Policja 2.0

– Na­zy­wam się Do­na­tan Knut­sen, mam trzy­dzie­ści sie­dem lat i chcę po­peł­nić sa­mo­bój­stwo. Numer mojej po­li­sy ubez­pie­cze­nio­wej FBT pięć­set trzy­dzie­ści sześć XL dwa. Mam przy sobie strzel­bę ka­li­ber dwa­dzie­ścia pięć i czte­ry mi­li­me­tra, oraz wal­the­ra ka­li­ber sie­dem sześć­dzie­siąt pięć mi­li­me­tra. Broń jest od­bez­pie­czo­na i wy­ce­lo­wa­na w moją głowę. Tyle, że nie po­tra­fię zro­bić z niej użyt­ku. Wo­lał­bym, aby ktoś przy mnie był.

– Ro­zu­miem. Gdzie pan teraz prze­by­wa panie Knut­sen?

– W swoim domu przy dwu­dzie­stej pierw­szej ulicy.

– Zatem po­li­cjan­ci mogą być u pana za osiem minut.

– To mi od­po­wia­da.

– Panie Knut­sen…

– Tak?

– Pro­szę się nie nie­po­ko­ić. Znamy się na swo­jej pracy.

– Wiem.

Po­li­cyj­ny fur­gon za­je­chał pod dom z czer­wo­nej cegły i po­ste­run­ko­wy Kir­sten skie­ro­wał się w stro­nę we­ran­dy. Za­pu­kał w drew­nia­ną fu­try­nę, ale nie usły­szał za­pro­sze­nia.

– Panie Knut­sen? – za­wo­łał ła­god­nym gło­sem.

Nic. Cisza. Na­ci­snął klam­kę. Otwar­te. Wszedł do środ­ka. Za nim po­dą­żył drugi z po­li­cjan­tów, Len­dow. Pod­ło­ga była czy­sta, ścia­ny nie oszpe­co­ne. Dom znaj­do­wał się w nie­na­gan­nym po­rząd­ku. To był dobry znak. Knut­sen sie­dział w wi­kli­no­wym fo­te­lu opie­ra­jąc ręce na pod­ło­kiet­ni­kach. Był tak szczu­pły, że ma­ry­nar­ka wi­sia­ła na nim jak na kołku. Pod­niósł na po­li­cjan­tów zmę­czo­ne oczy i jego twarz wy­krzy­wił smut­ny uśmiech.

– W końcu je­ste­ście – po­wie­dział.

– Zgod­nie z ży­cze­niem.

Wła­ści­ciel domu wy­cią­gnął rękę w stro­nę le­żą­cej na dy­wa­nie broni.

– Bra­ku­je mi od­wa­gi. – Skrzy­wił usta w gry­ma­sie udrę­cze­nia.

Kir­sten nie sko­men­to­wał słów Knut­se­na. Zwró­cił się do niego ofi­cjal­nym tonem:

– Jakim ro­dza­jem usług mo­że­my panu słu­żyć?

– Chcę, żeby któ­ryś z was mnie wy­rę­czył.

– Ro­zu­miem – mruk­nął po­li­cjant i wstu­kał kod do ko­mu­ni­ka­to­ra.

– Ma pan sto­sow­ne do­ku­men­ty?

– Leżą na stole – wska­zał pal­cem pla­sti­ko­wą tecz­kę.

– Kom­plet wy­ma­ga­nych pra­wem ze­zwo­leń – dodał wi­dząc, jak Kir­sten bie­rze pa­pie­ry do ręki.

– Mamy obo­wią­zek pod­dać je we­ry­fi­ka­cji.

Po­ste­run­ko­wy prze­ka­zał druki Len­do­wi. Ten za­czął je prze­świe­tlać, a skoń­czyw­szy za­kwe­stio­no­wał jeden z nich.

– Na tym nie zna­la­złem kodu.

Kir­sten pod­niósł brwi i po­dra­pał się po bro­dzie.

– To wiąże nam ręce – po­wie­dział.

– Jak to, wiąże nam ręce? Chwi­lecz­kę – obu­rzył się Knut­sen.

– Bez bra­ku­ją­cej in­for­ma­cji pa­pier jest bez­war­to­ścio­wy.

– To nie­moż­li­we. Pokaż pan to.

– Urząd Praw użył nie­ak­tu­al­ne­go for­mu­la­rza. To czę­ste uchy­bie­nie.

– Prze­ocze­nie.

– Być może, jed­nak nie nam o tym są­dzić. Pro­szę do­peł­nić for­mal­no­ści, a wró­ci­my do spra­wy.

Kir­sten wy­krę­cił się na pię­cie, ale nie wy­szedł.

– Nie może mnie pan teraz tak zo­sta­wić – za­pro­te­sto­wał Knut­sen. – Czy na­praw­dę nie da się cze­goś z tym zro­bić? Prze­cież za­pła­cę.

Po­ste­run­ko­wy udał za­kło­po­ta­nie.

– Nie bar­dzo wiem, jak ina­czej mo­gli­by­śmy się w tej sy­tu­acji za­cho­wać?

– Wie­rzę, że znaj­dzie pan ja­kieś wyj­ście.

Po­li­cjant zmru­żył oczy, jakby in­ten­syw­nie szu­kał roz­wią­za­nia. Potem zwró­cił się do Len­do­wa:

– Sprawdź, czy mamy od­po­wied­ni for­mu­larz. Jeśli tak, wpisz do niego na­zwi­sko tego pana.

Knut­sen usły­szał:

– Z uwagi na oko­licz­no­ści, mogę przy­jąć tylko go­tów­kę.

– To zro­zu­mia­łe – od­parł męż­czy­zna i dźwi­ga­jąc się z miej­sca po­wlókł się do in­ne­go po­miesz­cze­nia.

– Czte­ry ty­sią­ce? – za­py­tał wra­ca­jąc i po­da­jąc plik bank­no­tów Kir­ste­no­wi.

Ten ski­nął głową i scho­waw­szy pie­nią­dze, chrząk­nął.

– Czy zde­cy­do­wał pan o wy­na­ję­ciu firmy fu­ne­ral­nej?

– Nie po­my­śla­łem o tym. To chyba nie sta­no­wi wy­mo­gu…?

– Nie.

– Czy byłby to wielki problem, jeśli zostawiłbym to na waszych barkach?

– Nie. Zrobimy co należy – od­parł po­ste­run­ko­wy.

Wszy­scy trzej wy­szli z li­ving roomu. Nagle za ple­ca­mi Kir­ste­na Knut­sen cicho po­wie­dział:

– Rzu­ci­ła mnie żona.

– Pro­szę? – po­li­cjant przybrał za­sko­czo­ną minę.

– Mówię, że ode­szła ode mnie żona.

– To nie nasza spra­wa. Nie wolno nam mie­szać się do życia oso­bi­ste­go oby­wa­te­li. Ze wzglę­du na oko­licz­no­ści to nie by­ło­by etycz­ne – tłu­ma­czył.

– Jed­nak jeśli nie jest pan pewny de­cy­zji chęt­nie spro­wa­dzę psy­cho­lo­ga.

– Nie ma ta­kiej po­trze­by. Nie ocze­ku­ję po­ra­dy. Po pro­stu, chcia­łem, żeby ktoś o tym wie­dział.

Po­li­cjant nie od­po­wie­dział. Po­ło­żył rękę na ra­mie­niu Knut­se­na i za­py­tał:

– Może woli pan za­strzyk?

Kir­sten wy­obra­ził sobie nagle skrze­py krwi na pod­ło­dze i ścia­nach, i po­czuł jak w ustach ro­śnie mu wiel­ka gula. Ktoś bę­dzie mu­siał wło­żyć sporo pracy, żeby wszyst­ko potem wy­czy­ścić. Z dru­giej stro­ny, to nie było jego zmar­twie­nie.

– Nie. Chcę skoń­czyć z sobą w sta­ro­świec­ki spo­sób. Nie mam za­mia­ru być ko­ja­rzo­ny z ja­ki­miś ka­le­ka­mi w łóż­kach. Chcę umrzeć jak męż­czy­zna. Wie pan, byłem kie­dyś żoł­nie­rzem. Ża­łu­ję, że nie zgi­ną­łem na fron­cie.

We­szli do ga­bi­ne­tu gdzie stało wiel­kie, ko­lo­nial­ne biur­ko, na któ­rym ktoś po­sta­wił lampę z zie­lo­nym aba­żu­rem. Na ścia­nach wi­sia­ły zdję­cia Knut­se­na z cór­ka­mi i kilka na­praw­dę du­żych fo­to­gra­fii z okre­su wojny w Eu­ro­pie.

– Tutaj to zro­bi­my – po­wie­dział męż­czy­zna i roz­siadł się w skó­rza­nym fo­te­lu.

– Niech pan ce­lu­je w skroń. Naj­le­piej stąd – wska­zał miej­sce po pra­wej stro­nie biur­ka.

Po­ło­żył rękę na ro­dzin­nym fo­to­sie i ski­nął głową.

– Teraz.

Roz­legł się suchy trzask i głowa męż­czy­zny od­sko­czy­ła na bok.

Po­li­cjant scho­wał broń do ka­bu­ry i zwró­cił się do ko­le­gi:

– Za­dzwoń do Stena. Niech za­bie­rze ciało. Jeśli jego firma do­ko­na po­chów­ku, to on od­bie­rze forsę z ubez­pie­cze­nia. Nam wtedy skap­nie do­dat­ko­wo parę stów.

Kir­sten mru­gnął do Len­do­wa.

– Dobry układ. 

– Dobry układ.

Po­li­cjan­ci wy­szli z bu­dyn­ku mel­du­jąc cen­tra­li za­koń­cze­nie in­ter­wen­cji pu­blicz­nej. Słoń­ce za­cho­dzi­ło nad mia­stem i czer­wo­ne pasy kła­dły się na as­fal­to­wej dro­dze. Cie­pły wiatr roz­rzu­cał suche li­ście po chod­ni­ku.

– Nie zno­szę je­sie­ni z po­wo­du tych sa­mo­bój­ców – wy­du­sił z sie­bie Kir­st­en.

– Od go­dzi­ny dzie­wią­tej to już trze­ci epi­zod. Do końca zmia­ny, z pew­no­ścią trafi się coś jesz­cze. Cho­le­ra, sie­dzi­my w tej ro­bo­cie od świtu do nocy. W ze­szłym roku, od paź­dzier­ni­ka do marca licz­ba sa­mo­bójstw w sto­sun­ku do lata się po­tro­iła. W tym se­zo­nie pew­nie bę­dzie po­dob­nie.

– Za­czy­na mnie to mę­czyć. Czuję się zwy­kłym rzeź­ni­kiem.

– My­ślisz, że kie­dyś gliny mogły robić coś in­ne­go?

– To zna­czy?

– Sam nie wiem. Może daw­niej, go­ście tacy jak my pró­bo­wa­li po­wstrzy­my­wać ludzi przed ode­bra­niem sobie życia?

– Nie wy­da­je mi się. Prawo do śmier­ci za­wsze było war­to­ścią nad­rzęd­ną. 

– Chyba tak – od­parł Len­dow.

Kir­sten się­gnął do kie­sze­ni i wyjął kilka bank­no­tów.

– Trzy­maj swoją dział­kę za for­mu­larz – po­wie­dział do wspól­ni­ka.