Więcej, niż myślisz

– Czy­ta­łeś to?! – Pro­kor jesz­cze nigdy nie wi­dział szefa tak wku­rzo­ne­go. Prze­ło­żo­ny mię­to­szo­nym w ręku cza­so­pi­smem tłukł o biur­ko.

– Jesz­cze nie – od­wa­żył się bąk­nąć. – Co piszą?

– Zdra­dza­ją nasze plany. Punkt po cho­ler­nym punk­cie!

– Ale skąd mogli to wie­dzieć? Kto im wy­pa­plał?

– O! I zaj­miesz się szu­ka­niem od­po­wie­dzi na te wła­śnie py­ta­nia. Kto na­pi­sał ten tekst i od kogo do­stał in­for­ma­cje. Chcę tutaj wi­dzieć oby­dwu. Ży­wych, ale nie­ko­niecz­nie zdro­wych. Od­ma­sze­ro­wać!

Pro­kor z ulgą za­mknął drzwi ga­bi­ne­tu Bul­lu­sa. Nie tra­cąc czasu, po­biegł do czy­tel­ni po naj­now­szy numer Nowej Fan­ta­sty­ki. Bez pro­ble­mów zna­lazł opo­wia­da­nie, o któ­rym mówił… nie, wrzesz­czał szef.

Rze­czy­wi­ście – wszyst­ko wy­ło­żo­ne, krok za kro­kiem; od ko­niecz­no­ści stwo­rze­nia od­po­wied­nich ska­fan­drów ma­sku­ją­cych (ten etap szczę­śli­wie mieli już za sobą), przez wpro­wa­dze­nie licz­nych agen­tów do spo­łe­czeń­stwa, dys­kret­ne za­pew­nie­nie im wy­so­kich po­zy­cji, a wresz­cie za­wie­ra­nie roz­ma­itych umów. Nie­ko­rzyst­nych dla au­to­chto­nów, a mimo to wią­żą­cych.

Spra­wa wy­glą­da­ła nie­zmier­nie po­waż­nie.

 

***

 

– Jesz­cze jedno… – Mcjpr od­piął coś, co wy­glą­da­ło jak ze­ga­rek, ale z całą pew­no­ścią ze­gar­kiem nie było. No, ow­szem po­ka­zy­wa­ło go­dzi­nę, ale ta funk­cja znaj­do­wa­ła się w ostat­nim de­cy­lu naj­waż­niej­szych zalet urzą­dze­nia. – Włóż to i nie zdej­muj nawet pod prysz­ni­cem. Do zo­ba­cze­nia.

Mi­chał ma­chi­nal­nie wziął przed­miot, za­mo­co­wał na nad­garst­ku, a potem wy­szedł z pracy.

W domu po­wi­ta­ła go cisza – żona wy­je­cha­ła razem z dzieć­mi, aby umoż­li­wić gło­wie ro­dzi­ny ter­mi­no­we za­koń­cze­nie pracy nad książ­ką.

 

Po trzech go­dzi­nach na­pa­rza­nia w kla­wia­tu­rę pi­sarz miał już ser­decz­nie dosyć. Wy­dru­ko­wał świe­żo na­pi­sa­ne stro­ny i… bar­dzo szyb­ko zde­cy­do­wał, że ko­rek­tę zrobi jutro. Zie­wa­jąc roz­dzie­ra­ją­co, po­wlókł się w stro­nę ła­zien­ki. Z sa­tys­fak­cją rzu­cił ścią­gnię­tą bluzę na pod­ło­gę. Mu­snął pal­ca­mi za­pię­cie ze­gar­ka, w gło­wie za­brzmiał mu głos Maćka: „nawet pod prysz­ni­cem”. Wzru­szył ra­mio­na­mi; z pew­no­ścią le­gen­dar­ne­mu nie­omal cu­deń­ku nie za­szko­dzi odro­bi­na wody. Mi­chał po­dej­rze­wał, że urzą­dze­nie nie prze­stra­szy­ło­by się nawet kwasu flu­oro­an­ty­mo­no­we­go pod ci­śnie­niem dwu­dzie­stu at­mos­fer.

Dwie mi­nu­ty póź­niej go­spo­darz mógł po­dzi­wiać widok z bal­ko­nu i to z bar­dzo nie­ty­po­wej per­spek­ty­wy. Ale to nie pa­no­ra­ma roz­ta­cza­ją­ca się z ósme­go pię­tra wy­da­wa­ła się naj­dziw­niej­sza w całej tej sce­nie. Nie­spo­dzie­wa­ny gość wy­glą­dał jak czło­wiek, ale nim nie pach­niał. W ogóle nie miał za­pa­chu. A poza tym, jaki facet po­tra­fi utrzy­mać za kost­kę do­ro­słe­go (i usilnie próbującego chwycić cokolwiek) męż­czy­znę w wy­cią­gnię­tej ręce nawet bez wy­si­lo­ne­go drże­nia? Opie­rał się wpraw­dzie o ba­rier­kę, ale i tak siła dzia­ła­ją­ca na mię­sień na­ra­mien­ny (o ile w ogóle nie­zna­jo­my czymś takim dys­po­no­wał) mu­sia­ła być kosz­mar­na. Naj­gor­sze w tym wszyst­kim było to, że Mi­chał nie po­tra­fił sa­tys­fak­cjo­nu­ją­co od­po­wie­dzieć na py­ta­nia roz­mów­cy.

– Kto na­pi­sał to opo­wia­da­nie?

– Nie wiem! Przy­się­gam!

– Je­steś re­dak­to­rem li­te­ra­tu­ry pol­skiej czy nie?

– Je­stem! Ale to Jerzy zna­lazł ten tekst, nie ja!

– Kto może wie­dzieć wię­cej o au­to­rze?

– Nie wiem! Ten, kto pod­pi­sy­wał umowę. Pew­nie Jerzy! Ja nie mam po­ję­cia! Uwierz mi!

– Wie­rzę ci – od­po­wie­dział nie-czło­wiek i roz­warł palce.

Po­wie­trze w uszach świ­sta­ło na po­że­gna­nie tak słod­ko…

Nagle przez szum przedarł się miły, ko­bie­cy głos:

– Wy­kry­to za­gro­że­nie życia chro­nio­nej jed­nost­ki. Włą­czam tryb awa­ryj­ny. Uru­cha­miam gra­wi­kom­pen­sa­to­ry. Czy chcesz uchy­lić tę de­cy­zję?

– Co? – Mi­chał zdę­biał.

– Czy chcesz uchy­lić de­cy­zję o włą­cze­niu gra­wi­kom­pen­sa­to­rów? Zmie­niam chro­no­per­cep­cję, aby dać ci wy­star­cza­ją­cą ilość su­biek­tyw­ne­go czasu do na­my­słu.

Pi­sarz za­trzy­mał się w po­ło­wie dru­gie­go pię­tra. Nie, nie za­trzy­mał. Spa­dał dalej, ale w tem­pie ob­żar­te­go śli­ma­ka na prze­chadz­ce. Na wszel­ki wy­pa­dek ob­ró­cił się no­ga­mi do dołu.

– Nie, niech sobie kom­pen­su­ją.

– Dzię­ku­ję, przy­wra­cam stan­dar­do­wą chro­no­per­cep­cję.

Par­king znowu runął na spo­tka­nie bo­sych stóp. Mi­chał sku­lił się w ocze­ki­wa­niu na nie­uchron­ne zde­rze­nie. Ku jego za­sko­cze­niu nogi ze­tknę­ły się z da­chem to­yo­ty (do­brze, że to nie mój wóz, po­my­ślał) mięk­ko, jakby zwy­czaj­nie wsta­wał z fo­te­la.

– Za­ku­mu­lo­wa­no sie­dem­na­ście i czter­dzie­ści dwie setne ki­lo­dżu­la ener­gii. Po­zo­sta­ła część ule­gła roz­pro­sze­niu. Czy masz ja­kieś dys­po­zy­cje co do za­sto­so­wa­nia zma­ga­zy­no­wa­nej ener­gii?

– Nie, nie mam. Kim ty, do licha, je­steś?

– Je­stem in­ter­fej­sem ojo.

– Ojo?

– Oso­bi­sta jed­nost­ka opie­kuń­cza. Urzą­dze­nie chro­nią­ce po­sia­da­cza przed dez­in­te­gra­cją lub uszko­dze­niem po­wło­ki cie­le­snej. Czy chcesz za­po­znać się z in­struk­cją ob­słu­gi?

– Nie, dzię­ku­ję.

In­struk­cję za­wsze zdąży prze­czy­tać póź­niej. Jeśli wszyst­ko inne za­wie­dzie. Na razie miał po­waż­niej­sze pro­ble­my. Ni­by-fa­cet już się zo­rien­to­wał, że jego ofia­ra prze­ży­ła upa­dek. Gość z kocią gra­cją scho­dził po bal­ko­nach, le­d­wie chwy­ta­jąc za ba­rier­ki. Jakie szan­se na zgu­bie­nie się w tłu­mie miał czło­wiek odzia­ny wy­łącz­nie w slip­ki, tuż po pół­no­cy, na osie­dlo­wym par­kin­gu? No wła­śnie. Na razie Mi­chał zlazł z sa­mo­cho­du.

– Ojo?

– Słu­cham?

– Czy masz na wy­po­sa­że­niu jakąś broń?

– Oczy­wi­ście. Czy mam wy­świe­tlić wykaz?

– Nie! Czym naj­szyb­ciej można zabić czło­wie­ka?

Prze­ciw­nik minął czwar­te pię­tro.

– W obec­nej sy­tu­acji pro­po­nu­ję pro­mień la­se­ra. Aby ak­ty­wo­wać tę funk­cję, po­wiedz: „laser”, na­kie­ruj wylot mi­ni­dział­ka ojo na cel, a na­stęp­nie po­wiedz: „strze­laj”.

– Gdzie jest to cho­ler­ne mi­ni­dział­ko?

– Wylot znaj­du­je się w obu­do­wie ojo, to ta ciem­na plam­ka mię­dzy dwoma przy­ci­ska­mi w czę­ści skie­ro­wa­nej w stro­nę dłoni. Czy chcesz za­po­znać się z kon­struk­cją urzą­dze­nia?

– Nie! – Nie­zna­jo­my ze­sko­czył z po­ło­wy pierw­sze­go pię­tra i wy­lą­do­wał z pięk­nym te­le­mar­kiem w pu­stym miej­scu mię­dzy au­ta­mi. Są­siad z czwar­te­go chyba wy­je­chał na dłu­żej. – Laser! Strze­laj!

Fa­jer­wer­ki oka­za­ły się nie­sa­mo­wi­te. Ni­by-czło­wiek za­pło­nął naj­pięk­niej­szy­mi bar­wa­mi tęczy, zu­peł­nie, jakby Mi­chał nagle zo­ba­czył aurę; w cen­trum klat­ki pier­sio­wej, tam, gdzie tra­fiał pro­mień, świe­ci­ła fio­le­to­wa gwiaz­decz­ka, stop­nio­wo prze­cho­dzą­ca przez błę­kit, zie­leń i żółć (tak, po­tra­fił na­zwać aż tyle ko­lo­rów, w końcu był pi­sa­rzem) aż do wi­śnio­wej czer­wie­ni nóg.

– Cel ekra­ni­zo­wa­ny przed la­se­rem. Czy chcesz kon­ty­nu­ować próby usu­nię­cia prze­ciw­ni­ka?

– Tak. Co masz naj­sil­niej­sze­go?

– An­ty­ma­te­rię.

Obcy chyba już otrzą­snął się z szoku, a przy­naj­mniej fe­eria barw przy­ga­sła. Facet wstał z przy­sia­du i za­czął zbli­żać się do Mi­cha­ła.

– An­ty­ma­te­ria! Strze­laj!

– Po­le­ce­nie anu­lo­wa­ne. Strzał an­ty­ma­te­rią z tej od­le­gło­ści sta­no­wił­by za­gro­że­nie dla użyt­kow­ni­ka.

Pi­sarz za­klął nader wy­szu­ka­nie, od­biegł kilka kro­ków i przy­cza­ił się za ja­kimś sa­mo­cho­dem.

– Czy mo­że­my po­ro­zu­mie­wać się ci­szej? – szep­nął.

– Oczy­wi­ście. Od sa­me­go po­cząt­ku wy­sy­łam ci ko­mu­ni­ka­ty te­le­pa­tycz­ne. Ty mo­żesz wy­po­wia­dać się na głos, ale nie jest to ko­niecz­ne.

„Na­praw­dę?”

„Tak.”

Może i rze­czy­wi­ście prze­kaz nie do­cie­rał po­przez uszy. Cie­ka­we, jak w takim razie…

„Dzia­łal­ność two­je­go mózgu to tylko sy­gna­ły elek­trycz­ne. Można ko­mu­ni­ko­wać się, sty­mu­lu­jąc sta­ran­nie wy­bra­ne neu­ro­ny.”

„Nie pod­słu­chuj moich myśli!”

„Po­le­ce­nie anu­lo­wa­ne. Unie­moż­li­wia­ło­by pra­wi­dło­we funk­cjo­no­wa­nie ojo.”

„W takim razie uda­waj, że nie sły­szysz tego, co nie jest skie­ro­wa­ne do cie­bie.”

„Wy­ko­nu­ję.”

Nie­zna­jo­my krą­żył po par­kin­gu, na­wo­łu­jąc:

– Hej! Pokaż się! Kim ty wła­ści­wie je­steś? Że nie czło­wie­kiem, to pewne! Nie do­ce­ni­łem cię! Już nie chcę cię za­bi­jać! Po­roz­ma­wiaj­my!

Zda­niem Mi­cha­ła, nie brzmia­ło to wy­star­cza­ją­co prze­ko­nu­ją­co. Wolał się nie wy­chy­lać, prze­my­kał mię­dzy po­jaz­da­mi naj­ci­szej jak umiał.

„Czym jesz­cze mo­że­my strze­lić do tego pa­lan­ta?”

„Ni­czym sku­tecz­nym. Jeśli zneu­tra­li­zo­wał pro­mień la­se­ra, to i z mniej­szy­mi daw­ka­mi ener­gii sobie po­ra­dzi.”

„A masz ja­kieś ma­te­rial­ne na­bo­je?”

„Nie. Twój model ojo jest zbyt mały, aby po­mie­ścić ma­ga­zy­nek.”

„Czyli mogę temu cho­ler­ne­mu su­per­ma­no­wi na­kłaść po mor­dzie go­ły­mi pię­ścia­mi, li­cząc, że umrze ze śmie­chu, zanim wy­pro­wa­dzi kontr­atak?”

„Nie tylko. Mo­żesz jesz­cze wy­ko­rzy­sty­wać ele­men­ty oto­cze­nia.”

„Te­le­ki­ne­za?” To by roz­wią­za­ło wiele pro­ble­mów gnę­bią­cych re­dak­to­ra prozy pol­skiej.

„Nie, to nie­moż­li­we na obec­nym eta­pie roz­wo­ju tech­no­lo­gicz­ne­go. Za­le­cam za­po­zna­nie się z in­struk­cją ob­słu­gi.”

„Nie mam teraz na to czasu! To co po­tra­fisz zro­bić z ele­men­ta­mi oto­cze­nia?”

– Prze­stań się przede mną cho­wać! Już nie je­stem twoim wro­giem. Chcę tylko in­for­ma­cji i do­brze cię wy­na­gro­dzę!

„Ojo może od­ciąć la­se­rem jakąś część bu­dyn­ku, aby spa­dła na agre­so­ra.”

„Na par­kin­gu? Chcesz go ob­rzu­cić mar­twy­mi ćmami? O, to strasz­li­wa broń!”

„Mogę uru­cho­mić sa­mo­cho­dy.”

„Wszyst­kie?!”

„Nie, tylko te now­szej ge­ne­ra­cji, ste­ro­wa­ne kom­pu­te­rem.”

„Zrób to! Niech roz­ja­dą su­kin­ko­ta na pła­ściut­ką pizzę!”

„Nie ro­zu­miem po­le­ce­nia.”

„Co za tępe ustroj­stwo! Jeźdź po nim róż­ny­mi au­ta­mi, aż prze­sta­nie się ru­szać! Tylko mój bolid zo­staw w spo­ko­ju!”

„Wy­ko­nu­ję.”

Osie­dlo­wy par­king ożył. Ze­wsząd sły­chać było po­mru­ki bu­dzą­cych się sil­ni­ków. Pierw­szy sa­mo­chód ru­szył w stro­nę ob­ce­go. Po chwi­li drugi i trze­ci. Nie­zna­jo­my przy­spie­szył, zde­cy­do­wa­nie bar­dziej niż po­tra­fił­by to zro­bić zwy­kły czło­wiek. Do dźwię­ku pra­cu­ją­cych mo­to­rów do­łą­czył huk zde­rzeń, jęki tor­tu­ro­wa­nych ka­ro­se­rii i wycie coraz licz­niej­szych alar­mów. W oknach naj­bliż­szych blo­ków za­czę­ły po­ja­wiać się świa­tła.

Sku­ba­niec! Wy­sko­czył ja­kieś dwa i pół metra w górę. Z miej­sca. Ale nie mógł uni­kać wszech­obec­nych ma­szyn w nie­skoń­czo­ność. Wresz­cie któ­ryś ja­poń­czyk zdo­łał go po­pchnąć i prze­wró­cić, cięż­ki dżip na­tych­miast prze­je­chał fa­ce­to­wi po no­gach. Chrup­nę­ły kości, czy co tam za­stę­po­wa­ło dzi­wa­ko­wi szkie­let. Pierw­szy są­siad wy­biegł z klat­ki.

„Spa­da­my stąd!”

„Czy twój napęd uległ awa­rii?”

„Moje co? Aaa! Nie, w po­rząd­ku. Za­bi­łaś to… coś?”

Mi­chał sta­rał się nie­po­strze­że­nie wy­co­fać na obrze­ża par­kin­gu.

„Na­kie­ruj wylot mi­ni­dział­ka na cel.”

„Chyba nie za­mie­rzasz dobić tego gada na oczach ca­łe­go osie­dla?”

Ale po­słusz­nie wy­cią­gnął rękę w stro­nę mo­krej plamy.

„Oczy­wi­ście, że nie. To tylko ana­li­za. Ak­tyw­ność ży­cio­wa na po­zio­mie ko­mó­rek trwa. Prze­wi­dy­wa­ny czas re­ge­ne­ra­cji: czter­dzie­ści osiem minut i pięt­na­ście se­kund.”

„Le­piej, jeśli wtedy bę­dzie­my gdzieś da­le­ko stąd.”

Mi­chał po­me­dy­to­wał nad swoim po­ło­że­niem. Nie miał ko­mór­ki, do­ku­men­tów, klu­czy, pie­nię­dzy ani… ubrań. Tylko gatki (do­brze, że cho­ler­nik nie zja­wił się w ła­zien­ce pół mi­nu­ty póź­niej) i ma­gicz­ny ze­ga­rek Maćka. Nie wy­róż­niał się spe­cjal­nie na tle ro­sną­ce­go tłumu wku­rzo­nych męż­czyzn w pi­ża­mach i szla­fro­kach, ale wolał, aby nikt go nie za­pa­mię­tał. Le­piej nawet nie zbli­żać się do miesz­ka­nia. Zresz­tą, ca­ło­wa­nie klam­ki sta­no­wi­ło nie­po­trzeb­ne ry­zy­ko. Dokąd może udać się facet w ta­kiej pa­skud­nej sy­tu­acji? Do uko­cha­ne­go miej­sca pracy, oczy­wi­ście. Tam jest te­le­fon sta­cjo­nar­ny, można za­dzwo­nić do żony i wy­tłu­ma­czyć, co się stało (taaak, jasne – „skar­bie, nie uwie­rzysz… Wła­mał się do nas jakiś cudak i zrzu­cił mnie z bal­ko­nu. Ale nie martw się, roz­je­cha­łem go dzie­się­cio­ma sa­mo­cho­da­mi i długo nie wsta­nie”), a przy­naj­mniej na­mó­wić ją, by przy­wio­zła ubra­nia. Tam są ko­le­dzy, któ­rzy po­ra­tu­ją stów­ką lub dwie­ma, może nawet po­ży­czą ko­szul­kę i dres. Tam jest stary gar­ni­tur, uży­wa­ny w na­głych wy­pad­kach. Tam jest Ma­ciek, który kazał nie zdej­mo­wać ze­gar­ka… No, nie­waż­ne. Trze­ba iść do ro­bo­ty. A jeśli ma­niak tam też trafi i na przy­kład za­ni­hi­lu­je cały bu­dy­nek, to cóż… Mówi się trud­no i pisze się CV.

Pod­jąw­szy de­cy­zję, prze­kradł się sła­biej oświe­tlo­ny­mi chod­ni­ka­mi w stro­nę wy­jaz­du z osie­dla i skie­ro­wał do re­dak­cji. Do Rzy­mow­skie­go miał czter­na­ście i pół ki­lo­me­tra. Taki dy­stans da się przejść, praw­da?

Niby praw­da… Tylko… Wrze­śnio­we noce jesz­cze nie zsy­ła­ły przy­mroz­ków, ale i tak kli­mat nie sprzy­jał ma­sze­ro­wa­niu w sa­mych gat­kach. Mo­ment! Niby dla­cze­go miał­by ma­sze­ro­wać?

„Ojo! Po­tra­fisz od­pa­lić sa­mo­chód i otwo­rzyć drzwicz­ki?”

„Oczy­wi­ście. Uru­cho­mie­nie sil­ni­ka już ob­ser­wo­wa­łeś. Me­cha­ni­zmy blo­ku­ją­ce zamki są znacz­nie prost­sze.”

„No to bierz się za to naj­bliż­sze auto!”

„Po­le­ce­nie nie­wy­ko­nal­ne. Ten model nie jest ste­ro­wa­ny kom­pu­te­rem.”

„A na­stęp­ny?”

„Nie­spraw­na skrzy­nia bie­gów.”

„O rany, znajdź coś na cho­dzie, przy­zwo­icie za­tan­ko­wa­ne­go i odpal!”

Sa­mo­chód kil­ka­na­ście me­trów przed Mi­cha­łem mru­gnął za­pra­sza­ją­co świa­tła­mi. Pi­sarz pod­biegł i z ulgą roz­parł się w fo­te­lu kie­row­cy. Naj­pierw włą­czył ogrze­wa­nie. Od razu po­czuł się le­piej. Sku­lił się, aby głowy nie było widać przez okno.

„Na Rzy­mow­skie­go!”

„Za­pnij pasy.”

„Zwa­rio­wa­łaś? Masz te gra­wi-coś-tam, a upie­rasz się przy pa­sach?”

„Gra­wi­kom­pen­sa­to­ry zu­ży­wa­ją wiele ener­gii i ich wy­ko­rzy­sta­nie ogra­ni­czo­ne jest do na­głych wy­pad­ków, któ­rym nie dało się za­po­biec.”

Czło­wiek wes­tchnął i pod­po­rząd­ko­wał się urzą­dze­niu.

„W drogę!”

Zwod­ni­czy spo­kój nie trwał długo. Już na trze­ciej ulicy znu­dzo­ny po­li­cjant mach­nął li­za­kiem. Szlag! Pew­nie ko­lej­na akcja prze­ciw­ko pi­ja­nym kie­row­com. Mi­chał wpraw­dzie trzeź­wo­ścią mógł kon­ku­ro­wać z no­wo­rod­kiem, ale za to nie miał ubrań, do­ku­men­tów, sie­dział w kra­dzio­nym wozie, a pod jego blo­kiem ko­le­dzy kra­węż­ni­ka pew­nie za­sta­na­wia­li się, w jaki spo­sób auta bez ludzi w środ­ku do­pro­wa­dzi­ły do po­tęż­ne­go ka­ram­bo­lu.

Noga sama na­dep­nę­ła na gaz, ręce za­ci­snę­ły się na kie­row­ni­cy.

„Kon­tro­luj mnie, żebym w coś nie wy­rżnął!”

„Wy­ko­nu­ję po­le­ce­nie.”

Po kil­ku­na­stu mi­nu­tach sza­leń­czej po­go­ni gli­nia­rze od­pa­dli na tyle, aby Mi­chał zdą­żył za­par­ko­wać w ja­kiejś ciem­nej ulicz­ce, wy­pry­snąć z sa­mo­cho­du i scho­wać się w bra­mie. Dwa ra­dio­wo­zy na sy­gna­le po­pę­dzi­ły dalej, re­dak­tor po­now­nie grun­tow­nie prze­my­ślał swoją sy­tu­ację. Miał na­dzie­ję, że nikt nie roz­po­zna go po (licz­nych za­pew­ne) po­do­bi­znach z fo­to­ra­da­rów. Ucie­ka­jąc, po­gu­bił się w ulicz­kach i nie bar­dzo wie­dział, gdzie jest ani któ­rę­dy do re­dak­cji. Na po­ży­cza­nie ko­lej­ne­go auta nie miał chęci. Jako golas rzu­cał się w oczy z da­le­ka.

„Prze­pra­szam, że in­ge­ru­ję w tok two­je­go ro­zu­mo­wa­nia, ale my­ślisz wy­jąt­ko­wo in­ten­syw­nie o pro­ble­mie, który mogę roz­wią­zać.”

„Jak?”

„Mogę wy­świe­tlić ho­lo­gram ubra­nia.”

„Świet­ny po­mysł. Zrób to.”

Nagle po­ja­wi­ła się na nim odzież. Do­kład­nie te same rze­czy, które miał na sobie, wy­cho­dząc z pracy. Nie grza­ły, wy­glą­da­ły tro­chę dziw­nie, ale przy­naj­mniej stwa­rza­ły ilu­zję, że ich wła­ści­ciel jest przy­zwo­icie ubra­ny. Niby nic, ale po­czuł się pew­niej. Od­cze­kał kilka minut, wy­szedł z ukry­cia, z cie­ka­wo­ścią obej­rzał ta­blicz­kę na bu­dyn­ku. Stary Mo­ko­tów. Nie­źle, trzy czy czte­ry ki­lo­me­try do re­dak­cji. Gdyby tak jesz­cze wie­dział, w którą stro­nę. W ogóle nie znał tej ulicz­ki, nigdy wcze­śniej tu nie za­wę­dro­wał, nazwa nic mu nie mó­wi­ła. Zo­rien­to­wa­nie się po gwiaz­dach w dużym mie­ście to ma­rze­nie ścię­tej głowy.

„Ojo, wiesz, gdzie jest po­łu­dnie?”

„Mogę wy­świe­tlić plan oko­li­cy.”

„I do­pie­ro teraz mó­wisz? Dawaj!”

„Nie chcia­łeś za­po­znać się z in­struk­cją…”

Na ni­by-ze­gar­ku po­ja­wi­ła się mapka z za­zna­czo­ną pół­no­cą i su­ge­ro­wa­ną mar­szru­tą za­chę­ca­ją­co świe­cą­cą na ja­sno­nie­bie­sko. Ma­lut­ka, ale Mi­chał wcale nie mu­siał wczy­ty­wać się w nazwy wszyst­kich za­uł­ków, aby tra­fić do re­dak­cji. Raź­nie ru­szył wzdłuż wy­zna­czo­nej trasy.

Po kilku mi­nu­tach uświa­do­mił sobie, że wi­ze­ru­nek butów nic a nic nie chro­ni przed nie­rów­no­ścia­mi chod­ni­ka, pa­skud­nie wpi­ja­ją­cy­mi się w po­de­szwy ostry­mi ka­my­ka­mi i mnó­stwem śmie­ci. O psich ku­pach wolał nawet nie my­śleć.

Aua! Co za debil roz­bił bu­tel­kę i nie po­sprzą­tał po sobie?! Noż kur… A nie, jest li­te­ra­tem i po­tra­fi przy­to­czyć co naj­mniej pięć sy­no­ni­mów dla każ­de­go słowa. Także dla tego. Noż nie­rząd­ni­ca jego mać!

Oj! Tak nie da się cho­dzić. Z czego prak­tycz­nie nagi facet może wy­pro­du­ko­wać coś za­stę­pu­ją­ce­go buty? Ze skóry upo­lo­wa­ne­go zwie­rzę­cia. No tak, tylko śro­dek mia­sta to nie naj­lep­szy teren ło­wiec­ki. A poza tym, gar­bo­wa­nie chyba wy­ma­ga wiele czasu… Inne opcje? Sło­wia­nie wy­pla­ta­li kap­cie z łyka. Do kur­ty­za­ny nędzy! Prze­cież uczył się o lu­dziach za­miesz­ku­ją­cych te te­re­ny przed ty­sią­cem lat, a póź­niej jesz­cze czy­tał mnó­stwo opo­wia­dań na ten temat! Dla­cze­go nie pa­mię­ta tak istot­nych rze­czy? Je­dy­ne, co ko­ja­rzy­ło mu się z ha­słem „łyko” to gu­mo­wa­ta pie­czeń wo­ło­wa… Ale chyba nie to wy­ko­rzy­sty­wa­li pro­to-szew­cy. Co to jest, do damy lek­kich oby­cza­jów?!

„Czy my­śla­łeś to do mnie? Łyko – żywa tkan­ka ro­ślin­na nie­jed­no­rod­na, wcho­dzą­ca w skład ze­spo­łu tka­nek prze­wo­dzą­cych, peł­nią­cych funk­cję prze­wo­dzą­cą w ro­śli­nach na­czy­nio­wych. Łyko prze­wo­dzi pro­duk­ty fo­to­syn­te­zy, czyli związ­ki or­ga­nicz­ne. Ze wzglę­du na po­cho­dze­nie wy­róż­nia się łyko pier­wot­ne i łyko wtór­ne. Źró­dło: Wi­ki­pe­dia. Po­trze­bu­jesz bar­dziej szcze­gó­ło­wej de­fi­ni­cji?”

„Nie, dzię­ki, to wy­star­czy.”

Czyli jed­nak ro­śli­ny, nie zwie­rzę­ta. No i do­brze, ła­twiej bę­dzie zna­leźć ma­te­riał. Czy w po­bli­żu znaj­dą się ja­kieś wy­bu­ja­łe okazy flory?

„Mo­żesz zmie­nić skalę mapki, po­ka­zać wię­cej szcze­gó­łów?”

„Oczy­wi­ście. Wy­ko­nu­ję po­le­ce­nie.”

O, pro­szę bar­dzo! Park Dre­sze­ra, nawet po dro­dze i nie­da­le­ko. Jest szan­sa, że do­czła­pie tam, zanim za­cznie zna­czyć trasę krwa­wy­mi śla­da­mi.

Do­czła­pał. Z licz­ny­mi prze­rwa­mi, z krót­kim (la­dacz­ni­czo zimno!) przy­sia­da­niem na wszyst­kim, co się do tego nada­wa­ło, ale do­tarł. No i co? No i park jest ogro­dzo­ny… My­ślał­by kto, że lu­dzie po nocy drze­wa pod­pro­wa­dzą… Dalej. Po dro­dze, ow­szem, drzew bez liku, ale jakoś żadne nie przy­po­mi­na kapci, nawet bar­dzo od­le­gle. A jeśli Mi­chał za­cznie się szar­pać z ga­łę­zia­mi, na pewno ktoś usły­szy i we­zwie gliny. O, wresz­cie wej­ście. Furt­ki dla stru­dzo­nych wę­drow­ców po­win­ny być co dzie­sięć me­trów…

Nie­daw­no przez War­sza­wę prze­szła wi­chu­ra, może i tutaj coś zła­ma­ła. A jak nie, to trze­ba bę­dzie ściąć ja­kieś drzew­ko la­se­rem.

Ti­rów­ka! Czym wy­sy­pu­ją te ścież­ki? Tłu­czo­nym szkłem? Prze­cież po tym się nie da cho­dzić!

Jest! Nie­mal ode­rwa­ny, usy­cha­ją­cy konar. Wy­ce­lo­wał ni­by-ze­ga­rek.

– Laser! Strze­laj!

Po chwi­li przy­szłe łap­cie łup­nę­ły o glebę. I co dalej? Gdzie to całe łyko? A, chrza­nić je! Zrobi sobie po­de­szwy z kory. Zna­lazł po­rzu­co­ny przez dzie­ciar­nię ka­wa­łek cegły. Zdarł z ko­na­ra ładny płat kory, po­sta­wił na nim nogę, ob­ry­so­wał. Po­wtó­rzył ma­newr z drugą koń­czy­ną. Teraz wy­ci­na­nie… Go­to­we! I py­ta­nie za sto punk­tów: jak przy­mo­co­wać uzy­ska­ne pół-bu­ty do stóp? Spró­bo­wał przy­wią­zać cien­ką ga­łąz­ką. Bez­sku­tecz­nie – ła­ma­ła się na su­peł­ku, nawet ta naj­bar­dziej gięt­ka. Wyjąć gumkę z maj­tek? Ry­zy­kow­ne. Zresz­tą, bar­cha­ny ode­szły w za­słu­żo­ny nie­byt i teraz ela­stycz­na taśma sta­no­wi­ła in­te­gral­ną część gatek. A gdyby tak nad­pruć po­sia­da­ną sztu­kę gar­de­ro­by i wziąć nitkę? Nie wy­trzy­ma. Trawa? Nie ta dłu­gość. Co za zdu­po­daj­ki­syn wy­my­ślił, że traw­ni­ki na­le­ży ści­nać na kró­ciut­ko? Ukrę­cił­by sobie pięk­ne po­wró­sła, ale prze­cież nie z kil­ku­cen­ty­me­tro­wych źdźbeł! Trzci­na, si­to­wie? Nie w tym parku, nawet przy fon­tan­nie nic po­ży­tecz­ne­go nie ro­śnie. Po­dob­no po­krzy­wy mają nie­złe włók­na. A tu, jak na złość, żad­nych chwa­stów, same kwiat­ki. Wła­śnie! Gir­lan­dy, albo inne wień­ce. Jak baby to plotą?

Coś tam wy­kom­bi­no­wał. Pew­nie każda kwia­ciar­ka do­sta­ła­by ja­kiejś cięż­kiej cho­ro­by na widok tworu Mi­cha­ła, ale do jego celu nie­fo­rem­ne wiąz­ki nada­wa­ły się zna­ko­mi­cie.

I voilá! Wspa­nia­łe buty, sztuk dwie. Pierw­sze w życiu ro­bio­ne na miarę. Nie to, żeby z tego po­wo­du były jakoś nad­zwy­czaj­nie wy­god­ne. Ale przy­naj­mniej izo­lo­wa­ły od upier­dli­wych nie­rów­no­ści pod­ło­ża. Może nawet odro­bi­necz­kę ter­micz­nie. I z całą pew­no­ścią od­dy­cha­ły!

Pod­bu­do­wa­ny i dumny z sie­bie, Mi­chał ru­szył w stro­nę re­dak­cji. Wy­świe­tla­na przez ojo mar­szru­ta nę­ci­ła przy­jem­nym błę­ki­tem. Zresz­tą, już jej nie po­trze­bo­wał – znał tę oko­li­cę do­sko­na­le i nie mu­siał ni­ko­go pytać o drogę. Wresz­cie roz­wią­zał bie­żą­ce pro­ble­my i mógł po­świę­cić chwi­lę na prze­my­śle­nie ostat­nich wy­da­rzeń.

„Ojo! Jakim cudem facet, który mnie za­ata­ko­wał, tak zręcz­nie zlazł po bal­ko­nach?”

„Jego rasa wy­ewo­lu­owa­ła w epi­fi­tycz­nej dżun­gli. Do­dat­ko­wo, nie­któ­re umie­jęt­no­ści, na przy­kład siła, szyb­kość i wy­trzy­ma­łość zo­sta­ły u agen­tów ope­ra­cyj­nych wzmoc­nio­ne ge­ne­tycz­nie.”

„Jego rasa?! Czyli na­praw­dę nie jest czło­wie­kiem?”

„Nie.”

„A kim?”

„Al­ta­ir­czy­kiem.”

„Chcesz po­wie­dzieć, że nie po­cho­dzi z Ziemi?”

„Tak. Do­brze zro­zu­mia­łeś.”

„Czy Al­ta­ir­czy­cy to je­dy­na obca rasa, któ­rej przed­sta­wi­cie­le po­ja­wia­ją się na Ziemi?”

„Nie.”

„Ile jest tych ras?”

„Brak in­for­ma­cji.”

„A czę­sto spo­ty­kam ja­kie­goś ufo­lud­ka?”

„Brak wy­star­cza­ją­co do­kład­nych in­for­ma­cji.”

Li­te­rat chciał spy­tać o la­ta­ją­ce ta­le­rze, ale po­wstrzy­mał się. Ten dia­log był już do­sta­tecz­nie idio­tycz­ny. Do­brze, że roz­ma­wia­li w my­ślach i nikt nie mógł tego pod­słu­chać! Za­mknę­li­by go u czub­ków, zanim san­da­ły wła­snej pro­duk­cji roz­pa­dły­by się do końca. No wła­śnie. Kora kru­szy­ła się w nie­po­ko­ją­cym tem­pie. Może trze­ba było wy­ciąć trepy z drew­na? Eee, nie, nie wia­do­mo, czy po cię­ciu la­se­rem zo­sta­ją drza­zgi, czy nie. Sznur­ki z kwia­tów też nie trzy­ma­ły się naj­le­piej, cho­ciaż ten ga­tu­nek z żół­ty­mi płat­ka­mi ra­dził sobie cał­kiem nie­źle. Już nie­da­le­ko, naj­wy­żej trzy ki­lo­me­try.

Na skwe­rze za Wo­ro­ni­cza wy­mie­nił zu­ży­te gir­lan­dy, prze­wi­du­ją­co za­opa­trzył się w zapas. Po­win­no wy­star­czyć aż do re­dak­cji.

Na Wie­lic­kiej (co mu do łba strze­li­ło, żeby prze­cho­dzić tak bli­sko ko­men­dy?!) minął pa­trol po­li­cyj­ny. Mun­du­ro­wi pa­trzy­li po­dejrz­li­wie na fa­ce­ta w wian­ku na gło­wie, ale go nie za­trzy­ma­li. No i do­brze, bo już przy py­ta­niu o dowód oso­bi­sty mu­siał­by użyć… ojo.

„Tak na wszel­ki wy­pa­dek… Masz w swoim ar­se­na­le coś, żeby po­wstrzy­mać gli­nia­rza? Nie zra­nić ani zabić, tylko obez­wład­nić. Bo ja wiem… Po­zba­wić przy­tom­no­ści na kilka minut?”

„Za­le­ży, ja­kie­go po­li­cjan­ta.”

„Na przy­kład ta­kie­go, jak ci dwaj, któ­rych przed chwi­lą mi­ną­łem.”

„Skie­ruj wylot dział­ka w ich stro­nę. Wy­star­czy. Nie, nie po­sia­dam nic na­da­ją­ce­go się do obez­wład­nie­nia Dia­de­mi­sty. Oczy­wi­ście, an­ty­ma­te­ria…”

„Dia­de­mi­sta? Kto to taki?”

„Przed­sta­wi­ciel rasy po­cho­dzą­cej z Dia­de­mu.”

„Zna­czy… Coś jak dżin z lampy?”

„Nie. Dia­dem to druga co do ja­sno­ści gwiaz­da w War­ko­czu Be­re­ni­ki.”

„Aha. No tak. Jak mo­głem za­po­mnieć! Wy­głu­piasz się, praw­da?”

„Nie. Alfa Comae Be­re­ni­ces to ja­sno­żół­ty ka­rzeł…”

„Do dia­bła! Nie o astro­no­mię pytam! Czy mó­wi­łaś po­waż­nie, że ten gli­niarz jest ufo­lud­kiem?”

„Tak, zu­peł­nie po­waż­nie, w try­bie awa­ryj­nym moduł hu­mo­ru się nie uru­cha­mia. Dia­de­mi­ści czę­sto po­dej­mu­ją pracę w służ­bach mun­du­ro­wych. Do­sko­na­le od­po­wia­da ich pre­dys­po­zy­cjom.”

„I na­praw­dę nie można ich po­ko­nać?”

„Można, na wiele spo­so­bów. Ale ojo ma za za­da­nie chro­nić użyt­kow­ni­ka, nie służy do walki. Dia­de­mi­ści to rasa bar­dzo silna i wy­trzy­ma­ła, ale mało agre­syw­na.”

„Ro­zu­miem. Je­steś bar­dziej tar­czą, niż mie­czem, tak?”

„Me­ta­fo­rycz­nie – można tak opi­sać moje za­sto­so­wa­nie.”

„No do­brze. Co z tym pierw­szym… No, z Al­ta­ir­czy­kiem?”

„Spre­cy­zuj py­ta­nie.”

„Mó­wi­łaś, że nie za­bi­łaś go do końca. Bę­dzie mnie szu­kał?”

„Oczy­wi­ście. Już to robi.”

– Co ta­kie­go?! I do­pie­ro teraz to mó­wisz?! Tak spo­koj­nie?!

Mi­chał za­trzy­mał się z wra­że­nia, ro­zej­rzał czuj­nie, a potem rzu­cił bie­giem. Korze nie­zbyt się to spodo­ba­ło.

„Za­czął cię na­mie­rzać, jesz­cze zanim od­zy­skał zdol­ność ruchu. Ale sku­tecz­nie roz­pra­szam pro­mie­nie ksi tego agen­ta. Czy mam za­prze­stać ekra­ni­zo­wa­nia?”

„Nie. Kon­ty­nu­uj, pro­szę.”

Pi­sarz zwol­nił do po­przed­nie­go tempa, uspo­ko­ił się odro­bi­nę. Zlu­stro­wał obu­wie, wy­mie­nił jedną wiąz­kę. Do zbaw­czej ro­bo­ty było już na­praw­dę nie­da­le­ko. Zbaw­czej? Co tam się dzia­ło? Dla­cze­go Al­ta­ir­czyk tak wy­py­ty­wał o au­to­ra tek­stu? Nie wy­glą­dał na fana spra­gnio­ne­go au­to­gra­fu. Zresz­tą opo­wia­da­nie wcale nie przed­sta­wia­ło ja­kiejś wy­jąt­ko­wej war­to­ści. Sci-fi, ja­kich wiele, sto czter­dzie­sta druga mo­dy­fi­ka­cja sta­rusz­ka Wel­l­sa. Czasy inne, uwa­run­ko­wa­nia się zmie­ni­ły, więc pod­stęp­ni Mar­sja­nie (czy skąd tam po­cho­dzi­li bo­ha­te­ro­wie) nie za­bi­ja­li Zie­mian, tylko pod­po­rząd­ko­wy­wa­li ich sobie go­spo­dar­czo. Przy oka­zji po­ja­wi­ła się ko­lej­na kwe­stia; dla­cze­go Jerzy tak się upie­rał przy tym nie­zbyt zaj­mu­ją­cym tek­ście?

Snu­jąc ja­ło­we roz­wa­ża­nia, do­tarł do miej­sca pracy. Por­tier bąkał coś o nie­ty­po­wej go­dzi­nie, ale klu­cze wydał bez pro­ble­mów. Nawet nie zwró­cił uwagi na si­nie­ją­ce dło­nie ani łań­cu­szek okrusz­ków kory na zmia­nę z list­ka­mi i płat­ka­mi kwia­tów.

„Cał­kiem nie­zła ta twoja imi­ta­cja ubra­nia. Facet nic nie za­uwa­żył.”

„Jaki facet?”

„Por­tier.”

„Ten An­ta­re­sa­nin? W ogóle nie wi­dział ubra­nia. On po­strze­ga świat głów­nie zmy­słem zbli­żo­nym do ludz­kie­go węchu.”

„On też?!”

Mi­chał z całą pew­no­ścią nie ocze­ki­wał wi­do­ku, który po­wi­tał go za re­dak­cyj­ny­mi drzwia­mi.

– Ma­ciek?! Co ty tu ro­bisz?! – Zer­k­nął na ojo. – O czwar­tej trzy­dzie­ści czte­ry nad ranem?

– Cze­kam na cie­bie. Oddaj jed­nost­kę opie­kuń­czą.

Re­dak­tor prozy pol­skiej po­słusz­nie się­gnął do nad­garst­ka. Za­wa­hał się.

– Ściga mnie jakiś świr. Po­dob­no mnie na­mie­rza, a to coś mu prze­szka­dza.

– Nie przej­muj się. Cały bu­dy­nek jest za­bez­pie­czo­ny. Nic ci tu nie za­gro­zi.

Mi­chał od­piął urzą­dzon­ko, prze­ka­zał ko­le­dze.

– Dzię­ki, ura­to­wa­łeś mi życie.

– Nie są­dzisz chyba, że po­zwo­lił­bym ci za­wa­lić na­stęp­ny numer?

Kiedy tylko prze­stał do­ty­kać ojo, ubra­nia znik­nę­ły. Miał na sobie tylko slip­ki, ro­ślin­ne san­da­ły i… sporo za­schnię­te­go błota (skąd ono się wzię­ło?! Prze­cież omi­jał ka­łu­że sta­ran­nie, jak jesz­cze nigdy w życiu!) oraz kurzu. Mcjpr wyglądał, jakby mu to ani odrobinę nie prze­szka­dza­ło.

– Zrób sobie kawy i za­pra­szam do mnie. Pew­nie masz kilka pytań.

W ciągu kilku minut Mi­chał ochla­pał się wodą w mi­kro­sko­pij­nej ła­zien­ce, wło­żył gar­ni­tur (goła klata wi­docz­na spod ma­ry­nar­ki wy­glą­da­ła jak ły­si­na u elfki, ale tego pro­ble­mu chwi­lo­wo nie dało się roz­wią­zać), za­opa­trzył w przy­jem­nie roz­grze­wa­ją­cy dło­nie kubek aro­ma­tycz­ne­go na­pa­ru i usiadł przed ojcem re­dak­to­rem.

– Dla­cze­go ten Al­ta­ir­czyk tak chciał po­znać au­to­ra tek­stu?

– Bo to wszyst­ko praw­da.

– Co?! Te wszyst­kie bzdu­ry o in­wa­zji ufo­lud­ków?

– Tak, wła­śnie te.

– No do­brze. Skąd wie­dzia­łeś?

– O pla­nach Al­ta­ir­czy­ków? To pry­mi­ty­wy opę­ta­ne ob­se­sją. Ten sam sche­mat, z drob­ny­mi tylko mo­dy­fi­ka­cja­mi, po­wtó­rzył się już na wielu pla­ne­tach.

– Nie­zu­peł­nie o to mi cho­dzi­ło. To zna­czy, o to też, ale przede wszyst­kim… – Za­wa­hał się, mil­czał przez chwi­lę, w końcu wy­pa­lił: – No, że pod prysz­ni­cem?

– Ach, to cię gry­zie. Cóż, spo­sób dzia­ła­nia al­ta­ir­skich agen­tów jest po­wszech­nie znany. W nie­któ­rych krę­gach – dodał na widok miny Mi­cha­ła. – Ty rów­nież je­steś prze­wi­dy­wal­ny. Praw­do­po­do­bień­stwo spo­tka­nia aku­rat w two­jej ła­zien­ce wy­no­si­ło grubo ponad osiem­dzie­siąt sześć pro­cent.

Re­dak­tor prozy pol­skiej po­ru­szył się nie­spo­koj­nie – głu­pio usły­szeć, że ktoś po­tra­fi prze­wi­dzieć twoje po­stę­po­wa­nie tak do­sko­na­le, aby pro­gno­zo­wać, w któ­rej mi­nu­cie ze­chcesz się wy­ką­pać.

– Zo­staw­my to. Dla­cze­go myśmy pu­ści­li ten tekst?

– Po­li­ty­ka, mój drogi, ga­lak­tycz­na po­li­ty­ka. Al­ta­ir­czy­cy zbyt­nio uro­śli w siłę. Nie można im po­zwo­lić na pod­bi­ja­nie ko­lej­nych pla­net. Ła­twiej po­wstrzy­mać te gady teraz niż za trzy­sta lat.

– I mie­sza­my się do ja­kichś dur­nych gwiezd­nych wojen?! My, Nowa Fan­ta­sty­ka?!

– Ależ cza­so­pi­smo wła­śnie po to po­wsta­ło.

– Żeby ha­mo­wać eks­pan­syw­ne obce cy­wi­li­za­cje?

– I aby jed­no­czyć sprzy­ja­ją­ce nam rasy, wy­sy­łać do za­in­te­re­so­wa­nych ko­mu­ni­ka­ty… Po­myśl o nas jak o am­ba­sa­do­rach. Nie są­dzisz chyba, że pe­rio­dyk utrzy­mu­je się na rynku dla garst­ki fa­scy­na­tów lu­bią­cych bajki?

Mi­chał wolał nie przy­zna­wać się, że ow­szem, tak wła­śnie są­dził.

– Jakie ko­mu­ni­ka­ty? – spy­tał zre­zy­gno­wa­ny.

– No co ty? Nie czy­tasz wstęp­nia­ków wła­sne­go red­na­cza? Cze­kaj, cze­kaj, niech się tylko Jerzy dowie…

– No czy­tam prze­cież! I nie ma tam żad­nych taj­nych prze­słań!

Zi­ry­to­wa­ny głu­pa­wy­mi in­sy­nu­acja­mi pi­sarz ro­zej­rzał się po po­ko­ju, zna­lazł jakiś numer sprzed pół roku, otwo­rzył na pierw­szej stro­nie… I nagle to zo­ba­czył. Ko­lu­mien­ka red­na­cza nie była wier­szem, nawet naj­biel­szym, więc nie dało się tego na­zwać akro­sty­chem, ale wszyst­kie duże li­te­ry ukła­da­ły się w napis. Beł­ko­tli­wy po pol­sku, za to cał­kiem sen­sow­ny po…

– Co to za język?

– No prze­cież pan­ga­lak­tycz­ny, trans­kry­bo­wa­ny na ła­ciń­ski. Czy tam pol­ski…

– Skąd ja go znam?

– Nie wy­głu­piaj się. Ro­zu­miem, że mia­łeś emo­cjo­nu­ją­cą noc, ale bez prze­sa­dy. Prze­cież każde dziec­ko uczy się tego w szko­le. Albo zna­jo­mość wsz­cze­pia mu się do ukła­du ner­wo­we­go jesz­cze przed wy­klu­ciem, wy­kieł­ko­wa­niem, wy­pącz­ko­wa­niem czy jak tam dana rasa roz­wią­zu­je pro­blem roz­mna­ża­nia.

Mi­chał żywił nie­za­chwia­ną pew­ność, że w szko­le uczo­no go an­giel­skie­go i ro­syj­skie­go, lecz pod­czas edu­ka­cji nie usły­szał ani jed­ne­go słowa w pan­ga­lak­tycz­nym. Ale tego te­ma­tu rów­nież nie chciał roz­wi­jać.

– A skąd Jerzy wie, co ma pisać?

– Nie żar­tuj. Wszy­scy prze­cież je­ste­śmy świet­nie wy­szko­lo­ny­mi agen­ta­mi.

– Ja też?

Nie zdą­żył ugryźć się w język. W spoj­rze­niu Mcjpr bły­snę­ła za­po­wiedź ka­fta­na z dłu­gi­mi rę­ka­wa­mi i ścian wy­ło­żo­nych mięk­kim ma­te­ria­łem.

– Mi­chał! Do­brze się czu­jesz? A niech mnie! Jak mo­głem za­po­mnieć!

– O czym?

– Prze­cież ty je­steś z Ageny!

– Nie, z War­sza­wy…

– Z Ageny! A w Cen­tau­rze macie taką dziw­ną stra­te­gię, żeby agent dzia­ła­ją­cy na obcej pla­ne­cie przez cały czas my­ślał, że na niej przy­szedł na świat. Po­dob­no wtedy le­piej wta­pia się w oto­cze­nie, nawet nie­świa­do­mie nie może się zdra­dzić.

– Chcesz po­wie­dzieć, że ja wcale nie je­stem czło­wie­kiem? – Teraz re­dak­tor prozy pol­skiej po­dejrz­li­wie wpa­try­wał się w ko­le­gę i za­sta­na­wiał, jak nie­po­strze­że­nie za­dzwo­nić po po­go­to­wie.

– Oczy­wi­ście. Ro­zu­miem, że to dla cie­bie spora nie­spo­dzian­ka. Czym by cię tu prze­ko­nać… O! Węch macie zna­ko­mi­ty! Nigdy nie zwró­ci­łeś uwagi, jak bar­dzo gó­ru­jesz nad kum­pla­mi pod tym wzglę­dem?

Ow­szem, to był ar­gu­ment.

– Za­uwa­ży­łem, ale my­śla­łem, że to nor­mal­ny roz­rzut. Jedni szyb­ciej bie­ga­ją, inni świet­nie ry­su­ją, a ja po­tra­fi­łem po­znać emo­cje po za­pa­chu… To na­praw­dę poza ludz­ką skalą?

– Zde­cy­do­wa­nie poza. Jak my­ślisz, po co lu­dziom psy do po­lo­wa­nia?

– Fak­tycz­nie. Czyli ja też. Czy na Ziemi żyje jakikolwiek Homo sa­piens?

– Też się cza­sem za­sta­na­wiam…

Mi­chał nagle coś sobie uświa­do­mił:

– Ale skoro je­stem takim wy­jąt­ko­wym i cen­nym agen­tem, to dla­cze­go zo­sta­wi­li­ście mnie na pa­stwę tego Al­ta­ir­czy­ka bez żad­ne­go wspar­cia? Cho­ciaż ubra­nia mo­gli­ście pod­rzu­cić!

– Skoro ich po­trze­bo­wa­łeś, to dla­cze­go nie za­dzwo­ni­łeś?

– Dwa razy w rynnę, raz w pa­ra­pet? Nie wiem jak ty, ja nie biorę te­le­fo­nu pod prysz­nic!

– Ale prze­cież mia­łeś ojo! Przy jego po­mo­cy mo­głeś na­wią­zać kon­takt nawet z pre­zy­den­tem USA.

– Skąd mo­głem o tym wie­dzieć?

– Nie prze­czy­ta­łeś in­struk­cji?! Prze­ją­łeś zbyt wiele ziem­skich zwy­cza­jów! No dobra, ko­niec na dzi­siaj!

– Ale mam jesz­cze mnó­stwo pytań!

– Nie­ste­ty, wy­czer­pa­li­śmy limit zna­ków. Sam ro­zu­miesz.

– Jas…