Winda

Informacje o tajemniczym zjawisku pojawiły się niemal jednocześnie w kilku miejscach na świecie i pewnie tylko dlatego nie zostały zignorowane. Nie oznacza to wcale, że nie przyjęto ich ze sceptycyzmem. Brytyjski tabloid jako pierwszy (czym chwalił się przy okazji każdej późniejszej publikacji na ten temat) dotarł do ofiary – mieszkańca Sydney, który w czasie przerwy na lunch wsiadł do windy na dwudziestym siódmym piętrze biurowca, w którym pracował, ale nigdy nie dotarł na parter, bowiem po otwarciu drzwi windy wyszedł na korytarz hotelu Hilton w Liverpoolu. Wkrótce okazało się, że miał dużo szczęścia.

Kolejny przypadek ujawniła meksykańska telewizja. W stolicy kraju z windy w zastrzeżonej strefie banku wysiadł zdezorientowany Japończyk i od razu został zatrzymany przez ochronę placówki. Tłumaczył, że robił zakupy w ekskluzywnym domu towarowym w Kobe i zamierzał jeszcze odwiedzić dział z kosmetykami piętro wyżej. Potwierdzenie jego słów stanowiły paragon i kilka par majtek, w tym jedne damskie, które znajdowały się w papierowej torbie należącej do mężczyzny, ale i tak dyplomaci z japońskiej ambasady nieźle się napocili, żeby wydobyć rodaka z aresztu, a sprawa podobno otarła się o szczeble rządowe obu państw.

Gdy media zaczęły zwracać uwagę na dziwne przypadki, ruszyła prawdziwa lawina doniesień: Austriak w Caracas, Portugalka w Indonezji, Rosjanin w Paryżu, Peruwianka w Norwegii, Norweżka w New Delhi. Nie istniała żadna prawidłowość, może poza tą, że żaden z pasażerów felernych dźwigów osobowych nie wybierał się na drugi koniec świata. Służby dyplomatyczne na całym świecie miały pełne ręce roboty. Na bieżąco otrzymywały informacje o zaginionych i dopasowywały zgłoszenia do nagle pojawiających się w różnych miejscach zdezorientowanych ludzi, którzy tłumaczyli, że tylko wyszli z biura na papierosa, zanosili jakieś dokumenty do działu na innym piętrze lub wracali do domu z polowania – ten ostatni przypadek zakończył się postrzeleniem myśliwego, który z bronią na ramieniu wysiadł z windy wprost pod nogi jakiegoś ministra z uzbrojoną obstawą. Opłacane przez ambasady samoloty śmigały po całym świecie, a telefony premierów, koronowanych głów, ministrów od spraw zagranicznych i dyplomatów nagrzewały się od ciągłych rozmów. Media śledziły te „wymiany jeńców” i wzywały do podjęcia działań. A działania, i owszem, podejmowano, ale były one co najmniej nieskuteczne. Po pierwsze, całą winą (a gdzieniegdzie kosztami) obarczono producentów wind. Po drugie, zmobilizowano środowiska akademickie i naukowe do znalezienia przyczyny problemu. Po trzecie, w niektórych krajach wprowadzono regulacje prawne, a w innych zalecenia, aby nie wsiadać do windy bez paszportu.

Opinia publiczna miała używanie. Radykałowie religijni widzieli w zjawisku karę boską za pychę, jak w czasach wieży Babel. Miłośnicy teorii spiskowych szukali przyczyny w porwaniach przez kosmitów, którzy po zeskanowaniu mózgów i wszczepieniu sond analnych odsyłali obiekty badań w niewłaściwe miejsca. Jeszcze inni wzywali rządy do odtajnienia prac nad teleporterami.

Rozwiązania nie znaleziono, mimo że sprawą zajmowały się niemal wszystkie placówki badawcze z różnych dziedzin. „Zainfekowane” windy rozbierano na części pierwsze, a każdy element sprawdzano na dowolne możliwe sposoby, od badań mikroskopowych, po poddawanie promieniowaniu, mrożenie, a nawet opracowywanie profilów behawiorystycznych. Pojawiały się różne pomysły, które media od razu podchwytywały i maglowały, gniotąc, rozciągając i nicując na wszelkie sposoby.

Jakiś naukowiec stwierdził, że windy z nieznanych przyczyn przebijają się przez skorupę ziemską i przenoszą się do odległych budynków niesione prądami konwekcyjnymi w płaszczu ziemskim. Wulkanolodzy podchwycili pomysł, a nawet próbowali „sprowokować” incydent, aby zatrzymać dźwig w trakcie podróży i umieścić sondy w głębi planety. Podobną strategię przyjęli zwolennicy teorii podróży kosmicznych, którzy całą aferę uznali za fenomenalny sposób na tanie lub darmowe rozmieszczanie sond badawczych w przestrzeni kosmicznej w nieznanej od Ziemi odległości, bo przecież nie było wiadomo, którędy w ogóle windy podróżują.

Eksperymenty nie powiodły się. Po pierwsze, mimo różnych prób odtworzenia warunków znanych z relacji ofiar dźwigi we wszystkich przypadkach zachowywały się tak, jak przewidzieli to konstruktorzy. Sondy ubierano w krawaty, stawiano na nich kubki z kawą, uruchamiano różne aplikacje na telefonach komórkowych, wtykano do wind pliki dokumentów, torby i wózki z zakupami, lecz bez efektu. Po drugie, doszło do kolejnego wypadku, tym razem w windzie wyposażonej w lokalizator satelitarny – od pewnego czasu takie urządzenia systematycznie instalowano we wszystkich dźwigach. Okazało się, że winda wcale się nie przemieszcza. Było to tylko potwierdzenie dotychczasowych ustaleń. W końcu do zdarzeń dochodziło w różnych modelach wind o różnych rozmiarach, numery identyfikacyjne urządzeń nie zmieniały się i nadal były zgodne z dokumentacją homologacyjną. Od tej chwili w nadajniki wyposażano użytkowników.

Wówczas pojawiła się kolejna zmienna. Z windy w Dubaju wysiadło troje Duńczyków, okrutnie wychudzonych, cuchnących i brudnych. Ale nie to było najgorsze. W kabinie oprócz odchodów leżały rozkładające się zwłoki mężczyzny, tu i ówdzie nadgryzione. Problem był bardzo poważny. Dyplomatyczny, bo Duńczyków z marszu skazano na śmierć za kanibalizm, ale też techniczny, bo okazało się, że w windzie spędzili przynajmniej kilka dni. Trudno powiedzieć ile, bo nie mieli punktu odniesienia. W międzyczasie praktycznie zdemolowali kabinę, wyrwali panele, rozbili lustra, a nawet wyrwali poręcze, którymi udało im się wyważyć drzwi. Cóż z tego, skoro po drugiej stronie trafili na nieprzeniknioną, smoliście czarną substancję, która grodziła wejście, a raczej wyjście z windy. Czarny budyń powodował niepokój, cały czas pulsując i pochłaniając światło i dźwięk. Po dłuższym czasie, gdy Duńczycy patrzyli już na siebie z coraz większym apetytem, do windy wpadł mężczyzna. Później stwierdzili, że zabili go ze strachu. Zaskoczył ich. A skoro już nie żył, to postanowili odsunąć nieco perspektywę śmierci z głodu i pragnienia.

Wkrótce potem młody dziennikarz odkrył podobny przypadek, znacznie bardziej przerażający. Informatyk z RPA wysiadł z windy w Miami dwa dni wcześniej niż wsiadł do niej w Pretorii. Ten wysiadający postąpił zgodnie z ogłaszanymi na całym świecie instrukcjami i udał się do konsulatu. Weryfikacja jego tożsamości trochę trwała, ponieważ nie miał przy sobie paszportu, poza tym państwa wprowadziły oszczędności i nieszczęśnik musiał poczekać, aż zbierze się większa liczba rodaków. Kilka dni później wrócił do RPA w ramach rutynowej już procedury dyplomatycznej. I może właśnie ta rutyna sprawiła, że przez prawie trzy tygodnie nikt nie przyjrzał się nieścisłościom w datach. Może winę zrzucono na szok i różnicę stref czasowych? Niemniej dowody przedstawione przez dziennikarza były niepodważalne. Przerażeni wizją paradoksu fizycy rwali włosy z głów. Od razu, globalnie, wystosowali wniosek o zakaz używania i likwidację wind, które ich zdaniem mogą spowodować zniszczenie chyba wszystkiego, bo niektórzy naukowcy mówili tylko o galaktyce, inni o wszechświecie, a jeszcze inni wieszczyli kolejny Wielki Wybuch. Póki co postanowiono każdą ofiarę przed przetransportowaniem do ojczyzny poddawać kwarantannie do czasu ustalenia, czy ten wsiadający do windy zdążył już wyruszyć i nie spotka się przypadkiem z tym wysiadającym. Wcześniejsze protesty i niepokoje przerodziły się w masowe demonstracje. Lud oskarżał polityków, że zaprzedali się lobby producentów wind.

Aż pojawił się pan Mietek, rencista, który wcześniej przez całe swoje życie zawodowe monitorował kilka stacji transformatorowych na Podkarpaciu. Cierpiąc na bezsenność, zadzwonił pewnej nocy do jednej z lokalnych stacji radiowych i zaproponował, aby przyjrzeć się przyciskom alarmu w windach. Jak tłumaczył, jedynym jego zajęciem poza rozwiązywaniem krzyżówek było przeglądanie artykułów prasowych i doniesień na portalach informacyjnych lub oglądanie telewizji. Zwrócił uwagę na kilka szczegółów, które z jakiegoś powodu umknęły badaczom. Wypadki nie przydarzały się w urządzeniach, w których nie było ludzi. Ofiarami były osoby bawiące się telefonami, niosące ciężkie paczki dokumentów (które kładły na poręczy przy panelach) lub podróżujące z wózkami zakupowymi. Możliwe zatem, że wciskały kilka przycisków jednocześnie lub przycisk alarmu. Na zadane przez dziennikarza prowadzącego audycję pytanie o przepełnione windy, w których istniało większe prawdopodobieństwo, że ktoś łokciem wciśnie feralną kombinację, pan Mietek odpowiedział, że przypadek trójki Duńczyków wskazuje na to, iż przepełnione windy mogą podróżować bardzo długo, i że prawdopodobnie za jakiś czas zaczną pojawiać się kabiny wypełnione trupami.

Hipoteza pana Mietka była naciągana, ale media, nie mając akurat na tapecie żadnych pomysłów w formie innej niż wielostronicowe, skomplikowane obliczenia, podchwyciły temat. Politycy i naukowcy oburzyli się, że przecież rozwiązanie nie może być tak proste, jednak pod naciskiem ulicy zamiast montować lokalizatory rozpoczęto likwidację przycisków wzywania pomocy i instalację telefonów komórkowych, które miały przejąć ich funkcję. W miarę postępów liczba incydentów malała. Dane nie kłamały! Pan Mietek stał się gwiazdą – mimo problemów z kręgosłupem tańczył na łyżwach w telewizji i uroczyście otwierał hipermarkety. Naukowcy nadal badali przyczynę przemieszczania się wind, lecz już nie tak gorączkowo. Rozwiązanie sprawdzało się, przy czym należy dodać, że w Polsce zainstalowane w windach telefony szybko zniknęły, dlatego poczęto zaklejać przyciski szarą taśmą i przy pomocy szablonu malować farbą odpowiednie ostrzeżenia.