Trzymanie go za rękę dawało mi poczucie spokoju. Spacerowaliśmy powoli po łące, ja podziwiałam wiosenne krajobrazy Providence, podczas gdy Howard, niezainteresowany zbudzoną złocistymi promieniami przyrodą, szedł koślawo ze spuszczoną głową. Bardzo często zdawał się być nieobecny, jakby myślami krążył po innym świecie. To normalne u dzieci – myślałam, choć momenty jego chłodnej obojętności, wobec tego co się wokół dzieje, bardzo mnie niepokoiły i zdawały się dziwne tym bardziej, iż kontrastowały z wrażliwą naturą chłopca. Ale nic tak nie budziło we mnie uczucia ambiwalentnego pomieszania obcości z czymś znajomym, jak kiedy z autystycznego stanu przechodził nagle w bardzo dojrzałą i pełną uwagi obserwację. Zdarzało się to zazwyczaj w przypadku zauważenia jakiegoś nietypowego przedmiotu bądź książki. Analizował je przenikającym wzrokiem, uprzednio wyprostowawszy plecy i kark, zupełnie jak jego pragmatyczny ojciec.
Po dojściu wąską ścieżką na ulicę ujrzeliśmy Roberta, kolegę Howarda.
– Dzień dobry, pani Lovecraft. Czy mogę pobawić się z pani synem? – zapytało umorusane pacholę, przestępując z nogi na nogę. Można było dostrzec na pierwszy rzut oka, że matka o niego nie dba.
Odwróciłam się w stronę Howarda, tym samym ucinając splot naszych rąk, aby poprawić mu szalik.
– Tylko nie za długo – odparłam.
Stałam jeszcze dłuższą chwilę, odprowadzając wzrokiem obu chłopców, bacząc by nic złego im się nie stało, po czym wytarłam o suknię klejącą się od potu dłoń.
Siedząc samotnie w domu poczułam osobliwą pustkę. Ta beznadziejna szarość w głowie budziła we mnie narastającą panikę, jakby ten jeden ostatni element mojego szczęścia gdzieś przepadł. A skoro moje szczęście zależało wyłącznie od jednego okrucha, musiałam go za wszelką cenę chronić przed zagładą. Doskonale wiedziałam co za chwilę nastąpi, to nie pierwszy raz, kiedy ogarniał mnie specyficzny lęk. Najpierw pojawia się dziwny niepokój, który następnie przywołuje do życia przerażające obrazy, o których nie jestem ośmielona opowiedzieć, a wszystkie mające jakiś związek z moim synem. Blokowanie owych zatrważających wizji ma skutek odwrotny, wobec czego napięcie wzrasta, co czyni obrazy jeszcze bardziej paskudnymi. Kończy się zawsze tak samo. Biegnę ratować mój skarb.
Howard nie był zaskoczony moją prędką wizytą na podwórzu kolegi, gdzie dzieci razem rysowały w ziemi abstrakcyjne symbole za pomocą patyków, a obok tych symboli kładły najróżniejsze przedmioty. Chwyciłam synka za rękę i ruszyliśmy w kierunku domu. Poczułam się znowu bezpiecznie.
Cieszyło mnie, że oprócz bawienia się z brudnym kolegą ziemią i spacerach pełnych dziecięcej kontemplacji Howard uwielbiał czytanie. Na strychu, gdzie podobnie do ojca zwykł się zamykać, by w ciszy i spokoju oddawać się wszelakim lekturom, znajdowały się tomiszcza, z których wiedzę czerpał między innymi wujek chłopca. Franklin dużo podróżował, i jako że również lubił książki, uzbierał ich na tyle dużo, że pewnego razu przyjechał do nas z pudłami wypełnionymi po brzegi. „Co jak co, ale na pewno młodemu się przydadzą” – powiedział.
W pewnym momencie usłyszałam ciche skrzypienie schodów. Zza ściany wyłonił się mały czytelnik, trzymając w ręku kartkę. Zapytałam co to.
– Narysowałem ciebie – odparł rzeczowo.
Przeszedł mnie dziwny dreszcz, albowiem mówiąc to zimnym tonem, jego twarz była kamienna i niewzruszona, tymczasem oczy wpatrywały się we mnie w ten osobliwy analizujący sposób. Podeszłam bliżej, aby obejrzeć rysunek, i wyciągnąwszy rękę otrzymałam go.
Zaprawdę nie wiem jakim tajemniczym sposobem jakiekolwiek ludzkie dziecko obdarzone nawet najbardziej kuriozalną wyobraźnią byłoby w stanie namalować coś tak bluźnierczego i niepokojącego w swej groteskowości. Była to postać, czy może rzecz, o nieregularnym i wykraczającym poza wszelkie pojmowanie fizyki kształcie, o kolorze zielonym, z wyjątkiem oczu świecących brutalną czerwienią. Z jej oślizłego ciała wychodziła niezliczona ilość długich macek, na których widok chciało się uciec, gdyż w przeciwnym razie ludzka fantazja wędrowała wprost w objęcia tejże niepojętej grozy, i okropna bestia stawała się rzeczywistością, co wybijało myśli poza elipsę rozumowania. Tak jak w zamyśle autora nie dało się uciec od głodnych kończyn, tak też pozbawiona byłam możliwości schować się przed skowyczącym we mnie dzikim lękiem, toteż upuściłam rysunek na podłogę. Pomimo to nadal miałam przed oczami okropny portret. Howard stał kamiennie i patrzył na mnie z zimną analizą. Chciałam zasłonić oczy spoconą dłonią, jednak gdy zbliżyłam ją do twarzy, spostrzegłam, że pot mój ma zieloną barwę.
Przeczytałam i było trochę niepokojące.
chłodnej obojętności wobec tego przecinek co się wokół dzieje przecinek bardzo mnie niepokoiły
Analizował je przenikającym wzrokiem , uprzednio – zbędna spacja przed przecinkiem
Możesz wyedytować tekst i poprawić błędy. W profilu masz przycisk “edycja”.
"Czasem przypada nam rola gołębi, a czasem pomników." Hans Ch. Andersen ****************************************** 22.04.2016 r. zostałam babcią i jestem nią już na pełen etat.
Ostatni akapit najciekawszy – lovecraftowy.
Dziękuję za wskazówki. Poprawione.
Faktycznie, trochę niepokojące. Ale mam wrażenie, że artysta nieźle uchwycił podobieństwo. ;-)
kiedy ogarniał mną specyficzny lęk.
Ogarnął mnie albo szarpnął mną czy coś takiego.
albowiem mówiąc to zimnym tonem jego twarz była kamienna i niewzruszona,
W zdaniach tego typu nie wolno zmieniać podmiotu. Za to konieczny jest przecinek.
Babska logika rządzi!
Klimacik jest, ale opowieść specjalnie nie poruszyła, nie wywołała też spodziewanego dreszczyku emocji.
Analizował je przenikającym wzrokiem… – Raczej: Analizował je przenikliwym wzrokiem…
…zapytało umorusane pacholę przystępując z nogi na nogę. – …zapytało umorusane pacholę, przestępując z nogi na nogę.
…następnie przywołuje do życia przerażające obrazy, o których nie jestem ośmielona opowiedzieć… – Raczej: …o których nie śmiem/ mam śmiałości opowiedzieć…
Przeszedł mnie dziwny dreszcz, albowiem mówiąc to zimnym tonem jego twarz była kamienna i niewzruszona… – Też miałabym dreszcze, gdyby twarz mówiła zimnym tonem.
Proponuję: Przeszedł mnie dziwny dreszcz, albowiem, gdy mówił to zimnym tonem, jego twarz była kamienna i niewzruszona…
…pozbawiona byłam możliwości schować się przed skowyczącym we mnie dzikim lękiem… – Raczej: …pozbawiona byłam możliwości schowania się przed skowyczącym we mnie, dzikim lękiem…
Howard stał kamiennie i patrzył na mnie z zimną analizą. – Raczej: Howard stał niewzruszenie i patrzył na mnie zimno, analizując.
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
nietypowego przedmiotu bądź książki.
Książka jest przedmiotem.
Pomysł jest dosyć ciekawy, chociaż według mnie short powinien mieć jakąś dobitniejszą puentę. Jak dla mnie stylizacja jest też tutaj trochę przesadzona, widać to najlepiej chociażby tu:
Podeszłam bliżej, aby obejrzeć rysunek, i wyciągnąwszy rękę otrzymałam go.
Nie porwało mnie, ale napisane raczej nieźle, tekst jak najbardziej poprawny i klimatyczny, moim skromnym zdaniem.
No nieźle.
podczas gdy Howard[,+] niezainteresowany zbudzoną złocistymi promieniami przyrodą, szedł koślawo ze spuszczoną głową.
bo wtrącenie.
nietypowego przedmiotu bądź książki
Książka to nie przedmiot?
Bardzo dobry króciak ;-) Wodzi za nos metaforą matczynej nadopiekuńczości w klimacie HPL tylko po to, by sprzedać w ostatnim zdaniu stosowny twist ;-)
Robert to Barlow czy jednak Bloch? ;-) Dziecięca zabawa przednia.
"Świryb" (Bailout) | "Fisholof." (Cień Burzy) | "Wiesz, jesteś jak brud i zarazki dla malucha... niby syf, ale jak dzieciaka uodparnia... :D" (Emelkali)
przeczytane
"Przychodzę tu od lat, obserwować cud gwiazdki nad kolejnym opowiadaniem. W tym roku przyprowadziłam dzieci.” – Gość Poniedziałków, 07.10.2066
Dziękuję za poprawy.
Robert to Barlow czy jednak Bloch? ;-)
To już pozostawiam czytelnikowi. :)