Baśń o smoku, co się księżniczki bał, a ona jego nie, a potem był Romans

Dawno dawno temu, była sobie księżniczka tak śliczna, że aż przepiękna. Jej oczy wielkie i duże piękne były jak tafla jeziora z księżycem w niej w nocy, jak się odbijał, dłonie jej chude i smukłe jak patyki, a skóra miękka niczym taki ślimak bez skorupki, co jak się na niego nadepnie to jest oślizgły.

Królewna mieszkała na wieży, bo jej tata nie lubił i ją tam zamknął jak była mała, bo była niegrzeczna, a on był złym ojcem i kazał ją zamknąć, bo jej nie lubił. Ojciec, czyli pan król, powiedział terz kiedyś, tak, że herold ogłosił na placu, że ktokolwiek zabierze królewnę z jej więzienia i daleko weźmie do swojego kraju, ten ją dostanie i jeszcze sto sztuk złota od niego też. Z tego powodu wielu rycerzy próbowało zdobyć królewnę, ale nie mogło się do niej wspiąć, bo wieża była wysoka i tylko jedne drzwi były do niej, a tylko królewna miała klucz i nie chciało jej się schodzić, bo była leniwa. Aż pewnego dnia z bardzo daleka przyleciał smok i zobaczył wieżę i pomyślał sobie, że jest całkiem ładna i sobie na niej zrobi gniazdo i tam usiadł. Wtedy królewna popatrzyła przez okno i zobaczyła potwora i bardzo się jej spodobał, bo miała różne „dziwne fetysze” jak zwykł mawiać jej tata i zechciała mieć smoka dla siebie i zawołała „Juhu” i zalotnie się uśmiechnęła do niego, mrugając przy tym oczami. Ale smok był duży i nie zobaczył, że ona się uśmiecha, a jak popatrzył w dół to pomyślał, że to jakaś mysz i bardzo się przestraszył, bo on miał z kolei „fobie” i się bardzo bał małyh gryzoni. I zaraz zapiszczał bardzo nie po smoczemu i zerwał się do góry, żeby odlecieć. Ale wtedy królewna zawołała za nim:

– Nie smoku, poczekaj, nie odlatuj. Zostań i pozwól się kochać mnie księżniczce takiej super pięknej, że ja nie mogę.

I smok się zdziwił bardzo jak to usłyszał, bo on to w sumie tylko całe życie albo żarł owce albo dziewice, a jak był małym smoczątkiem i się dopiero co wykluł z jaja to go mama kiedyś zabrała na wycieczkę w góry i tam zostawiła i poleciała gdzieś z wujkiem Eustachym, więc smok to generalnie nie wiedział specjalnie co to znaczy "kochać". Ale to nowe słowo jakoś mu tak fajnie zabrzmiało i mu się spodobało, więc postanowił zawrócić z lecenia daleko i się przestał wzbijać w powietrze. Popatrzył tak bardziej na tę małą, co siedziała w oknie i zobaczył, że to wcale nie była żadna mysz, ale ludź zwyczajny. I powiedział do niej:

– No dobra. Ja w sumie niespecjalnie rozumiem co mówisz, ale mogę tu posiedzieć w sumie bo nie mam nic lepszego do roboty.

I siedział tak długo siedem długich dni i siedem długich nocy nic w sumie nie robiąc. Przez ten czas królewna dużo do niego gadała i mu opowiadała o tym, jak to się żyje w królestwie i coś rozmawiała o ciuchach i kosmetykach i o tym, że ona to w sumie wcale ich nie lubi i tak naprawdę chciałaby dużo jeździć na koniu i strzelać z łuku, jak taka mała ruda dziewczynka, co jej o niej bajki mama opowiadała jak była mała. Smok słuhał bardzo uprzejmie, ale go to nie obchodziło za bardzo i powoli robił się głodny i spragniony, ale na szczęście smoki mogły długo wytrzymać bez picia i jedzenia, więc w sumie jeszcze nie musiał. I jak tak sobie słuchał i słuchał to pomyślał, że ta królewna to wcale straszna nie jest, co najwyżej trochę wkurzająca. I jak tak sobie jej raz słuchał to mówiła coś o kluczu i do drzwi, a jako, że smok był bystry niczym bystra rzeka i wcale nie głupi, to jej zapytał:

– Ej, ale tak w sumie skoro masz klucz do tych drzwi to czemu ich nie otworzyłaś jeszcze i nie wyszłaś tak po prostu, żeby sobie postrzelać z łuku tak jak chciałaś?

Królewna na te słowa zaniemówiła bez słowa i się bardzo głęboko zamyśliła, a potem mu odpowiedziała:

– Ja to w sumie dotąd to leniwa byłam i mi się nie chciało wychodzić, a poza tym to mi tata zabronił, ale pod twoim źródłem mnie natchnęła inspiracja i zdecydowałam, że w sumie masz rację, że nie ma co tu siedzieć dłużej i może faktycznie wyjdę.

I królewna zeszła po schodach i wyszła na zewnątrz i zrobiła "Ach", żeby odetchnąć świeżym powietrzem, bo w sumie w tej swojej wieży miała okno, ale z kolei nie miała łazienki, więc na zewnątrz to powietrze było świeższe, a w środku to mniej, bo trochę śmierdziało.

– Hurrraaa! – krzyknęła królewna. – Jestem wolna i się mogę teraz spełniać we wszystkich dziedzinach życia co chciałam i najdziksze fantazje też spełniać mogę i dzięki temu to, że mnie smok nauczył myśleć poza pudełkiem i nie słuchać taty, co mi kazał w wieży siedzieć.

I już miała pobiec daleko, żeby spotkać swoje przeznaczenie i dużo strzelać z łuku, kiedy nagle przystanęła, bo wcześniej trochę zaczęła biec i się znowu zamyśliła bardzo głęboko i dogłębnie, jak to miała w zwyczaju. I sobie pomyślała, że w sumie to się ona bardzo samotna czuła w tej wieży, kiedy tam siedziała i wpadła na Pomysł, żeby teraz jak już się będzie uczyć jeździć konno tak jak zawsze chciała to przydałby się jej jakiś towarzysz życia. I się obróciła do tyłu i popatrzyła na smoka, co to dalej sobie siedział na tej wieży, w sumie to nie wiadomo po co i też się na nią patrzył uważnie.

– Dziękuję ci smoku, że mnie nauczyłeś myśleć poza pudełkiem i otworzyłeś mi oczy na to, że królewny to wcale nie muszą siedzieć w wieżach ani na nikogo czekać i mogą sobie robić co chcą, jeśli chcą, bo są w sumie bogate i kto im zabroni. Bardzo cię polubiłam jak tak siedziałeś na mojej wieży i ja sobie pomyślałam smoku czy nie chciałbyś przypadkiem zostać moim menżem i razem ze mną rządził byś królestwem jak tata już umrze.

Smok na te słowa też się bardzo zamyślił, jeszcze głębiej niż królewna, a potem jej odpowiedział:

– Ja to w sumie królewno siedziałem sobie tutaj tydzień i całkiem zgłodniałem i dostałem pragnienia od tego czasu, ale jak tak sobie zobaczyłem ciebie to pomyślałem sobie „Hej, smoku, może zobaczysz co to jest to kochać i może faktycznie warto dać szanse tej Relacji”. Ale jak już sobie posiedziałem i posłuchałem trochę to stwierdziłem, że to jednak nie ma sensu, bo mamy tak całkiem zupełne inne zainteresowania, a w ogóle to nie jesteś zbyt mądra, bo mogłaś totalnie wyjść z tej wieży wcześniej, skoro chciałaś ale tego nie zrobiłaś i to było głupie moim zdaniem i ja to nie mogę z tobą być menżem ani niczym i też nie mogę kochać ani nic, bo mnie kręcą takie inteligentniejsze, więc nie.

Na te słowa królewna bardzo się zasmuciła i uroniła łezkę, która spadła na dół na trawę niczym rosa o poranku po deszczu, ale potem Wzięła Się W Garść i odchrząknęła i powiedziała mu:

– No dobrze. Skoro nie chcesz to ja cię nie będę do niczego zmuszać, ale skoro już w takim razie planujesz odlecieć to może mi chociaż dasz buziaka na do widzenia, bo mnie kręcą takie rzeczy no i co ci zaszkodzi.

I zrobiła usta w dziubek i zamknęła oczy. A smok to nie do końca umiał całować, bo nie miał takich małych, rużowych ust jak królewna, ale kiedyś widział taką bajkę z obrazkami, co leciała w telewizji po dziesiątej i tam się jacyś ludzie całowali i byli całkiem goli, ale potem mama wyłonczyła mu program i bardzo na niego krzyczała, ale dzienki temu się nauczył, że trzeba zbliżać usta jak się całuje, więc pomyślał, że jak po prostu dotknie pyskiem tważy królewny to będzie w pożądku. I się nahylił, żeby ją pocałować, ale zapomniał, że jest bardzo głodny i jak się tak nahylał to poczuł zapach dziewczyny i ona bardzo ładnie mu zapahniała takim pienknym, świerzym mięsem i stracił nad sobom kontrole i zrobił „Haps!” i ją zeżarł całą na raz.

Wtedy z lasu, co rusł obok wieży wyskoczyli wszyscy ci rycerze, co wcześniej nie mogli zdobyć królewny, bo im nie chciała otworzyć, którzy się wcześniej w lesie pohowali bo się bali smoka. Ale jak zobaczyli, że zeżarł ich wybranke serca to zawżali gniewiem, bo już nie mogli mieć szansy ją więcej próbować zdobyć i rzucili się na smoka na koniach, wymahując mieczami, bo chcieli pomścić pienkną niewiastę.

Ale smok popatszył tylko na nich i się wcale nie przejął, a potem dmuhnął na nich ogniem jak jeszcze byli daleko i ich wszystkich spalił. A potem jak zobaczył, że rycerze nie żyją, no i księżniczka też nie, bo ją zeżar to wzbił się w powietrze i odleciał w kierunku zachodzoncego Słońca.

– W sumie to mi gniazdo niepotrzebne – mruknął sam do siebie. – Wolę być wolnym duchem, a w ogóle to ja zawsze chciałem być smoczycą.

Wyrzek te słowa i odleciał w siną dal.