W górach poza czasem

Pięknie operujesz językiem. Nie każdy opis mnie kupił, niektóre zdania były nieco “za bardzo”, niemniej muszę ci to oddać – część z nich była zwyczajnie piękna, a większość przynajmniej ponadprzeciętna. Za to bezsprzecznie należy się uznanie.

Fabularnie… Nie wiem. Opowieść bardzo prosta, ale podana w sposób, który nie całkiem mnie satysfakcjonuje – przy czym wynika to raczej z mojego gustu, niż z popełnionych błędów. Finał jak żywo przypomina mi “Poszukiwaczy zaginionej arki”, w której naziści również zostają ostatecznie pokonani w zasadzie bez czynnego udziału bohatera – rozumiem, że takie przyjąłeś założenie i był to zabieg celowy, ale nie przepadam za takimi rozwiązaniami.

 Podsumowując – tekst ładny, ale nie w moim guście. Co oczywiście nie oznacza, że zły.

Czytało mi się szybko i przyjemnie, ale nie porwało mnie;) Niemniej, dość dobra robota.

Dziewczynka sądziła, że zobaczy na niej wyraz pokoju.

Bardzo dojrzała emocjonalnie dziewczynka:)

Steinera zmiotło na bok, cisnęło nim o kamień, na którym wgniótł sobie głowę.

To nie brzmi jak opis śmiertelnej rany. Jeśli mogę coś zasugerować, to może coś w stylu “cisnęło nim o kamień, od którego odbił się jak szmaciana lalka. Leżał w dziwnej pozycji a pod głową rosła ciemna plama krwi (i mózgu)”? Złamanie kości czaszki może być pod postacią wgiecenia, ale wgnieść sobie można maskę samochodu. Nie jestem neurochirurgiem, to zaznaczam. Blacharzem też nie.

Fabuła dla mnie trochę nie trzyma się kupy. Nie wiem skąd wziął sie Perceval i dlaczego spotkał się ze Steinerem. Zakładam, że to całkowicie przypadkowe skrzyżowanie się dróg dwóch ludzi, z których każdy ma swoją dziejową misję. Historia zna takie spotkania. Dla mnie satysfakcjonujące, ale nie wiem, czy o to chodziło.

Gdybym był fanatykiem, to zacząłbym się zastanawiać, czy we Francji w ‘43 stacjonowały Tygrysy. Ale nie jestem. Dla mnie mogły być.

Dzięki za ten tekst i życzę powodzenia:)

Tekst zrobił na mnie wrażenie pod względem językowym. Kawał pięknej roboty, choć w pewnym momencie miałam już trochę przesyt.

Sama historia ciekawa. Z jednej strony nie spodziewałam się wysłania go w tak odległy czas i miejsce, z drugiej strony w sumie nie jest to dziwne, ponieważ jak zauważył None nawet w filmach ten motyw już się pojawiał. Spodobały mi się fragmenty z Persivalem i dziewczynką. Spokojne, trochę refleksyjne. Fajnie, że zły dostał za swoje. Mnie również wyraz wgniótł w opisie śmierci Steinera nie pasował.

Nie zrozumiałam tylko tych ucieczek dziewczynki. Ponieważ czytałam w nocy, może nie wyłapałam podpowiedzi.

Powodzenia w konkursie

Dziękuję wszystkim za przeczytanie, a także pochwały :)

@None

Sam mam trochę ambiwalentne uczucia, co do tej historii, ale już nie czułem, że mogę coś z tym zrobić. Jeśli chodzi o lawinę, to czuję, że Perceval jednak odgrywa tu trochę bardziej aktywną rolę, skoro jest ona konsekwencją jego śmierci.

@bronchospazm

Pomyślę nad tym wgnieceniem, skoro już dwie osoby kręcą nosem. Przypuszczam, że “wgniecenie” chyba nie oddaje skali obrażenia, jakie sobie wyobraziłem. To prawda, że Tygrysy słano raczej do cięższych walk, niż pacyfikacja wiosek, ale uznałem, że oddelegowanie jednego czołgu na potrzeby znalezienia Graala nie jest jakieś bardzo nierealistyczne.

@Monique.M

Rzeczywiście chyba za mało nakreśliłem geografię tego kawałka i to chowanie się przez to dziwnie wygląda. Może to jakoś poprawię.

Główną inspiracją były rzeczywiste poszukiwania Graala przez nazistów, a także fakt, że SS odwoływało się Percevala, jako do “niemieckiego” rycerza.

O tym ostatnim (Percevalu) nie wiedziałam, ciekawe

Przyjemna lektura, piękny język, naprawdę wow! Miejscami opisy trochę przydługie, ale do zaakceptowania. Najbardziej podobał mi się początek, dalej trochę straciłam zainteresowanie, ale to kwestia gustu. 

Fabuła ok, chociaż myślałam, że Amelie odegra jakąś większą rolę w przedstawieniu. 

Pozdrawiam. :)

Dziękuję :)

Nigdy wcześniej nie zdarzyła mi się taka jednogłośna opinia. Śmieszna sprawa z tymi opisami – przed publikacją bardzo długo się zastanawiałem czy nie jest ich za mało i czy nie za ubogie. Chyba dobrze, że w końcu zostały jak są.

Zdecydowanie nie jest ich za mało i nie są za ubogie. Są w sam raz do długości opowiadania. Czasem lepiej zostawić mniej, a resztę pozwolić czytelnikowi dodać własną wyobraźnią – ostatecznie przecież do tego się właśnie sprowadza :D

Fabularnie bez zaskoczenia, troszkę typowa scenka z filmów pokroju Indiany Jonesa (jak już wspomniano :P), ale przez jakość wykonania bardzo przyjemna w odbiorze :)

P.S. mnie również “wgniecenie” gryzło w tym kontekście

Dzięki za przeczytanie :)

Porównania to cena operowania w temacie poruszonym już wcześniej przez znany twór kultury. Myślę jednak, że nie są też znowu do siebie aż tak podobne.

Poprawiłem to wgniecenie, na coś mam nadzieję zostawiającego mniej wątpliwości. Musiałem też przy tym zmodyfikować nieco całą tą część akapitu. Mam nadzieję, że “cisnęło nim o kamień, który uczynił z lewej części jego głowy wielki krater wypełniony zlepionymi krwią włosami” będzie prezentowało się lepiej.

ninedin.home.blog

W głębi ziemi znaleźli obwiniętą skórą drewnianą skrzynkę, a we wnętrzu skrzynki znaleźli plik zapisanego pergaminu. Oprawa rozpadła się już niemal, ale tekst wyglądał na zachowany niemal idealnie. Znalezisko podano Steinerowi.

Nie wiem, czy te powtórzenia są celowe, ale jeśli tak, to moim zdaniem nie za dobrze wyszło. ;)

Dlaczego na początek dajesz fragment “Parzivala” akurat po angielsku, chociaż napisany został po niemiecku, a polskie tłumaczenie istnieje?

Przychylam się do większości opinii. Napisane bardzo dobrze, opis Steinera mnie zachwycił. Serio, te cienie, bladość, to, że jest taką bezmyślną, bezwzględną, niszczącą masą. Mistrzostwo. Za samego Steinera należą się ogromne pochwały.

A fabuła? Moim zdaniem też w drugiej części się rozłazi, ale przymykam na to oko, bo tekst czytam bardziej jak jakąś przypowieść, nie opowiadanie. Ale fakt – dzieje się szybko i nagle efekciarsko. W jednej chwili Steiner i jego ludzie klęczą przed rycerzem, a dwa zdania później do niego strzelają.

I nie może mi wyjść z głowy to, jakie konsekwencje radosnej masakry Parsifala ponieść będą musieli mieszkańcy wioski.

Dzięki za przeczytanie i punkt :)

Wziąłem angielską wersję, ponieważ niemieckiego nie znam, a polska różni się trochę, brakuje w niej, przynajmniej moim zdaniem, podkreślenia tej dychotomii biały-czarny i przez to nie pasowała mi na motto.

Gdy zwątpienie włada sercem,

dusza jest strapiona wielce.

Szpetny człek i zdobny razem

jest, gdy się dołączy w parze

męża dzielność niewzruszona,

jak się w barwy stroi sroka.

Ten się może wszak ocalić:

w obu częściach ma udziały,

trochę nieba, trochę piekła.

Niestałości kto ulega,

ten ma ma tylko kolor czarny,

więc i ciemność go ogarnie:

ten zaś biel posiądzie czystą,

co jest stały w swoich myślach.

Jeśli zaś chodzi o konsekwencje dla wioski, to Steiner i jego ludzie zostali technicznie rzecz biorąc zabici przez lawinę, w dodatku w niewidzialnych górach, z których istnienia nikt nie zdawał sobie sprawy.

No mnie ten język akurat nie podszedł. Zbyt udziwniony i rozpoetyzowany. 

Jak tu na przykład – “różowej kanciastej bryle wyrzeźbionej w wieczny półuśmiech”. Czemu twarz Percivala jest kanciastą bryłą? Formuje się dopiero? Picasso go malował? I jeszcze parę takich dziwacznych jak dla mnie konstrukcji by się znalazło, np. “zastygłe szarfy pyłu”. Jak pył za samochodem może zastygać – nie wiem. 

Z upodobaniem stosujesz słowo “rozlał”, które nie będąc najpopularniejsze na świecie pojawia się w twoim tekście chyba pięć razy. Używasz archaicznej formy “obwijał” zamiast powszechnej “owijał”.

Tygrysy w 1943 roku stacjonowały tylko w Rosji i Afryce Północnej, ale niech będzie :). 

Rozpoczęcie długaśnym angielskim cytatem, uważam za spory błąd (bo nie chciało mi się mozolnie tłumaczyć ;)).

Po co esesman przychodził do dziewczynek? dlaczego tak szybko żołnierz i rycerz od neutralnej rozmowy przeszli do konfrontacji?

Ponadto:

– “Tak jest, Herr Standartenführer” – stopnie, a “standartenführer” to stopień przecież, zapisujemy od małej litery; moim zdaniem – także “herr” należałoby tak zapisać;

– “Pomiędzy zielonymi wzgórzami, w której zjeżdżał” – czegoś tu zdaje się zabrakło;

– “Była chuda, w pocerowanych ubraniach” – na cebulkę się ubierała, że miała na sobie więcej niż jedno ubranie ;)?;

– “między górami, spowitych w nikłą pajęczynę mgły” – skoro “górami”, to “spowitymi”;

– “drobne wysepki dziobów po ospie” – to mi nie gra hm, geometrycznie; dzioby wszak to doły, a wyspy – wyniesienia; czyli mocno mi to dysonansuje;

– “Byłem ich świadkiem i ich opiekunem, póki nie nadszedł ich czas. Pochowałem ich tam dalej” – wyjątkowo niezgrabnie to wygląda;

– “Wielkiego, głębokie i przepastne” – tu się coś sypnęło;

– “nie pewny, co ma dalej zrobić” – niepewny;

– “Jak moja hakownica, tylko mniejsza” – żadna z wersji mitu o Okrągłym Stole, jakie znam, nie sugeruje jego trwania w późnym średniowieczu, w którym pojawiła się broń palna (w Europie przynajmniej);

– “To nie istotne” – nieistotne.

Mimo zachwytów przedpiśców, ja zadowolony nie jestem. Przedziwniony momentami język, sporo babolków językowych, logicznie też czasem się rozłazi. Trudno, czekam na nowy, lepszy tekst!

Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.

Dzięki za przeczytanie i opinię :)

Jeśli chodzi o opisy, to z twoich uwag o wysepkach dziobów widzę, że mamy zupełnie różne podejścia do myślenia o tych kwestiach. Dla mnie liczyła się najprostsza kwestia wizualna – nieregularne dzioby wyglądają trochę jak wysepki na mapach, a wysepki często występują po kilka obok siebie. Tobie z kolei skojarzyła się raczej, nazwijmy to – tekstura. To bardzo interesujące i postaram się to uwzględnić przy pisaniu następnych tekstów.

Dodałem, że Agathe jest starszą siostrą, żeby zaznaczyć, że nie przychodzi do dziecka, tylko do osoby dorosłej. Mam nadzieję, że to załatwi kwestię tej niejasności.

Piszę Standartenführer z dużej, bo w niemieckim rzeczowniki pisze się dużymi literami. Dlatego “Herr” też napisałem z dużej, zresztą nigdy nie widziałem, żeby ktoś pisał to słowo z małej litery.

Jeśli zaś chodzi o hakownicę – w “Był sobie raz na zawsze król” rycerze piją sherry i noszą pod hełmami okulary. Niemal każda wersja legendy o Okrągłym Stole dzieje się w bliżej nieokreślonym czasie, częściowo dlatego, że ludzie w średniowieczu wyobrażali sobie przeszłość jako ich współczesność, tylko że kiedyś. Wprowadziłem hakownicę po to, żeby Perceval mógł zadawać pytania nie na miejscu, jak u Chrétiena de Troyes’a i żeby mógł zrozumieć zasadę działania karabinu.

najprostsza kwestia wizualna

Ale jednak twarzy nie postrzegasz jak dwuwymiarowej mapy, tylko jako coś z wyniesieniami i dziurami. Tak ja to widzę.

Piszę Standartenführer z dużej, bo w niemieckim rzeczowniki pisze się dużymi literami

No niby tak, ale my operujemy jednak językiem polskim. I w naszym kanonie (patrz “Stawka większa niż życie” :P) standartenfuehrer pisze się z małej. Ale ok, można i tak.

rycerze piją sherry i noszą pod hełmami okulary

Oczywiście, autorowi wolno niemal wszystko. Ale – takie wrzucenie ni z gruszki, ni z pietruszki do archetypowego mitu czegoś spoza jego czasu jednak mi dysonansuje. Bo to jest tak, jakby to jakby Juliusz Cezar używał granatów np.

Czyli – możesz robić jak robisz, ale ja, jako czytelnik, czuję się skonfundowany!

Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.

Na sam początek – rozpoczynanie opowiadania tak obszernym cytatem w obcym języku zapewne ma sens, ale utrudnia czytanie. Szczerze mówiąc rzuciłem tylko okiem na tytuł i nawet nie próbowałem czytać. Ba, dopiero po lekturze komentarzy zauważyłem, że to wersja angielska, spodziewałem się, że dałeś oryginał. 

Jeśli chodzi o to, co najbardziej wychwalane przez poprzedników, czyli język, to nie jestem pewny. Na pewno ciekawy i na pewno bogaty. Gdybym miał czytać napisany w ten sposób dłuższy utwór to zapewne solidnie by mnie zmęczył. Nawet w tym tekście nie zostałem kupiony od początku. Wręcz przeciwnie, początkowo styl mnie raczej irytował, zwłaszcza że na samym początku mieszasz czasy narracji. Z czasem albo zacząłem się przyzwyczajać do tego stylu, albo też zdania zrobiły się trochę zgrabniejsze, bo już lepiej się to czytało. 

Najlepszym punktem tekstu jest rozmowa Perzivala z dziewczynką i cała oniryczna atmosfera otaczająca rycerza i jego poszukiwania, przez co on akurat wydawał się pasować do arturiańskiego świata.

To, że Agathe jest dorosła tylko połowicznie rozwiązuje problem. To znaczy, można próbować się czegoś domyślać, ale za mało informacji dajesz o samym SSmanie, żeby można było jednoznacznie powiedzieć jaki cel miała jego wizyta. Nie twierdzę, że koniecznie musisz wszystko wprost pisać. Ale powiedziałeś, że to powinno załatwiać problem dwuznaczności – no nie do końca załatwia.

Może nie wyglądam, ale jestem tu administratorem. Jeśli masz jakąś sprawę - pisz śmiało.

@Staruch

Nie czytałem nigdy “Stawki większej niż życie”, ale w książkach historycznych o SS, które czytałem zapisywano stopnie z dużej, ale może to kwestia tendencji znających niemiecki historyków. Jeśli kiedyś jeszcze będę pisał coś w czym mogłyby się pojawić niemieckie słowa, to sprawdzę sobie, co można uznać za bardziej poprawne.

@Arnubis

Dzięki za przeczytanie i uwagi :)

Przypuszczałem, że ten cytat będzie sprawiał problemy, ale za bardzo pasował mi do tekstu, żeby go nie umieszczać. Moje rozczarowanie, kiedy okazało się, że polska wersja nie jest specjalnie podobna i nie mogę jej użyć, było dosyć duże. Szczególnie, żeby zdobyć polską wersję, która nie jest dostępna w internecie, musiałem stoczyć walkę z bibliotecznymi sygnaturami, bo literatura średniowieczna i słowiańska mają takie samo oznaczenie, tylko na różnych piętrach. Po wszystkich tych perturbacjach nie mogłem więc już zrezygnować z motta, nawet jeśli sprawia ono kłopoty.

Twoje i wcześniejsze uwagi o zmęczeniu, przyznam, dosyć mnie martwią. Zobaczymy co będzie jak już napiszę jakiś dłuższy tekst.

Z niejasnością chodziło mi o to, że jeśli ktoś myśli, że Agathe jest dzieckiem, to rzeczywiście nie wiadomo po co do niej przychodzi esesman. Sama w sobie sytuacja miała być ambiwalentna.

Nie porwało mnie :(

Przynoszę radość :)

Niezłe. Ciekawe połączenie Percivala oraz SS. Choć mam wrażenie, że to raczej scenka rodzajowa, wprawka wręcz. Najpierw dużo opisów, potem sporo dialogów, na koniec scena akcji. Wszystko i zarazem nic, bo koniec końców utwór o takiej strukturze niewiele mi przekazał. Przez to ni ziębi, ni grzeje.

Czytało się nawet przyjemnie, nawet skumulowane dialogi w środku. Co prawda niekiedy gubiłem się, co kto akurat mówi, ale jakoś potrafiłem wrócić na szlak.

Podsumowując: niezły pomysł, ale koncert fajerwerków daje wrażenie wprawki. Czyta się przyjemnie, stąd klik.

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

@Anet

Przykro mi :/ Mimo wszystko dzięki za odwiedziny.

@NoWhereMan

Dzięki za opinię i klik :)

Myślę, że ta struktura i twoje wrażenie bierze się z tego, że najpierw wymyśliłem spotkania w wąwozie, a resztę napisałem dookoła tego. Rzadko piszę opowiadania niechronologicznie, zlepiając wcześniej napisane fragmenty, więc być może to przez wyszło z takim podziałem na opisy-dialogi-akcja.

Z zainteresowaniem zaglądam do konkursowych opowiadań związanych z mitologią wysp brytyjskich oraz legendami o królu Arturze, Graalu itd. Nie ukrywam, że lubię ten temat i dlatego sam wybrałem Merlina.

Pasuje mi Twoja koncepcja czasoprzestrzeni magicznej, mitycznej, w której zaplątał (lub zagubił) Perceval, a która przecina się z równoległą do niej historyczną rzeczywistością (podobnie trochę jak w moim opowiadaniu, także czasów II wojny światowej).

Opowieść prosta, ale w tej prostocie jej siła. Pokazałeś nam krótki epizod, który ładnie przedstawia starcie Dobra i Zła, w postaciach Percevala i nazistowskiego oficera, ogarniętego mistycznym fanatyzmem. Dobry jest przy tym pomysł, by świadkiem całej historii uczynić niewinne dziecko. A ukryty w tle wątek starszej siostry subtelnie podkreśla podły charakter Złego.

Oczywiście nie da się uniknąć odniesień do podobnych postaci występujących chociażby w filmowych seriach przygód Indiany Jonesa, czy nawet Hellboya lub pierwszego Kapitana Ameryki. O tego typu fascynacjach samego Hitlera i kręgu jego zaufanych wiemy przecież sporo. Dobrze to wykorzystałeś w realizacji tematu konkursowego.

Na plus zaliczam także happy end i optymistyczne przesłanie tej opowieści. Dobro zwycięża, czarne charaktery zostają ukarane.

Poprzedni komentujący niemal zgodnie wychwalali Twój język, jego bogactwo, mnogość porównań itd. Ja miałbym jednak kilka uwag i zastrzeżeń. Moim zdaniem przytrafia Ci się pójść za daleko w tych metaforach i przenośniach, pisać zbyt kwieciście (zwłaszcza w opisach). Są momenty, które w wyniku tej kwiecistości stają się nawet nie całkiem zrozumiałe, jak na przykład we fragmencie: (…) nie w postaci kul i krwi, ale rózgi prawa i rozdziawionych brezentowych ust konwojów, pożerających wszystko, co tylko mogły. 

Czasem razi też nadmiar poetyckości języka i przymiotników (Podniósł przyłbicę, ukazując drobne wysepki dziobów po ospie i konstelacje piegów rozsiane po różowej kanciastej bryle wyrzeźbionej w wieczny półuśmiech).

A widać, że gdy nieco powściągniesz swoje pióro, potrafisz zaprezentować, prostą, obrazową i trafioną figurę (Steiner przyklęknął przed Percevalem, inni poszli natychmiast w jego ślady, jak cofająca się czarna fala).

Także warsztat od strony czysto technicznej nieco szwankuje. Zwraca uwagę pewna swoboda w zastosowaniu interpunkcji, a zwłaszcza nadmiar zaimków (np. Rozglądał się obojętnie, aż jego wzrok zakotwiczył się na obrośniętym mchem pniaku. Świsnął, wskazując go palcem. Dwóch żołnierzy natychmiast kopnęło go na bok, odsłaniając skrytkę pod spodem.) oraz powtórzenia (np. W głębi ziemi znaleźli obwiniętą skórą drewnianą skrzynkę, a we wnętrzu skrzynki znaleźli plik zapisanego pergaminu. Oprawa rozpadła się już niemal, ale tekst wyglądał na zachowany niemal idealnie. Znalezisko podano Steinerowi.).

Moje wątpliwości wzbudziły też inne kwestie. Czy na pewno o Francji można powiedzieć, że: "W samym środku Europy leży państwo przez całą historię raz za razem łamane na pół. Teraz także jest złamane – jedna część wolna, druga nie"? Rozumiem, Vichy itd. ale gdzie jeszcze historycznie Francja była aż tak podzielona, jak w czasie tego krótkiego epizodu II wojny światowej? Chodzi o rewolucję lub konflikt katolicy – hugenoci?

Przystanąłem również przy tym fragmencie: “Głębiej w tym cuchnącym chaosie szperactwa klęczał okrwawiony starzec. Jego zęby powoli topiły się w błocie”, gdyż pierwszym obrazem, jaki sobie wyobraziłem był starzec wbijający zęby w podłoże. O tym, że to wybite zęby, pomyślałem w drugiej kolejności.

Podsumowując. Dobry tekst, ciekawie pomyślany i opowiedziany. Rozumiem też, że kwiecistość języka wynikała z obranej tematyki i poniekąd przyjętej konwencji.

Życzę powodzenia w konkursie. I daję klika.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Wielkie dzięki za przeczytanie, klik i taki obszerny komentarz!

Przyznam, że takie szerokie użycie bardziej powiedzmy poetyckiego języka jest dla mnie w miarę nowe, dlatego w tej sytuacji, kiedy już dwie osoby zwracają na pewne kwestię uwagę nie mogę tego zignorować. Wezmę sobie te uwagi do serca i postaram się znaleźć jakieś rozwiązanie dla tego problemu na przyszłość.

Nie tylko katolicy-hugenoci, ale też katolicy-katarzy. Między północą i południem Francji w ogóle już od średniowiecza występują znaczące różnice w gospodarce, systemie lennym, języku oraz tożsamości. Aczkolwiek w pewnym sensie, może był to błąd, żeby zacząć takim zdaniem, ponieważ to nie jest jednak powszechna wiedza chyba.

Ładne. Podobały mi się przede wszystkim rozmowy rycerza z dziewczynką. Pomysł na pokonanie wrogów też ciekawy. Trochę przesadzone początkowe opisy, no i scena ze starszą siostrą mało czytelna, a być może nawet zbędna, choć sugestywna.

Kilka drobiazgów:

Pomiędzy zielonymi wzgórzami, w której zjeżdżał

Pomiędzy zielonymi wzgórzami, w które zjeżdżał

Czekaj znalazłeś go?

Czekaj, znalazłeś go?

Podróżowałem też do innych odległych krain, ale ale zda się, że przestrzeń zamieniła się w czas.

Czy podwójne “ale” jest celowe?

Wystarczyło tylko dowiedzieć się, gdzie przyszliby umrzeć, a potem znaleźć drogę.

Wystarczyło tylko dowiedzieć się, gdzie przyszli, by umrzeć, a potem znaleźć drogę.

Katarzy już wymarli, jak wspomniał zdanie wcześniej, więc “przyszli, by” lepiej mi tu pasuje niż “przyszliby”, ale to tylko moja opinia.

Choć, odprowadzę cię do domu.

Chodź, odprowadzę cię do domu.

Podobało się. :)

Dzięki za przeczytanie i opinię :) Bardzo się cieszę, że się podobało.

Dzięki też za uwagi. Mógłbym przysiąc, że poprawiłem to “ale ale”… widocznie w nawale pracy tylko tak mi się wydawało.

Przychylam się do opinii Anet, nie porwało mnie. Niby pomysł fajny i historia niczego sobie, a czytało się jakoś ciężko. Trzy razy się przymierzałem nim dotarłem do końca. 

Dzięki za przeczytanie, zwłaszcza, że przyszło z pewnym trudem. Przykro mi też, że się nie podobało :/

Czytało się przyjemnie, ale momentami ten język, a szczególnie metafory, mnie męczyły. Trochę ten barwny język przytłoczył treść.

W samym środku Europy leży państwo przez całą historię raz za razem łamane na pół. Teraz także jest złamane – jedna część wolna, druga nie. Tak przynajmniej było dotychczas. Wojna zawitała wreszcie za Loarę, przybyła nie w postaci kul i krwi, ale rózgi prawa i rozdziawionych brezentowych ust konwojów, pożerających wszystko co tylko mogły.

Wybacz moją ignorancję, ale o jakie państwo chodzi? Niemcy raczej nie były przez całą historię łamane na pół. I teraz też nie są złamane. Podobnie, jak nie były w czasie II wojny światowej.

Tak jest, Herr Standartenführer!

W języku niemieckim wszystkie rzeczowniki piszemy z dużej litery. Ty jednak piszesz po polsku, więc moim zdaniem powinieneś stosować polską gramatykę, a więc rzeczowniki z małej.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Dzięki za przeczytanie :)

Chodziło o Francję, a to “teraz” odnosiło się wyłącznie do II WŚ. Jeśli chodzi o pisanie niemieckich rzeczowników z dużych liter, to sam nie wiem. Ja się nigdy wcześniej nie spotkałem z sytuacją, żeby ktoś pisał je z małej.

Niezłe, ale nie wszystko przypadło mi do gustu. Jeżeli chodzi o język, to zgadzam się z Arnubisem: ciekawy bogaty, ale sporo opisów mnie nie kupiło, dłuższy tekst mógłby zmęczyć. 

Osobiście nie jestem fanem długich wstępów, a tutaj mam trzy akapity, najpierw ogólny opis miejsca (bardzo przypadł mi do gustu), później przybliżenie rycerza i miejsca, dokąd zmierza rycerz (te też były ładne, ale za dużo na raz). Zdążyłem się znudzić zanim dobrze zacząłem lekturę. 

Natomiast fragment dotyczący spostrzeżeń Amélie przy ucieczce… rewelacyjny. Nie przybliża sytuacji dosłownie, a dzięki temu ma bardzo silny ładunek emocjonalny. 

Historia mnie nie oczarowała, lecz zrobił to dialog. Rozmowa małej bohaterki z Parsevalem, następnie Parsevala z Steinerem… super. Nie licząc początku, wydawały mi się bardzo autentyczne, świetnie się je czytało. 

Końcowy wniosek: Historia niezła, a większość barków nadrabia sposób jej przybliżenia. Specjalnych emocji nie odczułem, poza fragmentem kiedy Amélie uciekała z domu. 

Pozdrawiam i powodzenia w konkursie! 

Świetny, solidny tekst, lektura była prawdziwą przyjemnością. Szczególnie ujęła mnie warstwa językowa – bardzo plastyczne opisy, narracja poprowadzona inteligentnie i z pomysłem. Do mnie akurat bardzo przemawia taka barwność stylu. Akcja toczy się niespiesznie, a dialogi ładnie budują melancholijny klimat.

Sama historia w gruncie rzeczy prosta, odwieczny konflikt dobra i zła z Graalem w tle, ale opowiedziana z dużym wyczuciem. Dzięki przemyślanemu osadzeniu w realiach dobrze wpisuje się w tematykę konkursu.

Jeśli miałabym się do czegoś przyczepić, to ewentualnie do otwierającego cytatu, który dla większej przejrzystości mógłby zostać jednak przytoczony po polsku. Ale ostatecznie aż tak to też nie przeszkadza, więc to już Twój wybór.

Remplis ton cœur d'un vin rebelle et à demain, ami fidèle

@MaSkrol

Dzięki za przeczytanie i opinię. Cieszę się, że się w miarę podobało.

@black_cape

Dzięki za miłe słowa :) Teraz już nie będę tego zmieniał, ale już się raczej powstrzymam od umieszczania obcojęzycznych mott na przyszłość.

Zderzenie dwóch ideologii o wyraźnym rozgraniczeniu, co jest dobrem, a co złem na drodze do nieosiągalnego. Troszkę szkoda, że tak jednoznacznie, bo w konsekwencji płasko pod względem wymowy. To co najciekawsze: zrozumienie, że nie można mieć wszystkiego – dotrzeć do Graal, gdzieś na uboczu.

A ta egzekucja za stawanie na drodze do Graala, kiedy się nie wie gdzie ten Graal jest, a potencjalne źródło wiedzy samo nie wie, gdzie Graal jest, a mimo tego broni do niego dojścia(to już poziom abstrakcyjny w sferze ideologicznej), a rozstrzelanie go pozwoli znaleźć Graala, to mętlik ponad moje rozumowanie ;)

Nie cierpiałem jak czytałem, więc jest ok :)

Pozdrawiam Czwartkowy Dyżurny i konkurent w konkursie ;)

Dzięki za przeczytanie :)

Cieszę się, że lektura była do przeżycia ;) Przyznam, że nie myślałem, że ktoś uzna opór Percevala za taki abstrakcyjny – w końcu nie wie, jak zdobyć Graala, więc nie może być pewien, że Steinerowi się to nie uda.

Spodobał mi się pomysł na przeniesienie rycerza do czasu II wojny i ukazanie scenki dziejącej się we Francji. Czytało się nieźle, a byłoby jeszcze lepiej, gdyby rzecz została napisana prostszymi słowami – jak dla mnie zbyt wiele tu poezji.

Na star­ca padł bar­czy­sty cień ofi­ce­ra. –> Raczej: Na star­ca padł cień bar­czy­stego ofi­ce­ra.

Pięść spa­dła roz­my­ta i roz­cię­ła po­marsz­czo­ną skórę. –> Co to znaczy, że pięść spadła rozmyta?

Czar­ny ka­brio­let wy­chy­nął z cie­nia pę­ka­tej przy­bra­mo­wej basz­ty… –> Raczej: Czar­ny ka­brio­let wy­chy­nął z cie­nia pę­ka­tej przy­bra­mnej basz­ty…

Była chuda, w po­ce­ro­wa­nych ubra­niach… –> Była chuda, w po­ce­ro­wa­nym ubraniu…

Ubrania wiszą w szafie, leżą w szufladach i na półkach. Odzież, którą mamy na sobie to ubranie.

…mię­dzy gó­ra­mi, spo­wi­ty­mi w nikłą pa­ję­czy­nę mgły. –> …mię­dzy gó­ra­mi, spo­wi­ty­mi nikłą pa­ję­czy­ną mgły.

…roz­sia­ne po ró­żo­wej kan­cia­stej bryle wy­rzeź­bio­nej w wiecz­ny pół­u­śmiech. –> Można wyrzeźbić półuśmiech, ale na czym polega wyrzeźbienie bryły w półuśmiech?

– … nie ma po pro­stu je­dze­nia? –> Zbędna spacja po wielokropku.

Nie skoń­czył jesz­cze umie­rać, gdy wstrzą­sy uci­chły… –> Raczej: Nie skoń­czył jesz­cze umie­rać, gdy wstrzą­sy ustały…

…a biel za­sty­gła po­now­nie. Wresz­cie Artur Ste­iner kop­nął po raz ostat­ni i za­stygł na wieki. –> Powtórzenie.

Może w drugim zdaniu: …kop­nął po raz ostat­ni i znieruchomiał na wieki.

…małe palce za­ci­skał się wokół zim­nej rę­ka­wi­cy. –> Literówka.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

http://altronapoleone.home.blog

Historia interesująca. Wiadomo, że nikt nie lubi Niemców mordujących w czasie IIWŚ, więc sympatie odbiorcy poustawiałeś.

Nie bardzo rozumiem, skąd dziewczynka wzięła się w niewidzialnych górach – Niemcy mieli książkę, Percy tam prawie mieszka, ale dziecko?

Ale gdyby jeszcze było na co, to bym klikała.

Bogaty język, chociaż jak na mój gust zbyt dryfuje na mielizny poezji. A i rafy interpunkcji przeszkadzają…

Babska logika rządzi!

Pierwsze, co mi zgrzytnęło: dlaczego Wolfram po angielsku???? Jest polski przekład, wydany stosunkowo niedawno, więc wypadałoby go wykorzystać.

Poza tym setting dość sztampowy, ale coś w nastroju tego tekstu sprawiło, że go przepchnęłam na listę rezerwową ;) Coś nieuchwytnego, bo jak wracałam – kilka razy – to wciąż mi umykało, przesłaniane przez mało oryginalne elementy. Najwyraźniej jednak coś uchwyciłeś w tej historyjce, co poruszało we mnie jakąś strunę, ale jak na razie będę miała tu spory problem, żeby wskazać, co by przebudować, żeby tekst stał się lepszy, ciekawszy fabularnie. Zdecydowanie ładnie napisane, dryfowanie ku poetyckości tu akurat mi nie przeszkadzało, zwłaszcza że zaczynasz od poezji z wysokiej półki ;)

Zapewne jeszcze wrócę, jeśli w końcu wymyślę, co mnie przekonuje, a co nie.

http://altronapoleone.home.blog

@regulatorzy

Bardzo spóźnione dzięki za przeczytanie i sprawdzenie :) Chyba jeszcze nigdy tak nie skomplementowałaś mojego utworu :D

@Finkla

Również ślę spóźnione mocno podziękowania za przeczytania i opinię. Dziecko trafiło tam dlatego, że się zgubiło, może dodam to dla wyjaśnienia, skoro mogę teraz wprowadzać większe zmiany.

@drakaina

Dzięki wielkie za pewne wyróżnienie :) Nawet jak ostatecznie nic z tego nie będzie, to i tak najdalej jak doszedłem w konkursie od czasu gdy byłem w podstawówce.

Jak pisałem wyżej polska wersja mocno rozmija się z tą angielską, a w tym języku czytałem oryginalnie, bo polskiej nie ma w internecie. W dodatku, kiedy już wypożyczyłem polską wersję z biblioteki, z myślą, żeby wyciągnąć z niej to motto, to okazało się, że oprócz tego, że używa zupełnie innych zwrotów, to jeszcze mi się zupełnie nie podoba:

Gdy zwątpienie włada sercem,

dusza jest strapiona wielce.

Szpetny człek i zdobny razem

jest, gdy się dołączy w parze

męża dzielność niewzruszona,

jak się w barwy stroi sroka.

Ten się może wszak ocalić:

w obu częściach ma udziały,

trochę nieba, trochę piekła.

Niestałości kto ulega,

ten ma ma tylko kolor czarny,

więc i ciemność go ogarnie:

ten zaś biel posiądzie czystą,

co jest stały w swoich myślach.

W każdym razie z niecierpliwością będę wyglądał ewentualnych dodatkowych uwag. Sam już od jakiegoś czasu myślę nad dodaniem jeszcze kilku rzeczy, chociaż zaliczenia i sesja trochę mi obecnie utrudniają pracę nad jakąkolwiek prozą.

Okej, jest to jakiś argument, ale w takim razie należało poszukać niemieckiej, choćby i miała być niezrozumiała ;) Wybacz, że nie czytałam wszystkich komentarzy – starałam się przy wszystkich opowiadaniach do nich zajrzeć, ale dokładne czytanie przekraczało moje możliwości czasowe, dlatego nie znałam argumentów.

Gdyby to miało iść do antologii, to trzeba będzie znaleźć jakieś wyjście :) W najgorszym wypadku sama coś wyprodukuję, bo przekłady poezji to moja specjalność.

http://altronapoleone.home.blog

Zamieniłem wstępnie na oryginał – niespecjalnie mi się ta opcja podoba, bo wolałbym, żeby chociaż niektórzy mogli zrozumieć motto, ale trudno. Być może, jeśli nic w tej sprawie nie wymyślę, to je po prostu usunę.

To może tutaj daj oryginał i przekład angielski albo zostaw ten angielski z wyjaśnieniem w przedmowie? A jeśli pójdzie do antologii, to się będziemy redakcyjnie głowić :)

http://altronapoleone.home.blog