nej Ha­lin­ki przy­po­mnia­ła panu, że jeśli przy­ła­pie pana ten… Kró­li­czek… to nie tylko po­je­dzie panu po pre­mii, ale może nawet od­de­le­go­wać do tej samej dro­gów­ki, w któ­rej przy­stoj­ny sier­żant pija kawę ze Szwe­cji z ka­dro­wą Ha­lin­ką.

Gie­nek gapił się na niego z roz­war­ty­mi usta­mi. Albo Kró­li­czek ma znacz­nie lep­sze wtyki wśród pod­wład­nych, niż by się wy­da­wa­ło, albo Ha­lin­ka papla wię­cej niż po­win­na, albo… Trze­cia moż­li­wość była gor­sza od po­przed­nich.

– Ale jest praw­dzi­wa.

Ada­mo­wicz zde­cy­do­wa­nie za­mie­rzał po­wie­dzieć coś wię­cej, ale nagle jego twarz ścią­gnę­ła się w gry­mas bólu. Rysy wy­ostrzy­ły się na mo­ment, by po krót­kiej chwi­li wró­cić do po­wierz­chow­no­ści prze­cięt­nia­ka. Wszyst­ko to jed­nak trwa­ło se­kun­dy, po któ­rych plu­to­no­wy ze­rwał się z ławki i chwy­ciwszy Gien­ka za rękę, po­cią­gnął go za sobą. Nie­do­je­dzo­ne lody śmie­tan­ko­we upa­dły na zie­mię, po dro­dze za­ha­cza­jąc o nie­mal­że ame­ry­kań­sko wy­glą­da­ją­cy trencz.

 

– Pra­wie go mie­li­śmy – po­wie­dział Gie­nek, dy­sząc.

Ada­mo­wicz za­fun­do­wał mu nie­zły tor prze­szkód przez park, a na­stęp­nie teren AGH, gdzie ści­ga­ny do­słow­nie za­padł się pod zie­mię.

– Co to było?

Czło­wiek z Wy­dzia­łu Siód­me­go wpa­try­wał się w as­falt.

– Mam pewne po­dej­rze­nia – mruk­nął. – Je­dzie­my do biura, trze­ba przej­rzeć pa­pie­ry.

Gie­nek za­re­kwi­ro­wał ra­dio­wóz z ko­mi­sa­ria­tu przy 18 Stycz­nia, wraz z prze­ra­żo­nym sze­re­go­wym, który uparł się, że z nimi po­je­dzie. Nie mogli roz­ma­wiać w dro­dze, więc Gie­nek żuł zna­le­zio­ną w kie­sze­ni gumę z Do­nal­dem, za­sta­na­wia­jąc się jed­no­cze­śnie, jak bar­dzo zwa­rio­wał świat albo on sam. Mniej wię­cej do Ronda Mo­gil­skie­go wma­wiał sobie, że to tylko bar­dzo skom­pli­ko­wa­ny sen. Potem, kiedy brzyd­ki biu­ro­wiec za­ma­ja­czył na ho­ry­zon­cie, prze­stał mieć złu­dze­nia.

– Niech pan pa­trzy – po­wie­dział Ada­mo­wicz, kiedy przej­rzał akta. – Pięt­na­ście zgło­szeń, wszyst­kie z Parku Kra­kow­skie­go. Czyli on gdzieś tam musi mieć kry­jów­kę. Albo wyj­ście… – dodał po na­my­śle.

– On?

– Prze­cież nie wie­rzy pan w wer­sję o psie, praw­da?

– W takim razie co? Kto? – po­pra­wił się.

Ada­mo­wicz wpa­try­wał się to w plan mia­sta, to w le­żą­cą obok listę.

– To nie jest czar­na wołga – po­wie­dział. – Ani za­kon­ni­ca.

Gie­nek prych­nął.

– Aleś wy­my­ślił.

– Nie zro­zu­miał pan. – Gie­nek do­pie­ro teraz za­uwa­żył, że ten czło­wiek nie zwra­ca się do ni­ko­go per „to­wa­rzy­szu”, czego z upo­rem god­nym lep­szej spra­wy pil­no­wa­ło sze­fo­stwo. – To jest zu­peł­nie inna sy­tu­acja – kon­ty­nu­ował Ada­mo­wicz. – Czar­nej wołgi nikt tak na­praw­dę nie wi­dział, praw­da?

Gie­nek nie­chęt­nie przy­tak­nął. Plu­to­no­wy pstryk­nął pal­cem w listę.

– A tu mamy kon­kre­ty. Matka sie­dzi z wóz­kiem na ławce i trach, zza krza­ka wy­ska­ku­je wiel­ki pies, usi­łu­jąc po­rwać ma­lu­cha. Trzy dziew­czyn­ki grają w gumę… jak spod ziemi wy­ra­sta psi­sko i szar­pie jedną z nich za su­kien­kę. Są świad­ko­wie, jest po­dar­ta su­kien­ka. Wie pan, co robi z tego czar­ną wołgę?

– Że nikt nie zdo­łał zła­pać tego psa?

Ada­mo­wicz przy­tak­nął.

– Brawo, będą z pana lu­dzie. A dla­cze­go nikt go nie zdo­łał zła­pać?

– Dla tego sa­me­go, co my – za­ry­zy­ko­wał Gie­nek. – Bo on znika?

– Bo on tam jest, ale go nie ma. Niech pan siada i tra­dy­cyj­nie przej­rzy te ze­zna­nia. Po­trze­bu­je­my wszel­kich pra­wi­dło­wo­ści.

 

Trzy go­dzi­ny póź­niej Gie­nek z wy­pie­ka­mi na twa­rzy po­ka­zał Ada­mo­wi­czo­wi ze­sta­wie­nie dat, z któ­re­go jasno wy­ni­ka­ło, że in­cy­den­ty miały miej­sce w so­bo­ty koło po­łu­dnia. Kiedy mam z wóz­ka­mi i ba­wią­cych się dzie­ci było sporo. Pies wy­nu­rzał się z krza­ków w po­bli­żu sa­dzaw­ki, rzu­cał na naj­bliż­sze dziec­ko, po czym zni­kał kilka me­trów dalej. Jeden męż­czy­zna gonił go aż do Czar­no­wiej­skiej, ale za­kli­nał się, że „bydlę wpa­dło pod au­to­bus numer 139 i nawet mokra plama po nim nie zo­sta­ła”.

– Mu­sie­li­by wszy­scy ulec ilu­zji, a to prze­cież… – Gie­nek urwał, wpa­tru­jąc się w prze­ni­kli­we, ciem­ne oczy Ada­mo­wi­cza, który jesz­cze przed chwi­lą był nie­po­zor­nym czło­wiecz­kiem, a teraz znów zda­wał się gó­ro­wać nad po­tęż­nie zbu­do­wa­nym po­rucz­ni­kiem. – Dobra – mruk­nął – to naj­wy­raź­niej moż­li­we. Sze­fo­stwo się ucie­szy.

– Pań­skie sze­fo­stwo się nie dowie. Pod wa­run­kiem, że zła­pie­my tego pie­ska.

Gie­nek wy­ba­łu­szył oczy, po czym szyb­ko je zmru­żył.

– Dziś nie so­bo­ta, to czemu się po­ja­wił?

Ada­mo­wicz uśmiech­nął się pod orlim nosem.

– Mamy swoje spo­so­by. Pew­nie dla­te­go tak da­le­ko skur­czy­byk ucie­kał. I dla­te­go nie za­uwa­żył go nikt prócz nas.

– Mamy? Spo­so­by?

– Wy­dział Siód­my. Niech pan za­kła­da płaszcz. Wra­ca­my do parku.

 

Kiedy wy­sia­da­li z tram­wa­ju, za­pa­dał zmierz­ch. Budka z lo­da­mi była już za­mknię­ta, pew­nie towar się wy­prze­dał. W parku ba­wi­ła się gro­mad­ka dzie­ci, któ­rych ro­dzi­ce za­pew­ne nie byli świa­do­mi za­gro­że­nia. Bą­czek naj­wy­raź­niej pil­no­wał, żeby w ga­ze­tach nie zna­la­zło się nic nie­po­ko­ją­ce­go. Bar­dziej nie­bez­piecz­ne były po­gło­ski prze­ka­zy­wa­ne z ust do ust.

– Zu­peł­nie jak dla ustro­ju, praw­da? – za­gad­nął Ada­mo­wicz, kiedy usie­dli na ławce.

Gie­nek mruk­nął coś nie­zro­zu­mia­łe­go. W końcu nigdy nie wia­do­mo, czy to jed­nak nie pro­wo­ka­tor.

– Czy­tasz w my­ślach? – za­py­tał nie­chęt­nie.

Ada­mo­wicz wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Cza­sa­mi. I nie każ­de­mu. Pana muszę po­znać – dodał nie­mal­że prze­pra­sza­ją­co – skoro mamy razem pra­co­wać.

– Dla­cze­go… – za­czął Gie­nek, ale nie do­koń­czył. Słów­ko „ja” utknę­ło mu w gar­dle.

Obok ławki za­sze­le­ści­ły li­ście. W cie­niu krze­wu coś się po­ru­szy­ło. Chwi­lę póź­niej przed przed­sta­wi­cie­la­mi Mi­li­cji Oby­wa­tel­skiej kucał bar­dzo zdzi­wio­ny i bar­dzo ludz­ko wy­glą­da­ją­cy na­sto­la­tek o kru­czo­czar­nych wło­sach, lekko oliw­ko­wej cerze, ciem­nych oczach i wy­ra­zi­stych ry­sach.

– Ja nic nie zro­bi­łem – wy­beł­ko­tał, kiedy Gie­nek wpraw­nym ru­chem chwy­cił go za koł­nierz ko­szul­ki polo.

– Bies? – za­py­tał z nie­do­wie­rza­niem Gie­nek.

Chło­pak za­czął się roz­pacz­li­wie wy­ry­wać.

– Ja… Nie… Ja tylko chcia­łem… Dla­cze­go pan… Jak? – Spoj­rzał na Ada­mo­wi­cza.

– Szpieg? – Gie­nek po­dra­pał się wolną ręką w nie­o­go­lo­ny pod­bró­dek.

– Do­sko­na­ły po­mysł. – Ada­mo­wicz nie­mal­że za­kla­skał w ręce. – Sze­fo­stwu i pra­sie bar­dzo się spodo­ba. A teraz, młody… czło­wie­ku – zwró­cił się do jeńca. – Po­pro­szę o wy­ja­śnie­nie.

W za­pa­da­ją­cym pół­mro­ku po­stać Biesa zle­wa­ła się z cie­nia­mi, a ostat­ni prze­chod­nie w ogóle nie zwra­ca­li uwagę na trój­kę ludzi sie­dzą­cych na ławce nie­da­le­ko sa­dzaw­ki.

– Pan nie uwie­rzy… – za­czął nie­pew­nie chło­pak. – Więc może po­wiem, że… – Zro­bił wiel­kie oczy. – Nie, nic mą­dre­go nie zmy­ślę. Nie znam Kra­ko­wa, choć tu się uro­dzi­łem. Mo­że­cie mnie aresz­to­wać.

– Nie­do­cze­ka­nie – mruk­nął Ada­mo­wicz. – Je­steś ja­kimś ro­dza­jem pso­ła­ka, to oczy­wi­ste – cią­gnął takim tonem, jakby opo­wia­dał o imie­ni­nach u cioci. – Ale nie ro­zu­miem, dla­cze­go prze­ni­kasz do tego parku. I po co.

Oczy Biesa zro­bi­ły się jesz­cze więk­sze.

– O tym… psie… wie­dzą tylko moi ro­dzi­ce – wy­szep­tał. – Jak pan…?

– Tak samo, jak cię tu już dwa razy ścią­gną­łem. Po­wiedz­my, że swoje wiem i swoje umiem.

– Bo ja… – Bies wes­tchnął cięż­ko. – To za­czę­ło się tutaj, tak mówi mama, osiem­na­ście lat temu. Mia­łem nie­speł­na rok, kiedy wła­śnie w tym parku ugryzł mnie pies i ja, no… Nie było czasu, bo kilka dni póź­niej ro­dzi­ce po­spiesz­nie pa­ko­wa­li ma­nat­ki i wy­jeż­dża­li z Pol­ski, ro­zu­mie pan? – Ada­mo­wicz zmru­żył oczy i po­tak­nął. Gie­nek też się do­my­ślił, kiedy to było. – Miesz­ka­my w Niem­czech… za­chod­nich. – Rzu­cił Gien­ko­wi nie­pew­ne spoj­rze­nie. – Ale nie je­stem szpie­giem. Ja tylko…

Utkwił wzrok w dwój­ce ko­pią­cych piłkę chłop­ców.

– Pan mi nie uwie­rzy – po­wtó­rzył po­nu­ro – ale do­pie­ro nie­daw­no do­wie­dzia­łem się, dla­cze­go ro­dzi­ce wy­je­cha­li. I że tu dzie­ciom żyje się go­rzej, na przy­kład nie ma sło­dy­czy. Od kiedy to wiem, cza­sem w so­bo­ty nie dość, że za­mie­nia­m się w psa, jak za­wsze od tam­te­go wy­pad­ku, to na do­da­tek lą­duję tu i usi­łu­ję po­rwać dzie­ci do lep­sze­go świa­ta. Tam, gdzie ja miesz­kam. Za­wsze mam przy sobie cze­ko­la­dę, ale zni­ka­ razem z kie­sze­nią przy prze­mia­nie… – Chło­pak miał minę zbi­te­go kun­dla i Gien­ko­wi nawet zro­bi­ło się go żal.

„Co my mamy z nim zro­bić?” – za­py­tał sam sie­bie w duchu i na­tych­miast usły­szał od­po­wiedź Ada­mo­wi­cza: „Zwer­bo­wać”.

Gie­nek wy­ba­łu­szył oczy. Zanim jed­nak zdą­żył twór­czo roz­wi­nąć tę myśl w kie­run­ku agen­tu­ry, Ada­mo­wicz do­pre­cy­zo­wał: „Do Wy­dzia­łu Siód­me­go”.

 

Dwie go­dzi­ny póź­niej sie­dzie­li w ka­wa­ler­ce Gien­ka, który po­wo­li prze­tra­wiał wy­da­rze­nia tego dnia, roz­wa­ża­jąc po­now­ne zła­ma­nie zasad mie­sią­ca trzeź­wo­ści mi­li­cjan­ta.

Ste­fan Szwarc był za­chwy­co­ny pro­po­zy­cją współ­pra­cy.

– Pan wie rów­nie do­brze jak ja – po­wie­dział Ada­mo­wicz, świ­dru­jąc Gien­ka wzro­kiem – że ten ustrój już długo nie po­cią­gnie. A wtedy całe ta­ła­taj­stwo, które do­tych­czas uda­wa­ło mi się jakoś trzy­mać w ry­zach, roz­peł­znie się po wol­nym świe­cie. Be­bo­ki, strzy­gi, ogary pie­kiel­ne… Są za­zwy­czaj nie­szko­dli­we, ale le­piej, kiedy lu­dzie nie do końca w nie wie­rzą. Jeśli wy­tre­nu­je­my Ste­fa­na, bę­dzie świet­nym tro­pi­cie­lem. A my – mru­gnął do Gien­ka – za­ło­ży­my agen­cję de­tek­ty­wi­stycz­ną.

Gie­nek wpa­try­wał się w niego jak w… no, jak w Ste­fa­na, który, kiedy już za­koń­czy­li roz­mo­wę, za­mie­nił się w czar­ne­go psa, sko­czył w cień pod krza­kiem i tyle go wi­dzie­li.

– Dobra – po­wie­dział w końcu zmę­czo­nym gło­sem. – Ale dla­cze­go ja?

– Ma pan pre­dys­po­zy­cje, to chyba oczy­wi­ste. Już pan roz­ma­wia w my­ślach. Widzi pan mój praw­dzi­wy wy­gląd, nawet się pan cze­goś do­my­śla. Zła­pał pan Ste­fa­na. Jest pan do­kład­nie tym czło­wie­kiem, któ­re­go szu­ka­łem. A poza tym ma pan od­po­wied­nie na­zwi­sko.

Gie­nek zba­ra­niał. Do­tych­czas je­dy­nie sły­szał żarty, że ze swoim na­zwi­skiem nie po­wi­nien miesz­kać na Azo­rach, ale na są­sied­nim osie­dlu.

Ada­mo­wicz uśmiech­nął się krzy­wo, po czym się­gnął do kie­sze­ni i wy­do­był z niej pro­sto­kąt­ny przed­miot.

– Cze­ko­la­dy, po­rucz­ni­ku Widok? Ukra­dłem Ste­fa­no­wi, zanim za­mie­nił się w psa.