- publicystyka: Ender's Game - "What We've Lost" [KN]

publicystyka:

recenzje

Ender's Game - "What We've Lost" [KN]

1. With This Ring (04:42)

2. A Flawed Design (03:33)

3. The Silent Man (04:07)

4. These Empty Fields (04:08)

5. Requiem Aeternam (01:30)

6. Return to Dust (04:25)

7. Desensitized (02:25)

8. Erase (04:39)

9. Holding On (03:45)

10. Better Left Unsaid (03:39)

11. Forever Ends Tomorrow (03:32)

12. System Fails (04:29)

 

Ocena: 6/10

 

Podczas zeszłorocznych wakacji gościłem u siebie chłopaka z Atlanty. Kiedy rzucił już plecak za łóżko i zaczął rozglądać się po pokoju, w którym miał spędzić kilka najbliższych nocy, w pierwszej kolejności zatrzymał się przy półce z książkami.

 

"Ender's Game, huh? Do you like it?"

"Yeah" – wzniosłem się na szczyty moich lingwistycznych zdolności.

"BTW, do you know the band called Ender's Game? They're from my town, very nice guys!"

 

I tak zaczęła się moja przygoda z całkiem sympatyczną, choć mało znaną heavymetalową kapelą o jakże znajomo brzmiącej nazwie Ender's Game.

 

Do rzeczy. Opisywany album "What We've Lost" miał premierę w 2010 roku – 9 lat po założeniu formacji i teoretycznie 5 lat po debiutanckiej płycie, która jednak ze względu na kłopoty personalne zespołu nigdy nie ukazała się w oficjalnym obiegu. Gdzieś po drodze pojawiły się dwie EPki, ale też nie miałem okazji się im przyjrzeć.

 

Atlanta muzycznie kojarzy mi się z Mastodonem i Sevendust, ewentualnie z Baroness. W Ender's Game słychać jakieś ich wpływy, ale nie ma ich zbyt wiele. To raczej typowa kombinacja klasycznego speed metalu i nowoczesnego metalcore, zdecydowanie bez ambicji na miarę bardziej uznanych kolegów. Instrumentalnie muzycy nie wymiatają, ale na pewno dają z siebie wszystko – na krążku sporo się dzieje, zespół nie boi się bawić swoją muzyką, choć wydaje mi się, że z innym wokalistą mogłoby być lepiej. Nie tyle ze względu na jego metalocore'ową manierę, do której nic nie mam, co raczej na przeciętne możliwości głosowe. Dwanaście kompozycji, jakie tu znajdziemy, jest do siebie w miarę podobnych, nie licząc krótkiego, instrumentalnego kawałka o brzmieniu równie patetycznym jak tytuł – "Requiem Aeternam", a także "Better Left Unsaid" – piosenki spokojniejszej od pozostałych i okraszonej wolniejszym wstępem, ale wciąż dalekiej od balladowych dźwięków.

 

Najlepszym fragmentów płyty należy rozpoczynający ją utwór "With This Ring", z fajną partią instrumentalną. Ciekawy jest też "These Empty Fields", z nieco postgrunge'owym feelingiem, co dla mnie zawsze będzie zaletą. To właśnie po nim następuje wyciszenie w postaci "Requiem Aeternam" – w sumie dobrze, bo cztery rozpoczynające album kawałki mogą jednak zmęczyć uszy. Te półtorej minuty mija całkiem przyjemnie, choć wydaje się, że kompozycja ucina się w miejscu, gdzie spokojnie można było pociągnąć ją dalej. Dalej mamy jednak jeden z moich ulubieńców – bazujący na przyzwoitym riffie "Return to Dust". Najbardziej agresywny na płycie jest kolejny krótki utwór "Desensitized". I dobrze, że krótki, bo jak dla mnie to najsłabszy moment na krążku. Na plus można za to zaliczyć bliższy powermetalowi "Erase" oraz zamykający całość "System Fails".

 

Czy Ender's Game sprawdza się jako ścieżka dźwiękowa dla lektury "Gry Endera"? Z pewnością nie było to zamiarem muzyków, zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę niewiele wnoszące teksty piosenek, ale i tak jest całkiem nieźle. Muzyka jest szybka, tak samo jak narracja Carda. Agresywny, podniosły klimat robi najlepsze wrażenie przy czytaniu bitewnych fragmentów. W polskich sklepach muzycznych "What We've Lost" raczej nie znajdziecie, ale jeśli kiedyś odwiedzi was kumpel z Atlanty, wiecie już o co go poprosić. ;) Cały album można również przesłuchać na oficjalnej stronie zespołu, lub zakupić na iTunes.

Komentarze

Brajcie, to naprawdę oryginalne, nietypowe i zaskakujące spojrzenie na Grę Endera ("Grę Endera"?). Z ostrej muzyki ja zatrzymałem się na Panterze, a moja ulubiona, trashowa  (czy już nie trashowa?) płyta to "Rust in piece" Megadeth. A tak BTW dodam, że najbardziej psychodelicznym kawałkiem świata jest "Lambada" puszczona z dwóch żródeł, tylko jedno odpalamy z pół, lub sekundowym opóźnieniem. Coś się wtedy dzieje z błędnikiem gdy stoimy i generalnie we łbie się pierdzieli :)

Spodobały mi się szczyty Twoich lingwistycznych zdolności. Reszta artykułu również, bo zaskoczyłeś mnie, a to się chwali;)

"Pierwszy raz w życiu dałem się zabić we śnie. "

No może nie do końca szczyty, bo oprócz "yeah" znam jeszcze "oh yeah". Dzięki. ;)

Lecą smoki pod obłoki, wiatr im kręci smocze loki

To już całymi zdaniami też potrafisz! Fiu fiu ;)

"Pierwszy raz w życiu dałem się zabić we śnie. "

No – zaskoczenie. Ciekawe, ciekawe… Co prawda ja zagranicznej muzyki nie słucham, więc pewnie i za tę płytę sie nie zabiorę, ale naprawdę fajne podejście do tematu :)

Mee!

Rewelacja, tak oryginalnego podejścia się nie spodziewalem. Brawo brajt!

"Przychodzę tu od lat, obserwować cud gwiazdki nad kolejnym opowiadaniem. W tym roku przyprowadziłam dzieci.” – Gość Poniedziałków, 07.10.2066

A myślałem, że będzie dyskwalifikacja. ;) Dźkuję!

Lecą smoki pod obłoki, wiatr im kręci smocze loki

Nowa Fantastyka