Spacer

Stella zabrała swojego dziewięcioletniego synka Remigiusza na spacer do parku.

Ten park, a właściwie obiekt ogrodowo-parkowy, należał do najpiękniejszych w świecie. Rozkwitało w nim mnóstwo kolorowych, pachnących kwiatów nad którymi latały wielkoskrzydłe motyle. Rosły drzewa i krzewy różnorodnych gatunków. Na jeziorku będącym częścią kompleksu, kwitły różnobarwne nenufary, lilie wodne, a pomiędzy wodnym kwieciem pływały kaczki o oryginalnych kolorystycznie piórach, specjalnie sprowadzone z ogrodów zoologicznych. Nad przewężeniami jeziorka oraz strumyczków, które również przecinały powierzchnię parku, zbudowane zostały liczne romantyczne mostki. Ponadto obiekt obfitował w wygodne ławeczki z oparciami, urokliwe altany oblegane przez zakochanych, rzeźby mitologicznych stworzeń i bóstw oraz automaty z jedzeniem i piciem dyskretnie ukryte w pustych pniach drzew. Rzecz jasna w tak cudownym miejscu nie brakowało również dużego placu zabaw dla dzieci oraz przyrządów do gimnastyki dla wszystkich. Nawet specjalnie dla czworonogów odrodzono żywopłotem sporą przestrzeń, żeby mogły swobodnie pobiegać.

Stella z Remigiuszem miło spędzali czas bawiąc się i spacerując alejkami. Żeby nie zagłębiać się w opisowe drobiazgi wspomnę jedynie, że najwięcej czasu Stella poświęciła na huśtanie się na huśtawce, a Remigiusz polując na kaczki.

 

Podczas przechadzki Stella z Remigiuszem podeszli do fontanny, a właściwie sztucznej sadzawki, z której rozbryzgiwało kilkanaście fontann tworząc cyklicznie powtarzający się układ. Usiedli na leżakach stojących wokół okrągłej powierzchni wody. Remigiusz z przejęciem, godnym prawdziwego myśliwego, opowiadał mamie o podchodach i polowaniach na kaczki. Stella słuchała obserwując tęczę pojawiającą się nad taflą wodą. Nie musiała upominać syna, że nie wolno dokuczać kaczkom, ponieważ w tym niezwykłym parku takie zabawy były dozwolone. Podobno opiekunowie kompleksu uznali, że ptaki są na tyle płochliwe i sprytne, że żaden człowiek nie jest w stanie ich schwytać gołymi rękoma. Remigiusz nie był wyjątkowy w tym względzie – również nie dogonił nawet jednej kaczki, ale jak twierdził był wielokrotnie bardzo blisko.

 

Nagle fontanny znikły, w sensie woda przestała się lać.

– Chyba coś się zepsuło, albo oszczędzają – stwierdziła Stella.

– Mogę wejść do wody? – spytał grzecznie Remigiusz wskazując na sadzawkę.

– Nie wolno. Jest napis, że to zabronione.

– Ale dlaczego?

– Jakby dzieci tutaj wchodziły, to mógłby się popsuć ten cały mechanizm od fontann. – Stella była rodzicem od lat dziewięciu, więc miała wprawę w znajdowaniu wyjaśnień na nawet bardzo dociekliwe pytania zadane z zaskoczenia.

Tak sobie oboje gaworzyli: dziecko pytając, a mama szukając sensu i logiki w otaczającej rzeczywistości, gdy zupełnie niespodziewanie dla nich, głośno zabrzmiała fantastyczna muzyka operowa. Równocześnie ożyła woda, która zaczęła tańczyć w rytm muzyki. Strumienie rozbryzgiwały na wiele metrów w górę. Woda wytryskiwała z kręcącego się koła, tak że powstawał gigantyczny kielich tulipana zbudowany z kropli. Tworzyły się niesamowite, bulgocące białą pianą krzewy, które rosły i kurczyły się. Szpalery zmiennokształtnych tworów, a potem wielka ściana wody. Prześliczne wodne sprężynki wystrzelone frunęły w niebo, by na wysokości kilku metrów przeobrazić się w kule. Kule na moment zastygały w powietrzu, a że było ich wiele, więc budowały zawieszone w powietrzu geometryczne kształty.

Stella czuła jakby znalazła się w najpiękniejszym ze snów. Wszystko przestało istnieć. Była tylko muzyka i tańcząca woda. Trwając w ekstazie zachwytu nie słyszała nawet kilkukrotnie powtórzonych przez syna słów:

– Mamo, twój naszyjnik świeci.

Po kilkunastu minutach muzyka umilkła, a fontanny powróciły do rutynowego cyklu.

– Auu – krzyknęła Stella i zerwała naszyjnik z szyi. – On parzy.

– Mówiłem, że świecił – przypomniał Remigiusz.

– Nie słyszałam.

Z leżącego na trawniku kamienia zaczął unosić się dym.

– Dziwny naszyjnik, dziwny kamyk – zauważył chłopiec.

– Mówiłam ci synku, że znalazłam ten kamień na pustyni dawno temu, gdy jeszcze się nie narodziłeś. Na pamiątkę z podróży kazałam go oszlifować i zrobić z niego wisior na srebrnym łańcuchu.

– Może to meteoryt? Bo na pustyni nie ma kamieni. Pamiętasz jak byliśmy na wystawie i pani mówiła, że meteoryty tnie się jak ser i sprzedaje na kawałki. Najtańsze są meteoryty znalezione na pustyni.

– Jesteś Remiku takim mądrym chłopcem – pochwaliła Stella. – Tyle pamiętasz, że ciągle mnie pozytywnie zaskakujesz. Masz rację, syneczku. Kamień leżący na piaskowym terenie bardzo często okazuje się meteorytem. Nie powiązałam wcześniej faktów i…

– Ten dym się materializuje, jak w mojej bajce!

– Masz rację, Remiku.

Po chwili srebrzysty pył opadł i Stella z Remigiuszem ujrzeli chłopca wyglądającego na około dziewięciu lat.

– Mamo, bracie nazywam się Fiśko i was kocham. – Po tych słowach chłopiec podbiegł do Stelli i Remika i radośnie się roześmiał. – Remik, pobawisz się ze mną?

– Pewnie – zgodził się Remigiusz.

Nim Stella otrząsnęła się z szoku, chłopcy już zdążyli wleźć na drzewo, by skakać z gałęzi.

– Uważajcie, żeby się wam nic nie stało – powiedziała wyświechtaną, rutynową formułkę.

Potem usiadła na leżaku odwracając wzrok od dzieci. Już od kilku lat nauczyła się nie przyglądać zabawom syna z kolegami. Miała zbyt słabe nerwy, a wiedziała że Remigiusz musi i chce bawić się jak inni chłopcy, czyli w opinii Stelli: na granicy życia i śmierci.

 

– Mamo, mamo, a Fiśko złapał dwadzieścia kaczek. On jest świetny! – Remigiusz podbiegł do leżaka Stelli. – Masz coś do picia?

– Co zrobiliście z kaczkami? – spytała Stella podając dziecku butelkę z napojem.

– Pogłaskaliśmy je i wypuściliśmy. Jeden, to chyba kaczor, złapał mnie za palec, ale nie bolało – relacjonował Remigiusz.

– Staram się być rozsądny i nie zwracać na siebie uwagi – wyjaśnił Fiśko.

– Fiśko, czy ja mogę cię o coś zapytać?

– Tak, mamo.

– Dlaczego zwracasz się do mnie mamo? Gdzie twoi rodzice? Skąd się wziąłeś?

– Nie widziałaś?

– Widziałam, że wyszedłeś z mojego wisiorka. To jakaś sztuczka?

– Byłem w stadium uśpionym. Twoje fale mózgowe wywołane emocjami, wzruszeniem spowodowały, że zbudziłem się z letargu. Byłem czymś w rodzaju zarodnika istoty wtopionego w żelazno-kamienny meteoryt.

– Ja zgadłem, ze to był meteoryt – powiedział z dumą Remigiusz.

– Tak, pamiętam Remiku. Wyglądasz jak dziecko? – Stella spojrzała w oczy Fiśkowi.

– Pobrałem twój DNA. Z pobieżnej analizy wynikało, że zajmiesz się dzieckiem, które będzie zawierać twój materiał genetyczny. Zaopiekujesz się i przekażesz mu wszystkie informacje o ludzkości, jakie posiadasz.

– Ty jesteś kosmitą? – spytała Stella z niedowierzaniem.

– Tak. Jestem zwiadowcą – wyjaśnił Fiśko. – Moja misją jest zebranie danych o tutejszej cywilizacji.

– Czyli szpiegiem?

– Można to tak określić.

– A w jakim celu szpiegujesz? Dobrym, czy złym? Może inaczej: czy dla dobra ludzi? Czy?…

– Nie wiem, mamo – Fiśko zrobił rozbrajającą, zakłopotaną, dziecięcą minkę i spuścił oczy.

Po tych słowach chłopcy pobiegli się bawić, a Stella zastanawiała się nad różnymi sprawami między innymi nad tym, czy współczesne dzieci nie są aby mądrzejsze od dorosłych.

 

Po godzinie Stella zwróciła się do syna:

– Remiku, już musimy iść. Pożegnaj się z kolegą. Idziemy.

– Ale Fiśko jest moim bratem bliźniakiem – upierał się Remigiusz.

– Jesteście podobni, ale… – Stella wzięła za rękę syna i pociągnęła go za sobą. – Tak się czasem zdarza. To sobowtór.

Wtedy Fiśko podbiegł i stanął na przeciwko Stelli.

– Mamo, mamo, proszę nie zostawiaj mnie samego. Jestem twoim dzieckiem. Nie mam nikogo na Ziemi. Mówię prawdę – rozpłakał się Fiśko.

Stella zatrzymała się. Nie wiedziała, jak powinna postąpić w takiej sytuacji. W każdym razie zrobiło się jej żal dzieciaka.

– Prosimy! Prosimy! – skandowali chłopcy.

– No dobrze. Choć z nami.

– Mamo, kocham cię. – Fisko objął Stellę w pasie i przytulił głowę do jej piersi.

„Może rodzice o dziecko nie dbają, albo uciekł z domu dziecka?" – pomyślała Stella, której trudno było uwierzyć w kosmiczne pochodzenie chłopca, który wyglądał jak zwyczajny dziewięciolatek.

 

***

Minęło kilka dni. Nikt nie zgłosił się po Fiśka. Nikt go nie szukał.

Stella bardzo polubiła małego kosmitę, a wręcz pokochała. Fiśko był szalenie podobny do niej, zarówno wizualnie, jak i charakterologicznie. Chłopiec interesował się wszystkim i chętnie dzielił się błyskotliwymi spostrzeżeniami. Miał oryginalne pomysły. Poza tym był grzeczny, pomocny, czuły oraz bezkonfliktowo i twórczo bawił się z jej synem.

Remik był zachwycony i ciągle powtarzał:

– Zawsze marzyłem, żeby mieć takiego odjazdowego brata.

 

„Szpicel? Kosmita? Co z tego, skoro taki jest wspaniały i kochany" – myślała Stella.

 

– Kochani chłopcy, teraz pójdziemy do takiego pana. On nam pomoże w tym, żeby Fiśko mógł z nami zamieszkać na stałe, chodzić do szkoły i stać się oficjalnie moim synem, a twoim, Remiku, bratem – wyjaśniła kobieta.

– Hurraaaa! – ucieszyli się chłopcy.

 

Stella razem z dziećmi udała się ich do niewielkiego sklepiku. Na szyldzie widniał napis z nazwą prowadzonej działalności: „Czapeluśnik, chętnie pomogę". W pomieszczeniu panował fantazyjny bałagan. Na półkach stały przeróżne przedmioty: okulary przeciwsłoneczne, a tuż obok kieliszki do wina, spinki do włosów, drukarki, stringi, artykuły biurowe, wazony z żywymi różami i tym podobne.

– Cześć i czapka – przywitała się Stella.

– Stella? Kopę lat. Co u ciebie słychać? W czym mogę pomóc? Chętnie pomogę – uśmiechnął się szpakowaty mężczyzna w średnim wieku.

– Mam problem i czuję, że tylko ty będziesz mi w stanie pomóc.

– Postaram się. Pomaganie to moje powołanie – powiedział z przekonaniem.

– Widzisz tego chłopca? – Stella wskazała na Fiśkiego.

– Twój syn? Bardzo podobny. Nawet bardziej niż ten drugi.

– Właśnie. Oficjalnie nie jest moim synem. Chciałabym, żebyś pogrzebał w sieci i dopisał go w systemach PESEL i wszystkich innych koniecznych. Nie wiem, co trzeba załatwić. Czy łatwiej podrobić adopcję, czy akt urodzenia?

– A jak to się stało? Cudem odnaleziony? – spytał Czapeluśnik.

– Jaką wersję wolisz? Ojciec dziecka porwał go po narodzinach i dopiero teraz się odnaleźliśmy, czy że jest kosmitą? Zawsze byłeś za bardzo wścibski.

Czapeluśnik roześmiał się.

– Dokumenty i całą resztę załatwię w trzy dni. Paszport też chcesz?

– Możesz druknąć. Może na ferie zimowe polecimy na wycieczkę do Afryki, na pustynię.

– Pozostała kwestia zapłaty?

– Właśnie, ile to będzie kosztować?

– A ile możesz mi zaoferować?

– Dwieście euro?

Czapeluśnik ponownie się roześmiał.

– Za dużo? – spytała z przekąsem Stella pochylając się nad ladą, żeby mężczyzna miał lepszy widok na jej dekolt.

– Pieniędzy mam wystarczającą ilość – żachnął się Czapeluśnik. – Chciałbym, żeby na tej ulicy zbudowano internat dla dziewcząt z liceum medycznego, albo plastycznego – rozmarzył się.

– Jeszcze jeden? – oburzyła się Stella. – Obok masz humanistyczny akademik, gimnazjum, żeńską podstawówkę prowadzoną przez siostry zakonne…

– No tak, ale ja się starzeję. A dziewczyny teraz są okropnie wredne. Wykorzystują porządnych facetów straszliwie perfidnie.

– O jej, czyżby jakaś cię wykorzystała, biedaku?

– Niejedna.

– Ty to masz nieszczęśliwe życie. Co tydzień inna cię wykorzystuje?

– Codziennie chciałaś powiedzieć.

– Wirtualne też liczysz?

– Nie obrażaj mnie bezpodstawnie.

– Mamo, co się dzieje? – spytał Fiśko.

– Targuję się. Usiądźcie z Remikiem przy stoliku i pobawcie się jakąś gierką – szepnęła Stella pochylając się w kierunku chłopców.

– Dobra, więc poza internatem dla dziewcząt w najbliższej okolicy, czego jeszcze byś sobie życzył. – Kobieta zwróciła się do Czapeluśnika.

– Hmmm… – Mężczyzna zamyślił się. – W wakacje mniej dziewic odwiedza mój sklepik i nie mam komu pomagać. Tak mi trochę smutno siedzieć w samotności. Hmmm… Żeby dziewczęta bardziej na mnie leciały, co jeszcze mógłbym zrobić?

– Odnieść spektakularny sukces i stać się sławny?

– Tylko pomysłu brakuje. Masz coś do zaproponowania?

– Chwileczkę – powiedziała Stella i odeszła od lady. – Czemu ta jego pomoc zawsze tak dużo kosztuje? – mruknęła do siebie idąc w kierunku dzieci. – Fiśko, kochany – zwróciła się do Fiśkiego – Czy mógłbyś coś oryginalnego wymyślić. Byłeś w kosmosie. Może tam coś mają, na co my na Ziemi jeszcze nie wpadliśmy? To ważne, bo musimy zalegalizować twoją obecność. Tylko ten świrnięty pan może nam pomóc, a pomysłem trzeba zapłacić.

– Dobrze mamo. Jeden pomysł wystarczy? – spytał grzecznie Fisko.

– To może być coś na poziomie wynalezienia telefonu komórkowego, albo nowego smaku lodów. Nie za dużo, bo się Czapelusnikowi poprzewraca w głowie, a i tak nie jest całkiem normalny.

– Dobrze mamo. Powiem mu.

 

***

Fiśko zaistniał w systemach ewidencyjnych, czyli na Ziemi, jako Filip, syn Stelli.

Stella i jej synowie stanowili udaną i szczęśliwą rodzinę.

Czapeluśnik stał się sławny i do końca swoich dni musiał opędzać się od nadmiaru dziewic (z czego był oczywiście bardzo ukontentowany).

Remigiusz został wynalazcą i między innymi zaprojektował pierwszy na świecie pojazd do dalekich podróży kosmicznych. Dzięki niemu ludzie w końcu mogli wyrwać się z Układu Słonecznego i zacząć odkrywać inne układy gwiezdne w obrębie całej galaktyki Drogi Mlecznej.

Fiśko natomiast zebrał pełnię wiedzy o ludzkości i w chwili śmierci przekazał szczegółowe dane na swoją macierzystą planetę.