Odwietrzna walka. (GRAFOMANIA 2013)

To jest pierwszy rozdział mojej książki. Będzie miała trzy tomy. Postanowiłam ją napisał bo uwielbiam fantasy. Oglądałam kilka filmów tego rodzaju (LOTR, Hobbit, Opowieści Z Narnii) i teraz nawet zabieram się za książkę LOTR. Mam nadzieję że spodoba wam się to opowiadanie ale jeśli nie to trudno, nie obrażę się jeśli je skrytykujecie. Mogę też je poprawić tylko proszę o pokazanie co jest źle.

Działo się to bardzo dawno. Tak ongi dawno, że nie wiemy kiedy. Na Świecie nie było jeszcze ludzi a tylko chodziły poń elfy, krasnoludy, gobliny i trolle. I oczywiście orki. Wszyscy walczyli ze sobą gdyż nienawidzili się. Walczyli o władzę nad Światem. Była to bardzo krwawa walka i Świat raz po raz zalewały potoki krwi.

W tym Świecie, w pewnej wiosce elfów, urodził się chłopiec. Chłopiec był uważany za cudowne dziecko bo potrafił czytać runy już w wieku 2 lat. To była sztuka bo runy były bardzo, bardzo trudne i zawiłe jak chińskie literki. Częstokrotnie nie były w dodatku widoczne w świetle słońca, lecz tylko wtedy gdy padał na nie blask oczu elfich. Jednakże chłopiec radził sobie z nimi doskonale. W dodatku potrafił też czytać w myślach innych elfów. I nie tylko.

Nadszedł w końcu dzień gdy chłopiec dorósł i stał się mężczyzną. Miał na imię Elfinder. Największe jego marzenie to było zaprowadzenie pokoju na Świecie. Wszyscy śmiali się z niego bo nie wierzyli, że to może się ziścić. Tylko li jedynie jego najlepszy przyjaciel wierzył w niego, bo znali się od kołyski. Byli jak bracia. Całe dzieciństwo razem walczyli ramię w ramię. Bo w tym Świecie nawet dzieci musiały umieć się bronić przed zajazdami sił Zła. Orki czyhały na każdym kroku i były dosłownie wszędzie. Aczkolwiek nadal nie opanowały wszystkich krain.

Niebezpieczeństwo rosło… Mrok rozciągał się coraz szerzej… I szerzej, aż osiągnął punkt krytyczny.

Aczkolwiek Elfinderowi udało się przeżyć swoje dzieciństwo i jego bratu też się udało. Postanowili wspólnie wyprawić się na orki. Wzięli swoje miecze i swoje hełmy, zrobione z szlachetnego kruszcu, który błyszczał niczym złoto. Mimo, że byli biedni, mieli takie oręże, bo wcześniej znaleźli je w ruinach starej wartowni. Kiedyś w okolicy tej wioski była stolica dawnego kraju, które upadło w ruinę. Dlatego wartownia też była ruiną, ale wyglądała jeszcze całkiem mocno. Dawała schronienie istotom, które chciały uciec. W jej podziemiach tkwiły jeszcze starożytne arfetakty i inne żelastwo. Krążyły nawet legendy i podania że po podziemiach krąży też król dawnego kraju, który oczywiście umarł dawno temu, albowiem był człekiem śmiertelnym. Chociaż miał wielką moc. Był magiem. Jednakże zmarł w walce o los tego Świata. Wielu chciało go pomścić, ale nikomu się to nie udało aż do Dni Sądu.

Jednakże w wiosce mieszkał wtedy pewien człowiek imieniem Sarlog. Sarlog ongi udawał przyjaciela Elfindera i jego brata. Niestety było tak bardzo krótko. Sarlog zazdrościł Elfinderowi i jego bratu braterskiej przyjaźni i zażywności. Jednakże nie okazywał tego, że nie jest już im bratem. Był nim tylko na zewnątrz. W jego środku, w głębi jego serca czaił się wróg.

Elfinder nie wiedział o tym i powiedział Sarlogowi o wyprawie. Sarlog pokiwał głową, ale nic nie powiedział.

– Życzę wam szczęśliwych łowów – powiedział Sarlog.

– Dzięki ci bracie i przyjacielu – odparł Elfinder.

– Dzięki ci – dodał brat Elfindera, który miał na imię Gindelf.

– Bywajcie – zakrzyknął Salrog i udał się z powrotem do wioski. Oczywiście wcale się nie udał do wioski lecz potajemnie powlókł się za braćmi. Tak by nie widzieli. Więc krył się za krzakami a gdy się odwracali chował łeb pod krzewy. A potem znowu biegł od krzaka do krzaka.

Bracia ruszyli. Szli, szli i szli, aż ich stopy zaczęły krwawić. Nigdzie nie było orków.

Rozbili obóz przy brzegu rzeki. Rozstawili warty, w razie niebezpieczeństwa czy inszej napaści. Ongi bywało tak że nie było po polach żadnych patroli takich jak policja. Podróżni nie mogli podróżować bezpiecznie.

Pewnej nocy gdy oboje byli bardzo zmęczeni, położyli się spać bez warty. Nie mieli już sił, mimo że byli bardzo silni. Jednakże tej nocy stwierdzili, że orków nie ma nigdzie i mogą bezpiecznie zmrużyć oko.

Nie mogli jednak zmrużyć oka, bo coś szeleściło na zewnątrz. Usłyszeli jak ich konie rżały jakby zarzynano prosięta. Wyskoczyli z namiotu. Zmartwieli z przerażenia. Zamarli. Zdębieli.

Dookoła było pełno orków. Na ich czele stał Sarlog i śmiał się z szyderstwem.

– Ty zdrajco!!! – krzyknął Elfinder, a Gimdelf zaczął grozić mu pięścią.

– Ha ha ha – odpowiedział Salrog.

– Będziesz się smażył w piekle – dodał Gimdelf.

– Ale najpierw my usmażymy was – odparł Salrog i poszczuł ich orkami.Bracia wyciągnęli miecze i siekli po orczych łbach bezlitośnie. Cięli ostro jak tnie deszcz bezbronną mysz, która próbuje znaleźć schronienie przed deszczem który pada wszędzie i nie zna litości bo jest tylko deszczem. Ich cios był jak sto ciosów. Ich piruety były szybkie jak orzeł, a może nawet jak setka orłów tnących przestworza niczym strzały z łuku najszybszego elfa, szybkiego jak magiczny wicher. Jednak to na nic.

Już było blisko. Orki już prawie sięgały zębami i szponami elfów.

Ale nagle rozległ się wokoło błysk i grzmot wypełnił ciszę. Niebo rozjaśniło się a trawa zafalowała jak morze. Wszyscy zamarli. Nawet orki pochyliły łby i stuliły pyski.

– Eghfjldmaah eldofigklefaaeaeauea! – krzyknął głos niewieści.

Zobaczyli ją. Stała tam. Piękna i gniewna. Jasna chociaż ciemna swym gniewem. Płonąca i kojąca.

Orki uciekły gdzie rosły pieprze i tymianek.

Salrog drżał niczym galaretka.

Elfinder i Gimdelf rozjaśnili się niczym słońce po burzy, a ich twarze zarumieniły się jak bułki.

– Pani, kim że jesteś, o piękna?

– Jestem Erwana. Pani Kwiatów.

– Pani, dziękujemy ci za ocalenie żyć. Nie wiemy co byśmy zrobili gdybyś się nie zjawiła.

– Tak pani. Umarlibyśmy niechybnie. Orków było za dużo na nasze dwa miecze.

Te orki które jeszcze zostały bo bały się nawet umykać, zostały związane powrozami i zapędzone do pracy w kopalni krasnoludów. Bo krasnoludy chętnie kupowały od elfów jeńców z wojen. Żyli w komitywie i dzielili się tym co mieli.

– Ach, nie zrobiłam nic wielkiego. Wyszłam tylko na spacer po łąkach. Nic nadzwyczajnego.

Aczkolwiek Elfinder wiedział, że to nie było łatwe. Patrzył na jej twarz i kibić i czuł że jego serce staje się niewolnikiem jej majestatu. Jednakże wiedział, że nie ma szans poślubić Królowej. Pozostał samotnikiem do końca swoich dni czyli do końca wieczności bo elfy nie umierały.

Jego brat też zakochał się w Królowej, lecz bardzo długo cierpiał, bo postanowiła ona zostać dziewicą do końca życia. Umarł gdy dożył sędziwej starości aż do czasów gdy zapanował pokój między wszystkimi gatunkami, o czym marzył od wstania z kołyski jego brat.