(WAMPIREZA) Życie gorsze niż smierć.

Sobota. Noc. Dla jednych jak każda poprzednia dla innych zaś wyjątkowa a nawet ostania noc. Kluby wypełnione po brzegi i młodzi zażywający krótkiej chwili wolności z dala od życia które zazwyczaj śmieje im się w twarz.

Z jednego takiego klubu z trzaskiem drzwi wyskoczyła pośpiesznie obściskująca się para. Całując się bez opamiętania chłopak przycisnął ciemnowłosą dziewczynę do ściany. Oderwał się od jej ust i powędrował w dół, ku szyi. Przez moment delektował się jej smakiem jednak po chwili namiętną ciszę zakłócił jej donośny krzyk.

 

*****

 

 

Przed klubem pojawił się ciemnozielony ford. Mężczyzna który z niego wyszedł skinął tylko gliniarzowi i przeszedł pod taśmą zabezpieczającą miejsce zbrodni.

Gorąca klubowa atmosfera zgasła. Muzykę zastąpiły szepty zgromadzonego nieopodal, zaciekawionego tłumu. Dlaczego ci ludzie pragną zobaczyć co się stało – To zawszę zastanawiało Ryana McClane'a. Czemu tak bardzo chcą ujrzeć krew… i zwłoki.

Jego myśli rozwiał czyjś głos.

– Na ciebie zawsze można czekać! – Powitał go z pretensjami zmierzający ku niemu przygruby facet.

– Ja nie spędzam całego życia na posterunku. – Odgryzł się Ryan. – Więc co tym razem?

– Trup. Tyle wiemy. Wciąż czekamy na chłopaków. Aha, nazywała się Shanna. Staramy się zawiadomić jej rodzinę.

– A świadkowie? – Pytał dalej.

– Tych dwoje ją znalazło. Czarna jest w szoku więc nie ma sensu dalej jej przepytywać. Zauważyła ciało i zaczęła wrzeszczeć. Jej chłopak zadzwonił po pomoc.

– Nie puszczajcie ich jeszcze.

McClane podszedł do leżącego nieopodal ciała. Jasnowłosa dziewczyna leżała bezwładnie jak lalka. Miała otwarte oczy których źrenice niemal zniknęły za górnymi powiekami a jej skóra miała dziwnie blady odcień. Po ubiorze łatwo można było stwierdzić, że również była gościem w pobliskim klubie.

– Jak tam? – Zapytał młodego policjanta który niedawno dołączył do wydziału.

– Dziwnie to wygląda. Nie widzę żadnych poważnych obrażeń zewnętrznych.

– Przedawkowanie?

– Prawdopodobnie. – Odparł zgodnie chłopak. – Ale dlaczego zgon nastąpił tutaj?

– Zrobiło jej się niedobrze i wyszła na zewnątrz. – Odpowiedział beznamiętnie starszy kolega po fachu.

Młody policjant nie zbyt przekonany przyjrzał się jeszcze raz dziewczynie.

– A może nie wyszła sama. – Powiedział wskazując na nadgarstki.

Ryan wyjął długopis z wewnętrznej kieszeni płaszcza i odsunął nim lekko dłoń kobiety by lepiej się przyjrzeć. Nadgarstek był mocno posiniaczony a skóra pod nim podrapana.

– To rzuca nowy cień na sprawę co? – Zapytał z nutką dumy w głosie.

Mężczyzna zamyślił się. Na jego twarzy pojawił się niepokój gdyż dostrzegł jeszcze jeden ślad. Bladosine znamię na szyi.

– A miałem nadzieję na szybki powrót do domu. – Powiedział McClane z udawanym, beztroskim uśmiechem ukrywając przerażenie – Dobrze się spisujesz. – Poklepał młodego po ramieniu i wstał.

Gdy szedł z powrotem w stronę samochodu zatrzymał go gruby glina.

– Już się zwijasz?

– E.. Tak. Mam jeszcze jedną sprawę. Złóżcie mi raporty na biurku. A i najbardziej interesuje mnie wynik z laboratorium.

– Załatwione stary.

Gdy wsiadł do samochodu nie ruszył od razu. Wyjął komórkę z kieszeni i wybrał numer. Lecz nikt nie odebrał. Zamknął oczy i przetarł dłonie. Obym się mylił – Powiedział w duchu. Obym się do cholery mylił.

*****

 

 

McClane wpadł na posterunek dużo wcześniej niż zwykle. Przez co jego przełożony który zawsze robił mu awantury o spóźnialstwo nie omieszkał zapytać co jest powodem tak wczesnej wizyty.

Popijając okropną kawę z automatu siedział w ciemnym pomieszczeniu. Niektórzy mogli mieć wrażenie, że Ryan nie cierpi światła. Rolety odsłaniał dopiero gdy zachodziło słońce a za dnia siedział przy swojej bankierskiej lampce o charakterystycznym wyglądzie.

Gdy zadzwonił telefon podskoczył jak oparzony. I zapewne by taki był gdyby w kubku był jeszcze napój.

– McClane, Słucham?

– Ryan? Mam już wyniki ekspertyzy. Chciałeś otrzymać je jako pierwszy. – Odezwał się głos w słuchawce.

– Tak. I czego się dowiedziałeś?

– Nietypowa sprawa. W jej organizmie wykryto jedynie alkohol i to w bardzo małych ilościach. Po za tym zero jakichkolwiek innych substancji odurzających…

– Zatem przedawkowanie jest wykluczone. – Dokończył Ryan. – Więc co było przyczyną zgonu?

– Nie możemy jeszcze tego stwierdzić. To już szósty taki przypadek w ciągu sześciu tygodni.

Właśnie takiej informacji obawiał się mężczyzna.

– Okej, dzięki. A jeszcze coś! Czy dziewczyna… – Tutaj zawahał się na moment bo wiedział, że to pytanie może zabrzmieć dziwnie. – czy dziewczyna ma ślad na szyi?

– Ślad? Zaraz… tak, trochę mnie to zdziwiło bo nie wiemy co to jest, dlaczego pytasz?

– Bez powodu. Zauważyłem to wczoraj. Dzięki jeszcze raz. Do usłyszenia.

McClane chwycił tylko płaszcz i czym prędzej ruszył do wyjścia. A potem na parking. Nerwowo otwarł drzwi i odpalił swojego forda, po czym odjechał.

 

 

*****

 

 

Dzielnica na której się zatrzymał mieściła miedzy innymi dwa apartamentowce. Jeden trochę większy od drugiego i to właśnie do tego zmierzał mężczyzna. Gdy drzwi się rozsunęły portier podniósł wzrok ale o dziwo nikogo nie zauważył. Rozejrzał się po holu ale nikogo nie było. Uznawszy, że z drzwiami jest coś nie tak wrócił do czytania gazety.

Ryan który był za rogiem uśmiechnął się po nosem. Zawsze działa.

Wszedł do windy i wcisnął przycisk z numerem czternaście – ostatnie piętro.

Z kabury umiejscowionej pod pachą wyjął pistolet, M9. Wysunął magazynek i zastąpił go innym z literami Ag po czym schował broń z powrotem.

Gdy winda się zatrzymała ruszył do jedynego apartamentu. Chwycił za klamkę i wszedł do środka. Dobrze znał to mieszkanie, wszak kiedyś należało do niego.

– Nauczysz się w końcu pukać?! – Dobiegło pytanie z sypialni po czym wyszedł z niej młodszy od McClane'a mężczyzna zapinający pasek od spodni.

– Witaj Trey.

– Heh, siema. – Odparł. – Ale na serio, czasem mógłbyś zapukać.

– Przeszkodziłem w czymś?

– N…Nie. Ale wiesz… maniery. – Odpowiedział z akcentując ostatni wyraz.

Trey zamknął drzwi od sypialni podszedł bliżej.

– Napijesz się czegoś?

– Nie, przyszedłem tylko o coś zapytać.

Trey rozsiadł się na kanapie i zmarszczył brwi.

– Więc pytaj. – Powiedział w końcu.

– Dzwoniłem wczoraj do ciebie. Byłeś zajęty?

– Spałem, nie słyszałem komorki. – Odparł bez zastanowienia. Lecz odpowiedź najwyraźniej nie przekonała Ryana.

– Spałeś? W nocy?

– Byłem zmęczony.

– Skończ pieprzyć! – Ryan zazwyczaj opanowany teraz ledwo trzymał swoje nerwy na wodzy. Odwrócił się w stronę okna i zacisnął mocno powieki na widok słońca. – Myślałeś, że się nie dowiem?! Zaufałem ci… – Jego głos przycichł i posmutniał. – Z początku udawałem, że o niczym nie wiem ale stałeś się na tyle bezczelny, że zostawiałeś zwłoki pod nosem policji. Osobiście widziałem wszystkie twoje ofiary. W sypialni leży kolejna dziewczyna, zapewne blondynka sądząc po twoim guście. Zapach krwi poczułem już na korytarzu!

Podszedł do drzwi i pchnął je lekko. Owszem na łóżku leżała martwa kobieta. Jej oczy wyglądały niemal identycznie jak u tamtej.

– Ryan ja…

– Nic nie mów. – Uciszył Treya.

– Wiesz, że przez ciebie możemy zostać straceni? Narażasz nie tylko siebie ale i swoich braci. – Po tych słowach mlodszy wampir domyślił się co planuje Ryan. Ze strachem w oczach spoglądał na twarz mężczyzny.

– Bracie, wybacz… Ja… To już ostatni raz. Wiesz, że to trudne. Odkąd Monica…

– Wiem. – Przerwał mu ze spokojem w głosie. – Wiem… I dlatego nie wybaczę sobie tego co muszę uczynić. – Po tych słowach wyjął pistolet i wycelował w serce Treya.

– Wiesz, że tym nie możesz mnie zranić. – Powiedział roztrzęsionym głosem patrząc to na pistolet to na Ryana.

Starszy wampir odwrócił wzrok.

– Przepraszam… bracie.

Rozległ się strzał. Srebrna kula utkwiła w sercu wampira. Ten zaś wydobył z siebie przerażający i przykry odgłos. Niczym starszy człowiek który w agonii próbuje zaczerpnąć ostatniego wdechu.

Trey zsunął się na podłogę. Martwy.

McClane zdjął mu z szyi amulet z białego złota po czym wyjął podobny z kieszeni. Patrzył na nie przez chwilę próbując przywołać wszystkie wspomnienia o tych osobach.

– Przepraszam was. – Rzekł cicho i zacisnął dłoń. Gdyby tylko potrafił uronić łzę. Może poczuł by w sobie te resztki człowieczeństwa spoczywające gdzieś na dnie martwego serca..

 

 

 

Raion