Mag Mórz - 1/9

 

 

Rozdział Pierwszy

 

 

 

 

 

I znów! Kolejny raz bicz trącił ją w plecy z niewiarygodną siłą, a ona próbowała jedynie powstrzymać rodzący się ból. Powstrzymać lecące z kącików jej niebieskich oczu mocne łzy, które zaraz miały przekroczyć granicę dziewczęcych sił i rozlać się po jej policzkach, jak to woda osuwa się po kamiennych ścianach w wodospadzie. Wiedziała już wszystko, a los miał jedynie złe wiadomości. Wiedziała, że te blizny pozostaną na jej plecach już na zawsze. A na ucieczkę z galery nie było nadziei. Napinała wszystkie swe mięśnie tylko by nie upaść za chwilę z łoskotem na niezadbaną podłogę. Biczownik przestał ją atakować, lecz dziewczyna mimo to nie ruszała się.

 

Jej rude włosy połyskiwały lekko w słonecznym świetle przedostającym się przez brudne, szarawe szyby okrętu. W końcu opór mięśni nie dał rady i upadła na solidną, drewnianą podłogę. Straciła kontrolę nad swym ciałem.

 

Snuła w myślach opowiadanie o ratunku dla niej, leżąc na podłodze jak kukła, bez mięśni, kości, duszy, bez duszy… Lisa, miała na imię, Lisa, rudowłosa kukła leżąca na podłodze…

 

– Wstawaj ty leniwa, plugawa córko świni! Chyba nie sądzisz, że przyjdzie tu po ciebie setka twoich sługusów z noszami i zaniesie cię do pięknego łożyska, którego świat nie widział! Ruchy! Rusz się! – krzyczał biczownik, bez skutku – Cholerna zdrajczyni! Teraz sobie znalazła chwilę na cudowny odpoczynek, diabelska dziewica! – ostatnie słowo powtórzył, jakby wolniej i ciszej, spokojniej, po czym uchylił się do niej na kolanach i złapał wolną ręką za policzki.

 

Przysunął do niej swą brudną, roztrzepaną twarz i uśmiechnął się. Lisę ogarnął nieopanowany strach, a mężczyzna tylko patrzył na nią przeszywającym, ostrym wzrokiem. Czuła już na sobie jego pijany oddech, ale ilekroć próbowała, całe jej ciało było zbyt słabe, by poruszyć choćby jednym organem, a co dopiero wstać. Na twarzy biczownika pojawił się szyderczy uśmiech. Jeszcze bardziej przysunął się do niej. Mężczyzna wsunął smrodliwy język w jej usta i ucałował ją, trzymając policzki tak usilnie, jakby chciał je rozkrwawić. Gdy wypuścił ją z swych objęć, ta jedynie splunęła na niego pogardliwie.

 

– Ostra! Spodoba ci się więc i w najgorszej celi! – wykrzyknął mężczyzna.

 

Cała jego twarz tworzyła w myślach Lisy jeden wielki portret nieopanowanej, silnej furii. Ponowny szyderczy uśmiech u niego zagościł i mężczyzna zbił ją w już i tak posiniaczony policzek. Po twarzy rudowłosej od razu polały się łzy, które przebiły barierę jej silnej woli.

 

– Nie płacz! Nie waż się płakać! – warknął i zaczął bić ją umięśnioną pięścią w brzuch.

 

Jego oczy mówiły same za siebie, czuł wielką satysfakcję z swojego czynu, był wręcz szalenie szczęśliwy, co przyprawiło Lisę o jeszcze większe ciarki. Po chwili zaprzestał, lecz dziewczyna miała już dosyć siniaków by mieć powód do leżenia w bezruchu. Mężczyzna odgarnął czarne włosy i wstał.

 

– Zabrać ją! – warknął na strażników biczownik, a oni jedynie kiwnęli porozumiewawczo głowami i wynieśli skazańczynię do celi.

 

Znów zraniona, poczuła silny ból kręgosłupa, gdy strażnicy wrzucili ją do celi o twardych ścianach. Dosłownie wrzucili. Lisa nie mogła się pozbierać. Nie mogła ruszyć absolutnie żadną częścią ciała. Wszystko co teraz czuła, to jedynie ból i głód.

 

Ból i głód…

 

 

 

 

 

Światło porannego słońca nareszcie zniknęło za oknem, by nie piec już oczu wybudzającego się chłopca, lecz wiedział, że zaraz pojawi się w drugim, wyższym. Przetarł wybudzone oczy i podrapał się po włosach. Hmmm… Co to on miał zrobić? Nic, nie musiał… a nie!Przypomniał sobie! Ma już się szykować! Wstał szybko z łóżka i zaczął wertować wczoraj spakowany plecak, przeszukiwał swoje rzeczy, sakiewki, musiał sprawdzić wszystko bardzo dokładnie, po kilka razy. Upadł na łóżko z ulgą, wiedząc, że wszystko co najważniejsze, ma już dawno spakowane. Przyjrzał się portretowi swoich martwych rodziców i otarł go z kurzu. Była to jedyna pamiątka, jaką po nich miał. Reptus jeszcze raz dokładnie sprawdził, ile monet ma w sakiewce. Piętnaście srebrnych… Da radę – pomyślał i skrył sakiewkę w kieszeni. Ułożył dobrze włosy, umył ręce w miednicy i spakował drugi plecak pełen jedynie potrzebnych rzeczy. Przejrzał się w lustrze, było ono lekko naruszone, przez jego pobyt tutaj, jednak dojrzał swe odbicie. Ułożone włosy do niego nie pasowały, jednak on zdawał się tego nie zauważać. Szmaragdowe oczy były jakby nieodkryte, przynajmniej do odkrycia trudne, niewyspane. Skórzana kurtka podkreślała je jak nic, a wyraz ust pokazywał, że czuje się on naprawdę szczęśliwie. Jedynie jego blizna na prawym policzku… Piekła go zawsze o świcie, promieniami słońca, jednak on zdawał się to maskować wręcz idealnie świetnym poczuciem humoru. Nałożył plecak, napiął wszystkie mięśnie i poczuł silny, szybki napływ adrenaliny.

 

– Żegnaj, świecie – odparł i w biegu wyskoczył przez okno.

 

Plusk!

 

Wpadł prosto do zatoki, która graniczyła z prowincją, jako mały, prywatny port, dla łodzi i statków wuja.Reptus zaczął nurkować to do góry, to w dół, aż w końcu jego twarz wyszła na powierzchnię, a podniebienie podniosło się, by wziąć głęboki oddech, świeżego powietrza.

 

– Witaj, wolności moja! – wykrzyknął i podpłynął do dużej szalupy, która z łatwością pomieściłaby dwudziestu, kto wie czy nie trzydziestu ludzi, jednak wciąż pozostawała małą wersją łodzi.

Wszedł do szalupy i począł wiosłować nią, bo nareszcie od wielu to lat, zawitało go morze i przypływ szczęścia.

 

 

 

 

 

Po dwóch dobach Lisa mogła już się ruszać, jednak wciąż nie tak energicznie jak to robiła przed trafieniem do galery.

 

– Kapitan cię prosi – powiedział strażnik, otwierając klatkę od celi, w której się znajdowała. – Na mostek – powiedział i podał jej ręke, ta długo jednak zwlekała, zanim, za namową samej siebie po nią sięgnęła.

 

Szła przez różnorodne korytarze, widziała wychudzonych na śmierć wioślarzy, których, niestety znany jej biczownik poganiał używając agresji. Jego oczy przenikliwie spojrzały na biust Lisy, a ta jakby skuliła się i przyśpieszyła, by dogonić strażnika i uniknąć kontaktu z poganiaczem. Gdy już dotarła, zauważyła, że jest już wieczór, a słońce zachodzi, choć ona wybudziła się dopiero chwilę temu.

 

– A więc to ty – odparł jakiś ochrypły głos, a rudowłosa zwróciła twarz w jego stronę.

 

Zobaczyła siedzącego przy sterze, na złocistym fotelu mężczyznę. Miał conajmniej tygodniowy zarost i długie, brudne, gęste, brązowe włosy.

 

– Czy odczuwa pan jakieś… – Lisa przełknęłagłęboko ślinę i schowała twarz – Jakieś zaskoczenie? – dokończyła.

 

– Nie… Po prostu nie spodziewałem się aż takiej piękności – odparł kapitan.

 

– No cóż, plugawco, mam złe wieści, znajdź sobie inną!

Lisa poczuła w sobie wielką, narastającą woń, która napełniała jej siłę. Odważnie złapała leżący na stole o czerwonym obrusie ostry nóż i puchar z czerwonym jak krew winem, po czym rękojeścią noża zbiła strażnika w czoło i rzuciła puchar w stronę kapitana.

 

Gdzieś w połowie drogi, zatrzymał się w powietrzu, a Lisa zaniemówiła, gdy zobaczyła, że to sprawka zwykłego ruchu dłoni mężczyzny. Kropla po kropli wylewały się z pucharu, a kapitan jak gdyby nigdy nic, zszedł z mostka do Lisy, która zacisnęła nóż w dłoni jeszcze mocniej.

 

– Jak to zrobiłeś? – spytała, a jej ręka już dostawała drzazg od usilnego uścisku jej na nożu.

 

– Prosta magia przywoławcza. Wystarczyło zatrzymać całą falę energii sypiącej się z pucharu, wina jednak, ani żadnej innej cieczy powstrzymać się nie da, więc – tutaj wyjął palec, a na takowy spadła kropla krwisto-czerwonego wina – wciąż zatrzymuje tą samą formę.

 

Do Lisy słowa te jakby nie docierały, zaczęła siępocić i mrugać, od piekącego bólu oczu. Chciały siępoddać, wypłakać i powiedzieć ,,Poddaję się! Zabierzcie mnie!'', jednak od razu powstrzymała to uczucie i napięła mięśnie, w obawie, że kapitan ją zaatakuje.

 

– Gadaj! – krzyknęła niepewnie i skierowała, teraz umięśnioną rękę z nożem w objęciach. – Jak wydostać się z galery!?

 

– Och… – na twarzy mężczyzny zagościł uśmiech, co nie ucieszyło Lisy – Wystarczy zdobyć… – podszedł do niej, a dziewczyna czuła w jego oddechu tętniący spokój, co jeszcze bardziej ją zaniepokoiło – Sympatię kapitana… – te słowa powiedział jej szeptem do ucha, tak, że poczuła dreszcze, po czym pogłaskał ją delikatnie po włosach i przytulił, a gdy ta nie zauważyła, odebrał jej nóż – tylko tyle… – odsunął głowę i ponownie pogładził jej złocisto-rude włosy, po czym oddalił się i powiedział coś do strażnika w czerwonym ubraniu – Przyodziaj ją tak, abym poczuł wreszcie wyczekiwaną satysfakcję.

 

Lisa poczuła głód, a kapitan, jakby czytając w jej myślach odparł:

 

– Oraz nakarm, aby zaspokoić jej głód…

 

Sługus ukłonił się i szedł po schodach do rudowłosej i za ramię zaprowadził do garderoby. Gdy roztworzyły się drewniane, brązowe drzwi, słońce zaszło, więc staroświecka świeca idealnie pasowała do morskiego wieczoru. Dziewczynę powitały różnorodne kolory kostiumów skórzanych, pięknych futer i i zwykłych koszul. Dziewczyna wzięła głęboki oddech, powstrzymując ekscytację, lecz po chwili nawiedziła ją jedna z dziwnych myśli. ,,Czemuż to kapitan tak o mnie dba, czyżby zadziało się coś, na co ani on, ani ja nie mamy wpływu? Chyba nie mógł sobie wbić do głowy o tych morskich rytuałach. Nie to dobry człowiek… Tak mi się zdaję. I co oznaczają te czary?'' – takich myśli było już za dużo, jednak czy ktokolwiek mógłby je powstrzymać? Gdy tylko zachciała one wracały do niej szybciej, niż odpowiedź po wysłaniu listu.

 

 

 

***

 

 

 

Mimo iż noc zbliżała się z każdą chwilą, Reptus nie zaprzestawał wiosłowania i oddychał, jakby w każdej chwili mógł wpaść do wody, gdzie oddychać, jak wiadomo nie jest łatwością. Jego mięśnie pracowały jak nigdy przedtem, a krew płynęła w żyłach szybciej niż kiedykolwiek. Poruszał się tak szybko, jak byk, gdy sobaczy czerwoną wstęgę. Księżyc wschodził, a gwiazdy wyłaniały się z głębin mroku i przyprawiały o wiele wrażeń. Chłopak na chwilę spojrzał w górę i uśmiechnął się do siebie, jednak później przypomniał sobie cel swojej misji. Zemsta, zemsta…

 

Miała być słodka jak niejeden słodycz, niejeden…

 

Począł znów wiosłować i płynął, coraz bardziej odwracając się od dawnego życia. Teraz był inny, poczucie wolności było lepsze…

 

 

 

***

 

 

 

Ubrana na podobiznę jaguara Lisa pojawiła się na mostku kapitańskim, obdarowana świeżą wołowiną, a kapitan jedynie przyglądał się jej przy jedzeniu strawy. Rudowłosa co chwila spoglądała na niego kątem oka, w obawie na wszystko, bo właśnie wszystko mogło się zdarzyć, teraz kiedy wiedziała kim jest kapitan tej galery, magikiem i to nie byle jakim. Gdy skończyła jeść, chociaż niedogryzione kawałki pozostały na talerzu, popiła wszystko pucharem wina, który jeszcze niedawno wisiał w powietrzu. Wytarła usta serwetką i grzecznie odniosła talerz do tutejszego, zamaskowanego majtka, który zajmował się brudną robotą, po czym zwróciła się do kapitana.

 

– Powiem szczerze, że kostium ten nie jest zbyt wygod… – jednak mężczyzna nie dał jej dokończyć.

 

– Ćsssssst. Chciałbym wiedzieć coś o tobie, skoro już tyle wiesz o mnie – powiedział kapitan i podszedł do niej, po czym począł gładzić jej posiniaczone policzki.

 

– Już się goją… – odparła Lisa, kuląc twarz, jakby chciała ją schować do szyi.

 

Kapitan uśmiechnął się, jakby wiedział, co dziewczyna chciała powiedzieć, jeszcze zanim pojawiło sięto w jej umyśle i odparł:

 

– Nie to chciałem wiedzieć, słonko – jego ręka już zeszła z jej policzków, na co odetchnęła z ulgą – Chciałem wiedzieć, czy aby nie wywodzisz się z arystokratycznej rodziny… – zamilkł, lecz tylko na chwilę – Ból przyjmujesz z wielkim wytrwaniem, grzecznie odnosisz się nawet do swych oprawców, a jeszcze grzeczniej do ich dowódców. Poza tym przypominasz mi kogoś, a zaczynam się zastanawiać, czy nie była to aby twoja matka…

 

– A może wam po prostu ulegam?! – warknęła.

 

– A jest tak? – spytał się, po czym ponownie uśmiechnął i zaczął gładzić jej szyję.

 

Lisa wymamrotała coś pod nosem i znów skuliła się jak jeż.

 

– Co? – odparł mężczyzna.

 

– Nie, panie… Nie uległam… Panie… – odpowiedziała.

 

– Nie mów mi panie, bo i tak na to nie zasługuję – powiedział kapitan i uśmiechnął się, po chwili podnosząc jej twarz, jednak tej nie dało siępocieszyć. – Nie smakowało ci? – odparł , patrząc spode łba na myjącego talerz majtka, który na dodatek klnął pod nosem.

 

– Smakowało – wycedziła jeszcze i teraz już cała skulona odparła – Na co ten kostium?

 

– Na deser – odparł kapitan zawadiacko, lecz Lisa nie zrozumiała nic z tych słów. – Odprowadzić ją – powiedział strażnikom, lecz ta już sama poszła za nimi, ostatnio dużo kręciła się z nimi po statku – Widzimy się o północy! – zdąrzył jeszcze z daleka wykrzyknąć, a Lisa poczęła się zastanawiać jakież to znaczenie miały słowa kapitana i jaką niespodziankę jej zgotuję.

 

 

 

Wybiła równo północ, a drzwi od cholernej klatki otworzyły się. Dziewczynę ponownie zabrano do kapitana, który czekał na nią nagi w łożu o złotej kołdrze.

 

– Co to ma być!? – warknęła, gdy zobaczyła go bez ubrania, zapisującego notatki dziennika kapitański, jak gdyby nigdy nic.

 

– Do klatki z nią – powiedział nawet nie spoglądając na swego gościa, a Lisa oburzyła się jeszcze bardziej.

 

,,Wyjść z jednego więzienia, by wpaść w drugie, ten rejs już powoli zaczyna tracić sens.'' – pomyślała, a drzwi za strażnikami zamknęły się. Strażnicy ukłonili się i wyszli.

 

– Czemu zostałaś skazana? – zapytał się, odkładając dziennik kapitański.

 

– Ty mi powiedz, jesteś władcą galery. – warknęła Lisa i poczęła walić ramionami w klatkę.

 

– A może… – mówił wolnym tempem – …to przeznaczenie cię tu zesłało – kapitan wstał, a Lisa odwróciła się, by nie patrzeć na jego nagie ciało, a jej oczy wypuściły łzy, co nie było już pierwszyzną na tej galerze. – Boisz się mnie?! Mej nagości?! Przecież wśród arystokratów intryg jest więcej niż przystawek w wykwintnej kuchni! Spójrz na mnie! Przecież mnie pożądasz! Pragnij mnie!

 

– Nigdy! – wrzasnęła.

 

– Czemu nie chcesz zrobić mi nic przyjemnego. Może to dla ciebie zbyt wygórowane warunki – odparł spokojnie, jakby chciał jej w czymś pomóc.

 

– Warunki?! Warunki?! – warknęła – Trzymasz mnie w klatce, w przebraniu cholernego jaguara, może jeszcze jakaś obroża by się przydała, co?! Człowieku, okrutniku, tyranie! – jej oczy napełniły się łzami i wreszcie odwróciła się do kapitana, cała czerwona z goryczy.

 

– Więc idź, masz klucz od klatki, uciekaj – mężczyzna podał jej przed chwilą jeszcze wiszący na jego szyi, złoty klucz.

 

Dziewczyna sięgnęła po niego nawet się nie zastanawiając i przekręciła go ostrożnie w dziurce, a do klatki już wepchnął się nie kto inny jak kapitan i zaczął całować ją po szyi , gładzić jej plecy i napinać mięśnie ud leżących na jej nogach. Lisa wypchnęła go poza klatkę, lecz ten pociągnął ją za sobą. Rudowłosa nie mogła nic zrobić, poczęła więc improwizować, całując go także i razem zagłębili się w kochaniu. Lisa wykorzystała sytuację i zrzuciła palącą się na biurku świecę na dywan.

 

Pożar wszczął się od razu, paląc plecy władcy galery, a ta z łatwością mogła uciec. Rudowłosa biegła pędem, niczym wiatr. Złapała jakiś żelazny stojak na świecę i trąciła nim strażników, po czym ukradła im sakiewki z srebrnymi monetami. Pożar rozrastał się coraz szybciej, nie było czasu na inne interwencje i ratowanie innych niewolników, musiała zająć się sobą.

 

W końcu! Była już na najwyższym poziomie statku, po czym ryzykownie wskoczyła do wody, żegnając za sobą palący się statek i poczuła woń wolności.

 

 

 

 

 

C.D.N.