Maligna

– To on.

– Niemożliwe… – odpowiedział drugi podniecony głos.

– Mówię ci, to on!

– Tamten w rogu?

– Tak, ten, co się trzęsie jak osika.

– To jest niby ten sławny Maligna?!

– Jak matkę kocham!

– Jaki Maligna? – włączył się do rozmowy trzeci głos.

– Nie słyszałeś o Malignie? – zdziwił się pierwszy. – Toć to przecie legenda!

– I to niby on?! Legendarny Maligna u nas w Zaciborze?

– Jak nie on, to niech mnie dudy obmasują!

– Maligna? – zainteresował się kolejny już obwieś.

Wokół rozmawiających zebrali się już prawie wszyscy z karczmy. Grupka żądnych rozrywki wieśniaków.

-…tak się nazywa?

– Na chrzcie to mu tak matka nie zaśpiewała! To ludzie tak go wołają.

 – A co, na chrzcie mu jakie pedalstwo nadali, że go ksywką nazywają? – zapytał ktoś i zarechotał.

Ten który mu odpowiedział wcale nie zrobił tego z podobną wesołością.

– Zwą go Maligna, bo bredzi bez ładu…

 – Ja inaczej słyszałem – wyznał jakiś gruby, po przełknięciu śliny. – Że zwą go tak dlatego, bo jego obecność zwiastuje śmierć. Lepiej zostawić go w pokoju.

 – Taką okazję przepuścić – rzucił największy zabijaka, a jego entuzjazm podchwyciło jeszcze paru podchmielonych. Grupka podeszła do siedzącego w kącie mężczyzny.

Siedział on, oparty lewym łokciem o blat ławy, z prawą ręką zaś pod stołem, trzymając za głowicę miecza, schowanego w przetartej pochwie. Człowiek kołysał się lekko na boki, a miecz huśtał się, oparty zakrytym czubkiem o ziemię, targany w różne strony, jakby ktoś pociągał za przymocowane do niego niewidzialne sznurki. Ręka, która opierała się na rączce sprawiała wrażenie, jakby to nie ona wprawiała miecz w ruch, a jakby była jedyną rzeczą, która trzyma go w ryzach.

– …idzie przez kamienne ciemności… – bełkotał pod nosem człowiek, jego oczy były zamknięte. – …w rękach trzyma miecz… i medalion… z jego serca znikło… szaleństwo, lecz wróciło… cierpienie…

– Ej, ty! – zawołał zabijaka. – Maligna!

 Siedzący przestał bełkotać i otworzył powoli oczy. Rozejrzał się dookoła i uśmiechnął się paskudnie.

 – To miejsce… – zaczął cicho. – …śmierdzi krwią. Dlaczego trafiam tylko do takich miejsc?

Pytanie wyglądało na retoryczne, ale ktoś tego nie zauważył.

– Nie trafiasz do miejsc, które śmierdzą krwią, tylko wychodzisz zostawiając smród juchy! Wynocha stąd, Maligna!

Siedzący mężczyzna uśmiechnął się jeszcze bardziej i spojrzał na kołyszący się miecz. Zacisnął szczęki i po chwili ręka ustabilizowała się, utrzymując ostrze w pionie. Chwycił je drugą dłonią – niezgrabnie, jakby była kaleka – i uniósł broń z wysiłkiem na blat.

 – To nie ja jestem Maligna, a mój miecz – stwierdził, patrząc z fascynacją, lecz i ze wstrętem na wytartą skórzaną pochwę. W głowicy błyszczał zmatowiały, popękany kamień szlachetny.

 – My tam swoje wiemy – odrzekł niezbyt pewnie ktoś z tłumu. – Bierz tę zabawkę i zbieraj się stąd, Maligna.

– To jest bardzo przykre, jak na zabawkę – zauważył Maligna beznamiętnie. – Pokazałbym wam to w pełnej okazałości, ale tak jak mówiłeś – z lekką pomyłką… Fibrego – gdy On się pojawi, to zwiastuje śmierć.

Zapadła cisza. Wszyscy zastanawiali się, jak usłyszał z tak daleka o czym mówili i jakim cudem znał imię mówiącego – byli pewni, że ono nie padło.

 – Nie obchodzi mnie to, co mówisz – zaczął Fibrego, siląc się na pewny ton. – Ani skąd znasz moje imię. Nie chcemy cię tu.

– Dokąd w takim razie mam iść, skoro nigdzie mnie nie chcą? – spytał Maligna, choć nie oczekiwał odpowiedzi i uznał sprawę za skończoną.

Tłum jednak nie rozchodził się. Baldo, największy zabijaka wyciągnął nóż i umieścił go niedaleko szyi przybysza.

 – Widzieliśmy, że ledwo możesz unieść ten mieczyk. Chyba nam go grzecznie oddasz i wypierdolisz stąd w podskokach.

Maligna uśmiechnął się tak upiornie, że Baldo cofnął nożyk o kilka centymetrów. Drżąca ręka przybysza powędrowała niespiesznie do rączki miecza i wysunęła go powoli, ze śpiewnym szelestem. Maligna nie spieszył się. Wstał powoli, bo nikt nie reagował – wszyscy patrzyli jak zahipnotyzowani na ostrze, które wydostało się z ciemności.

Nie było błyszczące i szare tak jak powinno, a całkiem białe, z odblaskiem – jak wypolerowana kość. Powierzchnia była całkowicie jednolita, a raczej tak powinno być, ale na jej strukturze widniały chaotyczne żyłki ciemnej czerwieni. Skaza ta bolała aż w oczy. Była tak nie na miejscu, jak słońce odbite na nocnej tafli jeziora. A jednak tak pasowała. Jak dziecko do swej małej trumienki. Jak spalona czerń traw do zieleni łąki. Jak plamy krwi do białej sukienki. Jak nóż do śmiertelnej rany. Piękne w swej brzydocie. Nieprzyzwoite w swej paskudności.

Maligna stał, a obnażone ostrze wystawało z jego dłoni. Skierowane w dół, ale nikt nie był na tyle bezmyślny, by wziąć to za dobry omen, bo w powietrzu śmierdziało krwią. Choć ta jeszcze nie płynęła.

 – Chciałbym dać wam drugą szansę – powiedział Maligna słabo. Chyba szczerze. – Ale nie mogę wybaczać, a wasza krew wsiąknie między klepki. To ta krew śmierdzi, tak, to ją czujecie.

Wcale nie spieszył się z mówieniem tego, lecz nikt nie zareagował. Wszyscy stali jak skamienieli, choć każdy chciał uciekać. Lecz to było bezcelowe, bo naprawdę czuli już krew.

 Lejącą się ciurkiem i chlapiącą na buty.

Maligna wbił miecz w szyję Balda – największego zabijaki – i z nieziemską siłą wdział ostrze głęboko w belkę stropową. Dziwaczny wisielec szamotał się tylko chwilę, jego nóż zabrzęczał o ziemię, krew chlapała na podłogę.

Przez chwilę słychać było tylko bulgotanie, a maligna rozglądał się powoli. Nikt nie sięgnął po miecz, choć przybysz był nieuzbrojony. Nic się nie działo, jakby czas się zatrzymał, a potem, nagle, jakby przebudzeni ze snu, wszyscy rzucili się do drzwi.

 Maligna nie spieszył się. Drzwi były zamknięte na klucz.

 Złapał pierwszego chłopa i włożywszy mu obie dłonie do ust urwał mu żuchwę. Kolejny nie zdążył nawet krzyknąć, gdy jego głowa pękła w spotkaniu z kantem solidnego stołu, z którego urwało się tylko kilka drzazg. Następny zginął bez krzyku, bo jego krtań wypadła z zakrwawionych palców śmierci na ziemię. Jeden potknął się i upadł. Spojrzał z podłogi na swego oprawcę i wyjął sztylet, którym podciął sobie gardło. To nie uchroniło go jednak od cierpienia, bo Maligna klęknął przy nim i spojrzał z bliska w jego umierające spojrzenie. Biedak odszedł w cierpieniu, bo oczy to zwierciadło duszy i zobaczył co grało w duszy Maligny. Oprócz z szyi, krew poleciała także z jego oczu i nosa.

 Kolejni ginęli na różne sposoby, jednak wszystkie były skąpane w krzyku, tak jak klepki podłogi skąpały się we krwi.

Gdy Maglina dokończył dzieła, to rozejrzał się. Ktoś w kącie majaczył, będąc już w objęciach śmierci, trzymając się za miejsce po urwanych genitaliach.

Coś huknęło. Baldo odpadł od sufitu. Maligna podszedł do jego truchła i wyciągnął z niego miecz. Przetarł go o spodnie którejś z mniej utytłanych ofiar, ścierając z niego czerwień, jednak wydawało się, że zrobił to niedokładnie.

Zostały cienkie błyszczące żyłki.

Wyszedł, bo drzwi były już otwarte.

Jego twarz nie wyrażała niczego, jednak była ściągnięta.

Czuł już kolejny smród krwi.