Operacja:"Relikwiarz"

Nathaniel zaklął na głos i odwrócił się w kierunku okna. Wiadomość, jaką właśnie przekazał mu mistrz Cechu Sędziów, oznaczała jedno: kłopoty.

– Jak zwykle utwierdzasz wszystkich w przekonaniu, że powierzenie ci roli Sędziego było naszą jedyną i największą pomyłką! – stwierdził sucho rozmówca, wstając od stołu. Leżące na blacie dokumenty schował skwapliwie do teczki,pozostawiając tylko jeden skoroszyt.Wyjął papierosy i zapalił jednego. Podszedł do Nathaniela i poczęstował go.

– Zapalisz?

Nathaniel wyjął papierosa.

– Po co to wszystko? Dlaczego zawsze mnie trafiają się takie gówniane zadania?

Mistrz Cechu westchnął wypuszczając dym nosem.

– To, co się stało, było wbrew woli i testamentowi, jaki napisał. Mamy obowiązek bronić go przed… – tu zamyślił się na chwilę, szukając odpowiedniego słowa – ludzką głupotą.

– W dupie mam ludzkie testamenty! – parsknął pogardliwie Nathaniel. – Sam nie miałem okazji sporządzić własnego, a mam się przejmować cudzym?

– To wyjątkowa sytuacja – odparł spokojnie mistrz – a petent był kimś szczególnym, chyba nie muszę ci przypominać, że tylko takich obsługujemy, ale to nie twoja sprawa.

– A niby czyja? – Nathaniel odwrócił się i spojrzał mistrzowi głęboko w świecące bladym, fosforyzującym światłem oczy. Twarz, skryta za gęstym zarostem i ciemnymi okularami, zdawała się być nieodgadniona. Pokręcił ze zniechęceniem głową i zrozumiał, że nie ma żadnej dyskusji. Z mistrzem się nie negocjuje.

– No dobra – westchnął – co mam robić?

– Dokumenty leżą na biurku. Zapoznaj się ze sprawą i potraktuj ją priorytetowo, a może…– machnął ręką niepewny, czy dokończyć.

– Może co? Dostanę cukierka? – sarknął pogardliwie Nathaniel.

– A może dostąpisz okazji ujrzenia Go!

 

***

 

Kradzież relikwii nigdy nie była sprawą łatwą. Zwłaszcza „tych" relikwii. Ktoś obliczył skrupulatnie, że gdyby wierzyć podaniom sanktuariów, ten święty miałby 36 palców, 4 piszczele, 8 łokci i 7 stóp. Maniek i Padlina, dwaj znani policyjnym kartotekom złodzieje, dostali zlecenie. Mieli okraść pobliski kościół, a w zasadzie, jak im się zdawało, bazylikę. Zleceniodawca zapłacił im z góry połowę całkiem przyzwoitej sumy, drugą obiecał po dostarczeniu towaru. Miała to być zwykła, przeszklona skrzynka, w której znajdowały się dwa palce. A raczej to, co z nich pozostało, czyli kilka pożółkłych kosteczek. Problem tkwił w tym, że przy owej skrzynce wiecznie ktoś się modlił.

Padlina wymyślił, że najlepiej będzie przebrać się w sutanny i, korzystając z wielkanocnej pory, udać się do stojących najbliżej ołtarza bocznego i relikwii konfesjonałów. Stamtąd mieliby na wszystko baczenie i wyczekali dogodnej chwili.

 

 

Pod plebanią miejscowego proboszcza stało ich czarne BMW serii 7, które jednak nie wzbudzało niczyich podejrzeń. Księża muszą przecież docierać do wiernych w miarę wygodnie.

Puk puk! – Rozległo się nagle bicie o deski konfesjonału.

– Ki diabeł! – Padlina omal nie krzyknął, nieruchomiejąc.

– Ojcze, ale zgrzeszyłam.

Padlina zamarł z przerażenia. Ktoś chciał mu się spowiadać! W pierdlu zawsze unikał kontaktu z tymi, którzy donosili! A tu proszę. Zebrał się jednak w sobie, sięgnął pamięcią do czasów pierwszej komunii i zapytał:

– Z czym przychodzisz owieczko?

Jednocześnie skulił się w sobie i w duchu klął na zleceniodawcę.

– Ostatni raz u spowiedzi byłam…

O! kobieta! – dotarło doń dopiero teraz i zaśmiał się całą gębą.

– Dobrze moja droga – szepnął przez kratkę – w czym rzecz?

 

Kobieta przez chwilę wahała się, gdyż słowa księdza odbiegały od przyjętej formuły spowiedzi, w końcu jednak przerwała kłopotliwą ciszę.

– Popełniłam okropny grzech, ojcze – szepnęła łamiącym się głosem.

– A jak go popełniałaś, to nie myślałaś, że taki będzie?

– Aj, ojcze, wtedy nie myślałam!

– Czym zatem zgrzeszyłaś, owieczko?

– Zdradziłam męża! – odparła szybko, w przekonaniu, że może ksiądz nie zdąży usłyszeć.

– To dobrze..– Padlina ugryzł się w język – że z tym do mnie przychodzisz. To wielki grzech i wymaga wielkiej pokuty.

– To nie wszystko ojcze – jęknęła grzesznica zanosząc się szlochem.

O! Padlinie spodobała się nowa funkcja.

– Zrobiłam to z miejscowym wikarym.

Ja pierdolę! Padlina starał się nie roześmiać na głos.

– A czy chciałaś tego?

– On tego chciał ojcze. A ja mu uległam. Proszę o wybaczenie.

Padlina wyjrzał ukradkiem z konfesjonału, a gdy spostrzegł, że w kościele jest już zupełnie pusto, postanowił skończyć z kobietą i odesłać ją jak najszybciej. Przypomniał sobie jednak, że ludzie po spowiedzi przez jakiś czas modlą się jeszcze w kościele. A im się spieszyło!

– Idź kobieto i nie grzesz więcej! – Padlina pouczył skwapliwie kobietę odgrywając przypadkową rolę do końca. – A najlepiej, jeśli udasz się teraz do samego wikarego i jego również poprosisz go o wybaczenie!

– Jego? – oburzyła się kobieta. – Za co?

– Zbałamuciłaś go tak, jak mnie teraz bałamucisz! – Padlina omal nie krzyknął. – Proś go o wybaczenie i słuchaj tego, co powie!

– Tak ojcze – zgodziła się niepewnie kobieta. – A co mam za pokutę?

Padlina namyślił się chwilę, po czym rzekł:

– Opuść ten święty przybytek natychmiast i unikaj go do…niedzieli.

– Tak ojcze – odparła niepewnym głosem. – Bóg zapłać.

Zapłaci kto inny – Padlina zaśmiał się w duchu.

Gdy drzwi kościoła zatrzasnęły się, obaj z Mańkiem wyszli z konfesjonałów.

– Dupa mnie boli od tego siedzenia – jęknął Padlina rozprostowując się. – I jeszcze słuchać tych bzdur!

Reszta była dziecinnie łatwa. W kościele były tylko czujniki przeciwpożarowe. Żadnych kamer. Maniek zabrał relikwiarz, który zmieścił się bez trudu w jego sportowej torbie, po czym wyszli z kościoła kierując się w stronę parkingu.

– Czekaj – szepnął Padlina. – Tu jest tablica ogłoszeń!

Podszedł i zapisał w swojej komórce numer miejscowego wikarego.

 

– Słucham? – w słuchawce odezwał się nieco zaspany głos wikarego. – wikary Marek Frączek przy telefonie.

– Słuchaj durniu – Padlina postanowił nie cackać się z rozmówcą. – Nie dzwoń na policję, bo powiem wszystkim, że pieprzysz parafianki!

Przez chwilę w słuchawce zapanowało milczenie.

– Kto mówi? – zapytał w końcu wikary przełykając głośno ślinę.

– Gówno ci do tego! Przestań pieprzyć wiejskie baby i nie otwieraj kościoła do świtu! Rozumiesz?

Wikary przełknął głośno ślinę.

– Rozumiem. A z kim mam przyjemność?

– Przyjemność to masz z mężatkami ,kretynie! – wrzasnął Padlina wyłączając się.

 

Zjechali bez świateł z góry, na której wznosił się kościół i wyjechali na główną drogę. Maniek kierował. Po chwili dojrzeli znak sygnalizujący stację benzynową.

– Zatrzymaj się – zaproponował Padlina – muszę się odlać i mam ochotę na piwo.

– Chyba nie pójdziesz w tej sukience!? -zaśmiał się Maniek zwalniając. – Od razu wezmą cię za zboczeńca!

– Masz rację! Kto przy zdrowych zmysłach by się w sukienki stroił.

Gdy zajechali na stację, Padlina zdjął sutannę i wyrzucił ją do kosza na śmieci. Przy okazji splunął i zapalił papierosa.

– Co ty odpierdalasz! – wrzasnął Maniek wychylając się przez okno. – Palisz na stacji? Jak jebnie, to i relikwie nam nie pomogą!

Padlina pokręcił głową, zgasił papierosa i poszedł do sklepu.

 

– Zajechali na CPN – stwierdził Nathaniel, zapalając papierosa.

– Byś naszego gościa poczęstował – skarcił go Ariel.

Nathaniel odwrócił się do tyłu, wyciągając przed siebie paczkę Marlboro.

– Zapalicie?

– Chętnie – odezwał się pasażer – ale jak odzyskam swoje palce!

 

Pomachał przed Nathanielem kikutem dłoni i uśmiechnął się dobrotliwie.

– Ale mają furę – stwierdził Ariel wkładając do ust gumę do żucia. – Szybkie.

– A nasze? – zainteresował się pasażer.

– Cóż – Nathaniel wypuścił z ust dym wzdychając przy tym przeciągle. – Papa Mobile to to nie jest, ale też szybkie. No i moc jest z nami, ojczulku!

– O model pytam, błaźnie!

Nathaniel spojrzał ze zdziwieniem w lusterko podczas gdy Ariel zachichotał.

– Mamy Subaru Imprezę! Lepszej nie wymyślono a bolidu Kubicy nie dopuścili jak dotąd do ruchu ulicznego. Zresztą te drogi trochę nierówne.

– Dlaczego mnie takim czymś nie wozili? – zapytał pasażer.

– Bo w tym nie ma czasu żeby się modlić! – parsknął Nathaniel pstrykając peta za szybę. – O! wychodzą!

– Co robimy? – zapytał Ariel.

– Jedziemy za nimi! – odparł spokojnie Nathaniel, wyciągając spod siedzenia policyjnego koguta.

– To wy macie Subaru, a Stolica Apostolska nie? – pasażer nie krył zdumienia!

Ariel postanowił przemilczeć uwagę pasażera.

– No dobrze – zawahał się pasażer. – Róbcie swoje!

– Niech Ojciec zapnie pasy!

Nathaniel już miał postawić koguta na dachu, gdy dojrzał, że zbiry ruszyli z piskiem opon i odjechali.

 

– Ty, patrz! – Padlina wskazał na ledwie widoczny szyld – burdel. Skręcaj!

Maniek nie protestował. Koła zapiszczały i po chwili zatrzymali się na parkingu przed „Oazą rozkoszy".

– Zabawimy się – zaproponował Padlina wyskakując z wozu. – Takie zlecenie trzeba opić i wychędożyć co się da!

 

– Ty to byś pieprzył wszystko, co się rusza! – zakpił Maniek.

 

– Za wyjątkiem zegarów! – zasalutował Padlina i zniknął za drzwiami przybytku.

 

– Gdzie oni skręcają z moimi palcami? – jęknął pasażer.

– Niech się ojciec nie martwi!- zaśmiał się Nathaniel. – Damy radę! A palcówki nimi raczej robił nie będzie, więc dziewictwo zachowacie do końca.

– Mówili mi, że macie dziwne metody – pasażer pokiwał głową ze smutkiem. Gdy jednak uświadomił sobie, że dzięki nim mam już na powrót głowę, dwie ręce i jedną nogę, postanowił zamilknąć. – Róbcie swoje, a ja tu poczekam.

– Może piwa? – zaproponował Ariel.

– Wolę wodę.

– Tu święconej nie mają – Nathaniela nie opuszczał dobry humor.

 

– Ręce do góry! – Nathaniel wycelował lufę prosto w głowę Padliny. – Nie ruszać się!

Dziwka, którą zbir właśnie posuwał, przywykła chyba do podobnych sytuacji, gdyż zaklęła pod nosem i pokiwała głową.

Padlina wrzasnął z przerażenia i wyskoczył z łóżka.

– Czego?

– Ubierz się – nakazał Ariel. – Tylko powoli i bez sztuczek!

Padlina zakładał spodnie, dygocząc na całym ciele.

– Czego chcecie? Wysłał was może Granat?

Ariel i Nathaniel popatrzyli po sobie ze zdziwieniem.

– On nazywa się inaczej, w dupie ma broń i chce czegoś, co jest w waszym posiadaniu!

– Przecież oddałem mu cały towar! – zaklinał się Padlina potykając się o nogawkę. Stracił równowagę i upadł na szafkę nocną, rozcinając sobie czoło. Dziwka założyła szlafrok i przypatrywała się zajściu ze stoickim spokojem. Nathaniel uznał, że niezła z niej dupa i pokręcił z uznaniem głową.

– Spierdalaj! – Ariel warknął w jej kierunku. – I pary mi z gęby, bo zrobimy tu Apokalipsę!

Dziewczyna, bez odrobiny strachu w oczach, skinęła ze znudzeniem głową i wyszła. Zamykając spojrzała zalotnie w stronę Nathaniela.

– Czego chcecie? – wymamrotał Padlina. Na jego twarzy malowało się przerażenie. Nigdy nie widział broni, z jakiej właśnie doń mierzono.

– Relikwie! – rozkazał Nathaniel odbezpieczając broń.

– Są w samochodzie – wyjaśnił grzecznie blady ze strachu Padlina.

Nathaniel skinął na Ariela.

– Pójdę sprawdzić.

 

– Pasuje? – zapytał z drwiną w głosie Nathaniel.

Pasażer przyłożył kości do pozbawionej palców ręki i uśmiechnął się. Po chwili miał już dwa zdrowe palce u lewej ręki.

– Chwałą Bogu, te były autentyczne – westchnął, przyglądając się z uwagą swej dłoni. – Może niedługo odzyskamy te z pierścieniem biskupim!

– To może teraz papierosa? – zaproponował Nathaniel wysuwając paczkę ku gościowi.

– A dziękuję, chętnie – odparł wyciągając kikut z dwoma suchymi palcami. – W młodości popalałem. – Zachichotał pod nosem.

– Jak każdy – mruknął Nathaniel podając pasażerowi ogień. – Jak was zwą?

– Zwali, jeśli już.

– To jak was zwali?

– Przecież wiecie, że nie wolno nam mówić! – Odparł pasażer zaciągając się dymem. Mlasnął z zachwytem i stwierdził: – prawie jak kadzidło!

– A ty dokąd? – zdziwił się Ariel, kiedy Nathaniel wysiadł z auta.

– Ktoś na mnie czeka – odparł anioł uśmiechając się łobuzersko. – Poczekajcie chwilę. Muszę coś sprawdzić!

– Co chcesz sprawdzić? – zapytał podejrzliwie Ariel.

– Czy ci dwaj nadal klęczą przed tą przydrożną kapliczką! – Zaśmiał się Nathaniel.