Dziwne przypadki...

Słyszę dzwo­nek budzi­ka. Ot­wieram oczy i wyłączam go. Pat­rzę na godzinę. Jest piąta czter­dzieści ra­no. Gdy­bym tyl­ko dor­wał człowieka, który wy­myślił tak wczesną godzinę. Siadam na łóżku i roz­ma­sowuję skro­nie. Bo­li mnie głowa. Słyszę jak na moją komórkę przychodzi SMS. Zakładam oku­lary i biorę komórkę do ręki. „Złaź na dół, cze­kamy”. Wiado­mość przysłał mój przy­jaciel. W tym mo­men­cie, mam ochotę za­cyto­wać Ju­liana Tu­wima i wrócić do łóżka. „Całuj­cie mnie wszys­cy w dupę”. Ten Tu­wim to był mądry gość. Od­rzu­cam te­lefon i idę do łazien­ki. Staję przed lus­trem i widzę niewy­sokiego, wychudzo­nego chłopa­ka. Muszę się ogo­lić. Włączam prysznic i myję się. Chwilę później suszę mok­re włosy. Znów staję przy umy­wal­ce. Biorę do rąk go­larkę i szyb­ko, niedokład­nie się golę. Zaw­sze dbałem o hi­gienę ja­my us­tnej. Myję więc zęby i słyszę, jak ktoś dzwo­ni na mój te­lefon. Zęby umy­te, ubieram się. Wchodzę do po­koju i ubieram na siebie za dużą, zieloną koszulkę i bojówki. Zakładam na szyję pa­cyf­ke. Znów dzwo­ni te­lefon. Od­bieram go i py­tam.

- Cze­go?

– No schodź. Już trze­ci auto­bus nam uciekł - mówi Alan.

Ala­na znam bar­dzo długo. Nie wiem na­wet jak długo. Ale ja­kie to ma znacze­nie?

-Spie­szy ci się gdzieś? - py­tam.

- No do szkoły - mówi Alan.

- Piep­rzysz. Cze­kaj grzecznie na do­le, za­raz zejdę - od­po­wiadam i rozłączam się.

Wkładam do tor­by książki, które leżą na biur­ku. Może to i nie są te, które są dzi­siaj pot­rzeb­ne, ale ja­koś to przeżyję. Ubieram bu­ty i na pożeg­na­nie budzę ko­ta. Nie będzie sierściuch wy­poczy­wał, sko­ro je­go właści­ciel nie może. Za­mykam drzwi na klucz i schodzę na dół. Przed drzwiami stoi Alan. Jest wyższy ode mnie pra­wie o głowę. Ma krótkie blond włosy i niebies­kie oczy. Wręcz ideal­ny przed­sta­wiciel ra­sy aryj­skiej. Hit­ler byłby za­dowo­lony. Tyl­ko ub­rać go w niemiec­ki mun­dur, dać ka­rabin do rąk i ideal­ny SSman. Za­raz obok mo­jego kocha­nego na­zis­ty stoi je­go zna­joma, a mo­ja przy­jaciółka. Ma na imię Al­ma. W dość niety­powy sposób far­bu­je włosy. Wbrew po­zorom zielo­ny to nie jest nor­malny ko­lor. Ma żółte oczy, ale to przez soczew­ki zmieniające ko­lor tęczówki. Jest nap­rawdę ład­na.

- Cześć - mówię.

- No cześć. Nie mogłeś się dłużej grze­bać? - py­ta Alan i po­daje mi rękę.

- Mogłem, ale uz­nałem że zaszczycę nau­czy­cieli moją obec­nością na pier­wszej lek­cji - mówię i ścis­kam je­go rękę.

Całą trójką idziemy na przys­ta­nek. W cza­sie dro­gi żad­ne z nas się nie odzy­wa. Sta­jemy na przys­tanku. Opieram się o szybę, Al­ma siada na ław­ce, a Alan spraw­dza o której jest naj­bliższy auto­bus.

- No ku…. - prze­jeżdżający sa­mochód zagłusza je­go przek­leństwo.

- Co jest? - py­tam.

– Cho­ler­ny auto­bus jest za pół godzi­ny - mówi Alan.

Pod­chodzę do rozkładu. Ten ge­niusz pat­rzył na zły auto­bus. Nie ma to jak in­te­ligen­tny przy­jaciel.

– Nasz auto­bus jest za ja­kieś dwie mi­nuty. Spoj­rzałeś na zły nu­mer przy­jacielu - mówię.

Alan ro­bi się czer­wo­ny. I pra­widłowo. Wstydź się. Siadam obok Al­my i py­tam.

- Jak tam?

– Chu…. - prze­jeżdżający sa­mochód tym ra­zem zagłuszył jej przek­leństwo.

- Dlacze­go? - py­tam.

- Bo mu­siałam wstać o piątej ra­no, żeby zdążyć po ciebie po­dejść - A pro­sił cię kto, żebyś przyszła? Nie mu­siałaś. Gdy­by nie fakt że cię tak moc­no kocham, to naw­rzu­całbym ci.

Pat­rzę przed siebie. Słyszę nad­jeżdżający auto­bus. Wstaję, auto­bus zat­rzy­muje się tuż przed na­mi. Wsiada­my, wszys­tkie miej­sca są zajęte przez uczniów jadących do szkoły. Pod­chodzę do jed­ne­go z nich i mówię.

- Zrób miej­sce mo­jej ko­leżan­ce - nie zro­bisz te­go to ukręcę się łeb. Obiecuję.

Chłopak pat­rzy na Almę po czym od­po­wiada.

– Mo­wy nie ma.

Tak? Jak chcesz.

- Alan możesz po­dejść? - py­tam przy­jaciela.

Tuż obok mnie sta­je mój na­zis­ta.

- Słucham Kaoru - mówi Alan.

Tak. Kaoru. Tak mam na imię. Nie śmiej się. Sam nie masz lep­sze­go.

- Więc, Ala­nie, ko­lega uważa, że nie mu­si ustąpić miej­sca Al­mie. Widzę tu pe­wien nietakt, mógłbyś mu go wytłumaczyć? - py­tam.

- Oczy­wiście - mówi Alan i sta­je przed chłopa­kiem. - Rusz się - mówi.

- Nie ma mo­wy - od­po­wiada chłopak. Aa widzę, jak bled­niesz chłopaczku. Rusz się.

– A może jed­nak byś ją puścił? - py­tam i przy­suwam się do niego.

Chłopak zaczy­na się trząść. No, o to chodzi. Wiesz już, że nie masz z na­mi wiel­kich szans.

- A całuj­cie wy mnie w dupę - mówi chłopak.

Też czy­tuje Tu­wima. Chy­ba. Może sam z siebie wpadł na ten po­mysł.

– Możesz powtórzyć? - py­ta Alan i schy­la głowę, żeby le­piej go usłyszeć.

- Całuj­cie mnie w dupę. Nie puszczę jej - mówi chłopak.

I tu się my­lisz par­chu.

- Alan, pomóżmy mu w ta­kim ra­zie - mówię i biorę go za jedną rękę.

Alan łapie go za drugą i py­ta.

- Co z nim zro­bimy?

– Sądzę, że po­możemy mu wy­siąść - mówię i nachy­lam się do chłopa­ka.

- A ty ciesz się, że szlachta po­maga ci wyjść z auto­busu - nie, nie jes­teśmy szlachtą. Ja po pros­tu mam się za lep­sze­go od nich. Przy mnie to jest chłop­stwo, a ja przy nich szlachtą. Nie uśmie­chaj się. Ty też jes­teś chłopem.

- Ale mój przys­ta­nek jest do­piero za osiem ki­lometrów - mówi cicho, przes­traszo­ny chłopak. Tu również się my­lisz.

- Nie wy­daje mi się. Zo­bacz, twój przys­ta­nek się zbliża - mówię i pod­noszę go ra­zem z Ala­nem. Pod­chodzi­my z nim do drzwi. Auto­bus zat­rzy­muje się, nikt nie wchodzi do środ­ka.

- Żeg­naj przy­jacielu. Bóg z tobą - mówię i wyrzu­camy chłopa­ka z auto­busu.

Nie wierzę w bo­ga. Jes­tem ateistą. Nie lu­bisz mnie ? Spo­koj­nie, ja ciebie też nie. Ale mo­jej opo­wieści nie skończę. Wra­camy z Ala­nem do Al­my. Już zdążyłaś zasnąć ? Mój boże, nieco szyb­ko. No dob­ra, obudzi­my cię na naszym przys­tanku. Staję przy niej i pat­rzę za ok­no. Czuję jak Alan sztur­cha mnie łok­ciem. Cze­go chcesz?

– Słucham przy­jacielu - mówię i pat­rzę na Ala­na.

Alan po­kazu­je pal­cem na dziew­czynę na dru­gim końcu auto­busu. Jest nieco wyższa ode mnie. Cze­mu ja muszę być ta­ki nis­ki? Ma długie, brązo­we fa­lis­te włosy. Jeśli znasz lep­sze ok­reśle­nie na ta­ki rodzaj włosów, to so­bie wstaw ge­niu­szu. Z te­go co widzę to ma również brązo­we oczy i jest nieco opa­lona.

- No fak­tycznie. Dziew­czy­na - mówię i znów pat­rzę przez ok­no.

- Jak sądzisz mam u niej szan­se? - py­ta Alan. A nie jest zbyt żydow­ska, mój ty Hit­lerciu?

– Skąd ja mogę wie­dzieć? - py­tam. - Jeśli nie ma spaczo­nego gus­tu lub jest ja­ko ta­ko nor­malna, to nie masz żad­nych. A wygląda na nor­malną - mówię.

Tak nap­rawdę, nie wierzę w coś ta­kiego jak nor­malność. Każdy człowiek jest in­ny, w sto­sun­ku do ludzi nie po­win­no używać się ok­reśle­nia nor­malny. Nor­malny to może być, na przykład auto­bus. Wol­ny, wiel­ki, prze­pełniony. Ta­ki jest nor­malny auto­bus.

- Kaoru, cze­mu ty zaw­sze mu­sisz być ta­ki złośli­wy? - py­ta Alan. Ja złośli­wy? Nie prze­sadzasz?

– Ta­ki już mam cha­rak­ter. Idź, zo­bacz. Może masz ja­kieś szan­se, choć oso­biście w to wątpię - mówię. Może ci się wy­dawać, że go nie lu­bię, ale to nie praw­da. To po pros­tu przy­jaciel­skie czułości. Byłbym w sta­nie rzu­cić go w ogień. Nie źle ! Ja byłbym w sta­nie rzu­cić się ZA nim w ogień, nie JE­GO w ogień.

– Kaoru, idź do­wiedz się, czy lu­bi ta­kich jak ja. Pot­ra­fisz roz­ma­wiać z ludźmi. Zwłaszcza z dziew­czy­nami. Proszę, sta­ry - mówi Alan. Ach, jak ja uwiel­biam gdy mnie o coś proszą.

- Dob­ra - mówię i idę w stronę dziew­czy­ny. Staję obok niej i uśmie­cham się.

- Dzień dob­ry - mówię.

- Dzień dob­ry - od­po­wiada dziew­czy­na. Pat­rzę jej w oczy i zaczy­nam mówić.

- Przy­darzyła mi się dzi­siaj cieka­wa rzecz. Od sa­mego ra­na mam zły nas­trój, tyl­ko wpa­dam w kłopo­ty. Gdy wszedłem do auto­busu, nie było le­piej. Aż w pew­nym mo­men­cie, zauważyłem wspa­niałą is­totę. Anioła, który spra­wił że mo­je smut­ki i tros­ki zos­tały roz­wiane - mówię na­dal pat­rząc jej w oczy. Jeśli te tek­sty zadziałają, to moc­no się zdzi­wię. - Pozwól że się przed­sta­wię. Na­zywam się Kaoru. A jak to­bie, na imię mój aniele? - py­tam. Słod­ki Je­zu, ona się czer­wieni. Czyżby zadziałało?

– Ki­liana - mówi dziew­czy­na i od­wra­ca wzrok. Czuję że się wstydzi.

- Miło cię poz­nać Ki­liana - mówię. Dob­ra dość.

– Dob­rze, wy­bacz ten wstęp. Widzisz te­go mężczyznę? - py­tam i wska­zuję pal­cem na mo­jego aryj­skiego przy­jaciela.

- Widzę. Co z nim? - py­ta za­cieka­wiona dziew­czy­na prze­suwając głowę, która znaj­du­je się niebez­pie­cznie blis­ko mo­jej twarzy. Hmmm…. Faj­ny szam­pon. Świet­ny wręcz. Daw­no nie czułem cze­goś ta­kiego. Ja­ki to za­pach ? Kur­de zna­jomy, ale ja­koś nie pot­ra­fię so­bie przy­pom­nieć. Ale za­raz, o czym to ja? A tak.

- Więc to jest mój przy­jaciel - mówię.

- Proszę wy­bacz mu, ale pop­ro­sił mnie, żebym cię z nim za­poz­nał. Jest strasznie wstyd­li­wy. Spo­dobałaś mu się. Sam wstydziłby się o tym po­wie­dzieć. Po­wiedz śliczna, lu­bisz ro­man­tyków? Ta­kich którzy pot­ra­fią cię zaw­sze ob­ro­nić, nieza­leżnie od sy­tuac­ji ? Ludzi wy­gada­nych, ot­wartych na in­nych? Nie chciałabyś mieć swo­jego wy­sokiego, blond ry­cerza, na białym ko­niu? - py­tam.

Dziew­czy­na pat­rzy mi w oczy i mówi.

- No nie wiem. Przed chwilą widziałam jak wyrzu­cił z auto­busu te­go chłopa­ka. Wiem gdzie on miał wy­siadać, a to trochę da­leko. Niez­byt miły jest - A mnie nie widziałaś? Jak go te­raz us­pra­wied­li­wi? Że też mu­siałaś spoj­rzeć, aku­rat w tym mo­men­cie.

- Widzisz dziew­czynę śpiącą na sie­dze­niu, tuż obok niego? Tą zielo­nowłosą? - py­tam.

- Widzę. Co z nią? - py­ta za­cieka­wiona dziew­czy­na. Jeśli to podziała, to obiecuję, że będę mil­szy dla ludzi.

- Jest w ciąży, nie może się przemęczać - mówię. Je­zu, co ja ga­dam? Al­ma wygląda na ano­rek­tyczkę, a ja mówię o ciąży ? Dziew­czy­na par­ska śmie­chem.

- To było dość słabe kłam­stwo. Jak­byś się bar­dziej pos­ta­rał, to może by ci się udało mnie prze­konać. A tak nap­rawdę, to cze­mu się sam o mnie nie pos­ta­rałeś? - py­ta.

- Słucham? - o czym ty bredzisz? Mnie się po­doba Al­ma, a przy niej wy­siadasz.

- No cóż, jak zacząłeś te gadkę o aniele i szczęściu, to byłam go­towa się w to­bie za­kochać. Jeszcze ta­kie dwa, no może trzy kłam­stwa i byłabym two­ja. Dob­ry jes­teś, nap­rawdę dob­ry - mówi Ki­liana.

– Dziękuję. A jak będzie z nim? Nie chcesz go na­wet poz­nać? - py­tam. Dziew­czy­no, al­bo tak dob­rze kłamiesz, al­bo fak­tycznie dałaś się nab­rać na te piep­rze­nie o aniołach.

- W su­mie mogłabym poz­nać. Ktoś ta­ki jak ty, na pew­no nie ma bar­dzo głupich, ani bru­tal­nych przy­jaciół - po­wie­działa. Jeszcze się zdzi­wisz. Może i w przypływach in­te­ligen­cji, Alan prze­wyższa swoją spos­trze­gaw­czością piłkę le­kar­ską, ale to niez­byt często się zdarza.

- No to chodźmy do niego - mówi Ki­liana.

Pod­chodzi­my do Ala­na i śpiącej Al­my.

- Ki­liana przed­sta­wiam ci Ala­na. Alan, to jest Ki­liana - mówię. Sta­ry, nie spiep­rz te­go! Daj radę, nie zwal naszej re­putac­ji. Tak, ma­my, w pew­nym sen­sie, wspólną re­putację. Rzad­ko zdarza się, żebyśmy osob­no gdzieś by­li.

- Miło cię poz­nać Alan - mówi Ki­liana, uśmie­cha się i po­daje mu dłoń.

- Mnie… mnie…. - Alan nie może z siebie wyp­luć ani jed­ne­go zda­nia. Świet­nie. Alan po­wiedz coś błagam.

- Mnie… również miło - mówi Alan.

– Słyszałam że po­dob­no ci się po­dobam - po­wiedz coś mądre­go przy­jacielu, błagam cię.

- No… więc ja…. - Alan na­dal ma kłopo­ty z wy­powie­dze­niem się. Dep­tam je­go stopę, może to mu po­może.

- Ja… ja…. Pot­ra­fię zjeść sześć ar­buzów w pięć mi­nut - mówi szyb­ko Alan. Toś się po­pisał. Te­raz na pew­no masz u niej szan­se. Ale, za­raz. Słod­ki Je­zu, sześć ar­buzów w pięć mi­nut? Jak to możli­we? Ki­liana wygląda na dość zdzi­wioną. Pat­rzy na Ala­na jak na wa­riata, po czym od­wra­ca się do mnie i mówi.

- To ja­kiś wa­riat - ja bym po­wie­dział de­bil. Dziew­czy­na pisze coś na kar­tce.

- Chy­ba jed­nak od­puszczę zna­jomość z nim. Ale ty zadzwoń do mnie, jak będziesz miał ochotę po­gadać - mówi i po­daje mi kar­tkę.

Biorę ją. Auto­bus zat­rzy­muje się, Ki­liana wy­siada sta­rając się nie pat­rzeć na Ala­na. Drzwi auto­busu za­mykają się.

– Co ci strze­liło do głowy? Czym ty chcesz się przed nią po­pisać? - py­tam. On nap­rawdę ma coś z głową.

- Wbrew po­zorom, sześć ar­buzów w pięć mi­nut to spo­ro, nie sądzisz? Ma się czym chwa­lić. Chy­ba z taką ilością, byłby w sta­nie po­bić re­kord świata - mówi do mnie wy­soki ras­ta­man siedzący nieda­leko.

– No spo­ro. Ale żeby opo­wiadać o tym dziew­czy­nie, z którą chciał się umówić? Co ona mogła so­bie o nim po­myśleć? - py­tam się ras­ta­mana.

– Nie wiem. Może na niektórych ro­bi to wrażenie. Ale za to widziałem, że to­bie nieźle poszło - mówi ras­ta­man.

- No tak. Ale wra­cając do ciebie Alan, sta­ry miałeś ją ja­koś kom­ple­men­to­wać - sześć ar­buzów w pięć mi­nut. Skąd mu to w ogóle przyszło do głowy ? Nie śmiej się, to­bie na pew­no zdarzyło się coś po­dob­ne­go. Nie ? No może nie.

- Oj od­puść mu, nie radzi so­bie chłopak z dziew­czy­nami - mówi ras­ta­man i po­daje nam dwa skręty.

– Wy­pal­cie so­bie wie­czo­rem, na roz­luźnienie. Wte­dy go dokład­nie nau­czysz co i jak - mówi i również wsta­je. Po­daje mi jakąś kar­tkę i mówi.

- Ład­ny jes­teś. Jak­byś pot­rze­bował miłego to­warzys­twa to zadzwoń - wy­siada na przys­tanku.

Pat­rzę z Ala­nem na niego zdzi­wiony, spoglądam na kar­tkę. Je­go nu­mer. Chrys­te, ja to mam szczęście. Ko­biety i mężczyźni się we mnie za­kochują. Świet­nie wręcz. Co będzie ko­lej­ne ? Pies ?

– Sta­ry, on był ja­kiś dziw­ny - mówi Alan. Weź ty mnie nie de­ner­wuj.

- Cicho siedź. Le­piej zas­tanów się nad tym, co od­wa­liłeś przed chwilą. A tak se­rio, z ty­mi ar­bu­zami to praw­da? - py­tam. Nap­rawdę mnie to cieka­wi. Ciebie nie?

– Tak. Kiedyś, jak byłem w skle­pie, to trochę zgłod­niałem. Później nieco mnie brzuch bo­lał, ale war­to było - mówi Alan. Czy to w ogóle możli­we? Czyżby mój przy­jaciel zap­rzeczał ja­kim­kolwiek pra­wom i pot­ra­fił zjeść więcej, niż po­mieści je­go żołądek? Cze­mu w tym świecie, ab­surd go­ni ab­surd?

Zbliża się nasz przys­ta­nek. Auto­bus zat­rzy­muje się i wy­siada­my.

- Wys­pałaś się ? - py­tam Almę.

- Tak - od­po­wiada dziew­czy­na. To dob­rze. Przechodzi­my przez ulicę i wchodzi­my do szkoły. Idziemy pros­to pod klasę.

- Kaoru! - słyszę wołanie oso­by, której dość moc­no niena­widzę. Od­wra­cam się i widzę wy­sokiego, mus­ku­lar­ne­go, łyse­go chłopa­ka.

- Cze­go? - py­tam grzecznie. Tak, to jest grzecznie. Pot­ra­fiłbym mniej grzecznie się go spy­tać. Może kiedyś usłyszysz, ale nie te­raz.

- Co tam słychać? Chcesz wpier…? - je­go przek­leństwo zagłuszył krzyk ra­dości, stojące­go nieda­leko mężczyz­ny. Nie będziesz mi gro­ził pa­jacu.

- No chcę. Może wreszcie mi go dasz, a nie bez przer­wy tyl­ko ga­dasz? - mówię.

Chłopak uśmie­cha się do mnie i pod­no­si za kołnierz go góry. O tak, o to chodziło. Stąd mogę cię kopnąć w kil­ka­naście dość czułych miej­sc. Więc co będzie pier­wsze. Splot słoneczny? Krocze? Szczęka? Skroń? Wy­bieraj.

- Sko­ro tak bar­dzo się pro­sisz… - przy­goto­wuje dłoń do uderze­nia, a ja w tym cza­sie łapię go za rękę, którą mnie trzy­ma i zaczy­nam mu ją wy­ginać.

- Ej przes­tań Kaoru… to niebez­pie­czne - mówi prze­rażony chłopak i mnie puszcza. Może i nie był to potężny kop­niak, ale zag­rożenie złama­nej ręki też dob­rze podziałało. A co miałem zro­bić? Dać się uderzyć? Te­raz cho­ciaż będzie wie­dział że, ze mną nie ma żartów.

- Masz świętą rację ko­lego. To było niebez­pie­czne - mówię i słyszę dzwo­nek.

Wchodzi­my wszys­cy do kla­sy. Nau­czy­ciel spraw­dza obec­ność, po czym wy­wołuje mnie do od­po­wie­dzi.

– Po­wiedz mi Kaoru, co to jest op­ty­ka? - py­ta nau­czy­ciel. To aku­rat łat­we.

– Op­ty­ka to dział fi­zyki zaj­mujący się światłem - od­po­wiadam.

- Dob­rze. Co byś myślał, siedząc w słoiku? - py­ta na­dal nau­czy­ciel. Słucham? Co to za py­tanie? Ty tak se­rio?

– Zas­ta­nawiałbym się, co pa­lił nasz nau­czy­ciel przed lek­cją - od­po­wiadam.

- Dob­rze. Jak prze­niósł byś górę, za po­mocą łyżeczki - py­ta nau­czy­ciel. E…

– Na­wet nie pot­ra­fię zna­leźć od­po­wied­niego ko­men­tarza - od­po­wiadam.

- Dob­rze. Os­tatnie py­tanie. Ja­ka jest różni­ca między kaczką? - no te­go się nie spodziewałem.

– Niewiel­ka - od­po­wiadam.

– Dob­rze. Siadaj, piątka - mówi nau­czy­ciel.

Wra­cam zdzi­wiony do ław­ki. Słod­ki Je­zu, co to było? Skąd te py­tania? Na czte­ry, trzy zu­pełnie niez­wiąza­ne z lek­cją. Żadną. Dlacze­go szkol­nic­two mu­si tak wyglądać?

– Słyszałeś to? - py­tam Ala­na.

- Tak - od­po­wiada Alan. I co? Ty­le od­po­wiesz?

– I co o nich sądzisz? - py­tam.

- Nic. Py­tania, jak py­tania - od­po­wiada Alan. W su­mie rac­ja. Ale cze­mu ta­kie głupie ?

Nau­czy­ciel wsta­je i mówi.

– Dzi­siaj przyj­dzie do nas no­wa uczen­ni­ca - pod­chodzi do drzwi i ot­wiera je.

Do kla­sy wchodzi dziew­czy­na, którą wie­dzieliśmy w auto­busie. Jak ona miała na imię ? Koala ? Kur­de, wy­leciało mi z głowy.

- To Ki­liana - No, byłem blis­ko.

- Od dzi­siaj będzie ra­zem z wa­mi chodzić do kla­sy. Ki­liana, usiądź obok Kaoru - mówi nau­czy­ciel. Ha­lo, nie zauważyłeś, że obok mnie sie­dzi Alan ?

– Przep­raszam, ale obok mnie sie­dzi Alan - mówię.

– To Alan się prze­siądzie. Ki­liana ma usiąść obok ciebie - mówi nau­czy­ciel. No dob­ra. Alan prze­siada się do przo­du, a obok mnie siada Ki­liana.

- Wi­taj. Co tam? - py­tam. Nieco so­bie po­gada­my. Lep­sze to, niż słuchać tych be­zużytecznych bzdur o kaczkach. Tak, dzi­siej­sza lek­cja jest o kaczkach. A dlacze­go? Nie wiem, a tak nap­rawdę mało mnie to in­te­resu­je.

- Wi­taj - mówi Ki­liana. - Nie sądziłam, że będziemy ra­zem chodzić do kla­sy - mówi. Oj tam, za­raz chodzić. Może i uczęszczam, od cza­su do cza­su do szkoły, ale trud­no naz­wać to chodze­niem.

- No ja również. Żałujesz? - py­tam.

– Raczej nie - mówi dziew­czy­na. Raczej? Może nieco więcej pew­ności, w tej od­po­wie­dzi.

- No ja również. Będziesz mogła się z Ala­nem zap­rzy­jaźnić - mówię.

Ki­liana uśmie­cha się do mnie i mówi.

- Mam nadzieję z waszą trójką się zap­rzy­jaźnić. Po­wiedz mi, cze­mu nau­czy­ciel opo­wiada o kaczkach? - py­ta. Bo to kraj, w którym ab­surd go­ni ab­surd. Ciesz się że nie przy­niósł kaczki na lek­cje.

- Sądzę że uczy tak, jak jest w prog­ra­mie. A że prog­ram jest bzdur­ny, to już nie je­go wi­na - mówię i pat­rzę przez ok­no. O, wiewiórka na drze­wie. Wiewiórki są faj­ne. Lu­bię je. A ty? Eh… Wkładam słuchaw­ki do uszu. Wrócę po lek­cjach.

Je­zu, co za nu­dy w tej szko­le. Praw­da jest ta­ka, że uczą tam tyl­ko te­go, co jest mi wyjątko­wo niepot­rzeb­ne. Siedzę na przys­tanku, obok mnie Al­ma, przed na­mi stoi Alan.

– Co ro­bimy? - py­tam. Nie chce mi się wra­cać do do­mu. Jak­byś miał lub miała czas, to możemy gdzieś wys­koczyć ra­zem, po­gadać, wy­pić coś. A rac­ja. Prze­cież się nie zna­my. Jeśli nie jes­teś ładną dziew­czyną, to nie żałuję.

- Kaoru słuchasz mnie? - słyszę py­tanie Ala­na.

– Nie, wy­bacz. Za­myśliłem się - od­po­wiadam.

- Tak więc, zap­ro­pono­wałem iść do ki­na - mówi Alan. Bar­dzo chętnie. Ale bez ciebie. Wo­lałbym iść tyl­ko z Almą.

- Nie mam ka­sy. Jeszcze ja­kieś pro­pozyc­je? - py­tam.

W par­ku nap­rze­ciw­ko widzę ja­kiegoś me­nela, biegnące­go za pa­tykiem. Al­bo mi się wy­daje, al­bo tam jest przycze­piona dycha? Me­nel wska­kuje do wo­dy za pa­tykiem. Widzę śmiejące­go się biz­nesme­na, trzy­mające­go jeszcze je­den pa­tyk, również z przycze­pioną dyszką. I ko­lej­ny me­nel lądu­je, tak sa­mo jak pop­rzed­ni. Nig­dy bym się tak nie po­niżył. A ty ?

– To może przej­dziemy się do cen­trum han­dlo­wego - mówi Alan. Hmmm…. Dob­ra, można iść.

– Ok, nie mam nic prze­ciw­ko. A ty Al­ma? - py­tam.

- Też nie - mówi zielo­nowłosa i ziewa. Ja­koś nadzwyczaj śpiąca dzi­siaj jest. Pew­nie znów bała się zasnąć. Pod­chodzi do nas Ki­liana.

- Cześć - mówi.

– Cześć - od­po­wiada­my całą trójką jed­nocześnie. Uwiel­biam, gdy między na­mi jest ta­ka zgod­ność. Tyl­ko cze­mu przy ta­kich bzdu­rach, a nie przy rzeczach ważnych ?

– Ro­bicie coś dzi­siaj po szko­le? - py­ta Ki­liana.

- Tak jak­by. Chce­my iść do cen­trum han­dlo­wego, ale niez­byt ktoś ma forsę - mówi Al­ma i wy­ciąga z kie­sze­ni paczkę pa­pierosów. Nie pal dziew­czy­no. Zab­ra­niam. Wy­ciągam jej z rąk paczkę i wrzu­cam do pob­liskiego śmiet­ni­ka.

– Kaoru! - krzyczy Al­ma.

- Nie będziesz pa­lić te­go sy­fu. Nie przy mnie. Za­leży mi na twoim zdro­wiu - mówię. Znam ją od urodze­nia. To już będzie szes­naście lat. Spo­ro.

– Dob­ra, masz rację - mówi Al­ma. Czuję, że jest nieco zła, ale przy­naj­mniej będzie zdro­wa.

- Może przyj­dziecie do mnie? - py­ta Ki­liana. Ja nie mam nic prze­ciw­ko. Możemy iść.

– Co wy o tym sądzi­cie? - py­tam przy­jaciół. Ala­nowi to bez różni­cy, więc na je­go zda­niu bar­dzo mi nie za­leży, głównie chodzi mi o Almę. No co? Kocham ją, więc wolę nie ro­bić nic co mogłoby ją w ja­kiś sposób męczyć.

- Ja nie mam nic prze­ciw­ko - mówi Al­ma. To możemy iść. Idziesz z na­mi ? No chy­ba nie masz wyjścia.

Wchodzi­my do po­koju Ki­liany. Ściany są różowe. Nie ma to jak ta­ki słodziuśki ko­lor wokół. Pod­chodzę do bib­lioteczki i pat­rzę na książki ja­kie ma. „Wład­ca Pierścieni”, „Wiedźmin”, „Har­ry Pot­ter”, „Za­macho­wiec”, „Saga Pieśni Lodu i Ognia”, „Wyścig Śmierci”. Cieka­we książki. Czy­tałeś któreś ? Ja wszys­tkie, każda świet­na. No, może nieco mniej Pot­ter mi się po­dobał. A te­raz spójrzmy na płyty. Hmmm… sam rap i me­tal. Na­wet niezłe zes­poły. Oso­biście uwiel­biam rap. Uwiel­biam ten prze­kaz. Nie lu­bisz ra­pu? Szko­da… i nie do­kuczaj mi z po­wodu tej mu­zyki. Jak się spot­ka­my to opo­wiesz mi co ty słuchasz.

- Siadaj­cie, proszę - mówi Ki­liana. Al­ma kładzie się na jej łóżku, Alan siada na krześle, a ja obok Al­my, na skra­ju łóżka.

– Ład­ny pokój - mówię.

Tak nap­rawdę śred­nio mi się po­doba, ale trze­ba zacho­wać ja­kieś za­sady grzeczności. Na ra­zie.

– Dziękuję - mówi Ki­liana.

– Na­pije­cie się cze­goś? - py­ta.

– Ja nie, dziękuję - mówię.

Al­ma śpi, więc raczej nie od­po­wie. Kur­de, mogła przyjść do mnie.

- Ja też nie - mówi Alan.

Ki­liana siada na podłodze, ko­lana pod­su­wa pod brodę i mówi.

- Proszę, opo­wie­dzcie coś o so­bie. Jes­tem cieka­wa, ja­cy jes­teście.

Alan, puść ją na krzesło. Zrób na niej wrażenie, wte­dy będzie miała o to­bie lep­sze mniema­nie. Eh… dlacze­go na to nie wpad­niesz. Pat­rzę na Ala­na. Je­go wzrok jest tępy, jak piłka le­kar­ska. Zaw­sze zas­ta­nawiało mnie co oz­nacza ok­reśle­nie „twarz poz­ba­wiona myśli”. Chy­ba właśnie się do­wie­działem.

– To może ja opo­wiem o Ala­nie, a on o mnie. Co wy na to? - pro­ponu­je.

Nie lu­bię za bar­dzo opo­wiadać o so­bie. W końcu jak mam jej, ot tak, po­wie­dzieć że gdy stoję przed lus­trem , to zas­ta­nawiam się, co kiero­wało bo­giem, gdy tworzył ko­goś tak świet­ne­go. O Ala­nie zde­cydo­wanie łat­wiej będzie mi się opo­wiadało.

– To może ja zacznę pier­wszy - mówi Alan.

Po­wodze­nia przy­jacielu, tyl­ko proszę nie kłam za dużo.

- Kaoru jest złośli­wy - mówi Alan.

Nie rób so­bie jaj. Ja, złośli­wy?

– Często cy­niczny. Cały aż ocieka sar­kazmem, jak ogórek kiszo­ny, oc­tem …

Grunt to od­po­wied­nie porówna­nie. Za to cię kocham Ala­nie. Ale prze­cież ja nie jes­tem ani cy­niczny, ani sar­kastyczny. Rac­ja? Dob­ra, kiedy in­dziej mi od­po­wiesz.

- Zdarza mu się być miłym, lecz tyl­ko gdy śpi.

Eee? A może coś miłego wreszcie?

– Ale zaw­sze można na nim po­legać. Kiedy masz prob­lem możesz się do niego zwrócić.

No wreszcie. Jeszcze coś? No proszę Alan, pos­ta­raj się. Po­wiedz jeszcze coś miłego o mnie.

- Po­za tym, jest po­ciągający dla obyd­wu płci - mówi Alan.

No to już mogłeś so­bie po­daro­wać. Po co jej to wie­dzieć?

– Wiesz, Alan to zab­rzmiało jak­by i ciebie po­ciągał - mówi Ki­liana.

Alan znów ro­bi się czer­wo­ny. Ja też po­winienem? Jak sądzisz? A dob­ra, nieważne. Mnie to niez­byt rusza.

- To może ja opo­wiem co nieco o Ala­nie - pro­ponuję i biorę głębo­ki wdech.

- Alan jest prze­ważnie przy­jaz­ny. Ma cza­sami przebłys­ki in­te­ligen­cji, choć niez­byt częste. Można na nim po­legać. Jest za­baw­ny, wier­ny. Wręcz stworzo­ny dla ciebie - mówię.

Ki­liana się śmieje. Dziew­czy­no, proszę zmień nieco sto­sunek do niego. Widzę jej wzrok wle­piony we mnie. Dziew­czy­no, nie pat­rz tak na mnie. To w nim masz się za­kochać, nie we mnie. No proszę. Kątem oka widzę spoj­rze­nie Ala­na. Sta­ry, nie smuć się. Coś na to po­radzi­my. Wiem. Za to po­win­na go bar­dziej po­lubić. W końcu, kto lu­bi ćpunów? Wy­ciągam z kie­sze­ni skręty i py­tam.

- Masz og­nia?

Dziew­czy­na wy­ciąga z szuf­la­dy za­pal­niczkę i pod­pa­la jed­ne­go ze skrętów. Czyżby to nic nie dało? Zaczy­nam pa­lić. Coś nie działa. Ale co się dzi­wić. Czuję tu her­batę. Cze­mu ten ras­ta nie dał tam cze­goś moc­niej­sze­go? Al­bo działające­go? Wy­palam do końca i zaczy­nam głupio się uśmie­chać. Chodzę po po­koju pat­rząc wszędzie. Niech to zadziała.

– Cze­mu tu tak zielo­no? - py­tam.

Biorę do rąk kwiatek, po­kazuję go Ki­lianie i mówię.

– Ja­kie to piękne - dziew­czy­na zaczy­na się śmiać.

Alan wychodzi z po­koju. Kur­de, wy­bacz sta­ry. Co ja na to po­radzę? Nie jes­teście naj­wy­raźniej dla siebie stworze­ni. Siadam na fo­telu i wzdycham.

- Proszę, cho­ciaż uda­waj że go lu­bisz - mówię.

Dziew­czy­na na­dal się śmieje.

– Z cze­go się śmiejesz? - py­tam.

– Wy fak­tycznie jes­teście przy­jaciółmi. Ro­bisz wszys­tko, by­le on le­piej wy­padł w moich oczach, niż ty. Na­wet uda­jesz ćpu­na. Szko­da tyl­ko, że przez to, mam do ciebie co­raz ciep­lej­sze uczu­cia.

Dziew­czy­no od­puść so­bie. Nag­le te­lefon Al­my dzwo­ni. Dziew­czy­na budzi się i od­biera.

– Słucham? - py­ta zas­pa­na. Po chwi­li odkłada te­lefon i mówi. - Wy­baczcie, ale musze wra­cać - widzę, że ma łzy w oczach.

- Od­pro­wadzę cię - mówię i pat­rzę na Ki­lianę. - Wy­bacz że tak wcześnie wychodzi­my. Kiedy in­dziej, dłużej po­sie­dzi­my - mówię.

- Dob­rze. Może cho­ciaż Alan, by zos­tał? - py­ta Ki­liana.

– Mu­sisz je­go o to za­pytać. My będziemy spa­dać. Do zo­bacze­nia - mówię i wychodzi­my ra­zem z Almą. Al­ma pat­rzy na mnie i mówi.

– Wrócę sa­ma. Idź do do­mu, prześpij się, czy coś - Smu­cisz mnie dziew­czy­no. Mar­twię się. Ale pa­miętaj, jak coś, to możesz się zwrócić do mnie.

- Na pew­no? - py­tam.

– Tak, na pew­no - od­po­wiada Al­ma.

- Dob­rze. Do zo­bacze­nia. W ra­zie cze­go zadzwoń - mówię. Al­ma całuje mnie na pożeg­na­nie i idzie w stronę swo­jego blo­ku.

Wreszcie w do­mu. Wchodzę do mie­szka­nia. Ściągam bu­ty i idę do swo­jego po­koju. Koło nóg plącze mi się Ka­liber. To mój kot. Może nieco niet­ra­fione imię, ale mi się po­doba. Jak wy­myślisz lep­sze, to po­wiedz. Chętnie do­wiem się ja­kie twoim zda­niem jest lep­sze. Która godzi­na ? Pat­rzę na ze­garek. Osiem­nasta. Nieco to zeszło. Głod­ny jes­tem. Idę do kuchni i ro­bię so­bie ka­nap­ki. Al­bo nie, nie chce mi się. Zamówię pizzę. Ale naj­pierw, zo­baczmy, co le­ci w te­lewiz­ji. Siadam przed te­lewi­zorem i włączam go. To syf. To też. Syf. O wiado­mości. Zo­baczmy, co w świecie się dzieje.

- Ka­tas­tro­fa w Zim­babwe, na sta­dionie piłkar­skim - mówi dzien­ni­karz. – Zginęło dwadzieścia ty­sięcy osób, w tym sędzia piłkar­ski .

A co dokład­nie się stało? Czyżby sędzia po­mylił żółtą kar­tkę z kra­ker­sem?

– Sędzia po­mylił żółtą kar­tkę z kra­ker­sem - mówi dzien­ni­karz.

Wy tak se­rio? Ja tyl­ko żar­to­wałem.

– Dwóch skinów ura­towało dzi­siaj sta­ruszkę - mówi ko­bieta w te­lewiz­ji.

Wreszcie coś dob­re­go. Jed­nak to porządni ludzie. Do tej po­ry myślałem, że zwykłe ce­py, a tu proszę jak się ład­nie po­kaza­li. A co dokład­nie zro­bili?

– Pew­nie wielu te­lewidzów zas­ta­nawia się, co dokład­nie zro­bili.

No dokład­nie. Możesz już po­wie­dzieć?

– Przes­ta­li ją ko­pać.

No w su­mie, mogłem się cze­goś ta­kiego spodziewać. Dość te­lewiz­ji. Sy­fu za dużo nie można oglądać. A może by się tak pou­czyć ? Co o tym sądzisz ? Hmmm… chy­ba masz rację. Fak­tycznie, zły po­mysł. Dob­ra, wiem, że wcześnie jest, ale idę spać. Idę do łazien­ki, myję się i zakładam piżamę. Idę do łóżka. Dob­ra­noc.