Obietnica 3

Poczuła chłód, jak w czasach dzieciństwa, kiedy rozgrzana zanurzała się w wodzie. Nurkowały z siostrą, szukając na dnie skarbów – zazwyczaj wyławiały kapsle, szklane butelki, jednym słowem – śmieci, czyli ślad, który pozostanie po ludzkości, kiedy kosmici w końcu wylądują, i podniosą ku Słońcu biały, plastikowy sedes, zastanawiając się do czego służył.

Ktoś szarpał ją za rękę. Niemożliwe – pomyślała. W wodzie?  

– Pani Bruszowska! – krzyk dobiegał z oddali.

Otworzyła oczy – zobaczyła przed sobą niewyraźną postać. Kiedy jej wzrok się wyostrzył, okazało się, że to sąsiad.

–  Nic pani nie jest?

Wstała, poprawiła spódnicę i przygładziła włosy.

– Przepraszam – powiedziała. – Musiałam zasłabnąć.

– Zobaczyłem, że w pani samochodzie drzwi są otwarte i… – urwał.

 Tak – życzliwy i dobry sąsiad to skarb, ale życzliwy, dobry, i ciekawski sąsiad –  niekoniecznie, a taki właśnie był Marian. Na dobrą sprawę, gdyby faktycznie coś jej się stało, byłby pierwszą osobą, która udzieliłaby jej pomocy – nie było tak źle, jakby się mogło wydawać.

– Minęło kilka minut i pomyślałem, że coś się stało, skoro nie wróciła pani, żeby je zamknąć. Dzisiaj nigdy nic nie wiadomo, kto i gdzie. Mało takich szwendaczy, którzy patrzą tylko, żeby coś ukraść?

– Dziękuję za pomoc, panie Marianie. – Bruszowska masowała skronie czując, że nadchodzi kolejna fala migreny. – Przepraszam, ale muszę odpocząć. Miałam naprawdę ciężki dzień.

– Rozumiem. Gdyby potrzebowała pani pomocy, proszę dać znać. – Twarz sąsiada wyrażała autentyczną troskę.

– Dobrze wiedzieć, że mogę na pana liczyć. – Wymusiła uśmiech. Miała wrażenie, że jej oczy pulsują razem z każdym uderzeniem serca.

Kiedy zamknęła drzwi za sąsiadem, przypomniała sobie o tych w samochodzie. Odczekała kilka sekund i wyszła z domu. Marian miał rację. Nie miała zamiaru zastanawiać się, dlaczego w ogóle zapomniała je zamknąć. Zresztą ból głowy i zmęczenie, nie pomagało w żaden sposób, nawet gdyby chciała przeanalizować sytuację – musiała się wyspać.

Wróciła do domu, weszła do pokoju, i w ubraniu położyła się do łóżka.

Obudziła się w półmroku. Nie miała pojęcia, która jest godzina. Wspomnienia z powrotu do domu – grające radio, dotyk czyjejś ręki na ramieniu, były jak odległy sen, wydawały się nierzeczywiste.

Byłaś przemęczona i niewyspana – to wszystko. Nie ma powodu, żeby doszukiwać się innego uzasadnienia – myśląc w ten sposób, poczuła ulgę.

Wiedziała, że musi wstać i się rozebrać do snu. Najlepiej, gdyby wzięła jeszcze gorącą, relaksującą kąpiel.

Usłyszała szmer.

Błyskawicznie otworzyła oczy. Wytężając wzrok, zobaczyła ciemny kształt zsuwający się po zasłonie, jakby w tym miejscu na które patrzy, ciemność zgęstniała. Czarna plama zjechała na podłogę z cichym plaśnięciem, po czym bardzo powoli zaczęła sunąć w jej stronę.

Chciała krzyczeć, ale nie mogła – jak zahipnotyzowana, wpatrywała się w czarną kałużę, która płynęła do niej po podłodze. Towarzyszył temu dźwięk przypominający wypuszczanie powietrza z balonika, z tą różnicą, że był o wiele cichszy. Czarne coś zniknęło z jej pola widzenia i wsunęło się pod łóżko.

Cisza, która nastała, była nie do zniesienia. Siedziała, jak sparaliżowana, i zaczęła krzyczeć dopiero wtedy, gdy podrzucana razem z łóżkiem, spadła na podłogę – krzyczała, z otwartymi szeroko oczami.