Taki tam pomysł, sprowokowany przez Histerię, a spisany w jeden czerwcowy wieczór. Raczej prosta historyjka, raczej unikałem zagęszczania stylu, powtórzenia, jak to u mnie, jedynie dość częste, zamierzone. Pytanie inne – na ile w tym grozy? Bo ja mam o niej niewielkie pojęcie (może tylko Poego i Lśnienie czytałem...), a to pierwszy tego typu mój tekst.
Należy się obawiać, że rewolucja jak Saturn może po kolei pożreć wszystkie swoje dzieci.
Pierre Vergniaud, Paryż 1793
Zarówno najprostszego chłopa jak i najdostojniejszego burżuja przeniknął czas zmian, wielkich i gwałtownych, nieustających i wywrotowych. Zamieszki wywołane przez masy francuskiego ludu przyniosły niepokoje – niepokoje rozciągnęły się w czasie, jak ciała na madejowych łożach, trzeszcząc przy tym z każdą minutą donośniej, łamiąc się na coraz mniejsze i coraz bardziej skłócone cząstki, aż w końcu pękając zbiorową furią w momencie, gdy ten czas burz i mordów, zabijania i deszczy, przesycił lud głodem. Bo właśnie głodem zaskutkował ten deszcz, te śmierci, ten strach i ta odwaga wobec zmian. A owa niesytość była tak wielka, że dzieci z zapadniętymi brzuchami umierało każdego dnia więcej, aniżeli zdrajców i niezdrajców ginęło na szafotach.
By uciec od głodowej śmierci, mieszczanie odpływali z miasta, tak jak krew spływała Sekwaną. Na wsiach, niektórzy nazywali tę migrację mas Wielkim Postnym Marszem, marszem od śmierci do śmierci, od głodu do świeżego jeszcze strachu Wielkiej Trwogi.
Jednak nie każdy szukał ratunku wśród zamokłych pól; ci, którzy zostali na miejscu, by walczyć o wolność, rozumianą jako własny interes (albo z braku odwagi, albo ze strachu przed porzuceniem dobytku lub chłopską zawiścią, albo jeszcze z powodów, dla których nie ma żadnej logiki), starali się szukać żywności we wszystkim co żywe. Wśród uliczek i mostów, śmierdzących przepełnionymi kanałami i zgnilizną wszędobylskiej wilgoci, wynajdywali myszy, szczury, robale, kruki i wrony. A tych ostatnich niemało krążyło nad ścierwem Paryża.
Ale byli też ludzie o ludzi dbający. Nosili oni habity zakonne. Nie znali jeszcze widma swojego upaństwowienia, dlatego o państwowy motłoch dbali z chrześcijańskiego obowiązku. Otworzyli jadłodajnię, w której blisko setka osób mogła liczyć na miskę ciepłej zupy – tego gęstego cudu przetrwania, mrugającego do głodujących oczkami tłuszczu.
Ratunek krył się w tej strawie jedynie pozorny, bo miała ona dno drugie, niewidoczne jeszcze, mimo ostatniej nabranej łyżki i wylizanych do czystości naczyń. Tym drugim dnem było pewne zobowiązanie, nad którym nikt się nie pochylał, nie zastanawiał ni sekundy, bo gdy kiszki grały marsza w takt nieodległych wystrzałów, o żadnej refleksji nie mogło być mowy. Głodujący przytakiwali tylko zakonnikom, nie bardzo wiedząc, co ci do nich mówili. A słowa zobowiązania tak brzmiały:
Gdy czas spokoju nastanie dla twojej duszy, wtedy okażesz nam wdzięczność całym sobą.
I ludzie jedli, pochłaniali z wdzięcznością tę zupę tłustą, o barwie krwistej i smaku słodkawym, przypominającym rozłupany, nadgniły czerep arbuza, w którym chwiały się liczne czarne okruszyny pieprzu, co jak proch wyglądał. Bo soli i pieprzu, w przeciwieństwie do mąki i mięsa, w tamtych dniach nie brakowało. Tak jak i właśnie wszędobylskiego prochu, który wisiał nad miastem całymi chmurami, zataczał się nad padliną metropolii wraz ze stadami kruków i wron, czarniejszych niż kiedykolwiek, a potem spadał wraz z szarawym deszczem na chodniki i ścieżki, a dalej spływał po bruku, wypłukiwał kurz, pot i bród rewolucjonistów, ale zmyć nie mógł miasta z grzechu; nie mógł po prostu wylać go do kanałów, przelewających się z obfitości opadów, krwi i fekaliów; nie mógł zmyć z tego miasta smrodu zmian – Paryż śmierdział jak rozpłatany brzuch.
Mimo że nie był to jeszcze najstraszniejszy i najokrutniejszy okres przemian, które zachodziły w chwiejącym się państwie, to zaznaczył się już swoimi strachami, tymi mniej znanymi (czy wręcz zagadkowymi), jak i oficjalnymi aktami terroru – szeregami powieszonego pospólstwa i zastępami ściętych szlachciców. Bo panował taki obyczaj, by szlachetnie urodzonych właśnie ścinać; zapewne w celu zadania szybkiej i możliwie najmniej bolesnej śmierci.
Nie zawsze takie ścięcie dokonywało się w sposób zamierzony. Nieraz pierwszy cios topora nie dawał efektu, drugi też nie odłączał głowy od korpusu, a jedynie miażdżył kark. Mordowany umierał więc w piekle, nim udał się na sąd ostateczny. Skutkiem tego, już w pierwszych miesiącach przemian, pewien chirurg zaproponował wprowadzenie narzędzi humanitarnych, gwarantujących natychmiastową dekapitację – z początku zwane były Louisette, potem wdowami, aby w końcu (i na wieki) upowszechnić się w nieściętych umysłach ludu określeniem: gilotyny.
I jeszcze nim nastały dni gilotyn i Wielkiego Terroru, egzekucje już były masowe, codzienne. Przyciągały one tłumy gapiów, nie wiedzieć czego spragnionych – zemsty wobec niekoniecznie znanej twarzy? Symbolu zmian, szafotu, na który sami mogli trafić pod byle pretekstem? Rozrywki z cierpienia sąsiada? Silnych emocji i wrażeń z czystej lubieżności? Horroru, tego narkotyku przenikliwych drżeń serca, by mogli poczuć, że jeszcze w nich tli się życie? Nie wiadomo, co poza głodem kierowało duszami tych tłumów, lecz wiadomo, gdzie spoglądały ich niezliczone oczy – na szafoty.
Były wśród nich i dzieci, zastępy wygłodzonych, zawszonych istot, a wśród nich był też mały Pierre – dziesięcioletni chłopiec za duży na opiekę, za mały na szablę, lecz idealny do włóczęgostwa. I był głodny. Bardzo głodny. Chodził więc Pierre wraz z innymi dzieciakami pod katowskie rusztowania. Oglądał umierających ludzi i widział śmierć częściej niż jakikolwiek posiłek. Byłby tak samo przeciętny, jak tysiące młodocianych obdartusów, gdyby nie jeden fakt – nie był w stanie przeżywać żadnych emocji. Zupełnie żadnych.
Traf chciał, że małego Pierre`a odnalazł Pierre duży – starszy, zakonnik. Czy to ich spotkanie było zrządzeniem losu, nicią przeznaczenia, szatańskim żartem, kompletnym przypadkiem czy siłą przyciągania pokrewnych dusz – nie wiadomo. Ale spotkało się dwóch Pierre`ów. Dwóch socjopatów – taką metkę pewnie by dla nich dziś ukuto. Jeden mały, drugi duży. Jeden głodny, drugi pomysłowy. Obaj zdesperowani.
Tej głodowej jesieni zaszyli się w półmroku kościoła. Tam zakonnik, wśród swoich pobratymców, kierował stołówką.
***
Obyczaj mówił o ścinaniu głów, lecz wobec masowości takiego sposobu egzekucji inne niepisane prawo, które dotychczas stosowano, nie mogło być przestrzegane wedle dotychczasowych norm. Chodziło o zwyczaj zarządzania zwłokami – bo one, nie tylko liczne, ale i pomnożone za pomocą siekiery razy dwa, były nie do zmieszczenia na tradycyjnych cmentarzach. Ciała te – z rozpłatanymi karkami, z otworami, przez które uciekały dusza i tożsamość; przynajmniej jak uważali kaci – trafiały do masowych grobów całkowicie anonimowo. I nikt nie zadawał sobie trudu by liczyć ucięte głowy i sprawdzać, czy pasują do liczby grzebanych korpusów, bo i tu egzekutorzy perswadowali swoje poglądy: że głowa jest jak podpis, jak świadectwo grzechu i nieuczciwości, dlatego dla szansy zbawienia duszy nie powinno się ich chować razem z ciałem. A skoro nijak nie można było rozpoznać ciał bez czerepów, to zwłoki trafiały do obszernych podziemi Paryża, gdzie po dziś dzień zdobią kilometry korytarzy.
A głowy… no cóż, czasem znikały.
Nikt nie zwracał uwagi na małego Pierre`a, który wychudzony i drobny krzątał się wokół szafotów, by zabierać ze sobą ucięte łepetyny, wsadzać je do worków i zanosić do dużego Pierre`a, który głowy z wańtuchów wyjmował, wrzucał do garów i gotował swoją diabelską polewkę; ostrą od pieprzu i słodką od mięsa.
***
Pewnego razu, gdy ostatnie pożółkłe listki na drzewach obsypał biały puch, a z licznych kominów unosiło się w niebo jeszcze więcej siwego dymu, w zakonnej jadłodajni zdarzyła się sprawa nieprzyjemna. Podczas rozdawania posiłku – parującej, czerwonawej brei, zwanej potocznie pierrówką (lub zupą ojca Pierre`a) – jeden z przemarzniętych biedaków zaczął niemożliwie wrzeszczeć. Rzucił on z obrzydzeniem miską, rozlał (ku niezadowoleniu innych potrzebujących) swoją lichą porcję, po czym zaczął z niezwykłą zajadłością psioczyć na ojca Pierre`a. I nim ściśnięty w kupę, chlipiący zupę motłoch pochwycił mężczyznę za kubrak i pozbawił go głosu i przytomności, ten szaleniec, ten wywrotowiec zdołał dopaść do ojca Pierre`a, grzmotnąć go kilka razy pięścią i rozkrzyczeć na całą stołówkę niepospolite plugastwa, z których niewiele nadaje się do cytowania. Jednak ich treść można oddać w takiej oto parafrazie:
Na Boga, bezbożniku, zakonniku przeklęty, z diabłem ułożony, morderco, zwyrodnialcu, żebyś się w piekle smażył i gnił za życia, ludzie, ludzie, on nas ludźmi karmi, on wrzucił ludzkie ucho do gara, ludzie! Ja cię dorwę ty klecho i klnę się na wszystkich świętych i boskie moce, na dusze moją, że…
I tak dalej, i tak dalej. Mało z tych słów o uszach w zupie dotarło do uszu mieszczan. Jeszcze mniej osób miało okazję wysłuchać jego zdań od początku do końca, złożyć je w sensowną całość, a jeszcze mniej zadało sobie trud, by je zrozumieć. Cały ten krzykliwy bełkot rozpłynął się w pomrukującym tłumie w taki sposób, że, gdy dotarł za pośrednictwem ustnych przekazów do ostatnich postaci w kolejce po strawę, stanowił już tylko dowód: na jawne podburzanie tłumu, na jawną obrazę rewolucji i ojca Pierre`a, dobrodzieja setek mieszczan. Dowód taki był przepustką na szafot.
Mikołaja Poulain`a – mężczyznę, który zaatakował zakonnika – stracono w dwa dni potem, zupełnie eleganckim cięciem. Łepetyna odpadła i odtoczyła się po bruku na kilkanaście metrów, dokładnie pod nogi dziesięcioletniego chłopca, małego Pierre`a. Ten chwycił głowę za włosy i byłby ją wrzucił szybko i niepostrzeżenie do wora, gdyby czerep Mikołaja do niego nie mrugnął: powtórzył to raz i drugi, po czym zrobił… zeza. Pierre nie poczuł strachu, jaki towarzyszyłby temu zdarzeniu każdemu innemu człowiekowi, ale nieprzeciętnie się zaciekawił dziwnym zjawiskiem. Podniósł uciętą głowę do lepszego światła, spojrzał w zakrwawione oblicze, podrapał się po czuprynie, a potem wsadził palec w otwarte oko trupa. Powieka Mikołaja gwałtownie opadła, brew się zsunęła, a żuchwa kłapnęła głucho. Rozweselony malec cisnął zdobycz do wora i zniknął wśród tłumu.
***
Jak zwykle nikt nie widział małej hieny. Zresztą prawie nikt nigdy nie zwracał uwagi na dzieci miast, bo uważano, że dzieciarni, która nie jest zaprzęgnięta do ciężkiej pracy w polu, w głowach lęgną się tylko głupoty i psoty, a poza tym jeszcze trzeba wykarmić niewdzięczników; a pod tym względem czasy to były jeszcze trudniejsze niż przez ostatnie pokolenia.
Mały Pierre, drepcząc po ulicach francuskiej stolicy, idąc wzdłuż mostów oblepionych lodowymi soplami, pośród trzęsących się z głodu i zimna przechodniów, ciągnął za sobą płócienny worek i rozmyślał. Szorował swoim ekwipunkiem po brudnawym śniegu, zostawiając weń długą bruzdę. Czasem pod puchem kryła się jakaś większa nierówność i czerep podskakiwał w worku jak piłka, a chłopcu zdawało się, że słyszy zza pleców klnące kłapnięcia. Nie przerażało go to w najmniejszym stopniu – a niezmiernie bawiło. Zastanawiał się, cóż te mrugnięcia i wybryki Mikołaja Poulain`a znaczą, kiedy, jak się zdawało, nie powinien mieć już nic do powiedzenia. Dwa dni wcześniej widział ze swojego kąta, jak niewdzięcznik rzucił się na dużego Pierre`a i okładał tłuściocha po twarzy, zaklinając się przy tym na Boga. Mały Pierre nie bardzo wiedział, kim jest ten Bóg, bo jedno słyszał od braci zakonnych, a drugie widział na ulicach i na szafotach. Bo czy ten ich miłościwy ojciec z nieba mógłby pozwolić na te wszystkie wydarzenia tej jesieni, to znaczy na to, by mały Pierre był głodny i musiał babrać się przy trupach? Miał dosyć i zaczynał myśleć o wyniesieniu się z tego plugawego miasta. Było mu zimno, a pierrówka była paskudna! Podczas spaceru w jego głowie urosło postanowienie…
***
Tymczasem marznąca mgła poranka na dobre się rozwiała, choć miasto było nadal skryte w dymach z kominów. Ludzie w domach nie tylko się grzali przy ogniu, ale też gotowali wodę, a w wodzie buty, paski i wszystko, co wydawało się im w jakikolwiek sposób możliwe do zjedzenia; wszystko, co wydawało się im sposobem na oszukanie brzucha i przetrwanie kolejnego dnia; bo nie każdemu udawało się zdobyć miskę zupy u zakonników.
Ten dzień był szczególny, ponieważ pod jadłodajnią ojca Pierre`a zatrzymał się powóz, a z niego wysiadł dostojny urzędnik, niedaleki krewny pewnego markiza. Udał się on z zastępem swoich służących między tłum wygłodniałych mężczyzn i kobiet, przysiadł do stołu, rozwinął serwetę i pochylił się nad podniszczoną miską, wypełnioną śmierdzącą zupą. Chciał zapewne pokazać się wśród pospólstwa, przyrównać do niego, uwydatnić ludzkie cechy i na oczach zwykłych obywateli powiedzieć im swoimi gestami i siorbaniem pierrówki: jestem taki jak wy i walczę o chleb dla was. Pozyskiwanie przychylności ludu udało mu się połowicznie, ponieważ podczas wstrętnego posiłku postanowił wychwalać cnoty ojca Pierre`a i zalety rewolucji, a nieszczęśliwym trafem w jego talerzu pływało oko Mikołaja, które – to zanurzając się, to wypływając na powierzchnię – jakby mrugało. Szlachcic, nie patrząc na to, co miał na łyżce, włożył do ust ludzkie oko, a po chwili zaczął się krztusić, czerwienieć, rzęzić, by w końcu udławić się i umrzeć.
Z racji statusu urzędnika o sprawie natychmiast dowiedziano się w odpowiednich organach władzy. Ojciec Pierre został skazany za morderstwo, trucie ludu, szerzenie zarazy i niemoralność. Wyrok wykonano jeszcze tego samego popołudnia, odcinając zakonnikowi głowę na pieńku jego własnym kuchennym nożem tak, by doświadczył przedsionka piekła, nim jego dusza uda się tam osobiście.
Wszyscy obywatele, którzy odwiedzili stołówkę ojca Pierre`a i wzięli do ust choćby łyżkę jego słynnej zupy, zostali w ciągu trzech najbliższych lat ścięci. Nie uchował się nikt i wedle zobowiązania powrócił we władanie tego strasznego miejsca, bowiem to właśnie tam, w podziemiach kościoła i dawnej jadłodajni, ułożono stosy czaszek, które nie mogły zmieścić się na cmentarzach.
Małego chłopca, który był przy zakonniku częstokroć widziany i który musiał dzielić z nim ten potworny sekret, szukano do wczesnej wiosny po całej stolicy. Jednak rozpłynął się tak samo, jak przedwiośnie rozpuściło brudny śnieg, który popłynął rzeką gdzieś tam, za horyzont. Kto wie, czy mały Pierre nie wsiadł na statek i nie popłynął do miejsca, w którym nikt go nie znał i nikt go nie szukał, i czy tam znalazł się ktoś, kto zlitował się nad zabiedzonym dzieckiem i dał mu miskę gorącej zupy.
. A ów niesytość – owa
bo i tu egzekutorzy perswadowali swoje poglądy: – perswazja «namawianie do czegoś lub odradzanie czegoś z przytoczeniem odpowiednich argumentów»
Mały Pierre, dreptając po ulicach francuskiej stolicy, – drepcząc
Nie uchował się nikt i wedle zobowiązania powrócił we władanie tego strasznego miejsca – nie rozumiem tego zdania
To było na konkurs “Wolność, równość, histeria”? Tam nasza portalowa koleżanka, Tensza. zajęła drugie miejsce.
Historia dość makabryczna, ale nie wzbudziła we mnie większych emocji. MOże przez zbyt egzaltowany styl, zagmatwane zdania, skomplikowane konstrukcje. Gdzieś pogubiłeś po drodze te emocje, które można by wyciągnąć z tej opowieści.
"Czasem przypada nam rola gołębi, a czasem pomników." Hans Ch. Andersen ****************************************** 22.04.2016 r. zostałam babcią i jestem nią już na pełen etat.
Ta, to było na to, albo raczej przez ten konkurs. Bo nie uważam historyjki za wybitną, ale skoro już napisałem, to czemu nie wysłać. A i w ogóle moja skłonność do niekrótkich zdań raczej kłóci się z konwencją (mam takie wyobrażenie, ale faktem jest, że horrorów niemal nie znam).
Nie uchował się nikt i wedle zobowiązania powrócił we władanie tego strasznego miejsca – nie rozumiem tego zdania
No, jego szczątki zostały pochowane w kryptach.
A reszta uwag trafna, zmieniam, dziękuję.
Nie uchował się nikt i wedle zobowiązania powrócił we władanie tego strasznego miejsca -Nie uchował się nikt i wedle zobowiązania nie powrócił we władanie tego strasznego miejsca – chyba tak powinno być.
przez ten konkurs – ja też tak miewam. Truskawki, które ukażą się w lipcowej histerii powstały na nasz portalowy konkurs.
"Czasem przypada nam rola gołębi, a czasem pomników." Hans Ch. Andersen ****************************************** 22.04.2016 r. zostałam babcią i jestem nią już na pełen etat.
Wiem, widziałem, uśmiechnąłem się do truskawek. Brawo :) Ja muszę się nauczyć, w jaki sposób napisać ale taki klasyczny horror. Pomysłów nie brakuje, ale coś nadal nie zgrzyta.
Nie uchował się nikt i wedle zobowiązania powrócił we władanie tego strasznego miejsca
Ja to rozumiem tak, że nie przeżył nikt i wrócił – w postaci zwłok – “całym sobą” – pod mury klasztoru do katakumb – czyli w zasadzie zgodnie z obietnicą, składaną w momencie otrzymania posiłku. Dobrze kombinuję?
Nie do końca wiem, jaki miał być zamiar i jak mocny wątek fantastyczny, ale mrugająca głowa to jak na mój gust nieco mało. Bo tak naprawdę całej reszty się spodziewałam, gdy tylko zobaczyłam, że chodzi o czasy Rewolucji w Paryżu. I nabrałam apetytu (wiem, brzmi dziwnie :)) na jakieś ciekawe fantastyczne wątki, a tu lipa.
Jednak uważam, że jest to bardzo ładnie snuta, w sumie makabryczna, opowieść, ale chyba ten styl nie jest najlepszy dla horroru. Ani strachu, ani grozy nie poczułam. Chyba inaczej by trzeba było napięcie budować – ale też specem w horrorach nie jestem, więc na tym gdybanie skończę.
Pisanie to latanie we śnie - N.G.
Makabryczne – może, straszne – nie. We wprowadzeniu wszechobecna śmierć i ścinanie głów – to co ma mnie jeszcze przestraszyć jako czytelnika?
Zgadzam się z bemik, że styl zbyt egzaltowany. Nawet Poe nie pisał samymi zdaniami podrzędnie złożonymi:)
Za to in plus tło historyczne, naprawdę ładnie zarysowane.
Jestem trochę rozbita. Z jednej strony, jestem zachwycona stylem i z jaką konsekwencją jest utrzymywany. Z drugiej, nie poczułam zbyt wielu emocji, ale makabra bardzo przypadła mi do gustu. Nie zgadzam się, że takie pisanie nie jest dobre dla horroru – jest i to nawet bardzo. Każdy sposób pisania będzie się nadawał do utkaniu odpowiednio strasznej historii, ale będzie to zależne od tła, np. historycznego jak tutaj. Ten styl idealnie się sprawdza do makabry i po części się udało. Tylko brakuje trudnej do określenia “mocy” lub “tego czegoś” ;)
Moim zdaniem, to dobry krok w stronę makabry. Wydaje mi się, że warto by było to eksplorować dalej i co się urodzi za jakiś czas.
Jak zwykle nikt nie widział małego szarlatana.
szarlatan m IV, DB. -a, Ms. ~nie; lm M. -i, DB. -ów
1. oszust zwodzący ludzi swymi rzekomymi umiejętnościami, kwalifikacjami, rzekomą wiedzą, ciągnący zyski z ludzkiej łatwowierności
2. daw. kuglarz, magik
…chyba nie za dobrze pasuje…
Ciała te – z rozpłatanym karkiem, z otworem, przez który uciekała dusza i tożsamość; przynajmniej jak uważali kaci – trafiały do masowych grobów całkowicie anonimowo. ---> liczba mnoga winna być stosowana konsekwentnie.
A skoro nijak nie można było rozpoznać ciał bez czerepów, to zwłoki trafiały do obszernych podziemi Paryża, […]. ---> powyżej mowa o masowych grobach, tutaj o podziemiach Paryża…
<><><>
»
Ale byli też ludzie o ludzi dbający. […] Gdy czas spokoju nastanie dla twojej duszy, wtedy okażesz nam wdzięczność całym sobą. «
Od tego miejsca wiedziałem, co będzie dalej. Oczywiście nie w szczegółach, ale wiedziałem.
Śniąca – dobrze kombinujesz.
Fantastyki w tym z zamiaru nie miało być dużo, tylko tak właśnie dziwnie, straszno przez coś ohydnego, nieludzkiego. Sam nie jestem do tego “straszno” przekonany 
, ale dopiero zaczynam z horrorem (ano, sprawdźmy się). Bardziej tu chciałem nakreślić motyw tej jakby “zemsty”, ten co odkrył i go za życia nie posłuchano w końcu swoim martwym ciałem zadławił kogoś ważnego i nagłośnił sprawę – czyli mu się jakoś udało. Inna rzecz – wszyscy staną się ofiarami rewolucji, są przeklęci.
Mr_D – coś w tym jest. Ale, jak mówię, szukam wskazówek jak pisać horror. To jest w ogóle pierwsza próba (no dobra, druga, ale pierwsza nie wyszła, zbyt wiele rzeczy wsadziłem w ledwie 15 stron – historyjka o negatywnych konsekwencjach sekstingu i nierozsądnym korzystaniu z usług duchów). King pisze swoje “straszno” przez nagromadzenie powtórzeń. Głuchowski, w co straszniejszych elementach Metra, stosuje po prostu niezrozumiałe motywy, gra światłem i cieniem, ciemnością. U Poego to język jest kunsztowny, jego historyjki są tam straszne, gdzie jest właśnie jakaś makabra, coś odbiegającego od normy. Teraz będę się brał za “Tonącą dziewczynę” (nie pamiętam kogo) i za “Terror” Simonsa – żeby podpatrzeć jak to inni robią. Jeśli chodzi o opowiadania – kilkadziesiąt tylko przeczytałem, ale żadne nie było jakimś wykładnikiem sztuki straszenia. Filmów – nie znam, zasadniczo nie lubię.
Deirdriu – dzięki :) ale “klasowe” opowiadanie, w prawdziwie porządnym stylu, takie które i mi się samemu podoba, to dopiero wrzucę na portal, jeśli w Pigmalionie Fantastyki mi się nic nie uda ugrać. Zgadzam się, że tu nie ma tego czegoś, a ja nie wiem, może faktycznie jest to kwestia zbyt szybkiego zdradzenia, o co w tym chodzi. W zasadzie nawet nie starałem się stworzyć tu tajemnicy ani zaskoczyć niczym czytelnika. Może to ten błąd?
Adam – bardzo zasadnie wyłuskane sprawy. Dwie pierwsze zmieniłem natychmiast, nad trzecią muszę się zastanowić chwilę, bo tam muszę przerobić mały fragment, a akurat nie mam do tego głowy.
W zasadzie nawet nie starałem się stworzyć tu tajemnicy ani zaskoczyć niczym czytelnika. Może to ten błąd?
O, to to! Nie było zaskoczenia, bo jak wyglądała rewolucja wszyscy wiemy. Dlatego napisałam, ze czekałam na to COŚ ponad, co wywoła dreszczyk.
Pisanie to latanie we śnie - N.G.
To już wiem, co można zrobić – i to wcale nie jest takie proste 
Jakby to było takie proste, to każdy by to robił
Pisanie to latanie we śnie - N.G.
King używa powtórzeń, ale wg mnie kluczową rolą jego “straszno” są dobrze przedstawieni bohaterowie – to że masz do nich jakiś stosunek emocjonalny, zanim “straszno” nadejdzie.
U Poego też doceniam kunsztowny język, ale ten kunszt nie wynika ze stopnia skomplikowania zdań, a bardzo często z ich prostoty. Dla porównania:
Pozyskiwanie przychylności ludu udało mu się połowicznie, ponieważ podczas wstrętnego posiłku postanowił wychwalać cnoty ojca Pierre`a i zalety rewolucji, a nieszczęśliwym trafem w jego talerzu pływało oko Mikołaja, które – to zanurzając się, to wypływając na powierzchnię – jakby mrugało.
I took from my waistcoat-pocket a pen-knife, opened it, grasped the poor beast by the throat, and deliberately cut one of its eyes from the socket! I blush, I burn, I shudder, while I pen the damnable atrocity. (The Black Cat)
Popatrz ile wysiłku potrzeba, żeby skleić w obraz Twoje zdanie. A u Poego same zdania proste, połączone przecinkami. Wiem, dobrałem fragmenty tendencyjnie:) i Twoje opowiadanie oczywiście nie jest całe takie, ale wg mnie proporcjonalnie zawiera za dużo zawiłych zdań w stosunku do “prostej elegancji”.
Czekam na manifest lipcowy, a tu makabreska…
Podobnie jak Adam, po wskazanym fragmencie spodziewałem się od razu wolty, w której jedzący staną się jedzonymi. Albo to złam ciekawiej, albo rozegraj to oczekiwanie w jakiś mocno niestandardowy sposób.
Chłopiec nie odczuwał emocji, a mrugajaca głowa go bawiła?
Imho, nie budujesz napięcia (np. poprzez skontrastowane zwyczajnosci z czymś niewytłumaczalnym), nie ma żadnej zagadki odkrywanej stopniowo w fabule, nie dajesz Czytelnikowi bohatera, na barkach którego pojedzie przez fabułę. To taka gawęda, ładna, ale beznamiętna – tak mi się wydaje. Za dużo podajesz na talerzu.
"Świryb" (Bailout) | "Fisholof." (Cień Burzy) | "Wiesz, jesteś jak brud i zarazki dla malucha... niby syf, ale jak dzieciaka uodparnia... :D" (Emelkali)
Wiesz, Sirinie, mam problem z Twoimi opowiadaniami. Poprzednie czytałam, ale nie komentowałam, bo nie bardzo wiem, jak porządnie ująć to co czuję w słowa. Piszesz ładnym językiem, konsekwentnym stylem, z ciekawymi metaforami, a ja lubię odrobinę poezji w prozie, ale często niestety przedobrzasz. I wtedy czuję się jak pięciolatka, która żuła sobie radośnie kawałek marcepana w czekoladzie, a ktoś nagle wepchnął jej do buzi pączka. I tak zdania takie jak:
Zamieszki wywołane przez masy francuskiego ludu przyniosły niepokoje – niepokoje rozciągnęły się w czasie, jak ciała na madejowych łożach, trzeszcząc przy tym z każdą minutą donośniej, łamiąc się na coraz mniejsze i coraz bardziej skłócone cząstki, aż w końcu pękając zbiorową furią w momencie, gdy ten czas burz i mordów, zabijania i deszczy, przesycił lud głodem.
zamiast spodziewanej przeze mnie samą reakcji “O, rany, że też można ująć to w ten sposób” spowodowały tylko objaw “Że co?”
Napięcia ani grozy nie poczułam, bo przy pierwszej wzmiance o zupie (przy okazji – czemu była czerwona? Nie powinna być brunatna jak czernina? A może mieli zapasy buraków?) sprawa wydawała się jasna. Miałam nadzieję, że to tylko podpucha, ale jednak nie, poszło gładko do końca. Poza tym nie związałam się emocjonalnie na tyle z bohaterami, by przejąć się ich losem. Co gorsza – nawet nie wiem, kim miałabym się przejąć.
A choć chciałabym wreszcie klepnąć na Bibliotekę przy którymś z Twoich opowiadań, to jednak nie. Ale wyczuwam tą zagrzebaną pod nieco zbyt grupa warstwa lukru magię i wiem, że mnie kiedyś oczarujesz. I czekam na kolejną szansę:D
”Kto się myli w windzie, myli się na wielu poziomach (SPCh)
Dzięki Alex za masę ciepłych słów :) Ja tu na portal nie wrzuciłem jeszcze nic, co by mi się samemu podobało – raczej takie ścinki, bawienie się warsztatem, zapytania: tu, jak z tą grozą się robi? w Robalach, patrzcie – można wygrywać konkursy i takimi tworami, a w tym erotyku to była tylko wprawka.
Takie poważne teksty dojrzewają zdecydowanie dłużej niż jedno-dwa popołudnia, ale niechętnie publikuje je w internecie. Może by to zmienić? Kto wie :) Mogę zaprosić Cię do bety, przekonać, że jakiś tam pomysł mam?
Beta? Proszę bardzo. Chętnie zobaczę do czego jesteś zdolny tak na poważnie:)
EDIT: Tylko wiesz, ja poza sceną to wredna świnia jestem – na zasadzie bij w czasie bety, żeby mniej bili potem.
”Kto się myli w windzie, myli się na wielu poziomach (SPCh)
EDIT: Tylko wiesz, ja poza sceną to wredna świnia jestem – na zasadzie bij w czasie bety, żeby mniej bili potem.
Zuch babka! Moja krew! ;-)
Sirin, ja bym na twoim miejscu zebrał komentarze i wyciagnął powtarzające sie uwagi (pogrupował) – powinny ci coś podpowiedzieć. :-) Bo warsztat technicznie jest, bez dwóch zdań.
"Świryb" (Bailout) | "Fisholof." (Cień Burzy) | "Wiesz, jesteś jak brud i zarazki dla malucha... niby syf, ale jak dzieciaka uodparnia... :D" (Emelkali)
Nie no, Tobie, Rybko, do pięt nie dorastam, jeśli chodzi o jednocześnie wredne, zabawne i merytoryczne komentarze w czasie bet. Przez Ciebie np. dalej się głowię, jak zachowując logikę wywalić w kosmos 1/3 “Trawca”:D
”Kto się myli w windzie, myli się na wielu poziomach (SPCh)
Eeee… <unika kontaktu wzrokowego> ;-)
"Świryb" (Bailout) | "Fisholof." (Cień Burzy) | "Wiesz, jesteś jak brud i zarazki dla malucha... niby syf, ale jak dzieciaka uodparnia... :D" (Emelkali)
Wiecie jak wystraszyć biednego, wrażliwego autora :) A ja się ostatnio zastanawiałam, dlaczego nie zaprosiłam do bety PsychoFisha – ale właśnie mi przypomnieliście ;)
Pisanie to latanie we śnie - N.G.
Patrz, a ja myślałem, że to przez odległe terminy ;-)
"Świryb" (Bailout) | "Fisholof." (Cień Burzy) | "Wiesz, jesteś jak brud i zarazki dla malucha... niby syf, ale jak dzieciaka uodparnia... :D" (Emelkali)
Świnie zachęcam, wredne i paskudne, mogą być nawet rybki. Ja też nikomu nie szczędzę, nawet na wierzchu :)
Swoją drogą chyba tylko jeden Twój tekst przeczytałem (erotyk), bo raczej unikam czytania tych prac z konkursu “fataści”, bo większości aluzji pewnie nie złapie. A za wcześniejsze to mam jeszcze czas się zabrać.
Ja te komentarze mam i stąd, i zewsząd, biorę je w dużej części pod uwagę, jednak bywa tak, że te powtarzane sprawy w jednym miejscu krytykowane są gdzie indziej właśnie bardzo zauważane, oklaskiwane (a przede wszystkim bardzo charakterystyczne, a to jest rzecz pierwszorzędna, zwracać na siebie uwagę). Taka ambiwalencja. Ale nie mam tu na myśli “większości” uwag, ale kilka, tych o słodzeniu przede wszystkim. Staram się rzecz wyśrodkować, trochę styl odtłuszczyć, odchudzić, ale to jest domena tych bardziej dopracowanych tytułów. Klucz jest też jeden: jeśli fabuła jest porywająca, a pomysł niebanalny, to wyszukany styl (nie aż tak, jak w moim erotyku, który dla językowej zabawy, nie treści był napisany) po kilku stronach nikomu nie będzie przeszkadzać (grunt, to haczyk zarzucić we wstępie).
Sirinie, jak na mnie dwa teksty w ciągu niecałych trzech miesięcy to już istna sraczka pisarska;) A z wcześniejszych chyba “Mrokospadanie” mogłoby Ci się spodobać:)
”Kto się myli w windzie, myli się na wielu poziomach (SPCh)
Dodane do kolejki
Przeczytałam, zupełnie nie mając wrażenia, że to horror, raczej opowieść o mrocznym i makabrycznym zajściu, które wydarzyło się w makabrycznych i mrocznych czasach.
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
A mi się podobało.
Od stylu po fabułę. Tekst ma swój charakter (nie straszny, ale mroczny). Tempo narracji jest spokojne, a wciąga i intryguje. Finał również był… satysfakcjonujący ;)
Nazgul klika bibliotekę!
Pozdrawiam!
"Przyszedłem ogień rzucić na ziemię i jakże pragnę ażeby już rozgorzał" Łk 12,49
Dziękuję za ładny komentarz i punkcik do biblio ;)
Tak się składa, że to mój drugi dzisiaj horror zatytułowany “Głód”. W związku z tym pragnę zauważyć, że jednowyrazowe tytuły niekiedy słabo się sprawdzają, gorzej zapadają w pamięć.
Tekst nie wystraszył, ale stanowię mało wdzięczny cel dla takich zabiegów.
Zgadzam się, że zabrakło jakiejś tajemnicy. Wykorzystujesz dość ograny motyw, obawiam się, że sam w sobie już dawno przestał wzbudzać emocje.
Babska logika rządzi!
Dziękuję za wizytę! Potwierdziło się tylko to, że trzeba ciągle pracować nad horrorami, bo z opinią się zgadzam.
Wiem, że z dużym opóźnieniem, ale po zarejestrowaniu miałam długą przerwę i nadrabiam zaległości.
Przyznaję od razu: nie lubię agitek robiących z rewolucji wyłącznie potwora rodem z publicystyki albo, by pozostać w epoce, z rojalistycznych broszurek. A tak mi się to trochę czytało, co – sądząc z zakończenia itd. – nie było chyba zamiarem. Makabresce lepiej by chyba zrobiło wycięcie infodumpu, zwłaszcza że jednak trochę tu nieścisłości: to, co później nazwano gilotyną (urządzenia ze spadającym nożem), znano już w XIII w., a Guillotin narzędzie to jedynie ulepszył, żeby było bardziej niezawodne (=humanitarne).
“Nie znali jeszcze widma swojego upaństwowienia” – nie rozumiem, czy chodzi o konfiskatę (ta miała miejsce już w 1789), czy o konstytucję cywilną kleru (1790)? Jeśli akcja dotyczy 1793, to jest już po jednym i drugim, z drugiej strony – do czego odnosi się to “Mimo że nie był to jeszcze najstraszniejszy i najokrutniejszy okres przemian”? Nie łapię chronologii opowiadania, niestety.
“I jeszcze nim nastały dni gilotyn i Wielkiego Terroru, egzekucje już były masowe, codzienne.” To jest mit. Na śmierć skazano w całym okresie Rewolucji ok. 5% sądzonych przez Trybunał Rewolucyjny, większość oczywiście podczas terroru jakobińskiego, kiedy istotnie zapanowało szaleństwo i można było stracić głowę w zasadzie wyłącznie za pochodzenie lub przynależność do innej partii politycznej (ale i tak sąd musiał winę uznać), ale ktoś kiedyś podliczył, że wszystkich kar śmierci wykonanych przez dziesięć lat Rewolucji było mniej niż liczy połowa ofiar wojny siedmioletniej, by pozostać w XVIII w., a wśród tych kar śmierci są też po prostu zbrodniarze, którzy poszliby na szafot również w zwykłych czasach.
Przyznaję: dobrze napisane, dobry styl. Ale może niepotrzebnie tak stereotypowe historycznie…
Mikołaja Poulain`a → Poulaina
PS. Podobała mi się postać małego Pierre’a, o nim mogłabym się czegoś więcej dowiedzieć.
http://altronapoleone.home.blog
