bestseller 01

Niech się stanie… Będzie na poważnie, ale bardzo fragmentarycznie. Oceńcie jak lubicie moją bohaterkę.

Jerd zmierzał pospiesznie w kierunku stojącego na poboczu drogi, gdzieś na obrzeżach miasta domku, który stanowił biuro najemników. Spieszył się okrutnie, jego pszenna cera zrobiła się buraczana od wysiłku szybkiego marszu, a słomkowe włosy – zmierzwione i spocone. Upał był nieznośny, muchy brzęczały sennie a powietrze trwało w bezduchu, niezmącone najlżejszym powiewem wiatru. Dotarł do celu, zadowolony, że wreszcie załatwi sprawę swego pana i wróci do chłodnej piwniczki jego dworku w objęcia nieco spoconej acz uroczej pokojówki. Bycie chłopcem na posyłki byłoby spełnieniem wszelkich ambicji zawodowych Jerda, gdyby nie musiał czasami dostarczać zapłaty w imieniu swego pana różnym podwykonawcom wielorakiej prominencji. I tym razem sakiewka ciążyła mu mocno za pazuchą i niemal biegł pędem, by się pozbyć balastu. Czasy były niespokojne i nietrudno było stracić sakiewkę. A za niewypełnienie polecenia groził gniew pana uwieńczony, w najlepszym razie, chłostą. Stanął pod drzwiami niepozornej chatki opatrzonej równie niepozornym szyldem z obdrapanym żółtawym napisem na zgniłozielonym tle: Hirsch Zeigert i spółka. Odchrząknął, złapał oddech, przygładził włosy i zapukał. Z wnętrza dobiegł go gromki, niski głos kobiecy:

– Proszę wejść!

Wszedł do środka i przez chwilę przyzwyczajał wzrok do półmroku panującego wewnątrz chłodnego pomieszczenia, w którym zasunięto zasłony w obronie przed palącym słońcem. Ukłonił się niezręcznie i wymamrotał pod nosem:

– Ja z zapłatą od pana…

– Słucham? Mów no głośniej chłopcze i podejdź tu bliżej – powtórzył znów ten sam kobiecy głos.

– Ja do pana Zeigreta …

– Hirscha nie ma, ja jestem jego siostrą, przekaż mi co masz przekazać.

Dopiero teraz Jerd miał szanse przyjrzeć się rozmówczyni. Siedziała za masywnym biurkiem i pierwszą rzeczą rzucająca się w oczy były bose zgrabne stópki – trzymała nogi wyciągnięte na blacie biurka. Jerd zanotował niespotykany fakt – stopy były czyste. Większość kobiet, które znał, biegała boso w tak gorące dni, w związku z czym ich stopy, choćby najpiękniejsze, zawsze były pokryte grubą warstwą pyłu. Niedbale rzucone obok biurka brązowe skórzane buty do jazdy konnej wyjaśniały jednakże dlaczego jej stopy nie były brudne. Jerd przesunął wzrok wzdłuż jej nóg i zanotował dwa kolejne fakty – kobieta bezwstydnie raczyła się zimniutkim piwem z lokalnego browaru mimo wczesnej pory dnia – było jeszcze przed południem i bawiła się nożem, który wyglądał jak stworzony do rzucania… Zamarł na ten widok a ona wybuchła perlistym śmiechem:

– Nie bój się chłopcze, to nie na ciebie – panna Zeigert pociągnęła łyk piwa prosto (o zgrozo!) z butelki – ale muszę być przygotowana, w tym zawodzie nigdy nie wiadomo kto wchodzi do biura.

Dopiero teraz Jerd dotarł wzrokiem do twarzy rozmówczyni. Twarz ładna, nieco ogorzała, taka, po której trudno ocenić wiek. Kobieta miała zielone oczy z jakimś nieuchwytnym żółtawym odcieniem, widocznym nawet w półmroku. Włosy spięte wysoko, chyba sięgające ramion, w czerwonym kolorze, na pewno nie były dziełem natury. Kobieta potrafiła korzystać z mocy ziół barwiących włosy ludzi na różnorodne kolory. Czerwony było kolorem używanym przez wojowników i zaskakiwał u kobiety nawet w tak liberalnym państwie jak Południowa Kerleh. Kobieta była ubrana w jasną koszulę nieco wymiętą i niedbale zapiętą, ukazującą sporą część dekoltu. Na nogach miała spodnie do konnej jazdy.

– Więc przynosisz mi zapłatę od swego pana? – zapytała

– Tak – odparł wahając się nieco z przekazaniem sakiewki. Widząc jego rozterki po prostu wyjęła mu ją z dłoni. Wstała i rozsypała zawartość na blacie. Ich oczom ukazała się spora górka złotych talarów.

To jest to, co lubię – cmoknęła – terminowa zapłata za uczciwą robotę. – Idź już mój mały – powiedziała do Jarla, który obruszył się w duchu faktem nazwania go ‘mały'. – Podziękuj panu i powiedz, że Raisi poleca się na przyszłość i miło ubijać z nim interesy. – uśmiechnęła się od ucha do ucha, ukazując szereg białych zębów i siadając na biurku, zbierając monety z powrotem do sakiewki. – A to masz za fatygę – rzuciła mu złotego półtalarka z biurka. Trzeba przyznać, że Jerd popisał się refleksem łapiąc go z półobrotu będąc niemal przy samych drzwiach. Raisi pokiwała z aprobatą głową i kiwnęła niedbale ręką na słowa pożegnania wymamrotane przez niego tuż przed wyjściem.