Najsłodszy róż

To była kawiarenka z rodzaju tych, które nagle wyrastają  z ziemi, kiedy po kilku dniach przyjedziesz do domu. Wszyscy wiedzieli, że nie utrzyma się długo, że za jakiś czas zastąpi ją inna, równie kolorowa i kusząca. W tym przypadku również tak się stało, ale to nie koniec historii.

To dopiero początek.

***

Eryk Stanisław Żeromski otworzył drzwi swojego mieszkania przy ulicy Mokrej i krokiem kogoś, kto wraca poraniony z frontu, wszedł do przedpokoju.  Miał tyle entuzjazmu, co leżący na jego biurku list z gazowni.

– Barany głupie – zaklął pod nosem  – przecież niedawno zapłaciłem! Rękę  sobie dam odciąć, że płaciłem…

Otworzył kopertę, gniewnie przy tym pomrukując.  

–  Kto to stroi sobie takie żarty… pewnie jakieś bachory, nie mają co ze sobą zrobić, ot co. Do nauki! Albo do pracy. Za moich czasów tacy gówniarze uwijali się przy pracy, że  aż się dymiło, ot co.

Różowy kolor listu był tak słodki, że dało się go niemal poczuć na języku. Eryk rozwinął poskładaną równo, malinową kartkę i przeczytał:

–  Zapraszamy…  zapraszamy do cukierni… po jakie licho pisali, że z gazowni, nie wiem…

Cukiernia nazywała się „Fart” i szczęśliwie leżała tylko dwie ulice dalej…

***

– Wyciągnij. No, pociągnij mocniej – rozległ się szept. W ciemności zabłysła idea mgiełki. Po pokoju rozszedł się rozkoszny  zapach domu – zapach pieczonych babeczek.

– Delikatnie. – Głos był gładki  niczym jedwab. – Musisz unieść rękę, o tak… a potem zakręcić i wyciągnąć. Rozumiesz?

– Dlaczego nie zrobi pani tego za mnie? – jęknął inny głos, bardziej szorstki i przepełniony gorzkim rozczarowaniem. – Ja nie potrafię.

– Ciszej, ciszej. Dlatego się uczysz, tak?

Jej „tak” zabrzmiało jak niespodziewane dotknięcie palcem.

– Tak – odparł głos.

***

Ten dzień należał do takich, których pory roku nie można było  określić. Słońce przebijało się co chwila, a jednak kiedy zachodziło, robiło się tak zimno, że trzeba było z powrotem zapiąć kurtkę.

Marysia stanęła przed budynkiem cukierni „Fart” w stanowczej pozie – a raczej taki miała zamiar, bo właśnie wtedy mocniej zawiał wiatr. Marysia kichnęła i, chcąc nie chcąc, musiała sięgnąć po chusteczkę.

Stojący obok niej Pawełek przyglądał się dziewczynce niepewnie.

– Jutro zamykają – oświadczyła.

– A mówiłaś, że być może nie zamkną – wtrącił chłopiec cichutko.

Marysia obróciła się w jego stronę, a jej dwa warkocze zawirowały z furią.

– Mówiłam – warknęła. – Ale o to trzeba spytać panią Dianę.

– Ee… Dianę?

– No. Ale pani Diana ciągle jest zajęta.

Pawełek pokiwał głową z mądrą miną i owinął się szczelniej szalikiem.

– Nie każdy to rozumie – dodała wymownie Marysia i jeszcze raz zlustrowała budynek wzrokiem. Był niewysoki i podłużny, a na tyłach znajdowała się część nazywana przez ludzi „małą fabryką”. Mieszkańcy Chełmińska Śląskiego cieszyli się z różowej cukierni „Fart”, jej ciemnoniebieskich liter, które wyblakły (pomimo że przyklejono je niedawno) i drzwi z dzwoneczkiem, który brzęczał za każdym razem, gdy wiatr powiał mocniej. W chłodne jesienne i zimowe wieczory miło było schronić się w cukierence pachnącej żółtymi sernikami i złoto-brązowymi orzechowcami.

– Nie chcę, żeby ją zamykali – jęknął Pawełek, prawie zapominając o obecności Marysi.

– Dlatego trzeba coś zrobić – mruknęła  dziewczynka i wyciągnąwszy długopis, podeszła do ściany cukierni.  

– Co ty robisz? – przestraszył się Pawełek. – Tak nie wolno! To się nazywa niszczenie… tego… tchnienia miasta!

Marysia wzniosła oczy ku niebu, litując się nad jego głupotą.

– Nie tchnienia, tylko mienia, ciołku. A poza tym ja nie niszczę, tylko się podpisuję.

Pawełek nachylił się nad nią niczym sęp.

– Co wchodzi w zakres niszczenia – stwierdził.

– Jeśli ci przeszkadza, to idź do domu! Droga wolna.

Chłopiec zawahał się, spojrzał na niknącą we mgle Lotniskową, wyobrażając sobie zejście do Sobieskiego, Mokrej, Bagiennej…

– Zostanę – zdecydował.

– To jest – ciągnęła Marysia, nie zwracając na niego uwagi – pomnik historii. No, może nie dosłownie, ale tak mówili w szkole. Że jak się gdzieś podpiszesz, a potem to przeleży w ziemi czy gdzieś kilkanaście lat, to potem masz z tego kupę kasy, wiesz? I jeszcze na dodatek tworzysz historię.

– Uhm – Pawełek wydał z siebie dźwięk, który równie dobrze mógłby być obwieszczeniem jakiegoś stwora z głębin, że właśnie zbliża się pora obiadu.

Marysia napisała na murze swoje imię, bo rodzice mówili, żeby nie ujawniała nazwiska nieznajomym. Zrobiła to z nutą żalu; po latach nikt nie będzie wiedział, że to właśnie ona nabazgroliła na budynku. I nagroda trafi do kogoś innego. Miała jednak nadzieję, że poznają ją po charakterze pisma.

– Skończyłam. Chodź, Paweł. Idziemy poszukać pani Diany.

Pociągnęła chłopczyka za sobą i zniknęli za drzwiami cukierni.

***

Niektórzy mówią, że cmentarz jest miejscem strasznym. Niektórzy, pomimo tego, że są wierzący, wolą nie odwiedzać go w szare, jesienne wieczory. Albo w Halloween.

Eryk Stanisław Żeromski nie zaliczał się do żadnej z tych grup. Z natury był cynikiem i pesymistą, a z wyboru ateistą. Jego jedyne wspomnienie, w którym w roli głównej występował kościół, polegało na tym, że kiedyś podwędził księdzu prawy but. Przeczytał gdzieś, że jeśli wsadzi się do niego jajko ugotowane na twardo i podleje deszczówką z przedwczoraj, but zacznie chodzić sam z siebie. Niestety, sam z siebie zaczął jedynie cuchnąć.

Cmentarz był dla niego miejscem po prostu jednym z wielu. Gdyby ktoś go o to zapytał, powiedziałby, że odwiedza go rzadko, ale tak naprawdę nie robił tego wcale. Zresztą tego nie potrzebował. Wspomnienia, które bolały, łatwiej  zamknąć w głębi siebie. Po trzech latach nadal nie był gotowy na spotkanie z rzeczywistością.

Teraz rzucił tylko okiem na stertę wystających z ziemi kamiennych płyt i ruszył przed siebie, tam, dokąd sobie zaplanował: do cukierni „Fart”. Ulice były zatłoczone, ludzie spieszyli się do domów lub na drugą zmianę. W środowe popołudnie nawet takie miasteczko jak Chełmińsko Śląskie stanowiło wirującą chmurę pyłu, plątaninę ludzi  i samochodów. Eryk wyszedł na ulicę Sobieskiego i wmieszał się w tłum, który  zawsze był większy, niż powinien. Spojrzał na bocianie gniazdo ulokowane na słupie po prawej, obok jego ulubionej ławeczki – zawsze obserwował je z pewną melancholią. Teraz było idealnie puste; nie mógł uwierzyć, że jeszcze kilka miesięcy temu stanowiło miejsce spotkań uroczej bocianiej rodzinki. Na ich kolejne przybycie będzie musiał czekać długo, aż do wiosny.

Wkroczył na ulicę Lotniskową, a przeraźliwy róż cukierni zakłuł go w oczy.

Eryk nie miał sobie tego za złe. Z domu wychodził bardzo rzadko, a czasami trzeba się rozerwać, inaczej człowiek oszaleje. Nie miał też do kogo gęby otworzyć, więc czytał gazety i oglądał wiadomości. Pracował jako woźny, ale niezbyt lubił dzieci.

Pozostały odcinek drogi pokonał niemal biegiem. Nie przyznałby się do tego nawet przed samym sobą, ale coś go tam ciągnęło. Tak jakby teraz, po tych trzech latach, cokolwiek mogło go zaskoczyć. Ogień entuzjazmu zgasił cynizmem, którego niewyczerpane źródła posiadał.

Eryk Stanisław Żeromski nie pamiętał już, kiedy ostatni raz odwiedzał cukiernię. Wszystkie wydawały mu się zbyt jaskrawe, zbyt radosne. Ta tutaj nie odbiegała od stereotypu. W Chełmińsku Śląskim żywot cukierni był krótki, a jej następców czekała cała kolejka.

Jeszcze przed wejściem zawahał się na chwilę; kątem oka zauważył jakieś bazgroły na ultraróżowej ścianie.

– Barany głupie – zaklął pod nosem. – Wszędzie nabrudzą, wszędzie nabrudzą! Tylko dać takiemu długopis do ręki.

A potem, warcząc cicho niby silnik samochodu, otworzył drzwi.

***

Z cukierni buchnął intensywny zapach jabłecznika. Był on jednak tak plastyczny, tak żywy i rozkoszny, że można było dosłownie wyobrazić sobie unoszącą się we wnętrzu chmurę żółtopomarańczowego  dymu. Zaraz do tego zapachu dołączyła  brązowa, ciepła woń cynamonu, do której doszła jeszcze różowa guma balonowa. Wydawałoby się, że wszystkie te wonie zupełnie do siebie nie pasują, lecz  cukiernia miała w sobie coś takiego, co kazało stwierdzić, że wspaniale się komponują. Nad „Fartem” unosił się jeszcze jeden zapach – zapach magii. I to nie byle jakiej.

– Pachnie czymś… różowym – pomyślał Eryk i nagle uświadomił sobie, że powiedział to na głos.

Zza lady powitał go drwiący uśmieszek sprzedawcy.

– Dopiszę to do naszej Księgi Dziwacznych Sformułowań – stwierdził i nabazgrolił coś w notesie. – Witam pana. Proszę sobie usiąść.  Co panu podać?– Wskazał stolik przy ścianie, którego najlepszym określeniem byłoby słowo „wytworny”.

– Dzi-dziękuję – wyjąkał niepewnie Żeromski, wciąż jeszcze nie mogąc wyjść z szoku spowodowanego tym, że dał się tak publicznie ośmieszyć. Rozejrzał się po wnętrzu cukierni; na jej drugim końcu, nieopodal dużego regału z przedziwnymi miksturami siedziała dwójka dzieci. Poza tym nie było nikogo.

Sięgnął po menu. Tak właściwie nie przyszedł tu po nic szczególnego, nie był też tak bogaty, aby wydawać pieniądze na głupoty. Ale skoro przysłali mu list…

Właśnie. List. Ma zapytać o list.

Dwójka dzieci siedząca w kącie odwróciła się w jego stronę i zachichotała. Eryk natychmiast poczuł, jak rumieniec wstydu oblewa mu policzki. Nie znosił tego uczucia, kiedy nie wiedział, co zrobić z rękami i jak zapomnieć. Zapomnieć o tym, o czym nigdy się nie powinno…

To nie była jego wina, że ona umarła. Nie chciał tego. Naprawdę nie chciał. Przecież wiedziała, że nie chciał. Wiedziała, tak? Tak czy nie? A może jednak nie? Może tak naprawdę chciał, tylko nie pamięta albo sam dla siebie zmienił wersję wydarzeń? To w końcu jak jest? Przecież był zły, tylko zły, po prostu zły, jak bywa każdy mąż. Ale to posunęło się za daleko. To było… kiedy o tym myśli, kiedy znów wchodzi w tamtego siebie, czuje, jak zaczyna miotać się w wyrzutach sumienia. Nakrzyczał na nią, uderzył, a ona wybiegła. A potem powiedział kilka złych słów pod nosem, kilka: „A niech by się ona…”. A potem, jeszcze później, usiadł w salonie i czekał. Włączył telewizję, oglądał wiadomości, ale wszystko wydawało mu się jedną, zbitą papką. Nie potrafił przestać o niej myśleć. Ale przecież wróci, tak? To tylko chwila, tak? Jak zawsze, no nie?

Piętnaście minut rozciągało się jak guma balonowa. A potem, jeszcze, jeszcze później, było wycie karetki gdzieś na Bagiennej. A wtedy wyobraźnia Eryka Stanisława Żeromskiego rozkręciła się na dobre.

Nie pamiętał nawet, jak wkładał buty i czy wyłączył telewizor. I czy w ogóle zamknął dom, ale to było nieważne. Potem nic już nie było ważne. Oprócz niej, leżącej na zimnym chodniku. „Przepuśćcie mnie!” – zawołał. – „To moja żona!

Później tłumaczył sobie, że to był wypadek. Jego żona Maria, kierowana ślepą furią, wbiegła na ulicę i nie zauważyła samochodu. Ale Eryk nie mógł  odpędzić od siebie myśli, że gdyby się z nią wtedy nie pokłócił, gdyby jej nie wygonił, nic by się nie stało.

Potem mógł tylko  szeptać dobre słowa, mając nadzieję, że zastąpią i wymażą tamte złe.

Mijał trzeci rok, a on nadal nie umiał sobie poradzić. Nie chciał pomocy; nie chciał obnażać się przed obcymi. Stracił znajomych, zamknął się w sobie, dobrze, że zachował chociaż tę marną pracę.

A dzisiaj, nie wiedząc dlaczego, siedział w ciepłej, przytulnej cukierni „Fart”.

 Nagle wyrósł przed nim kelner, ten sam, który przed chwilą zapisywał jego słowa w Księdze Dziwacznych Sformułowań.

– Co panu podać? – zapytał.

Eryk poczuł, jak gdyby wynurzył się z wody po wyjątkowo długim przebywaniu pod powierzchnią.

– Co? Nie wiem. A co macie dobrego?

Kelner zamrugał bystrymi oczami, a Eryk doznał niemiłego uczucia, że mężczyzna zajrzał właśnie do jego wnętrza.

– Każdy, kto do nas przychodzi, zachwala babeczki z tęczowym kremem. Podam panu.

Eryk przytaknął, a kiedy kelner odszedł, odetchnął z ulgą. 

Zaciągnął się rozkosznym zapachem czegoś, co przywodziło na myśl żelki albo twarde lizaki.

I wtedy właśnie z zaplecza wyszła pani Diana.

Gdyby ludzie mogli być porami roku, ona byłaby wiosną. Zieloną, pachnącą świeżo skoszoną trawą i smakującą kolorowymi warzywami. Wiosna kryła się w jej ruchach, spojrzeniach i tym, jak traktowała otaczający ją świat: z troską, jak gdyby należał do niej, a raczej jakby jej powierzono nad nim opiekę. Pani Diana przywodziła na myśl również wszystko, co słodkie i różowe; była tym napełniona aż po brzegi. Ciasteczka i lizaki wystawały z kieszeni jej kolorowego fartucha i ze spodni. Oczy miała niezwykłe; każde dziecko stwierdziłoby, że są tęczowe ( ponieważ takie w istocie były), natomiast dorośli wytłumaczyliby to pewnie złym oświetleniem albo czymś równie głupim.

Tak czy inaczej, pani Diana stała na środku cukierni i patrzyła na Eryka.

Marysia podniosła się z miejsca i krzyknęła: „Pani Diano! Szukałam pani!”.

Pawełek podniósł niepewnie rękę, jakby zgłaszał się do odpowiedzi.

Kelner wychylił się zza drzwi zaplecza, zmierzył wnętrze cukierni jednym ze swoich  rentgenowskich spojrzeń i zapisał coś w dzienniku.

A pani Diana nadal patrzyła na Eryka.

Erykowi Stanisławowi Żeromskiemu wydawało się, że śni.

Odchrząknął.

– Przepraszam – rzekł tonem, jakiego zwykle używał, aby pogonić niesfornego dzieciaka, który pałętał mu się pod nogami. – Kim pani jest i dlaczego się we mnie wpatruje?

Nie było to może najgrzeczniejsze odezwanie, ale Eryk był dziwnie pewien, że ta kobieta wie, co robi. Co więcej, że w duchu się z niego śmieje.

Pani Diana zamrugała kilka razy, po czym podała zdumionemu Erykowi dłoń.

– Na imię mam Diana – powiedziała. – Witamy w cukierni, panie Żeromski.

– Echem… przepraszam, ale… skąd pani zna moje nazwisko? – wyjąkał Eryk, odzyskując nad sobą panowanie.

Pani Diana obdarzyła go uśmiechem jak promień słońca.

– Chyba pańskie zamówienie się przedłuża. Patryku, nie mówiłam ci, jak to się robi?

Kelner stęknął, wychodząc zza drzwi.

– No… mówiła pani. Ale ja nie umiem.

– Dlatego się uczysz, tak?

Eryk skądś znał to „tak”, ale nie wiedział skąd. Postanowił się nie odzywać; tego było za wiele jak na jego głowę.

Tymczasem Marysia i Pawełek ( co prawda Pawełek trochę później) podbiegli do pani Diany, która  już miała zniknąć za drzwiami zaplecza. Zniknąć, i to dosłownie – kontury jej pokaźnej figury zamigotały ostrzegawczo na brzegach.

– Pani Diano! Pani poczeka! – zawołała Marysia. – Mam do pani sprawę.

– Tak?

– Chodzi, no… chodzi o tę… o… – zamotała się Marysia. Nagle zabrakło jej pewności siebie.

– Tak? – powtórzyła pani Diana. Czerwona troska smakująca truskawkami ze śmietaną wręcz wyciekała z jej głosu. – Nie denerwuj się.

Niespodziewanie na pierwszy plan wysunął się Pawełek.

– Chodzi o cukiernię – oznajmił, odważnie patrząc pani Dianie w oczy. – Naprawdę mają ją zamknąć? My  nie chcemy, żeby zamykali. My tu… no.. czujemy się tak… no, wie pani… jak u siebie w domu.

Rozejrzał się po wnętrzu „Fartu”, a pani Diana poszła w jego ślady. Wydawało się, że słowa takie jak „ciepła”, „domowa” pasowały tu jak nazwanie obrazu „bazgrołami”. Ten dom był… prawdziwym Domem. Domem z Duszą, a nie tylko budynkiem. Tutaj ożywały marzenia i zdawało się, że wróżki wcale nie są niedorzeczne. I nawet dzwonek dźwięczał jakoś tak magicznie. Czar unosił się wraz z wonią ciast i cukierków, był w każdym centymetrze kwadratowym podłogi. Poduszki na krzesłach były zawsze ciepłe, tak jakby ktoś dosłownie przed chwilą na nich siedział. A stoliki zrobione z przezroczystego szkła, w którym można się było przeglądać i dostrzec… och, można było dostrzec o wiele więcej, niż się wydawało i niż się chciało. Tutaj starożytna magia, więziona w księgach i zaklęciach, uwalniała się z każdym następnym klientem. Coś niezwykłego było w płomieniach, tańczących na woskowych świeczkach. Zdawało się, że tworzą własną melodię, którą można było wręcz usłyszeć. Świeczniki wiodły własne żywoty, a kandelabry ze sobą rozmawiały. Wszystko trwało w harmonii, spokoju i ciszy. Wszystko było miękkie i delikatne.

– Nie mogą tego zniszczyć – stwierdził stanowczo Pawełek. – Nie mogą!

– Proszę coś zrobić – odezwała się cichutko Marysia.

Zdawało się, że pani Diana spojrzała na nich oczami samej cukierni.

– Dziękuję, że się o mnie troszczycie – odparła. – Ale obawiam się, że ludzie nie rozumieją naszej sztuki, niestety. Nie wiedzą nawet, jak wiele tracą…

***

Sny bywają różne. Czasami są sny wesołe, sny, po których śmiejemy się w głos. Ale są też takie, po których budzimy się i spoglądamy z niepokojem wokół siebie. Są ucieczki, kradzieże, powroty, pożegnania. Jest cały świat zamknięty jakby w szklanej kuli.

Na świecie istnieją ludzie, choć jest ich tylko garstka, którzy potrafią te sny łapać i zachowywać. Jest to niebywały dar. Ludzie ci mają zawsze pełne ręce roboty. Wybierają sobie poszczególne osoby, zakradają się w nocy do ich mieszkań i wyciągają sny z ich głów, dlatego owi ludzie budząc się, nic nie pamiętają. Sny te przechowują w specjalnych kulach, bo  lubią one znajdować się w czymś kształtem podobnym do ludzkiej głowy.

Co zatem uczynić ze snami, skoro już się je złapało?

Odpowiedzi są różne.

Każdy robi z nimi coś innego.

***

Eryk Stanisław Żeromski patrzył na leżącą przed nim babeczkę z pewnym niepokojem. Owszem, cukiernia była rozkoszna, ale też nieco dziwna, a Eryk miał duży dystans do dziwności.

Niemniej jednak postanowił zaryzykować.

Wziął babeczkę do ust. Była przesłodka. Zamrugał.

Siedziała przed nim jego żona, Maria.

W pierwszej chwili Eryk przetarł oczy, ale rzeczywistość się nie zmieniła. Zrobił to kolejny raz, ale nadal tam była. I najwyraźniej nie zamierzała odejść. Potem pomyślał, że babeczki są nieświeże lub zatrute, dlatego powodują halucynacje. Już miał ochotę wypluć to, co miał w ustach, nakrzyczeć na panią Dianę, a w ostateczności zadzwonić na policję, ale powstrzymała go Maria.

– Jedz spokojnie, mój drogi – rzuciła głosem niczym tchnienie wiatru.

Eryk automatycznie ugryzł babeczkę i już miał się odezwać, ale Maria go uprzedziła:

– Zjedz całą – poleciła.

Eryk uciekał od niej wzrokiem, udawał, że z zainteresowaniem przegląda menu. Spojrzenie małżonki paliło go jak ogień. Poczuł, jak oblewa się rumieńcem.

Dopiero, gdy skończył jeść babeczkę, wszystko stało się jasne. Otrzepał palce z ciasta i wytarł usta. Maria patrzyła na niego cierpliwie.

Powoli dochodziło do niego to, co się stało. Odwiedziła go jego małżonka zza grobu. Potrzebował kilku minut, żeby oswoić się z tą myślą.

Maria uśmiechnęła się, a wtedy on się rozpłakał.

Nie przypominała zombie z filmów ani duchów. Nie była nawet zjawą. Była… snem. Kiedy poruszała głową, rozmywała się lekko, tak jakby stworzono ją z czegoś niebywale delikatnego i zwiewnego.

– Ja naprawdę nie chciałem… – zaczął Eryk.

– Wiem – przerwała ona. – Jak mogłeś kiedykolwiek sądzić, że jest inaczej? Zmarnowałeś… zmarnowałeś trzy lata swojego życia na analizowanie tego! – powiedziała  z wyrzutem, za którym kryła się troska.

– Myślałem, że będziesz na mnie zła – mruknął Eryk.

Maria roześmiała się czysto, niczym strumień śpiewający w lesie.

– Ja? Eryku Stanisławie Żeromski, jak mogłeś tak w ogóle myśleć? Głuptas z ciebie – dodała tonem, który wcale nie pasował do jej podeszłego wieku.

Eryk pokręcił nosem.

– Nie zachowujesz się tak, jak kiedyś – rzekł, odzyskując trochę pewności siebie. – To znaczy… zachowujesz się… młodo.

– Tam, gdzie teraz przebywam, jestem młoda – odparła wesoło Maria – ale ty pamiętasz mnie w takiej postaci. Przecież to twój sen, prawda?

– To wszystko sen? – zdziwił się  Eryk. – Ten list i ta cukiernia też? Szkoda…

– Nasze spotkanie jest snem – wyjaśniła Maria. – Snem, którego nie pamiętasz. Pani Diana chciała, żebyś przeżył to na jawie.

Popatrzyli na siebie tak, jak za dawnych lat. Maria miała zmarszczki i kaskady siwych włosów spływające na ramiona, ale miała też znajome dołeczki w policzkach i ulubiony czerwony pierścień na prawym kciuku.

– Kocham cię, skarbie. Nie zapominaj o tym. I odwiedzaj mnie czasami.

Powoli zaczęła się rozmywać. Przyłożyła dłoń do ust i wysłała Erykowi buziaka.

Po chwili po świętej pamięci Marii Żeromskiej pozostał jedynie słodki zapach, przywodzący na myśl coś miękkiego i różowego.

Eryk Stanisław Żeromski spojrzał na swój pusty talerz. Nie… talerz nie do końca był pusty. Coś na nim błyszczało. Coś małego i złotego. Eryk podniósł to i w miarę jak zbliżał do twarzy, przedmiot stawał się coraz większy i wyraźniejszy, aż…

– Czerwony pierścionek – westchnął. – To jest… to jest…

– Dzisiaj nie musi pan płacić, panie Żeromski – poinformowała go pani Diana, przyglądająca się wszystkiemu zza lady. Eryk spojrzał na nią, przypominając sobie nagle o jej obecności. – Dzisiaj idzie na koszt firmy. Zresztą i tak niedługo zamykamy.

– Dlaczego? To jest… wspaniałe!

– Ludzie nie mogą widywać snów zbyt często, bo po jakimś czasie przestaliby odróżniać je od jawy, panie Żeromski. To, co się panu przydarzyło, nie jest popularnym zjawiskiem. I, jak sądzę, jednym z ostatnich w tym mieście. Cukiernia nie przynosi takich dochodów, jakich się spodziewałam. Niedługo splajtuje.

Oblicze Eryka było pełne smutku.

– Co z panią będzie? – jęknął Pawełek, który razem z Marysią przysłuchiwał się całej rozmowie.

Pani Diana wzruszyła beztrosko ramionami.

– Coś na pewno – odparła dziarsko. – Nieraz byłam już w podobnych tarapatach. Na pewno za jakiś czas nowa cukiernia „Fart” powstanie gdzieś indziej – stwierdziła.

– Od czego zależy to miejsce? Od ludzi? – dopytywał się Eryk.

Spojrzała na niego jak gdyby z wielkiej dali.

– Nie – rzekła śpiewnie. – Ludzie są wszędzie tacy sami. Wszędzie tak samo ważni.

– Kim ty jesteś? – spytał nagle Eryk. – Czy jesteś Życiem?

– Nie, ale jestem jego siostrą. Jestem Tęsknotą, która potrzebuje słodyczy, marzeń i bliskości. Ludzie tęsknią za tym. Lubię im to dawać.

– Chciałbym móc już zawsze odwiedzać cukiernię „Fart” – rzekł Eryk.

– W takim razie pojedź z nami – odparła Tęsknota, spoglądając gdzieś daleko.

Zaglądnęła w głąb jego oczu, w ukryty tam smutek, resztki lęku i głęboko przyczajoną nadzieję. I pomyślała, że może i musi ją wyciągnąć na światło dzienne.

– Pojedź z nami – powtórzyła.

***

Czwartek, który potem nadszedł, na pierwszy rzut oka nie różnił się wcale od innych. Był pełen pracy, krzątaniny, a także lekkiego powiewu weekendu.

Marysia stała na ulicy Lotniskowej i patrzyła, jak pracownicy „Fartu”  wynoszą z wnętrza meble.

– Czyli jednak zamykają – oznajmił Pawełek, pojawiając się obok niej.

-Co za odkrycie – skomentowała.

A potem, przez dni, tygodnie i lata, pozostawała nadal tą samą, zrzędliwą Marysią, z tymi samymi dwoma warkoczami i stanowczym spojrzeniem. Zmieniało się tylko jej otoczenie. Najpierw została Pawełkową przyjaciółką, potem dziewczyną, a potem…

A potem działo się wiele innych, ciekawych i zaskakujących rzeczy, które nie należą już do tej historii.

***

Eryk Stanisław Żeromski w w pośpiechu zbierał się do drogi. Spakował do dużej torby wycieczkowej wszystkie  koszule, które wyglądały jeszcze w miarę przyzwoicie, kilka par spodni oraz inne drobiazgi, które darzył sentymentem.

Był wśród nich list z domniemanej gazowni (pani Diana miała poczucie humoru) oraz czerwony pierścionek – dwie rzeczy, które odmieniły jego życie. Na zewnątrz, pod blokiem czekała na niego pani Diana z całą ekipą.

Cieszył się, że będzie pomagał. Po raz pierwszy w jego sercu, w odpowiedzi na otrzymane dobro zakwitło pragnienie dawania go innym.

Wciąż oczywiście był cynikiem, ale pani Diana stwierdziła, że to się przyda.

Życie nie jest chyba aż tak złe, jak się wydaje, pomyślał Eryk, i chociaż różnie o nim piszą, prawdą jest, że nawet w szarej rzeczywistości można znaleźć magię. 

I to nie byle jaką.

Najsłodszą, najbardziej różową magię na całym świecie.