Piąte piętro

22:00-22:25

 

– Kładziesz się?

– Powoli robię się śpiący. Ale poczekam, aż wrócisz z najbliższego obchodu. Nie chcę, by obudziło mnie jakieś dzwonienie na szlabanach.

 – Jak chcesz. To jeszcze dwadzieścia minut.

Dwaj mężczyźni zaczęli wpatrywać się w zawieszone na ścianach monitory. Cztery duże ekrany podzielone były na sześćdziesiąt cztery pola. Wyświetlał się na nich obraz z kamer rozmieszczonych w całym budynku, rozjaśniając małe pomieszczenie, w którym siedzieli.

– Nuda, nic się nie dzieje o tej porze – powiedział jeden z nich, ubrany w czarny T-shirt, opinający spory brzuch. Na szyi miał zawieszony identyfikator z napisem "Dowódca".

– To może pooglądamy na szybkim podglądzie zapis z wind? – spytał jego towarzysz, drobny blondyn.

– Dobry pomysł, Janku, zawsze się jakaś akcja trafi.  

Po paru minutach przewijania filmu z minionych godzin mniejszy z mężczyzn coś zauważył.

– Jest, winda numer trzy, cofnij kawałek.

Dowódca wcisnął kilka guzików na panelu sterowania i zaczął odtwarzanie w realnym tempie.

– Elegancko.

– Popatrz, jak się jej dobrał do dupy.

– W ogóle mu się nie dziwię.

– Ale namiętny pocałunek.

– Ciekawe, czy wiedzą, że są filmowani.

– Ona na pewno wie, zobacz, uśmiechnęła się do kamery.

– Koniec podróży, czwarte piętro.

– Pewnie skoczą do WC.

– Tam już niestety kamer nie ma.

– Ale i tak było nieźle jak na windę.

– Uroki pracy w ochronie.

– No nic, czas na obchód – Janek wstał, zabrał krótkofalówkę i wyszedł.

Dowódca śledził na monitorach, jak jego kolega wchodzi do windy i jedzie na piąte piętro. Po chwili sam odszedł od ekranów i zaczął rozkładać materac. Do końca obchodu zostało jeszcze pięć minut. Nagle kątem oka zauważył, że ekrany przygasły.

– Co jest? – powiedział do siebie.

Monitory wyłączyły się i w pokoiku zapanowała ciemność.

– Marcin, zgłoś – usłyszał przez radio głos Janka.

– Jestem. Padł u nas prąd.

– Padł chyba w całym budynku, na szczęście zdążyłem wyjść z windy.

– Gdzie teraz jesteś?

– W garażach.

– To możesz przerwać obchód i wracać tutaj. I tak nie będziesz mógł otwierać drzwi, bo elektroniczny system dostępu zablokował zamki.

– Zrozumiałem, wracam.

Po dwóch minutach był w środku.

– Pamiętaj, by nie wyłazić z budynku samemu, bo nie będziesz miał jak wrócić – powiedział grubas. – Zwłaszcza, że oczywiście nie naładowałeś stacji i wkrótce stracimy łączność radiową.

– No tak, cholera. To co robimy teraz?

– Zadzwonię do serwisu technicznego. Powinni mieć dyżur.

– Przynajmniej telefon jest naładowany – drobny ochroniarz podniósł ze stołu komórkę.

Dowódca wykręcił numer. Czekał sześć sygnałów, aż ktoś podniósł słuchawkę po drugiej stronie.

– Serwis mobilny Admin.

– Cześć, Tomek. Tu Marcin Czarnecki z New Tower.

– Witaj, co się stało?

– Prąd wysiadł w całym budynku i przydałoby się, żebyś podjechał.

– Niedobrze, mam sam dyżur całą noc i właśnie jestem w trakcie pilnej naprawy w centrum.

– No to pech… Kiedy mniej więcej będziesz mógł się zjawić?

– Najwcześniej za godzinę, półtorej. Wytrzymacie?

– Damy radę. Do zobaczenia.

Rozłączył się i zaczął świecić telefonem po szufladach. W jednej z nich znalazł dwie lampki patrolowe.

– Trzymaj – podał koledze. – Ja idę spać, ty czuwaj. 

Położył się na materacu pod ścianą i przykrył kocem. Jakiś czas jeszcze widział poświatę latarki i słyszał szelest przewracanych kartek. Potem zaczął oddychać równo i głęboko.

 

 

01:15-01:40

 

Obudził go odgłos grzmotu. Spojrzał na komórkę. Kwadrans po pierwszej. Podniósł się z posłania. Na stole obok otwartej książki leżała zapalona latarka, lecz większą jasność w pomieszczeniu dawały działające znów monitory. Rozejrzał się. Janka nie było, jego radia również.

Wyszedł z kanciapy i przyłożył kartę magnetyczną do czytnika przy drzwiach. Urządzenie zareagowało podwójnym krótkim dźwiękiem, zapaliła się niebieska lampka. Dostęp został przywrócony. Marcin uchylił drzwi. Wpadł przez nie zacinający z ukosa deszcz. Niebo przeszyła błyskawica i za chwilę rozległ się dźwięk kolejnego grzmotu.

Ochroniarz wrócił do swojego pokoju i wziął krótkofalówkę.

– Janek, zgłoś.

Cisza.

– Janek!

Wciąż nic.

Podniósł telefon i wybrał numer kolegi.

– Dodzwoniłeś się do Jana Kownackiego. Niestety, nie mogę teraz odebrać. Proszę zostaw…

Czarnecki rozłączył się.

Zapalił światło. Przez dziesięć minut chodził po pokoju tam i z powrotem, co jakiś czas bezskutecznie wywołując towarzysza przez krótkofalówkę. Wreszcie sięgnął ponownie po komórkę, nacisnął parę klawiszy i przyłożył ją do ucha.

– Halo, halo, śpiąca królewno.

– Cześć Tomek. Widzę, że zapisałeś sobie w końcu nasz numer.

– Zgadza się. Jak jeszcze mogę ci pomóc?

– Czy byłeś u nas naprawić ten prąd?

– No przecież. Janek ci nie powiedział? Spałeś jak zabity. Nie budziliśmy cię.

– Sęk w tym, że Janka nie ma. Nie odpowiada, gdy wzywam go przez radio, a telefon ma wyłączony. Dawno od nas wyjechałeś?

– Będą już prawie dwie godziny. Z tą awarią w centrum uporałem się dużo szybciej, niż zakładałem i byłem u was jeszcze przed jedenastą. Janek mnie wpuścił, powiedział, że właśnie zasnąłeś. Wziąłem tylko klucze i poszedłem do rozdzielni. Główny bezpiecznik był spieprzony. Zrobiłem go w kwadrans i pojechałem.

– I Janek był tu przez cały czas?

– Był, otwierał mi szlaban jak wyjeżdżałem. Może poszedł na stację benzynową?

– Może, ale nie wydaje mi się. On w zasadzie nigdy nie opuszcza obiektu, a tym bardziej bez działającego radia lub telefonu.

– To chyba musisz to zgłosić?

– No, powinienem. Ale jak to będzie wyglądać, gdy zadzwonię do kierownika i powiem, że spałem trzy godziny, a jak się obudziłem, to nie było już agenta?

– Faktycznie, raczej odpada ta opcja.

– Ale w ostateczności będę musiał tak zrobić.

– Możesz powiedzieć, że wyszedł na obchód i straciłeś z nim kontakt.

– Mogę, ale wtedy będę musiał skłamać, że stało się to dopiero co i dlatego od razu zgłaszam. A przecież nie wiem, od kiedy tak naprawdę go nie ma.

– A nie możesz tego sprawdzić na nagraniach?

– Ba, oczywiście, świetna myśl! – ucieszył się Marcin. – Nie obrazisz się, jak zacznę przeglądać już zapis i najwyżej potem pogadamy?

– Jasne, daj znać, jak coś będziesz miał.

– Dzięki, Tomek.

– Powodzenia.

Odłożył telefon i usiadł przed panelem sterowniczym monitoringu. Wybrał kamerę wskazującą główne wejście do budynku. Przewinął obraz do godziny wpół do dwunastej. Na ekranie pojawili się Janek z Tomkiem. Palili papierosy i rozmawiali, po czym pożegnali się i Tomek poszedł w kierunku samochodu, a Janek do budynku.

Za oknem znów zagrzmiało. Deszcz uderzał mocno o szyby. Marcin włączył obraz z kamery zainstalowanej w holu. W dolnym rogu ekranu było widać drzwi do ich portierni. W samej kanciapie kamery jednak nie zainstalowano. O 23:35 blond czupryna drobnego ochroniarza pojawiła się w drzwiach wejściowych.

– No dobrze, kolego – mówił pod nosem dowódca. – Teraz przyszedłeś do mnie. Popatrzmy, kiedy znowu wyjdziesz… Jeszcze nie… Wciąż nie… – Czarnecki przewijał obraz na szybkim podglądzie. – Oho, mam cię. Wychodzisz. 23:56. Dokąd idziesz? Zaraz się dowiemy… Przełączmy kamerę. Windy. Do której wsiądziesz? Do jedynki? Nie, trójka… No to przełączamy. I jedziesz sobie w górę, na piąte piętro. Ciekawe, po co? Oczywiście nie dowiem się, bo akurat musiałeś wybrać jedyne pieprzone piętro, na którym nie działa kamera. Trudno. Poczekajmy, aż wrócisz… Cholera, coś długo ci to zajmuje. Która to już jest… Dwie po dwunastej. Dziwne. Może wróciłeś inną windą? Popatrzmy… W jedynce nic, w dwójce też nic. A co to za zakłócenia? Chrzaniona przestarzała instalacja… No, już jest dobrze. Hmm, coś mi mówi, że nic tu nie wskóram. Spróbujmy inaczej.

Gruby ochroniarz włączył obraz z kamery w podziemiach. Przewijał zapis, patrząc jednocześnie na kilka ekranów.

– Tu jesteś, ptaszku… Pięć po północy. Jak tu się znalazłeś, nie korzystając z wind? I gdzie poszedłeś dalej?

W tym momencie jego wzrok padł na sąsiadujący ekran.

– Co jest, cholera?!

Monitor obok pokazywał obszar przed windami na piątym piętrze, z kamery, która jeszcze chwilę wcześniej nie działała. Czoło dowódcy zrosiły krople potu. Na filmie widział Janka, który odwracał głowę w kierunku obiektywu. Nagle ekran na powrót zrobił się czarny. Za oknem niebo rozświetliła błyskawica, rozległ się huk pioruna. Wśród bębniącego o szyby deszczu dało się słyszeć intensywne stukanie ludzkiej dłoni.

 

 

01:40-02:10

 

Marcin poderwał się z krzesła. Podbiegł do okna, ale nie wyglądał na zewnątrz. Stał oparty o ścianę. Po chwili stukanie powtórzyło się.

– Spokojnie – zaczął mówić do siebie. – Cokolwiek to jest, nie może tu wejść, bo gdyby mogło, już by weszło. Ja jestem w środku, a to jest na zewnątrz. Ja mam broń… No właśnie.

Otworzył drzwi metalowej szafki i wyjął z niej pistolet. Odciągnął zamek i zajrzał do komory. W lufie nie było jeszcze naboju. Przeładował Glocka i głośno odetchnął.

– Od razu lepiej – powiedział i wyszedł z kanciapy, gdy stukanie rozległo się po raz trzeci.

Przełykając ślinę, Czarnecki szybko wyłonił się zza załomu ściany i z bronią gotową do strzału spojrzał przez oszklone drzwi.

Na dworze stał Janek. Był przemoczony, trząsł się. Marcin powoli opuścił broń i nacisnął klamkę. Mniejszy ochroniarz wbiegł do środka.

– Co jest, człowieku, dlaczego nie otwierasz? I co znaczy ta broń, oszalałeś?!

Zmoknięty agent zaczął ściągać ubranie. Tymczasem dowódca odłożył pistolet do szafki.

– Gdzie się podziewałeś? – odpowiedział pytaniem na pytanie, patrząc na wkładającego suchy sweter kolegę. – Próbowałem do ciebie dzwonić, wołałem cię przez radio, szukałem na kamerach…

– Byłem na stacji benzynowej. Wyszedłem niecałe pół godziny temu. Tak jakoś dziesięć po pierwszej.

– I co ty tam tyle robiłeś?

– Zamawiałem hot doga. Ale jak tylko wszedłem na stację, rozpętała się ta wielka burza. Nie bardzo się na nią przygotowałem, więc chciałem przeczekać największy atak w środku. Zresztą tak jak dwóch innych gości.

– No to chyba teraz nie jest o wiele ładniej na dworze niż przed kwadransem?

– To prawda. Ale i tak wolałem już wyjść ze stacji, bo robiło się nieciekawie. Ci dwaj kolesie, którzy byli tam ze mną, dość nieprzyjaźnie reagowali na mój uniform…

– Co robili?

– Nic konkretnego, tylko jakieś głupie odzywki i komentarze. Nie chciałem zaostrzać sytuacji, więc pobiegłem w tę ulewę.

– To po cholerę stukałeś w szybę? Możesz przecież sobie otworzyć kartą.

– Szukałem jej po ubraniu, ale nie mogłem znaleźć na szybko – tłumaczył blondyn, przebierając spodnie. W tym momencie karta wypadła na podłogę. – O, widzisz, schowała się w tylnej kieszeni. Pogoda była mocno niezachęcająca, a zobaczyłem świecące się tu światło, więc pomyślałem, że i tak nie obudzę cię pukaniem i nie powinieneś się gniewać. Ale chyba się myliłem, bo wyskoczyłeś na mnie z giwerą.

– Stary, nawet nie wiesz, jak ja tu panikowałem. Obudziłem się ze dwadzieścia minut temu, nigdzie cię nie było. Wzywałem cię przez stację.

– Na stacji byłem za daleko od bazy i nie miałem zasięgu.

– Próbowałem do ciebie dzwonić.

Janek spojrzał na swoją komórkę.

– Rozładowana…

– W końcu zadzwoniłem do Tomka. Powiedział mi, że widzieliście się tutaj, ale też nie miał pojęcia gdzie jesteś. Poradził mi, bym sprawdził zapis z kamer.

Zapadła cisza wypełniona tylko odgłosami deszczu zza okna.

– No i co tam zobaczyłeś? – spytał po kilkunastu sekundach Janek.

– To było bardzo dziwne. Widziałem, że jedziesz na piąte piętro.

– Musiałem skorzystać z WC.

– Ale nie widziałem, żebyś wracał – Marcin spojrzał na kolegę.

– A bo tak mnie jakoś naszło, żeby się przejść schodami. W końcu jak by nie było, to też powinniśmy dwa razy dziennie kontrolować klatki schodowe, a prawie nigdy tego nie robimy.

– Zszedłeś aż do garaży…

– No tak, zamyśliłem się, a z perspektywy schodów wszystkie piętra wyglądają tak samo i zatrzymałem się dopiero na samym dole.

– A ja zacząłem sobie wyobrażać nie wiadomo co, twoje zachowanie wydało mi się dziwaczne. No i najbardziej schizowa sprawa: niedziałająca kamera z piątego piętra włączyła się na chwilę i…

– I co?

– I wydawało mi się, że kogoś tam widzę – skończył niepewnie dowódca.

– To pewnie ze zdenerwowania. A zresztą ta kamera raczej nie ma jak dawać obrazu. Jest na dobre spieprzona, z tego co wiem.

– Może, ale to było naprawdę niepokojące. Do tego ta burza. I wtedy zastukałeś w okno jak głupi.

– Ha, myślałeś że to upiór!

– W każdym razie jak kiedyś znowu będziesz sobie urządzał takie eskapady z rozładowaną komórką i niedziałającym radiem, to zostaw łaskawie jakąś kartkę, żebym wiedział co jest grane.

– Jasne, ale naprawdę byłem pewien, że wrócę, zanim się obudzisz. Nie spodziewałem się takiej burzy.

– Dobra, już wszystko gra.

Obaj mężczyźni zasiedli przed swoimi komputerami.

– Czas na mój ostatni obchód – oznajmił Janek po kwadransie. – Potem ty łazisz, ja śpię.

– Na to by wychodziło.

Agent opuścił portiernię, a dowódca zaczął znów wpatrywać się w ekrany.

– W dalszym ciągu coś mi tu cholernie nie gra – powiedział pod nosem.

Janek pojawił się na pierwszym monitorze. Szedł korytarzem, aż dotarł do wind położonych w przeciwległej części budynku. Przyłożył kartę magnetyczną do ukrytego za filarem czytnika, wysyłając sygnał do centrum monitoringu, że ma miejsce obchód. Wsiadł do windy i zjechał do podziemi. Czarnecki śledził teraz obraz na drugim ekranie. Jego kompan szedł przez pusty garaż oświetlany kilkoma jarzeniówkami. Nie przyłożył karty przy kolejnym punkcie kontrolnym, a zamiast tego doszedł do rogu garażu i uklęknął w nim twarzą do ściany. Gruby ochroniarz patrzył na to z szeroko otwartymi oczami. Sięgnął po krótkofalówkę.

– Janek! – zawołał.

Nie było żadnej reakcji, agent nadal nieruchomo klęczał w kącie.

– Stary, zgłoś się – spróbował Marcin raz jeszcze, również bezskutecznie.

Wtem znów włączył się obraz z zepsutej kamery na piątym piętrze. Ochroniarz zobaczył na nim Janka. Drobny blondyn tak samo jak wcześniej obracał powoli głowę w kierunku widza. Czarnecki zaczął krzyczeć, ale wciąż wpatrywał się w ekran. Jego towarzysz spoglądał nań teraz pustymi oczami i uśmiechał się. Monitor zgasł. Dowódca bezwiednie przeniósł wzrok na obraz z garażu. Janek powoli wstał z kolan i spokojnie kontynuował obchód. Marcin poczuł, jak robi mu się słabo i bezwładnie opadł na oparcie fotela.

 

 

02:15-03:15

 

Ocknął się i jęknął. Zaczął omiatać wzrokiem całe pomieszczenie. Jego przekrwione oczy spoglądały to na krótkofalówkę, to na szafkę, w której leżał pistolet, to na monitory.

– Spokojnie, zachowaj zimną krew – mówił do siebie. – Wszystko da się wyjaśnić. Jesteś zmęczony, wszystko na pewno przez chroniczny brak snu. Cholerne dwudziestoczterogodzinne służby. Zacznijmy od najważniejszego.  

Podszedł do szafki i wyjął Glocka. Usiadł przed ekranami i wpatrywał się w nie przez chwilę. Na jednym z nich zauważył Janka. Szedł przez dziedziniec w kierunku pomieszczenia, w którym stały kontenery ze śmieciami. Marcin spojrzał na tablicę z kluczami.

– Faktycznie, nie ma klucza do kubłowni…

Drobny ochroniarz brnął przez strugi deszczu i zatrzymał się przy śmietniku. Otworzył drzwi i wszedł do środka.

– Co robić? Wołać go? – zastanawiał się Czarnecki.

Chwycił radio, po chwili jednak odłożył je z powrotem na blat biurka.

Mijały minuty, a Janek wciąż był w środku.

Nagle zadzwonił telefon. Marcin wzdrygnął się i szybko podniósł słuchawkę.

– Halo?

– Hej, tu Tomek.

– Cześć.

– I jak tam, zguba się znalazła? – spytał technik.

– W zasadzie tak – odparł ochroniarz.

– Dlaczego "w zasadzie"?

– Nie wiem, jak ci to powiedzieć. Jest jakiś dziwny. W ogóle dzieję się tu masa dziwnych rzeczy. Chyba tracę zmysły…

– Nie denerwuj się. O co dokładnie chodzi?

– Albo kamery wariują albo ja. Widziałem, jak Janek idzie na obchód i nagle… nagle zobaczyłem go na innej kamerze i to takiej, która nie powinna działać.

– Wasz system monitoringu jest nie pierwszej młodości. Pewnie były jakieś przebitki z archiwalnego zapisu. Nie możesz sprawdzić, z którego dnia i godziny był ten obraz?

– Nie odnotowałem tego niestety, byłem zbyt roztrzęsiony. A teraz nie ma już jak sprawdzić, bo ekran znów jest czarny.

– To faktycznie nietypowe, przyjrzę się temu, gdy przyjadę do was pojutrze.

– A to jeszcze nie jest wszystko. Janek podczas obchodu robił jakieś porąbane rzeczy, w ogóle nie odpowiadał na wezwania przez stację. Przeraża mnie. Jakby coś się z nim stało, gdy spałem. – Czarnecki przerwał na chwilę. – Mówi, że był na stacji benzynowej, gdy nie mogłem go znaleźć. A on przecież wypuszcza się na służbie poza obiekt raz na ruski rok. Ma zawsze dużo żarcia ze sobą.

– Racja, mama mu robi – zaśmiał się Tomek.

– Najchętniej pojechałbym już do domu. Naprawdę czuję się tu dziś niepewnie. Jeszcze ta pogoda.

– Może zadzwoń po patrol?

– Nie, bez sensu, co im powiem? Że boję się burzy i mają przyjechać potrzymać mnie za rączkę? Na pewno coś jest nie tak, ale nie umiem określić co.

– To pogadaj z Jankiem.

– Nie wiem, czy bym tego chciał. On zaraz wróci z obchodu, przynajmniej mam taką nadzieję, i położy się spać. Lepiej chyba przetrzymać to do rana.

– Hm, jeśli boisz się odpowiedzi, nie zadawaj pytań?

– Właśnie. W świetle dnia wszystko będzie wyglądać inaczej i za cztery godziny będę się z tego śmiał. A tobie dziękuję, że… – mówiąc to, zobaczył jakiś ruch na monitorze. Jego kompan wychodził z pomieszczenia z kontenerami na odpady.

– Jesteś tam? – usłyszał w słuchawce głos Tomka.

– Przepraszam cię, muszę kończyć.

– Słuchaj, w razie gdyby…

Ale Marcin już nie słyszał. Przerwał połączenie, ostrożnie odłożył komórkę na stół i śledził przez okno wracającego Janka. Przełknął ślinę. Wziął kilka głębokich wdechów. Zatknął pistolet za spodnie i zasłonił bluzą. I czekał.

Agent wszedł do kanciapy. Popatrzył na dowódcę. Woda ściekała mu po twarzy.

– Dlaczego ja w zasadzie nie ubrałem kurtki przeciwdeszczowej? – spytał z uśmiechem.

Czarnecki utkwił w nim wzrok.

– No co się tak gapisz? Dalej nie ochłonąłeś po moim zniknięciu? – Janek poklepał większego kolegę po ramieniu.

Ten odskoczył.

– Spokojnie, chłopie. Coś ty taki znerwicowany dzisiaj?

Marcin opanował się.

– Sorry, jakoś się zawiesiłem. Jak tam obchód?

– Bezproblemowo. Budynek pusty, drzwi zabezpieczone, wszystko w jak najlepszym porządku – usłyszał odpowiedź kompana, który wycierał twarz papierowymi ręcznikami.

– W porządku… – powtórzył Czarnecki. – To dobrze. A dlaczego nie odpowiadałeś, jak cię wołałem przez radio?

– Wołałeś mnie? Pewnie byłem w podziemiach albo w windach, wiesz, że często tam się gubi zasięg. A co chciałeś?

– W sumie nic. Zastanawiałem się tylko, gdzie jest kluczyk do śmietnika. Myślałem, że może jakaś sprzątaczka przez przypadek zabrała do domu. Ale potem zauważyłem, że ty idziesz do kontenerów. Po co w ogóle tam byłeś?

– Chciałem się upewnić, czy jest zamknięta. Wydawało mi się, że mogłem nie przekręcić klucza gdy otwierałem wcześniej śmieciarzom.

– Ale po co siedziałeś tyle… – zaczął Marcin, lecz szybko przerwał. – A zresztą, nieważne. Nie wiem, po co o to pytam.

– Naprawdę jesteś dziwny po przebudzeniu – skwitował Janek, odwieszając klucz na tablicę. – Ja uderzam w kimę. Mam nadzieję, że jak się obudzę, to wróci ci humor.

– Tak, przepraszam. Śpij spokojnie.

Agent rozłożył na ziemi kilka kurtek i położył się na nich.

O trzeciej nad ranem dowódca zabrał klucz od śmietnika, wyszedł z pomieszczenia ochrony i wsiadł do windy. Długo stał nieruchomo w środku, aż w końcu przyłożył kartę do czytnika i wcisnął na panelu numer pięć. Winda ruszyła. Marcin stanął przed lustrem. Jego ciało zaczęło drżeć. Winda była już na trzecim piętrze. Zaczął chodzić po kabinie. Z trudem oddychał. Wyświetlacz pokazał numer kolejnego piętra. Czarnecki gwałtownym ruchem wcisnął przycisk "stop" i usiadł na podłodze. Winda zawisła tuż przed piątym piętrem. Sięgnął ręką do panelu, przytrzymał przy nim kartę i wykrzywiając dłoń wcisnął guzik z napisem "-1". Zjeżdżał teraz na podziemny parking.

Wyszedł z windy i otworzył drzwi prowadzące do garaży. Zapaliły się jarzeniówki, dając słabe światło. Nie licząc kilku samochodów, parking był pusty. Kroki Marcina niosły się echem po rozległym pomieszczeniu. Powoli zbliżał się do narożnika garażu, w którym kilkadziesiąt minut wcześniej widział Janka. Wciąż drżał. Wnętrze rozświetliła na moment kolejna błyskawica, a po niej odezwał się głuchy grzmot. Na suficie widniało wiele świeżych plam wody, z niektórych ściekały na podłogę krople, tworząc brudne kałuże. Czarnecki stanął w rogu i pochylił się. Pod jego butami widniała kolejna plama, ale nie powstała wskutek deszczu. To była krew.

Dotknął lepkiej cieczy palcami. Spojrzał w górę. Krew była widoczna również na ścianie, na wysokości metra – tam, gdzie swoją głowę trzymał niedawno jego kompan.

Wyprostował się i zaczął biec przez parking. Zatrzymał się przy zamkniętej bramie, przyłożył kartę do czytnika i po chwili żelazna konstrukcja podniosła się, wpuszczając strugi deszczu do środka. Ruszył przed siebie. Dysząc, wbiegł podjazdem garażowym na dziedziniec. Przemierzył go w dwadzieścia sekund i stanął przed drzwiami do śmietnika. Położył ręce na kolanach i łapał oddech.

Drżącymi dłońmi włożył po kilku próbach klucz do zamka, przekręcił go dwukrotnie i wszedł do środka. Zapalił światło. Od razu zobaczył smugę krwi na posadzce. Urywała się przed jednym z kontenerów. Zajrzał do środka. Leżał tam Janek. Mężczyzna miał rozbitą głowę. Szyja była naznaczona sinymi śladami, z wyraźnie odciśniętymi palcami. Mundur zabarwiony był na czerwono. Ochroniarz był martwy.

– Jezu – powiedział Marcin – O mój Jezu…

– Wyglądasz na zaskoczonego – usłyszał głos dobiegający sprzed drzwi.

Odskoczył od kontenera i odwrócił się. Paląca się nad drzwiami lampa oślepiała go, uniemożliwiając dostrzeżenie stającej w nich osoby.

– Janek? – spytał Czarnecki, sięgając za pas po schowany tam pistolet. – Co zrobiłeś z Jankiem? – poprawił się od razu.

– Co ja z nim zrobiłem? – odparła postać, przestępując powoli próg. – Zupełnie nic. Pytanie powinno brzmieć: co ty z nim zrobiłeś?

Ochroniarz spojrzał na wchodzącego do środka fałszywego Janka.

Był wyższy niż martwy agent. Wyższy i grubszy. I nie miał jasnych włosów.

Marcin zaczął wyć. Patrzył teraz w oczy stojącego w odległości metra samego siebie.

Po chwili padł strzał.

 

 

05:00 – 05:30

 

Zaczęło świtać. Przed szlabanem wjazdowym stał biały samochód z napisem "Safe Home – Patrol".

– Nikt nie otwiera. Pewnie śpią obaj, pieprzone lenie – odezwał się jeden z dwóch siedzących w pojeździe mężczyzn, ściągając palec z przycisku domofonu.

– Trudno – odparł drugi. – Podejdziemy z buta i obudzimy ich.

– Na szczęście już nie pada.

Wyszli z samochodu i wkrótce stali przy drzwiach wejściowych.

– Na ten domofon też nikt nie reaguje – stwierdził pierwszy.

– No to zastukamy w szybę.

Po minucie zaniechali dalszych prób.

– Ty, Mały, tam chyba coś się musiało stać – powiedział pierwszy.

– Obawiam się, że masz rację, Paweł – przytaknął drugi. – Sprawdź teren, a ja otworzę ten zamek. Nie powinno mi to zająć zbyt długo.

– OK, to dawaj, a ja idę. I bądź cały czas na linii.

Mały wyciągnął przyrządy i zaczął manipulować przy drzwiach wejściowych.

W tym czasie Paweł ruszył w okół budynku.

– Mały, zgłoś się – wywołał wkrótce kolegę.

– Jestem. I jak tam?

– Na dziedzińcu stoi samochód Czarneckiego, więc raczej nigdzie nie pojechali. Zobaczyłem, że brama garażowa jest otwarta. Schodzę na dół. A jak u ciebie?

– Właśnie rozprawiłem się z zamkiem i jestem w środku. Wchodzę do pomieszczenia ochrony. Pusto, tylko rozłożony materac i kurtki. No i ktoś coś ostatnio sprawdzał na nagraniach z kamer.

– Ja idę przez garaż. Nikogo tu nie ma. Może śpią gdzieś w innej części budynku? – spytał Paweł.

– Nie wydaje mi się – odparł Mały. – Z tego, co wiem, to na piętra wynajmowane przez firmy nasi mają tylko dostęp awaryjny. Nie używaliby go po to, żeby sobie pospać. A zresztą przecież mogli spać u siebie i nawet to robili. Może utknęli w kiblu lub w windzie, no ale raczej nie byliby tam razem. Poza tym mają komórki…

– Cholera – przerwał mu Paweł. – Jestem w drugim garażu. Widzę krew na ścianie i na podłodze. To nie są żarty.

– W mordę. Szukaj dalej, a ja przejrzę monitoring. To najszybszy sposób, by ich zlokalizować.

– Dobra, rozłączam się. A ty melduj w razie czego.

Ochroniarz oglądał dość długo plamy krwi, a następnie ruszył jej śladem do wyjścia z garaży. Trop prowadził do wspólnej dla całego parkingu bramy i tam się urywał.  

– Mały, zgłoś.

– Zgłaszam.

– Szedłem za krwią, ale przy wyjściu z garażu nie widać dalszych śladów. Ten pieprzony deszcz na pewno wszystko zmył. A ty znalazłeś coś na kamerach?

– Właśnie znalazłem fragment, na którym widać ich obu. Godzina 02:11. Parking, na którym przed chwilą musiałeś być. Pod ścianą klęczy ten blondyn, który miał służbę z Grubym. Jak mu tam było?

– Janek…

– Właśnie, Janek Kownacki. Chyba zawiązuje sznurowadło, a Gruby podchodzi do niego od tyłu. O Boże… Paweł!

– Co się stało?

– On go… on go chyba zabił.

– Co ty mówisz?!

– Mocno uderzył jego głową parę razy o ścianę, a potem go dusił. Odwrócił się i poszedł w kierunku wind. Jakaś masakra.

– O matko, musiał ześwirować. Zawsze czułem, że z Czarneckim jest coś nie tak.

– Uważaj, bo możesz się na niego natknąć. Miej broń w pogotowiu.

– Spokojnie, nie dam się zaskoczyć. Ale jeśli on faktycznie go zabił, to będzie przerąbane. Policja, protokoły, papierkowa robota. A była już tylko godzina do końca naszej służby.

– Po tym, co widziałem na ekranie, jestem praktycznie pewien, że Kownacki nie żyje. Przewijam teraz na szybkim podglądzie i widzę, jak kałuża krwi się powiększa. Ale skoro nie znalazłeś tam ciała, to znaczy, że Gruby musiał je stamtąd usunąć.

– To przewijaj dalej. Zauważyłem przy tylnych szlabanach wyjazdowych otwarte drzwi. Chyba maja tam składowisko śmieci. Idę to sprawdzić.

– Bądź ostrożny. Właśnie widzę na monitorze, jak Czarnecki wraca na miejsce zbrodni i ciągnie gdzieś ciało Janka. Muszę przełączyć kamerę na inną, poczekaj chwilę… O tutaj mam pełny obraz… Wlecze go chyba właśnie tam, gdzie ty idziesz. To było o 03:10.

– Wchodzę do pomieszczenia – poinformował Paweł. – Cholera, widzę ciało Grubego. Definitywnie nie żyje. Wygląda na to, że się zastrzelił.

– Jezu, ale rzeź – odpowiedział Mały. – Czekaj, coś dziwnego stało się na monitorach… Obraz nagle sam się przełączył. Wyświetla się informacja, że to piąte piętro. 23:59.

– W kontenerze leży Kownacki. Potwierdzam, że nie żyje. No to teraz już na pewno musimy zgłaszać sprawę do centrum monitorowania i na policję.

– Zaraz to zrobimy – usłyszał głos kolegi Paweł. – Ciągle oglądam to dziwne nagranie. Winda otwiera się na piątym piętrze. Wysiada z niej Czarnecki. Jest północ. Jakiś błysk, jasność, nic nie widać. O, już obraz jest z powrotem… Gruby odwraca się do kamery. Aż mnie ciarki przechodzą, jak on patrzy, prosto na mnie… Ten wzrok. Cholera, poczekaj chwilę… Cholera, to… to nie jest Gruby! Paweł, uciekaj stamtąd szybko!

– Co? Co się stało?

– Tam na kamerze… jesteś ty.

Paweł zerwał się do wyjścia, ale było już za późno. W drzwiach spotkał samego siebie.

– Boże… – jęknął tylko, nim utonął w czerni diabelskich oczu i pękło mu serce.

 

2014/06/24 – 2014/07/08

samuelbakman@gmail.com