Nie taki smok straszny…

Dratewka wprawnym ruchem wyciągnął z kieszeni paczkę papierosów, otworzył i wybrał jednego, nie spuszczając wzroku z młodej osóbki siedzącej naprzeciwko. Miała długie, rudoblond włosy, duże, niebieskie oczy i gładką, jasną cerę. Ponadto mogła szczycić się wyśmienitą sylwetką, szczupłą, a przy tym mile zaokrąglona w odpowiednich miejscach, którą podkreślał starannie dopasowany, skórzany kostium.

– Palenie szkodzi – poinformowała go osóbka słodkim głosem.

Zignorował uwagę i wyciągnął zapalniczkę. Chwilę później schował ją z powrotem do kieszeni i zaciągnął się dymem.

Inaczej zapewne palnąłby głupotę w rodzaju: „Jesteś młoda, kobieto, a do tego piękna, masz przed sobą całe życie i możesz sprawić, że świat padnie przed tobą na kolana. Wykaż odrobinę rozsądku i wycofaj się, zanim skończysz jak setki frajerów przed tobą, którym zachciało się zgrywać bohatera. A ja ich do tego zachęcałem, bo taką mam robotę i tyle.”

Kiedy jednak otworzył usta, wydostał się przez nie tylko dym.

– Mógłbyś chociaż wyjść na zewnątrz – burknęła osóbka, marszcząc swój piękny nosek. – Wiesz, że ludzie wokół palacza wdychają jeszcze więcej świństwa niż on sam?

Powstrzymał westchnięcie.

– Masz chyba inne zmartwienia niż rak płuc – mruknął, po czym znów się zaciągnął.

„Kobieta”, myślał, wciąż nie mogąc tego przeboleć. Do tej pory zgłaszali się do niego sami faceci.

Osóbka wzruszyła ramionami.

– Mówisz o tym? – spytała, kładąc na stole ulotkę.

Była kolorowa aż do bólu, a napisy na niej krzyczały: „Poszukujemy bohatera! Zabij smoka, by wykazać się męstwem!”

– Zainteresowało mnie, bo nikt inny tego nie widział – stwierdziła.

– To dlatego, że nie nadają się na bohaterów. – Dratewka wzruszył ramionami.

„Amazonka”, pomyślał, przyglądając się kobiecie. „Te blond włosy… Jak Matkę kocham. Nie mam pojęcia, w jaki sposób znalazła się w Krakowie, i jeszcze gada po polsku, ale w sumie niewiele mnie to obchodzi.”

Westchnął i zgasił papierosa w popielniczce.

– No dobra. Jak się właściwie nazywasz?

– Anastazja.

– Jestem Szewczyk Dratewka, ostatni bohater, jakiego widział Wawel – powiedział monotonnym tonem kogoś, kto powtarza to po raz tysięczny. – Obecnie pracuję jako łowca talentów. Oczywiście bohatera poznaje się po czynach, dlatego najpierw musisz przejść sprawdzian i zgładzić smoka.

Anastazja uniosła brew.

– Myślałam, że już zdechł – rzuciła. – Jakieś milenium temu. Jest o tym cała legenda i w ogóle. Sam go niby zabiłeś.

– Tamten zdechł – przytaknął ze znużeniem. – Ale smoki to uparte bestie i nie chcą odpuścić. Nowy przylatuje krótko po śmierci poprzedniego. Ludzie zdążyli wyszkolić się w niewidzeniu rzeczy nieprzyjemnych, więc go nie dostrzegają, ale jeden zagnieździł się w jaskiniach pod wzgórzem. I siedzi tam tysiąc lat, bo jeszcze nie znalazł się bohater, który by go zgładził.

– Wiesz, mnie „wykazywanie się męstwem” specjalnie nie kusi – rzuciła Anastazja. – Ani ratowanie dziewic, bo w końcu ileż może ich tu być w tych czasach? Są jeszcze jakieś profity z tej zabawy w bohatera?

– Kilka – mruknął Dratewka. – Po pierwsze, oczywiście skarb. Bestia siedzi tam już tyle, że zapewne zdążyła sporo zgromadzić. W tym również oręż poprzednich śmiałków, który może okazać się sporo warty na jakiejś aukcji dla kolekcjonerów czy coś.

Anastazja ożywiła się lekko.

– To już bardziej kusząca perspektywa – uznała. – Przypuszczam, że w ten sposób mogłabym ustawić się do końca życia.

Dratewka skrzywił się.

– Względem końca… – Zawahał się, nim podjął. – Jak widać po moim przykładzie, zgładzenie bestii odwlecze go nieco. W pewnym momencie zgubiłem dokładną rachubę, ale strzelił mi już tysiak na karku.

Anastazja uniosła brew i przyjrzała mu się uważnie.

– Nie dałabym ci więcej niż pięćdziesiąt – przyznała. – Jakiś haczyk?

– Musisz pokonać smoka.

Kobieta uśmiechnęła się.

– No tak, rzeczywiście.

Wydawała się taka lekkomyślna… Na twarzy Dratewki ponownie pojawił się grymas.

„Mam tego dość”, pomyślał ponuro. „Naprawdę, mam już cholernie dość tej roboty.”

– To wcale nie takie proste – rzucił.

Anastazja nie zwróciła na niego uwagi. Zapewne wyobrażała już sobie, jak będzie bogata i niemal wiecznie młoda.

„Następna, co mówi ‘hop’, zanim przeskoczy”, pomyślał Dratewka z rezygnacją.

Miał ochotę sięgnąć po kolejnego papierosa, ale powstrzymał się. Do niedawna sądził, że około tysiąc lat tej roboty całkowicie zabiło jego uczucia, ale coś tam w głębi poruszyło się lekko. Może dlatego, że po raz pierwszy śmiałkiem miała być kobieta. Na ogół to mężczyźni rwali się do boju, nie zważając na ryzyko i podszepty zdrowego rozsądku, a przedstawicielki płci pięknej wolały spokojnie porozmawiać i doprowadzić do kompromisu.

– Podoba mi się – uznała Anastazja. – Podejmę się. Gdzie ta jaskinia?

– Nie tak szybko. – Dratewka uniósł dłoń. – Na początek dokończmy rozmowę kwalifikacyjną. Czym umiesz walczyć?

– Mieczem, łukiem, nożem i gołą pięścią – wyliczyła Anastazja. – Liczy się tylko tradycyjna broń, prawda?

– Po moim wyczynie dodali zasadę, że nie wolno używać chemii w żadnej odmianie – przyznał Dratewka. – Tylko miecz lub magia. No i konwencjonalna broń dystansowa, oczywiście.

– Kto niby dodał? – zdziwiła się Anastazja.

Skrzywił się z jawną niechęcią.

– Góra – burknął. – Sam nie wiem… Narrator?

Wypraszam sobie. Ja tylko opisuję sytuację. Może i jestem wszechwiedzący, ale to nie znaczy, że mam jakikolwiek wpływ na przebieg zdarzeń.

– Ach tak? – Dratewka spojrzał w sufit. – W takim razie sorry.

„Mógłbyś mi chociaż powiedzieć, jak się cała ta sprawa skończy”, przemknęło mu przez myśl.

Oczywiście, że nie. Wtedy zdarzenia mogłyby ulec zmianie.

– No to kto? – spytała Anastazja ze zniecierpliwieniem.

Dratewka znów skupił na niej uwagę, po czym sięgnął do kieszeni po paczkę papierosów i zmiął ją w dłoni.

– Pojęcia nie mam – burknął. – Ale chętnie bym go spotkał i strzelił w pysk.

Anastazja uniosła brwi, lecz nie skomentowała. Zamiast tego wróciła do poprzedniego zagadnienia.

– Jak bardzo musi być konwencjonalna ta broń dystansowa? – zainteresowała się.

– Że co? – Dratewka był nieco wytrącony z równowagi, więc zareagował opryskliwie. Poprawił się szybko. – Po prostu konwencjonalna. Nikt tego nie precyzował.

Anastazja nie wydawała się usatysfakcjonowana.

– Posłuchaj. – Dratewka nachylił się nad nią. – Wchodzisz do jaskiń, zabijasz parę dziesiątek pomniejszych potworków, a potem smoka. Nie używasz chemii. Jak tego dokonasz, a im się nie spodoba twój sposób, to już ich problem. Następnym razem dodadzą kolejną zasadę, ale tobie muszą zaliczyć i tyle.

– Następnym razem? – wychwyciła Anastazja.

– Oczywiście. – Dratewka wyciągnął papierosa i wetknął sobie do ust, wciąż podirytowany. – Już mówiłem; zawsze jest jakiś następny raz, jeśli chodzi o smoki. Te bydlęta po prostu nie wiedzą, jak wyginąć. A każdy kolejny smok wymaga nowego bohatera.

Umilkł, a kobieta z namysłem pokiwała głową.

– Dobra – rzuciła. – Piszę się na to.

– W porządku. – Dratewka pogrzebał w kieszeni i wyjął parę wymiętych kartek. – Podpisz się we właściwych miejscach.

– Co to? – Anastazja spojrzała na kartki ze zdziwieniem. – Jakieś dokumenty?

– Tak. – Dratewka zapalił papierosa, którego dotąd tylko mielił w zębach. – Musisz podpisać, że jesteś świadoma możliwości odniesienia ran, w tym utraty kończyn, trwałego okaleczenia zarówno fizycznego, jak i psychicznego, i/lub śmierci.

Amazonka prychnęła pod nosem.

– Podczas walki ze smokiem? No coś ty, nie pomyślałam.

Dratewka wzruszył ramionami.

– Nic nie poradzę – burknął. – Biurokracja. Wierz mi, prawnicy są znacznie gorsi od smoków. Te przynajmniej zabiją cię szybko.

 

* * *

 

– O? – Aurelis uśmiechnął się swoim promiennym, a przy tym całkowicie pozbawionym emocji uśmiechem. – Więc znalazłeś kolejnego śmiałka?

– Mhm. – Dratewka zaciągnął się papierosem. – To amazonka.

– Może być kimkolwiek, byle zabił smoka.

Stali pośród drzew, nieopodal Wzgórza Wawelskiego. Dratewka, samotny mężczyzna z petem, nie rzucał się zbytnio w oczy. Aurelis natomiast, jeśli chciał, pozostawał na tle drzew całkowicie niewidoczny; nawet dla tych, którzy w innych warunkach mogliby go dojrzeć.

Był elfem. Miał twarz dwudziestolatka, dość długie, jasnoblond włosy, skośne, niebieskie oczy i bladą cerę. Cechowały go typowa dla jego rasy smukła sylwetka i wysoki wzrost; ponadto dysponował sprawnością fizyczną pięciu dorosłych, wyćwiczonych mężczyzn skondensowanych w jednym ciele. Obecnie – tak samo, jak tysiąc lat temu – pełnił funkcję strażnika smoczej groty. Przez to, przy drobnej pomocy zaklęcia, nie mógł oddalić się od Wawelu o więcej niż jakiś kilometr.

– W sumie, jak się w to wkopałeś? – zapytał Dratewka znienacka. – W tę robotę, znaczy się? Bo nie sądzę, żeby to była wymarzona praca elfa.

– Nie jest – przyznał Aurelis, wciąż ze swoim irytująco promiennym uśmiechem na twarzy. – Dostałem taką karę za błąd, który popełniłem jako młodziak.

Dratewka uniósł brew.

– Jaki?

– Przeleciałem Jej Wysokość Rilannę, córkę Królowej Elfów. Nie, żeby nie chciała współpracować.

Dratewka zakrztusił się dymem. Potrzebował kilku sekund, by odzyskać oddech.

– Ambitnie – wykrztusił w końcu. – Więc za karę każą ci tu sterczeć przez resztę życia?

– Nie do końca. – Aurelis pokręcił głową. – Nasza rasa nie zna pojęcia kary dożywocia. Istnieje natomiast kara śmierci dla zdrajców i dezerterów, ale to inna sprawa. Mam pełnić funkcję strażnika przez pięć smoków.

– Rozumiem. – Dratewka zmarszczył brwi. – I ile ci jeszcze zostało?

– Trzy. Jeżeli ta twoja amazonka się spisze, będą dwa.

– Jak to dalej będzie szło w tym tempie, zejdą jeszcze ze dwa albo trzy milenia – zauważył Dratewka.

– Cóż. – Aurelis wzruszył lekko ramionami. – Jestem elfem. My nie znamy pojęcia nudy, przy naszej właściwie nieograniczonej długości życia stanowiłoby to prawdziwą torturę. Dlatego wystarczy mi, że w końcu odzyskam wolność. Oczywiście o ile wy, ludzie, nie zniszczycie do tego czasu świata przez te głupie spory między sobą.

– Ha. – Dratewka parsknął pod nosem.

Przez chwilę milczeli.

– Kiedy ta twoja amazonka ma podejść do próby? – zapytał w końcu Aurelis.

– Jutro. Chciała dzisiaj, ale jej to wyperswadowałem. Powinna się przygotować. I przestań nazywać ją „tą moją”.

– Swoją drogą, ilu już straciłeś? – zainteresował się elf.

Dratewka skrzywił się i odrzucił peta między drzewa.

– Nie wiem – odparł ponuro. – Parę wieków temu straciłem rachubę. Ten smok… Nie mówię, że mój był bułką z masłem, ale obecny jest uparty niczym złośliwa choroba weneryczna. Wybija wszystkich po kolei.

 

* * *

 

Anastazja stanęła przed wejściem do jaskiń odziana w wygodny, skórzany kostium, z krótkim mieczem przypiętym do pasa. Co ciekawe, nie miała łuku, którego Dratewka spodziewałby się po amazonce. Wspominała przecież, że potrafi się nim posługiwać.

– To wszystko? – zdziwił się.

Kobieta wzruszyła ramionami.

– Mam więcej, niż się wydaje – zapewniła, klepiąc się po skórzanym kostiumie. – I wystarczy. Tachanie ze sobą tony ekwipunku, który tylko cię spowalnia, jest bezcelowe.

Dratewka przyglądał jej się przez dłuższą chwilę. Widział wielu bohaterów. Byli rycerze zakuci w zbroje, walczący długimi, lśniącymi mieczami; skrytobójcy z zatrutymi sztyletami; łucznicy i wszelkiej maści łowcy; a także magowie, którzy nosili sakiewki z dziwnymi proszkami i różnorakie mikstury. Raz pojawił się nawet młody elf z długim łukiem oraz rapierem. Wszyscy oni skończyli swój żywot w smoczym żołądku.

– Twoje życie, twoja wola – westchnął. – Pakuj się tam z takim ekwipunkiem, jak ci się podoba, ale potem nie miej do mnie pretensji.

– Cóż, jeśli mi się nie uda, raczej nie będę dysponować podobną możliwością – zauważyła Anastazja oschle. – A teraz mogę już iść?

– Dobra – prychnął Dratewka. – Jak sobie chcesz.

– W takim razie zapraszam – odezwał się Aurelis.

Mina amazonki wskazywała, że nie zauważyła go wcześniej, choć elf stał w pobliżu od początku rozmowy. Teraz zapukał lekko w skałę, a głaz, którego dotknął, zniknął.

– W środku jest światło – poinformował ją. – Inaczej nikt nie mógłby niczego zobaczyć, co byłoby nudne.

– Dobrze wiedzieć – mruknęła Anastazja, unosząc brew.

Zdecydowanym krokiem weszła do jaskini. Parę sekund później głaz zmaterializował się ponownie.

– To co teraz? – spytał Aurelis z uśmiechem. – Odczekamy godzinkę, a potem może skoczymy do pubu? Otworzyli jeden bardzo blisko…

– Może – burknął Dratewka. – Ale najpierw poczekamy.

 

* * *

 

Elf mówił prawdę – wewnątrz jaskini panował półmrok, ale nie całkowita ciemność, choć nie dało się dostrzec źródła światła. Anastazja przeszła spokojnie kilka metrów, po czym usłyszała przed sobą warkot.

– Pomniejsze potwory, co? – mruknęła.

Sięgnęła do kieszeni kostiumu i wyjęła pistolet. Strzeliła przed siebie, bezbłędnie w łeb włochatej bestii, która właśnie zamierzała się na nią rzucić. Ta przewróciła się i znieruchomiała, a krótko potem dołączyły do niej kolejne dwie.

– Broń dystansowa – rzuciła Anastazja do nikogo szczególnego, mijając truchła potworów. – Nie wiem, na ile konwencjonalna, ale działa bez zarzutu.

Droga do smoka nagle stała się bardzo prosta.

 

* * *

 

Jaskinia okazała się dłuższa, niż Anastazja początkowo przypuszczała. Zużyła dobrze ponad połowę nabojów, kiedy wreszcie korytarz zaczął się rozszerzać. W końcu stanęła u wylotu tunelu, za którym znajdowała się ogromna, również pogrążona w tym dziwnym półmroku grota. Amazonka przypadła do ściany i przygotowała się, by szybko pokonać ostatni metr korytarza. Zanim jednak rzuciła się przed siebie, dobiegł ją donośny, basowy głos.

– Następny? – Zabrzmiało to zrzędliwie. – Rany, ileż was tam jest? Co chwila pojawia się kolejny napaleniec i przerywa mi drzemkę. I nie, nie musisz się już chować, słucham twoich kroków od jakiś dziesięciu minut.

Anastazja zawahała się.

– I co? – rzuciła. – Czyli mam się pokazać, żebyś mógł mnie swobodnie spalić?

– Miło by było. To strasznie upierdliwe, ale co mam robić, skoro co chwila wyskakuje na mnie jakiś bysior z wielkim mieczem? Obrona własna, rozumiesz.

Anastazja zmarszczyła brwi.

– Czyli powinnam sądzić, że wcale nie sprawia ci przyjemności smażenie i pożeranie ludzi? – upewniła się.

– No pewnie. Żarcia jest tu dość, te włochate bestie mnożą się jak króliki. Albo karaluchy, jak kto woli. A was, rycerzy, zawsze ciężko wygrzebać z tych zbroi. Masz pojęcie, jak toto się wbija w zęby, jeśli tego nie zrobię?

– Nie – mruknęła kobieta, zbita z tropu. – Chyba nie.

Na chwilę zapanowała cisza.

– A co powiesz na mały układ? – odezwała się Anastazja po chwili. – Wyjdę i nie rzucę się na ciebie z mieczem, a ty mnie nie spalisz. Porozmawiamy przez chwilę po przyjacielsku, zgoda? Może się dogadamy tak, żeby smok był syty i owca cała.

Smok zastanawiał się przez chwilę.

– Jesteś pierwszą osobą, która zaproponowała coś takiego – przyznał w końcu. – Niech ci będzie. Właź. W razie czego i tak zionę ogniem szybciej, niż ty zdołasz mnie ranić.

„Niewiele wiesz o współczesnej broni palnej”, przemknęło Anastazji przez myśl.

Ostrożnie weszła do groty. Od razu zlokalizowała bestię, siedzącą dokładnie naprzeciwko. Nie była aż tak wielka, jak sobie to wcześniej wyobrażała – miała długość dwóch dużych ciężarówek i wysokość jednej z nich, jeśli nie liczyć błoniastych skrzydeł. Obecnie ułożyła się na stosie kosztowności, a jej łuski miały barwę podobną do złota, na którym leżała.

– No proszę – mruknął smok, przyglądając jej się uważnie. – Tak myślałem, że twój głos coś dziwnie brzmi. Jesteś samicą, prawda?

– Nie da się ukryć – przyznała Anastazja, zatrzymując się pośrodku groty i z wahaniem chowając pistolet. – A ty samcem?

– Tak. – Smok wypuścił z nozdrzy kłębek dymu, a ten rozpłynął się powoli pod sufitem. – Samotnym od przeszło milenium, ot co. To nie służy dobrze zdrowiu.

Anastazja przyjrzała mu się.

– Słuchaj, po co ty w ogóle tu siedzisz? – wypaliła.

Smok zamrugał.

– Jak to: „po co”? – zdziwił się.

– Jaki masz powód, żeby tutaj przebywać – spróbowała Anastazja ponownie, jednocześnie rozglądając się po grocie.

Choć wokół smoka i skarbu panował znany półmrok, ściany jaskini ginęły w prawdziwej ciemności.

– Nie możesz stąd wyjść? – zdziwiła się.

Smok machnął ogonem.

– Nie, za mną jest całkiem szeroki tunel, który prowadzi na zewnątrz – wymruczał. – Ale znudziło mi się wychodzenie, kiedy stwierdziłem, że nikt mnie nie widzi. Rozwalam budynek, a te tępaki myślą potem, że to terroryści czy coś. Bez obrazy. Ale zrozum, co to za zabawa, skoro i tak nikt nie krzyczy na twój widok?

Anastazja zmarszczyła brwi.

– Więc lubisz krzywdzić ludzi? – spytała.

– Niespecjalnie. – Smok westchnął. Podmuch uderzył kobietę w twarz, tak że odruchowo przymknęła oczy. – Po prostu chciałem zwrócić na siebie uwagę. Upewniłem się wcześniej, ze tamten budynek został opuszczony.

– To może powinieneś spróbować zwrócić na siebie uwagę w bardziej pokojowy sposób? – Kobieta zastanowiła się. – Bo ludzie nie widzą rzeczy nieprzyjemnych. Czy ja wiem… Spróbuj zatrudnić się w cyrku. Albo zagraj w jakimś filmie.

– Miałbym występować? – Zdumiony smok zamachał ogonem. – Wiesz, o tym też nigdy nie pomyślałem. Ale chyba nie da rady. Społeczeństwo by mnie nie zaakceptowało.

– Dlaczego? – nalegała Anastazja. – Przecież niezły z ciebie intelektualista.

– Mogę zmiażdżyć człowieka łapą, jak będę przechodzić…

– Masa ludzi i tak wpada pod samochód – stwierdziła kobieta lekceważąco. – Co za różnica?

Smok zawahał się.

– Mogę wywołać pożar…

– Podobnie jak byle pomyleniec z zapałką – odparowała Anastazja.

– Pożeram dziewice…

– I tak nie znajdziesz żadnej w sensownym wieku. Odpuść sobie.

Smok wypuścił kłąb dymu, wyraźnie podirytowany.

– No dobra, a co z zanieczyszczaniem środowiska? – burknął. – Zieloni będą wściekli, jak tylko się dowiedzą, ile dymu produkuję.

– Daj spokój. Spróbuj przejść się środkiem miasta i nie spotkać żadnego palacza. Ich są miliony, a ty tylko jeden. Poza tym, zieloni będą zachwyceni. Jesteś w końcu rzadkim gatunkiem na wymarciu, być może wręcz ostatnim przedstawicielem. Zaczną się do ciebie przywiązywać, jeśli ktoś spróbuje cię aresztować.

Smok zmarszczył śmiesznie czoło.

– Naprawdę zrobiliby coś takiego?

Anastazja pokiwała głową z śmiertelną powagą.

– Oczywiście. Ciągle robią takie rzeczy.

– No dobra – burknął smok. – A co pożywieniem? Jem dziennie tyle, co średnio czterech ludzi. To kupa żarcia.

– Ale jesteś silny jak czterdziestu. – Anastazja wzruszyła ramionami. – Niezły bilans.

– A dzieci? – spytał smok błagalnym głosem. – Uciekają na mój widok z krzykiem…

– Niestety, już nie. – Kobieta pokręciła głową. – Teraz stanowisz nieziemską atrakcję. Każdy maluch chciałby się z tobą pobawić, pozjeżdżać po grzbiecie i zobaczyć, jak zioniesz ogniem w niebo. Wierz mi. W Krakowie mają taką twoją kamienną rzeźbę i jest wręcz oblegana przez turystów. Dzieci kupowałyby maskotki w twoim kształcie i przytulały je co noc. Właściwie chyba nawet już to robią.

Smok jęknął i zamknął oczy.

– To koniec. Niniejszym straciłem moją wiarę w ludzkość. Możesz mnie już zabić, jeśli chcesz.

– Nie chcę – odparła Anastazja zdecydowanie.

Smok otworzył oczy.

– Dlaczego?

– Zmieniłam zdanie. – Niedoszła bohaterka wzruszyła ramionami. – Jesteś miłym typem. Jak masz na imię?

Smok siąknął nosem.

– Gerwazy – mruknął.

– Świetnie. Ja jestem Anastazja – przedstawiła się kobieta z zadowoleniem. – Będę twoją agentką.

– Oczekujesz ode mnie, że po tym, co od ciebie usłyszałem, wyjdę na zewnątrz? – upewnił się Gerwazy.

– Oczywiście. – Anastazja uśmiechnęła się. – Czeka nas świetlana przyszłość, zobaczysz. Z tym tutaj możesz założyć własną firmę i cały świat stoi przed tobą otworem. – Machnęła ręką w kierunku skarbów.

Następnie podeszła do smoka i zawahała się. Wskazała jego grzbiet z pytaniem:

– Mogę?

Smok jeszcze raz pociągnął nosem, po czym skapitulował.

– Jak sobie chcesz – mruknął.

 

* * *

 

– Minęło już dużo czasu – odezwał się Aurelis z nieruchomym, promiennym uśmiechem. – Sądzę, że zginęła.

Dratewka zapalił papierosa.

– Jeszcze chwilę – wymamrotał. – Poczekamy jeszcze chwilę.

W tej chwili wysoko nad nimi przemknął duży, złoty kształt. Dało się też słyszeć kobiecy krzyk, który brzmiał całkiem jak „Juhuuuuu!”. Elf i człowiek zamarli na chwilę i spojrzeli po sobie. W tym czasie z papierosa Dratewki odpadła końcówka.

– Czy my właśnie zostaliśmy bezrobotni? – spytał w końcu.

Aurelis już się nie uśmiechał.

– Tak. Chyba tak.

Nad nimi smok Gerwazy i amazonka Anastazja odlatywali w kierunku przyszłości.