IN NOMINE PATRI

właściwie nie jest to opowiadanie fantasy, raczej luźny pomysł, który od tak przyszedł mi do głowy i być może doczeka się jakiejś bardziej uporządkowanej kontunuacji. Miłej lektury!

IN NOMINE PATRI

– Nieeeeeeee!!! – przesłuchiwany wił się na stole próbując uniknąć kolejnych kropli gorącego oleju spadającego na co wrażliwsze części nagiego ciała. Moje śniadanie podchodziło właśnie do gardła i ani myślało się zatrzymać. Z trudem udało mi się przełknąć je z powrotem i kontynuować seans. Mężczyzna na stole przeszedł z fazy bezładnych krzyków do bardziej uporządkowanego błagania o litość.

– Powiem wszystko co chcecie! Tylko już przestańcie!! – jakkolwiek racjonalna, prośba nie przedarła się do umysłu zakapturzonego kata, który szykował się do wylania zdrowej porcji wrzątku na jądra nieszczęśnika. W tym czasie mój żołądek przygotowywał się do odparcia kolejnego natarcia zbuntowanego czerstwego chleba, nędznego kawałka kurczaka i dwóch kufli piwa. Cholera od jutra zmieniam stołówkę, pomyślałem jeszcze zanim z toku rozumowania wybił mnie krzyk tracącego resztki swojej męskości człowieka.

Rozdrażniony podniosłem się, podszedłem do stołu i solidnie przyłożyłem mu w twarz. Krzyk nieco stracił na sile, więc zadowolony z siebie usiadłem z powrotem na swoim miejscu. Kat niezrażony moim wybuchem kontynuował długi i bolesny proces nawracania.

Dwie godziny później wyszedłem z lochu znajdującego się w piwnicach z głębokim przekonaniem, że z moim żołądkiem jest coś nie tak. Czym prędzej skierowałem się w stronę palisady gdzie ustawione były prowizoryczne latryny dla oficerów. Nie zważając na wydobywający się z nich smród oddałem się czynności tak prymitywnej, a jednocześnie dającej tak wiele radości. Skończywszy z satysfakcją i uczuciem ulgi obmyłem ręce w wiadrze z wodą i postanowiłem wrócić do swojego namiotu.

Pomimo późnej pory obóz tętnił życiem zwłaszcza w okolicy prowizorycznej karczmy. Ze względu na dzisiejsze przejścia zrezygnowałem z kolacji u niedomytego karczmarza i skierowałem się do klerykalnej części obozowiska. Odszukałem kwaterę, którą dzieliłem z młodszym zakonnikiem, jako że część namiotów mieszkalnych przekształcono w szpitalne. Po cichu zamknąłem drzwi nie chcąc budzić współlokatora. Zdjąłem służbowy czarny płaszcz oraz znoszoną sutannę i powiesiłem je na krześle. Wyczerpany położyłem się w ubraniu na łóżku i przymknąłem oczy. Moja ręka swobodnie opadła na podłogę, jednak od razu ją podniosłem czując mokrą plamę na ziemi.

W pierwszej chwili pomyślałem, że to pęcherz mojego towarzysza nie wytrzymał stresu towarzyszącego wojnie, ale kiedy otworzyłem oczy i popatrzyłem na postać obok mnie zamarłem w przerażeniu. Z przebitej w jednym miejscu szyi młodzieńca powoli już sączyła się krew. Ciało ułożone było tak, że patrząc od strony drzwi nie sposób było zauważyć niczego podejrzanego. Rana została zadana krótkim sztyletem precyzyjnie w tętnicę. Nie było widać żadnych śladów walki, więc prawdopodobnie został zabity w czasie snu. Podniosłem się na kolana i rozpocząłem krótką modlitwę.

– Anima eius et animae omnium fidelium defunctorum… – przerwałem w połowie zdania. Kątem oka zauważyłem ruch za czarną kotarą przesłaniającą okno. W jednej chwili kotara została zerwana i rzucona w moją twarz. Napastnik bez problemu doskoczył do mnie szamocącego się z niepokornym kawałkiem tkaniny i zdzielił mnie porządnie pięścią w twarz. Poczułem silny uchwyt na moich nadgarstkach i nagły ból, kiedy przeciwnik wykręcił mi ręce za plecami. W drzwiach pojawił się, słaniając się na nogach mężczyzna, którego przesłuchiwałem godzinę wcześniej. Lekko skinął głową w stronę osiłka za moimi plecami. Ten popchnął mnie do przodu, po czym wziął zamach i uderzył mnie w potylicę. Bezwładnie upadłem na ziemię. Ten przy drzwiach chwycił leżący na ziemi pogrzebacz. Z przerażeniem obserwowałem jak kulejąc podchodzi do mnie, nie mogąc się ruszyć. Z jeszcze większym przerażeniem zamknąłem oczy, gdy pogrzebacz wzniósł się nade mną. Na początku nie poczułem nic, kiedy jednak szok minął przyszedł ból. Ból niemożliwy do zniesienia. Otworzyłem oczy i popatrzyłem na kawał metalu wbity między moje nogi gdzie jeszcze przed chwilą znajdowała się moja nadzieja na nieślubne potomstwo.

Torturowany mężczyzna stał nad moją głową i patrzył na mnie ze wściekłością. Osiłek stanął obok niego, podał mu ozdobny sztylet i ukłonił się głęboko. Ten wziął go w dłoń i chwilę przyglądał mu się z satysfakcją. Pochylił się nade mną i przyłożył ostrze do mojego gardła.

– Requiescant in pace, kurwi synu – powiedział ironicznym tonem z wyraźnym arabskim akcentem i wbił sztylet w moje gardło.