Jak zbudować maszynę czasu?

[…]

– Czas ma swoją prędkość, wujku – odpowiedział von Braun – zgodnie z teorią Alberta Einsteina, która, chociaż nie jest uznawana przez władze Trzeciej Rzeszy, to wydaje się, iż jest prawidłowa, coś, co porusza się z prędkością światła, nie odczuwa upływu czasu. Gdybym potrafił zbudować rakietę osiągającą prędkość światła i wysłałbym ciebie na oddaloną planetę i powróciłbyś na Ziemię (dajmy na to) po dwudziestu latach podróży, stwierdziłbyś, że nie postarzałeś się nawet o minutę, natomiast ja, przebywając na Ziemi, owszem, zrównałbym się z tobą wiekiem. 

– Mógłbyś ją zbudować? – zaciekawił się Walter.

– Nie – pokręcił głową von Braun – nawet gdybym rozwiązał problemy technicznie, takie jak odpowiednio wytrzymały materiał pokrywający rakietę, paliwo napędowe, urządzenia nawigacyjne i tak dalej… równanie Einsteina nie pozostawia wątpliwości, nic materialnego nie może poruszać się z prędkością światła. 

– A właściwie czemu?

– Ponieważ wzrost prędkości obiektu, powoduje zwiększenie jego masy, która, przy prędkości światła, byłaby nieskończona. Aby przyspieszyć nieskończoną masę, trzeba nieskończonej energii.

– Rozumiem – kiwnął głową zamyślony Walter – i dlatego potrzebujemy tunelu Einsteina-Rosena.

– Tak – potwierdził von Braun – jest to jedyny sposób na pokonanie tej granicy. Potrzebny tylko jakiś Obiekt Transportowy zapewniający warunki przeżycia, tlen, ciepło, ochronę przed promieniowaniem i możemy pokonywać olbrzymie odległości. W tunelu, dzięki zmienionym właściwościom czasoprzestrzeni, nie musimy martwić się prędkością. Tam czas płynie inaczej. Być może, wcale nie płynie.

– A więc – głośno myślał Walter – nasi przodkowie nie stworzyli maszyn szybszych niż światło, a tylko sieć korytarzy według pomysłu Einsteina-Rosena? I za ich pomocą, poruszali się po Kosmosie tak, jakby posiadali maszyny szybsze niż światło? Dobrze myślę, Wernherze?

Von Braun potwierdził. Walter zamyślił się. Po jakimś czasie rozłożył bezradnie ręce i stwierdził:

– Rozumiem, że ów tunel może łączyć odległe miejsca w teraźniejszości, jednak nie potrafię sobie wytłumaczyć, w jaki sposób łączy nas z przeszłością lub z przyszłością.

– Paradoks Tolmana – rzekł von Braun, a widząc pytające spojrzenie wujka, dodał – w roku tysiąc dziewięćset siedemnastym, niejaki Charles Tolman przedstawił matematyczny dowód, iż sygnał, wysłany z prędkością nadświetlną, może zostać odebrany, zanim zostanie nadany. Nazwał to telegrafowaniem do przeszłości. 

– Lecz żaden sygnał nie może być nadany z szybkością większą niż szybkość światła, tak?

– Tak, ale nic nie stoi na przeszkodzie, żeby telegraf umieścić w tunelu Einsteina-Rosena – uśmiechnął się von Braun – zróbmy eksperyment myślowy, wujku. Powiedzmy, że dwadzieścia lat świetlnych od Ziemi istnieje miejsce, które nazwiemy “Twierdza”. W jej stronę wysłaliśmy alfabetem morse’a sygnały świetlne zawierające treść gazety z bieżącego dnia i właśnie teraz, w tej chwili, jako rezydent “Twierdzy”, je odczytujesz. Jakiego roku dotyczą opisane wydarzenia?

– Jest szesnasty lipca czterdziestego pierwszego roku, więc wydarzenia opisane w gazecie i przesłane alfabetem morse'a za pomocą reflektora, dotyczą szesnastego lipca, tysiąc dziewięćset dwudziestego pierwszego roku – odrzekł bez wahania Walter – światło sygnału potrzebowało dwudziestu lat, aby pokonać odległość z Ziemi do “Twierdzy”.

– Zastanów się, czy twoje rozumowanie jest słuszne. Gdybyś miał lunetę o tak olbrzymiej mocy, żebyś mógł z “Twierdzy”, oddalonej o dwadzieścia lat świetlnych od Ziemi, oglądać co się na niej dzieje, którego roku dotyczyłoby to, co widzisz?

– W dalszym ciągu byłby to tysiąc dziewięćset dwudziesty pierwszy rok – upierał się Walter – światło, jak rozumiem, potrzebuje dwudziestu lat, aby dotrzeć z Ziemi do Twierdzy.

– Więc gdybyś miał określić dzisiejszą datę w Twierdzy, jaka to byłaby data?

Tym razem Walter zawahał się.

– Szesnasty lipca, tysiąc dziewięćset czterdziestego pierwszego roku. Muszę dodać dwadzieścia lat świetlnych.

– Ale nie wiesz nawet, będąc w “Twierdzy”, czy Ziemia jeszcze istnieje w tysiąc dziewięćset czterdziestym pierwszym roku – zauważył von Braun – dowiesz się o tym dopiero za dwadzieścia lat. Pamiętaj, że nic nie jest szybsze niż światło, więc nie ma innego sposobu, aby skontaktować się z Ziemią. To nie może być czterdziesty pierwszy. Ten rok, dla ciebie zamkniętego w “Twierdzy, jeszcze nie istnieje.

– To prawda – zgodził się Walter bez przekonania, jednak nie powiedział nic więcej, bo nie umiał znaleźć żadnego dobrego kontrargumentu.

– Czyli dla ciebie, zamkniętego w Twierdzy, jest rok tysiąc dziewięćset dwudziesty pierwszy? – upewniał się von Braun.

Walter zawahał się, lecz potwierdził.

– Wyobraź sobie, że właśnie dzisiaj przekładam kabel elektryczny wraz z żarówką przez tunel Einsteina-Rosena, prowadzący z Ziemi do “Twierdzy”. Drugi koniec kabla znajduje się na Ziemi. Mocuję go do przycisku załączającego kabel do zewnętrznego obwodu, w którym płynie prąd. Co się stanie, kiedy nacisnę przycisk?

– W “Twierdzy” zapali się żarówka.

– W którym roku?

– W tysiąc dziewięćset dwudziestym pierwszym – odrzekł cicho, nieco skołowany, Walter.

– A ja nacisnąłem przycisk w którym roku?

– W tysiąc dziewięćset czterdziestym pierwszym – odpowiedział jeszcze ciszej Walter. Poczuł zawrót głowy.

– Odebrałeś sygnał dwadzieścia lat wcześniej, niż ja go wysłałem. Zgadzasz się?

Przytaknął bez słowa. Próbował znaleźć błąd w rozumowaniu siostrzeńca, lecz nie umiał.

– A teraz zbudujemy maszynę czasu. – Wernher najwyraźniej świetnie się bawił. – Gdybyś chciał dostać się z Ziemi w roku tysiąc dziewięćset czterdziestym pierwszym, na Ziemię w roku tysiąc osiemset czterdziestym pierwszym, jakbyś to zrobił? 

– Najpierw, za pomocą tunelu Einsteina-Rosena, przeszedłbym z Ziemi, z roku czterdziestego pierwszego, na Twierdzę, oddaloną o sto lat świetlnych – zaczął ostrożnie Walter.

– Zgoda, jesteś w roku tysiąc osiemset czterdziestym pierwszym – potwierdził Wernher – ale oddalony o sto lat świetlnych od Ziemi. Co dalej?

– Teraz, za pomocą innego tunelu, po prostu powróciłbym na Ziemię.

“Voila”! – zdawała się mówić uśmiechnięta buzia von Brauna.

[…]