Wyprawa do Naan cz.I

Nazajutrz było przyjęcie. Tak naprawdę , dopiero za 7 dni obchodzono święto Danu, bogini urodzaju , matki ziemi, lecz Vesper organizowała wszystkie uroczystości z wyprzedzeniem . Dlatego zawsze miała komplet gości , wszystkie potrzebne artykuły , które przed prawdziwym świętem ciężko już dostać, no i co najważniejsze – prawdziwy spokój. W święto Danu często gęsto działy się dziwne rzeczy , uaktywniały sie zazwyczaj spokojne siły nadprzyrodzone i notorycznie posyłano do niej zziajanych posłańców z prośbami o pomoc, którym nie odmawiała.

Było już późne popołudnie w Ener , po pięknym słonecznym poranku , miała nadzieje że chociaż w dzień przyjęcia będzie ładnie , ale nie – słońce schowało się głęboko za szare śniegowe chmury z których pruszył malutki śnieg. Przedwiośnie…

Przeglądała wszystkie potwierdzenia przybycia od zaproszonych gości . Był tam liścik od jej przyjaciółki Deli , która oświadczała że oczywiście – kto jak kto ale ona zawsze! Było potwierdzenie od burmistrza Nerrin , od Hrabiny Hampon i Hrabiego Wenderton, od Estery z Rugii i Arteny Haen z dalekiego Salgotaru. Potwierdził przybycie jej przyjaciel alchemik i pisarz Edgar z Ener. Obawiała się , że w natłoku pracy odmówi przyjęcia ale szczęśliwie , jak i cała reszta bliższych i dalszych znajomych , chętnie przybędzie i spędzi niby– święto na zamku Vesper.

– Świetnie.– powiedziała do kota. Zastanawiała sie tylko czy będzie jej ukochany , czy może wybierze ciemny las na ten wieczór? Ale nie zrobiłby jej tego , wielu z zaproszonych gości liczy na rozmowę rownież z nim. Choćby burmistrz chciałby zapytać o kilka kwestii związanych z lasem i polowaniami , o które go nękaja gajowi i myśliwi. A ciężko tak na codzień zamienić słowo z Duchem Lasu. Będzie – myslała . No a poza tym ma przybyć jego brat! To dopiero wydarzenie! Widziała go tylko raz przez kilka dni. Pamięta go. Był interesujący… i intrygujący.

Byli wtedy w Naan , miejscowości w której okolicy sie urodziła. Była w sprawach 'służbowych' a Norell towarzyszył jej w ramach akcji walki z codzienną nudą . Postanowił zwiedzić okoliczne lasy , jedynie tam było coś co mogło zająć jego uwagę na tak długo. Ona badała północne wzgórze. Krążyły wieści , że widziano tam fioletowy blyszczący kamień , który pokazał się spod ziemi po osunięciu skalnej półki. Vesper pełna nadzieji wyruszyła na poszukiwanie ametystu. To był jej kamień.

W tym dziwnym świecie , niewiele rzeczy było obdarzonch ponadprzeciętną energią , a jeszcze mniej było tych , którzy tą energię potrafili wykorzystać. Do nich należeli czarodzieje , albo kapłani jak ich niegdyś nazywano. Cały wszechświat drgał energią. Każda prosta rzecz była nią obdarzona – drzewo , kamień , dom , człowiek , pies , woda i ziemia. Ale niewiele z nich drgało w jednym rytmie , niewiele było zsynchronizaownych elementów. Dla czarodzieji , były kamienie. Nie byle jakie , każdy miał swój. Czasami kilkoro miało jeden , i nie uchowała sie wtedy przyjaźń między nimi. Dla Vesper był ametyst. Piękny głęboki fiolet wciągał jej świadomość za każdym razem gdy w niego spojrzała. Nie wybierali ich , czuli je. Kiedy dotknęła go pierwszy raz wiedziała , że nigdy , przenigdy niemoże go oddać. Wtedy jeszcze niewiedziała dlaczego…

Szukała po urwisku fioletowego blasku , ale po całym dniu już straciła nadzieję. Obeszła wszerz i wzdłuż skarpę i całe wzgórze nawet ale na nic. Szukała fizycznie i mentalnie , próbowała go wyczuć i przywołać – nic. Z urwiska roztaczał się cudowny widok na morze. Daleko, daleko przed nią , powoli rozmywając się w oczach zachodziło pomarańczowe słońce , leniwie zanurzało się w spokojnym atramentowym morzu. Tęskniła za tym widokiem , w Ener widziała tylko słońce chowające się za gęste korony wiekowych drzew na kamiennych szczytach. Upajała się chwilą… Słońce zabierając ze sobą dzień w głębiny na krótką chwilę zabarwiło taflę na głęboki fiolet. Ametyst – cudowny kamień mocy , gdyby go znalazła… Taki wielki kamień musi mieć ogromną siłę , niezkończone pokłady emergii. Energii dla niej , jej siły.

Spłoszony ptak z furkotem wyleciał z krzaków przyprawiając ją o przyspieszenie akcji serca. Wtem drugi większy , prosto z nieba natarł na niego, złapał w szpony, zaatakował krzywym dziobem i przyszpilił do ziemi tuż przed nią . Z lasu przygalopował koń a na nim wysoki mężczyzna o ciemnawej skórze i czarnych , stojących do góry włosach. W ciemnym skórzanym kaftanie i karwaszach , z władczym wyrazem twarzy sprawił , że przez chwile stała oniemiała. Zanim dotarł bliżejzdążyła skupić energię, gotowa do obrony przyjęła niebezpieczną dla oprawcy pozycję chowając pięść w drugą dłoń na wysokości mostka.

– Stój! – krzyknęła.

– Łoooo… spokojnie paniusiu – powiedział niskim głosem ,hamując konia i pojednawczo podnosząc dłoń.– W pokojowych celach.

– Czemu szarżujesz na mnie wtedy? – zapytała ostro nie zmieniając pozy.

Zeskoczył z wielkiego wierzchowca.

– A może tak bez broni? Ja nie mam nic jak widzisz.– rozłożył ręce.

– A może powiesz czemu zawdzięczam tą wątpliwą przyjemność?

– A tak myślałem , że po zmierzchu można tu jakąś miłą czarodziejkę spotkać.

Zmarszczyła niebezpiecznie brwi , w okolicach mostka lekko zadrgało powietrze.

– Dobra ,dobra – uśmiechnął się ukazując rząd białych zębów – to mój ptak , polujemy .– schylił się po sokoła i jego zdobycz.

– Musiałem tak szybko , bo gotów całego zeżreć – posadził sobie pieżastego napastnika na ramieniu , a zdobycz przywiązał do siodła. – Czy wytłumaczyłem się wystarczająco aby dokończyć tę przemiłą konwersację bez broni?

– Tak .– opuściła ręce.

– To może teraz ja mogę zapytać o powód wizyty na tym uroczym urwisku po zmroku?

Spojrzał przekornie ,opierając się o konia.

– Nie możesz.– gwizdnęła przeciągle , na co kara klacz przygalopowała zza zakrętu. Wskoczyła na siodło, zamaszyście okrywając konia długim płaszczem.

– Bywaj Sokolniku , udanych łowów!

– Bywaj czarodziejko.– powiedział zamyślony patrząc na oddalającą się galopem karą klacz. Dalej rozmyślając dosiadł konia i powoli ruszył w zmrok z krzywodziobym ptakiem kurczowo trzymającym się ramienia.