Niech żyje bal (wersja poprawiona)

Było dwóch sędziów: J. i L., przy czym zdawało się, że ten pierwszy wyjechał na bardzo długi urlop. Od dłuższego czasu nie wydawał żadnych werdyktów, nie dawał nawet najmniejszego śladu swojej obecności. Po prostu przepadł. Znikł.

A może zwyczajnie wycofał się z życia publicznego i spokojnie czekał, aż dopełni się czas podejrzanych?

Tak, to możliwe.

W każdym razie L., ośmielony nieobecnością jedynego konkurenta, wziął sprawy w swoje ręce i niestrudzenie ferował kolejne, coraz to okrutniejsze, wyroki.

Wiedział, że właśnie teraz ma swoje pięć minut, które musi całkowicie wykorzystać. I robił to z piekielną premedytacją oraz dokładnością, jakiej nie powstydziłby się jego przeciwnik.

Ale J. tutaj nie było. Trochę niestety.

Tak myślał Kosa, gdy czytał maila pod znaczącym tytułem „ZLECENIE".

 

I

Wreszcie wyszła z pokoju.

Stanęła przed lustrem i chwilę przyglądała się własnemu odbiciu. Na jej bladych, pełnych ustach błądził delikatny uśmiech. Och, musiała być zadowolona ze swojego wyglądu.

– Jesteś dzisiaj piękna, pani. – Powiedział, wzdychając z zachwytem.

– Tylko dzisiaj? – Podchwyciła zaczepnie.

– No cóż… – Jej uwaga na chwilę zbiła go z tropu, ale rychło odzyskał rezon.– Ostatnio rzadko zdarza się, że…

– Decyduję się na taką, a nie inną formę wyrazu? – Dokończyła kpiąco.

– Właśnie. – Zgodził się i zamilkł.

Nie lubił, gdy miała taki humor. Była wtedy złośliwa, dokuczliwa i humorzasta. Zamiast więc kontynuować rozmowę, wolał po prostu patrzeć na wybrankę.

Kobieta jego życia grzeszyła urodą. Czy trzeba dodawać coś więcej?

Trzeba?

No zgoda.

Jej wysokiej, bardzo szczupłej sylwetki, nie szpeciły ani przesadne mięśnie, ani dodatkowe kilogramy. Może niektórzy uznaliby, że jest zbyt chuda, ale przecież „rozmiar zero" był teraz w modzie. No więc Kobieta z powodzeniem mieściła się – jeśli tylko chciała – w ubrania o magicznym numerze 34.

Miała małe piersi i wąskie biodra, w ogóle sprawiała wrażenie drobnej i kruchej, ale Mężczyzna wiedział, że to tylko złudzenie. Że w razie potrzeby (a te pojawiały się od zawsze, można by rzec, iż od zarania świata), jego wybranka stawała się nagle bezwzględna, okrutna… Jak to się obecnie mówi…? N-i-e-e-m-p-a-t-y-c-z-n-a.

Jednak kochał ją. Wiedział, że z wzajemnością, choć to była trudna miłość – taka z gatunku „wiecznie wystawianych na próbę".

Zerknęła na niego. Ich spojrzenia spotkały się, a on znowu utonął w jej przeraźliwie jasnoniebieskich oczach. Nie mógł oderwać się od chorobliwie białej skóry i srebrzystych, długich włosów. Jego wzrok ślizgał się namiętnie po Kobiecie, kleił się do niej, gładził ją i wkradał się tam, gdzie linia czerwonej sukni wyznaczała granice nagości.

– Przestań, Kosa. Nie mamy czasu. – Nakazała władczo, a on usłuchał.

Jak zawsze.

Musiał jej być posłuszny. I był. Nie, nie dla tego, że właśnie MUSIAŁ, ale dlatego że CHCIAŁ.

Potrząsnęła głową. Och, jak bardzo mu się podobała w tym wydaniu!

Podszedł do niej, przesunął dłońmi po jej kościstych ramionach, a ona zadrżała. Odwróciła się i pocałowała go. Usta Kobiety były zimne. Kłuły lodem i niewyobrażalną potwornością. Uwielbiał ten smak. Na chwilę się w nim zatracił, lecz jej prośba przywołała go do porządku.

– Nuty, Kosa.

– Nuty?

– Tak, miałeś mi je przygotować. Zrobiłeś to?

– Oczywiście. Tylko, że…

Szybko spełnił polecenie, wkładając papier wprost do otwartej torebki Kobiety.

– Nie rozumiem, dlaczego cię to dziwi. Zawsze lubiłeś muzykę. Coś się zmieniło? – Odrzekła, mrużąc oczy. Och. Tak bardzo chciałby poczuć, że szybciej zabiło mu … Te, no. Serce.

– Nie, absolutnie nie. Ale tak dawno nie słyszałem, jak grasz.

– Nie mam zamiaru sięgać po skrzypce. Po prostu damy to orkiestrze…

– Nieważne, kto to zagra. Ważne, że w ogóle.

– Prawda? Też już o tym prawie zapomniałam. Ostatnimi czasy wybierałam inne rozwiązania. Tak więc dzisiaj, Kosa, będzie jak dawniej. To dlatego tak się wystroiłam.

Spojrzał na nią jeszcze raz.

Od niepamiętnych czasów szli razem przez życie. Ramię w ramię, ręka w rękę. Znali się od każdej, nawet najgorszej, strony, a ich drogi nigdy się nie rozeszły.

Widocznie zostali na siebie skazani, a ich wspólna historia była niczym innym jak dożywotnim karcerem.

Ale, na Boga! Cóż to było za więzienie!

– Chodź, Kosa, bo się spóźnimy. Mamy się tam pojawić o północy.

– Tak, pani. Wejdziemy na czas, jak zwykle.

– Wspaniale.

 

Już mieli wsiadać do samochodu, gdy nagle Kobieta spytała:

– Kosa, pamiętasz kroki do carole?

– Ja nigdy niczego nie zapominam.

– To cudownie, Kosa, mój kochany, mój jedyny. – Rzekła. – Bo wiesz co? Chcę potańczyć.

 

II

Jechali przez ogromne miasto. Nocne światła rozszarpywały noc, jasnym smugami wpijając się w przydymione smogiem niebo.

– Ależ tu się zmieniło. – Powiedziała ze smutkiem.

– Nie wszyscy to widzą, pani. – Odparł, zjeżdżając z głównej drogi.

– Nie wszyscy mają okazję być nieustającym świadkiem tych zmian. Obserwowanie przemijania to ciężka praca.

– Tak samo jej stawianie kropki nad i.

– Ładnie to ująłeś. – Zerknął w lusterko i napotkał jej wzrok. – Jestem zmęczona, wiesz? Potrzebuję tej chwili wytchnienia. To stąd ten taniec.

– Tak, ostatnio masz dużo pracy, pani. Jak nigdy wcześniej. Takie czasy.

Kobieta wyjrzała przez okno.

Miasto żyło swoją nocną zmianą. Jeżyło się pokrwawionymi nożami, tętniło przyspieszonym stukotem szpilek i nienawistnym rytmem rozpędzonych pięści. Ryczało płaczem, zgiełkiem, wyciem syren i przeciągłym krzykiem. Pstrzyło się, pstrokaciło bezsensowną feerią sztucznych świateł. Tonęło w kolorach, a jednak pozostawało dojmująco ponure i ciemne.

– Tak, takie czasy. – Zgodziła się nie bez smutku.

 

***

– Jesteśmy na miejscu. – Powiedział, wjeżdżając na ogromny, półkolisty parking.

– To tutaj? – Opuściła na chwilę szybę.

Pałac był ogromny. Jego śnieżnobiałą, barokową bryłę rozjaśniały pochodnie i lampiony, z wielką wyobraźnią porozwieszane wokół tarasu i głównego wejścia. Na balkonie rozmawiali wystrojeni goście, a ze środka sączyła się muzyka poważna, wygrywana przez kwartet smyczkowy.

– Nikt nie tańczy. – Zauważył Kosa.

– Zaraz to zmienimy.

Nagle ktoś otworzył drzwi samochodu i do środka, od strony kierowcy, wsunęła się ogolona głowa młodego mężczyzny.

– Mają państwo zaproszenia? – Spytała głowa.

– A pan choćby za grosz kultury? – Odparował Kosa. – Pierwszy raz spotykam się z czymś takim, przy czym zaznaczam: młody nie jestem.

Ochroniarz zacisnął szczęki i poczerwieniał.

– Nikt mnie nie będzie uczył zawodu. – Syknął. – A do pana ambasadora to można się dostać tylko za zaproszeniem. Jak go państwo nie macie, to…

– Kosa. – Kobieta chwyciła go uspokajająco za ramię. – Ja to załatwię.

– Mogę przecież… – Kosa odwrócił się.

– Wiem. Ale nie teraz. Ten pan się nigdzie nie spieszy.

Wysiadła z auta i podeszła do mężczyzny. Dorównywała mu wzrostem, jaśniała na tle jego czarnego garnituru. I chociaż była znacznie szczuplejsza, krucha, to dziwnym trafem górowała nad nim, gięła go, wduszała w ziemię.

Ochroniarz cofnął się.

Uśmiechnęła się do niego, wyciągając ku niemu dłoń. Nie chciał przyjąć uścisku, ale zrobił to wbrew sobie. Gdy ich ręce spotkały się, ogarnął go przenikliwy chłód i smutek, który spustoszył mu serce.

– Pan widzi, że nie mamy zaproszenia… – Powiedziała spokojnie, a on skinął.

– Czy ambasador… Spodziewa się … Pani? – Spytał.

– Nie. – Odrzekła szczerze. – Moje pojawienie się będzie dla niego wielką niespodzianką. Pan F. lubi prezenty, jak sądzę?

– Kto ich nie lubi…? – Odparł mężczyzna i zszedł Kobiecie z drogi. – Za… Zapraszam państwa do środka.

Ta uśmiechnęła się i pogładziła go po policzku.

– Dziękuję.

Potężny ochroniarz zadygotał, czoło skroplił mu obfity pot. Szepnął tylko:

– Źle się czuję…

Nachyliła się do jego ucha i mruknęła:

– Wiem.

 

Kosa wysiadł z samochodu, zatrzasnął drzwiczki.

Podążył za ukochaną, obojętnie mijając ochroniarza.

Mężczyzna siedział na dole schodów i kołysał się niczym osierocone dziecko.

Płakał… więc jednak nie był takim draniem, na jakiego chciał wyglądać.

Kobieta o tym wiedziała, wszak to na niej kończyły się wszystkie rachunki sumienia.

 

III

Towarzystwo się wzajemnie adorowało. Pomniejsi nadskakiwali znaczniejszym, krążąc wokół nich jak sfora wygłodniałych psów. Ci ważniejsi od czasu do czasu zwracali uwagę na pomniejszych, rzucając im ochłapy swego zainteresowania. Kolejność dziobania wszechogarniała: i przy przekąskach, i przy dostępie do znamienitszych gości, i przy kolejce do toalety.

Stoły gięły się od potraw na „ą" i „ę", między uczestnikami przyjęcia krążyli usłużni kelnerzy, a kwartet smyczkowy w sztucznym zadęciu grał Mozarta. Bogactwo kapało ze ścian i ubrań, wprost wylewało się z ludzi i podtapiało ich, ciągnąc coraz niżej, aż do samego dna.

Wszyscy składali usta w ciup, być może uważając, że ta mina czyni z nich Alfę i Omegę. Toczyli jałowe dysputy o wyższej kulturze, polityce i religii. Nie gestykulowali, nie podnosili głosu, nie zmieniali swoich póz. Widocznie zasady obowiązującej tu etykiety zabraniały także komentowania obecności nowoprzybyłych gości, bo każdy udawał, że para, która właśnie weszła do sali balowej, nie wzbudza jego ciekawości.

– Tak obecnie wygląda dobroczynność, Kosa. – Westchnęła Kobieta, wskazując na gustowny baner, zawieszony tuż pod sufitem. Napis informował, że to „Ambasadorski Bal Charytatywny 2010". Dla kogo zbierano pieniądze? Kto i kiedy je otrzyma? Ile tego będzie? Tego już Kosa się nie dowiedział.

Kobieta wzruszyła ramionami. Odwróciła się do Mężczyzny, poprawiła mu krawat i strzepnęła drobny pyłek z jego fraka.

– Ty też dzisiaj dobrze wyglądasz. – Nieznacznie uśmiechnęła się.

Zerknął w jedno z licznych luster, którymi wyłożono ściany. Och, on też nie miał się czego wstydzić. Był wysoki i chudy. Bladość zapadłych policzków kontrastowała z ciemnymi, skrzącymi się oczami, a białe włosy odznaczały się świetliście na czarnym materiale wieczorowego stroju.

Kobieta spojrzała na zegarek.

– 23.45. Jesteś gotowy, Kosa? – Spytała.

Skinął głową.

– To zaczynamy.

Ruszyła naprzód, a on szedł za nią.

Podążał jej krokiem niczym cień. To ciekawe, że czynił tak od tysięcy lat i nigdy nie było mu mało.

 

***

Sunęli przez udekorowaną salę balową, a zgromadzeni rozstępowali się na boki.

Droga przed nimi pustoszała, otwierała się sporym prześwitem aż do samego ambasadora F.

Kobieta i Kosa czuli na sobie wzrok obecnych. Doskonale wiedzieli, czego obawiają się zgromadzeni: tego nagłego, przejmującego chłodu, lodowatymi pazurami rozdrapującego im serca.

Barokowy pałac utonął w strachu. Skąd się wzięła ta obawa? Dlaczego tak paraliżowała?

Och, te pytania miały na zawsze pozostać bez odpowiedzi. Zresztą nikt ich nie oczekiwał. Co prawda goście rozstępowali się, ale nadal tkwili w swoich małych adoracyjnych kółkach. Niby z obawą zerkali na boki, lecz ciągle trwonili czas na roztrząsanie bzdur. A przecież każdy z nich, gdzieś głęboko w środku, trząsł się jak małe dziecko.

Kosa skrzywił się. Niewytłumaczalna trwoga towarzyszyła mu od zarania dziejów… I naprawdę lubił to uczucie.

Kobieta nadal kroczyła naprzód, a on był tuż za nią.

Łapali fragmenty przyciszonych, stłumionych rozmów, a urywane na ich widok wątki potwierdzały jedno: tym razem sędzia L. nie pomylił się.

– Powiedziałem: sprzedawaj, zanim dobiorą się nam do dupy… – Szeptał starszy jegomość w drogim, jedwabnym garniturze. – Nie mogą, mówię ci, połączyć nas ze sprawą zeszłorocznej spekulacji, bo będziemy skończeni…

Kobieta i Kosa minęli ich i poszli dalej.

– Obetniemy płace budżetówce, podwyższymy podatki o parę procent, ograniczymy socjalkę. – Oznajmił wysuszony starzec i zsunął okulary na czubek nosa. Potarł zaczerwienione oczy i dodał konspiracyjnie. – Mediom rzuci się jakiś ochłap, no wymyśl coś, dziecko. Jesteś tym spin doktorem czy nie? Przestań pieprzyć, że to nieetyczne. Zróbcie jakąś prowokację, a my po cichu załatwimy swoje.

Dalej.

– Ta prywatyzacja, o której pan wspomniał, panie ministrze… – Zagadywał ogolony na łyso obcokrajowiec. – To ma być za tak zwany bezcen, tak?

– Taak… – Zgodził się rozmówca, poprawiając nerwowo wąski krawat. Zerknął na wystawny zegar i mruknął. – Ale nie tylko wy chcecie poznać szczegóły.

– Wiem, do czego pan zmierza i zapewniam, że nasza oferta będzie nie do przebicia…

Dalej.

Kobieta mijała wszystkich bez słowa, docierając wreszcie do celu. Stanęła, wyprostowała się, a na jej ustach pojawił się tajemniczy uśmiech.

– Ambasador F. – Bardziej stwierdziła niż zapytała.

Mężczyzna zmarszczył krzaczaste brwi, zsunął szerokie usta w ciup i spytał :

– A pani…?

– Och, moje imię nie jest teraz najważniejsze…. – Rzekła. – Chociaż zaręczam, z pewnością je pan zna.

– Przepraszam. – Ambasador F. chrząknął z zakłopotaniem. – Obawiam się, że nie…

– Nic nie szkodzi. Zaraz nadrobimy straty.

– Proszę pani, zapytam wprost. – Oznajmił groźnie. – Czy ma pani stosowne zaproszenie?

– Nie. – Przyznała.

– Zatem będzie pani musiała opuścić ten budynek. To zamknięte przyjęcie. – Powiedział z nieznośną wyższością. Już miał wołać ochroniarzy, gdy nagle Kobieta przyłożyła palce do ust i szepnęła:

– Ciii… Po co tyle hałasu?

Usłuchał natychmiast. Właściwie nie miał zamiaru tego robić, ale coś go zmusiło do milczenia. Zadrżał.

Nieznajoma uśmiechnęła się szeroko, a oczy rozpalił niepokojący błysk. Źrenice Kobiety nienaturalnie rozszerzyły się i rozlały na całe białka.

Powietrze zawirowało, drgało tak parę chwil, po czym nagle stężało.

Ambasador odniósł wrażenie, że czas się zatrzymał. Wszyscy znieruchomieli, zastygli w swoich pozach, urwanych gestach i niedokończonej mimice.

– Niech pan nie okazuje niewdzięczności, przecież przyniosłam panu prezent… – Nieznajoma sztucznie naburmuszyła się i wyjaśniła:

– Tak, prezent. Wszak to przyjęcie, a pan jest tu gospodarzem. Odkąd zaś pamiętam, goście wręczają gospodarzom drobne upominki.

– Już? – Kosa nachylił się do Kobiety, a ambasador z przerażeniem zauważył, że oczy obcego także zalśniły nienaturalną czernią.

– Tak. Wreszcie. – Nie przestawała się uśmiechać.

Otworzyła elegancką torebkę i wyjęła zeń plik kartek.

– Proszę. – Wysunęła dłoń w kierunku F. – To dla pana. Niech pan to weźmie… Teraz. Już może się pan ruszać, ale tylko jak ja panu zagram.

Ambasador przyjął niechciany upominek. Zerknął na niego i zamrugał oczami. Nic nie rozumiał. Nuty?

Zadrżał. Jak tu zimno! Był przecież lipiec, środek lata, a tu przymrozki i zimowy chłód.

– A teraz niech pan je poda orkiestrze. – Poleciła Kobieta, wskazując na kwartet smyczkowy.

Muzycy nagle przestali grać i Mozarta zastąpiła straszna cisza.

Nikt nic nie mówił. Nikt się nie ruszał.

Nieokreślona groźba zawisła w powietrzu i na dobre rozpanoszyła się w sali balowej. Przyczaiła się tuż pod sufitem i niewidocznymi ślepiami wwiercała się w zgromadzonych gości.

– Szybko, panie ambasadorze. – Ponagliła nieznajoma. – Chyba nie chce pan zamarznąć?

– Nie. – Odparł mechanicznie i na sztywnych nogach, z wysuniętą przed siebie ręką, ruszył w kierunku kwartetu.

Krok.

Znowu się ochłodziło. Tak, temperatura zaczęła wyraźnie spadać – chwilę później cała podłoga pokryła się szronistym, skrzypiącym kobiercem.

Krok.

Mróz wpełzł po schodach tarasu, przeczołgał się przez progi, przylgnął do rokokowych mebli i zaczął wchodzić na ściany, skuwając je lodową taflą.

Krok.

Sala Balowa zaczęła przypominać jaskinię, wydrążoną w wiecznej, arktycznej zmarzlinie.

Ambasador stanął przed piękną skrzypaczką.

Ta, poruszając się równie bezwolnie co F., wzięła nuty i – chcąc nie chcąc – rozłożyła je przed pozostałymi muzykami.

Och, nie chcieli tego robić. Naprawdę, każdy z nich wolałby wtedy zapaść się pod ziemię niż zagrać. A jednak wszyscy ulegli temu potwornemu przymusowi, który w razie sprzeciwu rozdrapywał ich od środka.

– Panie ambasadorze? – Kobieta przywołała F. do siebie, chwyciła go boleśnie za rękę i rzuciła kwartetowi:

– Raz…

Zareagowali bez słowa. Przyjęli pozycje właściwe swym instrumentom.

– Dwa..

Chwycili smyki w drżące, oszronione dłonie.

– Trzy!

Zagrali tak, jakby robili to ostatni raz w życiu.

Pozwolili, by muzyka rozerwała wszystkich na strzępy.

 

***

Kosa pochwycił ambasadora za drugą rękę. Złapał też żonę urzędnika i pociągnął ją ku sobie.

– Zatańczmy! – Szepnął przerażonej kobiecie. – Uwielbiam carole.

 

IV

Nie, wcale nie zaczęło się powoli. Melodia nie narastała, nie rozwijała się.

Dźwięki zaatakowały od razu i były dzikie, szalone. Oszałamiały nieujarzmionym rytmem, powalały szybkością i… czymś jeszcze.

Czymś dawnym, nieokiełznanym, pierwotnym. Czymś, co słuchających wiodło na skraj oddzielający życie od śmierci.

Muzyka zadudniła, rozsadziła sztywną etykietę, zniszczyła pozory dobrego wychowania. Pochłonęła wszystkich i wszystko zalała falą szaleństwa.

Kobieta pociągnęła za sobą ambasadora. Ruszyła naprzód, niemal na oślep. Tuż za nią popędził Kosa z oszołomioną żoną F. Pani ambasadorowa pochwyciła któregoś ministra, ten złapał swego asystenta i rychło przez salę balową przetoczył się cały korowód rozemocjonowanych tancerzy. Ludzie wpadli w trans. Krzyczeli, jęczeli, raz po raz ktoś wyskakiwał wysoko ponad głowy oszalałych gości. Ktoś inny przyklaskiwał, dało się słyszeć mocne przytupy, wieńczone rozwrzeszczanym „hej".

A muzyka nie zwalniała, nie kończyła się.

Gnała galopem przez cały pałac, wypadała z sali balowej, rozlewała się, pędziła do kuchni, na taras, parking, ogród. I łowiła każdego napotkanego na swojej drodze. Więziła go, chwytała i prowadziła do środka pałacu. Zmuszała do tańca tak, że rychło w furiackim kronentanzu zatracili się i wysocy urzędnicy, i ochroniarze, i kucharze, i kelnerzy… Trzymali się za ręce, nie bacząc na groteskowość całego zdarzenia.

Zresztą to się nie liczyło. Najważniejsze były dźwięki i to, co ze sobą niosły.

Obietnicę wyzwolenia.

Zapowiedź lekkości.

Ostateczne rozwiązanie.

Mężczyźni i kobiety, szefowie i pracownicy, przyjaciele i wrogowie – wszyscy stali się równi, tacy sami… I wszyscy czuli się identycznie. Posłusznie tańczyli, wiedzeni przez nieznajomą Kobietę i jej towarzysza.

Lód zaczął topnieć, gdy korowód zatracał się we własnej gorączce.

Taneczne koła przeplatały się, pulsowały, mrowiły niczym czerwie. Rozrywały się, łączyły, wirowały w nieziemskiej procesji, której nogi jęły krzesać ogień.

Iskry przeskakiwały pomiędzy rozpalonymi obcasami, spadały na podłogę, ściany, meble, a miejsce zimna zajął żar.

Roztańczona kawalkada nie zauważyła pożaru, chociaż płomienie lizały ją z całą swą zaciętością i okrucieństwem. Ludzie nic nie czuli prócz muzyki, która wypełniała im żyły.

Sala balowa zamieniła się w ogromną pochodnię.

– Tańczcie! – Krzyczała Kobieta, a ogień lśnił w jej czarnych oczach. – I niech was piekło pochłonie!

Wkrótce temu życzeniu stało się zadość.

 

***

Ambasador czuł nieznośną lekkość bytu i podobał mu się ten stan. Wreszcie wiedział, że żyje. Na moment miał to, o czym marzył przez całe życie.

Wolność.

 

A potem przyszedł Koniec.

 

***

Ambasador wraz ze wszystkimi zgromadzonymi uniósł się.

Byli teraz tacy zwiewni, krusi… Przezroczyści.

Ogarnął ich dziwny spokój i początkowo nie mąciło go nic, nawet widok spopielonych ciał, zalegających w gorejącym pałacu. Pożar trawił zabytkowe ściany, obracając je w zgliszcza i pochłaniając każdego, kto wcześniej pragnął zatańczyć.

Strach przyszedł potem, gdy Kobieta dyrygująca ich korowodem nagle stanęła.

Zawiśli przez chwilę w powietrzu, a nieznajoma – otoczona teraz trupiobladą aurą – podniosła kciuk. Potem zaś opuściła go, sprowadzając zagładę na tańczących.

 

Spadali długo, szybko, z całym impetem, z trwożnie rozwartymi oczami i ustami, które nie potrafiły już krzyczeć.

Nie roztrzaskali się o ziemię.

Przepłynęli przez nią.

W dół i w dół, tam gdzie niżej już być nie może.

 

Ciemność przesiąkła potwornością i zapowiedzią cierpienia.

Czekano na nich. Orszak powitalny dobrze przygotował się na przyjęcie kolejnych gości.

 

I już nikt nie chciał tańczyć.

 

V

– Kosa, podaj mi telefon. – Poprosiła, przygładzając ręką tlącą się suknię. Dym znikł, a w samochodzie zapanował chłód.

Mężczyzna spełnił polecenie i nacisnął pedał gazu. Musieli jak najszybciej oddalić się od miejsca zdarzenia.

– Jak ci się podobało, kochany? – Zagadnęła, wybierając numer.

– Bardzo, pani. Tak dawno nie tańczyliśmy… A ja… tak dawno nie widziałem cię szczęśliwej…

– No cóż, ze śmiechem mi nie do twarzy. – Zażartowała wbrew swej naturze.

Kosa chciał coś powiedzieć, ale uciszyła go ruchem dłoni. Posłusznie zamilkł.

Wiedział, że zaraz rozpocznie się rozmowa z arbitrem L.

– Tak, gotowe. – Rzekła oficjalnie, chociaż jej głos nieco drżał. Tylko sędziowie mogli ją zatrwożyć, nikt więcej, nigdy. – Powinni już być u ciebie, panie. Nie, nikt się nie domyśli. Przecież wszyscy kiedyś umrą.

 

***

– Mówią o nas, pani. – Rzekł Kosa, pogłaśniając telewizor.

Dziennikarz mówił z przejęciem o tragicznym pożarze, w którym zginął kwiat krajowej polityki i kultury, łącznie 117 osób. Za plecami roztrzęsionego reportera majaczyły poczerniałe ściany zabytkowej budowli. Kikuty potrzaskanych marmurów straszyły i ściskały za gardło. Strażacy dogaszali pożar, zgliszcza ćmiły się duszącymi, śmierdzącymi oparami.

Po minach zgromadzonych było widać, że rozmiar zagadkowej katastrofy przerastał ich.

Nikt nie przeżył.

Nie ma świadków.

Przyczyny pożaru są nieznane.

Sprawę ma wyjaśnić specjalne śledztwo, w które włączą się najwyższe organy państwowe.

– Kiedyś mnie znajdą, Kosa. – Rzekła obojętnie, czesząc włosy.

– Jak każdy, kto żyje, pani.

 

Rozległ się krótki dźwięk i Kobieta rzekła:

– Sprawdź, dobrze? Jestem zmęczona, nie chce mi się wstawać.

Mężczyzna podszedł do laptopa i poruszył myszką. Ekran błysnął i wkrótce pojawił się na nim napis: „Masz nową wiadomość w skrzynce pocztowej".

Kosa wskazał na list o znaczącym tytule „ZLECENIE".

– Musimy się wziąć do pracy, pani.

– Kto tym razem?

– Znowu sędzia L. – Chrząknął.

– Tak myślałam. – Ze smutkiem kiwnęła głową. – Gdzie?

– Somalia, pani.

Ciężko westchnęła. Wstała i przeciągnęła się.

– Wracamy do codzienności, Kosa. Szykuj się. Tym razem i ty będziesz miał pełne ręce roboty.