Jak ja was nie rozumiem

– Panie. – Ana­sta­zja, ba­ro­nes­sa Tsi­lim upa­dła na ko­la­na przed Ger­wa­zym księ­ciem Ma­za­nii. – Ukarz, go al­bo­wiem, to szu­bra­wiec, który zwiódł mnie obiet­ni­ca­mi, zbru­kał cześć moją nie­wie­ścią, brze­mien­ną uczy­nił, oszu­kał obiet­ni­ca­mi ożen­ku, a teraz jesz­cze ka­lum­nie roz­po­wia­da.

– Nie wierz jej panie. – Ry­cerz Al­fons de Ho­ra­tio, po­gar­dli­wie pa­trzył na ba­ro­nes­sę. – To ko­bie­ta upa­dła.

– On znów to robi! – krzyk­nę­ła z pasją ko­bie­ta.

– Bogów biorę na świad­ków i na ich sąd się zdam w ry­cer­skich szran­kach by po­twier­dzić, że praw­da jest po mojej stro­nie.

– Pe­wien pro­blem widzę – od­rzekł ksią­żę Ger­wa­zy. – Ba­ro­nes­sa jako bia­ło­gło­wa nie może z tobą sta­wać do po­je­dyn­ku.

– To niech któ­ryś z ry­ce­rzy ją za­stą­pi, jeśli wie­rzy w słowa tej upa­dłej ko­bie­ty.

– Pa­no­wie, kto z was chce sta­nąć w boże szran­ki do­wo­dząc spra­wy Ana­sta­zji?

 

W sali za­pa­dła cisza jak ma­kiem za­siał. Ba­ro­nes­sa uczci­wie za­pra­co­wa­ła na re­pu­ta­cję ko­bie­ty lu­bu­ją­cej się w jur­nych ko­chan­kach, zmie­nia­nych ni­czym rę­ka­wicz­ki. Mężów z kolei wy­bie­ra­ła wśród tych, co kła­dli się na łoże śmier­ci, dzię­ki czemu była ko­bie­tą ma­jęt­ną. Wiem, że kilku ry­ce­rzy chęt­nie by roz­łu­pa­ło głowę Al­fon­sa, po­nie­waż w jego po­bli­żu żadna panna i mę­żat­ka nie była bez­piecz­na. Bano się jed­nak bogów a bar­dziej re­pu­ta­cji Al­fon­sa. Nikt więc nie chciał ry­zy­ko­wać sta­nię­cia w szran­ki za spra­wę Ana­sta­zji. W efek­cie cisza trwa­ła i trwa­ła, za to coraz wię­cej spoj­rzeń, kie­ro­wa­ło się w moją stro­nę. Damy pat­rzy­ły z lek­kim lek­ce­wa­że­niem jak zwy­kle zresz­tą, ry­cer­stwo z wy­raź­ną cie­ka­wo­ścią. Kiedy do nich do­łą­czy­ło spoj­rze­nie księ­cia Ger­wa­ze­go, zro­zu­mia­łem su­ge­stię.

– To za­da­nie dla bia­łe­go ry­ce­rza i je po­dej­mę – za­de­kla­ro­wa­łem.

– Tak więc jutro w po­łu­dnie na pa­ła­co­wym dzie­dziń­cu, bo­go­wie roz­są­dzą – za­wy­ro­ko­wał ksią­żę.

 

Le­d­wie do­tar­łem do przy­dzie­lo­nej mi kom­na­ty i ski­ną­łem na Kle­men­ty­nę, moją po­ko­jo­wą, by przy­nio­sła ko­la­cję, ktoś za­pu­kał do drzwi.

– Wejść!

– Chwa­ła Dać­bo­go­wi i Ro­ma­no­wi na­sze­mu pa­triar­sze. – Do kom­na­ty wszedł, Jaśko z Fir­le­ja, ba­ka­łarz tu­tej­szych za­ka­pio­trów.

– Chwa­ła – od­rze­kłem.

– Cze­muś Ma­ka­ry zde­cy­do­wał się na to sza­leń­stwo?

– Wiesz jak jest, bycie bia­łym ry­ce­rzem zo­bo­wią­zu­je.

– Mówmy szcze­rze – Jaśko zni­żył głos do szep­tu. – Zgi­nąć mo­żesz z po­wo­du ba­ro­nes­sy, na którą nor­mal­nie byś le­d­wie splu­nął.

– Prze­sa­dzasz. Bia­łe­mu ry­ce­rzo­wi nie przy­stoi tak trak­to­wać dam… – za­wie­si­łem głos. – Nawet ta­kich – do­da­łem.

– Czyli wiesz jak spra­wa wy­glą­da.

– Wiem wy­star­cza­ją­co dużo, by uznać, że oboje kła­mią i są sie­bie warci.

– Czyli, ja­kieś po­ję­cie masz – Jaśko ski­nął na po­ko­jo­wą, by na­la­ła mu miodu.

– Ty zaś przy­by­łeś?

– By spra­wę omó­wić a może nawet skło­nić, do re­zy­gna­cji.

– Cze­muż to?

– Ho­ra­tio ma opi­nię świet­ne­go szer­mie­rza.

– Spo­tka­łem wielu ta­kich…

– On ma ją po­twier­dzo­ną w kil­ku­na­stu po­je­dyn­kach.

– Wi­dzia­łem kilka z nich. – Wzru­szy­łem ra­mio­na­mi.

– Znam cię, je­steś upar­ty, ale Ho­ra­tio to ksią­żę­cy syn, wy­da­no cięż­kie sa­kiew­ki na naj­lep­szych na­uczy­cie­li szer­mier­ki by osią­gnął mi­strzo­stwo w mie­czu.

– Kiep­ski to mu­siał być in­te­res, skoro wła­sny oj­ciec go prze­gnał z Gran­da­lii za­staw­szy w łóżku z ma­co­chą. – Pu­ści­łem oko do Jaśka.

– Ja o mie­czu, ty o…

– Wiesz, że nie mogę się wy­co­fać, stra­cił­bym twarz.

– Po­wiesz, że bo­go­wie we śnie ci się ob­ja­wi­li i za­ka­za­li po­je­dyn­ku, a ja za­ła­twię z ka­pła­na­mi, żeby to po­twier­dzi­li.

– Kpić ze mnie będą.

– Coś mi się widzi, je­steś zde­cy­do­wa­ny i chyba znam powód. – Rzu­cił okiem na Kle­men­ty­nę.

– Jeśli nawet, to czy to coś zmie­nia?

– Py­ta­łem tu i tam, wiem więc, że ty nawet z nią nie sy­piasz…

– Coś su­ge­ru­jesz? – Spoj­rza­łem na niego zna­czą­co.

– Nie to co my­ślisz. – Uśmiech­nął się lekko. – Panny ła­zieb­ne wy­star­cza­ją­co dużo plot­ku­ją o two­ich moż­li­wo­ściach i tem­pe­ra­men­cie.

– Więc?

– Chyba nie za­ry­zy­ku­jesz życia dla służ­ki?

– To, że jej nie chę­do­żę, nie ozna­cza, że Ho­ra­tio może ją obić za to, że mu od­mó­wi­ła i po­siąść siłą. Pod moją jest opie­ką i jego dzia­ła­nia trak­tu­ję jako oso­bi­stą znie­wa­gę. Zresz­tą z tego co wiem, jej los po­dzie­li­ło wiele pa­nien czy to z do­brych rodów, czy to z po­spól­stwa

– Też praw­da – zgo­dził się.

– My­śla­łem, że za­rzu­cisz mi roz­mo­wy z gan­dal­ski­mi kup­ca­mi.

– Wiem, że pro­po­no­wa­li ci nie­złe wy­na­gro­dze­nie za głowę Al­fon­sa.

– Tak jak my­śla­łem, do­szło to do za­ko­nu – stwier­dzi­łem.

– No cóż, ro­zu­mie­my mo­ty­wy księ­cia Juana, który ich tu przy­słał.

– A to cie­ka­we. – Upi­łem łyk miodu.

– Pa­triar­cha Roman za­le­cał dą­że­nie do sta­bil­no­ści, al­bo­wiem nie­po­ko­je sta­no­wią oka­zję do grze­chu. Tym­cza­sem w Gran­da­lii sy­tu­acja dry­fu­je w stro­nę za­mę­tu.

– Cze­muż to? – zdzi­wi­łem się.

– Po wy­gna­niu Al­fo­nsa dość nie­ocze­ki­wa­nie pierw­szym w ko­lej­ce do tronu zo­stał ksią­żę Juan. Pro­blem w tym, że nie przy­go­to­wy­wa­no go do rzą­dze­nia, więc brak mu wie­dzy i kon­tak­tów. Wielu moż­nych słu­cha Al­fon­sa, który za moż­li­wość po­wro­tu na tron obie­cu­je im licz­ne przy­wi­le­je. Na do­da­tek cią­gle żyje Ma­nu­ela, ostat­nia żona jego ojca, co do­dat­ko­wo kom­pli­ku­je sy­tu­ację.

– Toż po­dob­no zdra­dziec­ką żonę stary ksią­żę wbił na pal za zdra­dę stanu.

– Ow­szem to praw­da, jed­nak­że ty­dzień póź­niej oże­nił się po­now­nie, z córką jed­ne­go gran­dal­skie­go wiel­mo­ży, nota bene, panną młod­szą od Juana.

– Sza­leń­stwo – stwier­dzi­łem. – Oni tam w tej Gran­da­lii po­win­ni czę­ściej za­ży­wać zim­nych ką­pie­li.

– Moż­li­we – zgo­dzi się ze mną Jaśko.

– Cze­kaj, skoro za­ka­pio­rzy jak ro­zu­miem nie widzą nic złego w śmier­ci Ho­ra­tia, to dla­cze­go ty mnie od­wo­dzisz od walki?

– Bo zakon pa­trzy sze­ro­ko, a ja wąsko.

– Nie ro­zu­miem?

– Za­ko­no­wi za­le­ży, by w księ­stwach był spo­kój. Ja zaś chcę mieć, tu na miej­scu do współ­pra­cy cie­bie, a nie ja­kie­goś zie­lo­ne­go smar­ka­cza, któ­re­go od zera trze­ba bę­dzie wpro­wa­dzać w kwe­stie utrzy­ma­niu po­rząd­ku i współ­pra­cy mię­dzy za­ko­nem, a bia­ły­mi ry­ce­rza­mi.

– Miej wię­cej wiary, a wszyst­ko bę­dzie do­brze.

– Oba­wia­łem się, że to po­wiesz. Skoro zaś tak ma być, to niech bę­dzie. Wi­docz­nie taka wola Dać­bo­ga. Mam na­dzie­ję przy­ja­cie­lu, że się nie raz jesz­cze spo­tka­my. – Jaśko wstał od stołu.

– Wie­rzę, że tak z woli bogów bę­dzie – od­par­łem.

 

Jaśko wy­szedł, a ja do­bra­łem rynsz­tu­nek pod ju­trzej­szą walkę. Wi­dzia­łem kilka walk Ho­ra­tia. Był świet­nym szer­mie­rzem, ale po­zna­łem jego styl. Jeśli mia­łem rację, to walka bę­dzie niełatwa. Zda­wa­ło mi się jed­nak, że będę po­tra­fił go za­sko­czyć, co po­win­no mi dać drob­ną prze­wa­gę. Ciche pu­ka­nie do drzwi prze­rwa­ło moje roz­my­śla­nia.

– Wlazł – rzu­ci­łem za­kła­da­jąc że to któ­ryś z pa­choł­ków.

– Dość ob­ce­so­wo trak­tu­jesz damy.

 

Po­stać która się wsu­nę­ła, skry­wa­ła twarz pod głę­bo­kim kap­tu­rem, zaś jej syl­wet­kę znie­kształ­cał sze­ro­ki i długi płaszcz w ciem­no­zie­lo­nym ko­lo­rze. Przez dłuż­szą chwi­lę nie po­tra­fi­łem jej roz­po­znać. Do­pie­ro gdy ner­wo­wo za­krę­ci­ła ko­smyk zło­tych wło­sów po­zna­łem z kim mam do czy­nie­nia.

– Ba­ro­nes­so wy­bacz, ale nie spo­dzie­wa­łem się twej wi­zy­ty.

– Wy­ba­czo­ne – od­rze­kła Ana­sta­zja.

– Cóż panią spro­wa­dza w moje skrom­ne progi.

– Nie­ty­po­wa proś­ba.

– Jaka?

– Żebyś ry­ce­rzu za bar­dzo nie po­tur­bo­wał Ho­ra­tia.

– To sąd bogów bę­dzie, nie wiem jak oni po­pro­wa­dzą moją rękę.

– Ma­ka­ry, zro­zum…

– Cóż ta­kie­go pani? – prze­rwa­łem jej.

– To ksią­żę­cy syn, co praw­da łajza i zło­dziej, ale on się zmie­ni.

– A co to zmie­nia w oczach bogów. – Wznio­słem ręce.

– Ry­ce­rzu nie uda­waj głup­sze­go niż je­steś, wiesz o co cho­dzi.

– No nie bar­dzo.

– On jest ska­za­ny, na mnie.

– Czyż­by jakaś wróż­ba?

– Pro­sta lo­gi­ka. Jego brata wkrót­ce obalą wiel­mo­że. Al­fons obej­mie tron Gran­da­lii. Jeśli mnie teraz po­ślu­bi, moje dziec­ko bę­dzie na­stęp­cą tronu. Nie ża­ło­wa­łam wy­dat­ków na za­klę­cia płod­no­ści by mieć pew­ność, że bę­dzie to syn. Teraz tylko trze­ba zmu­sić Al­fon­sa by go uznał, czyli on musi być po­ko­na­ny, ale prze­żyć.

– Plan cie­ka­wy, ale ma wady. Ho­ra­tio może cię od­da­lić i wy­brać któ­rąś z córek po­pie­ra­ją­cych go szlach­ci­ców na żonę. Ry­su­jesz swoją przy­szłość pal­cem na wo­dzie Ana­sta­zjo – za­uwa­ży­łem.

– Za kogo mnie masz – prych­nę­ła jak kotka. – Na po­czą­tek bę­dzie po­trze­bo­wał pie­nię­dzy do rzą­dze­nia, a ja je mam. One zaś spra­wią, że tak napraw­dę to ja będę rzą­dzić i za­dbam, by miał ty­sią­ce ko­cha­nek, ale żad­nej innej żony.

– Bar­dzo je­steś pewna sie­bie pani.

– Bo go znam. Ma ro­zu­mu tyle co po­ko­jo­wy pie­sek, a na widok byle kiec­ki głu­pie­je kom­plet­nie. To ja będę za­ła­twiać spra­wy księ­stwa, ukła­dać się ze szlach­tą, kup­ca­mi, ce­cha­mi, a on niech sobie chę­do­ży co po­pad­nie. Dzie­ci z tego mieć nie bę­dzie.

– Skąd ta pew­ność?

– Je­stem ob­da­rzo­na magią płod­no­ści, po­tra­fię kon­tro­lo­wać takie spra­wy. – Ana­sta­zja uśmiech­nę­ła się trium­fu­ją­co.

– Nawet jeśli masz rację, to bę­dzie po­je­dy­nek, róż­nie może wyjść.

– Za­łatw to jak pro­szę, a bę­dziesz mieć we mnie przy­ja­ciół­kę.

– A co, jeśli bogi zde­cy­du­ją ina­czej i go za­bi­ję.

– Bę­dziesz mieć we mnie wroga. – Ana­sta­zje spoj­rza­ła na mnie ocza­mi zim­ny­mi ni­czym zi­mo­we niebo. – Wiem, że nie je­steś ulu­bień­cem dam. Mimo to po­dob­no je­steś dość jurny. Jeśli mnie za­wie­dziesz, bę­dziesz miał… – Opu­ści­ła w dół wska­zu­ją­cy palec ge­stem su­ge­ru­ją­cym przy­krą nie­moc.

– Mimo tego ar­gu­men­tu… – za­wie­si­łem na chwi­lę głos. – Nic ci pani nie mogę obie­cać.

– Dla­cze­go?

– Bo on nie­wąt­pli­wie po­sta­ra się mnie zabić w walce, by de­fi­ni­tyw­nie udo­wod­nić swą rację. Nic ma mojej śmier­ci nie zy­skasz.

– Po­sta­raj się… Pro­szę… – Ba­ro­nes­sa po­pa­trzy­ła na mnie bła­gal­nie. – Wiedz, że umiem się od­wdzię­czyć.

– Los ry­ce­rza, jest nie­pew­ny. Mogę zgi­nąć nim zo­sta­niesz księż­ną – za­uwa­ży­łem.

– Dam ci przed­smak na­gro­dy, choć­by od zaraz.

 

Ana­sta­zja nagle do­sko­czy­ła do mnie, przy­tu­li­ła się i po­ca­ło­wa­ła na­mięt­nie. Pach­nia­ła cie­płem, obiet­ni­cą eks­ta­zy i ja­ki­miś da­le­ki­mi kwia­ta­mi, wa­ni­lią su­ge­ru­ją­cą uży­cie magii płod­no­ści, nie­ko­niecz­nie w tej ko­lej­no­ści. Kiedy de­li­kat­nie usi­ło­wa­łem ją od sie­bie od­su­nąć, roz­chy­li­ła płaszcz, pod któ­rym miała je­dy­nie nie­mal prze­zro­czy­stą je­dwab­ną halkę po­zwa­la­ją­cą do­strzec nie tylko nie­wiel­ki brzu­szek, ale i wy­jąt­ko­wo po­nęt­ne pier­si.

– To jak Ma­ka­ry, zro­bisz to, o co cię pro­szę?

– Zro­bię to, co bę­dzie ko­niecz­ne, ani mniej ani wię­cej – od­par­łem.

– To zna­czy tak?

– Módl się ba­ro­nes­so, by taka była wola bogów.

– Nie za­wiedź mnie – wy­szep­ta­ła i wy­szła.

 

Sta­nę­li­śmy na pa­ła­co­wym dzie­dziń­cu przed po­łu­dniem. Al­fons de Ho­ra­tio pysz­nił się w pan­ce­rzu bo­ga­to zdo­bio­nym zło­tem, pa­wi­mi pió­ra­mi za­mo­co­wa­ny­mi do hełmu, z okrą­głą tar­czą o umbo uzbro­jo­nym w szpi­ku­lec, w ręku miał zaś miecz bę­kar­ci po­zwa­la­ją­cy na za­da­wa­nia cio­sów za­rów­no jedną ręką jak i obu­rącz. Swego czasu chwa­lił się, że miecz­ni­cy z Gran­da­lii ob­ło­ży­li go za­klę­cia­mi gwa­ran­tu­ją­cy­mi wiecz­ną ostrość i nie­rdzew­ność. Za­ją­łem po­zy­cję obok niego w zbroi okry­tej białą tu­ni­ką zdob­ną wy­ha­fto­wa­nym her­bem księ­stwa i dwoma mie­cza­mi. To sym­bol bia­łych ry­ce­rzy przy­ję­ty we wszyst­kich księ­stwach bra­ter­stwa. Dzier­ży­łem dużą tar­czą kmie­cej pie­cho­ty przy­po­mi­na­ją­ca wy­cię­ty frag­ment walca i krót­ki miecz przy­sto­so­wa­ny głów­nie do pchnięć, so­lid­ny, acz znacz­nie krót­szy i lżej­szy od pół­to­ra­ka. Ksią­żę widzą mnie tak uzbro­jo­ne­go uniósł brew w ge­ście za­sko­cze­nia, po czym rzekł.

– Ry­ce­rze oto pytam was po raz ostat­ni. Czy za­nie­cha­cie walki i któ­ryś z was ustą­pi z re­pre­zen­to­wa­nej spra­wy?

– Nie ustą­pię ba­ja­niom upa­dłej ko­bie­ty! – za­wo­łał Al­fons de Ho­ra­tio

– A ty panie? – Ger­wa­zy spoj­rzał na mnie.

– Rolą bia­łe­go ry­ce­rza jest bro­nić bia­ło­gło­wy także przed ka­lum­nia­mi – od­rze­kłem.

– Więc niech zde­cy­du­ją bogi. – Ksią­żę ski­nął trę­ba­czom by dali znak do po­cząt­ku po­je­dyn­ku.

 

Al­fons na­tarł na­tych­miast. Ude­rzył tar­czą w tar­czę, sta­ra­jąc się wbić szpi­ku­lec i wy­rwać mi ją z ręki. Tyle, że ma­zań­ska tar­cza pie­cho­ty jest no­szo­na nie tylko przy po­mo­cy ima­cza, ale też na rze­mien­nym pasie prze­rzu­co­nym przez ramię. Szarp­nął, ale nie osią­gnął suk­ce­su. Za­ata­ko­wał po­now­nie, lecz tym razem po zde­rze­niu tarcz pró­bo­wał pchnąć z góry na ramię i ło­pat­kę. Stal za­zgrzy­ta­ła o stal. Włosy sta­nę­ły mi dęba w heł­mie, bo gdyby pan­cerz nie wy­trzy­mał, to skoń­czyłbym mar­twy. W ułam­ku chwi­li, ko­rzy­sta­jąc z tego, że jest tak bli­sko za­da­łem cios. Krót­ki miecz, któ­rym wal­czy­łem wnik­nął w spo­je­nia pan­ce­rza pły­to­we­go, prze­śli­zgnął się po kol­czu­dze, pod­ciął rze­mień mo­cu­ją­cy jego far­tuch fol­go­wy i trasz­ki. Od­sko­czy­li­śmy od sie­bie. Widać było, że płyty chro­nią­ce mu pod­brzu­sze opa­dły z jed­nej stro­ny i nieco utrud­nia­ją ruch. Ho­ra­tio zi­gno­ro­wał to i nadal na­cie­rał, tyle że ostroż­niej. Kon­tro­wa­łem z rzad­ka, oszczę­dza­jąc siły. On wy­ko­rzy­stu­jąc prze­wa­gę dłu­go­ści swego mie­cza ciął raz po raz w moją tar­czę, jed­nak już nie skra­cał dy­stan­su. Co­fa­łem się krok po kroku, za­ta­cza­jąc koła wokół dzie­dziń­ca. Walka trwa­ła prze­cią­ga­jąc się ponad zwy­kłą miarę. Widać było, jak ze­bra­ni na kruż­gan­kach nie tylko ko­men­tu­ją to, co widzą, ale po­czę­li też czy­nić za­kła­dy. Kątem oka do­strze­głem prze­ło­żo­ne­go gran­dal­skiej fak­to­rii han­dlo­wej, który do ma­gicz­ne­go zwier­cia­dła na bie­żą­co ko­men­to­wał, to co się dzia­ło na dzie­dziń­cu.

Zmę­cze­nie da­wa­ło się nam we znaki. Nie­do­szły wład­ca Gran­da­lii dy­szał jak miech. Miecz wi­docz­nie mu cią­żył, a cię­cia nie miały po­cząt­ko­wej szyb­ko­ści i siły. Bio­rąc pod uwagę z jakim tru­dem rąbał, opo­wieść o za­klę­ciu ostro­ści oka­za­ła się prze­sa­dzo­na. Far­tuch fol­go­wy prze­krzy­wił się zu­peł­nie więc każdy krok wią­zał się z do­dat­ko­wym wy­sił­kiem. Pot lał mi się na oczy, ręka mimo że nio­sła tylko część cię­ża­ru tar­czy za­czy­na­ła drę­twieć. Nie to jed­nak było pro­ble­mem, a fakt, że oku­cie pękło, skóra była na­cię­ta nie­zli­czo­ną ilość razy i drze­wo po­czę­ło się roz­sz­cze­piać. Przy ko­lej­nym cio­sie czu­bek ostrza pół­to­ra­ka utkwił w de­skach. Szarp­ną­łem sta­ra­jąc się wy­krę­cić tar­czę i wy­rwać broń z ręki mego wroga. Wy­szło tylko czę­ścio­wo, al­bo­wiem roz­legł się brzęk i jego miecz pękł na dwóch trze­cich dłu­go­ści. Nie miał już szpi­cu, tylko dziw­ny za­dzior. Lep­szej oka­zji nie bę­dzie. Za­ata­ko­wa­łem całą siłą i cię­ża­rem. Al­fons dał się za­sko­czyć i mu­siał się cof­nąć. Tar­cza ude­rzy­ła o tar­czę. Ho­ra­tio po­śli­zgnął się i usiłując od­zy­skać rów­no­wa­gę od­sło­nił bar­dziej niż zwy­kle. Wpa­dłem na niego. Za­da­jąc pchnię­cie w kroku, tam gdzie pan­cerz opadł. On w tym cza­sie usi­ło­wał ciąć z całej siły, ale będąc tak bli­sko je­dy­nie rę­ko­je­ścią mie­cza rąb­nął mnie w hełm. Gwiaz­dy za­bły­sły mi w oczach, co­fa­łem się, dzie­dzi­niec za­czął tań­czyć. W za­sa­dzie byłem zdany na jego wroga. Ho­ra­tio jed­nak nie na­cie­rał, tylko z dzi­kim wy­ciem upadł na dzie­dzi­niec i zwi­nął się w kłę­bek. Nie byłem dość przy­tom­ny by go dobić. Je­dy­ne na czym mi za­le­ża­ło to utrzy­mać się na no­gach i nie wy­pu­ścić mie­cza z ręki. Ina­czej ktoś mógł­by za­kwe­stio­no­wać wynik po­je­dyn­ku. Pu­blicz­ność za­mil­kła, wycie prze­ciw­ni­ka łą­czy­ło się z upo­rczy­wym dzwo­nie­niem w uszach. 

– Ry­ce­rzu Al­fon­sie de Ho­ra­tio czy chcesz dalej wal­czyć? – spy­tał ksią­żę.

– Aauu – za­wo­dził py­ta­ny.

– A ty ry­ce­rzu Ma­ka­ry, czy chcesz dalej wal­czyć? – Ger­wa­zy spoj­rzał na mnie.

– Nie… – chcia­łem rzec, „Nie ma spra­wy, mogę”, ale język od­mó­wił po­słu­szeń­stwa.

– Roz­dzie­lić ich! – za­wo­łał ksią­żę. – Niech me­dy­cy opa­trzą ran­ne­go.

 

Na dzie­dzi­niec wy­sy­pał się rój pa­cho­li­ków. Za nimi god­nym kro­kiem su­nę­ło dwóch me­dy­ków. Byłem szczę­śli­wy, że wresz­cie mogę oddać tar­czę, zdjąć hełm, napić się wody z ma­nier­ki. Tym­cza­sem za­ję­to się moim prze­ciw­ni­kiem. Z go­rącz­ko­wej krzą­ta­ni­ny i dziw­nych uśmiesz­ków pa­cho­li­ków wnio­sko­wa­łem, że tra­fi­łem go do­brze. Tym­cza­sem na try­bu­nach z wolna pod­niósł się gwar i pie­nią­dze za­czę­ły prze­cho­dzić z rąk do rąk. Jako, że za­cho­wa­nia owe nie li­co­wa­ły z sądem bogów, ba­ka­łarz za­ka­pio­rów pod­szedł do księ­cia.

– Wasza wy­so­kość. Bo­go­wie dali nam znak, a tobie panie, jako naj­wyż­sze­mu sę­dzie­mu w tym księ­stwie przy­padł za­szczyt za­twier­dze­nia ich woli.

– Tak więc z woli bogów orze­kam. Ana­sta­zja, ba­ro­nes­sa Tsi­lim mó­wi­ła praw­dę. Ojcem dzie­cię­cia, które po­wi­je jest ry­cerz Al­fons de Ho­ra­tio, ze wszel­ki­mi tego kon­se­kwen­cja­mi wy­ni­ka­ją­cy­mi z prawa i zwy­cza­ju. – Ger­wa­zy prze­rwał na chwi­lę, al­bo­wiem jeden z me­dy­ków pod­biegł do niego i coś go­rącz­ko­wo szep­tał mu do ucha. – Z woli bogów, dzie­cię to bę­dzie je­dy­nym dzie­dzi­cem rze­czo­ne­go ry­ce­rza, co jak ro­zu­miem zna­czą­co upro­ści kwe­stie suk­ce­sji ty­tu­łów i ma­jąt­ku.

Scho­dzi­łem z dzie­dziń­ca od­pro­wa­dza­ny za­fa­scy­no­wa­ny­mi spoj­rze­nia­mi dam i roz­ba­wio­ny­mi ry­cer­stwa.

 

Kom­na­tę oświe­tla­ły pro­mie­nie za­cho­dzą­ce­go słoń­ca. Li­czy­łem na chwi­lę spo­ko­ju, po tym jak mu­sia­łem przy­jąć gra­tu­la­cje od wielu szlach­ci­ców, od­po­cząć i wymyć się so­lid­nie w łaźni, al­bo­wiem, jako biały ry­cerz cenię sobie, że po­dejść do mnie można nie tylko z wia­trem ale i pod wiatr. Nie ukry­wam, że zdą­ży­łem się też odro­bin­kę zdrzem­nąć a służ­ba ode­bra­ła kilka li­ści­ków do mnie. Koń­czy­łem ko­la­cję, kiedy ktoś za­pu­kał.

– Za­pra­szam! – za­wo­ła­łem.

– Przy­by­łam wy­rów­nać ra­chun­ki – Ana­sta­zja wcho­dząc od­rzu­ci­ła kap­tur, który skry­wał jej złote włosy.

– Ba­ro­nes­so ze­chciej uczy­nić mi za­szczyt i za­siądź ze mną do stołu – rze­kłem, dwor­sko od­su­wa­jąc jej krze­sło.

– Dzię­ku­ję.

– Myślę też, że nie bę­dzie ci po­trzeb­ny ani szty­let, który masz w rę­ka­wie ani fiol­ki dźwię­czą­ce w kie­sze­ni płasz­cza.

– Ty… – spoj­rza­ła na mnie za­sko­czo­na.

– Bycie bia­łym ry­ce­rzem nie ozna­cza, że je­stem idio­tą.

– Ale skąd wie­dzia­łeś?

– Służ­ba chwy­ta plot­ki lotem bły­ska­wi­cy i już zdą­ży­ła mi do­nieść, że wy­ka­stro­wa­ny w po­je­dyn­ku Al­fons po­peł­nił sa­mo­bój­stwo, a ty pani sza­le­jesz z żalu. Tego ostat­nie­go zresz­tą nie ro­zu­miem.

– Pro­si­łam byś go oszczę­dził…

– Zro­bi­łem to – za­uwa­ży­łem. Zresz­tą, skoro on zro­bił to co robił , to nawet le­piej dla cie­bie pani. – Wzru­szy­łem ra­mio­na­mi.

– On ma rację. – Jaśko z Fir­le­ja bez szme­ru za­mknął drzwi za sobą.

– A ty tu skąd? – Ana­sta­zja była za­sko­czo­na.

– Wo­la­łem się upew­nić, że ty pani nie zro­bisz nic głu­pie­go. Zwłasz­cza, żeś wcze­śniej od­wie­dzi­ła cy­ru­li­ka i al­che­mi­ka. Na szczę­ście Ma­ka­ry oka­zał się czuj­ny, co po tak wy­czer­pu­ją­cym po­je­dyn­ku nie było wcale tak oczy­wi­ste.

– Śle­dzi­łeś mnie? – Ana­sta­zja spoj­rzał na za­ka­pio­ra z wy­rzu­tem.

– Le­piej za­po­bie­gać niż le­czyć, jak ma­wiał nasz pa­tron. Do tego nasz go­spo­darz ma rację. Tak jest le­piej.

– Dla­cze­go tak uwa­ża­cie?

– Po­żyt­ku z ży­we­go nie mia­ła­byś żad­ne­go – za­uwa­ży­łem.

– Boś go wy­ka­stro­wał – wy­sy­cza­ła wście­kle.

– Mia­łem na myśli jego lek­kość w wy­da­wa­niu nie swo­ich pie­nię­dzy – od­par­łem.

Po­nad­to, co in­ne­go po­tom­stwo, co in­ne­go jego matka. Jeśli ja­kimś cudem zdo­był­by tron Gran­da­lii mógł­by cię pani otruć – dodał Jaśko. – Tak zaś masz pani za­pew­nio­ny spo­kój, a gdyby jego ma­co­cha i brat sami się wy­koń­czy­li, będąc matką je­dy­ne­go spad­ko­bier­cy masz szan­se być re­gent­ką. Marne bo marne ale za­wsze ja­kieś.

– Nie­na­wi­dzę was – oznaj­mia­ła Ana­sta­zja.

Ba­ro­nes­sa wsta­ła, rzu­ci­ła się w moją stro­nę, lecz nie pró­bo­wa­ła pchnąć szty­le­tem, tylko po­ca­ło­wa­ła na­mięt­nie i wy­szła trza­ska­jąc drzwia­mi.

 

– Ro­zu­miesz coś z tego? – spy­ta­łem Jaśka.

– Nic, co ozna­cza, że na wszel­ki wy­pa­dek muszę mieć na nią oko.

– No tak spra­wy za­ko­nu – od­rze­kłem ki­wa­jąc głową.

– Po­wiedz szcze­rze, po co się z nim tyle ba­wi­łeś, prze­cież gdy­byś za­miast pod­ci­nać mu rze­mień u folg, pchnął na tęt­ni­ce udową, to za­bił­byś go w nie­ca­łe trzy mi­nu­ty.

– Szału do­sta­wa­łem, że jego opo­wie­ści o pod­bo­jach mi­ło­snych cie­szą się więk­szym za­in­te­re­so­wa­niem dam niż moje walki ze zbó­ja­mi i po­two­ra­mi.

– To tłu­ma­czy ka­stra­cję. – Jaśko uśmiech­nął się i wy­szedł

 

Mia­łem na­dzie­ję, na chwi­lę spo­ko­ju i przej­rze­nie li­ści­ków, które ku mo­je­mu zdu­mie­niu przy­sła­ło mi kilka dam. Jed­nak moją uwagę zwró­cił cichy płacz.

– Cze­muż be­czysz? – zwró­ci­łem się do Kle­men­ty­ny.

– Bo Al­fons… – za­czę­ła gło­śniej chli­pać.

– Już cię nie skrzyw­dzi. Nie ma czego pła­kać – do­da­łem.

– Ba­ła­mut to był, ale jed­nak go szko­da. – Dziew­czy­na wy­cie­ra­ła pod­bi­te oko rę­ka­wem. 

– Jak ja was nie ro­zu­miem – wes­tchną­łem cięż­ko.