Historyczne kąsanie - recenzja "Draculi Untold"

Vlad – główny bohater Draculi Untold to facet mający dużo obowiązków na karku. Z jednej strony, własny kraj, rodzina, z drugiej – zagrożenie w postaci tureckich oddziałów, zbliżających się pod mury jego włości. Jakiekolwiek próby dyplomatycznych zagrywek kończą się fiaskiem, a na dodatek prowokują sułtana Mehmeda do zażądania daniny w postaci 1000 młodych chłopców,w tym również samego syna Vlada. Rumuński książę jak męska Temida; na jednym ręku trzyma przyszłość własnego kraju, na drugim rodzinę. Poświęcenie, któregokolwiek z wymienionych dóbr nie wchodzi w grę, dlatego jak to w filmach fantastycznych bywa, głównych charakter sięga po tajemne moce, zostaje wampirem, a wraz z tym zobowiązującym tytułem otrzymuje potężne umiejętności, pozwalające przede wszystkim stoczyć równą walkę z najeźdźcą.

Debiucik Garego Shore'a to film o prostym fundamencie fabularnym, który zauroczyć może odwołaniami do wydarzeń historycznych. Te, choć mają wymiar informacyjnej broszurki niż konkretnego wprowadzenia, odróżniają produkcję od reszty podobnych tematycznie filmidełek ostatniej dekady. Wizerunek wampira również nie ucierpiał. Jest to postać nie tyle co tragiczna, ale również pod względem charakteru bardzo dualna – wciąż kochająca, ale jednak bestia, która poza domowym ogniskiem sieje śmierć. Postępująca izolacja bierze się oczywiście ze społeczno – religijnych uprzedzeń i lęków, które, w obrazie są zarysowane. Jednak to tylko szkice, które miejsca ustępują efektownym bitwom – nie tylko tym dosłownym – krwawym, co werbalnym. Luke Evans jako wampir gryzie jak trzeba. Nie podrywa kolejnych panien, lecz miażdży gardła i tureckie szyszaki. Aktorka chemia, która, niestety, jest dość oszczędnie uwalniana między nim, a Mistrzem wampirów(znakomity Charles Dance) to wizytówka filmu. Jednak nie brak w nim wielu niedorzeczności, szczególnie mocno ujawniających się w niektórych przesadzonych motywach bitewnych, będących przejawem scenopisarskiej nadgorliwości. Właśnie przez nią, wizerunek głównej postaci jest chwilami delikatnie nadpsuwany zbędnymi, efekciarskimi dodatkami, które wywyższają go do roli troszkę marvelowskiego bóstwa, potrafiącego jednym ruchem ręki zmieść odziały wroga jak pionki z szachownicy. Pomimo tego, wszystko trzyma się jako całość, a zaznaczyć trzeba, że to głównie blockbusterowy kąsek mający zaspokoić apetyt spragnionej efektów i walk, widowni. Zarazem nie jest to kino, które w temacie, w jakikolwiek sposób próbuje być nowatorskie. Cieszy powrót do poważniejszego wizerunku wampira – to zaleta historycznego tła i samych aktorów. Co ciekawe – ani razu w żadnej ze scen, nie pojawia się wyświechtany już do granic możliwości wątek wampirobójczego czosnku. Gdzieś przewija się motyw z kołkiem. Widz nie ma co się obawiać, jego gust drewnianym osikiem, przebity na pewno nie będzie.