Pani szefowa

1.

Ta­kie­go gówna Leena An­sze­ve­ese nie wi­dzia­ła już dawno. Ba­da­nie prze­pro­wa­dzi­ła z po­mo­cą tech­ni­ki pa­syw­nej w dzie­dzi­nie ma­te­rii i wtedy jak na dłoni wy­szły wszyst­kie nie­do­sko­na­ło­ści to­wa­ru. Róż­ni­ca w ob­ję­to­ści bla­chy się­ga­ła nawet dzie­się­ciu pro­cent, co na dwóch mi­li­me­trach gru­bo­ści sta­no­wi­ło po­waż­ny pro­blem, ale wcale nie naj­więk­szy. O wiele po­waż­niej­szą spra­wą były mi­kro­usz­ko­dze­nia struk­tu­ry każ­de­go zba­da­ne­go płatu, które w efek­cie mogły pro­wa­dzić do przy­spie­szo­nej ko­ro­zji oraz pęk­nię­cia w trak­cie ob­rób­ki. Naj­gor­sza jed­nak była pro­por­cja me­ta­li, które skła­da­ły się na stop. We­dług ma­ni­fe­stu to­wa­ro­we­go za­war­tość mo­lib­de­nu po­win­na wy­no­sić około pię­ciu pro­cent, tym­cza­sem nie prze­kra­cza­ła jed­ne­go pro­cen­ta. I tak jak inne wady można było zrzu­cić na nie­do­sko­na­łość pro­ce­su wal­co­wa­nia, tak skład stopu był zwy­kłym oszu­stwem. A z oszu­sta­mi Leena nie miała zwy­cza­ju dys­ku­to­wać.

– Pro­szę to za­brać – oznaj­mi­ła. – Trans­ak­cja nie doj­dzie do skut­ku.

– Jak to? – Do sta­no­wi­ska ba­daw­cze­go pod­szedł wzbu­rzo­ny przed­sta­wi­ciel han­dlo­wy. – Ależ pani An­sze­ve­ese. Prze­cież nasze bla­chy są…

– Gów­nia­ne – wcię­ła się Leena. – Tutaj masz pan wynik mo­je­go ba­da­nia. Gra­ni­ca pla­stycz­no­ści, mi­ni­mal­ne wy­dłu­że­nie, pro­mień gię­cia. Wszyst­kie pa­ra­me­try po­ni­żej normy. A tutaj, syń­ciu, jest zgło­sze­nie oszu­stwa han­dlo­we­go, które zaraz wyślę do ko­mi­sji han­dlu Ławy Elek­to­rów.

Ofi­cjal­ne zgło­sze­nie do Elek­to­rów zro­bi­ło ro­bo­tę. Han­dlarz prze­stra­szył się nie na żarty i szyb­ko uciekł. Nor­mal­nie Leena po­cze­ka­ła­by na ła­pów­kę, ale tym razem nie miała czasu na pod­cho­dy. Spie­szy­ła się na bar­dzo ważną li­cy­ta­cję, więc szyb­ko opu­ści­ła hur­tow­nię me­ta­li i po­bie­gła do domu au­kcyj­ne­go.

Dźwięk dzwon­ka z tru­dem prze­bił się ponad gwar roz­go­rącz­ko­wa­nych ludzi. Au­kcjo­ner mu­siał alar­mo­wać kilka razy, żeby han­dlow­cy prze­sta­li się prze­krzy­ki­wać.

– Numer dwa­na­ście przez sie­dem osiem. Emi­tent: spół­ka “Isto­ta Per­fek­cji”. Za­war­tość me­ry­to­rycz­na akcji to wzór ge­ne­tycz­ny zwie­rzę­cia po­cią­go­we­go z ro­dza­ju ta­na­mon. Akcja w po­sta­ci sztab­ki z wy­bi­tą mak­sy­mą spół­ki. Cy­tu­ję: “pięk­no stwo­rze­nia po­chod­ną umy­słu”. Napis okala znak to­wa­ro­wy spół­ki, czyli geo­me­trycz­ne przed­sta­wie­nie ko­mór­ki or­ga­nicz­nej. Skład che­micz­ny sztab­ki to nad­stop ko­bal­tu po­kry­ty ozdob­ną war­stwą ni­klo­wą. Kwota wyj­ścio­wa: osiem­set flo­re­nów trans­fe­ro­wych.

Na dźwięk ceny tłum za­fa­lo­wał z po­dzi­wu. Nikt jed­nak nie spo­dzie­wał się, że taka akcja pój­dzie tanio. Han­dlow­cy szep­ta­li mię­dzy sobą, a Leena w sku­pie­niu kal­ku­lo­wa­ła. Gdy pro­wa­dzą­cy ude­rzył w dzwo­nek, An­sze­ve­ese wy­pa­li­ła z ofer­tą ty­sią­ca flo­re­nów, żeby od razu po­ka­zać, kto tu jest po­waż­nym kon­ku­ren­tem.

– Ty­siąc dwie­ście! Ty­siąc trzy­sta! Ty­siąc czte­ry­sta! – Ofe­ren­ci prze­krzy­ki­wa­li się z ca­łych sił, a au­kcjo­ner no­to­wał pro­po­zy­cje w pocie czoła. Gdy kwota zbli­ży­ła się do trzech ty­się­cy, Leena znowu mocno pod­bi­ła staw­kę.

– Czte­ry ty­sią­ce!

Zgiełk na chwi­lę za­marł, dzię­ki czemu pro­wa­dzą­cy zdą­żył wpro­wa­dzić no­tat­ki w pro­to­ko­le.

– Czte­ry ty­sią­ce – po­wtó­rzył. – Czy ktoś da wię­cej?

Po chwi­li ciszy au­kcjo­ner ogło­sił za­koń­cze­nie li­cy­ta­cji.

– Ofe­rent z nu­me­rem szes­na­ście zo­sta­je zwy­cięz­cą. Pro­szę się po­ka­zać.

Leena pod­nio­sła rękę.

– Ach, to pani. Kwota fi­nal­na to czte­ry ty­sią­ce flo­re­nów trans­fe­ro­wych, plus czter­dzie­ści opła­ty ma­ni­pu­la­cyj­nej. Pro­szę panią An­sze­ve­ese do kan­ce­la­rii po od­biór do­ku­men­tów.

Leena uzna­ła, że dzień nie był stra­co­ny, po­nie­waż udało się zdo­być sztab­kę “Isto­ty Per­fek­cji”. Za­pła­ci­ła wię­cej, niż pla­no­wa­ła, ale wstęp­ne wy­li­cze­nia pod­po­wia­da­ły, że na czy­sto da się za­ro­bić około trzech ty­się­cy na każ­dej sztu­ce. A plan za­kła­dał zro­bie­nie przy­naj­mniej pię­ciu.

 

2.

Na pod­da­sze ma­ga­zy­nu trze­ba było się wdra­pać po dra­bi­nie i za każ­dym razem Le­enie coraz mniej się to po­do­ba­ło.

– To nie na moje stare kości – jęk­nę­ła, za­my­ka­jąc za sobą klapę.

– Sze­fo­wo, może twoi ro­bo­le po­win­ni wresz­cie za­mon­to­wać scho­dy? – za­py­ta­ła Barbo, asy­stent­ka Leeny. Dziew­czy­na odło­ży­ła na­rzę­dzia po­ler­skie, a skoro zna­lazł się pre­tekst, by zro­bić prze­rwę od pracy, to maska na nosie ani oku­lar na oczach też nie były po­trzeb­ne. Wokół oczu dziew­czy­ny ry­so­wa­ła się roz­ma­za­na linia sza­re­go pyłu.

– Może i masz rację, cór­ciu – zgo­dzi­ła się i przy­sia­dła się do stołu. – Mie­li­ście zro­bić po­rzą­dek.

Fak­tycz­nie, na pod­da­szu pa­no­wał ba­ła­gan. Na pod­ło­dze wa­la­ły się skraw­ki blach, ob­sy­pa­ne me­ta­lo­wym mia­łem. Na­rzę­dzia pię­trzy­ły się wśród pu­de­łek z ni­ta­mi, a re­ga­ły to­nę­ły w rol­kach pa­pie­ru. Na widok trzy­ma­nych w nie­ła­dzie fio­lek z od­czyn­ni­ka­mi che­micz­ny­mi Le­enie zro­bi­ło się słabo.

– Pu­ści­cie nas kie­dyś z tym, no, pu­ści­cie nas z dymem, dzie­cia­ki. Do­brze, że cho­ciaż w mo­dli­tew­ni­ku jest czy­sto.

Miej­sce do pracy z tech­ni­ka­mi ener­ge­tycz­ny­mi mu­sia­ło dawać po­czu­cie in­tym­no­ści, dla­te­go Barbo dbała tam o czy­stość. Na pufy co­dzien­nie za­kła­da­ła nowe po­krow­ce, dywan trze­pa­ła raz w ty­go­dniu, a sto­lik na su­row­ce skru­pu­lat­nie po­le­ro­wa­ła i wo­sko­wa­ła.

– Jak po­szła au­kcja? – za­in­te­re­so­wał się Tybb. Asy­stent sze­fo­wej wy­glą­dał na zmę­czo­ne­go. Ra­chi­tycz­na po­stu­ra mło­de­go Adep­ta nie wy­ni­ka­ła ze sła­be­go zdro­wia, lecz z ogól­nej nie­chę­ci do od­ży­wia­nia się i hi­gie­ny.

Leena po­ka­za­ła pu­deł­ko z akcją. Barbo za­ło­ży­ła rę­ka­wicz­ki i ostroż­nie ujęła ni­klo­wa­ną sztab­kę.

– Cacko – oce­ni­ła. – Pew­nie dro­gie, co?

– Czwór­kę, ale się zwró­ci.

Sztab­kę prze­jął Tybb i umo­co­wał w pre­cy­zyj­nych klesz­czach. Aby le­piej się przyj­rzeć zdo­by­czy, wsa­dził w oku­lar moc­niej­szą so­czew­kę.

– Zrób mi po­mia­ry – po­le­ci­ła sze­fo­wa. – Przy­pil­nuj do­brze wagi, bo to nad­stop z tego, no, z ko­bal­tu. Mu­sisz do­brze osza­co­wać pro­por­cje.

– A ja co mam robić? – za­in­te­re­so­wa­ła się Barbo.

– Ty, cór­cia, masz tu kasę i leć na mia­sto. Masz mi umó­wić tą fa­cet­kę od le­cze­nia, tą, wiesz, z kli­ni­ki od Matki Eanue. Po­wiedz jej, że to ode mnie.

– Kto robi ana­li­zę?

– Ja – po­sta­no­wi­ła Leena. – Ty mi, syń­ciu, zro­bisz ba­da­nie skła­du.

Ta­lent Leeny w dzie­dzi­nie ma­te­rii był do­brze znany w rii­vskim pół­świat­ku. Rzad­ko kiedy się zda­rza­ło, aby osoba z Dołów była Adep­tem, a już szcze­gól­nie o ta­kiej mocy. Sze­fo­wa nigdy nie pysz­ni­ła się swoim kunsz­tem, a Tybba taka po­sta­wa de­ner­wo­wa­ła, głów­nie z za­zdro­ści. Teraz po­dej­rze­wał, że nawet ona może sobie nie po­ra­dzić. Nie ko­men­to­wał jed­nak, bo znał swoje miej­sce w sze­re­gu. Miał też świa­do­mość, że Leena po­tra­fi­ła szyb­ko zdjąć maskę do­bro­tli­wej cio­tecz­ki w sile wieku. Za­miast tego, chciał zadać jesz­cze kilka pytań tech­nicz­nych, lecz nie zdą­żył. Po­czuł mro­wie­nie na karku, bo sze­fo­wa już pro­mie­nio­wa­ła po­ten­cja­łem.

– Ech, ko­bie­to – stęk­nął. – Jak ty to ro­bisz?

Do Leeny nic już nie do­cie­ra­ło. Prze­sta­wi­ła się na od­biór bodź­ców ener­ge­tycz­nych i od­cię­ła od świa­ta ze­wnętrz­ne­go.

Tech­ni­ki pa­syw­ne w dzie­dzi­nie ma­te­rii to nie bułka z ma­słem. Jako nie­zwy­kle trud­ne w utrzy­ma­niu, wy­ma­ga­ły po­świę­ce­nia du­żych ilo­ści ener­gii. Ale Leena umia­ła sobie z takim za­da­niem po­ra­dzić. Lata temu, pod­czas stu­diów, wło­ży­ła wiele wy­sił­ku, aby wy­szli­fo­wać swoje zdol­no­ści do praw­dzi­wie mi­strzow­skie­go po­zio­mu. Jej asy­sten­ci nie mieli o tym po­ję­cia. Są­dzi­li, że le­d­wie skoń­czy­ła szko­łę pierw­sze­go stop­nia i po pro­stu miała ta­lent, który potem roz­wi­ja­ła, tre­nu­jąc sztu­kę fał­szer­stwa.

Barbo i Tybb jedli aku­rat obiad, gdy z mo­dli­tew­ni­ka wy­ło­ni­ła się Leena.

– Co się stało, sze­fo­wo? – Barbo ze­rwa­ła się ze stoł­ka.

– Nic się nie stało, cór­ciu. Skoń­czy­łam te, no, skoń­czy­łam ba­da­nie.

Na stole wy­lą­do­wa­ły do­kład­ne szki­ce oraz macz­kiem za­no­to­wa­ne rzędy wią­zań che­micz­nych. Tybb po­de­rwał za­pi­ski i z nie­do­wie­rza­nia prze­tarł oczy.

– Sześć go­dzin?

Leena nie sko­men­to­wa­ła. Roz­sia­dła się na ka­na­pie i po­pro­si­ła o coś do je­dze­nia. Wy­glą­da­ła na wy­czer­pa­ną, ale i tak o wiele mniej, niż asy­sten­ci się spo­dzie­wa­li. Żadne z nich nie by­ło­by w sta­nie wy­ko­nać ta­kiej ro­bo­ty w tak krót­kim cza­sie.

– Sze­fo­wa jest jak au­to­mat – za­uwa­ży­ła Barbo.

– Po­ju­trze za­cznę kry­sta­li­za­cję kopii – oświad­czy­ła Leena, a potem sku­pi­ła się na grosz­ku z su­rów­ką i szpa­ra­ga­mi. A gdy zja­dła, spo­koj­nie opu­ści­ła warsz­tat. Tylko jesz­cze na dra­bi­nie tro­chę stę­ka­ła.

 

3.

Kor­rond Kaas miał łzy w oczach. Tak się wzru­szył, że ręce mu drża­ły, gdy na­le­wał her­ba­tę. 

– Jak ja się, pani ko­cha­nej, od­wdzię­czę?

Widok wiel­kie­go, umię­śnio­ne­go fa­ce­ta, który wła­śnie po­pła­kał się jak dziec­ko, spra­wił Le­enie przy­jem­ność.

– Uzdro­wi­ciel­ka jest umó­wio­na w tej, no, kli­ni­ce Matki Eanue. Nie spóź­nij się tam, syń­ciu, bo to jest bar­dzo kosz­tow­na pla­ców­ka i ter­mi­nu długo nie trzy­ma­ją.

Kor­rond po­sta­wił na stole słoik z mio­dem i miskę z po­ma­rań­czo­wy­mi wió­ra­mi. Leena z przy­jem­no­ścią na­pi­ła się go­rą­ce­go na­pa­ru.

– I niech twoja cór­cia uważa na­stęp­nym razem. Jak ją znowu ten ko­chaś na­pom­pu­je, to może się zro­bić nie­bez­piecz­nie.

Kor­rond wy­ja­śnił, że ko­cha­sia nikt już nigdy nie zo­ba­czy, a na pod­kre­śle­nie wagi swo­ich słów, po­ma­chał za­ci­śnię­tą pię­ścią. Leena po­my­śla­ła, że wo­la­ła­by spaść z dra­bi­ny, niż do­stać w gębę takim ko­wa­dłem.

– A twoja wdzięcz­ność, to wiesz, praw­da? – Nie trze­ba było tłu­ma­czyć. Kor­rond wyjął z szu­fla­dy pa­pie­ry i roz­ło­żył na stole. Naj­pierw sku­pił się na pla­nie Riive.

– Pew­no­ści nie mam – wy­ja­śnił – ale mie się zdaje, że może być tu, tu albo tu. Wszyst­ko na Do­łach.

Oboje wpa­try­wa­li się w mapę, na któ­rej Riive wy­glą­da­ło jak roz­cię­ta na pół plama ko­lo­ro­we­go atra­men­tu. Linią, która roz­dzie­la­ła mia­sto na czę­ści pół­noc­ną i po­łu­dnio­wą, była rzeka Au­de­lijn. To wła­śnie jej ko­ry­to wy­żło­bi­ło głę­bo­ki na trzy­dzie­ści me­trów uskok, w któ­rym kryły się Doły. Sza­nu­ją­ce się miesz­czu­chy omi­ja­ły tę dziel­ni­cę sze­ro­kim łu­kiem, bo nie bez przy­czy­ny miała par­szy­wą opi­nię. A im niż­szy po­ziom, tym było go­rzej, pod­lej i nie­bez­piecz­niej.

– Trud­na spra­wa – mruk­nę­ła Adept­ka. – Tam co ulicę, to bur­del.

– Tak – przy­znał Kor­rond. – Te trzy na­le­żą do Vosa. To na pewno nie są wszyst­kie lo­ka­cje. On ma ich wię­cej, nie­któ­re tajne. Mało kto ma do­stęp.

Leena cmok­nę­ła z nie­sma­kiem. Li­czy­ła na lep­sze in­for­ma­cje.

– Jak on się dowie, żeś pani moją córkę z tego baj­zlu wy­cią­gła, to nas ze skóry obe­drze.

Twier­dze­nie Kaasa było ze wszech miar praw­dzi­we, dla­te­go Leena po­ki­wa­ła tylko głową i nie ode­rwa­ła spoj­rze­nia od mapy.

– Każ­de­go można na coś zła­pać. Nawet tego ła­chu­drę.

– Po co pani to robi? Wszy­scy panią znają i sza­nu­ją. Kasą pew­nie pani też ob­ra­casz nie­ma­łą. Ja to bym w życiu tyle pie­nią­dza nie zgar­nął.

– Ale, że coś ci się, syń­ciu, nie po­do­ba?

– Mie się bar­dzo po­do­ba. Za to, żeś pani moją Tinę z tego bur­dla wy­ję­ła, to do końca życia będę wdzięcz­ny. Ale po co takie ry­zy­ko?

– Ty mi się, ten, no, w ży­cio­rys nie wpier­da­laj, bo ci tak wkro­pię, że cię wła­sna cór­cia nie pozna. – Kor­rond za­milkł i zajął się omó­wie­niem po­sia­dło­ści Vosa w Riive.

Gdy już Leena do­wie­dzia­ła się wszyst­kie­go, co chcia­ła, po­ma­sze­ro­wa­ła w kie­run­ku kan­ce­la­rii. Cze­ka­ło ją spo­tka­nie ze spe­cem od re­je­strów ak­cyj­nych. Tylko od­po­wied­nio umo­co­wa­ny w pra­wie spe­cja­li­sta mógł wy­sta­wić do­ku­men­ty na po­twier­dze­nie fał­szy­wych akcji.

Praw­nik ję­czał i krę­cił nosem, na­rze­kał, zwle­kał i co tylko jesz­cze mógł, to robił, żeby nie wy­szło, że sprze­daj­na z niego dziw­ka. Ale Leena już po mi­nu­cie roz­mo­wy wie­dzia­ła, jaki bę­dzie jej wynik.

– Ja nie chcę tu być pa­zer­ny, ale nawet gdy­bym – tutaj praw­nik udał zgor­sze­nie – to by drogo było. Bar­dzo drogo, bo mu­siał­bym pro­ce­du­ry omi­nąć i od­wró­cić uwagę kon­tro­le­rów.

– Panie Aami­ten – Leena cza­ro­wa­ła dalej – ja pana ro­zu­miem do­sko­na­le i ja nawet wię­cej po­wiem. Ja się cie­szę, że pan się ce­nisz, bo to zna­czy, że z pana jest praw­dzi­wy me­ce­nas, a nie jakiś tam kan­ce­li­sta z Dołów.

Gdy już me­ce­nas po­czuł się od­po­wied­nio po­łech­ta­ny, na stole wy­lą­do­wa­ła bi­lo­nów­ka z brzę­czą­cą za­war­to­ścią. I na tym w za­sa­dzie spra­wa się skoń­czy­ła, a Leena umó­wi­ła się na od­biór do­ku­men­tów za ty­dzień.

 

4.

Deszcz za­ci­nał drob­ny­mi, ostry­mi kro­pla­mi, wiał prze­ni­kli­wie zimny wiatr, a na do­miar złego od wil­go­ci na Do­łach śmier­dzia­ło zgni­li­zną i grzy­bem. Pół biedy, że teatr znaj­do­wał się mniej wię­cej w po­ło­wie drogi z góry na dół. Nad samą rzeką zwy­kle śmier­dzia­ło jesz­cze bar­dziej, bo do mie­szan­ki aro­ma­tów do­łą­czał odór szczyn, które spły­wa­ły tu z ca­łe­go mia­sta.

Teatr o ro­man­tycz­nej na­zwie “Bal­bi­na Ma­li­na” na­le­żał do Eu­ge­na Vosa, wiel­bi­cie­la nie­zbyt wy­szu­ka­nych spek­ta­kli. Na afi­szu pla­ców­ki znaj­do­wa­ły się takie ty­tu­ły jak “Gów­nia­ne spra­wy” albo “Le­gen­da po­jem­nej kró­lo­wej”. Mało wy­bred­nej ga­wie­dzi nie cho­dzi­ło o wa­lo­ry dra­ma­tur­gicz­ne, a ra­czej o tanią pod­nie­tę. Leena rów­nież nie przy­by­ła tutaj dla ar­ty­stycz­nych unie­sień. Waż­niej­sze było prze­ko­nać wła­ści­cie­la te­atru do ubi­cia in­te­re­su.

– Biorę wszyst­kie – oznaj­mił z uśmie­chem Eugen Vos. – Kwota mi od­po­wia­da.

Leena wy­mie­ni­ła za­sko­czo­ne spoj­rze­nie z Barbo.

– No i pięk­nie – od­par­ła zbita z tropu fał­szer­ka. – Bo są dobre.

– Pani An­sze­ve­ese za­wsze mi naj­lep­sze rze­czy przy­no­si – po­chwa­lił Vos i po­dra­pał się po bul­wia­stym nosie. – Zaraz tu Kja­ar­dan po­spraw­dza, ale na pewno bę­dzie do­brze.

Asy­stent wła­ści­cie­la ode­brał od Leeny sfał­szo­wa­ne akcje razem z pod­ro­bio­ny­mi cer­ty­fi­ka­ta­mi.

– Eg­zem­pla­rze urzę­do­we są już w re­je­strze – do­da­ła Leena.

– No i pięk­nie. A my w tym cza­sie sobie usią­dzie­my i po­ga­da­my o waż­niej­szych spra­wach.

Leena nie lu­bi­ła ta­kich nie­spo­dzia­nek, szcze­gól­nie, jeśli do­ty­czy­ły Eu­ge­na Vosa, wiecz­nie uśmiech­nię­te­go wła­ści­cie­la te­atru, który po­tra­fił bez mru­gnię­cia okiem po­sy­łać całe ro­dzi­ny na dno rzeki. A ludzi miał wielu, nie tylko ta­kich tę­pa­ków jak Kor­rond Kaas.

– Pani Leeno, pro­szę tu, o – po­wie­dział Kaas i po­pro­wa­dził Adept­kę z biura do wiel­kie­go sa­lo­nu, w któ­rym szef or­ga­ni­zo­wał przy­ję­cia, orgie albo ciche eg­ze­ku­cje. Wszyst­ko tu pach­nia­ło świe­żo­ścią i prze­py­chem. I tro­chę też tan­de­tą.

Leena usia­dła na ma­syw­nym szez­lon­gu i za­pa­dła się w skó­rza­ną po­du­chę. Z kolei Vos roz­wa­lił się na wiel­kim fo­te­lu, który jak tron w sali kró­lew­skiej ster­czał na ni­skim po­de­ście. W sa­lo­nie za­ro­iło się od mło­dych i wy­zy­wa­ją­co ubra­nych dziew­czyn. Ich cera wpa­da­ła w od­cie­nie różu i po­ma­rań­czy.

– Nowe?

– Świe­że skóry, do­pie­ro co je na próbę do­sta­łem – wy­ja­śnił Vos i po­kle­pał jedną z dziew­czyn po po­ślad­ku. Ta się tylko nie­win­nie uśmiech­nę­ła i po­sta­wi­ła na stole miskę z orze­cha­mi. – Pięk­ne, ŝio­hań­skie dup­cie, brą­zo­wiut­kie jak ta lala. Od no­we­go kon­tra­hen­ta. – Eugen na­chy­lił się w stro­nę Leeny i ob­le­śnie za­re­cho­tał. – Ale jesz­cze nie pró­bo­wa­ne. Wiesz, pani, o co cho­dzi, nie?

Leena udała uśmiech i szyb­ko zmie­ni­ła temat.

– Pan ma jesz­cze jakąś spra­wę?

– Wła­śnie. Pani wy­ko­na dla mnie rzecz na za­mó­wie­nie, co?

Na znak Vosa Kor­rond przy­niósł me­ta­lo­wą skrzyn­kę. Naj­wy­raź­niej w środ­ku znaj­do­wa­ło się coś dro­go­cen­ne­go, bo same zdo­bie­nia i srebr­na po­kry­wa po­jem­ni­ka warte były nie­złą sumę. Ale do­pie­ro na widok za­war­to­ści brwi Leeny pra­wie do­je­cha­ły do be­re­tu z piór­ka­mi.

– Akcja z serii emi­to­wa­nej przez Ławę Elek­to­rów pro­win­cji Sze­ras – wy­re­cy­to­wał z dumą Eugen. – Opa­trzo­na ban­de­ro­lą Banku Sze­ras. Ładne gówno, nie?

Leena wy­ję­ła z to­reb­ki szkło po­więk­sza­ją­ce i przyj­rza­ła się płyt­ce. Zdzi­wi­ła się bar­dzo na widok ażu­ro­wej, praw­do­po­dob­nie ty­ta­no­wej obu­do­wy, która opla­ta­ła ide­al­nie oszli­fo­wa­ny, pro­sto­kąt­ny dia­ment. To nie­zwy­kłe cacko mu­sia­ło być warte kil­ka­dzie­siąt ty­się­cy.

– Co za­wie­ra?

– Pro­ces tech­no­lo­gicz­ny prze­rób­ki alg na oleje palne. Ja tam się nie znam na che­mi­ka­liach, to wszyst­ko dla mnie jedno gówno. Ale sama akcja stoi po­wy­żej czter­dzie­stu ty­się­cy. Gwa­ran­cja Banku Sze­ras robi swoje. Cer­ty­fi­ka­ty mają ubez­pie­cze­nie prze­ciw spe­ku­la­cjom.

– Pięk­na ro­bo­ta – oce­ni­ła fał­szer­ka. – Gra­tu­lu­ję, je­steś pan teraz tym, no, współ­wła­ści­cie­lem pro­win­cji.

– Jesz­cze nie. Do­sta­łem toto na chwi­lę, do ob­rób­ki. No i chyba jasna spra­wa, o co panią chcę za­py­tać, nie? Po­trze­ba zro­bić czte­ry kopie.

– Nie – Leena wy­pa­li­ła bez na­my­słu.

– Nie?

– Nie.

– Ale jak to?

– Tak to.

Go­spo­darz wy­chy­lił cały kie­li­szek rumu i zaraz nalał sobie drugi.

– Pani Leeno, mie pani od­ma­wiasz?

– Panie Vos. Myśmy już nie­je­den biz­nes ubili i za­wsze się opła­ca­ło. A to się opła­cać nie bę­dzie.

– A jak ja pani po­wiem, ile dam za to szmal­cu?

– To nic nie da. Ja tego nie wezmę, bo to po­li­tycz­na spra­wa.

W sa­lo­nie za­pa­dła cisza.

– Kur­wi­ca mie zaraz weź­mie! – krzyk­nął Vos i ci­snął kie­lisz­kiem o pod­ło­gę. – A coś pani taka mądra, co? Skąd pani wiesz, że to po­li­tycz­na spra­wa?

Przerażona Barbo spodziewała się, że zaraz pojawią się ochroniarze Vosa i wrzucą gości do rzeki z kamieniami dowiązanymi do stóp. Ale najwyraźniej Leena nie podzielała tych obaw.

– Panie Vos, przecież ja ten, głupia nie jestem. Tylko ktoś związany z tą, no, z polityką prowincji może się pochwalić taką akcją. Najpewniej ktoś z Ławy Elektorów.

– To racja. Zle­ce­nie dał mi elek­tor Er­ke­var Studd.

– Po co jemu takie fał­szyw­ki, to nie moja spra­wa. Ja się nie mie­szam do po­li­ty­ki.

– Pani Leeno. Ja mam umó­wio­ny trans­port. Skóry pro­sto z Ŝiohan. Naj­wyż­sza klasa. Jak mie ktoś tej ro­bo­ty nie opę­dzi, to gówno bę­dzie z naj­więk­sze­go in­te­re­su. A ja na­praw­dę grubo za­pła­cę. I po­kry­ję kosz­ty ma­te­ria­łów. Czy­sty za­ro­bek, na łapę. Bę­dziesz pani szczę­śli­wa jak świ­nia w bło­cie.

– Ja też mam swój biz­nes i nie chcę go ta­plać w bło­cie.

– Pięć­dzie­siąt ty­się­cy – za­pro­po­no­wał Eugen.

– Sześć­dzie­siąt.

– Dobra.

 

5.

Ta­kich hur­tow­ni­ków Leena lu­bi­ła. Ta­kich, co mieli pa­pie­ry w po­rząd­ku oraz asor­ty­ment do­brej klasy. Nawet jeśli drogi, to li­czy­ła się ja­kość. Bo towar do­brej ja­ko­ści ku­po­wa­li po­waż­ni pro­du­cen­ci a nie byle płot­ki. Bla­chy i for­mat­ki z eigreń­skiej hur­tow­ni Lar à Ban na­le­ża­ły do wyż­szej ka­te­go­rii, dla­te­go Leena z za­do­wo­le­niem pod­pi­sa­ła kon­trakt, a potem z wy­sił­kiem wdra­pa­ła się na pod­da­sze.

– No i jak, syń­ciu – za­py­ta­ła dy­sząc i sa­piąc. Tybb od­wró­cił się znad dia­men­to­wej sztab­ki z nie­za­do­wo­lo­ną miną.

– Nie damy rady – ogło­sił. – A już na pewno nie w mie­siąc. To nie­moż­li­we. Zro­bi­łem wstęp­ne ba­da­nie struk­tu­ry. Gdy­bym nie miał do­ku­men­ta­cji od Vosa, to pew­nie nawet bym za­pi­su tech­no­lo­gii nie zna­lazł. Poza tym nie ro­zu­miem, po co mamy to robić? Prze­cież to wszyst­ko pozór.

– Już tłu­ma­czy­łam. Chcę mieć do­dat­ko­we sztu­ki. W czym pro­blem?

– W tym, że ten zapis mie­rzy się w mi­kro­nach! Po­je­dyn­cze zda­nia mają sze­ro­kość po dwie­ście, co daje śred­nio dwa mi­kro­ny na li­te­rę. Dzie­sięć razy mniej niż ko­mór­ka ludz­ka. To jest taki dro­biazg, że ja nie je­stem w sta­nie nawet do­brze go od­czy­tać, a co do­pie­ro mówić o sko­pio­wa­niu. Ale to tylko jedna spra­wa. Po­zo­sta­je kwe­stia ma­te­ria­łów. Ja nie umiem po­ru­szyć struk­tu­ry kry­sta­licz­nej dia­men­tu. To jest po pro­stu zbyt wy­czer­pu­ją­ce. Może i forsa za zle­ce­nie jest dobra, ale ja nie chcę tu zejść na zawał, kiedy się z ener­gii spo­mpu­ję.

– Nikt, syń­ciu, nie po­wie­dział, że ty masz to ogar­nąć.

Tybb już chciał coś po­wie­dzieć, ale się za­wa­hał. Cmok­nął tylko, wsa­dził ręce do kie­sze­ni i wbił spoj­rze­nie w dia­men­to­wą sztab­kę.

– A, ro­zu­miem. – Po­ki­wa­ła głową, a potem zwró­ci­ła się do Barbo. – A ty, córuś, też my­ślisz, że nie dam rady?

Dziew­czy­na była tak za­kło­po­ta­na, że nie udało jej się skle­cić sen­sow­ne­go zda­nia. Dało się tylko zro­zu­mieć, że ona sza­nu­je, po­dzi­wia i tak dalej, ale.

– A, idź­cie mi stąd w cho­le­rę – wark­nę­ła Leena.

Sze­fo­wa za­mknę­ła się na pod­da­szu i nikt jej nie wi­dział przez trzy dni. Ka­za­ła od­pra­wiać in­te­re­san­tów i uma­wiać na na­stęp­ny ty­dzień. Aż w końcu, gdy już jej cho­le­ra ode­szła, po­sła­ła chło­pa­ków z hur­tow­ni po asy­sten­tów.

– Pani Leeno, ja prze­pra­szam – za­czę­ła Barbo, ale sze­fo­wa jej prze­rwa­ła, wska­zu­jąc blat ro­bo­czy. A tam na chwy­ta­kach świe­ci­ły się dwie akcje Banku Sze­ras. Tybb nawet nie śmiał żad­nej do­tknąć, tylko przy­glą­dał się wiel­ki­mi ocza­mi. Leena zo­sta­wi­ła ich sa­mych i ze­szła na dół, do hur­tow­ni.

– Ja pier­do­lę, jak ona to zro­bi­ła? Po­dział ple­chy, czy co?

– Ale z nas głup­ki – oce­ni­ła Barbo, a Tybb nie za­prze­czył.

 

6.

W ma­ga­zy­nie Leeny pra­co­wa­ło kil­ka­na­ście osób. Głów­nie młode chło­pa­ki, które żyły na ba­kier z pra­wem. Nie­któ­rzy to po­spo­li­te mię­śnia­ki, inni to drob­ne cwa­niacz­ki albo ży­cio­we ofer­my. Do tego trze­ba do­li­czyć dwój­kę księ­go­wych i dwój­kę Adep­tów asy­sten­tów. Oprócz Barbo i Tybba nikt nie znał szcze­gó­łów nie­ofi­cjal­nej dzia­łal­no­ści sze­fo­wej. Oczy­wi­ście dla za­ufa­nych nie było ta­jem­ni­cą, że hur­tow­nia słu­ży­ła przede wszyst­kim za pral­nię pie­nię­dzy. No bo kto by się do­li­czył kil­ku­set flo­re­nów tu, czy tam przy za­mó­wie­niach na dzie­siąt­ki ty­się­cy? Za­ło­ga bar­dzo dbała o bez­pie­czeń­stwo pani An­sze­ve­ese, po­nie­waż w Riive nikt się tak nie opie­ko­wał swoim gan­giem jak ona. Teraz wszyst­kim było głu­pio, bo za­wie­dli jej za­ufa­nie. Przy oka­zji za­ło­gę ob­le­ciał strach, bo po sze­fo­wej można się było róż­nych rze­czy spo­dzie­wać.

Na razie jesz­cze Leena nie ze­szła z góry, bo cią­gle szu­ka­ła śla­dów po wła­my­wa­czu, ale na­strój w sali ma­ga­zy­no­wej był podły. Naj­go­rzej czuła się Barbo, która ze­szłe­go wie­czo­ra wy­szła z warsz­ta­tu ostat­nia.

– Prze­cież po­za­my­ka­łam wszyst­ko – tłu­ma­czy­ła się za­pła­ka­na dziew­czy­na. – Zamek ob­ło­ży­łam tech­ni­ką prze­mia­ny, za­cze­py zro­sły się z fra­mu­gą. Co to za wła­my­wacz?

– Mu­siał być Adept – od­gadł Tybb gro­bo­wym gło­sem. – I to nie naj­gor­szy.

Le­enie zo­sta­ło tylko kląć.

– Zaj­rzeć mi, kurwa, w każdą dziu­rę w mie­ście! – krzy­cza­ła. – Wy­rwać każ­de­go me­ne­la z rynsz­to­ku i wy­py­tać. Jak trze­ba, to wkrę­cić jaja w ima­dło! Nogi z dupy po­wy­ry­wam, jeśli się wszyst­ko nie znaj­dzie!

Hur­tow­nię ar­ty­ku­łów me­ta­lo­wych trze­ba było za­mknąć, bo wszy­scy ru­szy­li w mia­sto, szu­kać zło­dziei. Po kilku dniach wę­sze­nia w naj­ciem­niej­szych za­ka­mar­kach Riive, żaden ze skar­bów sze­fo­wej się nie od­na­lazł. Kilku chło­pa­ków to­wa­rzy­szy­ło Le­enie, ale mieli się nie an­ga­żo­wać, tylko trzy­mać po­dej­rza­nych pod­czas prze­słu­chań. A potem opo­wia­da­li w ba­rach o tym, na co się na­pa­trzy­li.

– Na Do­łach naj­pierw był Mor­ten a potem Jule – wy­li­czył Raavi. – Star­si go­ście, a ona ich bez li­to­ści po­ha­ra­ta­ła. Jed­ne­mu roz­grza­ła plom­by w zę­bach do czer­wo­no­ści, a dru­gie­mu roz­to­pi­ła me­ta­lo­wą kulę w nosie. I jesz­cze była Lam­ber­to­wa, któ­rej za­mro­zi­ła palce na ka­mień. Ka­za­ła mi młot­kiem przy­pie­przyć i cała dłoń po­szła w drob­ny mak. Mówię wam, strach teraz do hur­tow­ni wra­cać.

– Co ona ta­kie­go na tym pod­da­szu miała, że w taki szał wpa­dła?

Tego chło­pa­ki wie­dzieć nie mogli, bo Leena trzy­ma­ła wszyst­ko w se­kre­cie. Było tylko jedno miej­sce, w któ­rym po­zwa­la­ła sobie na szcze­rość.

– Wszyst­ko tam mia­łam – przy­zna­ła się. – Fał­szyw­ki i ory­gi­na­ły. Cer­ty­fi­ka­ty. Pie­czę­cie. I pie­nią­dze. Kil­ka­na­ście ty­się­cy w trans­fe­ro­wych, a w tych, no, w li­stach ban­ko­wych jesz­cze wię­cej.

Ze­gar­mistrz słu­chał cier­pli­wie, ale nie ode­rwał wzro­ku od me­cha­ni­zmu. Dłu­bał w try­bi­kach z wiel­ką ostroż­no­ścią.

– Tato, a ty jak­byś to ro­ze­grał? – za­py­ta­ła fał­szer­ka. – Zro­bi­li­śmy na mie­ście dużo szumu. Naj­go­rzej, że nie wiem, czy się ten, no, Vos o wszyst­kim do­wie­dział.

Oj­ciec Leeny pod­niósł spoj­rze­nie.

– Brzmi to wszyst­ko bar­dzo nie­bez­piecz­nie – pod­su­mo­wał za­chryp­nię­tym gło­sem Rijad An­sze­ve­ese. Kiedy pa­trzył na córkę, jego lewe oko wy­glą­da­ło w so­czew­ce oku­la­ru na ogrom­ne.

Ze­gar­mistrz do­krę­cił śrub­ki i za­mknął po­kry­wę obu­do­wy.

– No, dobra. Scho­wa­ne – oznaj­mił. – A teraz pomóż mi to po­wie­sić – po­pro­sił i z tru­dem wstał od blatu ro­bo­cze­go. Na wą­tłych no­gach pod­szedł do ścia­ny i wska­zał córce ha­czyk do po­wie­sze­nia ze­ga­ra.

– Bądź ostroż­na, córuś.

– Będę.

– Mia­łem na myśli zegar.

Leena do mło­dych rów­nież nie na­le­ża­ła, więc wej­ście na sto­pień i po­wie­sze­nie pudła z me­cha­ni­zmem oka­za­ło się nie­ła­twe.

– Zrób her­ba­ty, córuś.

Gdy już napar sta­nął na sto­li­ku, Rijad z przy­jem­no­ścią roz­siadł się w fo­te­lu obok.

– Po co oka­le­czy­łaś tych ludzi? Mor­te­na, Jule, Lam­ber­to­wą?

– Wszy­scy sobie za­słu­ży­li. Po­ry­wacz, na­ga­niacz i bur­del­ma­ma, która tłu­kła dziew­czy­ny.

Rijad się skrzy­wił i wes­tchnął.

– Pod­ję­łaś bar­dzo ry­zy­kow­ną grę. Vos to wa­riat. Rzą­dzi Do­ła­mi od tylu lat. Sam nie pa­mię­tam, kiedy się to za­czę­ło. Trzę­sie wiel­ką kasą i stać go nawet na ku­ra­cje od­mła­dza­ją­ce.

– Wszyst­ko musi mieć swój kres.

– Ja myślę, że ci się, córuś, bar­dzo po­mie­sza­ło. Wiem, co w tobie sie­dzi, ja też o tym nie mogę za­po­mnieć. Ale to były tylko trzy lata, a mi­nę­ło już trzy­dzie­ści.

Leena za­mil­kła i za­pa­trzy­ła się w fi­li­żan­kę.

– Tyle lat cze­ka­łam na oka­zję, tato. Teraz wresz­cie mam te, no, wspar­cie.

– Nic nie chcę wie­dzieć. Ale dam ci, córuś, radę. Jeśli chcesz, żeby to się do­brze roz­nio­sło, to po­ga­daj z Lu­bu­szem.

Nagle her­ba­ta prze­sta­ła sma­ko­wać.

– Wiem, co po­wiesz – Rijad uprze­dził wy­buch córki. – Ale to jest dobry mo­ment, żebyś do niego po­szła. On się bar­dzo zmie­nił, a przez to, co było kie­dyś, jest ci wi­nien.

– A ty byś z nim roz­ma­wiał?

– Ja bym mu łeb urwał, ale ty je­steś ode mnie mą­drzej­sza.

Per­spek­ty­wa spo­tka­nia z su­te­ne­rem na­pa­wa­ła Leenę obrzy­dze­niem, ale chyba fak­tycz­nie nie miała in­ne­go wyj­ścia.

 

7.

Po­cząt­ko­wo ka­sje­rzy nie do­ce­ni­li uporu Leeny, któ­rej na sali dla klien­tów nic nie in­te­re­so­wa­ło. Fał­szer­ka chcia­ła wejść do biura, a kiedy oka­za­ło się, że nie ma na to zgody, sta­nę­ła przy jed­nym z okie­nek dla in­te­re­san­tów i upar­ła się, że nie wyj­dzie. Oczy­wi­ście zaraz po­ja­wi­li się bar­czy­ści ochro­nia­rze, więc chło­pa­ki z hur­tow­ni, któ­rzy cią­gle cho­dzi­li za sze­fo­wą, zła­pa­li pałki i noże. Sy­tu­ację opa­no­wał niski głos wła­ści­cie­la.

– Oczom nie wie­rzę. Pani An­sze­ve­ese? Za­pra­szam do sie­bie.

Ruen var Lu­busz nie wy­glą­dał na ty­po­we­go su­te­ne­ra. Nie był ob­le­śnym, nie­ogo­lo­nym pro­sta­kiem ani tępym bru­ta­lem. Przy­po­mi­nał ra­czej do­brze pro­spe­ru­ją­ce­go ma­kle­ra i na ta­kie­go przed­się­bior­cę kre­ował się wśród rii­vskich bo­ga­czy.

– Chyba z gro­bów umar­li wy­le­zą, skoro po­sta­no­wi­ła mnie pani od­wie­dzić.

Leena mil­cza­ła. Wpa­try­wa­ła się w pod­sta­rza­łe­go han­dla­rza, a w my­ślach szu­ka­ła od­po­wied­nich słów, żeby za­cząć roz­mo­wę.

– Może za­pro­po­nu­ję cia­sto i her­ba­tę? Spro­wa­dzi­łem z Bar­ruk prze­pysz­ny szczep zioła her­ba­cia­ne­go. Na­zy­wa się Viz Ŝim­lach i jest wy­śmie­ni­ty.

Od­po­wied­nie słowa nadal się nie po­ja­wi­ły, więc roz­mo­wa utknę­ła w mar­twym punk­cie.

– Niech zgad­nę. Coś panią prze­ro­sło, nie zna­la­zła pani roz­wią­za­nia, a spra­wa jest na tyle po­waż­na, że oj­ciec za­pro­po­no­wał za­po­mnieć o daw­nych ura­zach i zwró­cić się do mnie. Praw­da?

Leena wresz­cie zna­la­zła sa­tys­fak­cjo­nu­ją­cy po­czą­tek dia­lo­gu.

– Obyś zdechł, prze­klę­ty skur­wy­sy­nie.

Ruen lekko się zmie­szał.

– Pani Leeno, gwa­ran­tu­ję, że skoń­czy­łem z tym, jakby to ująć, pro­ce­de­rem. Skoń­czy­łem już dawno. Zaj­mu­ję się teraz tylko ob­ro­tem walut i akcji. O tam­tym sta­ram się za­po­mnieć.

– Ja nigdy nie za­po­mnę.

– Wy­obra­żam sobie, ale pro­szę pa­mię­tać, że nie tylko ja je­stem wi­nien. W tam­tych cza­sach pani oj­ciec bar­dziej in­te­re­so­wał się bu­tel­ką niż córką.

Leena nie wy­trzy­ma­ła.

– Ty mnie sprze­da­łeś Vo­so­wi, skur­wy­sy­nie, a nie mój oj­ciec!

Po­miesz­cze­niem wstrzą­snę­ła ema­na­cja pul­su­ją­cej ener­gii, a blat biur­ka po­pę­kał, jakby spo­czę­ła na nim tona bla­chy.

– To przez cie­bie da­wa­łam dupy byle ła­chu­drom, a Eugen za­bie­rał każdy grosz!

Lu­busz nawet nie pró­bo­wał uda­wać, że się nie bał. Cof­nął się pod ścia­nę, nie spusz­cza­jąc przy tym Adept­ki z oczu. Do biura wpa­dli ochro­nia­rze, ale go­spo­darz, mimo lęku, szyb­ko ich od­pra­wił.

– Pro­szę mi wie­rzyć, że wszyst­ko się zmie­ni­ło – oznaj­mił drżą­cym gło­sem. – Sam je­stem ro­dzi­cem, a teraz nawet dziad­kiem. Na wszyst­ko pa­trzę ina­czej niż w cza­sach pani ojca. Jedna z moich córek jest Adept­ką, a jej spe­cja­li­za­cją jest dzie­dzi­na ma­te­rii. Tak jak pani.

Ruen prze­ła­mał drę­two­tę i nie­zgrab­nie pod­szedł do barku. Wy­cią­gnął bu­tel­kę i dwa kie­lisz­ki.

– Mogę je­dy­nie za­ofe­ro­wać moje prze­pro­si­ny.

Leena zwal­czy­ła w sobie złość i się­gnę­ła po kie­li­szek. Rum był mocny, słod­ki, dzię­ki czemu po­mógł sku­pić się na waż­niej­szych spra­wach.

– Pro­po­nu­ję rów­nież współ­pra­cę. W ra­mach za­dość­uczy­nie­nia zajmę się pani spra­wą. Oczy­wi­ście cał­ko­wi­cie nie­od­płat­nie.

W za­sa­dzie o to wła­śnie Le­enie cho­dzi­ło. Opo­wie­dzia­ła więc o kra­dzie­ży i po­szu­ki­wa­niu za­gi­nio­nych akcji, ale współ­pra­ca z Lu­bu­szem oka­za­ła się gorz­ką pi­guł­ką do prze­łknię­cia. Słod­ki rum w dużej ilo­ści bar­dzo w tej sy­tu­acji po­mógł.

 

8.

Trze­ba przy­znać, że Ruen var Lu­busz za­słu­żył na re­pu­ta­cję sku­tecz­ne­go kon­fi­den­ta. Za­ję­ło mu rap­tem dwa dni, żeby nie tylko się cze­goś do­wie­dzieć, ale nawet zna­leźć świad­ka wła­ma­nia. Świad­kiem oka­zał się wła­ści­ciel ma­ga­zy­nu, który są­sia­do­wał z hur­tow­nią Leeny. Tan­kard Ho­ule­bekk nie był skory do ze­znań, ale od­po­wied­nio przy­ci­śnię­ty przez Lu­bu­szo­wych mię­śnia­ków, wy­śpie­wał wszyst­ko. I dla­te­go Leena po­szła z awan­tu­rą do Eu­ge­na Vosa.

– Chcia­łeś mnie pan tak za­ła­twić? Takie z panem in­te­re­sy?

Gang­ster nie był przy­zwy­cza­jo­ny do ta­kiej bez­czel­no­ści w sto­sun­ku do sie­bie, dla­te­go też się wściekł.

– Co ty sobie wy­obra­żasz, babo nie­szczę­sna? – wark­nął. – To ja tu je­stem od opier­da­la­nia ludzi!

Emo­cje udało się opa­no­wać dzię­ki in­ter­wen­cji asy­sten­ta, który uzmy­sło­wił sze­fo­wi, że spra­wa może mieć po­waż­ne kon­se­kwen­cje.

– To dla­cze­go ma­ga­zy­nier po­wie­dział, że wi­dział tę, no, dziew­czy­nę od Vosa, co? – drą­ży­ła Leena. – Skąd on mógł wie­dzieć?

– Ja tego Ho­ule­bek­ka znam, przy­zna­ję. To re­gu­lar­ny klient. Pew­nie dla­te­go ko­ja­rzył dziew­czy­nę. A po­wie­dział, jak się na­zy­wa­ła?

– Śli­wecz­ka.

Vos wy­mie­nił za­kło­po­ta­ne spoj­rze­nie z asy­sten­tem.

– Sze­fie, co druga się tak na­zy­wa – wy­ja­śnił Kja­ar­dan. – W sen­sie, że dla klien­tów.

– Panie Vos, niech mi pan tu nie bla­gu­je. – Leena wku­rzy­ła się nie na żarty.

– No, mówię, że niech mie krew za­le­je, jeśli kła­mię. Żadna moja dziew­czy­na nie jest Adept­ką.

– Jak pan mo­głeś o czymś takim nie wie­dzieć? I teraz oboje żeśmy stra­ci­li tą, no, grubą forsę. Pan stra­ci­łeś akcję od elek­to­ra Stud­da, a nawet dwie, bo jedną kopię to ja ten, no, zdą­ży­łam zro­bić. A mi rąb­nę­ła wszyst­kie oszczęd­no­ści. To jak to mogła nie być Adept­ka?

– A skąd ja mam wie­dzieć, że to nie ci pani asy­sten­ci, co? Ta pani młoda lala też jest Adept­ką. I ten śmier­dzą­cy chu­dzie­lec tak samo.

Tego już było za wiele. Leena wy­buch­nę­ła nie tylko po­to­kiem prze­kleństw, ale i ener­gią, od któ­rej po­pę­ka­ły klep­ki w pod­ło­dze. Oczy­wi­ście na­tych­miast po­ja­wi­li się ochro­nia­rze Vosa, a Kja­ar­dan po­pi­sał się umie­jęt­no­ścią ope­ro­wa­nia mocą. Spraw­nie oto­czył szefa tech­ni­ka­mi ochron­ny­mi.

– Prze­stań, wa­riat­ko! – krzy­czał Vos. – W ten spo­sób nic nie po­ra­dzi­my.

Minął dobry kwa­drans, zanim Eugen udo­bru­chał fał­szer­kę. Per­spek­ty­wa utra­ty zle­ce­nia od elek­to­ra była prze­ra­ża­ją­ca, ale jesz­cze strasz­niej­sze wy­da­wa­ło się to, jak w tej sy­tu­acji po­li­tyk mógł się za­cho­wać.

– A niech on mi jesz­cze na łeb ścią­gnie Szwa­dron Bez­pie­czeń­stwa, to będę uje­ba­ny!

– Kłam­ca i oszust!

– Pani An­sze­ve­ese. Jaki ja miał­bym w tym in­te­res, co? Prze­cież ja wła­śnie szy­ku­ję naj­więk­szy w życiu trans­port. Ścią­gam skóry naj­wyż­szej klasy, pro­sto z Ŝiohan. Jak ja się teraz wy­mi­gam, to mie tamci za jaja po­wie­szą.

Vos nie zna­lazł w Le­enie współ­czu­cia. Nie wy­glą­da­ła na ob­ła­ska­wio­ną, a ra­czej na taką, która mogła w każ­dej chwi­li wy­buch­nąć. Fał­szer­ka za­żą­da­ła na­tych­mia­sto­we­go za­mknię­cia wszyst­kich domów scha­dzek i prze­słu­cha­nia każ­dej dziew­czy­ny. Po kolei.

– Albo wiesz pan, co? Dawaj mi tu zaraz na pi­śmie wszyst­kie ad­re­sy. Sama je prze­słu­cham. Panu za­ufać nie mogę.

Na widok wa­ha­ją­ce­go się Eu­ge­na, Leena od­pa­li­ła się jesz­cze bar­dziej.

– Dawaj szyb­ko albo zaraz sama do tego elek­to­ra pójdę i wszyst­ko mu opo­wiem!

Wobec ta­kie­go ar­gu­men­tu Vos po­czuł się bez­rad­ny i ska­pi­tu­lo­wał. Roz­ka­zał przy­nieść asy­sten­to­wi księ­gi z za­pi­sa­mi i wy­no­to­wać lo­ka­cję wszyst­kich sy­pial­ni pro­sty­tu­tek.

– Sze­fie, na pewno?

– Za­wrzyj gębę, Kja­ar­dan i rób, co mówię – po­le­cił Vos. – Już mi star­czy, że pod­ło­gę po­kie­re­szo­wa­ła. I to jaką! Za tyle szmal­cu!

Jesz­cze tego sa­me­go dnia Leena razem z pra­cow­ni­ka­mi hur­tow­ni obe­szła dwa ad­re­sy, gdzie z wła­ści­wą sobie mie­sza­ni­ną do­bro­dusz­no­ści i bez­czel­no­ści roz­sta­wia­ła po ką­tach bur­del­ma­my i wy­ki­daj­łów. A gdy było po wszyst­kim, za­mknę­ła się na swoim pod­da­szu. Chło­pa­ki po­sta­no­wi­li, że nie zo­sta­wią sze­fo­wej samej, ale żeby jej nie draż­nić, scho­wa­li się w hur­tow­ni i otwo­rzy­li flasz­kę.

– Co ona taka de­li­kat­na dzi­siaj była, co? – dzi­wił się Raavi. – W ogóle tych swo­ich cza­rów nie uży­wa­ła. Jak nie ona.

– Ale Vosa nie­źle po­go­ni­ła, nie? – za­śmiał się Emmet.

Chło­pa­ki z przy­jem­no­ścią opróż­ni­li po kie­lon­ku na po­hy­bel Eu­ge­no­wi.

 

9.

Eirel­la Lo­even­sze­en nigdy nie spo­tka­ła pani An­sze­ve­ese, ale sły­sza­ła o niej różne opo­wie­ści. We­dług nie­któ­rych była to po­czci­wa ko­bie­ta, która dbała o swo­ich ludzi, a jed­no­cze­śnie dys­po­no­wa­ła wiel­kim ta­len­tem w dzie­dzi­nie ma­te­rii. I dzi­siaj po raz pierw­szy nada­rzy­ła się oka­zja, żeby skon­fron­to­wać plot­ki z rze­czy­wi­sto­ścią.

Kiedy Leena zja­wi­ła się w przy­byt­ku, od razu prze­go­ni­ła wy­ki­daj­łów, któ­rzy pil­no­wa­li dziew­czyn z po­le­ce­nia Eu­ge­na Vosa. Bur­del­ma­mie bar­dzo miło się pa­trzy­ło na star­szą ko­bie­tę, która ru­ga­ła po­staw­nych ban­dzio­rów, zu­peł­nie jak opie­kun­ka usta­wia nie­sfor­ne dzie­ci w przed­szko­lu. A gdy któ­ryś mię­śniak pró­bo­wał się sprze­ci­wić albo nie dawał wiary, że to z po­le­ce­nia sa­me­go Vosa, w ruch po­szły tech­ni­ki ener­ge­tycz­ne.

– Wy­pier­da­lać mi stąd ła­chu­dry, bo nie ręczę za sie­bie – gro­zi­ła Adept­ka.

Oka­za­ło się więc, że Leena fak­tycz­nie bar­dzo spraw­nie po­słu­gi­wa­ła się mocą. Przy oka­zji też wy­szło, że wcale nie była z niej taka po­czci­wi­na, jak się ma­wia­ło.

– Ja mam po­uma­wia­nych klien­tów na go­dzi­ny – mar­twi­ła się Eirel­la. – I co ja im po­wiem?

– A co mnie to, ciot­ka, ob­cho­dzi?

Leena wy­go­ni­ła całą ob­słu­gę, byle tylko zo­stać sam na sam z dziew­czy­na­mi. Lo­even­sze­en upar­ła się, że nie od­stą­pi swo­ich dziew­czyn na krok. I wtedy na­sta­wie­nie Adept­ki zmie­ni­ło się dia­me­tral­nie. Uśmiech­nę­ła się, przy­ja­ciel­sko po­kle­pa­ła bur­del­ma­mę po po­licz­ku i po­zwo­li­ła jej zo­stać. A potem z mat­czy­ną tro­ską zwró­ci­ła się do ze­bra­nych w sa­lo­nie pro­sty­tu­tek.

– Po­słu­chaj­cie mnie, cór­cie. Nic się nie bój­cie, nic wam się nie sta­nie. Po­trze­bu­ję tej, no, wa­szej po­mo­cy. A jak do­brze pój­dzie, to potem ten, ja wam też po­mo­gę.

Leena po­ka­za­ła wszyst­kim por­tret krót­ko ostrzy­żo­nej na­sto­lat­ki, a dziew­czy­ny za­czę­ły mię­dzy sobą szep­tać.

– Jaka ślicz­na – wzdy­cha­ły pro­sty­tut­ki.

– Ko­ja­rzy­cie taką pa­nien­kę?

Ob­ra­zek na­ry­so­wał ktoś o wiel­kim ta­len­cie. Twarz na­sto­lat­ki wy­glą­da­ła, jakby zaraz miała pod­nieść we­so­łe spoj­rze­nie. Piegi na po­licz­kach, mimo iż na­kre­ślo­ne sza­rym ołów­kiem, zda­wa­ły się mi­go­tać na po­ma­rań­czo­wo w świe­tle naf­to­wych lamp.

– To mała Lo­et­te, praw­da? – Eirel­la sko­ja­rzy­ła pie­gu­skę. – Dziw­ne, że się jesz­cze nie zna­la­zła. Ile to mi­nę­ło? Rok?

– Spra­wie ukrę­co­no łeb. – Leena wy­ja­śni­ła, że de­tek­ty­wi co praw­da na­tra­fi­li na ślad, ale śledz­two za­mknię­to. Po­dob­no w po­rwa­nie za­an­ga­żo­wa­ny był ktoś z or­ga­ni­za­cji Vosa i dla­te­go nikt nie śmiał kon­ty­nu­ować po­szu­ki­wań.

– Sły­sza­łaś coś wię­cej?

Zanim bur­del­ma­ma zdą­ży­ła od­po­wie­dzieć, do sa­lo­nu wkro­czy­li lu­dzie Vosa. Na­tych­miast pod­niósł się krzyk. Dziew­czy­ny wpa­dły w hi­ste­rię, nie­któ­re za­nio­sły się pła­czem. Chło­pa­ki Leeny rzu­ci­li się do walki, ale nie do­ce­ni­li prze­ciw­ni­ków. Tamci za­sie­kli ich krót­ki­mi sza­bla­mi. Na widok chlu­sta­ją­cej krwi, parę dziew­czyn ze­mdla­ło. Za­sko­czo­na Leena nie zdą­ży­ła za­re­ago­wać. Spró­bo­wa­ła wy­pro­wa­dzić ak­tyw­ną tech­ni­kę wpły­wu, ale zro­bi­ła to zbyt wolno. Zanim osią­gnę­ła ja­ki­kol­wiek efekt, do­pa­dło ją dwóch dry­bla­sów. Wy­krę­ci­li jej ręce do tyłu, a na szyję wci­snę­li me­ta­lo­wą ob­ro­żę.

– Udało się, sze­fie!

Kiedy Vos wkro­czył do sa­lo­nu, zro­bi­ło się cicho. Spa­ni­ko­wa­ne dziew­czy­ny po­cho­wa­ły się w ką­tach i na an­tre­so­li, a ochro­nia­rze ob­sta­wi­li wszyst­kie drzwi i okna. Na widok Eu­ge­na, Leena szarp­nę­ła się i znowu spró­bo­wa­ła po­ru­szyć ener­gię, ale wtedy po­ciem­nia­ło jej przed ocza­mi i pra­wie ze­mdla­ła.

– Nic z tego, pani ko­cha­na. Jak bę­dziesz chcia­ła ko­rzy­stać z tech­nik, to ob­ro­ża się ak­ty­wu­je i za­czy­na cię dusić. Nie­złe, co?

Ochro­nia­rze zmu­si­li Leenę, by uklę­kła przed Vosem. Zro­bi­li to bar­dzo nie­de­li­kat­nie.

– Oj, pani An­sze­ve­ese. Coś pani naj­lep­sze­go na­ro­bi­ła?

Szef roz­siadł się na stoł­ku i kazał Eirel­li przy­nieść wina.

– Nie dość, że je­stem wkur­wio­ny, to jesz­cze się za­wio­dłem. Pani żeś za­wsze spra­wia­ła wra­że­nie ta­kiej my­ślą­cej baby, prak­tycz­nej. A tu takie coś. Ale po­wiem, że ten szwin­del z kra­dzie­żą był po­my­sło­wy.

An­sze­ve­ese pa­trzy­ła bez­rad­nie, jak ciała jej pra­cow­ni­ków wy­nie­sio­no z sa­lo­nu.

– Skąd wiesz, ła­chu­dro?

– A, to cał­kiem cie­ka­wa spra­wa. Tak mie cho­dzi­ło po gło­wie cały czas, że coś tu nie gra w tej hi­sto­rii. Pani An­sze­ve­ese, taka sław­na, a dała się ob­ro­bić przez jakąś kurwę? To dziw­ne, bo przez tyle lat ni­ko­mu się to nie udało. Na do­da­tek Leena An­sze­ve­ese twier­dzi, że zro­bi­ła to moja skóra. I jesz­cze oka­za­ła się Adept­ką, a ja nic o tym nie wie­dzia­łem? No, dałem się za­sko­czyć, przy­zna­ję, ale potem se po­my­śla­łem, że muszę sam od­py­tać tego Ho­ule­bek­ka. A tu nagle chło­pi­na gdzieś znik­nął. Zbieg oko­licz­no­ści, co?

Vos mach­nął ręką, a wtedy jego lu­dzie wpro­wa­dzi­li do sa­lo­nu Kor­ron­da Kaasa. Męż­czy­zna ledwo cho­dził, a twarz miał na­brzmia­łą od krwia­ków. Wy­glą­dał na zre­zy­gno­wa­ne­go i prze­gra­ne­go, czyli do­kład­nie tak, jak chciał jego szef.

– Pani Leeno, prze­pra­szam – wy­dy­szał Kor­rond. – Zna­leź­li moją córkę.

– Za­wrzyj mordę. – Vos kop­nął Kaasa, a ten padł na ko­la­na. – Opo­wia­daj, co­ście sobie za­pla­no­wa­li.

Prze­słu­cha­nie Kor­ron­da było bar­dzo nie­przy­jem­nym spek­ta­klem, który słu­żył tylko i wy­łącz­nie po­ka­zo­wi siły. Nikt nie miał wąt­pli­wo­ści, że wszyst­kie py­ta­nia padły już wcze­śniej, a co­kol­wiek Kaas miał po­wie­dzieć, to już to zro­bił. Kiedy oka­za­ło się, że wie­dział nie­wie­le o praw­dzi­wych za­mia­rach Leeny, Vos wbił ochro­nia­rzo­wi szty­let w gar­dło.

– Niech mie pani wy­ja­śni, bo nie poj­mu­ję – po­wie­dział Vos, gdy wy­cie­rał ostrze z krwi. – Po jaką cho­le­rę to wszyst­ko, co? Że to jakaś ze­msta, czy coś? Że zro­bi­łem z pani kurwę?

– Gówno ci do tego – wy­dy­sza­ła Leena przez za­ci­śnię­te zęby. Teraz, prócz wiecz­nie bo­lą­cych ple­ców, za­czę­ły jej do­skwie­rać ko­la­na.

– A może to jakaś misja, co? Żeby ra­to­wać bied­ne dziew­czy­ny z bur­de­li, żeby ich nie spo­tkał taki marny los?

Mil­cze­nie fał­szer­ki roz­ju­szy­ło Vosa.

– Od­po­wia­daj, babo, zanim każę moim lu­dziom wy­dy­mać cię na miej­scu.

Eirel­la po­da­ła sze­fo­wi pu­char z winem a on od razu wylał wszyst­ko Le­enie na głowę. Adept­ka szarp­nę­ła się, ale oczy­wi­ście nic nie wskó­ra­ła.

– Z takim ta­len­tem jak twój mo­gli­śmy tyle zdzia­łać. Czy wy wie­cie – Eugen zwró­cił się do swo­ich ludzi – że ta ko­bi­ta wy­ko­na­ła kopię akcji Banku Sze­ras? Nikt na świe­cie nie po­tra­fił­by tego zro­bić. A jej to za­ję­ło parę dni. Nie szko­da tego wszyst­kie­go? Tych pie­nię­dzy, warsz­ta­tu? Od­po­wia­daj!

Ochro­nia­rze Vosa wie­dzie­li, co zaraz na­stą­pi. Już nie raz oglą­da­li szefa w ta­kich sy­tu­acjach, więc znali ten wyraz twa­rzy. I nie po­my­li­li się. Pierw­szy cios, na razie tylko otwar­tą dło­nią, spadł na twarz Leeny. Potem drugi i trze­ci.

– Pod­nie­ście ją.

Czwar­te ude­rze­nie, tym razem pię­ścią, wy­lą­do­wa­ło na brzu­chu. Na­stęp­nych cio­sów Leena już nie li­czy­ła, a ostat­ni ode­słał ją w ciem­ność. Trze­ba jed­nak przy­znać, że Vos wie­dział, co robił. Wy­ła­do­wał złość, ow­szem, ale w bar­dzo kon­tro­lo­wa­ny spo­sób. Nie zro­bił Le­enie krzyw­dy, a je­dy­nie spra­wił ból.

– Za­mknij­cie ją w piw­ni­cy. Ty, Eirel­la, do­pil­nu­jesz, żeby do­pro­wa­dzić panią An­sze­ve­ese do zdro­wia. Macie ją do­brze kar­mić i pil­no­wać, żeby myła dupę. A potem wróci do sta­re­go za­wo­du. Są klien­ci, któ­rzy lubią takie okrą­głe, pod­sta­rza­łe babki.

 

10.

W nor­mal­nych wa­run­kach cie­pła woda i pach­ną­ce mydło przy­nio­sły­by czło­wie­ko­wi ulgę, ale nie tym razem. Obo­la­ła Leena sy­cza­ła, jak wście­kły kot, kiedy dziew­czy­ny po­le­wa­ły ją wodą, a bur­del­ma­ma prze­cie­ra­ła plecy na­my­dlo­ną myjką. Eirel­la co chwi­lę prze­pra­sza­ła i tłu­ma­czy­ła się z nie­zręcz­no­ści.

– Niech pani nie prze­pra­sza, pani Lo­even­sze­en – szep­nę­ła osła­bio­na fał­szer­ka. – Do we­se­la się zagoi.

– Za­mknąć gęby i szo­ro­wać – wark­nął ochro­niarz. Męż­czy­zna bez­czel­nie gapił się na po­si­nia­czo­ne ciało mytej ko­bie­ty, a uśmiech miał przy tym wy­jąt­ko­wo ob­le­śny. Eirel­la chcia­ła od­py­sko­wać, ale Leena ją po­wstrzy­ma­ła.

– Nie warto. Jesz­cze się pani do­sta­nie od tego ło­bu­za.

Uwagę wszyst­kich od­wró­cił za­ska­ku­ją­cy hałas. Wpierw roz­legł się trzask pę­ka­ją­ce­go zamka, potem brzęk me­ta­lo­wych ele­men­tów, które upa­dły na pod­ło­gę. Rów­no­cze­śnie to samo stało się z za­wia­sa­mi. Za­sko­czo­ny ochro­niarz w ostat­niej chwi­li od­sko­czył, więc drzwi go nie przy­gnio­tły. Na ko­niec szczęk­nę­ła zwol­nio­na blo­ka­da cię­ci­wy i było po wszyst­kim. Z dziu­ry w brzu­chu mię­śnia­ka ob­fi­cie po­la­ła się krew.

– Pani sze­fo­wo! – za­wo­ła­ła Barbo i wbie­gła do łaźni. Tuż za nią wszedł Tybb, uzbro­jo­ny w ar­ba­let.

– Zjeż­dża­my stąd, ale już – po­le­cił.

Eirel­la w mig po­ję­ła, co się wy­da­rzy­ło i zaraz ka­za­ła przy­nieść ubra­nie Leeny, pomóc jej się wy­trzeć i ubrać. Ob­ro­żą, która blo­ko­wa­ła ta­lent, za­ję­ła się Barbo. Po­mo­gła też sze­fo­wej wy­gra­mo­lić się z balii.

– Pani Lo­even­sze­en, niech pani ucie­ka – po­ra­dzi­ła fał­szer­ka. – Vos wam tego nie da­ru­je.

Nie trze­ba było wię­cej tłu­ma­czyć. Bur­del­ma­ma uca­ło­wa­ła Leenę w czoło i za­czę­ła szy­ko­wać swoje dziew­czy­ny do drogi. Chwi­lę póź­niej Barbo i Tybb usa­dzi­li sze­fo­wą w po­wo­zie.

– Do hur­tow­ni?

– Pani Leeno, hur­tow­ni już nie ma – rze­kła asy­stent­ka.

– Po­szło z dymem – wy­ja­śnił Tybb. – Lu­dzie Vosa splą­dro­wa­li skryt­ki. Wszyst­ko za­bra­li, w tym akcje Banku Sze­ras. Po­za­bi­ja­li chło­pa­ków, co byli na dy­żu­rze, a potem pod­ło­ży­li ogień. Nie ma co zbie­rać.

Leena po­ki­wa­ła głową ze zro­zu­mie­niem. Nie mogła się ode­zwać, bo w gar­dle spu­chło jej coś wil­got­ne­go. Zro­bi­ło się jesz­cze go­rzej, kiedy asy­sten­ci przy­zna­li, że kry­jów­kę zna­leź­li w kan­to­rze Ruena var Lu­busz. Le­enie już nawet kląć się nie chcia­ło, więc kiedy do­je­cha­li na miej­sce, po­zwo­li­ła się za­pro­wa­dzić do przy­tul­nej sy­pial­ni. Po­mógł jej sam Ruen.

– Pani An­sze­ve­ese – za­gad­nął ma­kler. – Czy ja mogę z panią chwi­lę po­roz­ma­wiać?

– No, dobra, niech będzie – odrzekła Leena, ale minę miała przy tym, jakby polizała zelówkę starego buta.

– Chcia­łem pro­sić o prze­ba­cze­nie.

Leenę za­tka­ło. Cze­goś ta­kie­go nie spo­dzie­wa­ła się w naj­śmiel­szych snach. 

– Wiem, że wy­rzą­dzi­łem pani wiel­ką krzyw­dę.

– Masz pan tupet. Po tylu la­tach?

Ruen nie od­po­wie­dział. Wpa­try­wał się w ko­bie­tę i cze­kał na co­kol­wiek, co miało go spo­tkać. I tak stali oboje i tak­so­wa­li się na­wza­jem, aż w końcu ciszę prze­rwa­ła Leena.

– Ja nawet nie wiem, czy ja po­trze­bu­ję, żeby panu wy­ba­czyć – od­par­ła. – Ale wiesz pan co? Po­ży­je­my, zo­ba­czy­my. – W jej gło­sie za­brzmia­ło coś w ro­dza­ju re­zy­gna­cji. Na pewno nie było tam zło­ści ani cy­ni­zmu. Tego Leena miała już dość na całe życie.

Na­stęp­ne­go dnia sze­fo­wa mogła po­ru­szać się o wła­snych si­łach dzię­ki za­bie­gom spro­wa­dzo­nej na miej­sce uzdro­wi­ciel­ki. Adept­ka spraw­nie po­słu­gi­wa­ła się tech­ni­ka­mi w dzie­dzi­nie ciała, więc wszyst­kie si­nia­ki i stłu­cze­nia znik­nę­ły po go­dzi­nie. Wtedy Leena po­wo­li ze­szła do biura Lu­bu­sza. Cze­ka­li tam na nią asy­sten­ci.

– Nowy blat – za­uwa­ży­ła nie bez sa­tys­fak­cji.

Ruen nie sko­men­to­wał, tylko po­czę­sto­wał wszyst­kich cy­ga­ret­ka­mi i słod­kim rumem. W po­wie­trzu za­wi­sło py­ta­nie, na które Leena od­po­wie­dzia­ła, zanim kto­kol­wiek je zadał.

– Do­pad­nie­my ła­chu­drę i od­zy­ska­my to, co nasze.

– Ale jak? – Tybb jak zwy­kle wąt­pił we wszyst­ko.

– Sze­fo­wo, ja się już na­uczy­łam, żeby pani słu­chać – oznaj­mi­ła Barbo – więc po pro­stu cze­kam, aż pani powie, co robić.

Leena przy­zna­ła się, że cały jej plan legł w gru­zach, ale nadal ist­nia­ła szan­sa, żeby od­na­leźć Lo­et­tę, a przy oka­zji za­ła­twić Vosa. Wpierw po­pro­si­ła, żeby Lu­busz po­słał kogoś do jej ojca i przy­niósł szka­tuł­kę ze skryt­ki. Na­stęp­nie wy­ja­śni­ła, że na dniach miał na­stą­pić od­biór dziew­czyn z Ŝiohan, za które Vos chciał za­pła­cić fał­szyw­ka­mi.

– Jeśli udo­wod­ni­my, że mieli do­stać tę, no, pod­ró­bę, za­miast praw­dzi­wych akcji, to wy­mia­ny nie bę­dzie, a ŝio­hań­czy­ki się wściek­ną.

– Vos też się wściek­nie – za­uwa­żył Ruen. – Bę­dzie ma­sa­kra.

– Na to liczę.

Wąt­pli­wo­ści było wiele. Ruen za­py­tał, skąd Leena bę­dzie wie­dzia­ła gdzie i kiedy na­stą­pi od­biór dziew­czyn. Barbo ostrze­gła, że nie po­win­ni sami pchać się w takie miej­sce, bo żywi z tego nie wyjdą. A na ko­niec swoje do­ło­żył Tybb.

– Sze­fo­wo, a jak my im udo­wod­ni­my, że do­sta­ją fał­szyw­ki?

– Jak zo­ba­czą, że mam do­kład­nie takie same.

– Jak to? – zdzi­wił się Tybb. – Prze­cież Vos ogra­bił nas ze wszyst­kie­go.

– Ty się syń­ciu nie martw. Stara An­sze­ve­ese ma swoje spo­so­by.

– Zna­czy, że pani ma ko­lej­ne kopie? To nie­moż­li­we, pani Leeno, niech pani nie zmy­śla. Nikt nie po­tra­fi wy­ko­nać wier­nych kopii ta­kich akcji, a już na pewno nie w takim cza­sie.

At­mos­fe­ra w biu­rze zro­bi­ła się na­pię­ta. Tybb usiadł na stoł­ku i krę­cił głową z nie­do­wie­rza­niem. Barbo, choć się nie od­zy­wa­ła, rów­nież nie wy­glą­da­ła na prze­ko­na­ną.

– Pusz­czę swo­ich ludzi i zaraz się do­wie­dzą, gdzie ma na­stą­pić wy­mia­na – za­pro­po­no­wał Lu­busz, żeby na chwi­lę zmie­nić temat.

– Nie trze­ba – rze­kła Leena. – Ja wiem, gdzie oni są. Zna­czy, ten, zaraz się do­wiem.

I znowu Leena od­po­wie­dzia­ła, zanim kto­kol­wiek zdą­żył za­py­tać.

– W tej fał­szyw­ce, którą Vos ukradł z hur­tow­ni, za­szy­ty jest na­miar. Mała por­cja na­pro­mie­nio­wa­ne­go uranu. Wy­star­czy, że się sku­pię i zaraz wy­czu­ję, gdzie jest.

Tybb gło­śno wy­pu­ścił po­wie­trze, a Barbo z wra­że­nia za­kry­ła usta. Nawet Ruen wy­glą­dał, jakby zo­ba­czył ró­żo­we­go smoka.

– Ja was pro­szę, dzie­ci, uwierz­cie mi. Czy stara An­sze­ve­ese kie­dyś was za­wio­dła?

Asy­sten­ci Leeny mogli wąt­pić w jej umie­jęt­no­ści, ale nigdy w jej słowo. Dal­sza roz­mo­wa nie miała sensu. Leena pu­ści­ła mło­dych na mia­sto, żeby zna­leź­li oca­la­łych pra­cow­ni­ków hur­tow­ni. Na ko­niec zo­sta­ła jesz­cze tylko jedna spra­wa. Leena za­sia­dła do biur­ka i za­ję­ła się pi­sa­niem. A potem zwró­ci­ła się do Ruena.

– Jak­byś pan chciał sobie zro­bić więk­sze szan­se na prze­ba­cze­nie, to wy­ślij pan kogoś pod ten adres, żeby za­niósł wia­do­mość.

– Czy to zna­czy…?

– Zna­czy albo nie zna­czy. Zo­ba­czy­my. Niech się ten baj­zel za­koń­czy i wtedy wró­ci­my do roz­mo­wy o tych, no, prze­ba­cze­niach.

 

11.

Naj­więk­szym bo­gac­twem pro­win­cji Sze­ras nie było złoto ani żadne inne ko­pa­li­ny. Jej naj­więk­szym bo­gac­twem były algi, a kon­kret­nie pa­li­wa, które z nich pro­du­ko­wa­no. W Riive całe miej­skie oświe­tle­nie po­cho­dzi­ło ze spa­la­nia ropy, a jej eks­trak­cją zaj­mo­wa­ły się licz­ne bio­ra­fi­ne­rie. Rii­vscy Adep­ci osią­gnę­li ab­so­lut­ne mi­strzo­stwo w mo­dy­fi­ka­cjach ge­ne­tycz­nych, dzię­ki czemu po­wsta­ły szcze­py glo­nów, które szyb­ko się na­mna­ża­ły i utrzy­my­wa­ły dużą od­por­ność na cho­ro­by.

Ra­fi­ne­ria Lys­ba­den znaj­do­wa­ła się tuż za mia­stem, u wy­lo­tu ka­nio­nu Au­de­lijn. To ide­al­ne miej­sce dla ho­dow­li alg, bo za­pew­nia­ło mnó­stwo słoń­ca i wody. Oprócz pro­duk­cji ole­jów i ropy, ra­fi­ne­ria oczysz­cza­ła rów­nież rii­vski ściek i zwra­ca­ła mia­stu czy­stą, zdat­ną do picia wodę. Każdy, kto in­we­sto­wał w roz­wój tej tech­no­lo­gii, mógł li­czyć na nie­ma­ły zysk. Jedną z ta­kich osób był Eugen Vos.

– Nie cier­pię tego gówna – na­rze­kał za każ­dym razem, gdy przy­jeż­dżał do Lys­ba­den. – Śmier­dzi go­rzej niż Doły w po­łu­dnie.

Fak­tycz­nie, za­pa­chy, które po­wsta­wa­ły w pro­ce­sie prze­twór­czym, do naj­przy­jem­niej­szych nie na­le­ża­ły.

– Sze­fie, tu się sto­su­je kon­wer­sję bio­che­micz­ną – wy­ja­śnił Kja­ar­dan. – Tran­se­stry­fi­ka­cja oleju z mi­kro­alg daje pa­li­wo, ale też tu uży­wa­ją fer­men­ta­cji, z któ­rej po­wsta­je eta­nol. I dla­te­go taki smród.

– Ktoś cię pro­sił, żebyś się wy­mą­drzał?

Spo­tka­nie od­by­wa­ło się z dala od ra­fi­ne­rii, gdzie po­śród po­tęż­nych kadzi i ki­lo­me­trów rur po­wsta­wa­ły dro­go­cen­ne ma­zi­dła. Vos przy­go­to­wał miej­sce wy­mia­ny na te­re­nie wiel­kich, za­mu­lo­nych akwe­nów, gdzie roz­wi­ja­ły się algi. Tu­tej­szy za­pach może nie nada­wał się do per­fu­me­rii, ale przy­naj­mniej nie po­wo­do­wał od­ru­chów wy­miot­nych.

– Chęt­nie bym sprze­dał ten baj­zel. Może na­mó­wię tych z Ŝiohan? Mogę im za­ła­twić tyle udzia­łów, ile ze­chcą.

– Przy­po­mi­nam, sze­fie, że spe­cja­list­ka od akcji tra­fi­ła do bur­de­lu – wtrą­cił Kja­ar­dan.

– Prze­cież nie na za­wsze. Po­pra­cu­je tro­chę dupą, a jak jej się w gło­wie po­ukła­da, to wróci do nor­mal­nej ro­bo­ty.

Asy­stent Vosa nie sko­men­to­wał, tylko wska­zał pal­cem ponad ko­pu­łę szklar­ni.

– Już są.

Kon­tra­hent wy­lą­do­wał stat­kiem po­wietrz­nym na spe­cjal­nie przy­go­to­wa­nym dzie­dziń­cu. Z dala od mia­sta okręt mógł spo­koj­nie brzę­czeć ge­ne­ra­to­ra­mi i ło­po­tać ża­gla­mi no­śny­mi. Sys­te­my ocie­pla­nia akwe­nów ho­dow­la­nych pra­co­wa­ły bez prze­rwy, po­dob­nie jak na­po­wietrz­ni­ki, które ko­tło­wa­ły wodę. W cią­głym bu­cze­niu i bul­go­ta­niu trud­no było za­uwa­żyć, że po­ja­wi­ła się tu jakaś do­dat­ko­wa ma­szy­na.

Z po­kła­du okrę­tu ze­szli han­dla­rze z Ŝiohan. Dało się ich roz­po­znać z da­le­ka, bo róż­ni­li się nie tylko od­cie­niem skóry, ale i ubio­rem. W mo­dzie mę­skiej po­łu­dnio­we­go wscho­du do­mi­no­wa­ły dłu­gie, pli­so­wa­ne spód­ni­ce. Przy­wód­ca Ŝio­ha­nów przed­sta­wił się jako pierw­szy.

– Je­stem na­czel­nik Danai lan Ŝin­rach. Dzię­ki Eanue, że przy­wio­dła mnie do cie­bie.

Kja­ar­dan na­chy­lił się do szefa i pod­po­wie­dział mu słowa for­mu­ły.

– Pro­wa­dzi nas wszyst­kich na Most Eina­dan. Ja je­stem Eugen Vos.

Ŝin­rach po­zwo­lił się za­pro­wa­dzić na taras, gdzie cze­kał przy­go­to­wa­ny stół z al­ko­ho­lem i prze­ką­ska­mi. Tym­cza­sem z okrę­tu wy­pro­wa­dzo­no pierw­szą grupę dziew­czyn. Wszyst­kie skrę­po­wa­no gru­by­mi pa­sa­mi, a oczy za­sło­nię­to skó­rza­ny­mi opa­ska­mi.

– Nie­zwy­kłe miej­sce na spo­tka­nie – za­uwa­żył na­czel­nik.

– Nikt nam tu nie bę­dzie prze­szka­dzał – za­pew­nił Vos. – Mam ponad trzy­sta akcji tego baj­zlu. To wy­star­czy, żebym mógł se tu im­pre­zy urzą­dzać. Jak chce­cie, to mo­że­my po­ga­dać o udzia­łach. Akcje Lys­ba­den mają za­pi­sa­ny pro­ces ra­fi­na­cji. Wła­ści­ciel udzia­łów może je nawet zre­ali­zo­wać. Stra­ci wtedy prawo do dy­wi­den­dy, ale bę­dzie se mógł pro­du­ko­wać pa­li­wa w tej tech­no­lo­gii.

Han­dlow­cy z Ŝiohan nie wy­glą­da­li na za­in­te­re­so­wa­nych.

– Skoro już o ak­cjach mowa.

Eugen ski­nął ręką i na stole wy­lą­do­wa­ły gu­stow­ne szka­tuł­ki z dwie­ma ak­cja­mi.

– Zgod­nie z umową. Łącz­na war­tość prze­kra­cza grubo sto ty­się­cy flo­re­nów trans­fe­ro­wych. Nawet nie je­stem pe­wien, ile do­kład­nie. Za­le­ży od kursu wa­sze­go lin­da­ra. Pew­nie z pół­to­ra mi­lio­na.

Danai za­cho­wał ka­mien­ną twarz i za­pro­sił do stołu jed­ne­go ze swo­ich ludzi. Męż­czy­zna klęk­nął, za­mknął oczy i sku­pił się na struk­tu­rze akcji.

– Ro­zu­miem, że to Adept i teraz bę­dzie spraw­dza­ne, tak?

Ŝin­rach po­twier­dził.

– Po­pro­szę o cer­ty­fi­ka­ty akcji.

Pa­pie­ry szyb­ko się zna­la­zły, a tym­cza­sem Ŝio­hań­czyk przy­wo­łał straż­ni­ków. Ich za­da­niem było pro­wa­dzić dziew­czy­ny, które teraz sta­nę­ły w dwóch rzę­dach na ta­ra­sie.

– A tak pre­zen­tu­ją się umó­wio­ne po­sta­cie – oznaj­mił Ŝin­rach.

Nie wszyst­kie Ŝio­han­ki były młode, ale każda wy­róż­nia­ła się urodą i fi­gu­rą. Wpa­da­ją­cy w od­cień po­ma­rań­czu kolor skóry nada­wał dziew­czy­nom eg­zo­tycz­ne­go po­wa­bu. Vos nie od­mó­wił sobie przy­jem­no­ści po­ma­ca­nia kilku po­ślad­ków.

– Gła­dziut­kie i jędr­ne – oce­nił z ra­do­ścią. – Ale bę­dzie bra­nie. Ile ich jest?

– Po­sta­ci jest zgod­nie z umową czter­dzie­ści.

Do Ŝin­ra­cha pod­szedł jego Adept. Na­stą­pi­ła wy­mia­na myśli, po czym Danai uśmiech­nął się.

– Wszyst­ko w po­rząd­ku – oznaj­mił. – Ak­cep­tu­je­my za­pła­tę.

Pa­no­wie nie zdą­ży­li podać sobie dłoni, bo w szklar­ni roz­legł się głos Leeny An­sze­ve­ese.

– Mo­że­cie sobie dupy tym wy­trzeć!

Za­sko­cze­ni Ŝio­ha­nie po­wy­cią­ga­li sza­ble i ta­sa­ki, a ochro­nia­rze Vosa oto­czy­li go cia­snym kor­do­nem.

– Co to ma zna­czyć? – za­py­tał Ŝin­rach.

– Tylko tyle, że Vos chce was na­cią­gnąć na grubą kasę – wy­ja­śni­ła Leena i od­waż­nie wkro­czy­ła na taras. To­wa­rzy­szy­li jej Tybb i Barbo, ale oni już na tak od­waż­nych nie wy­glą­da­li.

– Brać ich – po­le­cił Eugen.

– Chwi­lecz­kę – za­pro­te­sto­wał na­czel­nik Ŝio­ha­nów. – Niech ta ko­bie­ta wy­tłu­ma­czy, dla­cze­go twier­dzi, że zo­sta­li­śmy na­cią­gnię­ci.

Leena wrę­czy­ła han­dla­rzo­wi szka­tuł­kę, w któ­rej znaj­do­wa­ły się dwie akcje Banku Sze­ras. Z ze­wnątrz wy­glą­da­ły na iden­tycz­ne, ale to nie wy­star­czy­ło za dowód oszu­stwa. Ŝio­hań­ski Adept za­brał obie sztab­ki do iden­ty­fi­ka­cji.

– Panie Ŝinrach, niech pan nie słucha tej wariatki! – Wzburzony Eugen wyglądał, jakby zaraz miał się zagotować. – To zwykła kurwa, nic innego. Zwiała z burdelu i jej się we łbie pomieszało.

Ŝinrach nie dał wiary tym argumentom i zmierzył gangstera podejrzliwym spojrzeniem.

– Jak pani we­szła w po­sia­da­nie akcji?

– Ory­gi­nał do­sta­łam od Eu­ge­na.

– A pod­ró­by zro­bi­ła sama pani An­sze­ve­ese – do­da­ła Barbo. – Sze­fo­wa jest naj­lep­szą fał­szer­ką na świe­cie.

– Je­stem – zgo­dzi­ła się Leena. – Ale te aku­rat nie ja wy­ko­na­łam.

– A ja już pra­wie dałem się prze­ko­nać – sko­men­to­wał Tybb.

– Wy­ko­na­niem tych kopii za­ję­li się ci, no, in­ży­nie­ro­wie Ławy Elek­to­rów na po­le­ce­nie mo­je­go przy­ja­cie­la Er­ke­va­ra Studd. Łatwo to spraw­dzić. Kopie mają ko­lej­ne nu­me­ry se­ryj­ne, ale pod każ­dym znaj­dzie­cie tą, no, in­for­ma­cję, że to fal­sy­fi­ka­ty. Są do­brze ukry­te.

Ŝio­ha­nie po­waż­nie się za­nie­po­ko­ili.

– Panie Ŝin­rach, niech pan za­bie­ra swo­ich ludzi, póki może. Dziew­czy­ny zo­sta­ją pod moją opie­ką. Jako gest do­brej woli po­zwa­lam panu od­le­cieć bez uszczerb­ku.

– Ma pani wiel­ką od­wa­gę – za­uwa­żył Ŝin­rach.

– I nie­wie­le do stra­ce­nia.

Do na­czel­ni­ka pod­szedł Adept i po­twier­dził ist­nie­nie ozna­czeń fal­sy­fi­ka­tów. Kom­plet­nie zdez­o­rien­to­wa­ny Vos nie wy­trzy­mał.

– Ty bez­czel­na dziw­ko! Zro­bię z tobą po­rzą­dek! – krzyk­nął, ale wtedy Leena wy­cią­gnę­ła dłoń do góry, a wszy­scy po­czu­li po­tęż­ną ema­na­cję. Ta­kie­go wy­ła­do­wa­nia nikt przy zdro­wych zmy­słach nie mógł zlek­ce­wa­żyć.

– Jeden ruch, ła­chu­dro, a ten krysz­ta­ło­wy sufit spad­nie nam na głowy – za­gro­zi­ła An­sze­ve­ese. Do chóru ener­ge­tycz­nych wy­ła­do­wań do­łą­czy­ły ko­lej­ne osoby. Kja­ar­dan oto­czył Vosa polem ochron­nym, a Tybb i Barbo osło­ni­li Leenę. Na­czel­nik Ŝin­rach rów­nież był Adep­tem, tylko że nie miał za­mia­ru ni­ko­go chro­nić. Od razu za­ata­ko­wał tech­ni­ką z dzie­dzi­ny ener­gii. Ude­rze­nie ki­ne­tycz­ne zmio­tło ochro­nia­rzy Vosa, a on sam utrzy­mał się w miej­scu tylko dzię­ki wspar­ciu asy­sten­ta. Wy­ła­do­wa­nie ude­rzy­ło rów­nież w Leenę, ale nic nie wskó­ra­ło.

– Barbo, teraz!

Dziew­czy­na z całej siły dmuch­nę­ła w gwiz­dek i nagle w szklar­ni za­ro­iło się od umun­du­ro­wa­nych po­sta­ci. Sza­ro-brą­zo­we kurt­ki z mo­sięż­ny­mi epo­le­ta­mi mogły ozna­czać tylko jedno: Szwa­dron Bez­pie­czeń­stwa.

– Aresz­to­wać ich! – krzyk­nę­ła An­sze­ve­ese. Ku za­sko­cze­niu wszyst­kich, ofi­ce­ro­wie po­słu­cha­li fał­szer­ki i ru­szy­li do na­tar­cia. W ruch po­szły pałki, sza­ble, kordy oraz ofen­syw­ne tech­ni­ki z każ­dej dzie­dzi­ny. Han­dla­rze nie mieli szans, bo każdy czło­nek Szwa­dro­nu był Adep­tem.

Prze­strzeń szklar­ni wy­peł­ni­ły elek­trycz­ne trza­ski i krzy­ki wal­czą­cych. Mniej­sze i więk­sze wy­ła­do­wa­nia kom­plet­nie zde­mo­lo­wa­ły taras, an­tre­so­lę i wszyst­kie al­ta­ny. Fale ki­ne­tycz­ne po­wa­la­ły prze­ciw­ni­ków, a tech­ni­ki w dzie­dzi­nie umy­słu po­wo­do­wa­ły ból i utra­tę przy­tom­no­ści. Barbo i Tybb za­ję­li się ŝio­hań­ski­mi dziew­czy­na­mi. Wy­pro­wa­dzi­li je ze szklar­ni, zanim któ­raś z nich ucier­pia­ła. Zro­bi­li to w ostat­niej chwi­li, bo osa­czo­ny przez szwa­dro­ni­stów Vos kazał asy­sten­to­wi pójść na ca­łość. Kja­ar­dan po­słu­chał roz­ka­zu i zre­ali­zo­wał groź­bę, którą chwi­lę wcze­śniej po­słu­ży­ła się Leena. Krysz­ta­ło­wy sufit po­pę­kał i runął, ka­le­cząc i za­bi­ja­jąc każ­de­go, kto nie umiał się ochro­nić. To była praw­dzi­wa rzeź. Prze­ra­ża­ją­cy wrzask ran­nych po­niósł się w głąb ka­nio­nu, a zie­lo­ne akwe­ny bły­ska­wicz­nie przy­bra­ły czer­wo­ną barwę.

– Vos, ty skur­wy­sy­nie!

Leena rzu­ci­ła się bie­giem za Eu­ge­nem, który nie tra­cił czasu na dys­ku­sje. Zo­sta­ła mu tylko uciecz­ka. Śli­ska od krwi po­sadz­ka nie uła­twia­ła po­go­ni. Przez bo­lą­ce plecy i po­ra­nio­ne ko­la­na Adept­ka nie była w sta­nie do­go­nić spraw­niej­sze­go od niej męż­czy­zny. Ale w ogóle nie o to cho­dzi­ło. An­sze­ve­ese chcia­ła tylko zna­leźć się w od­po­wied­nim miej­scu, aby nie zro­bić krzyw­dy oso­bom po­stron­nym. Ide­al­na oka­zja nada­rzy­ła się, gdy Vos i Kja­ar­dan wbie­gli na me­ta­lo­wy po­most, prze­cią­gnię­ty nad jed­nym z ba­se­nów.

– Za­trzy­maj tę wa­riat­kę!

Asy­stent Eu­ge­na nie miał ocho­ty na kon­fron­ta­cję. Po­tra­fił wy­czuć praw­dzi­wy po­ziom mocy fał­szer­ki, dla­te­go za­miast pod­jąć walkę, wsko­czył do zie­lo­nej wody. Vos w ostat­niej chwi­li wy­ha­mo­wał, bo tuż przed nim po­pę­ka­ły pręty nośne po­mo­stu. Wie­dzio­ne po­tęż­ną mocą, wy­gię­ły się w stro­nę ucie­ki­nie­ra. Za­wró­cić też się nie dało, bo z dru­giej stro­ny po­wy­gi­na­ły się po­rę­cze. Ostro za­koń­czo­ne ką­tow­ni­ki wy­ce­lo­wa­ły wprost w spa­ni­ko­wa­ne­go gang­ste­ra.

– Co ty wy­pra­wiasz, idiot­ko?

Kra­tow­ni­ce, z któ­rych skła­dał się chod­nik, roz­grza­ły się, wy­gię­ły i oplo­tły ciało męż­czy­zny, zmu­sza­jąc go do przy­klę­ku. I wtedy wresz­cie Leena od­pu­ści­ła. Widać, że wy­da­tek mocy bar­dzo ją zmę­czył, ale zna­la­zła jesz­cze siłę, by po­drep­tać w kie­run­ku jeńca.

– Jeśli my­ślisz, że będę się kajał, to się bar­dzo po­my­li­łaś.

– Nie chcę two­je­go ka­ja­nia – od­par­ła Adept­ka. – Chcę, żebyś gnił w za­mknię­ciu.

– Nawet nie wiesz, jacy lu­dzie za mną stoją – cheł­pił się Vos. – Żaden sąd mnie nie skaże.

– Też tak myślę – przy­zna­ła Leena – cho­ciaż elek­tor Studd nie zga­dza się ze mną.

– Studd jest sam umo­czo­ny po pachy. Nie bę­dzie ry­zy­ko­wał, że za­cznę śpie­wać.

– Oj, panie Vos. My­lisz się pan bar­dzo. Wiesz, dla­cze­go? Bo żeś po­rwał córkę Er­ke­va­ra i zro­bi­łeś z niej kurwę.

Brak od­po­wie­dzi ozna­czał, że fał­szer­ka tra­fi­ła w czuły punkt.

– Ja myślę, że żeś się zo­rien­to­wał po tym, no, po fak­cie. Dla­te­go śledz­two umo­rzy­li, bo po­sma­ro­wa­łeś, gdzie trze­ba.

Eugen cią­gle mil­czał.

– A po­nie­waż Er­ke­var sam był za­plą­ta­ny w han­del dziew­czy­na­mi, to nie zo­sta­ło mu nic in­ne­go, tylko po­szu­kać innej drogi. I tak tra­fił do mnie. A ja, panie ko­cha­ny, sko­rzy­sta­łam z oka­zji, żeby cię wresz­cie do­paść.

– To po cho­le­rę była ta szop­ka, co? Mo­gli­ście od razu na­słać na mnie Szwa­dron. I co teraz?

– Teraz, panie Vos, po­wiesz mi pan, gdzieś ukrył małą Stud­dów­nę.

Eugen nie czuł się na si­łach, żeby kła­mać. Nadal miał na­dzie­ję wyjść z tej afery cało, a współ­pra­ca wy­da­ła mu się naj­lep­szą opcją.

– Aż w Nod Varn? Spo­dzie­wa­łam się, że w innym mie­ście, ale nie są­dzi­łam, że aż tak da­le­ko.

– No, to wołaj teraz Szwa­dron. Niech mnie aresz­tu­ją i wi­dzi­my się za ty­dzień na Do­łach.

Leena wes­tchnę­ła i przy­klę­kła, żeby zrów­nać się z Vosem.

– No i tu mamy pro­blem, panie ko­cha­ny. Bo ja wcale nie chcę, żebyś gnił w pier­dlu.

An­sze­ve­ese znowu się sku­pi­ła, ale tym razem wy­si­łek nie był aż tak duży.

– Co ty ro­bisz, babo? Co się dzie­je? Skąd ten ziąb?

Dło­nie Vosa po­kry­ły się szro­nem, a potem rów­nież oczy. Gang­ster za­czął drżeć z zimna, a za chwi­lę też wrzesz­czeć.

– Ci, co mnie po­rwa­li, Jule i Mor­ten, już do­sta­li za swoje. Lam­be­to­wa tłu­kła mnie co­dzien­nie w twoim bur­de­lu, więc już ni­ko­go nie skrzyw­dzi. A ty, ła­chu­dro, je­steś głów­nym da­niem.

Leena chwy­ci­ła me­ta­lo­wy pręt i przy­wa­li­ła z za­ma­chu. Palce Vosa pękły jak lo­do­we sople.

– Bę­dziesz gnił, ale w przy­tuł­ku Matki Eanue.

Krzyk Eu­ge­na za­mie­nił się w wycie, kiedy Adept­ka dźgnę­ła go po razie w każde oko. Gałki oczne skru­szy­ły się rów­nie łatwo.

– To nie jest ze­msta. Ja ci po pro­stu wszyst­ko krad­nę, tak jak ty żeś mi ukradł całe życie.

 

12.

Ko­bie­ty wpa­try­wa­ły się w panią An­sze­ve­ese z nie­do­wie­rza­niem. Ze­bra­ne na wi­dow­ni te­atru “Bal­bi­na Ma­li­na” wy­słu­cha­ły pro­po­zy­cji i za­mil­kły.

– Mamy ro­zu­mieć, że każda z nas może odejść? – do­py­ty­wa­ła Eirel­la Lo­even­sze­en. – Każda z dziew­czyn?

– Zo­sta­ją te, które chcą albo nie mają tego in­ne­go no, po­my­słu na życie – po­twier­dzi­ła sze­fo­wa. – Nie będę na­iw­na. Ku­re­stwo się nie skoń­czy, bo mie się tak po­do­ba. Ale może się skoń­czyć po­ry­wa­nie dziew­czyn i zmu­sza­nie do tej, no, do pracy.

– Ale z czego będą żyć?

– Już mó­wi­łam. Każda weź­mie od­pra­wę. Po Vosie zo­sta­ło mnó­stwo pie­nię­dzy. A która zo­sta­nie, to bę­dzie dalej za­ra­biać. Tylko że ja za­bio­rę trzy­dzie­ści pro­cent, a nie dzie­więć­dzie­siąt. I dam praw­dzi­wą ochro­nę, a nie takie gówno, co było.

Spo­tka­nie skoń­czy­ło się mniej en­tu­zja­stycz­nie, niż Leena za­kła­da­ła. Mu­sia­ła jed­nak przy­znać, że pro­po­zy­cja mogła wydać się nie­re­al­na, a po la­tach upodle­nia przez Vosa wszyst­kie bur­del­ma­my i pro­sty­tut­ki stały się bar­dzo nie­uf­ne. Po­zo­sta­ło tylko wie­rzyć, że jakoś się ułoży.

– Szla­chet­na ofer­ta. Tylko na czym pani za­ro­bi?

Er­ke­var Studd wszedł na scenę, po­stu­ku­jąc laską.

– Stara An­sze­ve­ese ma swoje spo­so­by. Dużo jest na świe­cie akcji do pod­ro­bie­nia.

Elek­tor wes­tchnął głę­bo­ko i usiadł na ławie.

– Sły­sza­łem, że były kom­pli­ka­cje.

– Ano, zda­rzy­ły się – przy­zna­ła Leena. – Gdyby ten kre­tyn Kaas się nie wy­ga­dał, mo­gła­bym zna­leźć Lo­et­tę bez tego, bez szumu. Vos dał mi do­stęp do wszyst­kich bur­de­li. Jakby po­szło zgod­nie z tym, no, z pla­nem, to by się ban­dzior nawet nie do­wie­dział, że mia­łeś pan co­kol­wiek wspól­ne­go z aresz­to­wa­niem. Cór­cię byśmy uwol­ni­li, a Vosa aresz­to­wa­li za po­sia­da­nie fał­szy­wych akcji.

– Do­brze, że czło­wiek od Lu­bu­sza do­tarł do mnie w samą porę.

– Lu­busz bę­dzie teraz pra­co­wał dla mnie. Może za­słu­ży sobie na prze­ba­cze­nie.

– Prze­ba­cze­nie?

– Nie pań­ska spra­wa. Masz pan tu na­mia­ry na cór­cię.

Er­ke­var drżą­cą ręką ode­brał kart­kę z ad­re­sem.

– Dzię­ku­ję. Będę pani wdzięcz­ny do końca życia.

– Pa­mię­tam o tym – rze­kła Leena z uśmie­chem.

Oboje wie­dzie­li, że odtąd byli na sie­bie ska­za­ni. Na po­że­gna­nie Er­ke­var uca­ło­wał Le­enie dłoń i już go nie było. Tym­cza­sem fał­szer­ka wspię­ła się po scho­dach i wma­sze­ro­wa­ła do sa­lo­nu, z któ­re­go jesz­cze nie­daw­no Eugen Vos rzą­dził Do­ła­mi. Wiel­ki, skó­rza­ny fotel nadal tkwił na po­de­ście. Barbo zdą­ży­ła go wy­szo­ro­wać na błysk, a Tybb po­zdej­mo­wał ze ścian por­tre­ty po­przed­nie­go wła­ści­cie­la.

– I co teraz, pani sze­fo­wo?

Leena z uśmie­chem za­sia­dła w fo­te­lu jak kró­lo­wa na tro­nie.

– Teraz, cór­ciu, zro­bi­my tak, żeby na Do­łach aż tak nie śmier­dzia­ło.