Polną Drogą

Pomnik Czynu Mechatronicznego stał tam, gdzie zwykle stać miał. Trudno jednak by powiedzieć, czy maszyny wchodzące w jego skład celowo doprowadzono na miejsce, czy też może wybrano miejsce, w którym było ich tak wiele pozostawionych. Teraz to właśnie wyglądało tak że cale Mocarne Wojsko strzelało w powietrze. W bitwie pozostawianej dla innych odwiedzających. Tego dnia zresztą celebrowano ją po raz kolejny.

– A zatem na tej polanie lazerne hufce podhalańskie idące spod Zaleśnej starły się z blasternikami spieszonymi Czerwonej Gwiazdy planującymi rajd na Groń. Na szczęście ofensywa oddziałów Landswehr Slawiańskich pod wodzą von Beselera, które niedawno pokonały już Waregów Odyna pod wodzą Inoziemcowa pod Buon Retiro… – ciągnął konferansjer w oddali. A co konferansjer mówi maszyna w miasteczku roznosi z szerokie pole.

Dwie postaci szły przez pole w oddaleniu od uroczystości. Jedna na dwóch nogach, druga na czterech. Jedna z nich już nie dziwi się nawet temu, że widzi drugą. Wiele ostatnio już przeszła rzeczy. Rzeczy, których nie zapomni. Druga z nich już nie żyje. Idą do dziwnej uroczystości w oddali z nadzieją, że ktoś im tam pomoże. A że nudno tak iść po terenie, gdzie min nie ma to rozmawiają sobie. A o czym rozmawiają jeno ziemia słyszy.

– A może to duch czasu przyczajany przez lata, wylazł skądś, jak zobaczył wszystkich co to się w dawne wojny bawili. Wiadomo, dzieje spokojne wówczas były i jedynie energia dawnych bojów mogła ożywić znudzonych pokojem i dostatkiem ludzi. Wchodzili oni do komory i wchodziły w nich echa dawnych pieśni, danych bojów, dawnych dni. I od razu wychodzili zabierając sobie sprzed oczu problemy i zastępując je myślą o tym jak to dawniej było wspaniale. Ach jak na wojence ładnie! Wtedy jeszcze tutaj miało działać uzdrowisko, zjeżdżało czasem towarzystwo odpocząć chorzy zasięgnąć siły u wód i tu też nieświadomi jeszcze tego jak potoczą się dalsze losy tych wynalazków eksperymentowano także z Mgłą Dziejów. -ciągnęła długo pierwsza

– Co ty znowu wymyślasz?

– O stanął tak przed wszystkimi miłośnikami surm bojowych i huku dział w ich rycerskich przebraniach właśnie. Miecze z dykty, hełmy z folii, słuchają przerażeni i rzekł im duch o oczach z zegarów i wąsiskach z sekundników  „Jam jest Duch Czasu przywołany waszymi zabawami. Chcecie, by wasze dawne czasy wróciły, wrócił heroizm i wielkie bitwy. Chcecie ujrzeć to swoim oczami. To dostaniecie to tak, że wasze wnuki się nie pozbierają”

– Skończ z tym już naprawdę

– Ja tylko staram dodać się pewnego wyjaśnienia do walącego się już tak długo świata. Bo tego chyba właśnie potrzebujemy. Niby to z tej właśnie okolicy, niby z tego ducha winy wyszły wszystkie naszego świata nieszczęścia. Lepsze to jest niż gadanie o granicach i dalekich ziemiach, które ktoś to chciał zabrać, bo jemu zabrali je wcześniej.

– Bo znasz się świetnie na wszystkim  i wiesz kto i zawsze włączył.

– Wiem, że mój stan nie pozwala na to by opowiadać o waszym świecie, ale do duchów dalej jest mi blisko.

– Udajesz, bo też masz dość tego wszystkiego.

– Bycie duchem jakoś tego nie zmienia.

– Ważne jest to jakiego jest się gatunku. I tu mamy mały problem. Nawet pomimo tego co robili inżynierowie czarnoksiężnicy wszystkich armii, ludzie i zwierzęta różnią się między sobą.

– Czyli jak nie prześladujecie się nawzajem z powodu różnic, dyskryminujecie za to inne gatunki. To dla was typowe.

 

***

Szły dalej sobie przez pole jedna na dwóch lapach, druga na czterech nogach.  I mogły już dostrzec jeszcze większy tłum ludzi w miasteczku. Okolica jego  była niewiele spokojniejsza niż w latach poprzednich. Każde miejsce takie jest gdy nikt cię tam ciągle nie zabija. Chwila spokoju pozwalała jednak niczym w krajobrazie zniszczonym bombami i rzeczami od bomb groźniejszymi.

– To to już była przesada moim zdaniem. Już po pierwszym ostrzale wszystko tu było martwe. Potem to już chyba nie było potrzeby by działać dalej. chyba ktoś chciał sobie zobaczyć czy można w jeden dzień wyżłobić dolinę. Do tego to trochę jednak im zabrakło.

– Może bali się, że jacyś szczęściarze przetrwali….

– Częściarze raczej. Rozrywało to wszystko na strzępy. Z tych co przeżyli pewnie można by zszyć jednego człowieka i to pewnie wybrakowanego.  Ale ja się na waszej anatomii nie znam. Za dużo ze zjadaniem was było zachodu.

– Przesadzasz trochę. Niektorzy

– I jak teraz tu spokojnie. Nie ma to jak szacunek ludzi do ciał kamratów. Nie bedziem profanować mogił naszych kamratów, mówią w sztabie rozwalim ciaper sąsiednią dolinkę, bo tam jeszcze bitki nie było.

–  Tak to widzisz?

– Dziwnie się tu teraz wraca .

– Ty też tu byłaś?

– W mieliście tu swoje uzdrowisko, my też coś tym stylu.  U nas były to teren nie należący do nikogo. Nikt tu nie polował, ale też i nikogo nie przeganiało się z tej okolicy.  Czasem więc można było tu prawie że odpocząć. Kiedy wy zaczęliście się zabijać przylazł tu właśnie ogromny samiec w pościgu za drugim. Twierdził, że skoro wy niszczycie to miejsce, to nie ma już miejsca na pokój dla nas. I zapowiedział że zbije rywala.

– I zrobił to?

– Nie, wasi ustrzelili obu. Mnie to zdziwiło bo to była nasza ziemia i wyście bali się nas niej polować. A tu weszli ludzie ubrani inaczej niż myśliwi i w większej liczbie niż myśliwi.  Potem zresztą nawet nie zabrali tylko futra, jak to głupie ludzi czasem robiły tylko od razu ruszyli by nas zjeść.  

– A jak wyglądali?

– Tacy w niebieskim to była ta twoja armia wtedy?

– Nie. Nasi w tym momencie mieli już zielone stroje.  To może byli…

– Ochotnicze odziały wsparcia – ktoś znowu krzyczał ze szczekaczki.

– O właśnie ci.  Nie lubiliśmy ich nigdy. Tak naprawdę to byli zresztą poborowi.

– A co to jest za ogłoszenie?

– Nie potrafisz czytać. Chyba znasz się na wszystkim?

– Ale to ludzkie. To i jak mam to odczytać?

– „Ogłasza się, że w rocznicę chwalebnego boju Jego ekscelencja Minister”

– To chyba nam jakoś nie pomoże?

– „Przybędzie Wielce Szanowna Jego Nadekscelencja Minister Wojny”

– Stanowczo nam nie pomoże

-„Przybędzie na specjalne otworzenie cmentarza i pomnika Czynu Mechatronicznego w mieście. Obywatele musza się obowiązkowo stawić na uczestniczenie w tych patriotycznych chwilach radości” To niemożliwe!

– Co?

– Ten portret! Ta morda.To jest minister Wojny teraz?

– Ty jesteś ludziem, ty go możesz rozpoznać.

– Pamiętam go jeszcze z czasów wojny. Raz tylko się pojawił na jakimś wiecu. Krzyczał wszystkim, że należy porzucić spory dla obrony narodu Krzyczal, że każdy musi wstąpić do armii. I miał sobie coś takiego, że ludzi mu ufali 

– To chyba widać, że ma doświadczenie w zawodzie

– Zabił on i wszyscy ludzie z obu sztabów nas wszystkich. Nawet tamci z drugiej strony nie byli aż tak źli. Nawet i w innych miejscach nie zginęło tak wielu ludzi jak tu.

– To może jednak poszukajmy innego miejsca na odpoczynek. Tu chyba raczej nie będziesz zbyt spokojna.

– Musze cos mu zrobić. Muszę pokazać, że żywi wciąż pamiętają o śmierci wszystkich tych którzy ginęli bez sensu.

Odpowiedzią było jedynie smutne spojrzenie kocich oczu. Dopiero potem z kocich ust wypowiedziane zostały słowa:  

– Wiesz, jest jedna rzecz jaką chciałam ci powiedzieć. Jedna z nas nie żyje

– To wiedziałam już od chwili kiedy cię spotkałam. Przecież tylko z duchem zwierzęcia można rozmawiać. Przecież widziałam cię dopiero p oraz pierwszy  te kilka dni temu przyszłaś do mnie z mgły. Tak wiec jeśli jesteś duchem, jesteś tu naprawdę, to nie jesteś duchem tygrysa. Tylko raczej tych co tu zginęli Jesteś żołnierzem śniacym o byciu tygrysicą.

– Tu się mylisz, przecież dobrze wiem, że żyję. Tylko z martwymi ludźmi daje mi się rozmawiać.  I tak naprawdę spotkałyśmy się inaczej. Ty leżałaś już martwa po tej bitwie tak jak i reszta ludzi ty jednak z jakiegoś powodu stałaś obok siebie samej i nie znikłaś gdy oni odchodzili.

– Dalej ciągniesz te swoje dziwne opowieści?

– Jak uważasz. Przekonamy się jak dojdziemy. I co czesz zrobić zanim cię jak wariatkę wyciągną spod trybuny z ministrem. O ile oczywiście żyjesz. Co tylko ty sobie wmawiasz.

-Będę krzyczeć, Może wtedy ktoś usłyszy.

 

***

I Ostatecznie droga się kończy. Nie wiadomo dlaczego w samym miasteczku już na sam widok idącej pary rozstępuje się mały oddział pilnujący podejścia pod trybunę. Sami ludzie też nie wiedzieli dlaczego rozstępowali się nagle w jednym miejscu. Niektórzy przysięgali jeszcze, że posłyszeli słowa:

– Wykrzycz mu to!

Tu znowu minister wojny zaczął odpowiadać znowu jak żal mu dzielnych bohaterów co za ojcowiznę polegli i że krew ich stała się nasieniem przyszłej zemsty. A Zemsta zbawi naród tak jak dawniej wszyscy wielcy wojownicy bohaterskich czynów dokonywali tez z zemsty. I pomnieć też trzeba bohaterów którzy ginęli i ginąć będą.  A tu nagle krzyk słyszy o jakby do niego skierowany:

-Zabiliście na wszyscy. Piliście herbatę ,graliście w tenis , my umieraliśmy za was. A na koniec wręczyliście sobie nagrody za dobry plan.

Minister przerażony zamyka usta, przerywa przemowę. nagle spogląda w dal a eskorta za nim. Nie widać nigdzie osoby co krzyczała

 A ludzie z eskorty widzą samego tygrysa.