Lux in tenebris I

Zapisz w pamięci ten zestaw kolorów, dźwięków, zapachów, odczuć. Nie, nie jesteś dla mnie kolejnym egzemplarzem w kolekcji. Moje wdzięki nie dodadzą ci nowych poziomów doświadczenia i vice versa. Nie chcę traktować cię jak „kolejny przypadek”. Widzę w tobie głębię, której nie można opisać słowami. Lepiej będzie, jeśli pozwolisz mi po prostu patrzeć. W twoich oczach jest łagodne lśnienie, które chcę zatrzymać w czasie, w najlepszych wspomnieniach, tak aby zawsze mieć je pod ręką. Nawet nie wiem, jakie jest twoje prawdziwe imię, ale masz w duszy magnes, który nie pozwala mi oderwać od ciebie wzroku. Wyrzucam z głowy wszystkie wcześniejsze obrazy „ich”. Chcę dziś mieć cię tylko dla siebie. Wiem, może to egoistyczne – inaczej nie potrafię. Nauczyłam się jednego – jeśli chcesz mieć go dla siebie, nie zastanawiaj się ani chwili; walcz o to, co najcenniejsze. Każda chwila wahania działa na twoją niekorzyść.

Smutny, piękny, wyrzucony z nieba Anioł, skryty w dusznej ciemności dogorywającej nocy, siedzi w kącie pokoju, w głębokim fotelu z gwiazd. Obserwuje moją duszę i ciało, podpierając dłonią podbródek. W delikatnym, ciepłym półuśmiechu obrysowuje światłem  linię mojej szyi,  piersi, bioder, ud. I nagle czuję – unosi mnie przypływ. Światło wpełza do zakamarków pokoju, oplata drżące ciało – delikatnymi opuszkami rozpalonych palców dotyka najczulszych, najbardziej wrażliwych miejsc. Muska ciepłem ust.

– Która to godzina?

– Czwarta nad ranem…

– Nie powinno cię tu być.

– Ciebie też nie.

Nagle świat wiruje przed oczami, jak na karuzeli – obłędnie pędzącej, jak w dziecięcych wspomnieniach z lunaparku, jak za dawnych lat, kiedy byłam małą dziewczynką, najbardziej szczęśliwą na świecie, kiedy krzyczałam z radości i przerażenia, siedząc w wagonie górskiej kolejki, wspinającej się ospale, zaraz potem zjeżdżającej w przepaść, ku światłom miasta; a światła te i pęd powietrza, którym się zachłystywałam – czarował, zagarniał, burzył zmysły. Byłam pijana – tak jak kiedyś zapachem wiosennych, tryskających sokami drzew. I wciąż i wciąż i wciąż stukot tętna w głowie – jak stukot wagoników przemykających mrocznymi zakamarkami lunaparku. Ogarniały mnie wizje, oplatały, wślizgiwały się pod ubranie mrocznym powojem doznań – i dalej pod skórę, do wnętrza młodzieńczego, dziewczęcego ciała, które przecież nigdy nie potrzebowało więcej doznań i emocji niż wtedy… A teraz? – wracam tam? I to jest sen? A może jednak jawa…

– Chodź na balkon. Pokażę ci inny świat – świat ze światła, bursztynu i porcelany.

***

Stali, chłonąc ciepłe podmuchy wiosennego wiatru. On tulił ją ciepłym ramieniem, czule muskał piersi, przesuwał palcami po szyi, karku, plecach… A pęd powietrza i dźwięk zgrzytających na zwrotnicach wagoników wciąż rósł w siłę…

***

Znalazł ją kilka chwil potem. Wypadła z szóstego piętra dumnego, ekskluzywnego apartamentowca, w najlepszej dzielnicy tętniącego swawolnym życiem miasta. Ta dzielnica kochała beztroskę. Aż do dziś. Aż do teraz. Miasto świateł. Miasto grzechu.

Ciepła krew wypłynęła z ust dziewczyny. Gęsta, ciężka, brunatna plama ułożyła się na chodniku w czytelny dla wprawnego oka kształt – jakby cień, profil twarzy: niezwykły, jedyny w swoi rodzaju, bardzo sugestywny, męski, uwodzicielski – nie z tego świata. Inny – ani boski, ani diabelski. Zawieszony między ziemią a niebem.

Detektyw westchnął ciężko, schował lupę do kieszeni tweedowego płaszcza. Spojrzał w niebo. Świtało. Pamiętał doskonale ten widok. Gwiazda poranna. Refleks odpływającej duszy odbił się błyskiem na kopercie złotego zegarka. Czas zwolnił. I jeszcze bardziej zwolnił. Zatrzymał się. Wskazówka minutowa niespiesznie biegła do przodu, lecz zaraz cofała się na sekundniku, chcąc zawrócić. I tak drżała pomiędzy jednym a drugim polem tarczy. Jedna sekunda rozciągnięta w nieskończoność.

I cóż z tego, że mógł zatrzymać chwilę, skoro nie był w stanie cofnąć czasu? Choćby o tych kilka minut… Cennych minut…