Zagłada

Stali na skraju urwiska, trzymając się mocno za ręce. Przed nimi roztaczał się niemal bajkowy krajobraz. Kolor czerwieni, żółci i pomarańczy dominowały na obszarze setek kilometrów a wyżłobione przez rzeki koryta urzekały ich każdego dnia na nowo. Lecz ten dzień był inny niż wszystkie do tej pory, ponieważ… miał być ich ostatnim. Mężczyzna i kobieta oczekiwali w bezruchu zbliżającej się fali spowodowanej uderzeniem potężnego meteorytu. Mimo iż przemierzyła już prawie całą ziemię, nie miała najmniejszego zamiaru się zatrzymać.

– To chyba koniec ,skarbie.

Niepewnie zabrzmiał głos Jamesa. Nie należał do bojaźliwych tchórzy, lecz oczekiwanie na własny koniec nie dodawał mu odwagi.

-Wcale nie mój drogi, to dopiero początek, naszego nowego życia, poczym oparła głowę na jego ramieniu.

Tumany piachu i pyłu zaczęły piętrzyć się już wiele kilometrów przed nimi, tworząc ogromną ścianę przesłaniającą horyzont. Grunt pod ich nogami delikatnie wibrował. Teraz silnie w tuleni w siebie, z załzawionymi oczami starali się nawzajem uspokoić. Zbliżająca się śmierć ściskała ich wnętrzności z taką siłą, że zwykłe oddychanie sprawiało im trudności.

– Znajdę Cię tam, musisz tylko cierpliwie czekać Sabrino.

– Nie musisz się o to martwić on wszystko zaplanuje, a jej głos nagle ugrzązł, nie mogąc wydusić już ani słowa.

W miarę zbliżania się fali stanie w bezruch było już nie możliwe. Leżeli na ziemi, wciąż kurczowo trzymając się siebie. Wydawało się, że przeraźliwy dźwięk niósł cierpienia milionów istnień które bezmyślnie pożarła fala zniszczenia. Podobno w ostatnich sekund życia, wszystkie lata niczym slajdy przelatują przed oczami, jednak ich myśli były już gdzie indziej, gdzieś gdzie o nic już nie trzeba się martwić, jak powtarzała Sabrina. Nagle nastała ciemność.

****

Kiedy otworzyli oczy, ich zdumieniu nie było końca zamiast, oglądać z zaświatów zniszczona planetę leżeli w pobliżu urwiska, pokryci gruba warstwą piachu i… żyli

– Jak to możliwe? Rzekł James.

– Nie wiem to chyba cud najprawdziwszy jakiego doświadczyliśmy, kochanie! Po czym rzuciła mu się naszyję,

-Dostaliśmy jeszcze jedna szansę, mamy odbudować ten pogrążony w zgliszczach świat.

– ale jak? Kiedy? sami? Niczym Adam i Ewa? – przecież to pomyłka.

Wyraz jego twarzy nie zdradzał nadziei na przyszłość, lecz nie był wtedy w pełni świadomy co oznacza wiara i silna determinacja jego… partnerki. Byli brudni, zmęczeni ale szczęśliwi jak nigdy dotąd. Przytuleni spoglądali na wyłaniająca się stopniowo ziemię po katastrofie.

– Czy ktoś mógł to przetrwać?

Szepnęła mu do ucha po czym spojrzała na niego swoimi wielkimi zielonymi oczami. Nie chciał zabierać jej optymizmu którego w sobie nie znajdował ani krzty.

– Jeżeli mieli dobre schronienie, posiadają zapasy… trzeba uwzględnić odległość od epicentrum a po za tym… Nagle zamknęła jego usta pocałunkiem.

– Rozumiem, są szanse ale mam nie robić sobie wielkich nadziei.

Młody doktor fizyki spoglądał przed siebie i uśmiechał się delikatnie, nagle poderwał się złapał Sabrinę za rękę, stanęli raz jeszcze nad urwiskiem, po czym krzyknął z całych sił:

-Czekajcie cierpliwie, znajdziemy was gdziekolwiek jesteście!

***

Niewielki samolot transportowy którym przybyli nad kanion stał nienaruszony. Zapasy paliwa pozwalały im na podróż do 1000 kilometrów.

– Samolot nie ucierpiał przez ta chmurę pyłów, James?

– Wygląda na to, że mieliśmy dużo szczęścia silnik, początkowo dziwnie się zachowywał ale po chwili, działał jak zawsze, czyli cholernie głośno.

Oboje uśmiechnęli się. Patrząc na siebie uświadomili sobie, że już od tak dawna nie mieli okazji do radości. Informacja o nieuniknionej katastrofie była znana im długo przed uderzeniem. James jako pracownik NASA pracujący bezpośrednio nad kometą Hades, wiedział niemal od początku, że ludzkości nie uda się uniknąć zagłady mimo to spędzał całe dnie w bazie amerykańskiej agencji kosmicznej próbując na wszelkie możliwe sposoby uchronić cywilizacje przed zagładą. Kiedy okazało się, że to już koniec, zwolnił się kupił niewielki, wysłużony samolot od znajomego z wojska. Poświęcili na niego prawie wszystkie oszczędności i udali się z Sabriną do Kolorado ich ulubionego miejsca na ziemi.

– Wiesz dziwnie się czuje mając świadomość, że jesteśmy jedynymi mieszkańcami globu.

– Nie zadręczaj się tym, na razie póki nic nie jest przesądzone wcale nie musimy by jedynymi. -Wysocy rangą politycy i wojskowi na pewno skorzystali ze ściśle tajnych kompleksów ochronnych o których wiedziała wąska grupa ludzi. – Kiedy w ostatnich dnia wszystko stało się jasne, przez przypadek byłem świadkiem rozmowy albo raczej kłótni dwóch generałów połączonych sztabów. Jeden z nich bez mała krzykiem tłumaczył drugiemu, że kompleks którego nazwy nie usłyszałem, nie jest wstanie pomieść już nikogo więcej i żeby to do prezydenta w końcu dotarło. Początkowo zignorowałem, tą informację ale widząc spokój moich przełożonych w ogarniętym już chaosem centrum, zaczynała nasuwać mi się myśl ,że Ci skurwiele ukryją się gdzieś a niech reszta martwi się za siebie.

Zapadła długa cisza, którą przerwała Sabrina.

– Więc jeśli to prawda James, musi ich odnaleźć, bo mogą się okazać jedynymi ocalałymi.

– Niestety.

– Proszę podaj mi mapę wyznaczymy kurs na najbliższe miasto, przekonamy się jak potężny okazał się gniew Hadesa, po czym uśmiechnął się dziwnie.

Wyraz jego twarzy nie mógł w pełni zamaskować przeczucia młodego naukowca, które było… najgorsze.