Zwykły, nekromancki fach. (Szepczący)

Kryspin usiadł na marmurowym murku w centrum handlowym. Lubił tu przychodzić. Nie żeby robić zakupy, na to miał alergię godną stereotypowego mężczyzny. Lubił przyglądać się ludziom. A tu przechodziła przed nim istna kolorowa parada. W świątyni handlu, jaskini kolorów i tandetnej muzyki ludzie zatracają swe dusze, jak mawiał jego starszy brat. Miał trochę racji.

 

Przed sklepem z butami stanęła młoda dziewczyna. Miała pewnie jakieś piętnaście lat, ale mocny makijaż dodawał jej jakieś kolejne pięć. Żółta bluzka z pokaźnym dekoltem, granatowe legginsy w panterkę, różowo-białe adidasy za kostkę, tuzin bransoletek. Kryspin parsknął śmiechem. Czy nikt jej nie powiedział, że wygląda śmiesznie, by nie powiedzieć żałośnie, a nie modnie. Zresztą nie tylko ją wypadałoby uświadomić. Sporo dziewczyn z jego szkoły ubierało się podobnie. I facetów też. Na przykład obcisłe czerwone lub seledynowe spodnie upodobały sobie obie płcie. Boże, widzisz a nie grzmisz.

 

Odwrócił głowę i uśmiechnął się szeroko. Środkiem korytarza szedł wysoki, dobiegający trzydziestki mężczyzna. Długie czarne włosy swobodnie opadały na plecy i otaczały przystojną twarz o ostrych rysach. Ciemne, głęboko osadzone oczy patrzyły przed siebie ponuro i chłodno. Koszulka Opethu, wytarte dżinsy, glany. Ręce wciśnięte w kieszenie. Gdyby ktoś chciał namalować portret zatytułowany Współczesny, znudzony wysłannik śmierci, z pewnością wziąłby go na wzór. Z tym, że on nie był wysłannikiem śmierci.

 

-Cześć – powiedział Kryspin z uśmiechem.

 

Kruk nie odpowiedział. Usiadł i rozejrzał się kręcąc głową.

 

– Jakim cudem nazwali to gówno Arkadią – wychrypiał z dezaprobatą, patrząc na plastikowe drzewko wsadzone w wielką brudno-zieloną donicę.

 

Kryspin wzruszył ramionami.

 

– Jest coś?

 

Kruk bez słowa podał mu lniany woreczek. Chłopak wysypał zawartość na dłoń. Cztery szklane kuleczki. Trzy białe, jedna czarna. Schował je zostawiając tą ostatnią.

 

– Skurwiel – mruknął Kruk bawiąc się skrętem.

 

– Poradzę sobie – zapewnił Kryspin z uśmiechem. – Raz już to przerabiałem.

 

Schował czarną kuleczkę.

 

– No to idę – powiedział poprawiając czarną opaskę, którą związywał długie białe dredy.

 

-No to idź – padła sucha odpowiedź.

 

 

 

 

***

 

 

 

 

Pociąg metra wjechał z łoskotem na peron. Ludzie podchodzili do żółtej linii czekając aż szaro-czerwona bestia zatrzyma się a z jej wnętrza wypadną ludzie. Wypadną, nie wysiądą. Gorzej niż na porządnym koncercie.

 

Poklepał woreczek w którym leżało sześć czerwonych kuleczek. Sześciu idiotów odprawiających mroczne rytuały. Próbujących przywołać demona.

 

No i im się ,kurwa, udało.

 

Z tym, że chyba nie przewidzieli, że ktoś, kto runie na podłogę, bo jakiemuś debilowi nie chciało się wyrysować dokładnie znaków, kto zostanie upaprany kogucią krwią i zachlapie sobie buty stearyną, będzie w naprawdę złym nastroju.

 

A Kamael był. I to bardo.

 

Bo to jego ci nieszczęśni durnie mieli pecha przywołać.

 

Może gdyby nie czarny kot, który miał podzielić los kogutów, czciciele Mroku uszliby z życiem. A tak, na widok związanego zwierzęcia i stojącego nad nim chłopaka w szlafroku z nożem w dłoni, Szepczący rozpętał piekło.

 

Bo Kamael lubił koty. Nie na darmo nazywano go Czarną Panterą.

 

Gdy Kruk zszedł do piwnicy zastał go siedzącego na stole z mruczkiem na kolanach. A wokół leżały zwłoki. Kamael miał naprawdę głupią minę, gdy zobaczył znajomego nekromantę. Nawet przeprosił go za dodatkową robotę i obiecał postawić piwo. Kruk nie miał zamiaru się gniewać. Jego też wkurzali amatorzy czarnej magii. Ignoranci w śmiesznych strojach rodem z kiepskich filmów fantasy, czerpiący swoją wiedzę z Internetu. Żałosne popłuczyny , niedoszłe czarownice, magowie, medium, nie rzadko i nekromanci. A z Kamaelem zawsze fajnie było pogadać.

 

Schował woreczek. Kuleczki. Podstawowa robota nekromanty. Zebrać, odprawić nudny, prosty rytuał, rozprawić się z bardziej upierdliwymi klientami, którzy zbyt gwałtownie przyjęli informację o swojej śmierci, lub wcale tej informacji przyjąć nie chcieli. I tyle. Najwięcej było roboty z czarnymi, fioletowymi i czerwonymi, choć dzięki tym ostatnim było czasami zabawnie. Zdziecinnieli szataniści. Bo z prawdziwym satanizmem nie miało to nic wspólnego.

 

Zapalił skręta. Ludzie stojący bliżej spojrzeli na niego potępieńczo. Kruk stwierdził, że niektórzy mają chyba sadystyczną przyjemność w mordowaniu go wzrokiem. Ale nikt nie zwrócił mu uwagi. Wypuścił kłąb błękitno-siwego dymu. Spojrzał w stronę schodów.

 

Siedemnastoletni chłopak zeskakiwał co dwa stopnie byle szybciej stanąć na peronie. Długie, białe dredy podrygiwały nieco śmiesznie. Jasnokarmelowa zazwyczaj twarz przybrała nienaturalny szary odcień. Zielone oczy patrzyły nieprzytomnie.

 

– Mówiłem, że skurwiel – powiedział Kruk, gdy Kryspin klapnął na ławce.

 

Chłopak tylko skinął głową. Widać było, że miał dość. Ale nie narzekał. Albo nie miał siły, albo miał w pamięci słowa starszego nekromanty, że jak będzie narzekać, to do widzenia. Choć Kruk nie użył sformułowania "do widzenia".

 

– Jest coś? – spytał.

 

– Sześć czerwonych.

 

Kryspin jęknął cicho, ale wyciągnął rękę po woreczek.

 

– Są moi. Ty masz wolne do końca tygodnia. Nie gap się tak – warknął, widząc pełne zaskoczenie w zielonych oczach. – Bo zmienię zdanie.

 

Kryspin uśmiechnął się z ulgą, opuszczając głowę. Kruk bywał nieprzyjemny i surowy, ale zdarzały się takie momenty jak ten, gdy można było posądzić go o bycie sympatycznym. Czasem miał wrażenie, że Krukowi po prostu wygodniej było z łatką mrukliwego samotnika.

 

– Dzięki – powiedział patrząc na ekran, na którym leciała bajka o białym niedźwiedziu Bernardzie.

 

Kruk tylko skinął głową, wstał i ruszył nieśpiesznie w stronę wyjścia.