Klątwa imienia

W karcz­mie było pra­wie pusto. Kra­sno­lud ro­zej­rzał się nie­pew­nie. Pusto? Coś tu nie grało. Na wszel­ki wy­pa­dek po­lu­zo­wał rze­mie­nie przy­trzy­mu­ją­ce topór przy boku. Spraw­dził, czy broń do­brze leży. Wy­gła­dził na­bi­ja­ny ćwie­ka­mi ku­brak. Od­chrząk­nął.

Po czym zde­cy­do­wa­nym kro­kiem pod­szedł do karcz­ma­rza, opar­te­go o kon­tu­ar i le­ni­wie śle­dzą­ce­go po­czy­na­nia go­ścia. (Zmie­sza­ło to tro­chę kra­sno­lu­da, więc po­pra­wił jesz­cze raz uło­że­nie to­po­ra i strzep­nął nie­wi­dzial­ny pyłek z ku­bra­ka. Za­uwa­żył przy tym, że czwar­ty ćwiek od lewej w dru­gim rzę­dzie od góry nie zo­stał do­sta­tecz­nie wy­po­le­ro­wa­ny. Co za wstyd. Jego matka rwa­ła­by sobie włosy i brodę, gdyby się do­wie­dzia­ła, że syn do­pu­ścił się ta­kie­go za­nie­dba­nia na pierw­szej wy­pra­wie).

– Mo­żesz usiąść – po­wie­dział znu­dzo­nym gło­sem karcz­marz, wska­zu­jąc na ławę. – Dziew­ka zaraz po­dej­dzie z piwem. Tylko nie szarp jej za bar­dzo za tyłek, młoda jesz­cze i nie chcę, żeby mi ko­lej­na z pracy ode­szła. – Wes­tchnął po­nu­ro. – Wszyst­ko przez smoka… – Mach­nął ręką. – A, co ja będę gadał.

Kra­sno­lud, ku jego zdu­mie­niu, stał jed­nak, ma­ca­jąc co chwi­lę za­tknię­ty krzy­wo za pas topór i ro­biąc miny, jakby chciał od­wró­cić od cze­goś uwagę. Karcz­marz zmie­rzył go jesz­cze raz wzro­kiem, tym razem z nieco więk­szym za­in­te­re­so­wa­niem. Aha, no­wi­cjusz w wiel­kim świe­cie: skóra ku­bra­ka bez jed­ne­go za­dra­pa­nia, ćwie­ki błysz­czą, aż miło. (Gdyby to jego żona ra­czy­ła choć raz tak wy­po­le­ro­wać sztuć­ce, a choć­by tylko kufle! Od razu obroty by się zwięk­szyły, bo wszy­scy po­rzu­ci­li­by obe­rżę Pod Jur­nym Ry­ce­rzem, gdzie da­wa­li fał­szo­wa­ne piwo, na rzecz karcz­my Pod Cia­snym Sło­niem, do któ­rej nikt nie przy­cho­dził z racji idio­tycz­nej nazwy. Karcz­marz jed­nak nie dawał się prze­ko­nać do zmia­ny. Karcz­ma na­zy­wa­ła się Pod Cia­snym Sło­niem, kiedy rzą­dził tu jego pra­pra­dziad, pra­dziad, dziad, oj­ciec i star­szy brat. Star­szy brat uwa­żał, że nazwa jest idio­tycz­na i chciał ją zmie­nić, a wtedy karcz­marz – zna­czy wów­czas młod­szy brat i przy­du­pas – wal­nął go parę razy po gło­wie ku­flem w obro­nie tra­dy­cji, więc star­szy brat ze­brał ma­nat­ki i nawet bez więk­sze­go zło­rze­cze­nia wy­niósł się z mia­sta. Po­dob­no teraz w są­sied­nim pro­wa­dził przy­by­tek pod nazwą Złote Wrota, gdzie za­trud­niał chęt­ne do uciech dziew­czę­ta).

– Złote Wrota! – prych­nął pod nosem karcz­marz. I wtedy do niego do­tar­ło, że kra­sno­lud chrząk­nął po raz piąty.

„Kod jaki?” – po­my­ślał z lek­kim prze­ra­że­niem. Ale zanim zdą­żył dodać „może to wy­słan­nik króla”, sie­dzą­cy na za­piec­ku kot otwarł zie­lo­ne śle­pia i od­po­wie­dział w my­ślach „dam ja ci kota”. (Prze­klę­ty zwie­rzak jak zwy­kle pod­słu­chi­wał. Karcz­marz do­stał go w ra­mach za­pła­ty od wę­drow­ne­go maga bez gro­sza przy duszy. Mag wy­tłu­ma­czył, że gdyby wy­cza­ro­wał pie­nią­dze, to przed świ­tem za­mie­ni­ły­by się w siano i tyle karcz­marz by z nich miał. Nawet osła by nie na­kar­mił, bo za mało. A kot Te­le­pa­ta za­wsze się przy­da. I tak kot, na­zy­wa­ny w skró­cie Patą, zo­stał w karcz­mie. Kilka mie­się­cy póź­niej karcz­marz prze­ko­nał się, że by­dlak pod­słu­chu­je jego myśli i, co gor­sza, lubi je ko­men­to­wać. Głu­pio jed­nak by­ło­by go wy­rzu­cić, w końcu nie za­mie­nił się w siano).

Kra­sno­lud od­chrząk­nął po raz szó­sty. Matka wpraw­dzie ostrze­ga­ła go, że karcz­ma­rze to nie­uprzej­me ple­mię, ale ten tu prze­cho­dził wszel­ką miarę. Gapił się i gapił. Na do­da­tek z mroku za karcz­ma­rzem spo­glą­da­ła para zie­lo­nych oczu, po­zba­wio­na ciała. (A może nie­po­zba­wio­na, tylko wła­ści­cie­la nie było widać w ciem­no­ści? Kto to mógł być, za­sta­no­wił się kra­sno­lud. Licho jakie? Bebok? Strzy­ga? Vry­ko­lak? Man­ti­ko­ra? Nie, chyba by się tam nie zmie­ści­ła, w książ­ce stało, że to duże bydlę. Chi­me­ra? Sy­re­na? Ogar pie­kiel­ny?)

W tym mo­men­cie w my­ślach kra­sno­lu­da ode­zwał się głos – tak nie­spo­dzie­wa­nie, że kra­sno­lud omal nie pod­sko­czył. „Dam ja ci ogara” – po­wie­dział. Zie­lo­ne oczy za­mru­ga­ły gniew­nie.

 Kra­sno­lud po­kle­pał zna­czą­co topór. Jeśli w karcz­mie za­lę­gło się… coś… co­kol­wiek to było, oto on, obroń­ca uci­śnio­nych i po­grom­ca po­two­rów, stawi temu czoła. (Z jed­nym nie­wy­po­le­ro­wa­nym ćwie­kiem, przy­po­mniał sobie hań­bią­cy szcze­gół, który na pewno wy­pa­trzy­ły prze­klę­te zie­lo­ne oczy).

– Słu­chaj, Fim­bu­rze, Tha­dri­nie, Grom­phu, czy jak­kol­wiek ci na imię – ode­zwał się znów karcz­marz. (Miał na­dzie­ję, że kra­sno­lud nie na­le­ży do tego ple­mie­nia, które nie­daw­no wy­szło spod gór i pre­fe­ro­wa­ło imio­na w ro­dza­ju Ymir, Alrik albo Ivan. Pur­pu­ra za­le­wa­ją­ca twarz przy­by­sza pod­po­wie­dzia­ła mu, że na­dzie­je były płon­ne).

Kra­sno­lud za­pło­nął słusz­nym gnie­wem. Nie na darmo matka uczy­ła go na pa­mięć ca­łe­go ro­do­we­go imie­nia, za­kli­na­jąc, że kiedy bę­dzie po­zna­wał kogoś no­we­go, musi przed­sta­wić się jego ca­ło­ścią, żeby byle chły­stek na­zy­wał go Fim­bu­rem, Tha­dri­nem albo co gor­sza Grom­phem (tak miał na imię wy­jąt­ko­wo zdra­dziec­ki kuzyn, ale czego się spo­dzie­wać po kra­sno­lu­dzie z tak krót­kim imie­niem). Karcz­marz miał szczę­ście, że nie zwró­cił się do niego per Ymir, Alrik albo Ivan – taka znie­wa­ga wy­ma­ga­ła­by do­by­cia to­po­ra by­naj­mniej nie przeciwko zie­lo­nym oczom cza­ją­cym się w mroku.

Kra­sno­lud wy­pro­sto­wał się na całą swoją wy­so­kość, sta­nął w roz­kro­ku, po­gła­dził brodę, do­tknął to­po­ra i od­chrząk­nął.

„Po raz siód­my” – za­uwa­żył spa­ni­ko­wa­ny karcz­marz.

– Mości karcz­ma­rzu – ode­zwał się kra­sno­lud. – Wiedz, że masz do czy­nie­nia z nie­ by­le­ ja­kim kra­sno­lu­dem. – Wy­piął do­dat­ko­wo pierś. – Jam jest Faer’Au­the­in’Vrae Eils’Mtorh, syn Jha­ela’Is­stral’Axle Eils’Mtor­ha i Yli­var­ry’Felyn Eils’Mtorh z domu Hla’Tha­nedd, pierw­szej ku­zyn­ki Jha­ela’Is­stral’Axle Eils’Mtor­ha.

Karcz­marz wpa­try­wał się w niego z nie­do­wie­rza­niem.

– To są elfie imio­na – oznaj­mił tonem nie­zno­szą­cym sprze­ci­wu.

Kra­sno­lud zba­ra­niał. Wie­dział, że jego ro­dzi­na od niepamiętnych czasów żyła na ru­bie­żach Wiel­kich Ko­pal­ni Gron­tha­gu, że­ni­ła się z naj­bliż­szy­mi ku­zy­na­mi, a wszy­scy męż­czyź­ni zo­sta­wa­li prę­dzej czy póź­niej ska­zy­wa­ni przez Wy­so­ką Radę na do­ży­wot­nią, a nawet po­śmiert­ną pracę w naj­głęb­szej sztol­ni, gdzie każde nie­opatrz­ne ude­rze­nie ki­lo­fa mogło prze­bu­dzić pra­daw­ne, strasz­li­we, bluź­nier­cze i nie­na­zwa­ne zło (w sumie na­zy­wa­ne Złem, co tro­chę, zda­niem Faera’Au­the­ina’Vrae Eils’Mtor­ha, za­prze­cza­ło idei nie­na­zwa­no­ści). Teraz za­świ­ta­ło mu, że być może ich krew była ska­żo­na, a ród prze­klę­ty. W duchu po­dzię­ko­wał matce, iż wy­sła­ła go w świat z misją za­bi­ja­nia po­two­rów, chro­niąc tym samym od nie­rób­stwa, al­bo­wiem w naj­głęb­szej sztol­ni za­gro­że­nie prze­bu­dze­niem pra­daw­ne­go nie­na­zwa­ne­go zła (Zła) było już tak wiel­kie, że ska­zań­com nie wolno było w nic ude­rzać ki­lo­fa­mi. Mogli je­dy­nie sie­dzieć wspar­ci o na­rzę­dzia pracy, kon­tem­plu­jąc swe zbrod­nie.

„Oj tam” – ode­zwał się głos w gło­wie. – „Pra­pa­pa pra­pa­py papy sza­now­ne­go był po pro­stu dzi­wa­kiem i kre­ty­nem”. – W zie­lo­nych oczach roz­bły­sły ra­do­sne iskier­ki.

– Nie, to nie­moż­li­we – po­wie­dział kra­sno­lud o elfim imie­niu jed­no­cze­śnie do karcz­ma­rza i zie­lo­nych oczu. Po czym uznał, że naj­le­piej bę­dzie zmie­nić temat. – Za to u pana na za­piec­ku, jak mnie­mam, choć wzrok w mroku tonie, za­lę­gło się dziwo ja­kieś, licho może albo vry­ko­lak, bo man­ti­ko­ra chyba się nie zmie­ści…

Zza ple­ców karcz­ma­rza do­biegł gniew­ny syk, a na­stęp­nie nie­da­ją­cy się z ni­czym po­my­lić od­głos pa­zu­rów dra­pią­cych w twar­dą po­wierzch­nię. (Faer’Au­the­in’Vrae po­czuł, jak za­le­wa­ go duma, że tak po­rząd­nie prze­stu­dio­wał Zwię­zły prze­wod­nik po po­two­rach i okro­pień­stwach wsze­la­kich za­lud­nia­ją­cych wszyst­kie trzy­sta sie­dem­dzie­siąt trzy świa…)

Na­pa­wa­nie prysło, kiedy na kon­tu­arze wylądowała wście­kła kula futra. (Pa­mięć Faera’Au­the­ina’Vrae roz­pacz­li­wie kart­ko­wa­ła „Zwię­zły prze­wod­nik po…” w po­szu­ki­wa­niu od­po­wied­nie­go ob­raz­ka, ale go nie znaj­do­wa­ła).

„Ty – durny – kra­sno­lu­dzie – o – jesz­cze – bar­dziej – dur­nym – elfim – imie­niu” – syk­nę­ła w my­ślach Kula Futra, dy­sząc cięż­ko przy każ­dym sło­wie. – „Ni­niej­szym – ska­zu­ję – cię – na – za­da­nie – któ­re­go – nie – da – się – wy­ko­nać. – Nie – spo­czniesz – do­pó­ki – nie – znaj­dziesz – dur­ne­go – elfa – o – jesz­cze – bar­dziej – dur­nym – kra­sno­ludz­kim – imie­niu” – wy­dy­sza­ła trium­fal­nie. Po czym do­da­ła nor­mal­nym tonem (bo po praw­dzie kotu imie­niem Ra­gna­rok, który za­wsze chciał być po pro­stu Mrucz­kiem, Ki­ciusiem albo choć­by Sier­ściu­chem, a zo­stał Patą i Kulą Futra, znu­dzi­ło się wznio­słe ga­da­nie): – „Wiedz, że będę cię śle­dził, do­kąd­kol­wiek się udasz”. (Nie było to do końca praw­dą, bo moce Ra­gna­ro­ka były mocno ogra­ni­czo­ne, od kiedy cza­ro­dziej go po­rzu­cił, za­po­mi­na­jąc dodać, że dla wzmoc­nie­nia mocy na­le­ży te­le­pa­tycz­ne­go kota kar­mić sia­nem po­zo­sta­łym z ma­gicz­nych monet, ale za­wsze ro­bi­ło wra­że­nie na prze­kli­na­nych).

Karcz­marz gapił się na kota, który dra­pał kon­tu­ar pa­zu­ra­mi, świ­dru­jąc kra­sno­lu­da peł­nym zło­ści wzro­kiem.

– Uspo­kój się, Pata – mruk­nął. (Chciał nawet po­gła­skać zwie­rza­ka, ale nie od­wa­żył się do­tknąć futra, z któ­re­go sy­pa­ły się skry). – No to jak, panie kra­sno­lud, na­pi­jesz się piwa?

Kra­sno­lud prze­niósł na niego wzrok, w któ­rym teraz kryła się źle skry­wa­na pa­ni­ka.

– Em – po­wie­dział. – Ten smok… Może bym tak na smoka? Uwol­nić kraj od po­two­ra, ro­zu­mie­cie, karcz­ma­rzu?

„To wszyst­ko przez niewy­po­le­ro­wa­ny ćwie­k” – po­my­ślał nagle. – „A prze­cież na ostat­nim po­sto­ju, kiedy już opu­ści­łem po­gó­rze Gron­tha­gu i uj­rza­łem przed sobą strze­li­ste wieże mia­sta, spraw­dzi­łem wszyst­ko!”

„Oszu­kuj się dalej” – fuk­nę­ła Kula Futra. – „I dam ja ci smoki!”

– Ani się waż! – krzyk­nął jed­no­cze­śnie karcz­marz. – Apage! Bluź­nier­stwo!

Kra­sno­lud zro­bił wiel­kie oczy.

– Sa­mi­ście rze­kli, że „wszyst­ko przez smoka”, kie­dy­ście o dziew­ce mło­dej na­po­mknę­li, żebym jej cze­goś tam nie robił. A wiedz­cie, że roz­dział dwu­dzie­sty szó­sty czwar­te­go tomu Zwię­złe­go prze­wod­ni­ka po po­two­rach i okro­pień­stwach wsze­la­kich za­lud­nia­ją­cych wszyst­kie trzy­sta sie­dem­dzie­siąt trzy świa­ty sta­no­wi, iż „smoki dzie­wi­ce po­ry­wa­ją, aby po­żreć je ku swej ucie­sze, a nie­szczę­ściu ludu”. Kości dzie­wic ozda­bia­ją ja­ski­nie smo­ków, a nie­któ­re be­stie ponoć nawet robią z nich meble… – dodał, choć nie pa­mię­tał, w któ­rym do­kład­nie roz­dzia­le któ­re­go tomu zna­lazł tę kon­kret­ną in­for­ma­cję.

Karcz­marz zro­bił wiel­kie oczy.

– Dziw­ny z cie­bie kra­sno­lud – mruk­nął – i czymś za­la­złeś za skórę Pacie – (Kula Futra syk­nę­ła gniew­nie) – ale nie życzę ci źle, więc słuchaj. Smok pa­nu­je u nas mi­ło­ści­wie od setek lat i co roku wy­bie­ra sobie spo­śród dzie­wic… – za­wie­sił głos, a Faer’Au­the­in’Vrae już pra­wie trium­fo­wał – …żonę. A cza­sem i kilka. No i dziew­czę­ta tło­czą się pod pa­ła­cem, bo po roku albo dwóch król od­da­je żony dwo­rza­nom. Każda dziew­ka marzy o tym losie, bo żyje potem jak ta pani. – Karcz­marz wes­tchnął. – Trzy już tak stra­ci­łem.

Kra­sno­lud pa­trzył na niego nie­uf­nie.

– I pewni je­ste­ście – ode­zwał się po chwi­li dra­pa­nia w brodę – że smok nie po­że­ra tych pa­nien? Wi­dział je kto po tym, jak zo­sta­ną kró­lew­ski­mi mał­żon­ka­mi?

Karcz­marz prych­nął.

– No pew­nie. Smok za punkt ho­no­ru po­czy­tu­je sobie ich co­mie­sięcz­ne prze­jażdż­ki po mie­ście, żeby plot­ki podłe się nie lęgły.

Kra­sno­lud spo­sęp­niał. Ciche syk­nię­cie przy­po­mnia­ło mu o Kuli Futra. I o klą­twie. Naj­wy­raź­niej nie po­zo­sta­wa­ło mu nic in­ne­go, jak ru­szyć na po­szu­ki­wa­nie elfa o kra­sno­ludz­kim imie­niu.

„W trzy­stu sie­dem­dzie­się­ciu trzech świa­tach dużo karczm” – po­my­ślał. – „A także oberż, za­jaz­dów i za­mtu­zów, więc gdzieś w końcu go znaj­dę, a wtedy będę mógł ru­szyć na wiel­ką misję za­bi­ja­nia po­two­rów”.

(Nie przy­szło mu do głowy, że rów­nie do­brze mógł­by zo­stać Pod Cia­snym Sło­niem, po­nie­waż praw­do­po­do­bień­stwo, że trafi tu elf o kra­sno­ludz­kim imie­niu było co naj­mniej po­rów­ny­wal­ne do prawdopodobieństwa zna­le­zie­nia go w jed­nej z setek ty­się­cy karczm, oberż, za­jaz­dów i za­mtu­zów wszyst­kich trzy­stu sie­dem­dzie­się­ciu trzech świa­tów. Nie przy­szło mu też do głowy, że klą­twa nie za­bra­nia­ mu za­bi­jać po­two­rów pod­czas po­szu­ki­wań. A Ra­gna­rok zwany Patą nie ra­czył mu tego wszyst­kie­go pod­po­wie­dzieć, bo taka już jego na­tu­ra).

I tak ru­szył Faer’Au­the­in’Vrae Eils’Mtorh, syn Jha­ela’Is­stral’Axle Eils’Mtor­ha i Yli­var­ry’Felyn Eils’Mtorh z domu Hla’Tha­nedd, pierw­szej ku­zyn­ki Jha­ela’Is­stral’Axle Eils’Mtor­ha w po­szu­ki­wa­niu elfów, któ­rym mógł­by zadać py­ta­nie o imię.

Cze­ka­ła go długa droga.