Przebiśnieg

Bez­kre­sna, lo­do­wa pu­sty­nia przy­kry­ła swym śnieżnym ca­łu­nem ruiny ludz­kiej cy­wi­li­za­cji. Mar­twe morze bia­łe­go puchu, roz­wie­wa­ne­go przez sza­le­ją­cy w pu­sta­ci wiatr. Od­lu­dzie bu­dzi­ło się i za­sy­pia­ło, po­zwa­la­jąc w prze­rwach wi­chro­wi na smut­ne po­gwiz­dy­wa­nie.

Bu­dow­ni­czo­wie ode­szli, ale widmo ich obec­no­ści wciąż uno­si­ło się nad za­ma­rza­ją­cą pla­ne­tą. Po­rzu­ci­li swe dawne dzie­ła, wy­sta­ją­ce jesz­cze gdzie­nie­gdzie ponad nie­ustę­pli­wy śnieg. Po­zo­sta­ły jako mil­czą­ce po­mni­ki, przy­po­mi­na­jąc świa­tu od­le­głą prze­szłość.

Takie miej­sca na­zy­wa­ne były przez Oca­la­łych “Mo­nu­men­ta­mi”. Mimo po­zor­nej uży­tecz­no­ści, nie­mal nigdy nie sta­no­wi­ły schro­nie­nia. Prze­sąd­ni i zdzi­cza­li miesz­kań­cy Pust­ko­wi uni­ka­li ich jak ognia. Wo­le­li za­mar­z­nąć, niż schro­nić się w prze­klę­tych wnę­trzach.

Ist­niał ponoć jeden “Mo­nu­ment” da­ją­cy schro­nie­nie. Nie­zwy­kły, za­pie­ra­ją­cy dech w pier­siach, mil­czą­cy straż­nik od­lud­nej Bia­łej Do­li­ny. Le­gend krą­żą­cych o tym miej­scu jest wię­cej, niż mógł­bym zli­czyć. Wciąż roz­bu­dza­ją wy­głod­nia­łą wy­obraź­nię zdzi­cza­łych Oca­la­łych, gnież­dżą­cych się w ja­ski­niach Sta­lo­wych Gór.

Jeśli chce się po­znać praw­dę, trze­ba sa­me­mu od­wie­dzić to miej­sce. “Prze­bi­śnieg”, nadal strze­że Do­li­ny, a więk­szość nie­sa­mo­wi­tych opo­wie­ści o nim to fakty. 

Jego hi­sto­ria nie jest tutaj jed­nak istot­na. Sta­no­wi prze­szłość, która na za­wsze bę­dzie spo­czy­wać wraz z jego twór­ca­mi. Ważna jest wia­do­mość, którą ze sobą nie­sie. Słowa nie tak stare, słowa nie wy­po­wie­dzia­ne przez pro­ro­ków. Słowa prze­stro­gi.

Bo choć wy­da­je się to nie­praw­do­po­dob­ne, ta­jem­ni­cza czer­wo­na skrzy­nia rze­czy­wi­ście leży we wnę­trzu jego błysz­czą­cej ko­pu­ły. Kusi żywym ko­lo­rem, który w jej wy­pad­ku nie woła o za­uwa­że­nie, a ostrze­ga. Nadal wy­do­by­wa się z niej to jedno, za­pę­tlo­ne na­gra­nie, mą­cą­ce umy­sły zbłą­ka­nych po­dróż­nych.

 

15.03.2094

No, chyba już! Nie wiem od czego by tu za­cząć… Może od imie­nia? Tak, chyba by nawet wy­pa­da­ło.

Ja… Ja na­zy­wam się Hia­cynt. Moi ro­dzi­ce uwiel­bia­li kwia­ty. Wszyst­ko do­oko­ła na­zy­wa­li na ich cześć, to i czemu nie wła­sne­go syna?

Nie znam Daw­ne­go Świa­ta. Wszyst­ko co o nim wiem, usły­sza­łem, a wia­do­mo jak można po­le­gać na zdra­dli­wej pa­mię­ci. Spró­bu­ję jed­nak przed­sta­wić wszyst­ko. Cho­le­ra, może rze­czy­wi­ście je­stem ten “ostat­ni”?

Uro­dzi­łem się sześć lat po dniu, w któ­rym wszyst­ko się zmie­ni­ło. Przy­po­mi­nam sobie tę­sk­ne opo­wie­ści ro­dzi­ców. Nie­szczę­śni­ków, któ­rzy prze­ży­li chyba tylko po to, żeby mę­czyć mnie wspo­mnie­nia­mi. Może tak miało być? Prze­trwa­li, żebym teraz mógł na­grać tę wia­do­mość i po­wie­dzieć jak było…

My­śla­łem, że kie­dyś za­po­mną o tych bzdu­rach. Prze­sta­ną żyć złud­nym pro­roc­twem i po­go­dzą się z rze­czy­wi­sto­ścią. Wsta­jąc, pa­trzy­li za­wsze w stro­nę okna, w nie­prze­mi­ja­ją­cej na­dziei, że znów ujrzą swoje uko­cha­ne słoń­ce. Wie­rzy­li, że kie­dyś po­wró­ci i ożywi kwia­ty, znów po­pły­ną rzeki, wrócą szczę­śli­wi lu­dzie i bę­dzie tak, jak daw­niej.

Oczy­wi­ście nic się nie po­pra­wi­ło. Tylko ciem­niej i zim­niej…

Pa­mię­tam do­brze ten ga­sną­cy pro­myk w ich oczach. Wraz z nimi, ze świa­ta znik­nę­ły też reszt­ki na­dziei.

Obec­nie miesz­kam tu sam. Śnieg do­cie­ra do pa­ra­pe­tu dwu­na­ste­go pię­tra. Przed ka­ta­stro­fą bu­dy­nek li­czył ich dwa­dzie­ścia jeden…

Ja zaj­mu­ję dwu­dzie­ste, czyli od po­kry­wy… ósme. Prze­nio­słem się głów­nie dla­te­go, że jako ostat­nie pozostało pier­wot­nie szczel­ne. Nie ma tu żad­ne­go okna, kli­ma­ty­za­cji, czy choć­by naj­mniej­szej szpa­ry.

Dzię­ki temu, po za­mon­to­wa­niu me­ta­lo­wej klapy w pod­ło­dze, po­miesz­cze­nie trzy­ma bez grzej­ni­ka stałą tem­pe­ra­tu­rę. Kie­dyś chyba spraw­dza­łem… Dla mnie wy­star­czy.

Pier­wot­nie stały tu gi­gan­tycz­ne czar­ne szaf­ki ze świe­cą­cy­mi w środ­ku lamp­ka­mi. Wy­da­wa­ły taki przy­jem­ny, szu­mią­cy dźwięk… Jak to tatko na­zwał? Kom­pu­te­row­nia?

W każ­dym razie, nie było tu kie­dyś ludzi, więc nie bu­do­wa­no żad­nych otwo­rów. Kiedy za­bra­kło nam ogniw, roz­mon­to­wa­li­śmy te skrzyn­ki i od­zy­ska­li­śmy z nich tyle przy­da­siów, ile się tylko dało. Może tro­chę szko­da, ale dla mnie naj­waż­niej­sze jest to, że nie za­ma­rzam…

Nie­raz budzą mnie w nocy trza­ski pę­ka­ją­ce­go be­to­nu, czy małe trzę­sie­nia ziemi, po­wsta­łe po ob­su­nię­ciu się któ­re­goś z dol­nych fi­la­rów.

Wszyst­ko do­oko­ła su­ge­ru­je mi od­da­nie po­ste­run­ku, ale ja się nie pod­dam. Póki żyję, Prze­bi­śnieg nie upad­nie! Nie może upaść, bo wraz z nim runę też ja. Wy­cho­wa­łem się tutaj, a dom nie może być pusty…

***

 Nie wiem do­kład­nie, co się tam wtedy w trzy­dzie­stym czwar­tym po­ro­bi­ło. Był u nas kie­dyś pe­wien włó­czę­ga, woj­sko­wy. Mówił, że do­wódz­two do­sta­ło wia­do­mość zza oce­anu o ja­kimś nie­uda­nym eks­pe­ry­men­cie. Wszyst­kim wyż­szym ofi­ce­rom po­le­co­no, żeby ucie­ka­li w głąb lądu, to może prze­ży­ją. Ten typ nie był zbyt by­stry, skoro uznał to miej­sce za do­sta­tecz­nie wy­żyn­ne…

Po­piół po ka­ta­stro­fie padał długo. Tylko tyle mi po­wie­dzia­no i chyba to mi wy­star­czy. Zresz­tą, co by mi dała taka in­for­ma­cja? Lata, mie­sią­ce, ty­go­dnie – to tylko nazwy, głu­pie cy­fer­ki. Waż­niej­sze jest to, co ze sobą niosą.

A ten czas przy­niósł ze sobą wiel­kie zmia­ny. Po­grze­bał świat pod zwa­ła­mi “sza­ru­gi” – śnie­gu zmie­sza­ne­go z po­pio­łem. Oj­ciec po­dej­rze­wał, że coś ta­kie­go mogło po­wstać tylko po wy­bu­chu gór. Wielu, bar­dzo wielu gór…

W każ­dym razie, nad po­wierzch­nię wy­sta­wa­ły tylko naj­wyż­sze bu­dyn­ki. Żad­nych mniej­szych domów. Ich sko­śne dachy dość długo wy­trzy­my­wa­ły napór śnie­gu, przez co sta­no­wi­ły groź­ne pu­łap­ki. Nie­raz wi­dzia­łem, jak całe grupy ludzi zni­ka­ły w roz­pa­dli­nach. Tylko huk, kilka krzy­ków i cisza…

Po­pio­ły nie były jed­nak takie złe. Kiedy prze­sta­ło padać, lu­dzie za­czę­li od­ko­py­wać mia­sto i próbować żyć od nowa, jak kiedyś.  Nie za­sta­na­wia­li się… My­śle­li, że to takie pro­ste! Moi sta­rusz­ko­wie na szczę­ście wie­dzie­li, co się świę­ci i ka­za­li wszyst­kim zo­stać w środ­ku. Pra­wie dwa ty­go­dnie spo­kój, ale póź­niej chmu­ry  rzed­nia­ły, ro­bi­ło się cie­plej i mniej du­szą­co. Wszy­scy inni za­czę­li ko­czo­wać na ze­wnątrz, śpiąc w cien­kich na­mio­tach.

Tak jak tatko prze­wi­dy­wał, koło trze­cie­go ty­go­dnia na zie­mię spa­dło Wiel­kie Zimno. Mówił, że my by­li­śmy bez­piecz­ni – spa­li­śmy przy od­krę­co­nych w opór grzej­ni­kach. Są za­si­la­ne ter­mo­ogni­wa­mi, jak więk­szość no­wo­cze­śniej­szych sprzę­tów. To takie ba­te­rie, tyle że za­miast ła­dun­ków, prze­cho­wu­ją cie­pło. Na śred­niej mocy wy­mie­nia się je raz na mie­siąc – u nas pa­da­ły po kilku dniach.

Inni nie mieli jed­nak ta­kiej tech­no­lo­gii. Sie­dzie­li przy ogni­skach – pa­li­li czym się tylko dało. Szko­da mi ich – nie byli na nic przy­go­to­wa­ni! Chcie­li­śmy pomóc, ale… Cza­sa­mi chyba się nie da.

Lu­dzie po­dob­no rzu­ca­li się do naj­bliż­szych bu­dyn­ków. Szturmowali wejścia, mordowali do­tych­cza­so­wych miesz­kań­ców. Ro­bi­li wszyst­ko, by tylko prze­żyć.

Do nas też pró­bo­wa­li się wedrzeć, ale im nie daliśmy. Nie mo­gli­śmy ni­ko­go wpu­ścić! Grzej­ni­ki nie wy­trzy­ma­łyby ta­kie­go mrozu – albo oni, albo my! 

Po ja­kimś cza­sie wszyst­ko uci­chło. Do­pie­ro rano tatko od­wa­żył się spraw­dzić głów­ne wej­ście… Za­wsze, jak go o to py­ta­łem, wi­dzia­łem dziw­ny błysk w jego oczach. Jakby od­ży­wa­ły w nim wspo­mnie­nia, któ­rych nie chciał nosić…

Nie mogę nawet przy­pusz­czać, jakie spo­tka­ło mnie szczę­ście, że tego nie wi­dzia­łem! Ciała, mnó­stwo ciał! Wszyst­kie po­si­nia­łe i przy­mar­z­nię­te. Część “przy­kle­iła się” do drzwi, więc trze­ba było je sforsować. Kiedy pu­ści­ły, usły­sze­li­śmy dziw­ny trzask. Mama po­wie­dzia­ła mi, że to lód. Teraz wiem,  że to kości ludzi upchnię­tych w przej­ściu…

My­śle­li­śmy, że mamy szczę­ście; że prze­trwa­li­śmy strasz­li­wy cios. Nie­któ­ry mó­wi­li nawet, że zo­sta­li­śmy wy­bra­ni! Gdyby tylko wie­dzie­li, gdyby tylko znali cenę…

Wiel­ki Śnieg ude­rzył znie­nac­ka,  grze­biąc na­szych, śpią­cych na niż­szych pię­trach. Na szczę­ście na dachu mamy pla­ne­ta­rium, które chro­ni me­ta­lo­wa ko­pu­ła. Bez tego cały bu­dy­nek by runął!

Inne wie­żow­ce nie wy­trzy­ma­ły cię­ża­ru sza­ru­gi. Wa­li­ły się pię­tra­mi, pa­da­ły całe sze­re­gi blo­ków. Wiel­ki, po­twor­ny hałas…

Mia­łem wtedy czte­ry… nie, pięć lat! Wy­da­wa­ło mi się, jakby świat znów miał się skoń­czyć, tym razem na dobre.

Rano war­stwa sza­ra­we­go szla­mu do­cho­dzi­ła już do dwu­na­ste­go pię­tra. Nigdy tego nie za­po­mnę. Jesz­cze wczo­raj oglą­da­łem wy­sta­ją­ce spod sza­ru­gi dachy i ludzi krzą­ta­ją­cych się do­oko­ła. Teraz jest tylko… pła­sko.

 

***

PLIKI USZKO­DZO­NE

***

 

16.03.2094

Cho­le­ra… Ra­czej nie dam rady… Bez po­lo­wań nie będę miał co jeść! Po­zo­sta­ło mi już tylko jedno za­ję­cie, które może mi pomóc po­zo­stać przy ro­zu­mie…

 Na czym to skoń­czy­łem? A, tak!

Czter­na­ście pię­ter nada­wa­ło się jesz­cze do za­miesz­ka­nia, kiedy przy­by­li tu moi ro­dzi­ce. Ich dom był jed­nym z tym ni­skich, więc za­wa­lił się nie­mal od razu. Ty­dzień za­ję­ło im przej­ście po grzą­skim po­pie­le przez ruiny mia­sta. Jak mu tam było? Opole? Moż­li­we…

Tak czy siak, ja­kimś cudem omi­nę­li wszyst­kie wa­lą­ce się bu­dyn­ki. Nie zabił ich też ani mróz, ani głód i nie padli ofia­rą ban­dy­tów. Wła­śnie, Przez pe­wien czas było ich tu pełno! Opor­tu­ni­ści, cho­wa­li się gdzie po­pad­nie i cze­ka­li na do­god­ne ofia­ry. Ostat­nia grupa za­ata­ko­wa­ła Prze­bi­śnieg gdy mia­łem czter­na­ście lat. 

Przy­szli w nocy i pró­bo­wa­li sfor­so­wać uszczel­nie­nia. Ro­bi­li tyle ha­ła­su, że w kilka chwil grupa obroń­ców była go­to­wa. Sze­ściu ludzi, na czele z ojcem. Kilka strza­łów, szar­pa­ni­na – może z dzie­sięć minut. Póź­niej sły­sza­łem tylko od­da­la­ją­cy się głos ja­kie­goś sil­ni­ka…

I to tyle. Wię­cej żad­ne­go na­pa­du nie do­świad­czy­li­śmy. Cha­dzam cza­sem na górę i ob­ser­wu­ję przez lor­net­kę oko­li­cę. Ile bym dał za ślad dymu na ho­ry­zon­cie! Ile bym dał za dobry, po­rząd­ny na­jazd! Umrzeć w walce! Też mi… ma­rze­nie…

***

Prze­pra­szam. Coś mi się ze­bra­ło na ckli­we hi­sto­ryj­ki. Już… Mogę mówić dalej. Tylko dla­te­go jesz­cze się nie pod­da­łem. By mówić dalej…

Gdy ro­dzi­ce tu w końcu do­tar­li, oka­za­ło się, że byli pierw­si. Dziś wy­da­je mi się to nieco dziw­ne… Jak ktoś mógł­by nie zająć tak do­god­ne­go schro­nie­nia? Pa­mię­tam, że tatko miał strzel­bę. Kie­dyś, kiedy szu­ka­łem pod­pał­ki, w jego rze­czach zna­la­złem dwa pu­deł­ka z na­bo­ja­mi.

Ucie­szy­łem się, bo po­lo­wa­nia sta­ły­by się dużo prost­sze. Nie­ste­ty, były puste. Wtedy przy­po­mnia­łem sobie, że na cmen­ta­rzu po­cho­wa­li­śmy nieco wię­cej ciał, niż zmar­ło nam ludzi… Hmm… Cza­sem mnie to za­sta­na­wia…

W każ­dym razie, po­sta­no­wi­li za­ło­żyć tu, w pu­stym aka­de­mia­ku, przy­czó­łek dla in­nych ucie­ki­nie­rów. Nie je­stem pe­wien, czy się tego spo­dzie­wa­li, ale w mgnie­niu oka lu­dzie za­ję­li wszyst­kie lo­ka­le.

Jed­nak po­ko­je na dol­nych pię­trach szyb­ko stały się niedostępne przez  pa­da­ją­cy śnieg. Wszy­scy stło­czy­li się na wyż­szych pię­trach. 

Wkrót­ce za­czę­ło bra­ko­wać za­pa­sów, psuły się piece, pusz­cza­ły izo­la­cje. Lu­dzie zni­ka­li…

Dwa­dzie­ścia lat da­wa­li­śmy radę, by w nie­ca­łe dwa cał­ko­wi­cie się za­ła­mać. Ostat­nich dwu­na­stu miesz­kań­ców ode­szło nie­ca­łe pół roku temu.

Nie za­trzy­my­wa­łem ich. Nie miało to naj­mniej­sze­go sensu. Nie wiem dokąd po­szli, jaki mieli plan. Pew­nie za­mar­z­li gdzieś zaraz za ho­ry­zon­tem…

Je­dy­na na­dzie­ja może się kryć na wschód od Bia­łej, to jest, na Pęk­nię­tej Rów­ni­nie. Sam my­śla­łem, żeby tam kie­dyś uciec, ale nigdy nie mo­głem się ze­brać. Za­wsze cze­goś bra­ko­wa­ło. Za­pa­sów, sił, ro­ze­zna­nia w te­re­nie. Im się jed­nak mogło udać. Chciał­bym, żeby tak było…

 

17.03.2094

Je­stem już tego pe­wien. Śnie­ży­ca nie ustą­pi przez co naj­mniej dwa ty­go­dnie. Od­pocz­nę sobie! Szko­da tylko, że nie mam zbyt du­żych za­pa­sów, ani żad­ne­go cie­ka­we­go za­ję­cia…  

Jako, że coś tam po­tra­fię z elek­tro­ni­ki, spró­bo­wa­łem się w łą­cze­niu ła­dun­ków ter­mo­ogniw. To dość skom­pli­ko­wa­ne, mę­czą­ce i pra­co­chłon­ne – ide­al­ne w razie nudy! Wy­czer­pa­nych ba­te­rii tro­chę mi się już na­zbie­ra­ło. Jeśli od­zy­skam choć po­ło­wę, grzej­nik bę­dzie cho­dził przez co naj­mniej mie­siąc! O ile uda mi się je jakoś sca­lić i roz­dzie­lić ła­du­nek…

Na razie jed­nak przej­dę się do skła­dzi­ku i po­szu­kam na­rzę­dzi. Bra­ku­je mi jed­ne­go klu­cza, pię­ciu kabli i szyb­ko­złą­cza. Po­win­no być…

Nie będę się dłu­żej oszu­ki­wał. Prze­cież ludzi to nic nie in­te­re­su­je! Po co ja to wszyst­ko opo­wia­dam – mar­nu­ję tylko czas i ener­gię!

Jeśli ktoś to kie­dyś znaj­dzie, to na pewno nie bę­dzie chciał za­głę­biać się w taj­ni­ki maj­ster­ko­wa­nia. Cho­ciaż… Ha! A niech to! Może się przy­naj­mniej cze­goś na­uczy?

 

18.03.2094

Udało się od­zy­skać czte­ry. Ostat­nie ogni­wo z pią­te­go ze­sta­wu wy­bu­chło na stole. Na szczę­ście po pod­łą­cze­niu wszyst­kie­go wy­sze­dłem po żar­cie. Ja to mam ten, no, fart!

W każ­dym bądź razie, wła­do­wa­łem dzia­ła­ją­ce ba­te­rie do grzej­ni­ka. Po­win­no zro­bić się znacz­nie cie­plej.

No dobra, to ten… Wy­łącz się!

Nie je­stem pe­wien, czy przy­pad­kiem nie mówię do sie­bie. Po­dob­no czło­wiek w osa­mot­nie­niu ma taką ten­den­cję – jakby me­cha­nizm awa­ryj­ny. Śmiesz­ne, pew­nie wła­śnie to wszyst­ko po­wie­dzia­łem na głos! Ha, ha, ha! Muszę jak naj­szyb­ciej prze­stać…

 

19.03.2094

Dalej pada. Byłem na dole, żeby spraw­dzić dokąd sięga śnieg. Strasz­li­wie wiało!

Sądzę, że do­pa­da­ło ja­kieś dwa­dzie­ścia cen­ty­me­trów, może ciut wię­cej. Nie wiem, cięż­ko się coś mie­rzy, kiedy roz­pę­dzo­ny wiatr ła­du­je śniegiem w oczy! Wy­my­śli­łem nawet taki mier­nik! Jeśli dwa, trzy dni po roz­po­czę­ciu opa­dów śnie­ży­ca do­ci­ska gogle do oczu tak mocno, że nie po­tra­fisz ich póź­niej ścią­gnąć, to wiedz, że burza utrzy­ma się jesz­cze co naj­mniej ty­dzień.

Raz nawet tak wiało, że nie mo­głem otwo­rzyć klapy na niż­sze pię­tra, bo wy­two­rzy­ła się mię­dzy nimi róż­ni­ca ci­śnień. Nie dało się ru­szyć przez sześć dni! Nie­zbyt we­so­ło…

No, ale mam tu prze­cież mój dzien­ni­czek! Roz­wią­za­nie wszyst­kich pro­ble­mów! Roz­mo­wa, nawet taka sam ze sobą, za­wsze po­ma­ga…

 

20.03.2094

Co mam tu jesz­cze z cie­kaw­szych rze­czy? Hmm… O, to uj­dzie!

Wie­cie, chyba zo­sta­ło coś z ludzi… cy­wi­li­zo­wa­ne­go? Ro­dzi­ce za­ło­ży­li tu całą bi­blio­te­kę! Pa­mię­tam, że to miej­sce było dla nich oczkiem w gło­wie. Wy­dzie­li­li dla ksią­żek osob­ny pokój przy kom­pu­te­rach i po­sta­wi­li tam spe­cjal­nie grzej­nik. Lu­dzie pro­te­sto­wa­li, aż tatko nie wygłosił mowy o dzie­dzic­twie ludz­ko­ści i o… czło­wie­czeń­stwie.

Tak… to był pięk­ny, ob­fi­ty zbiór mądrych ksią­żek. Tro­chę tych uczel­nia­nych, ura­to­wa­nych z niż­szych pię­ter, tro­chę przy­go­do­wych, przy­no­szo­nych przez zbie­ra­czy, odro­bi­nę bajek dla dzie­ci i całe mnó­stwo me­dycz­nych, po­wy­no­szo­nych ze szpi­ta­la.

Pa­li­ło się to szyb­ko, więc mu­sia­łem sie­dzieć i do­kła­dać. Tro­chę przy­kro było pa­trzeć, ale z mojej stro­ny spra­wa wy­glą­da ina­czej. Co ma prze­trwać: świa­dec­two ludz­ko­ści, czy ostat­ni czło­wiek?! Wy­bra­łem mą­drze, przy­się­gam!

Ale, ale! Nie je­stem chyba do końca zły… Na końcu zo­sta­ły mi cie­niut­kie zbior­ki po­etyc­kie i jeśli jakiś wiersz mi się spodo­bał, wy­ry­wa­łem go i wkła­da­łem do pudła. Czy­tam je sobie od czasu do czasu. Czuję się wtedy taki… nor­mal­ny?

Od tam­te­go “ogni­ska” cza­sem budzi się we mnie jakiś ukry­ty poeta. Nie wiem, czy to dar, czy prze­kleń­stwo. Raz widzę w co­dzien­no­ści rze­czy nie­zwy­kłe, a raz zwy­czaj­ny po­wiew wia­tru może mnie zdo­ło­wać…

 

21.03.2094

To je­dze­nie z to­re­bek w sumie nie jest aż takie złe… Wszyst­ko chyba wy­da­je się dobre w po­rów­na­niu do tego pa­skud­ne­go, cią­gną­ce­go się mięsa, które sobie od czasu do czasu od­grze­wam. Brr… Aż strach po­my­śleć co by było, gdyby mróz nie po­ra­ził mi pod­nie­bie­nia i w pełni czuł­bym jego smak. Musi być, de­li­kat­nie mó­wiąc, obrzy­dli­we.

Ale nie po­wie­dzia­łem im, zna­czy się, wam, skąd ja w ogóle biorę żar­cie! Otóż cza­sem spod śnie­gu wy­ła­żą ja­kieś zwie­rzę­ta fu­ter­ko­we – a to lis, a to kró­lik. Jak tylko które wy­pa­trzę, to lecę na dół z włócz­nią zro­bio­ną z noża i ga­zrur­ki.

Pro­blem w tym, że tych fu­trza­ków robi się coraz mniej. Pa­mię­tam te gło­dów­ki… Ile to było? Osiem? Tak, osiem dni bez choć­by kąska cze­goś do zje­dze­nia… No cóż, taki los nie­do­bit­ka!

Pew­nie my­śli­cie sobie (tak, wiem że tak my­śli­cie!): „Skąd ten nasz bied­ny Hia­cynt bie­rze wodę?” Jest to trud­niej­sze, niż się może wy­da­wać! Sza­ru­gi nie można, ot tak, roz­to­pić sobie i wypić. Osza­le­li­ście?! Nie wie­cie, ile tam jest złych rze­czy! Jak to tatko mówił? „Nie pij tego synu! Chcesz wypić kok­tajl z po­pio­łu, śnie­gu, siar­ki i Bóg wie czego jesz­cze? Zo­staw sza­ru­gę w spo­ko­ju!”

Tak mi po­wie­dział, więc nie ru­szam. Szczę­śli­wie, w trak­cie jed­ne­go z ostat­nich wy­pa­dów lu­dzie wy­nie­śli z ruin szpi­ta­la prze­no­śny uzdat­niacz. Cho­ler­stwo żre mnó­stwo prądu, ale warto. Gdyby nie to, wy­trzy­ma­li­by­śmy znacz­nie kró­cej…

Przy­dat­ny jest jed­nak tylko świe­ży śnieg. Po­roz­wie­sza­łem więc na dol­nych pię­trach pla­sty­ko­we zbie­ra­cze, ścią­ga­ją­ce opad pro­ściut­ko do bu­te­lek. Ech… Szko­da! Wiel­ka szko­da! Jak ja nie zno­szę tego wia­tru!

Kiedyś żywiliśmy się głównie konserwami i torebkami. Nim jeszcze spadł Wielki Śnieg, sporo zapasów wynieśliśmy z pobliskich magazynów i sklepów. Tak… Wtedy jeszcze dało się poczuć jakiś smak! Gdy teraz przypominam sobie tę odgrzewaną nad ogniskiem fasolę, czy zalewajkę…

Później przyszła wymiana z obwoźnikami. Ci pojawiali się i znikali, zawsze szukając tego samego – wody i ciepła. Mieliśmy i jedno, i drugie, więc zawsze jakoś z tym szło. Później ci ludzie zniknęli. Nikt już nie odwiedzał Doliny. Nikt nie przychodził, nikt nie odchodził. Później był głód…

Nie jestem pewien, skąd dalej braliśmy jedzenie. Ostatnie kilkanaście lat widzę jak przez mgłę. Jakby nigdy się nie wydarzyły…

22.03.2094

Nic. Kom­plet­nie nic się nie zmie­ni­ło. Nadal wieje, nadal sypie. Cią­gle jest tu tak upior­nie zimno…

Skoń­czy­ły mi się już po­my­sły na prace. Nic nie trze­ba re­pe­ro­wać, nie muszę po­lo­wać, nie mam jak zbie­rać wody. Wszyst­ko, co dało się zro­bić, zo­sta­ło wy­ko­na­ne.

Co by tu w takim razie po­wie­dzieć? Na pewno że­ście sły­sze­li o tym, jak tu źle, szaro i mroź­no. Może opo­wiem o moim Ada­mie? Kilka razy coś wspo­mi­na­łem, pew­nie je­ste­ście… cie­ka­wi…

Był moim je­dy­nym przy­ja­cie­lem. Był jednym z uciekinierów, których przyjęli rodzice. Kilka lat starszy ode mnie. Wysoki, bystry, gadatliwy – dobrze go wspominam…

Któ­rejś nocy wy­mknął się z bu­dyn­ku i od­szedł. Bez choć­by naj­krót­sze­go po­że­gna­nia… Pew­nie chciał po­szu­kać szczę­ścia na za­cho­dzie. Może nawet spró­bo­wał do­trzeć do Sta­lo­wych Gór?

Pe­wien ob­woź­nik, co to sprze­da­wał in­for­ma­cje za kon­ser­wy, opo­wia­dał nam o me­ta­lo­wych ba­zach woj­sko­wych, wto­pio­nych w od­le­głe góry. Mówił, że żyją tam szczę­śli­wi lu­dzie – mają wodę, je­dze­nie i cie­peł­ko. Po­dob­no wciąż przyj­mu­ją niedobitków, któ­rym udało się do nich do­trzeć! Te opowieści były jak dobra, piękna bajka. A Adam słu­chał ich naj­uważ­niej… Bie­dak…

Zro­bi­ło mi się, no, przy­kro – na­praw­dę go lu­bi­łem! Pa­mię­tam, jak sia­da­li­śmy na kra­wę­dzi ko­pu­ły i zga­dy­wa­li­śmy, które chmu­ry szyb­ciej od­pły­ną za ho­ry­zont. Albo jak ga­nia­li­śmy się po dol­nych pię­trach – to była za­ba­wa!

A póź­niej te roz­mo­wy, te wspa­nia­łe roz­mo­wy o wszyst­kim i o ni­czym! Ale nawet on osta­tecz­nie prze­grał nie­rów­ną walkę z Białą Do­li­ną… Zła­ma­ła go i ode­bra­ła mi ko­lej­ną bli­ską osobę!

Prze­pra­szam, po­nio­sło mnie tro­chę…

Wra­ca­jąc do te­ma­tu: Przez ostat­nie ty­go­dnie przed uciecz­ką, Adam wy­da­wał się jakiś nie­swój. Za­czął coraz czę­ściej za­wie­szać się w pół zda­nia i wpa­try­wać tępo w bli­żej nie­okre­ślo­ne miej­sca.

W końcu prze­stał się do mnie od­zy­wać, aż pew­nej nocy, wy­szedł na spo­tka­nie ze śmier­cią. Je­stem pe­wien, że po przej­ściu kilku ki­lo­me­trów padł ze zmę­cze­nia i za­marzł…

W  jego po­ko­ju zo­sta­ło kilka przy­dat­nych rze­czy, w tym to urzą­dze­nie. Z po­cząt­ku nie wie­dzia­łem za bar­dzo, do czego słu­ży­ło, ale jak widać spraw­dzo­na me­to­da prób i błę­dów po­zwa­la opa­no­wać każdy moż­li­wy sprzęt!

Nie wi­dzia­łem wtedy po­trze­by za­pi­sy­wa­nia wła­snych not. Dzien­nik słu­żył mi jako bar­dzo duży i nie­po­ręcz­ny ze­ga­rek.

Z cza­sem jed­nak prze­ko­na­łem się do utrwa­la­nia wła­snych myśli. Pew­nie w więk­szo­ści są bez­u­ży­tecz­ne i naj­praw­do­po­dob­niej zanim mnie ktoś tu znaj­dzie, już się to ze­psu­je, ale przy­naj­mniej mi to po­ma­ga. Taka au­to­te­ra­pia, czy coś… Mówię, co mi ślina na język przy­nie­sie. Może komuś się to kie­dyś przy­da, może nie… Na razie, do­bra­noc!

 

***

PLIKI USZKO­DZO­NE

***

 

25.03.2094

Sły­sza­łem, że kie­dyś zimy zaj­mo­wa­ły tylko małą część roku. Po nich top­niał cały śnieg i zie­mia znów sta­wa­ła się zie­lo­na. Zie­lo­ny… Co to za kolor? Wszyst­ko co mnie ota­cza prze­cho­dzi je­dy­nie mię­dzy bielą a czer­nią. Nigdy nie wi­dzia­łem ni­cze­go ja­skro­we­go, czy też ja­skra­we­go… A może właśnie widziałem, tylko już tego nie pamiętam? Musiałem widzieć! Te torebki z jedzeniem, one mają kolory, nie? A ubrania? Mój kombinezon… Nie chcę o tym mówić, boli mnie głowa.

W każdym razie, naj­bar­dziej ko­lo­ro­wą rze­czą, jaką mam na teraz po­do­rę­dziu, jest ta bla­do­czer­wo­na skrzyn­ka, w któ­rej trzy­mam je­dze­nie. To za­baw­ne, ale przy­po­mi­na mi za­wsze kolor za­mar­z­nię­te­go mięsa!

 

***

PLIKI USZKO­DZO­NE

***

 

01.04.2094

Więk­szość czasu spę­dzam na prze­cha­dza­niu się po pię­trze, ła­ta­jąc dziu­ry w uszczel­nie­niach i re­pe­ru­jąc ogni­wo­wy pie­cyk.

Tem­pe­ra­tu­ra? Gdy­bym wy­sta­wił na ze­wnątrz spo­co­ną rękę, to po kilku se­kun­dach mu­siał­bym roz­ku­wać ją dłu­tem. Nie jest jeszcze tak źle…

We­wnątrz pa­nu­je przy­jem­ne cie­peł­ko. Je­de­na­ście, a może nawet dwa­na­ście stop­ni! Wciąż sły­szę ten prze­klę­ty świst, gdy przy­kła­dam ucho do ścia­ny. Burza chyba się na mnie uwzię­ła!

***

PLIKI USZKO­DZO­NE

***

 

05.04.2094

Mój bied­ny oj­ciec za­wsze po­wta­rzał, gdy o coś się ska­le­czy­łem przy cią­głej kon­ser­wa­cji bu­dyn­ku: „Synu, nie becz! Co cię nie za­bi­je, to doda ci sił!” Stary ta­rzał­by się teraz ze śmie­chu, wi­dząc jak leżę w łóżku bez siły by zejść na dół po ko­lej­ną por­cję. Głód chyba jest tym słyn­nym wy­jąt­kiem od re­gu­ły…

Całe suche żar­cie już mi się skoń­czy­ło. Zo­sta­ły tylko dwie bu­tel­ki wody, i jedna flasz­ka wódki. Cho­le­ra! Będę mu­siał teraz scho­dzić na dół!

Kiedy czło­wiek myśli, że ma pecha, zaraz przy­cho­dzi na niego ko­lej­ne nie­szczę­ście, by tylko utwier­dzić go w tym prze­ko­na­niu. Przed chwi­lą usły­sza­łem nie­przy­jem­ny zgrzyt do­bie­ga­ją­cy od stro­ny po­ko­iku z pie­cem. Za­czy­na robić się na­praw­dę zimno…

 

06.04.2094

Na szczę­ście to nie było ogni­wo. Zaraz po pół­no­cy grzej­nik się zre­se­to­wał i znów zro­bi­ło się cie­pło. Tym razem Far­tu­na, czy jak jej tam, się do mnie uśmiech­nę­ła i obu­dzi­łem się żywy. O ile można obu­dzić się mar­twym!

Czuję się już nieco le­piej. Za chwi­lę spró­bu­ję wstać i zejść na dół. To prze­cież kilka kro­ków…

***

Jass­sna cho­le­ra! Ja… n-nie mam już siły! Nie dam rady! Je­stem bez­u­ży­tecz­ny! Kom­plet­nie bez­u­ży­tecz­ny!

Spa­dłem ze scho­dów! Moja noga! Nic już kurwa nie czuję! Mó­wi­li: “jak boli, to zna­czy, że ży­jesz”. Umar­łem? To już, to wszyst­ko? Nie… Na pewno nie! To nie może być takie pro­ste! Wciąż prze­cież czuję ten p-p-pie­przo­ny chłód…

***

Do­pie­ro teraz do mnie do­tar­ło, że nie dam rady sam wczoł­gać się na górę… Po cho­le­rę za­my­ka­łem tą klapę?! Co gor­sza, ura­to­wał mnie ten pie­przo­ny śnieg! Gdyby nie on, roz­trza­skał­bym się o twar­dy beton…

Co chwi­la owie­wa mnie ten wiatr. Jak tu zimno, jak strasz­nie zimno…

 

7

Nie… nie mam już siły wpi­sać na pa­ne­lu daty na­gra­nia… Może głód za­bi­je mnie szyb­ciej niż chłód? Ha! To by było za­baw­ne! Taki przy­jem­ny rym na tak bez­na­dziej­ną spra­wę! Może przez ostat­nie go­dzi­ny życia spró­bu­ję być poetą?  

Nie… To nie jest dobry po­mysł. Naj­pew­niej jeśli ktoś mnie tu kie­dyś znaj­dzie, oczy będą go szczy­pać od tego prze­klę­te­go mrozu, a uszy krwa­wić od okrop­no­ści po­ten­cjal­nych, no, utwo­rów! W sumie też cał­kiem za­baw­ne…

Dobra… To ustroj­stwo w ogóle jesz­cze dzia­ła? By­ło­by śmiesz­nie, gdy­bym przez ten cały czas mówił tylko do sie­bie. Cho­ciaż, w sumie, skąd mogę wie­dzieć czy nie myślę na głos? 

Już dawno z nikim nie roz­ma­wia­łem. Adam… Szko­da, że mu­siał odejść. Wszy­scy mu­sie­li, żeby ktoś zo­stał w domu. Tak, wszy­scy mu­sie­li…

Chyba jed­nak uda mi się wró­cić na górę! W skrzyn­ce nie wszyst­ko było za­mar­z­nię­te na kość! Ha! Na kość! Jakie za­baw­ne przy­sło­wie! Tro­chę gu­mo­wa­te, tro­chę twar­de, tro­chę ży­ło­wa­te, ale da się jakoś prze­łknąć. Jakby co, mam jesz­cze na górze an­ty­bio­tyk.

 A co mi tam! Jak mam umrzeć z głodu, to już wolę spró­bo­wać umrzeć od za­tru­cia. Gów­nia­na śmierć, ha ha! Nie… ta­kich żar­tów nie będę już sa­dził. Nie chcę, żeby po­ten­cjal­ny zna­laz­ca prze­stał w tym mo­men­cie słu­chać!

Także… Hej! Nie od­kła­daj słu­chaw­ki! Już nie będę!

 

8

Zja­dłem wszyst­ko, co nie przy­po­mi­na­ło za­mro­żo­ne­go ka­mie­nia. Czuję się cał­kiem do­brze, więc nie­dłu­go za­mie­rzam wró­cić na górę.

Muszę tylko wpa­ko­wać do kie­sze­ni resz­tę je­dze­nia ze skrzy­ni i mogę spró­bo­wać prze­for­so­wać scho­dy. Kto nie ry­zy­ku­je, ten się nie grze­je, czy jakoś tak!

 

09.04.2094

Za­ję­ło mi to cały dzień, ale w końcu do­czoł­ga­łem się do mojej pry­czy. Jak tu przy­jem­nie cie­pło… Wy­do­by­łem kie­dyś z dol­nych pię­ter za­si­la­ną ogni­wa­mi ku­chen­kę. To była zde­cy­do­wa­nie naj­przy­dat­niej­sza rzecz, jaką udało mi się zna­leźć! Wło­ży­łem całe żar­cie do tej cu­dow­nej krót­ko­fa­lów­ki i teraz ob­ser­wu­ję, jak się pięk­nie ob­ra­ca. Jest coś ko­ją­ce­go w tym pro­stym ruchu!

Przy­ło­ży­łem głowę do szyby. Dzię­ki temu czuję, jak przy­jem­ne go­rą­co roz­le­wa się po całym ciele. A może to tylko takie złu­dze­nie?

Tro­chę tego było, ale zja­dłem wszyst­ko! Ob­ra­łem tak­ty­kę rzu­ce­nia się na ostat­nią kartę. Cie­pły i suty po­si­łek da mi peł­nię sił, a tak mę­czył­bym się ledwo żyjąc na gło­do­wych ra­cjach przez kilka ty­go­dni.

Za­ży­łem też wszyst­kie le­kar­stwa, jakie zna­la­złem w ap­tecz­ce. Głów­nie ru­ti­no­scor­bin i ta­blet­ki na ka­szel, bo tylko to zo­sta­ło… Cho­le­ra! Przy­naj­mniej umrę wzbo­ga­co­ny o wi­ta­mi­nę C!

 

***

PLIKI USZKO­DZO­NE

***

 

12.04.2094

Burza na­resz­cie usta­ła. Nic już nie wieje, nic się nie roz­bi­ja o te bied­ne ścia­ny. Po­sta­no­wi­łem wyjść dziś na dach. Noga boli jak dia­bli – na­resz­cie czuję, że żyję! Ha ha ha! Na­praw­dę, to ledwo co do­czła­pa­łem do dra­bin­ki. Zła­ma­nie jak nic…

Za­pew­ne ktoś by mi za­rzu­cił, że nie warto. Że nie trze­ba się tak mę­czyć dla paru minut na zim­nie. A ja po­wiem, że trze­ba! Choć­by dla tej złud­nej, zdra­dli­wej na­dziei. Chyba już wiem, co czuli ro­dzi­ce…

***

No dobra, je­stem na górze. Tak jak my­śla­łem, nie ma dzi­siaj wia­tru. Nic tak nie psuje de­pre­syj­ne­go kra­jo­bra­zu jak gęsta za­mieć! Znowu tro­chę na­pa­da­ło.

Przez starą lor­net­kę, którą wy­grze­ba­łem kie­dyś z jed­nej z sza­fek na trzy­na­stym pię­trze, widać cały ho­ry­zont. Pięć­dzie­siąt ki­lo­me­trów pu­stej, bia­łej prze­strze­ni. Śnież­na pu­sty­nia, czy jakoś tak. Ani śladu choć­by szcząt­ków in­nych bu­dyn­ków.  Jak tu pusto… Ni­ko­go i ni­cze­go…

Kie­dyś jed­nak lu­bi­łem tu cho­dzić. Ob­ser­wo­wać to, co zo­sta­ło ze świa­ta i z mia­sta, które nie­gdyś zaj­mo­wa­ło całą tę niec­kę. Sta­wa­łem wtedy na samej kra­wę­dzi dachu i wy­obra­ża­łem sobie, że je­stem już ostat­nim. Wy­da­wa­ło mi się to takie… dumne! „Hia­cynt, ostat­ni czło­wiek na ziemi!”

Na samo wspo­mnie­nie tych dur­nych ma­rzeń za­ci­ska­ją mi się zęby. Jaki ja byłem głupi! Chcia­łem prze­trwać, chcę prze­trwać, ale nie za wszel­ką cenę! Nie SA­ME­MU!!!

Chcę krzy­czeć, ale po co? I tak mnie nikt nie usły­szy… Chyba stało się, tak jak chcia­łem! Je­stem ten Ostat­ni…

Umrzeć sa­mot­nie to strasz­na rzecz, szcze­gól­nie będąc tym NA­PRAW­DĘ sa­mot­nym!

 

13.04.2094

Nie wiem co dalej robić. Po wiel­kiej wy­żer­ce nie mam już co jeść, a picie sto­pio­ne­go śnie­gu zmie­sza­ne­go z po­pio­łem, czy innym gów­nem, jakoś mi się nie uśmie­cha! Póki mam do­sta­tecz­nie dużo sił przej­dę się po całym bu­dyn­ku i po­szu­kam cze­goś przy­dat­ne­go.

Każdy, naj­mniej­szy za­ka­ma­rek prze­trzą­snę do­głęb­nie, i może znaj­dę coś, co mnie wy­ba­wi. Obej­dę ze dwa pię­tra i wrócę na górę. Nie przej­mo­wa­łem się ta­ki­mi po­szu­ki­wa­nia­mi, gdy mia­łem mnó­stwo żar­cia. Jest więc szan­sa, że coś zo­sta­ło po­cho­wa­ne po szaf­kach, skryt­kach, czy in­nych ta­kich. Szan­sa – jakie to cu­dow­ne słowo!

Nie spo­dzie­wa­łem się tego, że byłem aż tak ślepy! Po prze­wró­ce­niu każ­dej po­wierzch­ni tego prze­klę­te­go aka­de­mia­ka zna­la­złem pacz­kę cze­goś, co na­da­je się chyba do spo­ży­cia, dwie bu­tel­ki zim­nej jak cho­le­ra wody i… No wła­śnie! Nie­tknię­ty przez rdzę pi­sto­let!

Był ukry­ty w szcze­li­nie za jedną z sza­fek, w po­ko­ju pię­tro niżej. Nigdy nie wi­dzia­łem na oczy ta­kiej broni, ale sły­sza­łem od ro­dzi­ców, jak to to się używa. Odło­ży­łem sobie spraw­dza­nie na póź­niej. Naj­pierw muszę się napić. I to po­rząd­nie!

Coś tam klik­ną­łem i z dołu gi­we­ry wy­le­ciał jakiś pro­sto­kąt. Oczy­wi­ście pro­sto na moje ko­la­no, jak­że­by ina­czej! To chyba ma­ga­zy­nek… W środ­ku zna­la­złem jedną me­ta­lo­wą tu­lej­kę – za­pew­ne nabój.

Czyli we­dług mojej wie­dzy mam tylko jeden strzał.  Wy­bor­nie! Ko­lej­na su­ge­stia od losu, że po­wi­nie­nem już prze­stać się sta­rać. Trze­ba mu przy­znać – upar­ty skur­wy­syn.

***

 

20.04.2094

Zro­bi­łem sobie tro­chę prze­rwy na po­zbie­ra­nie myśli. Mu­sia­łem prze­my­śleć całą spra­wę…

Po­wiem tyle: nie ma już sensu dłu­żej tego ukry­wać. I tak nikt mnie tu nie znaj­dzie. Jeśli już, to dawno bę­dzie dla niego za późno, żeby mnie zabić. Mróz, głód, cho­ro­ba – cho­le­ra wie! Któ­reś z nich bę­dzie pierw­sze.

Myślę, że już do­sta­tecz­nie długo się z tym mę­czy­łem. Mam dosyć kłamstw! Jeśli kto­kol­wiek bę­dzie tego kie­dy­kol­wiek słu­chał, to niech wie jedno: ja na­praw­dę nie mia­łem in­ne­go wyj­ścia!

Czy wy my­śli­cie, że dał­bym radę tak sam, bez żad­nych do­staw z ze­wnątrz, wy­trzy­mać tu tyle lat?! Zwie­rzę­ta, fu­trza­ki?! Nic tu już nie żyje! Śmierć! Śmierć się ze mnie śmie­je! Nie ma żad­nych lisów, czy kró­li­ków! To nie moja wina! Ja na­praw­dę nie chcia­łem być tym złym!

Cho­wa­li­śmy wszyst­kie trupy za pół­noc­ną ścia­ną bu­dyn­ku. Wy­glą­da­ły świe­żo, so­czy­ście…

Byłem taki głod­ny… Za bar­dzo głod­ny! Ale ja nie je­stem zły z na­tu­ry! Nie! To sy­tu­acja mnie do tego zmu­si­ła! Prze­klę­ty, cho­ler­ny cmen­tarz!

Rok po po­cho­wa­niu tatka i mamy zna­la­złem na gór­nym pię­trze ich ulu­bio­ną książ­kę. Bibla, Bi­blia – nie­waż­ne. Adam kazał mi od­ko­pać ich grób i po­ło­żyć ją na pier­si tatka…

To wszyst­ko była jego wina! Jego, tej prze­klę­tej książ­ki, ich, mnie… Nie wiem!

Wy­glą­da­li, jakby przed chwi­lą za­snę­li. Nie mo­głem nic na to po­ra­dzić… Byłem taki głod­ny, dał­bym wszyst­ko za choć­by ka­wa­łek świe­że­go mięsa! A mięso to mięso, nie ma wy­brzy­dza­nia!

Roz­szar­pa­li­by mnie żyw­cem, gdyby się do­wie­dzie­li! Mu­sia­łem być pierw­szy, nie mia­łem wy­bo­ru. Dwa­na­ście osób, to dwa­na­ście lat cier­pie­nia – od­ku­pi­łem już swoje!

Tak bar­dzo nie­na­wi­dzę spać! Nie zno­szę tych twa­rzy, tych gło­sów, szep­tów… Prze­pra­szam was, ża­łu­ję!

Tej nocy, gdy TO zro­bi­łem… Wsta­łem nie­po­strze­że­nie i po­sze­dłem na wyż­sze pię­tro. Wtedy w bu­dyn­ku cho­dzi­ły dwa grzej­ni­ki – jeden w po­ko­ju miesz­kal­nym, drugi chro­nił bi­blio­te­kę. Była na tym samym pię­trze co kom­pu­te­row­nia. Po­sze­dłem tam i… Wzią­łem ze sobą ich ogni­wo.

Nie­mal prze­pa­li­ło mi kurt­kę. Ucie­kłem po cichu do swo­je­go po­ko­ju, scho­wa­łem ba­te­rię do skrzyn­ki i za­ry­glo­wa­łem drzwi. Po­ło­ży­łem się, ale nie po­tra­fi­łem usnąć. Oni wszy­scy byli przy­tom­ni! Przez pół nocy do­bi­ja­li się do tej klapy, ale czer­wo­na skrzy­nia była dla nich za cięż­ka…

Po krzy­kach i prze­kleń­stwach przy­szły jęki i skro­ba­nie. To upior­ne, po­wol­ne skro­ba­nie po za­rdze­wia­łym me­ta­lu… Chcia­łem ich wpu­ścić, ale…

Jezu! Tam prze­cież były dzie­ci! Sta­rzy, scho­ro­wa­ni, głod­ni… CO ja zro­bi­łem?! Może wcale nie pla­no­wa­li ze­msty? Oni… oni… Kurwa! To nie tak miało wy­glą­dać! Prze­pra­szam, ja tak bar­dzo wszyst­kich prze­pra­szam!

Rano ze­szłem, prze­pra­szam, zsze­dłem na dół. Wszy­scy le­że­li na scho­dach… Po­wy­krę­ca­ni z zimna, sini  z bólu… Boże mój! Prze­pra­szam!

Za późno na jęki. Ich po­świę­ce­nie nie mogło prze­paść! Nie taki był plan, ale… Po­ło­ży­łem ciała na niż­szych pię­trach. Nie mo­głem już uży­wać śnie­gu – po zje­dze­niu tych kilku z cmen­ta­rza do­sta­łem strasz­nej cho­ro­by. Dresz­cze, go­rącz­ka – “tru­pia za­ra­za”, mó­wi­li…

Samo zimno mu­sia­ło jakoś wy­star­czyć. Żeby się tro­chę pod­su­szy­li, po­roz­wie­sza­łem nie­któ­re, mniej­sze, ciała w oknach. Boże! To chyba były dzie­ci?! Czy ja… osza­la­łem? Już wiem, dla­cze­go ban­dy­ci tu nigdy nie za­glą­da­li… 

Co jakiś czas od­kra­ja­łem ich małe ka­wał­ki. Obrzy­dli­we, słod­kie, cią­gną­ce się mięso. Przez dwa­na­ście par­szy­wych lat…

***

Pod­ją­łem de­cy­zję. Już mi nie za­le­ży, żeby pod­trzy­my­wać to nie­koń­czą­ce się pasmo cier­pień, zwane dawno temu ży­ciem. Sie­dzę teraz na po­łu­dnio­wej kra­wę­dzi bu­dyn­ku. Wiatr przy­jem­nie roz­wie­wa moje siwe włosy…

To już ostat­nie na­gra­nie w tym dzien­ni­ku. Wię­cej się nie usłysz­my. Już nikt nie bę­dzie mu­siał oglą­dać mojej par­szy­wej gęby i sły­szeć mo­je­go rdza­we­go głosu. Już ni­ko­go wię­cej nie skrzyw­dzę!

Chcę jed­nak uwiecz­nić moją hi­sto­rię. Za­pew­ne sam bym sie­bie nie po­słu­chał, a tym bar­dziej nie wy­cią­gał żad­nych wnio­sków, ale chyba warto spró­bo­wać…

Kiedy znaj­dzie­cie ten dzien­nik, po­szu­kaj­cie też listy moich ofiar. Po­win­na być w skrzy­necz­ce pod łóż­kiem. Nie wiem, po co ją zro­bi­łem… Dla spra­wie­dli­wo­ści?

Nie chce­cie mnie już pew­nie słu­chać, nie teraz… Po­zwól­cie mi jed­nak na ostat­nie słowa. Może na nie nie za­słu­gu­ję, ale… chyba wy­zwo­lił się we mnie ten ukry­ty poeta, o któ­rym wcze­śniej mó­wi­łem. 

To pew­nie błahe, ale mi się nawet po­do­ba. Cóż… jaki czło­wiek, takie jego ostat­nie słowa.

Do zo­ba­cze­nia w cie­plut­kim Pie­kle!

Niebo za­pa­dło się teraz w czerń. Nie jest już nawet ciem­no­sza­re – tylko nie­skoń­czo­na czerń. Pode mną roz­cią­ga się biel śnie­gu. Nie jest już nawet szary jak po­piół – tylko nie­skoń­czo­na biel.

Sie­dzę na gzym­sie, coraz bar­dziej po­chy­la­jąc się w stro­nę prze­pa­ści. Zo­sta­łem sam. Ja sam, jedna kula w ma­ga­zyn­ku, i ten prze­klę­ty, czar­no-bia­ły świat…

KO­NIEC TRANS­MI­SJI